Relaties
alle pijlers
Op de goede weg of toch niet ?
zondag 29 april 2007 om 17:23
Ik had vrijdag met mijn vriend gesproken. Het was een leuk gesprek. Donderdag was hij bij mij. Hij bleef slapen. In de ochtend zei hij dat hij zaterdag misschien zou komen. Het was geen echte afspraak. Dus hij zou mij bellen zaterdag rond 14.00. Rond 14.00 kreeg ik netjes een smsje. Ik was er heel blij mee. Omdat hij mij de afgelopen tijd zo heeft laten zitten. Ik heb meerdere topics geschreven. Over mijn vriend en zijn dip. En mijn verjaardag. Hij smste mij dat hij morgen zou komen. Ik smste terug : dat is goed ..hoe laat ongeveer. Hij smste terug: rond drie uur. Nu is het al bijna 17.30. En ik kan hem niet bereiken op zijn mobiel. Ik zit me weer op te vreten.
woensdag 2 mei 2007 om 22:03
Karen, fijn dat hij zijn best doet en dat er lichtpuntjes zijn. Natuurlijk gooi je 9 jaar niet zomaar weg, zeker niet als dit pas van de laatste 2 maanden is.
Je zegt dat hij in een dip zit. Weet je wat er precies met hem aan de hand is? Probeert hij dit in zijn eentje op te lossen? Als hij echt depressief is, besef dan dat het heel moeilijk, zoniet onmogelijk is om daar alleen uit te komen. En alleen op wilskracht lukt dat ook vaak niet. Kenmerk van depressie is ook vaak schuldgevoel. Als hij dat heeft, zal hij zeker zijn best doen voor jou. Maar het kan zijn depressie wel verergeren omdat het extra stress en geen soelaas oplevert. Heb je je verdiept in wat er bij hem gaande is?
Je zegt dat hij in een dip zit. Weet je wat er precies met hem aan de hand is? Probeert hij dit in zijn eentje op te lossen? Als hij echt depressief is, besef dan dat het heel moeilijk, zoniet onmogelijk is om daar alleen uit te komen. En alleen op wilskracht lukt dat ook vaak niet. Kenmerk van depressie is ook vaak schuldgevoel. Als hij dat heeft, zal hij zeker zijn best doen voor jou. Maar het kan zijn depressie wel verergeren omdat het extra stress en geen soelaas oplevert. Heb je je verdiept in wat er bij hem gaande is?
donderdag 3 mei 2007 om 09:21
Myrax,
Ja, negen jaren weggooien is erg moeilijk.
Hij wijt het aan een diepere oorzaak. Ik denk dat het heel erg gevoelig ligt bij hem. En dat hij het ook niet precies wat het dan is.
Hij doet het in zijn eentje.
Op het moment als hij het weet en er over wilt praten dan ben ik er voor hem. Maar ik ga niet hem pushen om mij het te vertellen.
Ja, ik merk dat hij soms terugvalt. En dat hij zichzelf nu gaat forceren om uit de dip te komen. Tja, of dat lukt is de vraag. Maar als hij dat wil dan zal ik hem daarin steunen.
Ik heb wel gehoord over dat schuldgevoel. Eerst kwam er een verwijt van zijn kant dat ik hem niet steunde. Hem niet begreep. Maar dat was van korte tijd. Nu is het zo dat je wel schuldgevoel ziet. Is dat erg, Myrax ? Zou je daar iets meer over willen vertellen ?
Ik weet dat hij ergens zit wat betreft zijn verleden. En niet weten wie hij eigenlijk is. Hij is iemand die erg perfect moet zijn. In alles wat hij doet. Het rare is dat hij dat niet van mij vraagt. Hij is bang om te falen. En aan de ene kant wil hij vrijheid maar aan de andere kant wil hij mij niet kwijt. Hij is niet opeens iemand die gaat stappen met zijn vrienden. Hij zit liever alleen. Op zichzelf. Maar hij mist mij ook erg. Het is erg dubbel.
vrijdag 4 mei 2007 om 11:55
Vandaag komt mijn vriend.
Ik heb hem gisteravond gesproken.
Hij lag toevallig ( tja...dat heeft me wel tot denken gezet ) op zijn bed. Ik dacht dat hij aan het werk zou zijn. Hij zei dat hij net thuis was. En dat hij even aan het rusten was.
Maar ergens in mijn gevoel zei iets anders.
Afgelopen maandag met K-dag heb ik hem gezien. Het was een erg leuk en gezellige dag.
Hij zou eigenlijk zaterdag ( voor K-dag ) komen. Hij had mij netjes gesmst dat hij niet zou komen.
Wel dat hij op zondag ( voor K-dag ) zou komen. Dus zondag ook een smsje dat hij ook niet zou komen. Dat was geen probleem voor mij.
Want sinds ik hem ken, doet hij altijd wat met zijn vrienden ( K-nach) Mij trekt het niet zo. Dus vooral gaan; denk ik dan maar.
Dus maandag heb ik hem wel gezien op K-dag. Was wel leuk.
