Relaties
alle pijlers
Proberen met je zelf gelukkig te zijn maar soms...
zondag 23 september 2007 om 11:23
merk ik dat ik in sommige situatie's gezien wil worden. Dat ik hoop echte contacten op te kunnen doen. Dat als een leuke man mij ziet, ik mij bewust van hem word en hij op de achtergrond blijft, ik dan ook naar hem blijf uitkijken.
Dat vind ik eigenlijk wanhopig.
Omdat ik er naar streef om het met mezelf te genieten van hier en nu. Zonder verwachtingen te hebben. Zonder te hopen dat ik misschien ooit een leuk iemand tegen te komen.
Tegelijkertijd denk ik dan 'Ach, Sam, dit is zo normaal. Ik ben ook een vrouw met haar gedachten en gevoelens. Het lukt mij ook niet altijd om gewoon relaxt ER te ZIJN.'
Ik ben benieuwd hoe andere single vrouwen van ongeveer mijn leeftijd (34 jaar) dit ervaren?
Dat vind ik eigenlijk wanhopig.
Omdat ik er naar streef om het met mezelf te genieten van hier en nu. Zonder verwachtingen te hebben. Zonder te hopen dat ik misschien ooit een leuk iemand tegen te komen.
Tegelijkertijd denk ik dan 'Ach, Sam, dit is zo normaal. Ik ben ook een vrouw met haar gedachten en gevoelens. Het lukt mij ook niet altijd om gewoon relaxt ER te ZIJN.'
Ik ben benieuwd hoe andere single vrouwen van ongeveer mijn leeftijd (34 jaar) dit ervaren?
I am Spaaartaaacus.
zondag 23 september 2007 om 20:08
Hey Sam,
Dit is echt bizar; heel even dacht ik dat jij een vriendin van mij was... die worstelt op dit moment namelijk met exact hetzelfde. Schrijfstijl klopt niet, dus wij kennen elkaar niet
Ik herken hoe je je voelt; been there, done that. Ik herken dus ook waar mijn vriendin mee worstelt. Ik herken het, ik ken het verdriet en de eenzaamheid, de neerwaartse spiraal, het heen en weer geslinger tussen hoop en desillusie.
Het is een patroon wat je moet zien te doorbreken, een knop die om moet. Ik zou willen dat ik kon zeggen hoe je dat moet doen.
Maar helaas....
Sterkte!
Dit is echt bizar; heel even dacht ik dat jij een vriendin van mij was... die worstelt op dit moment namelijk met exact hetzelfde. Schrijfstijl klopt niet, dus wij kennen elkaar niet
Ik herken hoe je je voelt; been there, done that. Ik herken dus ook waar mijn vriendin mee worstelt. Ik herken het, ik ken het verdriet en de eenzaamheid, de neerwaartse spiraal, het heen en weer geslinger tussen hoop en desillusie.
Het is een patroon wat je moet zien te doorbreken, een knop die om moet. Ik zou willen dat ik kon zeggen hoe je dat moet doen.
Maar helaas....
Sterkte!
Ik geloof niet meer in sprookjes.
zondag 23 september 2007 om 20:28
Hoi Doornroosje,
Leest je vriendin mee? Misschien een goed plan om haar te attenderen op dit topic?
Ja, een knop die om moet. Ik geloof dat ik er enkel door heen moet gaan. Dat ik dit moet proberen te zien als een van de lessen dat ik krijg in het leven. En te realiseren dat ik op zich goed heb gedaan. Geen gekke dingen gedaan. Niet te veel gezopen. Netjes met een vriendin mee gereden en niet al te laat gaan slapen.
Mij niet te veel laat leiden door mijn gedachten. Gedachten zijn niets. Ze gewoon op laten komen en ze verdwijnen weer. Mijzelf niet afwijzen of afkeuren.
Leest je vriendin mee? Misschien een goed plan om haar te attenderen op dit topic?
