Relaties
alle pijlers
Moeilijke situatie
donderdag 21 februari 2008 om 23:41
Ik zal het verhaal even een beetje proberen uit te leggen.
Ongeveer 10 jaar terug, heb ik mijn eerste liefde leren kennen. Stapelverliefd, en we hebben anderhalf jaar lang een relatie gehad. Met zijn ups en downs, en deze is in de tussentijd meerdere keren vanuit mijn kant verbroken geweest. De laatste keer dat ik de relatie verbrak, na anderhalf jaar, was dit definitief. Achteraf denk ik wel eens, misschien was ik er toen ook nog niet aan toe om het definitief te verbreken.
In de eerste instantie had ik mijn ex nog meerdere malen aan de telefoon in de eerste 2 weken, waarin er toch ook verzocht werd om de relatie verder te zetten. Ik wilde die keer voet bij stuk houden, hoe kapot ik er ook van was. Tot ik 2 weken later dus ineens hoorde dat mijn ex iemand anders had leren kennen.Verliefd gaf mijn ex aan, en ze hebben een relatie gekregen.
Ondertussen was ik nog steeds gebroken en kapot van het beeindigen van onze relatie. Daar heeft mijn ex nooit wat van gemerkt overigens, maar dit ging van kwaad tot erger. Het kwam er op neer dat ik voor mijn gevoelens wegrende, dmv drugs & alcohol gebruik, en vooral heeeel veeel uitgaan.
Na anderhalf jaar dat gedrag vertoont te hebben, ben ik met mijn neus tegen de feiten gelopen, toen begon pas echt het echte verwerkingsproces, en uiteindelijk, heb ik dat hoofdstuk in mijn leven ook afgesloten, voor zover mogelijk. Gelukkig heb ik in die tijd niet mijn studie laten varen, en ben ik gewoon weer compleet op het rechte pad gekomen, maar een impact op mijn leven heeft het wel zeker gehad. Niet dat ik mijn ex iets kwalijk neem hoor, begrijp me niet verkeerd. De enige die iets kwalijk te nemen valt, ben ik zelf.
Awel, In de eerste 2 jaar na het verbreken van onze relatie, hebben we dus ook nooit contact gehad. Ik hield alles bewust op afstand. Pas na 2 jaar, nadat ik een verhuis kaartje had gestuurd, kwam ons mail contact tot stand. Wat tot op heden nog steeds bestaat. De ene keer wat vaker dan de andere keer. Het contact is eigenlijk gewoon erg leuk, vooral op vriendschappelijk basis. Maar ook in die jaren dat we mail contact hebben, hebben we elkaar nooit meer in het echt gezien. Hoefde in de eerste instantie ook niet zo nodig van mij. Ondertussen ben ik ook al weer 7 jaar samen met mijn huidige partner. Mijn ex is ondertussen nog steeds samen met de partner die na mij gekomen is, en beiden zijn we getrouwd. Het frapante is, dat we na lange tijd nu weer bij elkaar in de buurt wonen.
Onze intresses zijn nog steeds het zelfde, en uiteindelijk kwam mijn ex een tijdje terug met het voorstel om samen een keer een activiteit die ons beide erg intresseert te gaan ondernemen. Het gaat om een middagactiviteit, die ook verder niet herhaald hoeft te worden ofzo. Als het niet bevalt, is het dus niet zo dat we aan een cursus vast zitten of iets dergelijks
. Ik heb even getwijfeld, maar na overleg met mijn huidige partner toch besloten om het te gaan doen. Ook om misschien toch nog een laatste stukje van het boek af te sluiten, wat zo lang dwars heeft gezeten bij mij. En misschien ook gewoon verder te kunnen als gewone vrienden.
En toch twijfel ik, sinds het voorstel, heb ik in de tussentijd ook ineens weer mailcontact gekregen met wat familie van mijn ex. Die hadden mij 'zogezegd gevonden' op internet, en een mailtje naar me gestuurd. Het mail contact is hartstikke leuk. Maar hierdoor heb ik ook wat inzicht in zaken gekregen (helaas) in de relatie van mijn ex. Of dat positief is of niet, dat weet ik niet. Ik vind niet dat ze dat had mogen doen, maar aan de andere kant, denk ik nu 'hmmm zou dat de reden zijn dat je nu ineens in het echt wel af wilt spreken? '
En daar zit dus mijn twijfel. Moet ik hier mee door gaan? Of zit ik inderdaad er niet ver naast met mijn gevoelens? Ik weet helaas op dit moment zelf niet wat ik er mee moet. Ik twijfel ook steeds meer aan mijn gevoelens. En dat is niet fijn. Zeker niet als je al 7 jaar samen bent met je partner. We hebben al jaren gewoon normaal mailcontact zonder dat er enig gevoel bij komt kijken, maar nu? Nu leef ik voor mijn gevoel ineens weer half in het verleden, oude gevoelens komen terug bij muziek die ik hoor, en ik probeer eigenlijk mijn ex zoveel mogelijk uit mijn gedachten te bannen, maar het lukt niet. Oude gevoelens, (of nieuwe... wie zal het zeggen) komen boven drijven, en dat is verdomd moeilijk te handelen.
En ik ben bang, bang om nog een keer door zo'n hel gesleept te worden door mijzelf. Om weer dezelfde fouten te maken. Ik heb juist alles heerlijk op een rijtje, alles is op orde binnen mijn eigen leven, maar toch... blijft mijn ex trekken. Mijn partner vind dat ik de confontatie aan moet gaan, en ik, ik weet niet of ik daar verstandig aan doe.
Stel nou dat.......... wat dan? En wat is het gevolg daarvan? Ik weet het even niet meer, en vroeg me af of jullie tips voor mij hebben. Ik weet het, dit is pas mijn eerste berichtje hier, maar ik wilde het ergens kwijt.
Alvast hartelijk bedankt.
Liefs,
Lumo
Ongeveer 10 jaar terug, heb ik mijn eerste liefde leren kennen. Stapelverliefd, en we hebben anderhalf jaar lang een relatie gehad. Met zijn ups en downs, en deze is in de tussentijd meerdere keren vanuit mijn kant verbroken geweest. De laatste keer dat ik de relatie verbrak, na anderhalf jaar, was dit definitief. Achteraf denk ik wel eens, misschien was ik er toen ook nog niet aan toe om het definitief te verbreken.
In de eerste instantie had ik mijn ex nog meerdere malen aan de telefoon in de eerste 2 weken, waarin er toch ook verzocht werd om de relatie verder te zetten. Ik wilde die keer voet bij stuk houden, hoe kapot ik er ook van was. Tot ik 2 weken later dus ineens hoorde dat mijn ex iemand anders had leren kennen.Verliefd gaf mijn ex aan, en ze hebben een relatie gekregen.
Ondertussen was ik nog steeds gebroken en kapot van het beeindigen van onze relatie. Daar heeft mijn ex nooit wat van gemerkt overigens, maar dit ging van kwaad tot erger. Het kwam er op neer dat ik voor mijn gevoelens wegrende, dmv drugs & alcohol gebruik, en vooral heeeel veeel uitgaan.
