Relaties
alle pijlers
Ontdekt moeder borderline
vrijdag 25 februari 2022 om 11:33
Na jarenlang moeilijke relatie te hebben gehad met mijn moeder, kom ik er nu achter dat haar gedrag nogal veel overkomt met de kernmerken van borderline.
Onze relatie is altijd heel fragiel en onstabiel geweest, zij is jaloers, wil dat ik altijd 100 procent voor haar klaarsta. Altijd negatief over mij en de wereld en ik loop altijd op mijn tenen zodat zij niet barst.. Ze kan ineens 360 graden omgedraaid zijn. Geeft mij de schuld (als ik aangeef dat ze dit doet, zegt ze dat het niet waar is). Moeilijke en onstabiele relaties met mannen. Maakt onverantwoordelijke keuzes in het leven waar ik niet over eens ben, en zo kan ik wel doorgaan.
Altijd als ik bij haar ben zuigt ze mij helemaal leeg en kom ik altijd verward en verdrietig thuis. Ik begreep het nooit tot gisteren. Ik heb mijn contact met haar al flink verminderd sinds ik me erg gekwetst ben geraakt door haar keuzes die direct invloed hebben op mij.
Ik zou graag met lotgenoten hier de ervaringen willen delen; hoe ga je om met zo’n moeder? Wat zijn de tips en tricks?
Ik heb mijn eigen grenzen al veel strakker getrokken en zij komt mijn huis (veilige haven) niet in. Maar sommige momenten moet het wel maar daarna ben ik altijd weer helemaal in de war en onveilig door haar gedrag. Ik voel me machteloos en mijn hart breekt om haar zo te zien.. ik wou dat ze anders was, anders keek naar de wereld en meer begrip heeft voor mijn leven. Alles draait om haar. Ik heb het gevoel dat ze mij nooit echt gekend heeft, wie ik nou eigenlijk ben want ze heeft geen interesse in mijn leven. Het doet me veel pijn..
Herkent iemand de bovenstaande? Hoe gaan jullie hiermee om?
Ps: ik heb een heel liefdevolle stabiele partner met wie ik nu een leven aan het opbouwen ben, daar ben ik heel gelukkig mee. Maar door mijn moeder heb ik het gevoel dat ik niet mag genieten of mijn eigen weg mag gaan. Ik probeer me dus erg los te maken van haar.. zonder dat ik schuldgevoelens hierover krijg. Vandaar mijn topic, ik lees graag jullie ervaringen en tips/tricks om het leven met zo’n moeder aangenamer te maken.
Dankjewel voor het lezen lieve mensen
Onze relatie is altijd heel fragiel en onstabiel geweest, zij is jaloers, wil dat ik altijd 100 procent voor haar klaarsta. Altijd negatief over mij en de wereld en ik loop altijd op mijn tenen zodat zij niet barst.. Ze kan ineens 360 graden omgedraaid zijn. Geeft mij de schuld (als ik aangeef dat ze dit doet, zegt ze dat het niet waar is). Moeilijke en onstabiele relaties met mannen. Maakt onverantwoordelijke keuzes in het leven waar ik niet over eens ben, en zo kan ik wel doorgaan.
Altijd als ik bij haar ben zuigt ze mij helemaal leeg en kom ik altijd verward en verdrietig thuis. Ik begreep het nooit tot gisteren. Ik heb mijn contact met haar al flink verminderd sinds ik me erg gekwetst ben geraakt door haar keuzes die direct invloed hebben op mij.
Ik zou graag met lotgenoten hier de ervaringen willen delen; hoe ga je om met zo’n moeder? Wat zijn de tips en tricks?
Ik heb mijn eigen grenzen al veel strakker getrokken en zij komt mijn huis (veilige haven) niet in. Maar sommige momenten moet het wel maar daarna ben ik altijd weer helemaal in de war en onveilig door haar gedrag. Ik voel me machteloos en mijn hart breekt om haar zo te zien.. ik wou dat ze anders was, anders keek naar de wereld en meer begrip heeft voor mijn leven. Alles draait om haar. Ik heb het gevoel dat ze mij nooit echt gekend heeft, wie ik nou eigenlijk ben want ze heeft geen interesse in mijn leven. Het doet me veel pijn..
