Relaties
alle pijlers
Ouders zijn zuurpruimen
zondag 13 april 2025 om 19:35
Ken je dat gevoel?
Je hebt een goede jeugd gehad, niks te klagen.
Je moeder stopte met werken zodat ze fulltime voor haar kinderen kon zorgen.
Nu ben je volwassen, uitgevlogen, (gekozen) kind vrij, leef je een fijn leven, zijn je ouders zuurpruimen geworden, en uit elkaar gegroeid.
Je belt niet vaak genoeg (zelf bellen ze nooit), je komt niet vaak genoeg langs (2u rijden met de auto, wij werken fulltime, zij niet). Boos omdat er geen kleinkinderen zijn (je ontneemt ons iets). Ondernemen weinig (dus weinig te melden).
En als je dan gemiddeld 1x per maand langskomt, moet een van bovenstaande dingen toch altijd nog weer even benoemd worden, waardoor er op langsgaan/contact steeds meer druk komt te staan.
Even mijn hart luchten
Je hebt een goede jeugd gehad, niks te klagen.
Je moeder stopte met werken zodat ze fulltime voor haar kinderen kon zorgen.
Nu ben je volwassen, uitgevlogen, (gekozen) kind vrij, leef je een fijn leven, zijn je ouders zuurpruimen geworden, en uit elkaar gegroeid.
Je belt niet vaak genoeg (zelf bellen ze nooit), je komt niet vaak genoeg langs (2u rijden met de auto, wij werken fulltime, zij niet). Boos omdat er geen kleinkinderen zijn (je ontneemt ons iets). Ondernemen weinig (dus weinig te melden).
En als je dan gemiddeld 1x per maand langskomt, moet een van bovenstaande dingen toch altijd nog weer even benoemd worden, waardoor er op langsgaan/contact steeds meer druk komt te staan.
Even mijn hart luchten
maandag 14 april 2025 om 08:55
Ja,super herkenbaar. Zo kletst mijn schoonmoeder makkelijk anderhalf uur vol zonder ook maar íets te vragen over hoe het met mij gaat, of met mijn gezin. Ik hoef niets te zeggen, sterker nog, ik krijg er vaak geen speld tussen.Valtifest schreef: ↑14-04-2025 08:00
Zo herkenbaar. Eerst een uur tegen man doordrammen dat hij de zus van de moeder van Mariëlle echt wel kent, daarbij allemaal mensen noemend met random anekdotes 'ja dat wat Peter, die kent Mariëlle dan niet maar dat was diegene met die auto met die deuk, dat je altijd zei. Je weet heus wel wie! Nou die Peter die woont bij Arjan...Arjan die met dat oor! Is heel mooi rechtgezet trouwens *uur medische anekdotes over die man zijn oor en de medische geschiedenis van diegene's tante en moeder'.
Wij proberen iets leuks over onze kinderen/hun kleinkinderen te vertellen, maar dan zijn ze te moe van hun epos over Mariëlle de kennis van de kapper die een kat had uit hetzelfde nest als Danielle die bij man in de klas heeft gezeten, om te luisteren.
maandag 14 april 2025 om 09:03
Mijn vader (77) zei gisteren nadat hij naar het centrum was gewandeld voor een rommelmarkt, waar hij normaal 3 uur deed over een klein stukje nu binnen een half uur erdoorheen gewandeld was.Stormke81 schreef: ↑13-04-2025 23:08Dit is toch de generatie van het lange thuiswonen. Ik denk dat het wegvallen van de bejaardenhuizen de eenzaamheid vergroot, het sociale gebeuren van samen ergens wonen en activiteiten doen is weg. We kunnen wel mantelzorg leveren maar we vervangen geen buren. Klinkt mooi, maar dat bakkie koffie om 10 uur is onvervangbaar.
Hij komt geen bekenden meer tegen.
There's nothing fair in this world,there's nothing sure in this world,there is nothing pure,so you better look for something left in this world.
maandag 14 april 2025 om 09:18
Alles gelezen en veel herkenning.
Ik kom bijna wekelijks bij mijn ouders die om de hoek wonen. Het is volgens mijn moeder helaas nooit genoeg. Ze vindt dat ik te veel werk en als dat niet zo zou zijn, zou ik vaker kunnen komen. Maar als ik er dan ben heeft ze veel te zeuren. Over (in mijn ogen) bijna niks. Alle nieuwe mensen in de straat die hun vuilnisbakken in de voortuin zetten, die allemaal twee auto's hebben waardoor weinig plek op sommige momenten. Allemaal dingen die je niet zou zien als je niet kijkt.
Mijn moeder is vrijdag a.s. jarig. Dat vieren we zaterdag met een activiteit, samen eten etc. Kleinkinderen hebben allemaal vrij genomen van hun bijbaan of werk. Van de week begint mijn moeder over Pasen, of we nog iets moeten plannen van lunch of zo. Nee, dan had je je verjaardag op zondag moeten vieren, je kunt niet iedereen twee keer laten opdraven.
Schoonouders zeuren vooral over pijntje hier, lintje daar. Vertellen vanalles over anderen die wij helemaal niet kennen. Luisteren amper naar wat wij te vertellen hebben. Wij komen terug van best een bijzondere vakantie en horen daar hoe zij die weken doorgekomen zijn. Wat voor weer het was, hoe heet het was op het balkon, dat de sperziebonen bonen echt duur zijn dit jaar. Etc.