Woensdag had ik hem gesproken. En hij zou die woensdag komen. Maar ja, dat lukte niet wegens werk. Geen probleem voor mij. En hij wilde wel dat ik hem in de avond zou spreken. Dus in de avond hem telefonisch gesproken. Dat ging wel goed. Luchtig gesprek.
We zouden elkaar donderdag zien. Maar dat ging ook niet door. Wederom weer van zijn kant dat we elkaar in de avond zouden spreken. Telefonisch. Maar ik merkte dat hij erg moe was en wat geïrriteerd was. Dus dan toch een soort van schuldgevoel van zijn kant.
Ik heb hem gisteravond gesproken.
Hij lag toevallig ( tja...dat heeft me wel tot denken gezet ) op zijn bed. Ik dacht dat hij aan het werk zou zijn. Hij zei dat hij net thuis was. En dat hij even aan het rusten was.
Maar ergens in mijn gevoel zei iets anders.
Afgelopen maandag met K-dag heb ik hem gezien. Het was een erg leuk en gezellige dag.
Hij zou eigenlijk zaterdag ( voor K-dag ) komen. Hij had mij netjes gesmst dat hij niet zou komen.
Wel dat hij op zondag ( voor K-dag ) zou komen. Dus zondag ook een smsje dat hij ook niet zou komen. Dat was geen probleem voor mij.
Want sinds ik hem ken, doet hij altijd wat met zijn vrienden ( K-nach) Mij trekt het niet zo. Dus vooral gaan; denk ik dan maar.
Dus maandag heb ik hem wel gezien op K-dag. Was wel leuk.
Woensdag had ik hem gesproken. En hij zou die woensdag komen. Maar ja, dat lukte niet wegens werk. Geen probleem voor mij. En hij wilde wel dat ik hem in de avond zou spreken. Dus in de avond hem telefonisch gesproken. Dat ging wel goed. Luchtig gesprek.
We zouden elkaar donderdag zien. Maar dat ging ook niet door. Wederom weer van zijn kant dat we elkaar in de avond zouden spreken. Telefonisch. Maar ik merkte dat hij erg moe was en wat geïrriteerd was. Dus dan toch een soort van schuldgevoel van zijn kant.
vrijdag 4 mei 2007 om 12:04
Myrax, ik heb het idee dat hij daarom wel met mij afspreekt ( dat is het gevoel wat ik van binnen voelt ) en dat hij toch netjes afzegt. Werken aan plannen thuis is ( denk ik ) een beetje een smoes..misschien dat hij wel wat heeft liggen qua werk. Maar om nu te zeggen dat hij dingen af moet hebben ; dat geloof ik niet zo. Mijn gevoel geeft dat aan. Maar wel willen dat ik hem in de avond spreek. Misschien toch extra zijn best doen vanuit een schuldgevoel.
Zou je mij er iets meer over willen vertellen ? Is namelijk super interessant.
vrijdag 4 mei 2007 om 22:05
Mijn vriend zou om 20.00 komen. Ik had hem gebeld . En hij komt eraan. Maar hij had geen zin om te komen.
Hij zegt dat ik hem niet het gevoel dat hij het leuk vindt.
Hij zegt ook steeds dat hij ook de mogelijkheid heeft om de relatie te beeindigen. Maar hij wil er overheen zetten.
Ik ben nu zo verdrietig. Ik heb net gehuild. Heb ik lang niet meer gedaan.
Ik voel me nu erg onzeker. Ik ben zo verdrietig. Hij wil wel een nieuwe start maken wat betreft onze relatie. Maar het doet wel pijn om te horen dat hij het niet leuk bij mij vindt. Terwijl ik relax doe tegen hem. Ik geef hem alle ruimte.
Hij komt zo. Maar ik wil niet de jankende Karen zijn als hij komt. Ik voel me zo eenzaam. Ik voel me zo klein.
Ik moet denken aan mijn jeugd. Ik heb echt een moeilijke jeugd gehad. En dat heb ik los gelaten. Maar nu heb ik het gevoel dat ik weer in zo een situatie zit. Machteloosheid. Niet weten wat zeker is.
Heel makkelijk van hem om te zeggen: ik geef hem niet gevoel dat hij bij mij leuk vindt.
Ik weet hoe ik vroeger op heb gereageerd: ik liet me dan niet zien. En ik wilde niets met de personen te maken. Ten opzichte van mijn ouders was ik gewoon stil en liet niets van mezelf zien.
Ik voel me net zoals ik 8 was. Zo hulpeloos.
Hij zegt dat ik hem niet het gevoel dat hij het leuk vindt.
Hij zegt ook steeds dat hij ook de mogelijkheid heeft om de relatie te beeindigen. Maar hij wil er overheen zetten.
Ik ben nu zo verdrietig. Ik heb net gehuild. Heb ik lang niet meer gedaan.
Ik voel me nu erg onzeker. Ik ben zo verdrietig. Hij wil wel een nieuwe start maken wat betreft onze relatie. Maar het doet wel pijn om te horen dat hij het niet leuk bij mij vindt. Terwijl ik relax doe tegen hem. Ik geef hem alle ruimte.