Herkent iemand de bovenstaande? Hoe gaan jullie hiermee om?
Ps: ik heb een heel liefdevolle stabiele partner met wie ik nu een leven aan het opbouwen ben, daar ben ik heel gelukkig mee. Maar door mijn moeder heb ik het gevoel dat ik niet mag genieten of mijn eigen weg mag gaan. Ik probeer me dus erg los te maken van haar.. zonder dat ik schuldgevoelens hierover krijg. Vandaar mijn topic, ik lees graag jullie ervaringen en tips/tricks om het leven met zo’n moeder aangenamer te maken.
Dankjewel voor het lezen lieve mensen
vrijdag 25 februari 2022 om 12:55
Dat is ook nog iets wat ik herken. Dat je moeder alleen een sterk gefilterde versie van je kent. Iets anders zit er gewoon niet in.
Ik denk dat ze niet weet hoe ze geïnteresseerd moet zijn in andere mensen. Zelfs niet haar eigen kinderen. Haar hele wereld draait om haar en alles wordt teruggedraaid naar haar. Zeg je dat je lekker uit eten bent geweest dan is wat zij jou voorschotelde zeker niet goed genoeg geweest. Kom je hogerop in je werk, dan voel je je zeker te goed voor haar. En gaaa zoooo maaar dooor. Alles draait om haar, komt bij haar terug en al-tijd negatief. In de meest vergezochte kronkels.
Ze is ook jaloers op wat je hebt. Geld, een leuke partner (die natuurlijk na X tijd helemaal kut is, vervolgens weer helemaal leuk). Je wordt gewoon gepingpongd.
Ik denk dat ze niet weet hoe ze geïnteresseerd moet zijn in andere mensen. Zelfs niet haar eigen kinderen. Haar hele wereld draait om haar en alles wordt teruggedraaid naar haar. Zeg je dat je lekker uit eten bent geweest dan is wat zij jou voorschotelde zeker niet goed genoeg geweest. Kom je hogerop in je werk, dan voel je je zeker te goed voor haar. En gaaa zoooo maaar dooor. Alles draait om haar, komt bij haar terug en al-tijd negatief. In de meest vergezochte kronkels.
Ze is ook jaloers op wat je hebt. Geld, een leuke partner (die natuurlijk na X tijd helemaal kut is, vervolgens weer helemaal leuk). Je wordt gewoon gepingpongd.
Emboldened by the flame of ambition
vrijdag 25 februari 2022 om 12:57
Precies hoe je het omschrijft, is mijn contact nu met haar. Ik hou het beperkt bij de dingen die haar boeien en blijf ook maar een uurtje of twee bij haar.. Daarna wordt het vermoeiender, pijnlijker en verstikkend voor mij. Dit werkt voor mij ook het beste. Ik vind het ook moeilijk om het contact met haar helemaal te verbreken. Ik probeer wel duidelijk door te schemeren dat ik soms even geen zin in heb. Dat accepteert ze wel met veel gehuil en gezeur dat ik nooit voor haar ben. Dat probeer ik maar niet persoonlijk op te vatten, op die manier probeer ik er mee om te gaan. Soms word ik wel moe en teleurgesteld door haar gedrag en denk ik.. hoe moet ik dit nog makkelijker maken voor mezelf? Zij vraagt toch niet eens naar mijn prive leven, als ze vraagt hoe het gaat dan verandert ze vrijwel direct het onderwerp. Het voelt alsof ze sociaal gewenst die vraag stelt. Ik heb geaccepteerd dat het zo is en altijd zo zal blijven. Als ik wel iets zeg, dan krijg ik altijd kritiek en afwijzing, zoals je het zegt.. zo herkenbaar.Bruxelloise schreef: ↑25-02-2022 12:43Uiteraard zou het fantastisch zijn als je moeder die ene persoon is die jou door en door kent, die interesse toont in elke aspect van je leven, die je steunt in al wat je doet. Maar helaas zit het er niet in. Dat aanvaarden maakt een groot verschil, maar het is ook de moeilijkste stap.