Ik kom bijna wekelijks bij mijn ouders die om de hoek wonen. Het is volgens mijn moeder helaas nooit genoeg. Ze vindt dat ik te veel werk en als dat niet zo zou zijn, zou ik vaker kunnen komen. Maar als ik er dan ben heeft ze veel te zeuren. Over (in mijn ogen) bijna niks. Alle nieuwe mensen in de straat die hun vuilnisbakken in de voortuin zetten, die allemaal twee auto's hebben waardoor weinig plek op sommige momenten. Allemaal dingen die je niet zou zien als je niet kijkt.
Mijn moeder is vrijdag a.s. jarig. Dat vieren we zaterdag met een activiteit, samen eten etc. Kleinkinderen hebben allemaal vrij genomen van hun bijbaan of werk. Van de week begint mijn moeder over Pasen, of we nog iets moeten plannen van lunch of zo. Nee, dan had je je verjaardag op zondag moeten vieren, je kunt niet iedereen twee keer laten opdraven.
Schoonouders zeuren vooral over pijntje hier, lintje daar. Vertellen vanalles over anderen die wij helemaal niet kennen. Luisteren amper naar wat wij te vertellen hebben. Wij komen terug van best een bijzondere vakantie en horen daar hoe zij die weken doorgekomen zijn. Wat voor weer het was, hoe heet het was op het balkon, dat de sperziebonen bonen echt duur zijn dit jaar. Etc.
maandag 14 april 2025 om 09:39
Ik heb als kind al geleerd dat ik niets kon verwachten van mijn ouder. Dat maakt onze relatie problematisch, maar ik heb er wel van geleerd dat ik heel makkelijk loskoppel. Alsof ik met een mevrouw in de rij bij Lidl klets omdat ik me verveel tijdens het wachten. En daarna rij ik naar huis en vergeet ik die hele mevrouw.
Ik begrijp dat dat niet per se gezond is en leuk is het ook niet, maar het scheelt wel de enorme frustratie die ik in dit topic lees. Ik verwacht niks, ik verlang niks, ik krijg niks en ik kan dan later iets doen wat ik wél leuk vind.
Ik begrijp dat dat niet per se gezond is en leuk is het ook niet, maar het scheelt wel de enorme frustratie die ik in dit topic lees. Ik verwacht niks, ik verlang niks, ik krijg niks en ik kan dan later iets doen wat ik wél leuk vind.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
maandag 14 april 2025 om 09:46
Herkenbaar TO. Je had mijn zus kunnen zijn. Mijn moeder was ook thuisblijfmoeder en is dat altijd gebleven. Ze heeft het ontzettend druk met de hond, het huishouden (incl. huishoudster), de administratie en een hobby. Mijn vader gaat maar niet met pensioen, want die ziet de bui al hangen als hij thuis komt te zitten.
Bezoekjes plan ik structureel in zodat we ze zien, dat initiëren ze vrijwel nooit zelf.
Bezoekjes plan ik structureel in zodat we ze zien, dat initiëren ze vrijwel nooit zelf.
Ooooh vreselijk zeg! Alsof ze nooit geleerd hebben om interesse te tonen in een ander. Mijn ouders bellen altijd als wij op vakantie zijn, pff krijg er al buikpijn van als ik zie dat het mijn vader/moeder is. Moet ik tijdens een heerlijke vakantie een lulpraatje gaan voeren over het weer bij ons en het weer in NL...Speculaastaart schreef: ↑14-04-2025 09:18Wij komen terug van best een bijzondere vakantie en horen daar hoe zij die weken doorgekomen zijn. Wat voor weer het was, hoe heet het was op het balkon, dat de sperziebonen bonen echt duur zijn dit jaar. Etc.
maandag 14 april 2025 om 09:47
Och ook zo herkenbaar. Ik kan me werkelijk niet herinneren wanneer ze aan mij gevraagd hebben hoe het echt gaat, hoe het met de kinderen gaat etc. Ze weten ook niks van m'n leven, sterker nog, ze weten geen eens wat voor werk ik doe, of waar ik werk. Het enige dat ze weten is dat ik een flexibele baan heb die ik ook vanuit huis kan doen.
maandag 14 april 2025 om 09:53
TErwijl 77 nog niet oud is. Ik was net bij de sportschool; de 80ers gingen net allemaal aan de koffie want die waren klaar met trainen.
maandag 14 april 2025 om 09:56
Hoe ouder je wordt, hoe minder flexibel iemand wordt. Dus als iemand al heel erg vastgeroest is als 40-er, dan wordt dat als 70-er niet beter.Introvert34 schreef: ↑13-04-2025 20:46Blijf het bijzonder vinden hoe ze vasthouden aan "vroeger" en "zo hoort het", helemaal niet flexibel, zelfs als er wordt aangegeven dat men het niet fijn vind op die manier. Zelfkennis, zelfreflectie....
Mijn moeder is redelijk flexibel qua bezoeken/bellen en zo. Ze vindt het leuk als ik bel, maar zal zelf ook bellen/appen. Net zo als bij langs komen, al is de afstand wel een ding, omdat het best een stuk rijden is, maar ze doet het wel. En kom ik langs met kerst, dan is dat prima, maar kom ik niet dan ook.
Mijn stiefvader is veel traditioneler. Hij vindt er wel iets van dat wij niet met Neuwsjaarsdag langs komen of moederdag overslaan (mijn zus is zelf moeder en ik ga niet voor een kop koffie 7 uur in het ov doorbrengen). En hij moppert er wel over tegen mijn moeder, maar daar laat ik mijn oren niet naar hangen.