Hij komt zo. Maar ik wil niet de jankende Karen zijn als hij komt. Ik voel me zo eenzaam. Ik voel me zo klein.
Ik moet denken aan mijn jeugd. Ik heb echt een moeilijke jeugd gehad. En dat heb ik los gelaten. Maar nu heb ik het gevoel dat ik weer in zo een situatie zit. Machteloosheid. Niet weten wat zeker is.
Heel makkelijk van hem om te zeggen: ik geef hem niet gevoel dat hij bij mij leuk vindt.
Ik weet hoe ik vroeger op heb gereageerd: ik liet me dan niet zien. En ik wilde niets met de personen te maken. Ten opzichte van mijn ouders was ik gewoon stil en liet niets van mezelf zien.
Ik voel me net zoals ik 8 was. Zo hulpeloos.
vrijdag 4 mei 2007 om 22:34
Hey Karin, ik heb weinig tijd, maar ik zal even kort* reageren.
ALS hij een depressie heeft, dan heeft dat niet zoveel met jou te maken. Dan worstelt hij 'gewoon' met zichzelf. Het kan zijn dat hij dat projecteert op jullie relatie.
Jij bent ook heel erg met hem bezig zo te horen. Of hij nog wel wil, of hij jou nog leuk vindt.
Wat ik bedoel met dat hij hier niet alleen uit kan komen, is dat hij hulp van buitenaf nodig heeft. Nogmaals, als hij echt depressief is. Jij bent daarvoor niet de aangewezen persoon. Jij staat daarvoor te dicht bij hem.
Het beste is om met hem te praten zonder dat je gehecht bent aan het resultaat. Probeer je spanning over hoe de relatie gaat even erbuiten te laten. En luister.
En zorg goed voor jezelf, laat het niet teveel van hem afhangen. Ik weet niet hoe sterk jullie relatie is na 9 jaar, maar raak niet te snel in paniek - dat lost niets op. Kijk of je hem richting professionele hulp kan krijgen en richt je daarnaast op jezelf.
Oja, hij gaf eerder aan dat je hem niet begreep, dat ebde later weer weg. Maar kan er nog steeds zitten natuurlijk. Ik zeg niet dat je nu alles in moet zetten om de begripvolle vriendin te zijn, jij hebt het ook moeilijk. Maar luisteren zonder oordeel of interpretatie is vaak wel de sleutel.
En nog even over schuldgevoel. Schuldgevoel is een kenmerk van depressie. Dat leidt ertoe dat diegene vindt dat hij beter zijn best moet doen, terwijl dat er nu net even niet inzit. De stress daarvan verergert de depressie (dip) weer, dat weer leidt tot meer schuldgevoel etc.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt...
Waarom kan je hem trouwens niet opzoeken?
Ik heb dit weekend weinig tijd, dus misschien reageren anderen ook nog.
En is iets van therapie misschien ook een optie voor jou?
* kort in de zin van, heb geen tijd om het gestructureerd en 3x doordacht op te schrijven
ALS hij een depressie heeft, dan heeft dat niet zoveel met jou te maken. Dan worstelt hij 'gewoon' met zichzelf. Het kan zijn dat hij dat projecteert op jullie relatie.
Jij bent ook heel erg met hem bezig zo te horen. Of hij nog wel wil, of hij jou nog leuk vindt.
Wat ik bedoel met dat hij hier niet alleen uit kan komen, is dat hij hulp van buitenaf nodig heeft. Nogmaals, als hij echt depressief is. Jij bent daarvoor niet de aangewezen persoon. Jij staat daarvoor te dicht bij hem.
Het beste is om met hem te praten zonder dat je gehecht bent aan het resultaat. Probeer je spanning over hoe de relatie gaat even erbuiten te laten. En luister.
En zorg goed voor jezelf, laat het niet teveel van hem afhangen. Ik weet niet hoe sterk jullie relatie is na 9 jaar, maar raak niet te snel in paniek - dat lost niets op. Kijk of je hem richting professionele hulp kan krijgen en richt je daarnaast op jezelf.
Oja, hij gaf eerder aan dat je hem niet begreep, dat ebde later weer weg. Maar kan er nog steeds zitten natuurlijk. Ik zeg niet dat je nu alles in moet zetten om de begripvolle vriendin te zijn, jij hebt het ook moeilijk. Maar luisteren zonder oordeel of interpretatie is vaak wel de sleutel.
En nog even over schuldgevoel. Schuldgevoel is een kenmerk van depressie. Dat leidt ertoe dat diegene vindt dat hij beter zijn best moet doen, terwijl dat er nu net even niet inzit. De stress daarvan verergert de depressie (dip) weer, dat weer leidt tot meer schuldgevoel etc.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt...
Waarom kan je hem trouwens niet opzoeken?
Ik heb dit weekend weinig tijd, dus misschien reageren anderen ook nog.
En is iets van therapie misschien ook een optie voor jou?