Na anderhalf jaar dat gedrag vertoont te hebben, ben ik met mijn neus tegen de feiten gelopen, toen begon pas echt het echte verwerkingsproces, en uiteindelijk, heb ik dat hoofdstuk in mijn leven ook afgesloten, voor zover mogelijk. Gelukkig heb ik in die tijd niet mijn studie laten varen, en ben ik gewoon weer compleet op het rechte pad gekomen, maar een impact op mijn leven heeft het wel zeker gehad. Niet dat ik mijn ex iets kwalijk neem hoor, begrijp me niet verkeerd. De enige die iets kwalijk te nemen valt, ben ik zelf.
Awel, In de eerste 2 jaar na het verbreken van onze relatie, hebben we dus ook nooit contact gehad. Ik hield alles bewust op afstand. Pas na 2 jaar, nadat ik een verhuis kaartje had gestuurd, kwam ons mail contact tot stand. Wat tot op heden nog steeds bestaat. De ene keer wat vaker dan de andere keer. Het contact is eigenlijk gewoon erg leuk, vooral op vriendschappelijk basis. Maar ook in die jaren dat we mail contact hebben, hebben we elkaar nooit meer in het echt gezien. Hoefde in de eerste instantie ook niet zo nodig van mij. Ondertussen ben ik ook al weer 7 jaar samen met mijn huidige partner. Mijn ex is ondertussen nog steeds samen met de partner die na mij gekomen is, en beiden zijn we getrouwd. Het frapante is, dat we na lange tijd nu weer bij elkaar in de buurt wonen.
Onze intresses zijn nog steeds het zelfde, en uiteindelijk kwam mijn ex een tijdje terug met het voorstel om samen een keer een activiteit die ons beide erg intresseert te gaan ondernemen. Het gaat om een middagactiviteit, die ook verder niet herhaald hoeft te worden ofzo. Als het niet bevalt, is het dus niet zo dat we aan een cursus vast zitten of iets dergelijks
. Ik heb even getwijfeld, maar na overleg met mijn huidige partner toch besloten om het te gaan doen. Ook om misschien toch nog een laatste stukje van het boek af te sluiten, wat zo lang dwars heeft gezeten bij mij. En misschien ook gewoon verder te kunnen als gewone vrienden.En toch twijfel ik, sinds het voorstel, heb ik in de tussentijd ook ineens weer mailcontact gekregen met wat familie van mijn ex. Die hadden mij 'zogezegd gevonden' op internet, en een mailtje naar me gestuurd. Het mail contact is hartstikke leuk. Maar hierdoor heb ik ook wat inzicht in zaken gekregen (helaas) in de relatie van mijn ex. Of dat positief is of niet, dat weet ik niet. Ik vind niet dat ze dat had mogen doen, maar aan de andere kant, denk ik nu 'hmmm zou dat de reden zijn dat je nu ineens in het echt wel af wilt spreken? '
En daar zit dus mijn twijfel. Moet ik hier mee door gaan? Of zit ik inderdaad er niet ver naast met mijn gevoelens? Ik weet helaas op dit moment zelf niet wat ik er mee moet. Ik twijfel ook steeds meer aan mijn gevoelens. En dat is niet fijn. Zeker niet als je al 7 jaar samen bent met je partner. We hebben al jaren gewoon normaal mailcontact zonder dat er enig gevoel bij komt kijken, maar nu? Nu leef ik voor mijn gevoel ineens weer half in het verleden, oude gevoelens komen terug bij muziek die ik hoor, en ik probeer eigenlijk mijn ex zoveel mogelijk uit mijn gedachten te bannen, maar het lukt niet. Oude gevoelens, (of nieuwe... wie zal het zeggen) komen boven drijven, en dat is verdomd moeilijk te handelen.
En ik ben bang, bang om nog een keer door zo'n hel gesleept te worden door mijzelf. Om weer dezelfde fouten te maken. Ik heb juist alles heerlijk op een rijtje, alles is op orde binnen mijn eigen leven, maar toch... blijft mijn ex trekken. Mijn partner vind dat ik de confontatie aan moet gaan, en ik, ik weet niet of ik daar verstandig aan doe.
Stel nou dat.......... wat dan? En wat is het gevolg daarvan? Ik weet het even niet meer, en vroeg me af of jullie tips voor mij hebben. Ik weet het, dit is pas mijn eerste berichtje hier, maar ik wilde het ergens kwijt.
Alvast hartelijk bedankt.
Liefs,
Lumo
donderdag 21 februari 2008 om 23:53
Dag Lumo,
Maak je niet te druk om de beweegredenen van je ex om je te ontmoeten. Hier kun je op deze manier toch geen duidelijkheid over krijgen. Kijk naar jezelf en waar jij behoefte aan hebt. Ik vind het heel dapper van je partner dat hij je aanmoedigd om je ex op te zoeken. Ik denk dat een ontmoeting twee kanten op kan gaan. Het kan inderdaad zo zijn dat er oude gevoelens bovenkomen, maar misschien valt het ook heel erg tegen en zie je helemaal niets meer in hem. Persoonlijk zou ik hier niet op willen gokken en het verleden lekker in het verleden laten, als je nu een fijne relatie hebt. Probeer je af te vragen of je daadwerkelijk nog wel zo geïnteresseerd bent in je ex, of dat dit vooral is ontstaan nu je weet dat hij jou misschien nog wel wil. In het laatste geval denk ik dat je gevoelens vooral te maken hebben met het feit dat je ego gestreeld wordt door het idee dat hij geïnteresseerd is in jou....
Maak je niet te druk om de beweegredenen van je ex om je te ontmoeten. Hier kun je op deze manier toch geen duidelijkheid over krijgen. Kijk naar jezelf en waar jij behoefte aan hebt. Ik vind het heel dapper van je partner dat hij je aanmoedigd om je ex op te zoeken. Ik denk dat een ontmoeting twee kanten op kan gaan. Het kan inderdaad zo zijn dat er oude gevoelens bovenkomen, maar misschien valt het ook heel erg tegen en zie je helemaal niets meer in hem. Persoonlijk zou ik hier niet op willen gokken en het verleden lekker in het verleden laten, als je nu een fijne relatie hebt. Probeer je af te vragen of je daadwerkelijk nog wel zo geïnteresseerd bent in je ex, of dat dit vooral is ontstaan nu je weet dat hij jou misschien nog wel wil. In het laatste geval denk ik dat je gevoelens vooral te maken hebben met het feit dat je ego gestreeld wordt door het idee dat hij geïnteresseerd is in jou....
vrijdag 22 februari 2008 om 01:09
quote:Marieke1981 schreef op 21 februari 2008 @ 23:53:
Dag Lumo,
Maak je niet te druk om de beweegredenen van je ex om je te ontmoeten. Hier kun je op deze manier toch geen duidelijkheid over krijgen. Kijk naar jezelf en waar jij behoefte aan hebt. Ik vind het heel dapper van je partner dat hij je aanmoedigd om je ex op te zoeken. Ik denk dat een ontmoeting twee kanten op kan gaan. Het kan inderdaad zo zijn dat er oude gevoelens bovenkomen, maar misschien valt het ook heel erg tegen en zie je helemaal niets meer in hem. Persoonlijk zou ik hier niet op willen gokken en het verleden lekker in het verleden laten, als je nu een fijne relatie hebt. Probeer je af te vragen of je daadwerkelijk nog wel zo geïnteresseerd bent in je ex, of dat dit vooral is ontstaan nu je weet dat hij jou misschien nog wel wil. In het laatste geval denk ik dat je gevoelens vooral te maken hebben met het feit dat je ego gestreeld wordt door het idee dat hij geïnteresseerd is in jou....
