Relaties
alle pijlers
Ontdekt moeder borderline
vrijdag 25 februari 2022 om 11:33
Na jarenlang moeilijke relatie te hebben gehad met mijn moeder, kom ik er nu achter dat haar gedrag nogal veel overkomt met de kernmerken van borderline.
Onze relatie is altijd heel fragiel en onstabiel geweest, zij is jaloers, wil dat ik altijd 100 procent voor haar klaarsta. Altijd negatief over mij en de wereld en ik loop altijd op mijn tenen zodat zij niet barst.. Ze kan ineens 360 graden omgedraaid zijn. Geeft mij de schuld (als ik aangeef dat ze dit doet, zegt ze dat het niet waar is). Moeilijke en onstabiele relaties met mannen. Maakt onverantwoordelijke keuzes in het leven waar ik niet over eens ben, en zo kan ik wel doorgaan.
Altijd als ik bij haar ben zuigt ze mij helemaal leeg en kom ik altijd verward en verdrietig thuis. Ik begreep het nooit tot gisteren. Ik heb mijn contact met haar al flink verminderd sinds ik me erg gekwetst ben geraakt door haar keuzes die direct invloed hebben op mij.
Ik zou graag met lotgenoten hier de ervaringen willen delen; hoe ga je om met zo’n moeder? Wat zijn de tips en tricks?
Ik heb mijn eigen grenzen al veel strakker getrokken en zij komt mijn huis (veilige haven) niet in. Maar sommige momenten moet het wel maar daarna ben ik altijd weer helemaal in de war en onveilig door haar gedrag. Ik voel me machteloos en mijn hart breekt om haar zo te zien.. ik wou dat ze anders was, anders keek naar de wereld en meer begrip heeft voor mijn leven. Alles draait om haar. Ik heb het gevoel dat ze mij nooit echt gekend heeft, wie ik nou eigenlijk ben want ze heeft geen interesse in mijn leven. Het doet me veel pijn..
Herkent iemand de bovenstaande? Hoe gaan jullie hiermee om?
Ps: ik heb een heel liefdevolle stabiele partner met wie ik nu een leven aan het opbouwen ben, daar ben ik heel gelukkig mee. Maar door mijn moeder heb ik het gevoel dat ik niet mag genieten of mijn eigen weg mag gaan. Ik probeer me dus erg los te maken van haar.. zonder dat ik schuldgevoelens hierover krijg. Vandaar mijn topic, ik lees graag jullie ervaringen en tips/tricks om het leven met zo’n moeder aangenamer te maken.
Dankjewel voor het lezen lieve mensen
Onze relatie is altijd heel fragiel en onstabiel geweest, zij is jaloers, wil dat ik altijd 100 procent voor haar klaarsta. Altijd negatief over mij en de wereld en ik loop altijd op mijn tenen zodat zij niet barst.. Ze kan ineens 360 graden omgedraaid zijn. Geeft mij de schuld (als ik aangeef dat ze dit doet, zegt ze dat het niet waar is). Moeilijke en onstabiele relaties met mannen. Maakt onverantwoordelijke keuzes in het leven waar ik niet over eens ben, en zo kan ik wel doorgaan.
Altijd als ik bij haar ben zuigt ze mij helemaal leeg en kom ik altijd verward en verdrietig thuis. Ik begreep het nooit tot gisteren. Ik heb mijn contact met haar al flink verminderd sinds ik me erg gekwetst ben geraakt door haar keuzes die direct invloed hebben op mij.
Ik zou graag met lotgenoten hier de ervaringen willen delen; hoe ga je om met zo’n moeder? Wat zijn de tips en tricks?
Ik heb mijn eigen grenzen al veel strakker getrokken en zij komt mijn huis (veilige haven) niet in. Maar sommige momenten moet het wel maar daarna ben ik altijd weer helemaal in de war en onveilig door haar gedrag. Ik voel me machteloos en mijn hart breekt om haar zo te zien.. ik wou dat ze anders was, anders keek naar de wereld en meer begrip heeft voor mijn leven. Alles draait om haar. Ik heb het gevoel dat ze mij nooit echt gekend heeft, wie ik nou eigenlijk ben want ze heeft geen interesse in mijn leven. Het doet me veel pijn..
Herkent iemand de bovenstaande? Hoe gaan jullie hiermee om?