Ik heb ervoor gekozen contact te houden met mijn moeder, hoewel beperkt. Ik blijf maximum twee uur bij haar. Langer lukt me niet, ik moet nadien nog voldoende energie hebben voor mezelf en mijn gezin, de mensen die er wel echt toe doen.
Ik heb geaccepteerd dat mijn moeder een gefilterde versie van mij kent en geen interesse heeft om meer van me te kennen. Ze ziet niet eens dat er meer is. Ik informeer haar over enkele onderwerpen die haar boeien, de rest van wie ik ben (zo'n 90%) houd ik voor wie het wel wil weten. Liever zo dan telkens weer gekwetst te zijn na haar afwijzende reacties.
Ja, het is je moeder, maar het is niet omdat ze je op de wereld heeft gezet dat ze het recht heeft om jouw wereld regelmatig op zijn kop te zetten. Dat heeft ze wellicht al voldoende gedaan toen je een kind was.
Soms heeft ze mijn hulp nodig. Ik help haar met iets. Maar dat is nooit zonder drama. Altijd: ja maar ik heb dit altijd zo en ik he het zo druk en alles overkomt mij en begint te huilen en zit ze zolang ze kan in een slachtofferrol. En ik krijg haar er niet uit, met geen enkele geruststelling kan ik haar een beter gevoel geven. En dan krijg ik ook nog over me heen dat ik dit en dat ander moet doen en weet ik het allemaal wel.. Dan heb ik er geen zin meer in. Het is een aantal keer gebeurd dat ik midden in een afspraak naar huis ben gegaan.. Op die manier heb ik het wel overleefd tot nu toe.
Mijn vraag; hoe ga je om met momenten waarbij ze juist veel aandacht van je vragen? Dus buiten die twee uur? Wat doe je dan?
vrijdag 25 februari 2022 om 12:58
Wel even fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die gebroken heeft met moeder.
Wat ik er lastig aan vond is dat je niet alleen met je moeder breekt wat moeilijk is, maar dat mensen in je omgeving daar soms niet mee om kunnen gaan. Soms heel onverwacht, dat mensen die er volstrekt niets mee te maken hebben zich tegen je keren vanwege een keuze die je voor jezelf maakt.
Maarja, uiteindelijk is dat ook weer een ervaring rijker en een illusie armer en je leert weer iets over de wereld (ik bedoel dit niet sarcastisch, mocht het zo overkomen).
Sowieso wordt er soms best wel wat gepreekt door mensen, het is toch je moeder, ze bedoelt het vast niet slecht, je bent zelf waarschijnlijk niet de makkelijkste. Eerder werd ik daar hevig door geraakt en lag ik thuis te brullen in mijn kussen van frustratie. Nu heb ik geleerd dat het allemaal niet persoonlijk is. Mensen zeggen eigenlijk 100% van de tijd iets over zichzelf ipv over jou, je bent alleen maar een toevallig lijdend voorwerp vanwege je situatie of verhaal.
Dus laat je vooral niet leiden door wat anderen allemaal vinden of zeggen, je mag altijd voor jezelf gaan staan en doen wat goed voor jou is. Je bent niemand verantwoording verschuldigd.
Wat ik er lastig aan vond is dat je niet alleen met je moeder breekt wat moeilijk is, maar dat mensen in je omgeving daar soms niet mee om kunnen gaan. Soms heel onverwacht, dat mensen die er volstrekt niets mee te maken hebben zich tegen je keren vanwege een keuze die je voor jezelf maakt.
Maarja, uiteindelijk is dat ook weer een ervaring rijker en een illusie armer en je leert weer iets over de wereld (ik bedoel dit niet sarcastisch, mocht het zo overkomen).