* kort in de zin van, heb geen tijd om het gestructureerd en 3x doordacht op te schrijven
vrijdag 4 mei 2007 om 22:39
Arme Karen *;.
Je wilt het zo graag goed doen en je doet zo je best en alles lijkt verkeerd aan te komen. Je wordt alleen maar teleurgesteld en wacht smachtend op betere tijden.
Meis, je bent niet hulpeloos (al voelt dat zo) en geen klein meisje meer. Je bent een volwassen vrouw en vanuit die positie lijkt het me hoog tijd dat je eens goed voor 'jou' gaat zorgen.
Je hebt zoveel ingeleverd voor je vriend, rekening met hem gehouden en je weggecijferd.
Ik heb al meer van je gelezen hier en vind dat jouw vriend (ondanks zijn depressie) jou onbeschoft behandeld heeft en geen respect voor je toont. Wel mooie beloftes en beterschap na afloop en het vervolgens weer af laten weten.Dat kan door zijn ziekte komen, maar voor jou is het funest.
Wordt het niet eens tijd dat je voor jezelf opkomt? Een grens stelt die gezond voor jou is? Bepalen wat jij voor jou acceptabel is en wat niet?
Wellicht is het goed om een time-out in te lassen. Een tijd (zeg: een maand) dat jullie geen contact hebben en elkaar niet zien.
Misschien best moeilijk voor jou, maar dit is ook geen leven meis. De ene teleurstelling na de andere en elke hoop die de grond in wordt geboord.
Jij wilt zo graag en doet je best, maar jouw vriend is weerbarstig en saboteert jullie afspraken. Dat lijkt op trekken aan een dood paard en daar wordt je stokongelukkig van.
Een time-out geeft jou de rust om de zaken eens op een rijtje te zeggen, niet steeds in de afwachtende hoek te zitten en je niet zo machteloos te voelen. Je even focussen op andere dingen en andere mensen.
Deze tijd kan jouw vriend ook voor zichzelf nemen en te doen wat goed voor hem is. Iemand die depressief is, kan er meestal niet veel meer bij hebben en heeft al helemaal niets te 'geven'. Een periode voor hemzelf dat hij niet hoeft te geven, kan hem misschien wat ontlasten in zijn herstel en daarna kunnen jullie zien hoe je de toekomst verder ingaat.
Sterkte meis, ik begrijp dat het heel moeilijk is, maar kies nu voor jezelf!
Je wilt het zo graag goed doen en je doet zo je best en alles lijkt verkeerd aan te komen. Je wordt alleen maar teleurgesteld en wacht smachtend op betere tijden.
Meis, je bent niet hulpeloos (al voelt dat zo) en geen klein meisje meer. Je bent een volwassen vrouw en vanuit die positie lijkt het me hoog tijd dat je eens goed voor 'jou' gaat zorgen.
Je hebt zoveel ingeleverd voor je vriend, rekening met hem gehouden en je weggecijferd.
Ik heb al meer van je gelezen hier en vind dat jouw vriend (ondanks zijn depressie) jou onbeschoft behandeld heeft en geen respect voor je toont. Wel mooie beloftes en beterschap na afloop en het vervolgens weer af laten weten.Dat kan door zijn ziekte komen, maar voor jou is het funest.
Wordt het niet eens tijd dat je voor jezelf opkomt? Een grens stelt die gezond voor jou is? Bepalen wat jij voor jou acceptabel is en wat niet?
Wellicht is het goed om een time-out in te lassen. Een tijd (zeg: een maand) dat jullie geen contact hebben en elkaar niet zien.
Misschien best moeilijk voor jou, maar dit is ook geen leven meis. De ene teleurstelling na de andere en elke hoop die de grond in wordt geboord.
Jij wilt zo graag en doet je best, maar jouw vriend is weerbarstig en saboteert jullie afspraken. Dat lijkt op trekken aan een dood paard en daar wordt je stokongelukkig van.
Een time-out geeft jou de rust om de zaken eens op een rijtje te zeggen, niet steeds in de afwachtende hoek te zitten en je niet zo machteloos te voelen. Je even focussen op andere dingen en andere mensen.
Deze tijd kan jouw vriend ook voor zichzelf nemen en te doen wat goed voor hem is. Iemand die depressief is, kan er meestal niet veel meer bij hebben en heeft al helemaal niets te 'geven'. Een periode voor hemzelf dat hij niet hoeft te geven, kan hem misschien wat ontlasten in zijn herstel en daarna kunnen jullie zien hoe je de toekomst verder ingaat.
Sterkte meis, ik begrijp dat het heel moeilijk is, maar kies nu voor jezelf!
vrijdag 4 mei 2007 om 22:44
Heeft jou vriend geen professionele hulp bij zijn depressie Karen?
Dan lijkt me dat wel de eerste stap naar herstel. Over het algemeen waait een depressie niet 'zomaar' over en bovendien vind ik zijn instelling tot dusverre niet erg respectvol. Ook al ben je depressief, je moet ook leren hoe je daarmee omgaat mbt je omgeving. Die hebben er nèt zo goed direct mee te maken!
