Ouders zijn onschuldig in slechte ouder-kind relatie

Turtlerain schreef: ↑

03-02-2023 21:10

Dank je wel

blijfgewoonbianca schreef: ↑

03-02-2023 19:26

Ik ken ook heel veel gezinnen waar bij er 1 kind “ de moeilijke “ is. Misschien dat zo’n kind tegenwoordig anders benaderd zou worden, een etiketje zou hebben gekregen, hulp zou hebben gehad, maar in ieder geval is de band tussen ouders en “ moeilijk kind “ eigenlijk altijd problematisch. En dan zie ik toch dat juist dat die ouders voor dat - inmiddels al lang en breed volwassen - kind veel meer meeveren, inslikken, en goed praten.

Dit zie ik ook wel om mij heen, maar voor zover ik daar dan zicht op heb, is dat dan toch vaak wel gestoeld op iets uit de jeugd.

Solomio schreef: ↑

03-02-2023 20:56

Ik denk dat het niet gaat om wel of geen fouten maken, maar om of je de verantwoordelijkheid voor die fouten neemt.
Dat je erkent dat je dingen onhandig of zelfs ronduit fout gedaan hebt.
En ik hoop dat dat bij 'jongere' generaties beter gaat.

Daar lees je van jongere generaties ook al weer over klachten over hun opvoeding. Te veel opties gekregen, te weinig geleerd dat dingen soms gewoon moet accepteren, etc. Te weinig voorbereid op het leven, etc. Ach, er is altijd wel wat.

Mijn vader heeft wel eens gezegd dat hij altijd alles voor ons over heeft gehad. Op het puntje van mijn tong lag ‘wat dan precies?’, maar hij doelde op het feit dat hij jarenlang zes dagen per week heeft gewerkt. Dat was zijn bijdrage, en als hij thuis was zat hij op zijn stoel bier te drinken, te zwelgen in zelfmedelijden en kritiek te geven op iedereen. De man heeft nog nooit interesse getoond in iemand anders dan hij zelf. Hij vindt het leuk om foto’s te laten zien van kleinkinderen en de hoogtepunten tegen iedereen te vertellen. In rapporten met zessen of normale baantjes is hij niet geinteresseerd.

Ik hoor in mijn omgeving juist veel verwijten richting ouders, die van alles verkeerd gedaan zouden hebben. Juist omdat onze generatie zo ontzettend bewust opvoedt zien ze wat hun ouders hebben laten liggen. Dat die mensen ook maar deden wat hen op dat moment het best leek gaat er niet in.

En dan heb ik het natuurlijk niet over kindermishandeling, alcoholmisbruik ed.

Ben soms ook een beetje bang dat het lange thuiswonen, wat kinderen nu vaak door de moeilijke woningtoestand moeten doen, ook problemen gaat opleveren binnen gezinnen.
Ik zie dat bij onze buren gebeuren nu. Word je ook niet vrolijk van.

Ik merk als ik dit topic lees dat ik bijna weer twijfel aan het verbreken van het contact met mijn ouders.
Al die stellingen dat ze goed bedoeld hebben, vroeger was alles anders, zelf trauma's etc, hebben mij er jarenlang van weerhouden om het contact te verbreken. En als ik dit lees voel ik toch weer het schuldgevoel en twijfel.

Ik denk ook dat elke generatie denkt: ik ga het heel anders doen dan mijn ouders (behalve misschien de mensen die een hele fijne jeugd gehad hebben). Maar elke generatie ouders maakt fouten. Het ligt denk ik ook aan de gradatie en frequentie.
En ook ik maak fouten als moeder. Heb er al een paar gemaakt, en daar heb ik over gesproken met mijn kinderen toen ik inzag dat ik het fout had gedaan.
Maar alleen erkenning en sorry zeggen en erover praten neemt natuurlijk niet weg dat het een nare herinnering is en blijft voor een kind. Daarmee is het niet ineens niet meer pijnlijk.
Wat ik heel belangrijk vond is het vertellen dat het mijn fout was en niks met hun te maken had.
Ik weet dat mijn kinderen mij een hele fijne moeder vinden, maar ik heb echt wel eens stom gereageerd en boos geworden om iets dat achteraf niet klopte. Of dat mijn lontje na nachten slaapgebrek te kort was. Het gebeurt gelukkig niet vaak maar alle keren weet ik nog precies en vind ik vreselijk.
Bij mij thuis was dat vroeger dagelijks en ik haatte het intens.