Ja, een knop die om moet. Ik geloof dat ik er enkel door heen moet gaan. Dat ik dit moet proberen te zien als een van de lessen dat ik krijg in het leven. En te realiseren dat ik op zich goed heb gedaan. Geen gekke dingen gedaan. Niet te veel gezopen. Netjes met een vriendin mee gereden en niet al te laat gaan slapen.
Mij niet te veel laat leiden door mijn gedachten. Gedachten zijn niets. Ze gewoon op laten komen en ze verdwijnen weer. Mijzelf niet afwijzen of afkeuren.
I am Spaaartaaacus.
zondag 23 september 2007 om 20:37
Denk dat het wel een verschil inderdaad is of je nu een maandje (opgelucht) vrijgezel bent of al wat langere tijd......na langere tijd krijg ik meestal last van soort latent zeurderig gevoel en de dingen waar ik ''normaal'' gelukkig van wordt doen me dan ook minder plus de leuke en minder leuke momenten wisselen qua frequentie en intensiteit sneller......maar het is net als iemand anders zei en ik ook uit eigen eerdere ervaringen weet, toch op een gegeven moment die knop weten te vinden en om te
zetten........kan hem op dit moment alleen ook even niet
vinden.....
zondag 23 september 2007 om 20:45
Hi Sam,
Alleen zijn wordt maatschappelijk al snel als 'sneu/zielig' bestempeld. Het is een gevoel dat de maatschappij je geeft als je naar bruiloften, feesten en partijen gaat en nog op tig andere momenten. Ik ken het van vriendinnen en ben na een relatie van 4 jr sinds 2 weken ook weer alleen. 2 weken lang alleen maar gewerkt, maar zit nu al een aantal dagen met keelontsteking thuis en dan wordt je toch even lekker met jezelf geconfronteerd: alleen. Niemand die je antibiotica voor je ophaalt bij de apotheek, dat moet je toch echt zelf doen (je kan je voorstellen hoe ik baalde toen werd verteld dat ik maar even later terug moest komen, want het was nog niet klaar). Maar ik dwaal af, punt dat ik wil maken is, voor mij lijkt het meer een gevecht met de maatschappij dan met mezelf. Wel geloof ik er heilig in dat er weer iemand anders gaat komen. Volgens mij is het geloof dat het allemaal goed komt hetgeen je rust geeft. Vertrouw op jezelf en geloof in jezelf.
Tot slot nog een rijmpje van een vriendin, die ik inmiddels ook te pas en te onpas gebruik, wellicht heb je er wat aan:
you can love your friends
you can adore your family
but you always have to peddle your own canoe!
Libby
Alleen zijn wordt maatschappelijk al snel als 'sneu/zielig' bestempeld. Het is een gevoel dat de maatschappij je geeft als je naar bruiloften, feesten en partijen gaat en nog op tig andere momenten. Ik ken het van vriendinnen en ben na een relatie van 4 jr sinds 2 weken ook weer alleen. 2 weken lang alleen maar gewerkt, maar zit nu al een aantal dagen met keelontsteking thuis en dan wordt je toch even lekker met jezelf geconfronteerd: alleen. Niemand die je antibiotica voor je ophaalt bij de apotheek, dat moet je toch echt zelf doen (je kan je voorstellen hoe ik baalde toen werd verteld dat ik maar even later terug moest komen, want het was nog niet klaar). Maar ik dwaal af, punt dat ik wil maken is, voor mij lijkt het meer een gevecht met de maatschappij dan met mezelf. Wel geloof ik er heilig in dat er weer iemand anders gaat komen. Volgens mij is het geloof dat het allemaal goed komt hetgeen je rust geeft. Vertrouw op jezelf en geloof in jezelf.
Tot slot nog een rijmpje van een vriendin, die ik inmiddels ook te pas en te onpas gebruik, wellicht heb je er wat aan:
you can love your friends
you can adore your family
but you always have to peddle your own canoe!
Libby
zondag 23 september 2007 om 21:16
Mooi rijmpje! Is ook helemaal van toepassing. Libby.