Dank je wel Marieke, voor je reactie. Het gaat trouwens om een zij, en niet om een hij. Maar dat even terzijde.
Het probleem is, dat ik op dit moment niet meer weet waar ik behoefte aan heb. Het lijkt op dit moment allemaal chaos in mijn hoofd. Ik kan niet zeggen dat ik een slechte relatie heb. We hebben het goed voor elkaar, huisje, boompje, beestje. Je kent het vast wel. Iedereen ziet ons ook als het ideale stel, en aan de ene kant zijn we dat misschien ook wel voor de buitenwereld.
Maar aan de andere kant, heb ik vaak een bepaalde onrust in me. Een bepaald gevoel van ´is dit nu alles?'. Misschien heeft dat te maken met de tijd dat we bij elkaar zijn? Het is niet zo dat ons leven saai is. Alle 2 werken we, we hebben ons eigen leven, maar ook ons gedeelde leven. We laten elkaar vrij in ons doen en laten (tot op zekere hoogtes natuurlijk ), en genieten daar ook alle 2 van. Maar op de een of andere manier, begint bij mij nu, heel vaag het besef te komen, dat ik misschien toch iets mis in deze relatie.
Wat? Al sla je me dood. Misschien wat meer spanning & sensatie? Maar aan de andere kant, wat wil ik nou in hemelsnaam na een relatie van zoveel jaar. Je bent niet eeuwig verliefd. Het verliefd zijn gaat over in houden van. En ik hou ook echt wel van mijn partner. Alleen soms betwijfel ik of het genoeg is.
En dan nu door dit gebeuren er om heen, lijk ik het alleen maar meer te beseffen. Ondanks dat ik dit niet wil. Het liefst zou ik van de daken afschreeuwen hoe gelukkig ik ben met mijn partner. Maar voor mijn gevoel is dat niet zo. Hoe hard ook. En ik weet, hier kan je ook absoluut wel aan werken. En ik ben ook niet iemand die mijn relatie zomaar opgeeft.
Alleen bekruipt me wel steeds vaker het gevoel, dat ik niet voor niets twijfel. Dat ik iets mis in mijn relatie, waarvan ik weet dat mijn partner dat niet kan geven. Dat wil niet zeggen dat ik dat bij mijn ex wil vinden, alleen misschien dat hierdoor wel een stukje mijn ogen geopend zijn.
Wat ik al zij, het is een moeilijke situatie. Ik weet niet goed wat ik er mee aan moet. Ik hou ontzettend veel van mijn partner, maar of het genoeg is.... ik weet het niet. Ook voor mijn ex met dit voorstel kwam had ik al eens twijfel punten, maar nu lijken ze alleen nog maar bevestigd te worden.
Ik baal als een stekker. Ik wil dit allemaal niet, ik wil gewoon dat het goed is zoals het is. Mijn partner is gelukkig zo, die houd van de rust in onze relatie, en de stabiliteit. Ik? Ik mis denk ik soms wat geheibel, of hoe ik het dan ook moet noemen. Het alleen al eens flink ruzie maken. Dat komt bij ons zelden voor. Als we al ruzie hebben is het 5 minuten, maar vooral zwijgend. Echt eens flink die uitlaatklep losgooien, dat zit er niet bij. Uitpraten doen we dan weer wel. En dat vind ik ook absoluut een plus punt. Maar soms heb ik het gevoel dat het allemaal te gezapig is.
Dag Lumo,
Maak je niet te druk om de beweegredenen van je ex om je te ontmoeten. Hier kun je op deze manier toch geen duidelijkheid over krijgen. Kijk naar jezelf en waar jij behoefte aan hebt. Ik vind het heel dapper van je partner dat hij je aanmoedigd om je ex op te zoeken. Ik denk dat een ontmoeting twee kanten op kan gaan. Het kan inderdaad zo zijn dat er oude gevoelens bovenkomen, maar misschien valt het ook heel erg tegen en zie je helemaal niets meer in hem. Persoonlijk zou ik hier niet op willen gokken en het verleden lekker in het verleden laten, als je nu een fijne relatie hebt. Probeer je af te vragen of je daadwerkelijk nog wel zo geïnteresseerd bent in je ex, of dat dit vooral is ontstaan nu je weet dat hij jou misschien nog wel wil. In het laatste geval denk ik dat je gevoelens vooral te maken hebben met het feit dat je ego gestreeld wordt door het idee dat hij geïnteresseerd is in jou....
Dank je wel Marieke, voor je reactie. Het gaat trouwens om een zij, en niet om een hij. Maar dat even terzijde.
Het probleem is, dat ik op dit moment niet meer weet waar ik behoefte aan heb. Het lijkt op dit moment allemaal chaos in mijn hoofd. Ik kan niet zeggen dat ik een slechte relatie heb. We hebben het goed voor elkaar, huisje, boompje, beestje. Je kent het vast wel. Iedereen ziet ons ook als het ideale stel, en aan de ene kant zijn we dat misschien ook wel voor de buitenwereld.
Maar aan de andere kant, heb ik vaak een bepaalde onrust in me. Een bepaald gevoel van ´is dit nu alles?'. Misschien heeft dat te maken met de tijd dat we bij elkaar zijn? Het is niet zo dat ons leven saai is. Alle 2 werken we, we hebben ons eigen leven, maar ook ons gedeelde leven. We laten elkaar vrij in ons doen en laten (tot op zekere hoogtes natuurlijk
), en genieten daar ook alle 2 van. Maar op de een of andere manier, begint bij mij nu, heel vaag het besef te komen, dat ik misschien toch iets mis in deze relatie.Wat? Al sla je me dood. Misschien wat meer spanning & sensatie? Maar aan de andere kant, wat wil ik nou in hemelsnaam na een relatie van zoveel jaar. Je bent niet eeuwig verliefd. Het verliefd zijn gaat over in houden van. En ik hou ook echt wel van mijn partner. Alleen soms betwijfel ik of het genoeg is.
En dan nu door dit gebeuren er om heen, lijk ik het alleen maar meer te beseffen. Ondanks dat ik dit niet wil. Het liefst zou ik van de daken afschreeuwen hoe gelukkig ik ben met mijn partner. Maar voor mijn gevoel is dat niet zo. Hoe hard ook. En ik weet, hier kan je ook absoluut wel aan werken. En ik ben ook niet iemand die mijn relatie zomaar opgeeft.