Ps: ik heb een heel liefdevolle stabiele partner met wie ik nu een leven aan het opbouwen ben, daar ben ik heel gelukkig mee. Maar door mijn moeder heb ik het gevoel dat ik niet mag genieten of mijn eigen weg mag gaan. Ik probeer me dus erg los te maken van haar.. zonder dat ik schuldgevoelens hierover krijg. Vandaar mijn topic, ik lees graag jullie ervaringen en tips/tricks om het leven met zo’n moeder aangenamer te maken.
Dankjewel voor het lezen lieve mensen
zondag 27 februari 2022 om 21:54
Ik had ook een complexe relatie met mijn moeder. Ik heb een tijdje het contact verbroken maar het is wel weer hersteld. Ik sta achter deze beslissing maar het heeft wel veel energie gekost. Ik kan ook filmpjes van dr Ramani adviseren op YouTube, ze heeft ook een boek geschreven 'should I stay or should I go'. Het boek heb ik niet gelezen maar ze geeft ook in filmpjes adviezen hoe je tot deze beslissing komt en ook wat nodig is om wel contact te houden.
Ik heb dit in de loop van mijn leven zelf moeten uitvogelen, maar ik gun jou een sneller proces.
Ik heb dit in de loop van mijn leven zelf moeten uitvogelen, maar ik gun jou een sneller proces.
zondag 27 februari 2022 om 22:04
Dankjewel voor je openlijke ervaringsverhaalmupke80 schreef: ↑27-02-2022 21:53Ook ik heb een moeder met borderline. Zolang als ik me kan herinneren, was de situatie thuis erg onrustig. Ze kon ook binnen een minuut 180 graden omdraaien. Dan knapte er een bom.
Toen mijn ouders nog getrouwd waren, kreeg mijn vader alles over zich heen. Daarna mijn zusje en ik.
Er is zoveel gebeurd, het stapelde zich op door de jaren heen.
Toen ik uit huis ging, bleef de bank onstabiel. Ze bleef op mij leunen en legde al haar problemen bij mij neer. De band verbreken lukte me niet, het loyaliteitsgevoel was te groot. Ze is ziek, ze kan er niet zoveel aan doen dacht ik steeds.
2 jaar geleden barste de bom. Ze belde voor de zoveelste keer met haar problemen, terwijl ik met een burn out thuis zat. Ik kon niet meer, kreeg last van enorme paniekaanvallen.
Op dat moment heb ik besloten het contact te verbreken. Ik heb daarna op aanraden van de huisarts een EMDR traject gedaan. Het was pittig, maar het heeft me veel rust gegeven.
Het is nu zoals het moet zijn, ik ben niet meer haar hulpverlener.
Ik heb achteraf spijt dat ik het niet veel eerder heb gedaan.
Heel erg veel succes, het is een hele lastige situatie.
zo herkenbaar wat je schrijft. Loyaliteitsgevoel is bij mij ook erg groot waardoor het erg moeilijk is. Ik vind het ook moeilijk om te verbreken omdat ik juist wel een goede band met mijn zusje heb. Hoe was jouw contact en band met je zusje toen je het contact verbrak? Kreeg je kritiek of verwijt van haar over je heen? Deed ze daarna anders tegen jou?
zondag 27 februari 2022 om 22:04
Dankjewel voor je openlijke ervaringsverhaalmupke80 schreef: ↑27-02-2022 21:53Ook ik heb een moeder met borderline. Zolang als ik me kan herinneren, was de situatie thuis erg onrustig. Ze kon ook binnen een minuut 180 graden omdraaien. Dan knapte er een bom.
Toen mijn ouders nog getrouwd waren, kreeg mijn vader alles over zich heen. Daarna mijn zusje en ik.
Er is zoveel gebeurd, het stapelde zich op door de jaren heen.
Toen ik uit huis ging, bleef de bank onstabiel. Ze bleef op mij leunen en legde al haar problemen bij mij neer. De band verbreken lukte me niet, het loyaliteitsgevoel was te groot. Ze is ziek, ze kan er niet zoveel aan doen dacht ik steeds.
2 jaar geleden barste de bom. Ze belde voor de zoveelste keer met haar problemen, terwijl ik met een burn out thuis zat. Ik kon niet meer, kreeg last van enorme paniekaanvallen.