Er zullen 100% zeker dingen zijn die mijn kinderen ons weer kwalijk zullen nemen, maar ik kan mij niet voorstellen dat ze mij niet meer zouden willen zien.

Portinatx schreef: ↑

04-02-2023 17:49

Ik merk als ik dit topic lees dat ik bijna weer twijfel aan het verbreken van het contact met mijn ouders.
Al die stellingen dat ze goed bedoeld hebben, vroeger was alles anders, zelf trauma's etc, hebben mij er jarenlang van weerhouden om het contact te verbreken. En als ik dit lees voel ik toch weer het schuldgevoel en twijfel.

Ik denk ook dat elke generatie denkt: ik ga het heel anders doen dan mijn ouders (behalve misschien de mensen die een hele fijne jeugd gehad hebben). Maar elke generatie ouders maakt fouten. Het ligt denk ik ook aan de gradatie en frequentie.
En ook ik maak fouten als moeder. Heb er al een paar gemaakt, en daar heb ik over gesproken met mijn kinderen toen ik inzag dat ik het fout had gedaan.
Maar alleen erkenning en sorry zeggen en erover praten neemt natuurlijk niet weg dat het een nare herinnering is en blijft voor een kind. Daarmee is het niet ineens niet meer pijnlijk.
Wat ik heel belangrijk vond is het vertellen dat het mijn fout was en niks met hun te maken had.
Ik weet dat mijn kinderen mij een hele fijne moeder vinden, maar ik heb echt wel eens stom gereageerd en boos geworden om iets dat achteraf niet klopte. Of dat mijn lontje na nachten slaapgebrek te kort was. Het gebeurt gelukkig niet vaak maar alle keren weet ik nog precies en vind ik vreselijk.
Bij mij thuis was dat vroeger dagelijks en ik haatte het intens.

Er zullen 100% zeker dingen zijn die mijn kinderen ons weer kwalijk zullen nemen, maar ik kan mij niet voorstellen dat ze mij niet meer zouden willen zien.

Ik denk dat zo’n moment vanzelf komt , of niet natuurlijk.
Zelf heb ik de ervaring dat ik tegen bepaalde situaties aanliep waarbij ik dingen ging overdenken en ineens alles vanuit een andere kant ging bekijken.
Op dat moment had ik erkenning nodig die ik niet kreeg.
En die erkenning zat m niet in excuses maar in het feit dat ik geaccepteerd werd mét mijn mening. Maar ook mijn andere kijk op zaken, waaronder mijn ouder en opvoeding.
Het was eigenlijk een verschuiving van niet meer gezien worden als het kleine meisje wat altijd luistert en ja en amen zegt, maar een volwassen vrouw die een andere kijk op zaken heeft, maar ook kritisch kan zijn.
Dit begon bij 1 ouder en stiefmoeder uiteraard te botsen, waardoor er nu geen contact meer is.
Terwijl ik met mijn moeder juist een verdiepingsslag kreeg in onze relatie. We konden beiden erkennen dat we het niet makkelijk hebben gehad en gemaakt en zonder verwijten, maar wél constateringen vanuit eigen perceptie erover praten.

Portinatx schreef: ↑

04-02-2023 17:49

Ik merk als ik dit topic lees dat ik bijna weer twijfel aan het verbreken van het contact met mijn ouders.
Al die stellingen dat ze goed bedoeld hebben, vroeger was alles anders, zelf trauma's etc, hebben mij er jarenlang van weerhouden om het contact te verbreken. En als ik dit lees voel ik toch weer het schuldgevoel en twijfel.

Ik denk ook dat elke generatie denkt: ik ga het heel anders doen dan mijn ouders (behalve misschien de mensen die een hele fijne jeugd gehad hebben). Maar elke generatie ouders maakt fouten. Het ligt denk ik ook aan de gradatie en frequentie.
En ook ik maak fouten als moeder. Heb er al een paar gemaakt, en daar heb ik over gesproken met mijn kinderen toen ik inzag dat ik het fout had gedaan.
Maar alleen erkenning en sorry zeggen en erover praten neemt natuurlijk niet weg dat het een nare herinnering is en blijft voor een kind. Daarmee is het niet ineens niet meer pijnlijk.
Wat ik heel belangrijk vond is het vertellen dat het mijn fout was en niks met hun te maken had.
Ik weet dat mijn kinderen mij een hele fijne moeder vinden, maar ik heb echt wel eens stom gereageerd en boos geworden om iets dat achteraf niet klopte. Of dat mijn lontje na nachten slaapgebrek te kort was. Het gebeurt gelukkig niet vaak maar alle keren weet ik nog precies en vind ik vreselijk.
Bij mij thuis was dat vroeger dagelijks en ik haatte het intens.