Qua zelfreflectie, ik merk dat veel mensen zodra je iets van kritiek heb op hoe ze iets doen, het heel gemakkelijk in het extreme trekken. Zoals: joh, ma, het zou leuk zijn als je ook eens deze kant op komt. Ik doe ook nooit iets goed, ik ben een slechte moeder enz. enz. Ik zie dit gedrag ook bij collega's die iets al jaren op manier X doen, maar er nu aangekaart wordt dat de nieuwe manier Y beter passend is. Ze zien dit als kritiek op hun professionaliteit, want het ging toch altijd goed enz. Nul zelfreflectie of begrip voor nuances.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 14 april 2025 om 10:03
maandag 14 april 2025 om 10:09
Maar dat is een keuze he? Ze heeft het blijkbaar druk genoeg. Ik neem aan dat jouw vader niets in huis doet. Ook dat is een eigen keuze. Ik zou mijn bezoekjes dus beperken en bij haar aangegeven dat ze zelf ook bij jou langs kan komen. Ze heeft een leven zonder verplichtingen dus alle tijd. Als de hond of haar zus meer prioriteit heeft weet je dat ook weer.Introvert34 schreef: ↑13-04-2025 20:13Ik geloof meteen dat dat een probleem is!
Daar zijn al meerdere gesprekken over geweest, ook door verschillende personen, maar hier wil ze niks van weten.
Zo wandelt ze bijv een aantal keer per week. Ik begon over wandel groepjes waar ze bij kan aansluiten. Die deur werd meteen dichtgeslagen.
Daarnaast heeft ze het, volgens zichzelf, erg druk. Een huishouden, een hond, wandelen, en nog een eigen zus die hulp nodig heeft
En haar leven heeft al jarenlang een zeer laag tempo. Dus alles is al snel erg druk.
maandag 14 april 2025 om 10:21
Ik vind het heel erg, hoe jij over je ouders praat. Je hebt een prima jeugd gehad zeg je in je OP, en nu zijn je ouders wat ouder en klagen wat meer. En volgens jou moeten ze allerlei dingen gaan doen.Introvert34 schreef: ↑13-04-2025 23:31Zeker waar. Maar soms komen dingen en mensen niet aanwaaien, en moet je zelf moeite doen om je leven invulling te geven. Ga vrijwilligers werk doen. Join een wandel groepje, doe een groepsles in de gym etc. Ik kan vanalles verzinnen. je kinderen zijn er niet om jou te vermaken
Waar bemoei je je mee? Het is hun leven, zij vullen dat in zoals zij dat willen. Ook als ze een probleem hebben met elkaar dan is het niet aan jou om je daarin te mengen.
Je woont een stuk van ze vandaan en moet acht van de tien keer naar hun toe. Is dat nou zo heel erg? Je kunt een modus proberen te vinden om de keren dat je er bent, in te vullen. Zoals naar buiten gaan inderdaad. Maar je zou eens kunnen proberen te accepteren dat je ouders zijn wie ze zijn.
Tel je zegeningen. Wees blij dat je een goede jeugd hebt gehad. Ik ben daar jaloers op, ik had ook graag een fijne, veilige jeugd gehad. Ik vind je verwend overkomen. Laat je ouders in hun waarde, en ga eens een écht goed gesprek met ze aan.
There's point in your life, you got to reach and when you do
You know it, and now I'm here.
You know it, and now I'm here.
maandag 14 april 2025 om 10:32
Och, wat herkenbaar. Ik word echt krankjorum van mijn moeder de laatste jaren.
Ze doet níks. Letterlijk hele dagen niks. We (alle kinderen) wonen ver weg, 3+ uur treinen. Toch moeten wij altijd die kant op ondanks dat wij allemaal fulltime werken. Ze zal nooit eens zelf in de trein stappen ergens naartoe, of zodat we halverwege ergens kunnen meeten ofzo.
Als we er zijn is het alleen maar een stortvloed van gezeik en geklaag. Eerst twee uur lang over alle pijntjes en klachten, dan echt oprecht uuuurenlang gezanik over haar relatie en diens kinderen en als we mazzel hebben nog een uur of twee over Pietje Puck (en wat een aso dat toch is, hij kwam om 8 uur 's avonds hard lachend naar buiten, de schoft!!)
Ik denk dat het te maken heeft met het hebben van een hele kleine wereld. Inderdaad gestopt met werken toen er kinderen kwamen, nooit meer gewerkt, in een uithoek wonen waar niks gebeurt, geen vrienden, geen hobby's, nooit ergens naartoe.
Ik hou van mijn moeder, maar het is echt een taak geworden om af te spreken. En de grote kicker, ze is net 60!! Dan ben je in mijn ogen echt nog te jong om zo te doen. Alsof het ov een uitvinding van de laatste 10 jaar is... Ik zie met angst en beven de komende twintig jaar tegemoet.
Ze doet níks. Letterlijk hele dagen niks. We (alle kinderen) wonen ver weg, 3+ uur treinen. Toch moeten wij altijd die kant op ondanks dat wij allemaal fulltime werken. Ze zal nooit eens zelf in de trein stappen ergens naartoe, of zodat we halverwege ergens kunnen meeten ofzo.
Als we er zijn is het alleen maar een stortvloed van gezeik en geklaag. Eerst twee uur lang over alle pijntjes en klachten, dan echt oprecht uuuurenlang gezanik over haar relatie en diens kinderen en als we mazzel hebben nog een uur of twee over Pietje Puck (en wat een aso dat toch is, hij kwam om 8 uur 's avonds hard lachend naar buiten, de schoft!!)