Op dat moment heb ik besloten het contact te verbreken. Ik heb daarna op aanraden van de huisarts een EMDR traject gedaan. Het was pittig, maar het heeft me veel rust gegeven.
Het is nu zoals het moet zijn, ik ben niet meer haar hulpverlener.
Ik heb achteraf spijt dat ik het niet veel eerder heb gedaan.
Heel erg veel succes, het is een hele lastige situatie.
zo herkenbaar wat je schrijft. Loyaliteitsgevoel is bij mij ook erg groot waardoor het erg moeilijk is. Ik vind het ook moeilijk om te verbreken omdat ik juist wel een goede band met mijn zusje heb. Hoe was jouw contact en band met je zusje toen je het contact verbrak? Kreeg je kritiek of verwijt van haar over je heen? Deed ze daarna anders tegen jou?
zondag 27 februari 2022 om 22:16
Ik weet niet of mijn moeder borderline heeft, maar ze kan wel enorm snel omslaan. Zo’n 12 jaar geleden heeft ze me zo gekwetst dat ik toen een tijdje geen contact meer met haar heb gehad. Inmiddels hebben we dat wel weer en dat gaat redelijk, zolang ik mijn grenzen goed aangeef. Als ze begint te snauwen dan hang ik op, bijvoorbeeld. Als ze in de slachtofferrol kruipt dan beëindig ik het gesprek. Op deze manier werkt het wel, al vind ik het jammer dat het nooit meer “echt” goed komt tussen ons. Inmiddels weet ik ook dat dat niet mijn schuld is.
Mijn moeder heeft ook een moeizame band met mijn broertje. Ze wil bijvoorbeeld heel graag dat we een groot gelukkig gezin zijn van mensen die ieder jaar graag met elkaar op vakantie gaan. Maar ze ziet gewoon niet wat haar eigen aandeel hierin is, wat maakt dat we dit allebei een heel slecht idee vinden. En zodra ik er ook maar iets over zeg, dan begint ze direct hysterisch te gillen: “Ik weet wel dat ik een kutmoeder ben!” (Wat kan je dan nog zeggen?)
Voor mijn kinderen is ze een lieve oma, ze zijn dol op haar. Ik zou willen dat onze band beter was, maar ik ben er gewoon te veel door beschadigd. Dus we zien en spreken elkaar wel, maar ik hou wel emotioneel afstand.
Mijn moeder heeft ook een moeizame band met mijn broertje. Ze wil bijvoorbeeld heel graag dat we een groot gelukkig gezin zijn van mensen die ieder jaar graag met elkaar op vakantie gaan. Maar ze ziet gewoon niet wat haar eigen aandeel hierin is, wat maakt dat we dit allebei een heel slecht idee vinden. En zodra ik er ook maar iets over zeg, dan begint ze direct hysterisch te gillen: “Ik weet wel dat ik een kutmoeder ben!” (Wat kan je dan nog zeggen?)
Voor mijn kinderen is ze een lieve oma, ze zijn dol op haar. Ik zou willen dat onze band beter was, maar ik ben er gewoon te veel door beschadigd. Dus we zien en spreken elkaar wel, maar ik hou wel emotioneel afstand.
zondag 27 februari 2022 om 22:19
P.S. Wat ik heel moeilijk vind, is dat ze dus wel bij anderen een leuke en lieve vrouw kan zijn. Zo had ze een tijdje de (volwassen) dochter van haar overleden beste vriendin onder haar hoede genomen, met wie ze een hele warme band heeft. Dat steekt dan wel, vooral omdat ze soms echt totaal geen oog heeft voor het welzijn van haar eigen kinderen
zondag 27 februari 2022 om 22:38
Mijn zusje is heel anders dan ik ben. Toen zij op zichzelf ging wonen, heeft zij het contact al verbroken. Onze band is wel erg goed, we respecteren elkaars keuzes. Af en toe gaan we samen uit eten, dan bespreken we vaak situaties uit onze jeugd. Veel dingen hebben we hetzelfde beleefd, sommige dingen anders. Maar ik vind het erg fijn om af en toe die gevoelens met iemand te delen die hetzelfde heeft mee gemaakt.Decentdeer schreef: ↑27-02-2022 22:04Dankjewel voor je openlijke ervaringsverhaal
Zou je zelf het contact willen verbreken? En hoe beleefd jou zusje alles? Loopt zij tegen dezelfde dingen aan?
zondag 27 februari 2022 om 22:44
Wat je trouwens in je op schrijft over het medelijden hebben en dat je zou willen dat het anders was herken ik heel erg.