Sowieso wordt er soms best wel wat gepreekt door mensen, het is toch je moeder, ze bedoelt het vast niet slecht, je bent zelf waarschijnlijk niet de makkelijkste. Eerder werd ik daar hevig door geraakt en lag ik thuis te brullen in mijn kussen van frustratie. Nu heb ik geleerd dat het allemaal niet persoonlijk is. Mensen zeggen eigenlijk 100% van de tijd iets over zichzelf ipv over jou, je bent alleen maar een toevallig lijdend voorwerp vanwege je situatie of verhaal.
Dus laat je vooral niet leiden door wat anderen allemaal vinden of zeggen, je mag altijd voor jezelf gaan staan en doen wat goed voor jou is. Je bent niemand verantwoording verschuldigd.
vrijdag 25 februari 2022 om 12:58
JAA PRECIES DIT.Skadí schreef: ↑25-02-2022 12:55Dat is ook nog iets wat ik herken. Dat je moeder alleen een sterk gefilterde versie van je kent. Iets anders zit er gewoon niet in.
Ik denk dat ze niet weet hoe ze geïnteresseerd moet zijn in andere mensen. Zelfs niet haar eigen kinderen. Haar hele wereld draait om haar en alles wordt teruggedraaid naar haar. Zeg je dat je lekker uit eten bent geweest dan is wat zij jou voorschotelde zeker niet goed genoeg geweest. Kom je hogerop in je werk, dan voel je je zeker te goed voor haar. En gaaa zoooo maaar dooor. Alles draait om haar, komt bij haar terug en al-tijd negatief. In de meest vergezochte kronkels.
Ze is ook jaloers op wat je hebt. Geld, een leuke partner (die natuurlijk na X tijd helemaal kut is, vervolgens weer helemaal leuk). Je wordt gewoon gepingpongd.
vrijdag 25 februari 2022 om 13:00
Dat zeg je heel mooiJoyce48 schreef: ↑25-02-2022 12:44Breken met je moeder is ook volkomen onnatuurlijk en ongelooflijk moeilijk. Ik kon het niet indertijd en dat ging ten koste van mijzelf.
Aan de andere kant: een moeder hoort er voor haar kind te zijn, hoort haar kind lief te hebben, te ondersteunen, belangstelling te tonen voor het leven van haar kind. Als een moeder daarin zo volkomen tekort schiet, is er voor je eigen bestwil maar één oplossing: haar als moeder uit je leven te bannen.
Zelfs nu, jaren na haar dood, krijg ik van binnen nog steeds een heel gemeen steekje als ik mensen hoor vertellen dat ze zo'n fijne jeugd hebben gehad, met liefhebbende ouders. Dát gevoel, die warmte, die veiligheid, die onvoorwaardelijke liefde waar ieder kind recht op heeft, heeft mijn moeder (en jouw moeder) mij en jou afgenomen, en dat kan op geen enkele wijze gerepareerd worden.
Met behulp van een psycholoog heb ik ermee leren leven, heb ik de boel op een rijtje gekregen, maar dat gemis zit er altijd.
.. geen woorden hiervoor.
vrijdag 25 februari 2022 om 13:06
Avage schreef: ↑25-02-2022 12:58Wel even fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die gebroken heeft met moeder.
Wat ik er lastig aan vond is dat je niet alleen met je moeder breekt wat moeilijk is, maar dat mensen in je omgeving daar soms niet mee om kunnen gaan. Soms heel onverwacht, dat mensen die er volstrekt niets mee te maken hebben zich tegen je keren vanwege een keuze die je voor jezelf maakt.
Maarja, uiteindelijk is dat ook weer een ervaring rijker en een illusie armer en je leert weer iets over de wereld (ik bedoel dit niet sarcastisch, mocht het zo overkomen).
Sowieso wordt er soms best wel wat gepreekt door mensen, het is toch je moeder, ze bedoelt het vast niet slecht, je bent zelf waarschijnlijk niet de makkelijkste. Eerder werd ik daar hevig door geraakt en lag ik thuis te brullen in mijn kussen van frustratie. Nu heb ik geleerd dat het allemaal niet persoonlijk is. Mensen zeggen eigenlijk 100% van de tijd iets over zichzelf ipv over jou, je bent alleen maar een toevallig lijdend voorwerp vanwege je situatie of verhaal.