En om even antwoord te geven op de vraag van Misslady, ik ben nu ongeveer vier jaar single. Gisterenavond werd dat ook een paar keer aan mij gevraagd of ik nou nog geen vriend had. En of het er niet eens tijd voor werd. Ik heb gezegd dat ze voor mij mochten zoeken.
Geen idee. Het kan lang duren. Het kan kort duren.
Het gaat er om hoe je dat invult. Hoe je met mooie en minder mooie momenten omgaat. Ik denk ook dat ik ga proberen om deze soort situaties (waar ik toch niet gelukkiger van word zoals ik dat onlangs ook weer heb gemerkt) te vermijden. En mij richten op de dingen dat mij wel een goed gevoel geeft.
Lastig is alleen dat iets in mij wel deze soort situaties opzoekt, vanuit een soort hoop, een soort verwachting dat het anders kan lopen.
Ik ben heel blij dat morgen het gewone leven weer begint en ik mijn aandacht kan richten op werken en gewone alledaagse dingen.
En om even antwoord te geven op de vraag van Misslady, ik ben nu ongeveer vier jaar single. Gisterenavond werd dat ook een paar keer aan mij gevraagd of ik nou nog geen vriend had. En of het er niet eens tijd voor werd. Ik heb gezegd dat ze voor mij mochten zoeken.
Geen idee. Het kan lang duren. Het kan kort duren.
Het gaat er om hoe je dat invult. Hoe je met mooie en minder mooie momenten omgaat. Ik denk ook dat ik ga proberen om deze soort situaties (waar ik toch niet gelukkiger van word zoals ik dat onlangs ook weer heb gemerkt) te vermijden. En mij richten op de dingen dat mij wel een goed gevoel geeft.
Lastig is alleen dat iets in mij wel deze soort situaties opzoekt, vanuit een soort hoop, een soort verwachting dat het anders kan lopen.
Ik ben heel blij dat morgen het gewone leven weer begint en ik mijn aandacht kan richten op werken en gewone alledaagse dingen.
I am Spaaartaaacus.
zondag 23 september 2007 om 21:24
Wellicht dat je de volgende keer in zo'n situatie kan vragen of zijn of haar relatie nog een beetje gezellig en spannend is. Kijken hoe zij dan reageren.
Toen een vriendin van mij door manlief alleen gelaten werd met kind, kreeg ze ineens ook alle ellende van haar omgeving te horen. De helft van haar vrienden en kennissen liepen bij een relatietherapeut. Hoezo schone schijn!!
Toen een vriendin van mij door manlief alleen gelaten werd met kind, kreeg ze ineens ook alle ellende van haar omgeving te horen. De helft van haar vrienden en kennissen liepen bij een relatietherapeut. Hoezo schone schijn!!
zondag 23 september 2007 om 21:26
Bedoel je met 'deze soort situaties' de situaties met getrouwde mannen waar je over schreef.. Dat je als je uitgaat eigenlijk wel 'op zoek' bent? Als het uitgaan je verder wél plezier oplevert moet je natuurlijk ook niet thuis gaan zitten.. Wel als je daar meer van geniet natuurlijk.. Ga je 'uit hoop hem tegen te komen' je huis uit, terwilj je anders thuis was blijven zitten om lekker een avond te rommelen? Blijf dan een keertje lekker thuis 
En ja, kan me voorstellen dat je in het werkende leven iets meer je ritme hebt.. je dingen, dat de dag dan weer vanzelf voorbij gaat en jij misschien iets minder jezelf in de weg zit met je 'alleen-zijn'-gedachtes, het gevoel dat het eigenlijk anders zou moeten/ dat je het anders zou willen. Niet lullig bedoeld, het lijken me nog steeds allemaal hele normale emoties.
Tja, en verder heb ik mezelf ook wel eens voorgenomen om mezelf niet meer druk te maken over dingen waar ik geen/weinig invloed op heb. Voor het hebben van een relatie zijn uiteindelijk twee mensen nodig die elkaar leuk vinden en voor elkaar gaan.. dat heb je in je eentje niet in de hand.. Als het er niet is, is het er niet.. en dan heb je daar mee te leven ofzo. Wat niet wil zeggen dat dat altijd even leuk is.. Ben zelf uit nieuwsgierigheid gaan internetdaten en zo mijn nieuwe 'vlam' leren kennen.. maar dat moet ook net wat voor je zijn.