Volgens mijn therapeut rouwde ik om het idee van een moeder hebben. Die had ik namelijk niet. Fysiek wel, voor de rest niet. En dat besef had tijd nodig.
Heel lang hoopte ik dat ze zou veranderen, zeker toen ik zelf kinderen kreeg.
Ik begreep dat ze dat niet kunnen, maar wel bepaalde dingen aan kunnen leren. Maar dat moeten ze willen. Vaak lukt dat niet, want ze zien het probleem niet. Het ligt namelijk nooit aan hun.
Volgens mijn therapeut rouwde ik om het idee van een moeder hebben. Die had ik namelijk niet. Fysiek wel, voor de rest niet. En dat besef had tijd nodig.
Heel lang hoopte ik dat ze zou veranderen, zeker toen ik zelf kinderen kreeg.
Ik begreep dat ze dat niet kunnen, maar wel bepaalde dingen aan kunnen leren. Maar dat moeten ze willen. Vaak lukt dat niet, want ze zien het probleem niet. Het ligt namelijk nooit aan hun.
zondag 27 februari 2022 om 23:26
Potver wat herkenbaar. Mijn moeder is/was ook zo'n type, mensen van buitenaf omschreven haar als een warme vrouw.LauraRoar schreef: ↑27-02-2022 22:19P.S. Wat ik heel moeilijk vind, is dat ze dus wel bij anderen een leuke en lieve vrouw kan zijn. Zo had ze een tijdje de (volwassen) dochter van haar overleden beste vriendin onder haar hoede genomen, met wie ze een hele warme band heeft. Dat steekt dan wel, vooral omdat ze soms echt totaal geen oog heeft voor het welzijn van haar eigen kinderen
Sommige van mn vrienden vroeger (nu al 20 jaar geen contact) liepen met haar weg. Velen konden zich niet voorstellen wat er écht achter gesloten deuren afspeelde. Langzaamaan zijn bij veel mensen de schellen van de ogen gevallen, zo ook bij haar familie. Van sommige mensen heb ik- zelfs vrij recent nog- met terugwerkende kracht excuses gekregen. Omdat ze haar geloofden dat IK zo lastig was, omdat ze niet ingrepen of mijn verhalen niet geloofden.
maandag 28 februari 2022 om 12:20
Hier ook weer zo herkenbaar. Ze kan zich heel netjes gedragen bij andere mensen en vriendinnen vonden haar ook vaak leuk (totdat ze weer 180 graden omging. Dat kon soms echter lang duren).
Mede omdat andere mensen in het begin vaak goed met haar op leken te schieten, had ik het idee dat het gewoon was, of in ieder geval veel voorkwam. Ik dacht dat veel andere moeders ook zo waren. Als ik bij een vriendin thuis kwam, dan was hun moeder namelijk ook aardig. Uiteindelijk brak het altijd, maar het gebeurde ook dat we alweer waren verhuisd voordat mensen haar konden doorkrijgen.
Dat constant willen verhuizen was ook iets waar ik mij vreselijk aan ergerde. Soms lees ik hier op het forum verhalen van ouders die zich druk maken om hun kind in het kader van een verhuizing. Ik vind het altijd fijn om te zien hoeveel betrokken ouders je hebt en tegelijkertijd steekt het soms. Ik denk niet dat mijn moeder ooit ook maar een seconde heeft nagedacht hoe de 5e, 6e, 7e etc. verhuizing voor mij was. Haar kinderen waren compleet onderworpen aan haar gestoorde grillen.
Mede omdat andere mensen in het begin vaak goed met haar op leken te schieten, had ik het idee dat het gewoon was, of in ieder geval veel voorkwam. Ik dacht dat veel andere moeders ook zo waren. Als ik bij een vriendin thuis kwam, dan was hun moeder namelijk ook aardig. Uiteindelijk brak het altijd, maar het gebeurde ook dat we alweer waren verhuisd voordat mensen haar konden doorkrijgen.