Dus laat je vooral niet leiden door wat anderen allemaal vinden of zeggen, je mag altijd voor jezelf gaan staan en doen wat goed voor jou is. Je bent niemand verantwoording verschuldigd.
dankjewel voor je wijze en geruststellende woorden. Het klopt helemaal dat er meerdere kanten in een verhaal zit en dat ik alleen voor mezelf mijn verhaal kan zien en ‘‘schrijven’. Ik kan zelf ook mijn eigen keuzes maken waarbij ik denk dat goed voor mij is. Ik hoop dat ik ooit klaar voor ben voor deze stap. Op dit moment nog niet, maar ooit zal die dag wel aanbreken dat ik het zat ben en niks met haar te maken wil hebben. Nu is de afstand dat ik heb gecreëerd wel te doen, maar uiteindelijk zal het mij wel opbreken denk ik.. allemaal goede adviezen die ik zal meenemen, dankjewel! En een heel dikke knuffel voor jou omdat je na het breken ook nog moeilijk hebt gehad met mensen in de omgeving die niet achter je staan..
vrijdag 25 februari 2022 om 13:13
Nee, toch niet. Ze kan het prima alleen. Dit is exact waar ik mijn grens trek. Met wat dan ook dat ik haar in het verleden hielp, daar kreeg ik uiteindelijk weer kritiek op.
Waarom zou ik iemand helpen die mij nooit helpt?
En om op je vragen te antwoorden; buiten die twee uur moet ze me zoveel mogelijk met rust laten. Meestal kan ze dat. Als het haar niet lukt doe ik hetzelfde als zij zo vaak doet; negeren.
En ik ben op een uur rijden van haar gaan wonen. Dit is eerder toevallig zo gekomen, maar het kwam me ook goed uit. Voor mij werkt het perfect. Niet te ver, maar net te ver om haar om de haverklap aan mijn deur te hebben staan. (Ze komt zelfs niet tot aan mijn huis want hoe durfde ik het ooit in mijn hoofd halen zo ver te gaan wonen, als ze me nodig heeft ben ik er nooit voor haar, en ik weet toch dat ze het verschrikkelijk vindt om lang te rijden! Herkenbaar?
)
vrijdag 25 februari 2022 om 13:17
Zo herkenbaar.. dit is echt precies wat mij overkomt elke keer.. niet alleen de grote dingen maar ook de kleinste dingen bijvoorbeeld met het neerzetten van glazen in de vaatwasser, de manier van snijden van kip, mijn vrienden zijn belangrijker dan zij, dat ik zo rustig heb en niet zo druk heb als zij niet goed en gezond is en dat ik voorbeeld voor haar moet zijn, dat ik vooruit moet plannen, dat handdoeken op die manier moet doen anders ben ik niet goed genoeg voor haar. Maar dan nog, als ik alles heb gedaan zoals zij wil, dan krijg ik ook geen compliment of bedankje.. of wat dan ook.. dat ziet ze dan ook niet. Alles wat ik doe, welke keuze ik ook maak, ze is er nooit over eens. Haar leven is altijd het zwaarste, altijd weinig geld en kleding, want ik heb toch zoo succesvolle opleiding afgerond en zij zegt dan: je moet niet zo hoog tegen mij praten, want ik ben toch te goed voor haar .. ze draait het zo om dat mijn inbreng niets betekent en dat alles wat zij denkt en ziet de enige manier is.. dat alles wat ik inbreng niet toe doet en dat haar leven juist zo geweldig is (terwijl ze idd weer kut relatie heeft en dan weer terug gaat bij die man etc). Zij is gewoon helemaal niet te volgen en daarbij trekt ze me steeds omlaag met die kritiek en negatieve opmerkingen.Skadí schreef: ↑25-02-2022 12:55Dat is ook nog iets wat ik herken. Dat je moeder alleen een sterk gefilterde versie van je kent. Iets anders zit er gewoon niet in.