Ik denk dat het te maken heeft met het hebben van een hele kleine wereld. Inderdaad gestopt met werken toen er kinderen kwamen, nooit meer gewerkt, in een uithoek wonen waar niks gebeurt, geen vrienden, geen hobby's, nooit ergens naartoe.
Ik hou van mijn moeder, maar het is echt een taak geworden om af te spreken. En de grote kicker, ze is net 60!! Dan ben je in mijn ogen echt nog te jong om zo te doen. Alsof het ov een uitvinding van de laatste 10 jaar is... Ik zie met angst en beven de komende twintig jaar tegemoet.
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
maandag 14 april 2025 om 10:44
13th_Star schreef: ↑14-04-2025 10:21Ik vind het heel erg, hoe jij over je ouders praat. Je hebt een prima jeugd gehad zeg je in je OP, en nu zijn je ouders wat ouder en klagen wat meer. En volgens jou moeten ze allerlei dingen gaan doen.
Waar bemoei je je mee? Het is hun leven, zij vullen dat in zoals zij dat willen. Ook als ze een probleem hebben met elkaar dan is het niet aan jou om je daarin te mengen.
Je woont een stuk van ze vandaan en moet acht van de tien keer naar hun toe. Is dat nou zo heel erg? Je kunt een modus proberen te vinden om de keren dat je er bent, in te vullen. Zoals naar buiten gaan inderdaad. Maar je zou eens kunnen proberen te accepteren dat je ouders zijn wie ze zijn.
Tel je zegeningen. Wees blij dat je een goede jeugd hebt gehad. Ik ben daar jaloers op, ik had ook graag een fijne, veilige jeugd gehad. Ik vind je verwend overkomen. Laat je ouders in hun waarde, en ga eens een écht goed gesprek met ze aan.
Zo zeg!
Jij mag wel klagen want geen fijne jeugd gehad en iedereen die wil een fijne jeugd heeft gehad mag dat niet?
Ik had ook een fijne jeugd, denk ik. Inmiddels vergroten negatieve eigenschappen (die er altijd al een beetje waren) zich heel erg uit. Daardoor is het niet altijd fijn om op bezoek te gaan.
Hun eigen sociale kring wordt kleiner, veel familie en vrienden gaan dood of mankeren zo veel dat ze elkaar steeds minder zien. Ik kan het gat dat valt niet vullen. Mijn zussen ook niet.
Mijn ouders verwachten het meeste van mij. Mijn ene zus woont ver weg, de andere woont dichtbij maar heeft nog studerende kinderen thuis. Mijn zus dichtbij werkt niet en ik vier dagen dus die thuiswonende kinderen maken het verschil niet, denk ik, maar toch denken mijn ouders dat ik de meeste tijd heb van iedereen.
speculaastaart wijzigde dit bericht op 14-04-2025 10:48
0.03% gewijzigd
maandag 14 april 2025 om 10:45
To, kwam dit zonet op Reddit tegen:
Reddit Grootouders die het minimale doen om in het leven van hun (klein)kinderen te blijven
@13th_Star, vervelend dat jouw jeugd niet zo fijn was. Maar dat betekent niets voor huidige situatie van TO.
Want haar jeugd is al zoveel X jaar geleden en ondertussen is er meer gebeurd in een tijdsbestek langer dan haar jeugd. Als je 18 beste jaren hebt gehad als kind en vervolgens 20 jaar lang alleen maar gezeur, dan weegt dat niet tegen elkaar op. Natuurlijk zorgt een fijne jeugd voor credits voor later, maar op een gegeven moment zijn dit credits gewoon op. En dan is het klaar.
Dat je jaloers bent op haar prima jeugd, dat mag. Jouw gevoelens zijn valide. Maar haar verwend noemen omdat ze op dit moment niet blij is met het gedrag van haar ouders, is gewoon onaardig.
TO, ik heb zelf geen contact meer met mijn vader. Hij kan alleen maar zeuren en negatief zijn en voegt niets toe aan mijn leven. Mijn leven is niet echt veranderd, behalve dat ik niet meer met zijn negativieteit hoef te dealen. En die minimale verbetering is al prima. Als iemand een onderdeel wil zijn van mijn leven, dan moeten ze een positieve toevoeging zijn.
Reddit Grootouders die het minimale doen om in het leven van hun (klein)kinderen te blijven
@13th_Star, vervelend dat jouw jeugd niet zo fijn was. Maar dat betekent niets voor huidige situatie van TO.
Want haar jeugd is al zoveel X jaar geleden en ondertussen is er meer gebeurd in een tijdsbestek langer dan haar jeugd. Als je 18 beste jaren hebt gehad als kind en vervolgens 20 jaar lang alleen maar gezeur, dan weegt dat niet tegen elkaar op. Natuurlijk zorgt een fijne jeugd voor credits voor later, maar op een gegeven moment zijn dit credits gewoon op. En dan is het klaar.
Dat je jaloers bent op haar prima jeugd, dat mag. Jouw gevoelens zijn valide. Maar haar verwend noemen omdat ze op dit moment niet blij is met het gedrag van haar ouders, is gewoon onaardig.
TO, ik heb zelf geen contact meer met mijn vader. Hij kan alleen maar zeuren en negatief zijn en voegt niets toe aan mijn leven. Mijn leven is niet echt veranderd, behalve dat ik niet meer met zijn negativieteit hoef te dealen. En die minimale verbetering is al prima. Als iemand een onderdeel wil zijn van mijn leven, dan moeten ze een positieve toevoeging zijn.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 14 april 2025 om 10:50
13th_Star schreef: ↑14-04-2025 10:21Ik vind het heel erg, hoe jij over je ouders praat. Je hebt een prima jeugd gehad zeg je in je OP, en nu zijn je ouders wat ouder en klagen wat meer. En volgens jou moeten ze allerlei dingen gaan doen.