Dat constant willen verhuizen was ook iets waar ik mij vreselijk aan ergerde. Soms lees ik hier op het forum verhalen van ouders die zich druk maken om hun kind in het kader van een verhuizing. Ik vind het altijd fijn om te zien hoeveel betrokken ouders je hebt en tegelijkertijd steekt het soms. Ik denk niet dat mijn moeder ooit ook maar een seconde heeft nagedacht hoe de 5e, 6e, 7e etc. verhuizing voor mij was. Haar kinderen waren compleet onderworpen aan haar gestoorde grillen.
Emboldened by the flame of ambition
maandag 28 februari 2022 om 13:12
Mijn moeder is zelfs zo erg een normale een sympathieke vrouw dat ik heel lang heb gedacht dat ik degene ben waar iets mis mee is.
Mijn moeder vertelde aan anderen dat er iets met me aan de hand was, niet letterlijk maar daar zinspeelde ze op. En logischerwijs bedenkt niemand dat ze zoiets uit haar duim zuigt of stelt daar vragen over.
Bovendien vertelde ze anderen altijd dat ze zo trots op me was en in me geloofde, ondanks mijn "gebruiksaanwijzing." Dat ik weliswaar niet helemaal normaal ben (tussen de regels door) en me soms als een onhandelbaar kreng gedroeg maar wel heel lief was en het goed bedoelde etc. Haar lieve onhandelbare dochter.
Ik geloofde die dingen zelf ook en dacht dat ze echt trots op me was. Ik heb zelfs vaak gehuild uit dankbaarheid dat ik haar liefde mocht verdienen
Ondertussen keek ze niet naar me om. Waardoor ik alles deed om aandacht en liefde van haar te krijgen, en daar werd ik dan weer voor gestraft en belachelijk om gemaakt. Huilebalk, aanstelster, fantast, leugenaar, dromer, misschien wel dingen die ze tegen zichzelf zegt omdat zij er als kind ook niet mocht zijn.
Mijn moeder is een intelligente vrouw en heel scherp als het aankomt op het in stand houden van haar zelfbeeld. Iedereen die daar niet aan meedoet wordt heel subtiel buiten de deur gezet. Zij maakt nooit ruzie, mensen maken ruzie met haar. Zij is niet jaloers, mensen zijn jaloers op haar. Mensen laten haar altijd zomaar ineens vallen. Ze bespeelt iedereen maar ze gelooft al die dingen zelf ook werkelijk, er valt geen speld tussen te krijgen.
Ik heb familieleden en bekenden nooit iets verteld, ik heb alles maar geïncasseerd en geprobeerd het te verwerken. Misschien zou het juist goed zijn om eens met mensen te praten hierover. Eigenlijk vind ik dat het lamgeslagen kind in mezelf, dat dit is overkomen en die alleen maar heeft moeten incasseren, een stem verdient. Maar ik ben nog steeds bang dat niemand dat kind zal geloven en ze nog steeds denken dat ik alles loop te verzinnen. Dus dan denk ik laat maar, ik draag het wel alleen.
Maar ondertussen doet het me wel pijn dat familieleden me nog altijd meewarig aankijken en dat sommigen slechts uit plichtsbesef of medelijden me ergens voor uitnodigen. En daarom zie ik ze zelden nog. Ik mis mijn familie in mijn leven, maar ik kan niet bij ze zijn vanwege dit alles. Hoe gaan jullie daarmee om?
Mijn moeder vertelde aan anderen dat er iets met me aan de hand was, niet letterlijk maar daar zinspeelde ze op. En logischerwijs bedenkt niemand dat ze zoiets uit haar duim zuigt of stelt daar vragen over.
Bovendien vertelde ze anderen altijd dat ze zo trots op me was en in me geloofde, ondanks mijn "gebruiksaanwijzing." Dat ik weliswaar niet helemaal normaal ben (tussen de regels door) en me soms als een onhandelbaar kreng gedroeg maar wel heel lief was en het goed bedoelde etc. Haar lieve onhandelbare dochter.
Ik geloofde die dingen zelf ook en dacht dat ze echt trots op me was. Ik heb zelfs vaak gehuild uit dankbaarheid dat ik haar liefde mocht verdienen
Ondertussen keek ze niet naar me om. Waardoor ik alles deed om aandacht en liefde van haar te krijgen, en daar werd ik dan weer voor gestraft en belachelijk om gemaakt. Huilebalk, aanstelster, fantast, leugenaar, dromer, misschien wel dingen die ze tegen zichzelf zegt omdat zij er als kind ook niet mocht zijn.