Dan lijkt me dat wel de eerste stap naar herstel. Over het algemeen waait een depressie niet 'zomaar' over en bovendien vind ik zijn instelling tot dusverre niet erg respectvol. Ook al ben je depressief, je moet ook leren hoe je daarmee omgaat mbt je omgeving. Die hebben er nèt zo goed direct mee te maken!
donderdag 10 mei 2007 om 19:10
Myrax,
Ik heb dat wel aangekaart. Hij zei ook dat hij hulp nodig.
Maar er is een ommekeer. De afgelopen week houdt hij aan zijn afspraken. Maar er was bij mij iets geknapt. Omdat hij net iets teveel aan mij vroeg. En ik zei dat ik het niet wilde. En ik had er gewoon geen zin meer in om maar de aardige Karen te blijven. En nu hebben we echt een keiharde gesprek gehad. We stonden echt tegenover elkaar. Maar het lucht wel op. En vandaag heb ik hem gesproken. Gisteren wilde ik een antwoord van hem. En dat gaf hij wel.
Maar vandaag kreeg ik alweer hetzelfde antwoord. Ik wilde namelijk weten of hij in die shit blijft zitten. Sorry, maar ik was het echt zat. Omdat hij van mij iets verwachtte. Ik dacht echt : ik ben al vanaf maart bezig om hem te begrijpen en te helpen. En nu vraag je iets van mij wat ik niet wil geven.
Dus vandaag hetzelfde antwoord. Daarmee was ik wel erg blij. Hij zei dat hij de hele nacht heeft zitten piekeren. En ik ben in ieder geval blij dat hij ja zegt. Omdat hij echt de keuze had om de relatie te beeindigen.
Ik heb dat wel aangekaart. Hij zei ook dat hij hulp nodig.
Maar er is een ommekeer. De afgelopen week houdt hij aan zijn afspraken. Maar er was bij mij iets geknapt. Omdat hij net iets teveel aan mij vroeg. En ik zei dat ik het niet wilde. En ik had er gewoon geen zin meer in om maar de aardige Karen te blijven. En nu hebben we echt een keiharde gesprek gehad. We stonden echt tegenover elkaar. Maar het lucht wel op. En vandaag heb ik hem gesproken. Gisteren wilde ik een antwoord van hem. En dat gaf hij wel.
Maar vandaag kreeg ik alweer hetzelfde antwoord. Ik wilde namelijk weten of hij in die shit blijft zitten. Sorry, maar ik was het echt zat. Omdat hij van mij iets verwachtte. Ik dacht echt : ik ben al vanaf maart bezig om hem te begrijpen en te helpen. En nu vraag je iets van mij wat ik niet wil geven.
Dus vandaag hetzelfde antwoord. Daarmee was ik wel erg blij. Hij zei dat hij de hele nacht heeft zitten piekeren. En ik ben in ieder geval blij dat hij ja zegt. Omdat hij echt de keuze had om de relatie te beeindigen.
zondag 13 mei 2007 om 15:03
Vrijdag was hij er. Hij bleef slapen. Hij was bij mij thuis bezig met een aantal klusjes in het huis. Terwijl hij de hele dag had gewerkt. Hij was lekker actief. Dat deed mij echt deugd. We gaan nu echt kijken hoe het gaat met ons.
De volgende dag bleef hij lekker in bed uitslapen. Dat vind ik zelf ook heerlijk om dan in zijn armen te slapen. Hij gaf mij zelfs een compliment. Fijn. Meerderecomplimenten eigenlijk. Hij is weer zoals vroeger.Of moet ik nog oppassen ? Ik weet in ieder geval dat hij erg zijn best doet.
De volgende dag bleef hij lekker in bed uitslapen. Dat vind ik zelf ook heerlijk om dan in zijn armen te slapen. Hij gaf mij zelfs een compliment. Fijn. Meerderecomplimenten eigenlijk. Hij is weer zoals vroeger.Of moet ik nog oppassen ? Ik weet in ieder geval dat hij erg zijn best doet.
zondag 13 mei 2007 om 15:27
Ik begrijp niet helemaal wat je aan hem hebt voorgelegd en waar hij (kennelijk positief) op heeft geantwoord.
Okay, het gaat dus beter. Maar je zegt het zelf al: je kan niet over 1 nacht ijs gaan natuurlijk, dus ja, het is oppassen geblazen.
Ook al gaat het tijdelijk beter, dan nog hoeft dat niet zo te blijven. Als hij zelf ook aangeeft dat hij hulp nodig heeft, zou ik dat zeker blijven benadrukken. Juist als het iets beter gaat, is het misschien makkelijker voor hem om dat aan te gaan. Heeft hij zelf een idee wat het probleem is? Ik heb gesuggereerd dat hij depressief is, maar ik kan dat natuurlijk ook niet zien van een scherm af.