Waar bemoei je je mee? Het is hun leven, zij vullen dat in zoals zij dat willen. Ook als ze een probleem hebben met elkaar dan is het niet aan jou om je daarin te mengen.
Je woont een stuk van ze vandaan en moet acht van de tien keer naar hun toe. Is dat nou zo heel erg? Je kunt een modus proberen te vinden om de keren dat je er bent, in te vullen. Zoals naar buiten gaan inderdaad. Maar je zou eens kunnen proberen te accepteren dat je ouders zijn wie ze zijn.
Tel je zegeningen. Wees blij dat je een goede jeugd hebt gehad. Ik ben daar jaloers op, ik had ook graag een fijne, veilige jeugd gehad. Ik vind je verwend overkomen. Laat je ouders in hun waarde, en ga eens een écht goed gesprek met ze aan.
Misschien is het een idee dat jij andere forummers in hun waarde laat? Je kent TO niet. Je kent haar ouders niet. Dat jij, zoals je noemt geen fijne, veilige jeugd hebt gehad is rot voor jou en dat wenst niemand een kind toe, maar dat geeft je geen enkel recht om TO weg te zetten als verwend.
ijsschots wijzigde dit bericht op 14-04-2025 10:51
Reden: Typo
Reden: Typo
0.04% gewijzigd
maandag 14 april 2025 om 11:06
Echt??? Pfffft.... wat een ellende, dat is echt nog super jong.LaFolie schreef: ↑14-04-2025 10:32[...]
Ik hou van mijn moeder, maar het is echt een taak geworden om af te spreken. En de grote kicker, ze is net 60!! Dan ben je in mijn ogen echt nog te jong om zo te doen. Alsof het ov een uitvinding van de laatste 10 jaar is... Ik zie met angst en beven de komende twintig jaar tegemoet.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 14 april 2025 om 11:29
Grotendeels herkenbaar. Mijn moeder is eind 60, ook jong vind ik, maar haar wereld is zoo ontzettend klein geworden. Geen hobby's, weinig interesses, weinig vrienden, komt nergens, behalve in de supermarkt. Klinkt hard maar ze heeft daardoor bijna niks te vertellen, ze zit dus echt jou aan te kijken voor verhalen. Dat zou nog niet zo erg zijn als je daar dan fijn over kan praten en ze veel vragen stelt. Maar dat lukt niet. Ik kan iets vertellen, maar er komt weinig empathische reactie uit laatst staan een geïnteresseerde verdiepende vraag. Je bent bijna een soort spreekbeurt aan het houden. Je kan vertellen dat je ergens verdrietig over bent en haar reactie is 'ok'. Ze vindt het zoo moeilijk om over echte dingen te praten, dat ze volgens mij gewoon dichtslaat. Het nodigt alleen niet echt uit om je gevoelens op tafel te leggen als iemand er zo op reageert en als ik alleen maar over koetjes en kalfjes mag praten ben ik ook snel uitgepraat. Het draagt niet bepaald bij aan je verbonden voelen.LaFolie schreef: ↑14-04-2025 10:32Och, wat herkenbaar. Ik word echt krankjorum van mijn moeder de laatste jaren.
Ze doet níks. Letterlijk hele dagen niks. We (alle kinderen) wonen ver weg, 3+ uur treinen. Toch moeten wij altijd die kant op ondanks dat wij allemaal fulltime werken. Ze zal nooit eens zelf in de trein stappen ergens naartoe, of zodat we halverwege ergens kunnen meeten ofzo.
Ik denk dat het te maken heeft met het hebben van een hele kleine wereld. Inderdaad gestopt met werken toen er kinderen kwamen, nooit meer gewerkt, in een uithoek wonen waar niks gebeurt, geen vrienden, geen hobby's, nooit ergens naartoe.
Ik hou van mijn moeder, maar het is echt een taak geworden om af te spreken. En de grote kicker, ze is net 60!! Dan ben je in mijn ogen echt nog te jong om zo te doen. Alsof het ov een uitvinding van de laatste 10 jaar is... Ik zie met angst en beven de komende twintig jaar tegemoet.
Ik los het maar vaak op door een spelletje te doen of soms ga ik maar over een tv programma praten dat we beide kijken. Maar het blijft jammer. En ik snap ook niet hoe iemand zoo weinig interesses en hobbies kan hebben, het voelt zo zonde. Ik vind haar door dit alles ook ouder dan ze is.
maandag 14 april 2025 om 11:57
in een familie waar de kinderen dit op de juiste manier door de ouders krijgen voorgedaan, spelen dit soort problemen ook veel minder.
De 'boomer-generatie' heeft verrekte weinig zelfinzicht en ook vaak niet de moeite genomen, dat op latere leeftijd wel te krijgen.
Daardoor zitten de 'ouders van nu' (de 40/50ers) met een dubbele last, ze dragen de onverwerkerkte rotzooi van hun ouders mee. Verwerken die rotzooi.
Hebben hun eigen rotzooi, verwerken die, en vangen hun kinderen op.
Niet zo raar, dat die mentaal moe zijn
maandag 14 april 2025 om 12:01
@care_, dat is wel herkenbaar, dat mensen die minder bezigheden ouder lijken. Maar ik denk ook dat het komt omdat ze meer passief zijn en minder nieuwe dingen meemaken.
