Nieuwe relatie, na relatie met borderliner. Hoe?

Hoi Stronger... Ik heb een ex met "een persoonlijkheidsstoornis met borderline kenmerken". En sinds kort een nieuwe relatie. Hoewel ik nog niet ben weggerend (niet langer dan een kwartiertje dan toch) en zeker weet dat ik dat ook niet ga doen, herken ik wel wat je zegt.

Met hem was het altijd op eieren lopen. Hij kon om het uur van mening wisselen maar was dan wel erg overtuigd van de mening van dat moment. Hij was verbaal ook erg sterk. En intelligent. En charmant. Ik merk dat ik daardoor moeite heb mijn nieuwe lief te vertrouwen. Maar kan ook juist overdreven blij zijn als ik merk hoe anders zij reageert (ze is in zoveel anders, zelfs een ander geslacht )



Ik zie het wel wat rooskleuriger dan jij denk ik. Ik denk nl dat ik veel geleerd heb van de relatie met hem. En dat ik daardoor niet zo snel dezelfde fouten zou maken. Achteraf snap ik niet dat ik zo lang bij hem gebleven ben. Het was wel vaak heel erg leuk maar het was toch ook wel vaak heel moeilijk. Ik voel mezelf nu elke dag weer iets meer ontspannen. Terwijl het toch al ongeveer 5 maanden uit is. De stress van de relatie zit nog steeds in me. Een nieuwe relatie met een heerlijk duidelijk open boek doet me meer dan goed.



Hoe je er vanaf komt is misschien vooral kijken naar wat je zelf gedaan hebt om de moeilijke relatie in stand te houden en je voor te nemen die fouten nooit meer te maken?

Hoi,

Mijn laatste relatie was ook met iemand met borderline. Nu meer dan vier jaar geleden. Alhoewel hij heel anders was dan die van Marias, herken ik veel. Waarom heb ik het niet eerder uitgemaakt? Geen idee. En het heeft lang geduurd voordat ik het idee had dat ik verder kon. Maar ja, nog steeds geen nieuwe relatie.

En inderdaad als ik iets van hem herken in iemand, heb ik meteen een aversie tegen die persoon. Erg hè? Zo iemand heeft me verder helemaal niets gedaan. Maar ook laatst weer ontmoette ik een vriend van mijn broer die zo erg aan hem deed denken, dat ik eigenlijk geen woord met hem wilde wisselen, hem niet aan wilde kijken.

Maar goed. Ik heb wel het idee dat ik wel weer iemand tegen kom en in de tussentijd wel weer losse contacten gehad. En in ieder geval bij de sex er geen belemmering bij gevoeld

Het heeft vooral tijd nodig en erover praten helpt zeker. Ik heb wel eens met het idee gespeeld om naar een professional te gaan om eens lekker te spuien, maar goede vriendinnen zijn goedkoper.

Ik denk dat het wel goed komt, alleen is er weer wat aan mijn lijstje met voorkeuren voor partners toegevoegd: geestelijk gezond!

Oja, laatst kreeg ik ineens berichtjes via Hyves. Hij wilde weer contact. Ik heb uitgelegd dat ik dat niet wilde. Meteen een berichtje teruggekregen over dat ik nooit van hem gehouden zou hebben enz enz. Dat steekt me enerzijds wel, want dat is gewoon echt niet waar. Maar anderzijds denk ik dan, ik heb voor mezelf gekozen en dat is het beste wat ik ooit gedaan heb.

Even de andere kant...

Ik heb een relatie met iemand die een relatie heeft gehad met een borderliner. Daardoor heeft hij voor zichzelf een verdeigingsmechanisme opgebouwd, want hij is bang dat hij weer over zijn grenzen heen zou gaan en zichzelf zou 'verliezen'. Dit heeft zeker consequenties voor onze relatie. Ik heb vaak het gevoel dat ik niet op hem kan bouwen, zeker niet als het eens niet goed met mij gaat. In het begin van onze relatie ben ik in een depressie geraakt (ondertussen al bijna 5 jaar geleden). Hij is toen bij me weggegaan omdat hij geen 'moeilijke' situatie meer aankon. Een paar maanden later zijn we toch weer samen verder gegaan, mijn depressie is weggegaan (met therapie en medicijnen) en we zijn gaan samenwonen. Ik dacht dat de vertrouwensband wel sterker zou worden, maar dat is jammer genoeg niet het geval geweest. Ik begrijp volledig dat hij alert is en zijn grenzen bewaakt, maar ik vind dat hij daar wel erg ver in is doorgeslaan, met als resultaat dat hij naar mijn gevoel weinig rekening met me houdt of wil houden. Ik plaats dat dat met de jaren minder is geworden, is het steeds verergerd. Hij wil nu helemaal zijn eigen gang gaan en als ik het daar wel eens moeilijk mee heb, is er weinig ruimte om daarover op een gelijkwaardige manier over te praten. Ik heb een dochter uit een vorige relatie. In het begin was hij erg enthousiast om met ons een gezinnetje te vormen, maar ik geloof dat hij mijn dochter nu ook als obstakel begint te zien. Hij heeft geen zin (meer?) in de verantwoordelijkheid en voelt zich beperkt. Van mij krijgt hij echt wel de ruimte om z'n gang te gaan (binnen bepaalde grenzen, vreemdgaan bv. zou ik niet accepteren), maar voel me nu toch wel in de kou staan.

Hij vindt het nu wel best zoals het gaat, maar ik heb steeds meer het gevoel dat ik mezelf te kort doe. Het zal wel niet allemaal te maken hebben met zijn vorige relatie, maar ik denk dat er toen echt iets geknakt is in hem. Ik weet alleen niet of ik de gevolgen wil dragen van wat zijn ex hem heeft 'aangedaan', ondanks het feit dat ik wel begrip heb voor zijn angst. 5 jaar duurt me nu echter toch een beetje te lang...

Jeetje Lila dat is vervelend voor je zeg, zo'n houding.

Inderdaad begrijpelijk hoor. k Merk ook dat ik veel alerter ben op grenzen aangeven en voorzichtiger ben na de borderline-relatie. Maar de andere kant is ook wel dat mijn vertrouwen ook wel terugkomt hoe meer ik merk dat het anders gaat nu. En dat ik muurtjes wel kan afbreken als ik zie dat ze geen nut hebben. Je vriendje slaat er nogal in door.

Geeft hij zelf zijn vorige relatie als reden voor zijn afstandelijkheid? Dan wordt het hoog tijd dat hij dingen gaat verwerken. Door zijn grenzen zo sterk te bewaken walst hij eigenlijk vrij respectloos over die van jou heen. Maar als jij op je strepen gaat staan is hij weg want voelt zich te beperkt. Dat klinkt op zich al een beetje borderline... sterkte...

Misschien zou het voor hem ook eens goed zijn hierover te praten. Als hij dat met jou niet kan, dan met iemand anders. Maar het klinkt alsof hij een boel opgekropte gevoelens heeft.