Alleen bekruipt me wel steeds vaker het gevoel, dat ik niet voor niets twijfel. Dat ik iets mis in mijn relatie, waarvan ik weet dat mijn partner dat niet kan geven. Dat wil niet zeggen dat ik dat bij mijn ex wil vinden, alleen misschien dat hierdoor wel een stukje mijn ogen geopend zijn.
Wat ik al zij, het is een moeilijke situatie. Ik weet niet goed wat ik er mee aan moet. Ik hou ontzettend veel van mijn partner, maar of het genoeg is.... ik weet het niet. Ook voor mijn ex met dit voorstel kwam had ik al eens twijfel punten, maar nu lijken ze alleen nog maar bevestigd te worden.
Ik baal als een stekker. Ik wil dit allemaal niet, ik wil gewoon dat het goed is zoals het is. Mijn partner is gelukkig zo, die houd van de rust in onze relatie, en de stabiliteit. Ik? Ik mis denk ik soms wat geheibel, of hoe ik het dan ook moet noemen. Het alleen al eens flink ruzie maken. Dat komt bij ons zelden voor. Als we al ruzie hebben is het 5 minuten, maar vooral zwijgend. Echt eens flink die uitlaatklep losgooien, dat zit er niet bij. Uitpraten doen we dan weer wel. En dat vind ik ook absoluut een plus punt. Maar soms heb ik het gevoel dat het allemaal te gezapig is.
vrijdag 22 februari 2008 om 01:25
Lumo, er zijn meer manieren om je relatie weer spannend te maken, dan weer met een ex gaan rommelen. Want als je eerlijk zou zijn, hou je wel met die optie rekening. Ik denk niet dat je partner dat helemaal beseft met de gegeven toestemming. Maar goed, het gevoel is soms sterker als het verstand. Sterkte ermee, kreeft
vrijdag 22 februari 2008 om 01:37
quote:kreeft1 schreef op 22 februari 2008 @ 01:25:
Lumo, er zijn meer manieren om je relatie weer spannend te maken, dan weer met een ex gaan rommelen. Want als je eerlijk zou zijn, hou je wel met die optie rekening. Ik denk niet dat je partner dat helemaal beseft met de gegeven toestemming. Maar goed, het gevoel is soms sterker als het verstand. Sterkte ermee, kreeft
Hoi Kreeft,
Ik weet het.. er zijn absoluut meerdere manieren. En dit heb ik ook allemaal heus wel eens geprobeerd. Zoals ik al zij, ik zit niet in een slechte relatie. Hooguit wat gezapig. Misschien is het ook gewoon iets waar ik mee moet leren leven?! Ik weet het niet.
Je hebt er absoluut gelijk in dat de optie wel degelijk door mijn hoofd speelt. En ik vind het zelf afschuwlijk dat ik die gedachtes alleen al heb. Niet alleen tegenoverstaande van mezelf, maar nog meer tegenoverstaande mijn partner. Maar ga dit maar eens uitleggen aan je partner. Het begon gewoon als een normaal 'misschien kunnen we eens afspreken om samen wat te doen' uitnodiging, en mijn partner weet ook alles van het mail contact. Mag ook alles weten want in dat op zicht heb ik ook niks te verberegen. Ze mag alle mailtjes lezen als ze zou willen, want er staat niks schokkends in. Niet op het eerste gezicht in ieder geval.
Ik weet dus wel zeker dat mijn partner absoluut niet door heeft wat voor een consequenties dit kan gaan hebben. Vreemdgaan is not done voor mij, en ik ben ook niet van plan om te gaan rotzooien. Maar alleen de gedachte er aan, en het idee dat er meer zou zijn dan een vriendschappelijke klik, maakt wel dat ik er nu al onrustig van wordt. Ik baal echt van mezelf hier in. Ik wou dat ik deze chaos van gevoelens uit kon schakelen, maar dat lukt helaas niet. Het enige wat ik kan doen is ze proberen te sturen, maar gevoel laat zich helaas niet altijd sturen. Verstand gelukkig wel, en dat zal ik dan ook zeker wel doen. Aan de ene kant ben ik dan ook geneigd om de afspraak af te zeggen. Aan de andere kant, denk ik dan 'maar misschien laat ik op die manier ook wel de kans lopen om te zien dat er echt niets meer is'.
Moeilijk....
Lumo, er zijn meer manieren om je relatie weer spannend te maken, dan weer met een ex gaan rommelen. Want als je eerlijk zou zijn, hou je wel met die optie rekening. Ik denk niet dat je partner dat helemaal beseft met de gegeven toestemming. Maar goed, het gevoel is soms sterker als het verstand. Sterkte ermee, kreeft
Hoi Kreeft,
Ik weet het.. er zijn absoluut meerdere manieren. En dit heb ik ook allemaal heus wel eens geprobeerd. Zoals ik al zij, ik zit niet in een slechte relatie. Hooguit wat gezapig. Misschien is het ook gewoon iets waar ik mee moet leren leven?! Ik weet het niet.
Je hebt er absoluut gelijk in dat de optie wel degelijk door mijn hoofd speelt. En ik vind het zelf afschuwlijk dat ik die gedachtes alleen al heb. Niet alleen tegenoverstaande van mezelf, maar nog meer tegenoverstaande mijn partner. Maar ga dit maar eens uitleggen aan je partner. Het begon gewoon als een normaal 'misschien kunnen we eens afspreken om samen wat te doen' uitnodiging, en mijn partner weet ook alles van het mail contact. Mag ook alles weten want in dat op zicht heb ik ook niks te verberegen. Ze mag alle mailtjes lezen als ze zou willen, want er staat niks schokkends in. Niet op het eerste gezicht in ieder geval.
Ik weet dus wel zeker dat mijn partner absoluut niet door heeft wat voor een consequenties dit kan gaan hebben. Vreemdgaan is not done voor mij, en ik ben ook niet van plan om te gaan rotzooien. Maar alleen de gedachte er aan, en het idee dat er meer zou zijn dan een vriendschappelijke klik, maakt wel dat ik er nu al onrustig van wordt. Ik baal echt van mezelf hier in. Ik wou dat ik deze chaos van gevoelens uit kon schakelen, maar dat lukt helaas niet. Het enige wat ik kan doen is ze proberen te sturen, maar gevoel laat zich helaas niet altijd sturen. Verstand gelukkig wel, en dat zal ik dan ook zeker wel doen. Aan de ene kant ben ik dan ook geneigd om de afspraak af te zeggen. Aan de andere kant, denk ik dan 'maar misschien laat ik op die manier ook wel de kans lopen om te zien dat er echt niets meer is'.
Moeilijk....
vrijdag 22 februari 2008 om 12:28
quote:Lumo schreef op 22 februari 2008 @ 01:09:
[...]