't Is overigens niet erg om soms uit je slof te schieten, zeker als dat de lucht even klaart. Maar een lange termijn oplossing is het natuurlijk niet.
zondag 13 mei 2007 om 18:10
Zijn dip ontstaat door een diepere oorzaak. Ik weet wat dat is. Indirect heeft dat ook met mij te maken. Mijn vriend en ik hebben het leuk gehad in de relatie. Maar we reageren ook op een bepaalde manier op elkaar wat niet altijd goed is voor onze relatie is geweest.
Hij is in een dip terechtgekomen. We gingen er over praten. Maar ik zag dat hij het wel probeerde en liet mij dan toch weer zitten. Ik had er begrip voor.
Ik ben iemand geweest die niet meeging met zijn manier van denken. Ik bedoel hiermee dat hij iemand die erg lief was. Hij is een rustige jongen.
Maar als je te dichtbij zijn gevoel kwam dan was het erg moeilijk voor hem. En ik ging er niet in mee omdat ik mezelf wilde zijn. En dat heeft voor veel strijd gezorgd. Maar ook dat we op een lijn kwamen te zitten. Ik was mezelf en hij was iemand die goed om kon gaan met gevoelens gedoe.
Maar op een gegeven moment kwam hij in een dip dat was vanaf maart 2007 ( want hij heeft niet alleen te maken met mij , maar ook met zijn wereldje: ouders, familieleden, vrienden en werk) En is denk ik aan het uitzoeken wat hij precies wil. Maar dat is wel moeilijk.
Om verschillende redenen:
hij weet dat zijn wereldje niet gewend is dat hij een jongen kan zijn die eigenlijk toch gevoelens heeft. En er zijn mensen in zijn omgeving die het ook niet accepteren.
Zelf is het ook zo dat hij het best moeilijk vindt om dat stukje wat hij altijd heeft gehad op te geven . Dat stukje wat hij altijd heeft gehad is : dat hij niets wil weten van gevoelens gedoe. Hij wil alles onder controle hebben. Moeilijk gevoelens uiten . Dat bedoel ik met stukje. Maar het moeilijkste is dat hij nu eenmaal een partner heeft waarmee hij dat helaas niet kan doen. Want zij ( ik dus ) ben gewoon . Dus hij heeft gemerkt dat ze niet meeging met zijn manier van denken en hij heeft toen meer verdiept in haar manier van denken en heeft toen concessies gedaan. En we kwamen daardoor op een lijn zitten.
Maar het laatste stukje ( dus geen gevoelens uiten, geen echte binding willen hebben met iemand, vrijheid hebben en dan bedoel ik met vrijheid dat hij wil uitgaan maar het gevoel niet hebben dat je aan iemand vastzit ) breekt hem nu op.
Want wat wil hij nu ? Kiezen voor een leven wat hij eigenlijk gewend is. Waarbij zijn wereld hem ook op die manier kent en eigenlijk hem zo wilt houden. Of wil hij met iemand ( ik dus ) verder gaan en bepaalde gedragingen achter zich laten.
En daar zit hij dus eigenlijk mee.
En toen ik merkte dat hij in een dip kwam ( of daarvoor eigenlijk want hij begon wat te vertonen maar niet zo erg zoals toen hij in die dip zat ) ging ik aan mezelf eisen stellen zodat hij vertrouwen in de relatie kreeg. Hij vroeg er niet om maar hij vond het best goed. Dus we waren dan eigenlijk bezig met mij. En ik deed mee. Ik was mezelf maar ik deed er een schepje bovenop.
En hij kwam toch in een dip.
En ik beloofde dat ik meer zou doen en kon dat ook niet altijd waarmaken . En ik bleef dat doen. Maar ik maakte het wel zo makkelijk voor hem.
Toen zag ik het licht. Want ik dacht : nee ik moet weer terug gaan naar Karen die gewoon zichzelf is . En dat wilde hij ook wel. Hij heeft daar nooit moeite gehad. Maar hij wilde wel horen wat ik nog meer kon doen voor hem. En waarom hij dat wilde weten en meteen ook wilde krijgen is een stukje van controle hebben over de situatie. Hij is bang dat hij dingen van mij gaat zien die niet goed zijn. En ik moet ook hem gelijk geven. Er zijn dingen geweest in het verleden die niet leuk waren voor hem ( van mijn kant ) ik heb het niet over vreemdgaan. En dat is wat hij aan mij vroeg : ik kan wel oude Karen zijn maar hij wilde vanuit een controle uitoefenen horen ( en vaak is zo dat ik die dingen voor hem opschreef )
Maar nu kon ik niets opschrijven want ik kon niets meer verzinnen en ik wilde het gewoon niet. Dus ik zei tegen hem: nee ik doe dat niet .
En hij wil dan horen ( dus eigenlijk lezen ) wat ik ga doen . Nee, vriend : nu doe ik dat niet. We gaan gewoon de relatie in en ik ben mezelf en jij ook .
Ik ga niet zoals ik in mijn brieven schreef ( bij wijze van spreken dan ) opeens een lekkere maaltijd voor je maken omdat je dan zeker weet dat ik van je hou en je ook meer vertrouwen in mij zal hebben. Nee ik maak je maaltijd lekker omdat ik van je hou.