Ik heb echt teveel hobby's en teveel interesses. Wel kan ik mij voorstellen dat als ik stop met werken, dat een groot deel van nieuwe prikkels weg gaat vallen. Dat lijkt mij wel een heel ding. Maar ik denk dat als je nooit gewerkt hebt (of op een andere manier je werk flink gevuld hebt) dat je wereld toch wel een stuk kleiner is.
Ik heb echt teveel hobby's en teveel interesses. Wel kan ik mij voorstellen dat als ik stop met werken, dat een groot deel van nieuwe prikkels weg gaat vallen. Dat lijkt mij wel een heel ding. Maar ik denk dat als je nooit gewerkt hebt (of op een andere manier je werk flink gevuld hebt) dat je wereld toch wel een stuk kleiner is.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 14 april 2025 om 12:04
Mijn vader is al decennia dood, dus daar geen verhaal over hoe hij is als oudere man. Mijn moeder is 25 jaar geleden hertrouwd met een enorm eikel en sindsdien ligt het contact vrijwel op zijn gat, want die man doet niets anders dan sarren en beledigen zodat je vanzelf wel opstapt cq uit je plaat gaat. Maar dat ligt niet aan hem hoor, volgens mijn moeder "hebben wij nog steeds moeite om de scheiding te accepteren" en "houden we niet genoeg van haar want anders zouden we blij zijn voor haar dat ze zo gelukkig met hem is". Saillant detail: die man heeft zelf ook kinderen uit een eerdere relatie, en zelfs die willen geen contact met hem omdat hij zo'n eikel is.
Mijn oma leeft ook nog, maar daar heb ik niet veel aan. Contact moet altijd van mijn kant komen, maar als ik dan contact opneem dan is ze heel kortaf, verwijtend en heeft ze overal commentaar op. Bijvoorbeeld als ik haar een leuke foto app van de kinderen in het bos dan vindt ze het haar van de jongste te lang en de nagels van de oudste te vuil maar verder geen woord over hoe leuk ze aan het spelen zijn. Ze reageert sowieso overal heel lauw op, bijvoorbeeld ik stuur een casual foto vanaf ons vakantieadres en dan zegt ze: "Ja leuk hoor, maar ik ga nou even stofzuigen/ik was net tv aan het kijken," en dat was het dan. Appt ze eens wat langer dan gaat het al 15 jaar over hoe dit toch weleens de laatste kerst/oudjaar/verjaardag zou kunnen zijn want mensje van de dag. Dat is niet omdat ze wil dat we langskomen op die dagen, want dat mag niet van haar omdat we dus geen contact meer hebben met mijn moeder en zij wil mijn moeder niet afvallen door ons over de vloer te hebben. Ze belooft al 4 jaar naar ons nieuwe huis te komen kijken, maar als we een datum prikken zegt ze af want dan is het op het moment supreme te warm, te koud, had ze die week al teveel afspraken of heeft ze last van haar voet. Ondertussen weet de hele straat wat een onverschillige kleindochter ze heeft want die doet helemaal geen moeite om contact met haar te onderhouden
Mijn oma leeft ook nog, maar daar heb ik niet veel aan. Contact moet altijd van mijn kant komen, maar als ik dan contact opneem dan is ze heel kortaf, verwijtend en heeft ze overal commentaar op. Bijvoorbeeld als ik haar een leuke foto app van de kinderen in het bos dan vindt ze het haar van de jongste te lang en de nagels van de oudste te vuil maar verder geen woord over hoe leuk ze aan het spelen zijn. Ze reageert sowieso overal heel lauw op, bijvoorbeeld ik stuur een casual foto vanaf ons vakantieadres en dan zegt ze: "Ja leuk hoor, maar ik ga nou even stofzuigen/ik was net tv aan het kijken," en dat was het dan. Appt ze eens wat langer dan gaat het al 15 jaar over hoe dit toch weleens de laatste kerst/oudjaar/verjaardag zou kunnen zijn want mensje van de dag. Dat is niet omdat ze wil dat we langskomen op die dagen, want dat mag niet van haar omdat we dus geen contact meer hebben met mijn moeder en zij wil mijn moeder niet afvallen door ons over de vloer te hebben. Ze belooft al 4 jaar naar ons nieuwe huis te komen kijken, maar als we een datum prikken zegt ze af want dan is het op het moment supreme te warm, te koud, had ze die week al teveel afspraken of heeft ze last van haar voet. Ondertussen weet de hele straat wat een onverschillige kleindochter ze heeft want die doet helemaal geen moeite om contact met haar te onderhouden
stippeltje wijzigde dit bericht op 14-04-2025 12:07
5.42% gewijzigd
Ik ben een oud-gediende die haar wachtwoord kwijt is... en aangezien m'n e-mailadres niet meer bestaat heb ik nu een nieuwe nick.
maandag 14 april 2025 om 12:05
Hier een geluid van de "andere" kant. Ben ook thuis geweest voor de kinderen toen ze jong waren en opgroeiden. En ik kan jullie wel zeggen dat thuis blijven voor de kinderen niet inherent is aan afstompen, zoals zo vaak wordt geopperd. Ik bleef juist erg op de hoogte van alle nieuwe ontwikkelingen die zich voor deden. Wist bijna alles omtrent de kinderen en hun wereld. Auto rijden geen probleem, reed overal naar toe. Altijd een brede interesse gehad en nog.