Maar aan de andere kant, heb ik vaak een bepaalde onrust in me. Een bepaald gevoel van ´is dit nu alles?'. Misschien heeft dat te maken met de tijd dat we bij elkaar zijn? Maar op de een of andere manier, begint bij mij nu, heel vaag het besef te komen, dat ik misschien toch iets mis in deze relatie.
Wat? Al sla je me dood. Misschien wat meer spanning & sensatie? Maar aan de andere kant, wat wil ik nou in hemelsnaam na een relatie van zoveel jaar. Je bent niet eeuwig verliefd. Het verliefd zijn gaat over in houden van. En ik hou ook echt wel van mijn partner. Alleen soms betwijfel ik of het genoeg is.
Alleen bekruipt me wel steeds vaker het gevoel, dat ik niet voor niets twijfel. Dat ik iets mis in mijn relatie, waarvan ik weet dat mijn partner dat niet kan geven. Dat wil niet zeggen dat ik dat bij mijn ex wil vinden, alleen misschien dat hierdoor wel een stukje mijn ogen geopend zijn.
.Er klinkt een hoop ontevredenheid en onrust door in je woorden. Kijk eens naar het bovenste rode zinnetje; Mis je iets in je relatie, of mis je iets in je leven. En is dat dan iets dat een (welke dan ook) partner voor je moet invullen, of moet je dat bij jezelf zoeken??
[...]
Maar aan de andere kant, heb ik vaak een bepaalde onrust in me. Een bepaald gevoel van ´is dit nu alles?'. Misschien heeft dat te maken met de tijd dat we bij elkaar zijn? Maar op de een of andere manier, begint bij mij nu, heel vaag het besef te komen, dat ik misschien toch iets mis in deze relatie.
Wat? Al sla je me dood. Misschien wat meer spanning & sensatie? Maar aan de andere kant, wat wil ik nou in hemelsnaam na een relatie van zoveel jaar. Je bent niet eeuwig verliefd. Het verliefd zijn gaat over in houden van. En ik hou ook echt wel van mijn partner. Alleen soms betwijfel ik of het genoeg is.
Alleen bekruipt me wel steeds vaker het gevoel, dat ik niet voor niets twijfel. Dat ik iets mis in mijn relatie, waarvan ik weet dat mijn partner dat niet kan geven. Dat wil niet zeggen dat ik dat bij mijn ex wil vinden, alleen misschien dat hierdoor wel een stukje mijn ogen geopend zijn.
.Er klinkt een hoop ontevredenheid en onrust door in je woorden. Kijk eens naar het bovenste rode zinnetje; Mis je iets in je relatie, of mis je iets in je leven. En is dat dan iets dat een (welke dan ook) partner voor je moet invullen, of moet je dat bij jezelf zoeken??
vrijdag 22 februari 2008 om 13:10
Bij twijfel niet inhalen.
Oftewel zeg die afspraak af, tot je zeker wet waar jij staat en wat jij wilt.
Hoe de relatie vamn je ex is doet er niet toe, alleen wat jij wilt en hoever jij e.e.a laat gaan. Als jij niet met je hand op je hart kunt zegen dat jouw intenties zuiver vriendschappelijk zijn, dan zou ik je hoft niet in dat wespennest steken.
Oftewel zeg die afspraak af, tot je zeker wet waar jij staat en wat jij wilt.
Hoe de relatie vamn je ex is doet er niet toe, alleen wat jij wilt en hoever jij e.e.a laat gaan. Als jij niet met je hand op je hart kunt zegen dat jouw intenties zuiver vriendschappelijk zijn, dan zou ik je hoft niet in dat wespennest steken.
vrijdag 22 februari 2008 om 13:32
quote:Marieke1981 schreef op 22 februari 2008 @ 12:28:
[...]
Er klinkt een hoop ontevredenheid en onrust door in je woorden. Kijk eens naar het bovenste rode zinnetje; Mis je iets in je relatie, of mis je iets in je leven. En is dat dan iets dat een (welke dan ook) partner voor je moet invullen, of moet je dat bij jezelf zoeken??En dat is dus de hamvraag waar ik niet helemaal uit kom nog. Is het iets wat bij mezelf mist, of is het iets wat ik in een relatie mis. Ik kan er nog geen vinger op leggen, en daarom is het misschien ook zo'n chaos in mijn hoofd. Ik ben wel degelijk naar oplossingen aan het zoeken. En wil ook echt niet zomaar mijn relatie weggooien.
[...]
Er klinkt een hoop ontevredenheid en onrust door in je woorden. Kijk eens naar het bovenste rode zinnetje; Mis je iets in je relatie, of mis je iets in je leven. En is dat dan iets dat een (welke dan ook) partner voor je moet invullen, of moet je dat bij jezelf zoeken??En dat is dus de hamvraag waar ik niet helemaal uit kom nog. Is het iets wat bij mezelf mist, of is het iets wat ik in een relatie mis. Ik kan er nog geen vinger op leggen, en daarom is het misschien ook zo'n chaos in mijn hoofd. Ik ben wel degelijk naar oplossingen aan het zoeken. En wil ook echt niet zomaar mijn relatie weggooien.
vrijdag 22 februari 2008 om 13:36
quote:Lumo schreef op 22 februari 2008 @ 13:32:
[...]
En dat is dus de hamvraag waar ik niet helemaal uit kom nog. Is het iets wat bij mezelf mist, of is het iets wat ik in een relatie mis. Ik kan er nog geen vinger op leggen, en daarom is het misschien ook zo'n chaos in mijn hoofd. Ik ben wel degelijk naar oplossingen aan het zoeken. En wil ook echt niet zomaar mijn relatie weggooien.Wat moet er gebeuren of duidelijk worden dat je dat wel doet?
[...]
En dat is dus de hamvraag waar ik niet helemaal uit kom nog. Is het iets wat bij mezelf mist, of is het iets wat ik in een relatie mis. Ik kan er nog geen vinger op leggen, en daarom is het misschien ook zo'n chaos in mijn hoofd. Ik ben wel degelijk naar oplossingen aan het zoeken. En wil ook echt niet zomaar mijn relatie weggooien.Wat moet er gebeuren of duidelijk worden dat je dat wel doet?
vrijdag 22 februari 2008 om 13:41
quote:houvanjezelf schreef op 22 februari 2008 @ 13:36:
[...]
Wat moet er gebeuren of duidelijk worden dat je dat wel doet?
Ai ... dat is een gemene vraag... maar goed, ik kwam hier ook om duidelijkheid te scheppen voor mezelf, dus dan ook maar even diep graven.
Wanneer doe je dat wel? Het is niet zo dat ik bij de eerste de beste verliefdheid binnen een relatie mijn relatie maar op zij schuif. Maar het is wel afhankelijk van waar mijn onrust door veroorzaakt word. Word dit door mij zelf veroorzaakt? Dan zal ik daar zelf aan moeten werken. Zorgen dat deze onrust niet meer nodig is, en er iets aan doen, aan het gene wat die onrust dan ook veroorzaakt, waar ik nu dus nog niet de vinger op kan leggen.