En ja, kan me voorstellen dat je in het werkende leven iets meer je ritme hebt.. je dingen, dat de dag dan weer vanzelf voorbij gaat en jij misschien iets minder jezelf in de weg zit met je 'alleen-zijn'-gedachtes, het gevoel dat het eigenlijk anders zou moeten/ dat je het anders zou willen. Niet lullig bedoeld, het lijken me nog steeds allemaal hele normale emoties.
Tja, en verder heb ik mezelf ook wel eens voorgenomen om mezelf niet meer druk te maken over dingen waar ik geen/weinig invloed op heb. Voor het hebben van een relatie zijn uiteindelijk twee mensen nodig die elkaar leuk vinden en voor elkaar gaan.. dat heb je in je eentje niet in de hand.. Als het er niet is, is het er niet.. en dan heb je daar mee te leven ofzo. Wat niet wil zeggen dat dat altijd even leuk is.. Ben zelf uit nieuwsgierigheid gaan internetdaten en zo mijn nieuwe 'vlam' leren kennen.. maar dat moet ook net wat voor je zijn.
zondag 23 september 2007 om 21:27
[quote]:
Ik moet het goed kunnen vinden met mezelf. Ik moet het geluk uit mezelf halen. Ik wil het niet ophangen aan anderen of aan een relatie.
Ik denk dat ik nog niet lief genoeg voor mezelf ben. Dat ik mezelf nog eigenlijk niet accepteer en ik vraag mij af hoe ik dat wel kan.
Streng zijn voor jezelf, inderdaad. Lastig. Hoe kan ik dat ombuigen naar een positief invulling aan mijn eigen leven?
Hoi Sam!
Uit het bovenstaande blijkt dat je enorm je best doet om een goeie basis neer te zetten vanuit jezelf.
Is het soms zo dat je hoopt dat als die basis er is, die geschikte relatie een vanzelfsprekende volgende stap zal zijn? Dat je dan aan alle voorwaarden voor het vinden van de juiste partner hebt voldaan? Een soort recept voor het op de termijn toch mogen hopen op een leuke vriend?
Het wordt gezegd door mensen met een relatie tegen de mensen zonder, dat het vast wel zo werkt, dat het nog wel "goed" kan komen, en door de mensen zonder relatie tegen zichzelf die zichzelf moed inspreken voor de lange termijn, want hoop doet leven.
Als je zo leeft, en ik weet het, want ik moet er ook voor waken dat het mij niet gebeurt, ben je toch ergens naartoe aan het werken, en dat verloopt bij mij niet altijd zo als ik wil, met als resultaat stress.
Altijd maar op weg zijn, maar nooit op het eindpunt aankomen.
Tuurlijk geniet je van het zonnetje, maar je bent je er zo bewust van: kijk mij eens heerlijk genieten van het zonnetje....het is niet puur het genieten, bedoel ik, net zoals: kijk mij eens van alles ondernemen in mijn eentje....en ik vind het nog leuk ook, je bent je er zo bewust van dat je lief bent voor jezelf, alsof je het aan het bewijzen bent.
En tegelijkertijd zie ik om me heen heel veel mensen in relaties (zij wel) terwijl ze ook onzeker zijn, met dingen worstelen, problemen hebben met zichzelf, niet lief zijn voor zichzelf, die aan al die voorwaarden waar ik het net over had zeker niet voldoen.
Die denken echt niet: eerst zorgen dat ik een bevredigend leven in mijn eentje kan leiden, dan komt die partner wel, of niet.
Die hebben idd die beslommeringen van beltie wel of niet, sms-jes, meningsverschillen met hun vriend over wat dan al niet ook.
Gr.Perel.
Ik moet het goed kunnen vinden met mezelf. Ik moet het geluk uit mezelf halen. Ik wil het niet ophangen aan anderen of aan een relatie.