Mijn moeder is een intelligente vrouw en heel scherp als het aankomt op het in stand houden van haar zelfbeeld. Iedereen die daar niet aan meedoet wordt heel subtiel buiten de deur gezet. Zij maakt nooit ruzie, mensen maken ruzie met haar. Zij is niet jaloers, mensen zijn jaloers op haar. Mensen laten haar altijd zomaar ineens vallen. Ze bespeelt iedereen maar ze gelooft al die dingen zelf ook werkelijk, er valt geen speld tussen te krijgen.
Ik heb familieleden en bekenden nooit iets verteld, ik heb alles maar geïncasseerd en geprobeerd het te verwerken. Misschien zou het juist goed zijn om eens met mensen te praten hierover. Eigenlijk vind ik dat het lamgeslagen kind in mezelf, dat dit is overkomen en die alleen maar heeft moeten incasseren, een stem verdient. Maar ik ben nog steeds bang dat niemand dat kind zal geloven en ze nog steeds denken dat ik alles loop te verzinnen. Dus dan denk ik laat maar, ik draag het wel alleen.
Maar ondertussen doet het me wel pijn dat familieleden me nog altijd meewarig aankijken en dat sommigen slechts uit plichtsbesef of medelijden me ergens voor uitnodigen. En daarom zie ik ze zelden nog. Ik mis mijn familie in mijn leven, maar ik kan niet bij ze zijn vanwege dit alles. Hoe gaan jullie daarmee om?
maandag 28 februari 2022 om 14:04
TO: ik heb alleen je OP en een aantal reacties op de eerste pagina gelezen maar ik vroeg mij af of je moeder officieel gediagnosticeerd is met een borderline persoonlijkheidsstoornis?
Jij schrijft: "ik kwam erachter dat de kenmerken etc...."..
Maakt jouw probleem overigens niet minder vervelend of lastig echter, een officiële GGZ diagnose kun je niet zomaar stellen adhv een aantal vermoedens (en dat is maar goed ook denk ik)
Jij schrijft: "ik kwam erachter dat de kenmerken etc...."..
Maakt jouw probleem overigens niet minder vervelend of lastig echter, een officiële GGZ diagnose kun je niet zomaar stellen adhv een aantal vermoedens (en dat is maar goed ook denk ik)
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
maandag 28 februari 2022 om 14:21
@Avage ook met familie heb ik de banden compleet doorgesneden. Een andere optie was er niet voor mij. Net als dat jouw verhaal ook weer zo herkenbaar is, ben ik volgens mijn moeder altijd het probleem. Ik spoor niet. Ik heb een gebruiksaanwijzing. Ik ben een aansteller, een zeikerd een rotkind.
Ik kan geen contact met familie hebben van moeders kant zonder dat ik aangekeken wordt. De verhalen gaan nu waarschijnlijk rond dat ik een verwend nest ben en mij te hoog in de bol voel om contact te hebben. Net als jouw moeder kan die van mij ook mensen om haar vinger winden.
Het is een strijd die ik niet aan wil gaan.
Hoe ik zelf denk is: ik ben het slachtoffer in deze situatie en ik heb een enorme rotjeugd gehad. Mede met dank aan goeie professionele hulp ben ik vandaag de dag iemand waar ik heel tevreden en trots op ben. Mijn jeugd is afgepakt en uiteraard draag ik de littekens de rest van mijn leven, maar ik heb - deels - controle over bepaalde delen van mijn volwassen leven. Dit wil ik indelen op een manier waar ik gelukkig van wordt. Erkenning van familie of andere mensen hoef ik niet.
Ik heb een studie gedaan die ik leuk vond en ik heb een baan waar ik heel blij mee ben. Ik heb leuke vrienden en een onwijs lieve partner. Ik ben gewoon een gelukkig mens. Het is voor mij allemaal wel goed zo. De rest van de tijd die ik heb in mijn leven is van mij.
Ik kan geen contact met familie hebben van moeders kant zonder dat ik aangekeken wordt. De verhalen gaan nu waarschijnlijk rond dat ik een verwend nest ben en mij te hoog in de bol voel om contact te hebben. Net als jouw moeder kan die van mij ook mensen om haar vinger winden.
Het is een strijd die ik niet aan wil gaan.