Ik denk dat ze niet weet hoe ze geïnteresseerd moet zijn in andere mensen. Zelfs niet haar eigen kinderen. Haar hele wereld draait om haar en alles wordt teruggedraaid naar haar. Zeg je dat je lekker uit eten bent geweest dan is wat zij jou voorschotelde zeker niet goed genoeg geweest. Kom je hogerop in je werk, dan voel je je zeker te goed voor haar. En gaaa zoooo maaar dooor. Alles draait om haar, komt bij haar terug en al-tijd negatief. In de meest vergezochte kronkels.
Ze is ook jaloers op wat je hebt. Geld, een leuke partner (die natuurlijk na X tijd helemaal kut is, vervolgens weer helemaal leuk). Je wordt gewoon gepingpongd.
En waarvoor? Alleen maar om haarzelf een goed gevoel te geven???? Van haar eigen kind. Ik ben echt boos
vrijdag 25 februari 2022 om 13:23
Ja zo herkenbaar! Ze wil niet dat ik ver ga wonen, omdat ik haar dan in de steek zou laten? (!), ik besef het nu pas dat het eigenlijk beter is om wat verderop te wonen want ze zou idd helemaal niet zo ver willen rijden om naar mij toe te komen.Bruxelloise schreef: ↑25-02-2022 13:13Nee, toch niet. Ze kan het prima alleen. Dit is exact waar ik mijn grens trek. Met wat dan ook dat ik haar in het verleden hielp, daar kreeg ik uiteindelijk weer kritiek op.
Waarom zou ik iemand helpen die mij nooit helpt?
En om op je vragen te antwoorden; buiten die twee uur moet ze me zoveel mogelijk met rust laten. Meestal kan ze dat. Als het haar niet lukt doe ik hetzelfde als zij zo vaak doet; negeren.
En ik ben op een uur rijden van haar gaan wonen. Dit is eerder toevallig zo gekomen, maar het kwam me ook goed uit. Voor mij werkt het perfect. Niet te ver, maar net te ver om haar om de haverklap aan mijn deur te hebben staan. (Ze komt zelfs niet tot aan mijn huis want hoe durfde ik het ooit in mijn hoofd halen zo ver te gaan wonen, als ze me nodig heeft ben ik er nooit voor haar, en ik weet toch dat ze het verschrikkelijk vindt om lang te rijden! Herkenbaar?
Precies die opmerkingen wat je zegt!!! Niet normaal, zoveel herkenbare dingen.. wauw. Maar idd wel goed idee om die afstand echt te creëren waardoor ik dan ook mijn eigen leven kan gaan leiden. Dat lijkt me juist heel fijn!!
Maar idd, ze kan het prima en zij heeft immers gekozen voor haar partner en voor die leven zelf. Daar sta ik volledig van buiten. Als zij zelf keuzes kan maken dan kan ze de rest ook wel zelf.
vrijdag 25 februari 2022 om 13:55
Mijn “moeder” is hoogopgeleid en kon zich voorbeeldig gedragen tegenover jeugdzorg. OTS stelde echt niks voor.Decentdeer schreef: ↑25-02-2022 12:04Je hebt geen contact meer?
Om maar een beetje anoniem te blijven: ik ging op jongere leeftijd al het huis uit, ik woonde alleen in het weekend thuis. Maar wat een energiezuiger. hoe ging je moeder om toen je geen contact met haar wilde?
Mijn moeder heeft mijn leven eerst onmogelijk gemaakt. Treiteren/kleineren, dingen zo verdraaien en uitspelen. Ze had vele geliefden dat waren mooie momenten omdat wij dan dagen alleen thuis waren.
Toen het contact is verbroken. Was het mijn schuld. Ik was een ondankbare loeder. Verder heeft zij nooit geen contact weer gezocht. Ze gooide zelfs de telefoon neer voor jeugdzorg, toen kwam de ware aard naar boven en wat waren ze verbaasd.