Er zullen 100% zeker dingen zijn die mijn kinderen ons weer kwalijk zullen nemen, maar ik kan mij niet voorstellen dat ze mij niet meer zouden willen zien.

Nee, gewoon niet twijfelen. Ook hier geldt: de achtergrond van jouw ouder, de normen in die tijd en hun eigen karakter gaven slechts een VERKLARING voor hun gedrag en acties. Het is NOOIT een excuus.

Jij vindt het vervelend dat je uitviel naar jouw kind omdat je een kort lontje. Je hebt vervolgens sorry gezegd, uitgelegd waardoor het kwam (niet kind), en dat jij het echt niet oké vindt dat je bent uitgevallen. Gokje: je probeert te voorkomen dat het weer gebeurt.

Je hebt dus verklaard waarom je uitviel, maar hebt dit niet als excuus aangegrepen!!

Zeiden jouw ouders, dat ze naar eer en geweten hebben gehandeld? Alles voor je gedaan hebben? Dus eigenlijk niets te verwijten valt.
Of vonden ze het oprecht vervelend dat zij jou onbewust tekort hebben gedaan of gekwetst? Nee? Dan heb je toch juist gehandeld door te breken.

Ik bedoel, ik vind het vervelend als ik onbewust iemand kwetst wordt door iets wat ik zeg of doe. Laat staan mijn kind.

Sowieso, heb je niet met jouw ouders gebroken omdat je tampon scheef zat. Maar omdat er wezelijk iets mis was in jullie relatie, waardoor deze niet goed voor jou meer was. Doordat het jouw ouders waren, heb je die relatie al veel langer laten bestaan dan dat je met vrienden zou doen. De loyaliteit/liefde van een kind naar een ouder, weerhoud je er soms om uit de gevangenis te lopen, ook al staat de deur open.

Ik twijfel niet aan jouw beslissing.

Turtlerain schreef: ↑

03-02-2023 20:07

Dit is denk ik wel een terecht punt.
Wat hierboven wordt gezegd: soms heeft een verhaal 2 kanten en waar 2 vechten, hebben er 2 schuld. Dit gaat zéker niet altijd op, want er zijn situaties waar 1 partij duidelijk het grootste aandeel heeft in een conflict, bijvoorbeeld een narcistische ouder. Maar soms gaat het wel op.
Ik wil hiermee de posts hierboven absoluut niet bagatelliseren of in twijfel trekken; ik lees veel pijnlijke verhalen van de kant van de kinderen. Maar er kunnen ook situaties zijn waar het gedrag van de zoon of dochter een rol speelt in het geheel. Zo ken ik iemand uit de nabije omgeving met een hele moeilijke dochter, waarschijnlijk met een diagnose.

Als er bij (één van de) de ouders onverwerkt trauma is, waar zij zich niet van bewust zijn, of andere spanningen in het gezin kan dit zich uiten in gedragsproblematiek bij het opgroeiende kind. Vaak is dit maar één kind binnen het gezin. Dit versterkt het beeld van de ouders en de omgeving dat dit dus een problematisch kind is.

Dat kan, maar evengoed kan dit juist een gevoelig en empathisch kind zijn. De meest gevoelige kinderen zijn vaak de grootste draken als er iets spaak loopt binnen het gezin. "Moeilijk" is dan wat de ouders en/omgeving ervaren. Ik vind dat er meer terughoudendheid mag zijn in het diagnosticeren van deze kinderen en meer aandacht voor het gezin als geheel. Dat is er inmiddels ook wel meer geloof ik.

Avage schreef: ↑

04-02-2023 19:05

Als er bij (één van de) de ouders onverwerkt trauma is, waar zij zich niet van bewust zijn, of andere spanningen in het gezin kan dit zich uiten in gedragsproblematiek bij het opgroeiende kind. Vaak is dit maar één kind binnen het gezin. Dit versterkt het beeld van de ouders en de omgeving dat dit dus een problematisch kind is.