Ik denk dat ik nog niet lief genoeg voor mezelf ben. Dat ik mezelf nog eigenlijk niet accepteer en ik vraag mij af hoe ik dat wel kan.
Streng zijn voor jezelf, inderdaad. Lastig. Hoe kan ik dat ombuigen naar een positief invulling aan mijn eigen leven?
Hoi Sam!
Uit het bovenstaande blijkt dat je enorm je best doet om een goeie basis neer te zetten vanuit jezelf.
Is het soms zo dat je hoopt dat als die basis er is, die geschikte relatie een vanzelfsprekende volgende stap zal zijn? Dat je dan aan alle voorwaarden voor het vinden van de juiste partner hebt voldaan? Een soort recept voor het op de termijn toch mogen hopen op een leuke vriend?
Het wordt gezegd door mensen met een relatie tegen de mensen zonder, dat het vast wel zo werkt, dat het nog wel "goed" kan komen, en door de mensen zonder relatie tegen zichzelf die zichzelf moed inspreken voor de lange termijn, want hoop doet leven.
Als je zo leeft, en ik weet het, want ik moet er ook voor waken dat het mij niet gebeurt, ben je toch ergens naartoe aan het werken, en dat verloopt bij mij niet altijd zo als ik wil, met als resultaat stress.
Altijd maar op weg zijn, maar nooit op het eindpunt aankomen.
Tuurlijk geniet je van het zonnetje, maar je bent je er zo bewust van: kijk mij eens heerlijk genieten van het zonnetje....het is niet puur het genieten, bedoel ik, net zoals: kijk mij eens van alles ondernemen in mijn eentje....en ik vind het nog leuk ook, je bent je er zo bewust van dat je lief bent voor jezelf, alsof je het aan het bewijzen bent.
En tegelijkertijd zie ik om me heen heel veel mensen in relaties (zij wel) terwijl ze ook onzeker zijn, met dingen worstelen, problemen hebben met zichzelf, niet lief zijn voor zichzelf, die aan al die voorwaarden waar ik het net over had zeker niet voldoen.
Die denken echt niet: eerst zorgen dat ik een bevredigend leven in mijn eentje kan leiden, dan komt die partner wel, of niet.
Die hebben idd die beslommeringen van beltie wel of niet, sms-jes, meningsverschillen met hun vriend over wat dan al niet ook.
Gr.Perel.
zondag 23 september 2007 om 21:34
Ik wilde ff reageren op jou opmerking dat de maatschappij je als single zijnde je als sneu/zielig bestempelt, maar ik denk dat het er ook een beetje mee te maken heeft hoe je jezelf presenteert.
Wat mij gewoon wel opvalt is dat het als single zijnde blijkbaar not done is om gewoon is ff lekker je beklag te doen over het feit dat je je best wel is alleen voelt, terwijl je als je in een relatie zit wel over elk klein detail mag lopen klagen.
zondag 23 september 2007 om 21:36
Hey Ukkie,
Lekker dag gehad?
Ik ben heel veel thuis en ik heb de neiging om mezelf in mijn huis te cocoonen, vandaar dat ik af en toe wegga. Om te socializeren, om mijn vrienden en kennissen weer te zien.
Ik ga met het idee een leuke dag / avond tegemoet maar ben ik eenmaal daar, dan word ik toch onrustig en ga ik toch rond mij heen kijken of hij er misschien bij is. Vermoeiend vind ik dat. Mijn insteek was oorspronkelijk een gezellig dag / avond te hebben maar ik kom uiteindelijk teleurgesteld terug thuis, met het idee dat ik een andere bedoeling had. Dat is niet altijd zo maar wel regelmatig.
Klopt, als ik aan het werk ben, kan ik gemakkelijker omgaan met mijn alleen zijn - gedachten.
Lekker dag gehad?
Ik ben heel veel thuis en ik heb de neiging om mezelf in mijn huis te cocoonen, vandaar dat ik af en toe wegga. Om te socializeren, om mijn vrienden en kennissen weer te zien.