Het is een heel slecht mens, vol wrok, haat en jaloerzie. Het is voor velen misschien een ziekte. Zo kan ik er zelf helaas niet naar kijken.
vrijdag 25 februari 2022 om 13:59
Mijn moeder weet dit van zich zelf. Zelf een lastige jeugd gehad, niemand die van haar kon houden. Deels voorkomend uit haar gedrag, gelieg en bespelen.
Je hebt eigen verantwoordelijkheid. Ook heb je borderline, ga in therapie neem hulp aan om je kinderen beter te gunnen. Dat is wat ik het meest kwalijk neem.
vrijdag 25 februari 2022 om 14:08
Nee, zeker niet. Zij heeft namelijk nooit iets. Zij is een slim, lief, getalenteerd persoon en iedereen wil haar altijd straffen. Ze heeft gewoon enorm veel pech in haar leven en komt alleen maar mensen tegen die haar het licht in de ogen niet gunnen. Zelfs haar kinderen zijn vreselijk tegen haar, terwijl ze alles heeft gegeven.
Therapie is sowieso nooit een optie, want mensen die daar werken sporen niet.
Zo gaat dat dus
Emboldened by the flame of ambition
vrijdag 25 februari 2022 om 14:14
Wat moeilijk moet dat zijn geweest voor je!Blossom schreef: ↑25-02-2022 13:55Mijn “moeder” is hoogopgeleid en kon zich voorbeeldig gedragen tegenover jeugdzorg. OTS stelde echt niks voor.
Mijn moeder heeft mijn leven eerst onmogelijk gemaakt. Treiteren/kleineren, dingen zo verdraaien en uitspelen. Ze had vele geliefden dat waren mooie momenten omdat wij dan dagen alleen thuis waren.
Toen het contact is verbroken. Was het mijn schuld. Ik was een ondankbare loeder. Verder heeft zij nooit geen contact weer gezocht. Ze gooide zelfs de telefoon neer voor jeugdzorg, toen kwam de ware aard naar boven en wat waren ze verbaasd.
Het is een heel slecht mens, vol wrok, haat en jaloerzie. Het is voor velen misschien een ziekte. Zo kan ik er zelf helaas niet naar kijken.
vrijdag 25 februari 2022 om 14:14
Ja eens! Dat maakt het dan ook wat zwaarder wegen.. logisch ook. Vervelend dat zij het niet serieus neemtBlossom schreef: ↑25-02-2022 13:59Mijn moeder weet dit van zich zelf. Zelf een lastige jeugd gehad, niemand die van haar kon houden. Deels voorkomend uit haar gedrag, gelieg en bespelen.
Je hebt eigen verantwoordelijkheid. Ook heb je borderline, ga in therapie neem hulp aan om je kinderen beter te gunnen. Dat is wat ik het meest kwalijk neem.
vrijdag 25 februari 2022 om 14:17
Ja, dat is ook wat ze tegen mij zegt.. dat therapieën niet helpen en dat mensen haar niet snappen en niet verder kunnen helpen.Skadí schreef: ↑25-02-2022 14:08Nee, zeker niet. Zij heeft namelijk nooit iets. Zij is een slim, lief, getalenteerd persoon en iedereen wil haar altijd straffen. Ze heeft gewoon enorm veel pech in haar leven en komt alleen maar mensen tegen die haar het licht in de ogen niet gunnen. Zelfs haar kinderen zijn vreselijk tegen haar, terwijl ze alles heeft gegeven.
Therapie is sowieso nooit een optie, want mensen die daar werken sporen niet.
Zo gaat dat dus
Nah.. dan niet.
Maar klopt wel dat het eigenlijk geen zin heeft om iets te gaan doen aan de situatie. Want er verandert toch niks aan. Het enige wat ik kan veranderen ben ikzelf.
vrijdag 25 februari 2022 om 15:16
Ik ben ook een ouder met Borderline en ik herken helemaal niks in to’s verhaal.Skadí schreef: ↑25-02-2022 12:20@Joyce ik denk dat het voor veel mensen onbegrijpelijk is hoe destructief iemand is met borderline. Mensen kunnen zich waarschijnlijk geen voorstelling maken waar een ouder met borderline toe in staat is. Dat staat haaks op wat een ouder zou moeten zijn. Dat het toch je moeder is, is een afschuwelijke dooddoener. Ik ben mijn hele leven beter behandeld door wildvreemden.