Maar is het zo dat ik het idee heb dat het veroorzaakt word door mijn huidige relatie, en ik daardoor niet lekker in mijn vel zit, dan zal er binnen die relatie iets moeten veranderen. Hier zal ik dan ook zeker wel over praten, want op zich zijn mijn partner en ik heel open tegenover elkaar. Het is dus niet zo dat ik dan gelijk de handoek in de ring zal gooien. Maar blijf ik die onrust houden, en blijf ik het gevoel houden van iets te missen, en me toch niet helemaal voor de volle 100% in mijn relatie kan storten. Dan zal dat inderdaad best een breekpunt kunnen worden. Alhoewel ik daar liever nu nog niet over nadenk.
[...]
Wat moet er gebeuren of duidelijk worden dat je dat wel doet?
Ai ... dat is een gemene vraag... maar goed, ik kwam hier ook om duidelijkheid te scheppen voor mezelf, dus dan ook maar even diep graven.
Wanneer doe je dat wel? Het is niet zo dat ik bij de eerste de beste verliefdheid binnen een relatie mijn relatie maar op zij schuif. Maar het is wel afhankelijk van waar mijn onrust door veroorzaakt word. Word dit door mij zelf veroorzaakt? Dan zal ik daar zelf aan moeten werken. Zorgen dat deze onrust niet meer nodig is, en er iets aan doen, aan het gene wat die onrust dan ook veroorzaakt, waar ik nu dus nog niet de vinger op kan leggen.
Maar is het zo dat ik het idee heb dat het veroorzaakt word door mijn huidige relatie, en ik daardoor niet lekker in mijn vel zit, dan zal er binnen die relatie iets moeten veranderen. Hier zal ik dan ook zeker wel over praten, want op zich zijn mijn partner en ik heel open tegenover elkaar. Het is dus niet zo dat ik dan gelijk de handoek in de ring zal gooien. Maar blijf ik die onrust houden, en blijf ik het gevoel houden van iets te missen, en me toch niet helemaal voor de volle 100% in mijn relatie kan storten. Dan zal dat inderdaad best een breekpunt kunnen worden. Alhoewel ik daar liever nu nog niet over nadenk.
vrijdag 22 februari 2008 om 14:00
Hoi Lumo,
Ik ben het met kreng eens. Als ik jou was, zou ik niet met je ex afspreken. Je komt op dit moment zeer verward over, en dan kun je misschien dingen doen waar je later spijt van krijgt.
Zoek eerst uit waar je onrust en ontevredenheid vandaan komt. Zijn je verwachtingen van je relatie realistisch, of verwacht je na 7 jaar nog iedere avond rozengeur en maneschijn?
Probeer anders es alles op papier te zetten voor jezelf, misschien in een soort dagboekvorm, vaak krijg je dan al meer grip op dingen.
En praat er ook over met je partner. Volgens mij heeft zij niet in de gaten dat je zo onrustig en verward bent.
Ik ben het met kreng eens. Als ik jou was, zou ik niet met je ex afspreken. Je komt op dit moment zeer verward over, en dan kun je misschien dingen doen waar je later spijt van krijgt.
Zoek eerst uit waar je onrust en ontevredenheid vandaan komt. Zijn je verwachtingen van je relatie realistisch, of verwacht je na 7 jaar nog iedere avond rozengeur en maneschijn?
Probeer anders es alles op papier te zetten voor jezelf, misschien in een soort dagboekvorm, vaak krijg je dan al meer grip op dingen.
En praat er ook over met je partner. Volgens mij heeft zij niet in de gaten dat je zo onrustig en verward bent.
vrijdag 22 februari 2008 om 14:06
quote:Lumo schreef op 21 februari 2008 @ 23:41:
Stel nou dat.......... wat dan? En wat is het gevolg daarvan? Ik weet het even niet meer, en vroeg me af of jullie tips voor mij hebben. Ik weet het, dit is pas mijn eerste berichtje hier, maar ik wilde het ergens kwijt.
Alvast hartelijk bedankt.
Liefs,
LumoStel dat je een relatie aangaat met je ex, na een tijdje tot de conclusie komt dat je de relatie toendertijd wel degelijk met een reden verbroken hebt... Dan ga je dit nog eens door:
Ondertussen was ik nog steeds gebroken en kapot van het beeindigen van onze relatie. Daar heeft mijn ex nooit wat van gemerkt overigens, maar dit ging van kwaad tot erger. Het kwam er op neer dat ik voor mijn gevoelens wegrende, dmv drugs & alcohol gebruik, en vooral heeeel veeel uitgaan.
Stel nou dat.......... wat dan? En wat is het gevolg daarvan? Ik weet het even niet meer, en vroeg me af of jullie tips voor mij hebben. Ik weet het, dit is pas mijn eerste berichtje hier, maar ik wilde het ergens kwijt.
Alvast hartelijk bedankt.
Liefs,
LumoStel dat je een relatie aangaat met je ex, na een tijdje tot de conclusie komt dat je de relatie toendertijd wel degelijk met een reden verbroken hebt... Dan ga je dit nog eens door:
Ondertussen was ik nog steeds gebroken en kapot van het beeindigen van onze relatie. Daar heeft mijn ex nooit wat van gemerkt overigens, maar dit ging van kwaad tot erger. Het kwam er op neer dat ik voor mijn gevoelens wegrende, dmv drugs & alcohol gebruik, en vooral heeeel veeel uitgaan.
vrijdag 22 februari 2008 om 14:16
quote:fien1 schreef op 22 februari 2008 @ 14:06:
[...]
Stel dat je een relatie aangaat met je ex, na een tijdje tot de conclusie komt dat je de relatie toendertijd wel degelijk met een reden verbroken hebt... Dan ga je dit nog eens door:
Ondertussen was ik nog steeds gebroken en kapot van het beeindigen van onze relatie. Daar heeft mijn ex nooit wat van gemerkt overigens, maar dit ging van kwaad tot erger. Het kwam er op neer dat ik voor mijn gevoelens wegrende, dmv drugs & alcohol gebruik, en vooral heeeel veeel uitgaan.Ik hoop dat ik in de jaren die daar op gevolgd zijn toch erg veel van mijn fouten geleerd heb, en dat ik nooit meer, in welke situatie dan ook, zulk gedrag zal vertonen. Ik heb een harde leerschool gehad. Heb mijn beste maatje zien afglijden tot een niveau waar de honden nog geen brood van lusten. Daar ging bij mij de knop om. Zover wilde ik mezelf niet laten zakken. Dat besef was er nog wel, en dat was mijn redding. Ik zal er dan ook alles, maar dan ook alles aan doen om die fout niet te herhalen. Maar dat betekent niet dat dit door mijn ex veroorzaakt werd. Het had net zo goed bij iedere andere ex kunnen gebeuren. Het was een probleem van mij, ik die niet met mijn gevoelens om kon gaan, en geen prater was, alles maar opkropte en dat tot zo'n ver punt liet gaan dat ik geen uitweg meer wist. Dat stadium hoop ik ondertussen toch wel voorbij te zijn.