Dat kan, maar evengoed kan dit juist een gevoelig en empathisch kind zijn. De meest gevoelige kinderen zijn vaak de grootste draken als er iets spaak loopt binnen het gezin. "Moeilijk" is dan wat de ouders en/omgeving ervaren. Ik vind dat er meer terughoudendheid mag zijn in het diagnosticeren van deze kinderen en meer aandacht voor het gezin als geheel. Dat is er inmiddels ook wel meer geloof ik.

Dat wat jij nu benoemt kan zeker meespelen. Een kind is het product van zijn omgeving, in combinatie met al aanwezige karakterkenmerken. Dat één kind in een gezin zogenaamd “moeilijk” is, betekent niet perse dat er met dat kind iets mis is, of dat die een diagnose heeft. Het kan inderdaad zijn dat dat ene kind veel gevoeliger is voor “moeilijke” situaties in het gezin.
Het kan allemaal en daarom is het onmogelijk om algemene uitspraken hierover te doen want ieder situatie is anders, en meestal is het heel complex.

Portinatx schreef: ↑

04-02-2023 17:49

Ik merk als ik dit topic lees dat ik bijna weer twijfel aan het verbreken van het contact met mijn ouders.
Al die stellingen dat ze goed bedoeld hebben, vroeger was alles anders, zelf trauma's etc, hebben mij er jarenlang van weerhouden om het contact te verbreken. En als ik dit lees voel ik toch weer het schuldgevoel en twijfel.

Ik denk ook dat elke generatie denkt: ik ga het heel anders doen dan mijn ouders (behalve misschien de mensen die een hele fijne jeugd gehad hebben). Maar elke generatie ouders maakt fouten. Het ligt denk ik ook aan de gradatie en frequentie.
En ook ik maak fouten als moeder. Heb er al een paar gemaakt, en daar heb ik over gesproken met mijn kinderen toen ik inzag dat ik het fout had gedaan.
Maar alleen erkenning en sorry zeggen en erover praten neemt natuurlijk niet weg dat het een nare herinnering is en blijft voor een kind. Daarmee is het niet ineens niet meer pijnlijk.
Wat ik heel belangrijk vond is het vertellen dat het mijn fout was en niks met hun te maken had.
Ik weet dat mijn kinderen mij een hele fijne moeder vinden, maar ik heb echt wel eens stom gereageerd en boos geworden om iets dat achteraf niet klopte. Of dat mijn lontje na nachten slaapgebrek te kort was. Het gebeurt gelukkig niet vaak maar alle keren weet ik nog precies en vind ik vreselijk.
Bij mij thuis was dat vroeger dagelijks en ik haatte het intens.

Er zullen 100% zeker dingen zijn die mijn kinderen ons weer kwalijk zullen nemen, maar ik kan mij niet voorstellen dat ze mij niet meer zouden willen zien.

Het gaat niet om het "waarom" van jouw ouders. Ik geloof direct dat ze hun best hebben gedaan. De intenties waren misschien goed. Maar hun gedrag was beschadigend voor jou.

Een krokodil heeft alleen maar honger, en niet te intentie om mij pijn te doen. Zo slim is hij niet eens. Toch blijf ik liever uit zijn buurt, want als hij de kans krijgt, doet hij wat hij doet.

Zo is het ook met ouders als de jouwe. Ze blijven je kwetsen. Al dan niet met de beste bedoelingen. Maar met hetzelfde resultaat.

Hexopbezemsteel schreef: ↑

04-02-2023 21:30

Het gaat niet om het "waarom" van jouw ouders. Ik geloof direct dat ze hun best hebben gedaan. De intenties waren misschien goed. Maar hun gedrag was beschadigend voor jou.

Een krokodil heeft alleen maar honger, en niet te intentie om mij pijn te doen. Zo slim is hij niet eens. Toch blijf ik liever uit zijn buurt, want als hij de kans krijgt, doet hij wat hij doet.

Zo is het ook met ouders als de jouwe. Ze blijven je kwetsen. Al dan niet met de beste bedoelingen. Maar met hetzelfde resultaat.