vrijdag 25 februari 2022 om 16:59
Sjezus wij hebben echt dezelfde moederSkadí schreef: ↑25-02-2022 14:08Nee, zeker niet. Zij heeft namelijk nooit iets. Zij is een slim, lief, getalenteerd persoon en iedereen wil haar altijd straffen. Ze heeft gewoon enorm veel pech in haar leven en komt alleen maar mensen tegen die haar het licht in de ogen niet gunnen. Zelfs haar kinderen zijn vreselijk tegen haar, terwijl ze alles heeft gegeven.
Therapie is sowieso nooit een optie, want mensen die daar werken sporen niet.
Zo gaat dat dus
Ik meld me hier ook, ik heb vorig jaar het contact met mijn moeder verbroken. Heel lang over getwijfeld maar ik trok het echt niet meer. Ze heeft onder andere borderline, en waarschijnlijk nog wel wat meer problemen. Maar het ligt nooit aan haar, altijd aan een ander.
vrijdag 25 februari 2022 om 17:35
We hebben allemaal dezelfde moeder lijkt het 
Ik denk dan ook dat dit een generationeel fenomeen is. Onze moeders hebben waarschijnlijk een vergelijkbare opvoeding gehad. En hun moeders ook. En het vormt ons ook weer op een bepaalde manier, waardoor wat wij onze kinderen meegeven ook gemeenschappelijke aspecten zal hebben.
Nu zijn borderliners natuurlijk excessen maar ik zie bij andere moeders van dezelfde generatie vaak wel dezelfde soort patronen. Ik ben wel eens blij dat mijn moeder vrij extreem is, waardoor ik me wel van haar moest losmaken. Ik ben daar oprecht dankbaar voor, niet naar haar toe maar in het algemeen, want het heeft me een kans gegeven om mijn leven zelf vorm te geven.
Veel vrouwen zitten nog steeds in deze dynamiek met hun moeder en denken werkelijk dat alles aan henzelf ligt, hebben daardoor allerlei overlevingsmechanismen waardoor ze de problemen (onbewust) ook weer doorgeven aan hun kinderen.
Ik denk dan ook dat dit een generationeel fenomeen is. Onze moeders hebben waarschijnlijk een vergelijkbare opvoeding gehad. En hun moeders ook. En het vormt ons ook weer op een bepaalde manier, waardoor wat wij onze kinderen meegeven ook gemeenschappelijke aspecten zal hebben.
Nu zijn borderliners natuurlijk excessen maar ik zie bij andere moeders van dezelfde generatie vaak wel dezelfde soort patronen. Ik ben wel eens blij dat mijn moeder vrij extreem is, waardoor ik me wel van haar moest losmaken. Ik ben daar oprecht dankbaar voor, niet naar haar toe maar in het algemeen, want het heeft me een kans gegeven om mijn leven zelf vorm te geven.
Veel vrouwen zitten nog steeds in deze dynamiek met hun moeder en denken werkelijk dat alles aan henzelf ligt, hebben daardoor allerlei overlevingsmechanismen waardoor ze de problemen (onbewust) ook weer doorgeven aan hun kinderen.
vrijdag 25 februari 2022 om 18:08
Neen, ik denk niet dat dit een generatieding is; zoveel vriendinnen hadden een 'normale' moeder, alleen ik had zo'n moeilijke, totaal onvoorspelbare moeder waarbij ik nooit wist hoe ze zou reageren.
Pas toen ik regelmatig bij mijn schoonouders over de vloer kwam, daar voelde wat échte, onvoorwaardelijke liefde inhoudt, pas toen realiseerde ik me hoe het is om in een gewoon gezin op te groeien.
Pas toen ik regelmatig bij mijn schoonouders over de vloer kwam, daar voelde wat échte, onvoorwaardelijke liefde inhoudt, pas toen realiseerde ik me hoe het is om in een gewoon gezin op te groeien.