[...]
Stel dat je een relatie aangaat met je ex, na een tijdje tot de conclusie komt dat je de relatie toendertijd wel degelijk met een reden verbroken hebt... Dan ga je dit nog eens door:
Ondertussen was ik nog steeds gebroken en kapot van het beeindigen van onze relatie. Daar heeft mijn ex nooit wat van gemerkt overigens, maar dit ging van kwaad tot erger. Het kwam er op neer dat ik voor mijn gevoelens wegrende, dmv drugs & alcohol gebruik, en vooral heeeel veeel uitgaan.Ik hoop dat ik in de jaren die daar op gevolgd zijn toch erg veel van mijn fouten geleerd heb, en dat ik nooit meer, in welke situatie dan ook, zulk gedrag zal vertonen. Ik heb een harde leerschool gehad. Heb mijn beste maatje zien afglijden tot een niveau waar de honden nog geen brood van lusten. Daar ging bij mij de knop om. Zover wilde ik mezelf niet laten zakken. Dat besef was er nog wel, en dat was mijn redding. Ik zal er dan ook alles, maar dan ook alles aan doen om die fout niet te herhalen. Maar dat betekent niet dat dit door mijn ex veroorzaakt werd. Het had net zo goed bij iedere andere ex kunnen gebeuren. Het was een probleem van mij, ik die niet met mijn gevoelens om kon gaan, en geen prater was, alles maar opkropte en dat tot zo'n ver punt liet gaan dat ik geen uitweg meer wist. Dat stadium hoop ik ondertussen toch wel voorbij te zijn.
vrijdag 22 februari 2008 om 14:17
vrijdag 22 februari 2008 om 14:19
quote:21rianne schreef op 22 februari 2008 @ 14:00:
Hoi Lumo,
Ik ben het met kreng eens. Als ik jou was, zou ik niet met je ex afspreken. Je komt op dit moment zeer verward over, en dan kun je misschien dingen doen waar je later spijt van krijgt.
Zoek eerst uit waar je onrust en ontevredenheid vandaan komt. Zijn je verwachtingen van je relatie realistisch, of verwacht je na 7 jaar nog iedere avond rozengeur en maneschijn?
Probeer anders es alles op papier te zetten voor jezelf, misschien in een soort dagboekvorm, vaak krijg je dan al meer grip op dingen.
En praat er ook over met je partner. Volgens mij heeft zij niet in de gaten dat je zo onrustig en verward bent.Mijn partner heeft het misschien gedeeltelijk wel door, maar zeker niet tot hoever die onrust in mij werkt. Ze weet vanaf het begin af aan mijn verleden, mijn toenmalige heden, en de toekomst die we samen hebben beleefd. Ze weet ook dat ik een erg chaotisch persoon ben, en een heel erg gevoels mens, terwijl zij dat veel minder heeft. Ze kent mijn onrust ook wel, vooral in bepaalde periodes. Maar nooit heb ik het in deze mate gehad. En dat is dus ook wat mij zorgen baart. En inderdaad, ik weet niet of het slim is om in deze situatie af te spreken met mijn ex. Aan de andere kant kijk ik er zo naar uit, het is zo dubbel. Verstand en gevoel.... daar gaan we weer zeg maar
Hoi Lumo,
Ik ben het met kreng eens. Als ik jou was, zou ik niet met je ex afspreken. Je komt op dit moment zeer verward over, en dan kun je misschien dingen doen waar je later spijt van krijgt.
Zoek eerst uit waar je onrust en ontevredenheid vandaan komt. Zijn je verwachtingen van je relatie realistisch, of verwacht je na 7 jaar nog iedere avond rozengeur en maneschijn?
Probeer anders es alles op papier te zetten voor jezelf, misschien in een soort dagboekvorm, vaak krijg je dan al meer grip op dingen.
En praat er ook over met je partner. Volgens mij heeft zij niet in de gaten dat je zo onrustig en verward bent.Mijn partner heeft het misschien gedeeltelijk wel door, maar zeker niet tot hoever die onrust in mij werkt. Ze weet vanaf het begin af aan mijn verleden, mijn toenmalige heden, en de toekomst die we samen hebben beleefd. Ze weet ook dat ik een erg chaotisch persoon ben, en een heel erg gevoels mens, terwijl zij dat veel minder heeft. Ze kent mijn onrust ook wel, vooral in bepaalde periodes. Maar nooit heb ik het in deze mate gehad. En dat is dus ook wat mij zorgen baart. En inderdaad, ik weet niet of het slim is om in deze situatie af te spreken met mijn ex. Aan de andere kant kijk ik er zo naar uit, het is zo dubbel. Verstand en gevoel.... daar gaan we weer zeg maar
vrijdag 22 februari 2008 om 14:19
quote:Lumo schreef op 21 februari 2008 @ 23:41:
Het kwam er op neer dat ik voor mijn gevoelens wegrende, dmv drugs & alcohol gebruik, en vooral heeeel veeel uitgaan. Dit stadium heb ik ook meegemaakt (zonder de drugs dan) toen mijn GM me liet vallen. Juist om die reden zou ik geen relatie meer met hem beginnen, het deed me teveel pijn om hem los te laten.
Het kwam er op neer dat ik voor mijn gevoelens wegrende, dmv drugs & alcohol gebruik, en vooral heeeel veeel uitgaan. Dit stadium heb ik ook meegemaakt (zonder de drugs dan) toen mijn GM me liet vallen. Juist om die reden zou ik geen relatie meer met hem beginnen, het deed me teveel pijn om hem los te laten.
vrijdag 22 februari 2008 om 14:22
quote:fien1 schreef op 22 februari 2008 @ 14:17:
Is het niet meer een heimwee naar vroeger dat je hebt? Een verlangen naar de leuke tijd die je toen met haar had? En niet naar haar bij wijze van spreken. Soms heb ik het ook, als ik me veel alleen voel, verlang ik ook naar mijn 'drukke' verleden, maar daarom niet naar de relatie die ik toen had.Dat weet ik dus niet. Ik weet uberhaubt niet eens of ik wel naar 'haar' verlang, of naar die tijd toen. Ik weet alleen dat het kriebelt. Dat ik me onrustig voel, en dat ik niet goed weet wat ik er mee moet. Stom toch?!!! Ik voel me net zo'n puber!!!
Is het niet meer een heimwee naar vroeger dat je hebt? Een verlangen naar de leuke tijd die je toen met haar had? En niet naar haar bij wijze van spreken. Soms heb ik het ook, als ik me veel alleen voel, verlang ik ook naar mijn 'drukke' verleden, maar daarom niet naar de relatie die ik toen had.Dat weet ik dus niet. Ik weet uberhaubt niet eens of ik wel naar 'haar' verlang, of naar die tijd toen. Ik weet alleen dat het kriebelt. Dat ik me onrustig voel, en dat ik niet goed weet wat ik er mee moet. Stom toch?!!! Ik voel me net zo'n puber!!!
vrijdag 22 februari 2008 om 14:29
Ik heb het trouwens in het andere topic denk ik aardig beschreven wat nu precies dwars zit:
Hoe zet je iemand uit je hoofd heet het topic
Ik heb niet alle 32 pagina's doorgelezen, maar de eerste 10 wel en de laatste 2. Jullie gevoel van heen en weer geslingerd worden is voor mij zo herkenbaar.