Hoe ik zelf denk is: ik ben het slachtoffer in deze situatie en ik heb een enorme rotjeugd gehad. Mede met dank aan goeie professionele hulp ben ik vandaag de dag iemand waar ik heel tevreden en trots op ben. Mijn jeugd is afgepakt en uiteraard draag ik de littekens de rest van mijn leven, maar ik heb - deels - controle over bepaalde delen van mijn volwassen leven. Dit wil ik indelen op een manier waar ik gelukkig van wordt. Erkenning van familie of andere mensen hoef ik niet.
Ik heb een studie gedaan die ik leuk vond en ik heb een baan waar ik heel blij mee ben. Ik heb leuke vrienden en een onwijs lieve partner. Ik ben gewoon een gelukkig mens. Het is voor mij allemaal wel goed zo. De rest van de tijd die ik heb in mijn leven is van mij.
Emboldened by the flame of ambition
maandag 28 februari 2022 om 20:17
Heel erg herkenbaar allemaal.
Met familie heb ik nog wel (gedeeltelijk) contact, zij kennen mijn moeder ook uiteraard langer dan vandaag en weten hoe het zit.
Met andere familieleden heb ik geen contact meer, maar dat is meer omdat het verwaterd is.
Met mijn paps heb ik gelukkig wel heel fijn contact.
Met familie heb ik nog wel (gedeeltelijk) contact, zij kennen mijn moeder ook uiteraard langer dan vandaag en weten hoe het zit.
Met andere familieleden heb ik geen contact meer, maar dat is meer omdat het verwaterd is.
Met mijn paps heb ik gelukkig wel heel fijn contact.
zaterdag 19 maart 2022 om 19:02
Zo fijn om alle verhalen hier te lezen. Bedankt allemaal voor de openheid <3 Ik wil jullie even een update geven.
De vorige keer was ik erg geschrokken en verdrietig door wat mijn moeder allemaal zei. Hierdoor had ik heel erg het gevoel te willen verbreken met haar. Heb er dagenlang over nagedacht.. omdat het mij wel erg zwaar zou zijn als ik die besluit zou nemen.
We hebben het gesprek gehad. Het gekke is dat het gesprek wel redelijk goed ging, ze gaf aan dat ze mij niet kwijt wil. Hierdoor is ze nu wel bereid om te luisteren en geduldig te blijven (eerder was dat nooit het geval geweest). Echter is er wel tijdens het gesprek woorden uitgesproken waar ik eigenlijk niet blij mee ben. Maar oke, ik heb dit keer maar open kaart gespeeld, ik heb mijn ervaringen aan haar gedeeld. Zij lijkt het te begrijpen (maar ik reken er niet op omdat ze de volgende keer ineens weer een andere houding/uitspraken heeft).
Ze wil haar best doen om aan te passen en rekening te houden met mij. We hebben afspraken gemaakt waarbij ze niets van mij verwacht (zegt ze altijd maar zeurt er achteraf altijd wel om). Dus ik voel me er eigenlijk wantrouwig bij. Maar goed, ik hoop toch dat we op deze manier met elkaar kunnen blijven omgaan. Ik mag het ook aangeven als ik last heb van haar, zegt zij.
In de afgelopen jaren heb ik dit soort signalen al langer aangegeven maar zij wilde niet luisteren. Sommige dingen die ik aangaf werden niet erkend,[tekst verwijderd wegens herkenbaarheid]. Ze begrijpt niet dat het niet gaat om wat zij heeft gezegd, maar om mijn gevoelens, hoe ik dingen ervaar. Dat vond ik wel pijnlijk. Ik accepteer dat zij is zoals zij is. Ik kan er niks meer aan doen. Maar ik mag dus wel meer de regie hebben over hoe ik het contact met haar wil en wat meer aangeven wat, hoe of wanneer ik wil.
De komende tijd ga ik maar proberen minder aan te trekken wat zij doet. Ik verwacht dat zij anderen tegen mij gaat opzetten (dat ik deze keus heb gemaakt en dat het mijn 'schuld' is dat het nu zo is gelopen bijv.). Ik hoop het niet, dat zij dingen gaat verdraaien.. maarja, daar kan ik niet 100 procent op rekenen.. na zoveel jaar ervaring, helaas.. maar tot zover, gaat het wel goed met mij en probeer ik nu meer van haar af te sluiten en het contact oppervlakkig te houden. Dat is voor mij de enige manier.. Verdrietig is het wel, maar het is niet anders. Ergens lucht het wel op dat het nu voor ons beide duidelijk is dat ik geen behoefte heb aan haar gedrag en dat zij beseft dat ze me kan kwijtraken.
voor iedereen die in dezelfde moeilijke situatie hebben gezeten/zitten. Jullie zijn allemaal dappere en heel sterke mensen!