Toen gingen ze een voor een de deur uit en met het laatste kind , waar ik vreselijk veel moeite mee had, kwam ook de overgang als een denderende trein over me heen. Werd veel angstiger en bezorgder over alles en iedereen, maar zeker over mijn kinderen en kleinkinderen. Werd veel doemdenkeriger, en ik kon er maar niets aan doen. Ben wel veranderd daar door.
Werk als zelfstandige, leuke hobby, vriendinnen, verveel me geen moment.
Heb wekelijks contact met al mijn kinderen. Maar merk wel dat ik enorm kan opkijken tegen een ritje naar een grote stad waar 1 van mijn kinderen is gaan wonen. De drukte en het zoeken naar parkeerplaats vind ik erg lastig worden. En ik zal ook heus wel eens "zeuren"in de ogen van mijn kinderen. En soms twijfel ik ook of ze nog wel op mijn bezoek zitten te wachten, ze hebben allemaal een druk leven met werk, kinderen, hobbies, verbouwingen. Toch blijf ik contact zoeken en stap ik in de auto naar ze toe. maar ik wil ze niet tot last zijn. Blijf ik geinteresseerd in hun werk [ ook al begrijp ik niet altijd wat het allemaal inhoudt ] maar ik doe mijn best. Wat ik wilde zeggen, je veranderd best naarmate je ouder wordt. Ik voel me kwetsbaarder dan toen ik jonger was.
Toen gingen ze een voor een de deur uit en met het laatste kind , waar ik vreselijk veel moeite mee had, kwam ook de overgang als een denderende trein over me heen. Werd veel angstiger en bezorgder over alles en iedereen, maar zeker over mijn kinderen en kleinkinderen. Werd veel doemdenkeriger, en ik kon er maar niets aan doen. Ben wel veranderd daar door.
Werk als zelfstandige, leuke hobby, vriendinnen, verveel me geen moment.
Heb wekelijks contact met al mijn kinderen. Maar merk wel dat ik enorm kan opkijken tegen een ritje naar een grote stad waar 1 van mijn kinderen is gaan wonen. De drukte en het zoeken naar parkeerplaats vind ik erg lastig worden. En ik zal ook heus wel eens "zeuren"in de ogen van mijn kinderen. En soms twijfel ik ook of ze nog wel op mijn bezoek zitten te wachten, ze hebben allemaal een druk leven met werk, kinderen, hobbies, verbouwingen. Toch blijf ik contact zoeken en stap ik in de auto naar ze toe. maar ik wil ze niet tot last zijn. Blijf ik geinteresseerd in hun werk [ ook al begrijp ik niet altijd wat het allemaal inhoudt ] maar ik doe mijn best. Wat ik wilde zeggen, je veranderd best naarmate je ouder wordt. Ik voel me kwetsbaarder dan toen ik jonger was.
maandag 14 april 2025 om 12:13
Lila-Linda schreef: ↑14-04-2025 11:57in een familie waar de kinderen dit op de juiste manier door de ouders krijgen voorgedaan, spelen dit soort problemen ook veel minder.
De 'boomer-generatie' heeft verrekte weinig zelfinzicht en ook vaak niet de moeite genomen, dat op latere leeftijd wel te krijgen.
Daardoor zitten de 'ouders van nu' (de 40/50ers) met een dubbele last, ze dragen de onverwerkerkte rotzooi van hun ouders mee. Verwerken die rotzooi.
Hebben hun eigen rotzooi, verwerken die, en vangen hun kinderen op.
Niet zo raar, dat die mentaal moe zijn
Niet alleen gebrek aan zelfinzicht. In mijn kring zijn ze ook allemaal heel behoudend. Vroeger was alles beter, vroeger hadden we dat gezeur niet etc etc.
Er is heel wat mis met de jeugd van tegenwoordig en ze weten precies hoe dat komt. Door de kdv's, door werkende moeders. (Over werkende vaders hoor je dan weer weinig slechte dingen).
Door alle schermen etc.
En dan gaat het over de jeugd van tegenwoordig die gewoon werkt, een (in mijn ogen) normaal leven leidt en dus niet ontspoort is, maar hun leven alleen maar anders ingericht dan zij ooit deden.
maandag 14 april 2025 om 12:16
Lila-Linda schreef: ↑14-04-2025 11:57in een familie waar de kinderen dit op de juiste manier door de ouders krijgen voorgedaan, spelen dit soort problemen ook veel minder.
De 'boomer-generatie' heeft verrekte weinig zelfinzicht en ook vaak niet de moeite genomen, dat op latere leeftijd wel te krijgen.
Daardoor zitten de 'ouders van nu' (de 40/50ers) met een dubbele last, ze dragen de onverwerkerkte rotzooi van hun ouders mee. Verwerken die rotzooi.
Hebben hun eigen rotzooi, verwerken die, en vangen hun kinderen op.
Niet zo raar, dat die mentaal moe zijn
Mijn ouders zijn beide van '48 en ik herken dit totaal niet.
There's nothing fair in this world,there's nothing sure in this world,there is nothing pure,so you better look for something left in this world.
maandag 14 april 2025 om 12:19
Ik denk dat dat klopt hoor @kataravrouw.
Ik denk oprecht dat dingen lastiger worden als je ouder wordt, wat je je ook slecht kan voorstellen als je jonger bent. Kan me best voorstellen dat naar een stad reizen (of uberhaupt een stuk reizen) als belastender voelt dan vroeger. Ik merk aan mijn ouders dat een nieuwe omgeving spannender voor ze is dan vroeger. Sneller overprikkelend, onzekerder over hoe te verhouden in nieuwe situaties. Ook merk ik dat mijn ouders mijn werk ook niet snappen maar dat vind ik totaal niet erg, dat begrijp ik zelfs heel goed!