Mooi gezegd, spijker op zijn kop

Portinatx schreef: ↑

04-02-2023 17:49

Ik merk als ik dit topic lees dat ik bijna weer twijfel aan het verbreken van het contact met mijn ouders.
Al die stellingen dat ze goed bedoeld hebben, vroeger was alles anders, zelf trauma's etc, hebben mij er jarenlang van weerhouden om het contact te verbreken. En als ik dit lees voel ik toch weer het schuldgevoel en twijfel.

Ik heb de laatste 10 jaar van mijn vaders leven geen contact meer met hem gehad.
En niet zozeer omdat ik vind dat hij als ouder mijn jeugd vergald heeft, maar omdat hij daarmee doorging toen ik al volwassen was en hij nooit ook maar enige zelfreflectie hierover heeft getoond.

Dat is wat ik bij mijn eigen kinderen probeer: open zijn over mijn fouten en hun gevoel daarover erkennen.

Dank jullie wel voor jullie lieve berichten en jullie hebben gelijk, denk ik. Maar op dit soort momenten voel ik mij weer het slechte kind en schuldgevoel. Maar dat is inderdaad niet terecht. Bedankt!

blijfgewoonbianca schreef: ↑

03-02-2023 20:55

Mooi stuk : https://www.psychologiemagazine.nl/arti ... t-je-kind/

Zeker een mooi stuk. Waaruit blijkt hoe belangrijk een goede, veilige hechting is voor je kind, maar ook generaties verder. Ik kan me hierin wel vinden.

Ik ben ook zo n moeder, die als de kinderen vragen wat ik wil voor mijn verjaardag, ik dan zeg.....ik hoef niets, ik ben gewoon blij en happy als jullie allemaal komen. En dat meen ik ook...ik wil ze het geld besparen, heb liever dat ze iets voor zich zelf kopen. Ik heb alles al. En als ze dan met zn allen hier zijn voel ik me ook gewoon heel happy.

Mijn moeder moest stoppen met werken toen ze kinderen kreeg. Een opleiding volgen was in haar tijd niet aan de orde. Haar broers wel , maar de meisjes gingen gewoon naar de huishoudschool/zorg in.
Dat vond ze zo vreselijk oneerlijk. En na de geboorte van haar kinderen is ze opnieuw begonnen met studeren dat resulteerde in een goede fijne baan.
Onbedoeld denk ik dat ze ons, [ mijn zussen en mij ] pushten om een goede studie te doen, muziekschool enz. Wat zij nooit had kunnen doen, gunde ze ons wel. Dat heb ik zeker als puber wel eens als erg verstikkend ervaren. Ik wist niet hoe snel ik de deur uit moest gaan.

Nu ben ik zelf moeder en ook al oma en begrijp ik haar heel goed. Ook ik heb fouten gemaakt als moeder. Daarover praten we wel eens. En dan vind ik het absoluut niet moeilijk om dat ook toe te geven. Ze hebben dan ook gewoon gelijk.

ik vind juist niet dat huidige jonge generatie verwend of egoistisch is. Ze zijn kritischer mss en dat vind ik juist een hele goede zaak. Zo werkt mijn jongste kind, 23 jaar, 4 dagen iplv 5 dagen. Mam zegt ze, er zijn meer dingen in mijn leven belangrijk dan alleen maar mijn baan. Ook al heeft ze een ontzettend leuke baan waarin ze heel happy is. Dan ben ik zo trots op haar en denk ik, had ik dat vroeger maar wat meer gedaan. Of mijn 29 jarige dochter die met met haar HBO baan eigenlijk alleen fulltime kon werken, maar dit pertinent weigerde omdat ze ook graag dagen thuis wilde zijn voor haar kinderen. Na jaren voor een uitzendburo [ wel voor hetzelfde bedrijf ] heeft ze nu dan toch haar vaste contract gekregen, parttime. Of mijn oudste zoon die jaren lang in de zorg werkte en besloot zzper te worden en daardoor zijn salaris zag verviervoudigen. Ze zijn kritisch en denken na en laten zich niet zomaar meer met een kluitje in het riet weg sturen.
En zo zijn ook hun vrienden en vriendinnen. Allemaal leuke jonge mensen.

Ik ben geen moeder die tegen haar kinderen zei of zegt, ik hou van jou. Ze weten dat ik zielsveel van ze houdt, gewoon door er voor hun te zijn, hoe dan ook.
Gek genoeg zeg ik dat wel tegen mijn kleindochters...