De vorige keer was ik erg geschrokken en verdrietig door wat mijn moeder allemaal zei. Hierdoor had ik heel erg het gevoel te willen verbreken met haar. Heb er dagenlang over nagedacht.. omdat het mij wel erg zwaar zou zijn als ik die besluit zou nemen.
We hebben het gesprek gehad. Het gekke is dat het gesprek wel redelijk goed ging, ze gaf aan dat ze mij niet kwijt wil. Hierdoor is ze nu wel bereid om te luisteren en geduldig te blijven (eerder was dat nooit het geval geweest). Echter is er wel tijdens het gesprek woorden uitgesproken waar ik eigenlijk niet blij mee ben. Maar oke, ik heb dit keer maar open kaart gespeeld, ik heb mijn ervaringen aan haar gedeeld. Zij lijkt het te begrijpen (maar ik reken er niet op omdat ze de volgende keer ineens weer een andere houding/uitspraken heeft).
Ze wil haar best doen om aan te passen en rekening te houden met mij. We hebben afspraken gemaakt waarbij ze niets van mij verwacht (zegt ze altijd maar zeurt er achteraf altijd wel om). Dus ik voel me er eigenlijk wantrouwig bij. Maar goed, ik hoop toch dat we op deze manier met elkaar kunnen blijven omgaan. Ik mag het ook aangeven als ik last heb van haar, zegt zij.
In de afgelopen jaren heb ik dit soort signalen al langer aangegeven maar zij wilde niet luisteren. Sommige dingen die ik aangaf werden niet erkend,[tekst verwijderd wegens herkenbaarheid]. Ze begrijpt niet dat het niet gaat om wat zij heeft gezegd, maar om mijn gevoelens, hoe ik dingen ervaar. Dat vond ik wel pijnlijk. Ik accepteer dat zij is zoals zij is. Ik kan er niks meer aan doen. Maar ik mag dus wel meer de regie hebben over hoe ik het contact met haar wil en wat meer aangeven wat, hoe of wanneer ik wil.
De komende tijd ga ik maar proberen minder aan te trekken wat zij doet. Ik verwacht dat zij anderen tegen mij gaat opzetten (dat ik deze keus heb gemaakt en dat het mijn 'schuld' is dat het nu zo is gelopen bijv.). Ik hoop het niet, dat zij dingen gaat verdraaien.. maarja, daar kan ik niet 100 procent op rekenen.. na zoveel jaar ervaring, helaas.. maar tot zover, gaat het wel goed met mij en probeer ik nu meer van haar af te sluiten en het contact oppervlakkig te houden. Dat is voor mij de enige manier.. Verdrietig is het wel, maar het is niet anders. Ergens lucht het wel op dat het nu voor ons beide duidelijk is dat ik geen behoefte heb aan haar gedrag en dat zij beseft dat ze me kan kwijtraken.
voor iedereen die in dezelfde moeilijke situatie hebben gezeten/zitten. Jullie zijn allemaal dappere en heel sterke mensen!
decentdeer wijzigde dit bericht op 24-03-2022 23:04
4.20% gewijzigd
zaterdag 19 maart 2022 om 22:17
Avage schreef: ↑25-02-2022 11:40Als je tips & tricks wil om met haar om te gaan, die heb ik helaas niet. Ik heb het contact met de mijne verbroken. Dat was de beste tip die ik zelf ooit gekregen heb want nu kan ik pas echt leven en loskomen van het beeld van hoe zij me ziet.
Tips voor minder schuldgevoel ook niet, het hoort er helaas bij voor vrijwel iedereen.
Ik heb al jaren geen contact meer met mijn ouders, maar zoals gisteravond zit ik thuis vredig op de bank en lopen plotseling de tranen over mijn wangen, omdat ik me zo diep schuldig voel. Je leeft ermee, of je blokkeert het/stopt het ergens weg maar het gaat vaak niet helemaal weg.