Toch denk ik dat het wel belangrijk is om de prikkels op te blijven zoeken, en interesse te blijven tonen, zoals jij doet.
Iedereen zit heerlijk in zijn comfortzone, maar af en toe eruit stappen is ontzettend gezond voor je brein, en als je het nooit doet (zoals mijn ouders) wordt de drempel elke keer hoger. Het is gewoon niet heel erg gezond voor je om je wereld heel klein te laten worden. Open staan voor nieuwe dingen, je hoeft het niet meteen te begrijpen, maar verwerp het ook niet meteen. Stel vragen, toon interesse. Je hoeft het er niet mee eens te zijn of alles te onthouden maar zet iig geen oogkleppen op.
Uiteindelijk zeg ik niet dat het bij mijn moeder komt door thuis te zorgen voor de kinderen. Zij heeft op latere leeftijd weer gewerkt, dus dat is het niet. Ze heeft gewoon van zichzelf bar weinig hobbies en interesses en dat begrijp ik niet. Hoe je zoo weinig interessant kan vinden. Het liefst zit ze een beetje op de Ipad of kijkt ze tv. Echt een soort klein kind.
Daarbij heeft ze ook een ontzettend slecht zelfbeeld en weinig zelfvertrouwen. Dat vind ik heel verdrietig voor haar, maar dat zit zo diep, en ze is zoo onwillend om daar wat aan tee doen (al jaaren). Dat is haar keuze maar volgens mij heeft ze zelf niet door hoe erg het haar belemmert in haar leven(sgeluk).
Ik denk oprecht dat dingen lastiger worden als je ouder wordt, wat je je ook slecht kan voorstellen als je jonger bent. Kan me best voorstellen dat naar een stad reizen (of uberhaupt een stuk reizen) als belastender voelt dan vroeger. Ik merk aan mijn ouders dat een nieuwe omgeving spannender voor ze is dan vroeger. Sneller overprikkelend, onzekerder over hoe te verhouden in nieuwe situaties. Ook merk ik dat mijn ouders mijn werk ook niet snappen maar dat vind ik totaal niet erg, dat begrijp ik zelfs heel goed!
Toch denk ik dat het wel belangrijk is om de prikkels op te blijven zoeken, en interesse te blijven tonen, zoals jij doet.
Iedereen zit heerlijk in zijn comfortzone, maar af en toe eruit stappen is ontzettend gezond voor je brein, en als je het nooit doet (zoals mijn ouders) wordt de drempel elke keer hoger. Het is gewoon niet heel erg gezond voor je om je wereld heel klein te laten worden. Open staan voor nieuwe dingen, je hoeft het niet meteen te begrijpen, maar verwerp het ook niet meteen. Stel vragen, toon interesse. Je hoeft het er niet mee eens te zijn of alles te onthouden maar zet iig geen oogkleppen op. Uiteindelijk zeg ik niet dat het bij mijn moeder komt door thuis te zorgen voor de kinderen. Zij heeft op latere leeftijd weer gewerkt, dus dat is het niet. Ze heeft gewoon van zichzelf bar weinig hobbies en interesses en dat begrijp ik niet. Hoe je zoo weinig interessant kan vinden. Het liefst zit ze een beetje op de Ipad of kijkt ze tv. Echt een soort klein kind.
Daarbij heeft ze ook een ontzettend slecht zelfbeeld en weinig zelfvertrouwen. Dat vind ik heel verdrietig voor haar, maar dat zit zo diep, en ze is zoo onwillend om daar wat aan tee doen (al jaaren). Dat is haar keuze maar volgens mij heeft ze zelf niet door hoe erg het haar belemmert in haar leven(sgeluk).
maandag 14 april 2025 om 12:32
60? Ik zou haar adviseren om een baan te gaan zoeken. Hoezo werkt ze niet?LaFolie schreef: ↑14-04-2025 10:32Och, wat herkenbaar. Ik word echt krankjorum van mijn moeder de laatste jaren.
Ze doet níks. Letterlijk hele dagen niks. We (alle kinderen) wonen ver weg, 3+ uur treinen. Toch moeten wij altijd die kant op ondanks dat wij allemaal fulltime werken. Ze zal nooit eens zelf in de trein stappen ergens naartoe, of zodat we halverwege ergens kunnen meeten ofzo.
Als we er zijn is het alleen maar een stortvloed van gezeik en geklaag. Eerst twee uur lang over alle pijntjes en klachten, dan echt oprecht uuuurenlang gezanik over haar relatie en diens kinderen en als we mazzel hebben nog een uur of twee over Pietje Puck (en wat een aso dat toch is, hij kwam om 8 uur 's avonds hard lachend naar buiten, de schoft!!)
Ik denk dat het te maken heeft met het hebben van een hele kleine wereld. Inderdaad gestopt met werken toen er kinderen kwamen, nooit meer gewerkt, in een uithoek wonen waar niks gebeurt, geen vrienden, geen hobby's, nooit ergens naartoe.
Ik hou van mijn moeder, maar het is echt een taak geworden om af te spreken. En de grote kicker, ze is net 60!! Dan ben je in mijn ogen echt nog te jong om zo te doen. Alsof het ov een uitvinding van de laatste 10 jaar is... Ik zie met angst en beven de komende twintig jaar tegemoet.
In het appartementengebouw waar mijn vader woont, zijn de 90+-ers actiever dan jouw moeder.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