Dus dat was de issue. Ik hoop dat ik het een beetje heb kunnen uitleggen. En dat was echt moeilijk voor hem om er mee in te stemmen.
Want hij is altijd gewend dat alles onder controle is. Volgens een bepaalde richtlijn moet het gaan. Gevoelens tellen niet. En ook al is hij erg lief. Maar hij is iemand die volgens een bepaalde patroon leeft. Zakelijk enz. Niemand te dicht bij zijn gevoel. Onzeker is hij ook. Meer in die zin dat hij bang is om te falen.
Hij is in een dip terechtgekomen. We gingen er over praten. Maar ik zag dat hij het wel probeerde en liet mij dan toch weer zitten. Ik had er begrip voor.
Ik ben iemand geweest die niet meeging met zijn manier van denken. Ik bedoel hiermee dat hij iemand die erg lief was. Hij is een rustige jongen.
Maar als je te dichtbij zijn gevoel kwam dan was het erg moeilijk voor hem. En ik ging er niet in mee omdat ik mezelf wilde zijn. En dat heeft voor veel strijd gezorgd. Maar ook dat we op een lijn kwamen te zitten. Ik was mezelf en hij was iemand die goed om kon gaan met gevoelens gedoe.
Maar op een gegeven moment kwam hij in een dip dat was vanaf maart 2007 ( want hij heeft niet alleen te maken met mij , maar ook met zijn wereldje: ouders, familieleden, vrienden en werk) En is denk ik aan het uitzoeken wat hij precies wil. Maar dat is wel moeilijk.
Om verschillende redenen:
hij weet dat zijn wereldje niet gewend is dat hij een jongen kan zijn die eigenlijk toch gevoelens heeft. En er zijn mensen in zijn omgeving die het ook niet accepteren.
Zelf is het ook zo dat hij het best moeilijk vindt om dat stukje wat hij altijd heeft gehad op te geven . Dat stukje wat hij altijd heeft gehad is : dat hij niets wil weten van gevoelens gedoe. Hij wil alles onder controle hebben. Moeilijk gevoelens uiten . Dat bedoel ik met stukje. Maar het moeilijkste is dat hij nu eenmaal een partner heeft waarmee hij dat helaas niet kan doen. Want zij ( ik dus ) ben gewoon . Dus hij heeft gemerkt dat ze niet meeging met zijn manier van denken en hij heeft toen meer verdiept in haar manier van denken en heeft toen concessies gedaan. En we kwamen daardoor op een lijn zitten.
Maar het laatste stukje ( dus geen gevoelens uiten, geen echte binding willen hebben met iemand, vrijheid hebben en dan bedoel ik met vrijheid dat hij wil uitgaan maar het gevoel niet hebben dat je aan iemand vastzit ) breekt hem nu op.
Want wat wil hij nu ? Kiezen voor een leven wat hij eigenlijk gewend is. Waarbij zijn wereld hem ook op die manier kent en eigenlijk hem zo wilt houden. Of wil hij met iemand ( ik dus ) verder gaan en bepaalde gedragingen achter zich laten.
En daar zit hij dus eigenlijk mee.
En toen ik merkte dat hij in een dip kwam ( of daarvoor eigenlijk want hij begon wat te vertonen maar niet zo erg zoals toen hij in die dip zat ) ging ik aan mezelf eisen stellen zodat hij vertrouwen in de relatie kreeg. Hij vroeg er niet om maar hij vond het best goed. Dus we waren dan eigenlijk bezig met mij. En ik deed mee. Ik was mezelf maar ik deed er een schepje bovenop.
En hij kwam toch in een dip.
En ik beloofde dat ik meer zou doen en kon dat ook niet altijd waarmaken . En ik bleef dat doen. Maar ik maakte het wel zo makkelijk voor hem.
Toen zag ik het licht. Want ik dacht : nee ik moet weer terug gaan naar Karen die gewoon zichzelf is . En dat wilde hij ook wel. Hij heeft daar nooit moeite gehad. Maar hij wilde wel horen wat ik nog meer kon doen voor hem. En waarom hij dat wilde weten en meteen ook wilde krijgen is een stukje van controle hebben over de situatie. Hij is bang dat hij dingen van mij gaat zien die niet goed zijn. En ik moet ook hem gelijk geven. Er zijn dingen geweest in het verleden die niet leuk waren voor hem ( van mijn kant ) ik heb het niet over vreemdgaan. En dat is wat hij aan mij vroeg : ik kan wel oude Karen zijn maar hij wilde vanuit een controle uitoefenen horen ( en vaak is zo dat ik die dingen voor hem opschreef )
Maar nu kon ik niets opschrijven want ik kon niets meer verzinnen en ik wilde het gewoon niet. Dus ik zei tegen hem: nee ik doe dat niet .
En hij wil dan horen ( dus eigenlijk lezen ) wat ik ga doen . Nee, vriend : nu doe ik dat niet. We gaan gewoon de relatie in en ik ben mezelf en jij ook .