Het verstand en gevoel wat elkaar tegenspreekt. Ik weet ook dondersgoed dat ik de gevoelens die ik heb moet proberen uit te schakelen. Lang heb ik geprobeerd ze te ontkennen.
Mezelf vooral voor gehouden dat ik de aandacht leuk vind die ik krijg van diegene. Mijn partner en ik zijn vaak weken van elkaar verwijderd door werk. Het is nu eenmaal niet anders, maar soms snak je dan naar aandacht. Het is niet zo dat ik een slechte relatie heb. We zijn er voor elkaar, we houden van elkaar, en doen ook absoluut gewoon nog leuke dingen met elkaar. Maar soms, word het allemaal te voorspelbaar voor me denk ik. Het is allemaal het zelfde riedeltje als mijn partner thuis is, en als ik heel eerlijk ben, kan het me soms ook opluchten als de periode er weer aan zit te komen dat mijn partner een aantal weken van huis af is. Niet dat ik mijn partner dan niet mis, maar ik kan mijn eigen ding dan weer doen, hoef geen verantwoording af te leggen als ik om 3 uur snachts binnen kom stuiteren na een afspraak met een vriendin, en hoef dus geen rekening te houden met mijn partner. En soms, soms denk ik dat ik dat TE lekker vind.
Daarnaast krijg ik nu sinds een aantal maanden aandacht van mijn ex. Mijn eerste grote liefde. Waar ik altijd een zwak voor heb gehouden. Ons contact is tot zover gewoon nog per e-mail. Maar een afspraak zit er wel aan te komen. De afspraak is wel in toestemming van mijn partner, maar mijn partner weet niet wat er onderhuids bij mij allemaal speelt. Misschien knap ik wel gigantisch af hoor, en is het gewoon helemaal klaar. Maar aan de andere kant, als ik de mailtjes lees, dan denk ik 'arch.... waarom waren wij ook al weer uit elkaar?'.... Schandalig. En ik schaam me er ook kapot voor. Eigenlijk weet ik dat ik het contact moet stoppen. Alleen om die knoop door te hakken is zo verdomd moeilijk. Ik ben absoluut nog geen stap te ver gegaan. Het is tot zover vriendschappelijk, maar ik heb wel vermoedens dat het niet alleen van mijn kant zo is dat ik dingen tussen de regels door lees. Het erge is, wij hebben de laatste jaren altijd per e-mail gecommuniceerd, en snappen elkaar feiloos. Bij wijze van spreke staat er 1 woord, en dan nog weten we wat we bedoelen. Zo ook dus met het gevoel wat er nu heerst. Soms denk ik dat ik het me verbeeld, maar aan de andere kant weet ik wel beter.
In maart hebben we een afspraak staan om elkaar voor het eerst in al die jaren weer eens te gaan ontmoeten. Aan de ene kant ben ik zo blij daarmee. Aan de andere kant, is het zo tegenstrijdig. Mijn verstand zegt dat ik de grootste fout van mijn leven ga maken. Mijn gevoel / hart maken al een sprongetje van blijdschap bij het idee. Zie er maar eens een goede middenweg in te vinden. Ik zie hem op dit moment even niet.
Hoe zet je iemand uit je hoofd heet het topic
Ik heb niet alle 32 pagina's doorgelezen, maar de eerste 10 wel en de laatste 2. Jullie gevoel van heen en weer geslingerd worden is voor mij zo herkenbaar.
Het verstand en gevoel wat elkaar tegenspreekt. Ik weet ook dondersgoed dat ik de gevoelens die ik heb moet proberen uit te schakelen. Lang heb ik geprobeerd ze te ontkennen.
Mezelf vooral voor gehouden dat ik de aandacht leuk vind die ik krijg van diegene. Mijn partner en ik zijn vaak weken van elkaar verwijderd door werk. Het is nu eenmaal niet anders, maar soms snak je dan naar aandacht. Het is niet zo dat ik een slechte relatie heb. We zijn er voor elkaar, we houden van elkaar, en doen ook absoluut gewoon nog leuke dingen met elkaar. Maar soms, word het allemaal te voorspelbaar voor me denk ik. Het is allemaal het zelfde riedeltje als mijn partner thuis is, en als ik heel eerlijk ben, kan het me soms ook opluchten als de periode er weer aan zit te komen dat mijn partner een aantal weken van huis af is. Niet dat ik mijn partner dan niet mis, maar ik kan mijn eigen ding dan weer doen, hoef geen verantwoording af te leggen als ik om 3 uur snachts binnen kom stuiteren na een afspraak met een vriendin, en hoef dus geen rekening te houden met mijn partner. En soms, soms denk ik dat ik dat TE lekker vind.
Daarnaast krijg ik nu sinds een aantal maanden aandacht van mijn ex. Mijn eerste grote liefde. Waar ik altijd een zwak voor heb gehouden. Ons contact is tot zover gewoon nog per e-mail. Maar een afspraak zit er wel aan te komen. De afspraak is wel in toestemming van mijn partner, maar mijn partner weet niet wat er onderhuids bij mij allemaal speelt. Misschien knap ik wel gigantisch af hoor, en is het gewoon helemaal klaar. Maar aan de andere kant, als ik de mailtjes lees, dan denk ik 'arch.... waarom waren wij ook al weer uit elkaar?'.... Schandalig. En ik schaam me er ook kapot voor. Eigenlijk weet ik dat ik het contact moet stoppen. Alleen om die knoop door te hakken is zo verdomd moeilijk. Ik ben absoluut nog geen stap te ver gegaan. Het is tot zover vriendschappelijk, maar ik heb wel vermoedens dat het niet alleen van mijn kant zo is dat ik dingen tussen de regels door lees. Het erge is, wij hebben de laatste jaren altijd per e-mail gecommuniceerd, en snappen elkaar feiloos. Bij wijze van spreke staat er 1 woord, en dan nog weten we wat we bedoelen. Zo ook dus met het gevoel wat er nu heerst. Soms denk ik dat ik het me verbeeld, maar aan de andere kant weet ik wel beter.
In maart hebben we een afspraak staan om elkaar voor het eerst in al die jaren weer eens te gaan ontmoeten. Aan de ene kant ben ik zo blij daarmee. Aan de andere kant, is het zo tegenstrijdig. Mijn verstand zegt dat ik de grootste fout van mijn leven ga maken. Mijn gevoel / hart maken al een sprongetje van blijdschap bij het idee. Zie er maar eens een goede middenweg in te vinden. Ik zie hem op dit moment even niet.