Ik ga niet zoals ik in mijn brieven schreef ( bij wijze van spreken dan ) opeens een lekkere maaltijd voor je maken omdat je dan zeker weet dat ik van je hou en je ook meer vertrouwen in mij zal hebben. Nee ik maak je maaltijd lekker omdat ik van je hou.
Dus dat was de issue. Ik hoop dat ik het een beetje heb kunnen uitleggen. En dat was echt moeilijk voor hem om er mee in te stemmen.
Want hij is altijd gewend dat alles onder controle is. Volgens een bepaalde richtlijn moet het gaan. Gevoelens tellen niet. En ook al is hij erg lief. Maar hij is iemand die volgens een bepaalde patroon leeft. Zakelijk enz. Niemand te dicht bij zijn gevoel. Onzeker is hij ook. Meer in die zin dat hij bang is om te falen.
zondag 13 mei 2007 om 19:30
Okay Karen, ik heb het een paar keer doorgelezen nu. Ik moet zeggen dat je het (voor mij) redelijk cryptisch verwoord... En wat me daarin ook direct opvalt is dat je op een gegeven moment over jezelf als derde persoon praat. Ben je iemand die dingen erg doordenkt en op een gegeven moment rationaliseert?
Wat ik eruit haal is dit: hij is iemand die wel een gevoelspersoon is, maar dit niet makkelijk laat merken. Jij hebt hem nu zover gekregen dat hij zijn gevoel deels wel aan jou laat zien. Jij hebt het idee dat hij dit alleen bij jou doet, niet bij de rest van zijn omgeving. En jij denkt dat hij nu in een spagaat zit; hij doet het wel bij jou, maar bij de rest niet en dat gaat niet goed bij hem. Klopt dit?
Verder maak ik er uit op dat jij op een bepaalde manier je liefde bent gaan laten zien, zodat hij meer vertrouwen in jou en de relatie zou krijgen. En dat je daarmee ook hoopte dat hij meer zijn gevoel zou laten zien aan jou. Zie ik dat goed?
Maar nu merk je dat jij daardoor zelf in een lastig parket zit. Jij wil gewoon jouw leuke dingen doen omdat je er zin in hebt / hem leuk vindt, niet omdat hij daardoor meer vertrouwen krijgt of vertrouwen houdt.
En je hebt meerdere keren voor hem op papier gezet hoe jij je zou opstellen in de relatie. Zodat hij weet waar hij aan toe is.
Behalve dat hij dingen onder controle wilt houden, waarom ziet hij die dingen graag op papier? Heb je in het verleden gedrag vertoont waar hij niet tegen gaan? Heeft hij dit aan jou gevraagd of ben jij dit ongevraagd gaan doen? (op papier gaan zetten).
Heb je het gevoel dat je hem een beetje aan het redden bent? Dat jij de enige bent bij wie hij zichzelf kan zijn? En dat jij die unieke rol in zijn leven vertolkt?
Ik wacht even op jouw input voor ik verder reageer. Probeer het s.v.p. zo concreet mogelijk te verwoorden. Ik ben bang dat een deel van jouw probleem is dat je het allemaal erg abstract maakt.
Wat ik eruit haal is dit: hij is iemand die wel een gevoelspersoon is, maar dit niet makkelijk laat merken. Jij hebt hem nu zover gekregen dat hij zijn gevoel deels wel aan jou laat zien. Jij hebt het idee dat hij dit alleen bij jou doet, niet bij de rest van zijn omgeving. En jij denkt dat hij nu in een spagaat zit; hij doet het wel bij jou, maar bij de rest niet en dat gaat niet goed bij hem. Klopt dit?
Verder maak ik er uit op dat jij op een bepaalde manier je liefde bent gaan laten zien, zodat hij meer vertrouwen in jou en de relatie zou krijgen. En dat je daarmee ook hoopte dat hij meer zijn gevoel zou laten zien aan jou. Zie ik dat goed?
Maar nu merk je dat jij daardoor zelf in een lastig parket zit. Jij wil gewoon jouw leuke dingen doen omdat je er zin in hebt / hem leuk vindt, niet omdat hij daardoor meer vertrouwen krijgt of vertrouwen houdt.
En je hebt meerdere keren voor hem op papier gezet hoe jij je zou opstellen in de relatie. Zodat hij weet waar hij aan toe is.
Behalve dat hij dingen onder controle wilt houden, waarom ziet hij die dingen graag op papier? Heb je in het verleden gedrag vertoont waar hij niet tegen gaan? Heeft hij dit aan jou gevraagd of ben jij dit ongevraagd gaan doen? (op papier gaan zetten).
Heb je het gevoel dat je hem een beetje aan het redden bent? Dat jij de enige bent bij wie hij zichzelf kan zijn? En dat jij die unieke rol in zijn leven vertolkt?
Ik wacht even op jouw input voor ik verder reageer. Probeer het s.v.p. zo concreet mogelijk te verwoorden. Ik ben bang dat een deel van jouw probleem is dat je het allemaal erg abstract maakt.
zondag 13 mei 2007 om 21:04
zondag 13 mei 2007 om 21:13