Ik ga met het idee een leuke dag / avond tegemoet maar ben ik eenmaal daar, dan word ik toch onrustig en ga ik toch rond mij heen kijken of hij er misschien bij is. Vermoeiend vind ik dat. Mijn insteek was oorspronkelijk een gezellig dag / avond te hebben maar ik kom uiteindelijk teleurgesteld terug thuis, met het idee dat ik een andere bedoeling had. Dat is niet altijd zo maar wel regelmatig.
Klopt, als ik aan het werk ben, kan ik gemakkelijker omgaan met mijn alleen zijn - gedachten.
I am Spaaartaaacus.
zondag 23 september 2007 om 22:00
Sienna, volgens mij heeft de maatschappelijke druk waar ik op doel (op een bepaalde leeftijd heb je een man, ben je getrouwd, heb je kinderen, etc) niets met de manier waarop je je presenteert te maken. Hoe je je ook presenteert jij bent alleen en de rest loopt samen rond. Wel denk ik dat als je zelfvertrouwen hebt en dat ook uitstraalt je minder onzeker overkomt.
Even voor de duidelijkheid met 'de maatschappelijke druk' bedoel ik niet dat iedereen er zo over denk, gelukkig niet, het is generaliserend.
Ukkie, wat leuk dat je je nieuwe vlam via internet hebt leren kennen.
Even voor de duidelijkheid met 'de maatschappelijke druk' bedoel ik niet dat iedereen er zo over denk, gelukkig niet, het is generaliserend.
Ukkie, wat leuk dat je je nieuwe vlam via internet hebt leren kennen.
zondag 23 september 2007 om 22:01
Sam,
Soms gaat het goed, en dan weer helemaal niet.
Het is bij mij meer een kwestie van er helemaal doorheen zitten, en beseffen hoe dat komt....nou dat schreef ik hierboven: jezelf bewijzen, alles onder controle willen hebben, dat kost zoveel energie, en dan trek ik me een poosje terug:cocoonen, slow cooking, kaarsjes aan, lekker boek, sloffen, opgetrokken benen op de bank, en dan de bewustwording: wat moet hier nou aan toegevoegd worden?
Ik weet op zulke momenten echt geen man te verzinnen die ik er dan bij zou willen hebben!
Net als wat jij zegt: internetdating, pfoehh...niks voor mij.
Ik heb het ook geprobeerd, en zeker niet zonder resultaat, en ook in het dagelijks leven kom ik wel potentiële kandidaten tegen, maar dat is het allemaal nét niet, heb ik een tijd geroepen.
Nu weet ik dat ik er gewoon niet aan toe ben, maar roep er meteen achteraan: nóg niet, maar dat komt wel weer...spreek ik toch ook weer een verwachting uit, doe het allemaal zelf.
Weet je wat het is met mij, en ik meen dat in jou ook te herkennen, uiteindelijk wil je gewoon je thuis kunnen voelen bij jezelf én bij de man die daar naadloos bij aansluit?
En tegelijkertijd zie je om je heen relaties waar zoveel haken en ogen aan zitten, waar de dingen gewoon niet goed zitten, mensen niet tot hun recht komen, voor geen prijs zou ik in zo'n situatie terecht willen komen.
Ik ben er voor mezelf echt nog niet uit, ik kan je geen oplossing geven, maar ik begrijp precies waar je mee zit.
Groetjes, Perel.
Soms gaat het goed, en dan weer helemaal niet.
Het is bij mij meer een kwestie van er helemaal doorheen zitten, en beseffen hoe dat komt....nou dat schreef ik hierboven: jezelf bewijzen, alles onder controle willen hebben, dat kost zoveel energie, en dan trek ik me een poosje terug:cocoonen, slow cooking, kaarsjes aan, lekker boek, sloffen, opgetrokken benen op de bank, en dan de bewustwording: wat moet hier nou aan toegevoegd worden?
Ik weet op zulke momenten echt geen man te verzinnen die ik er dan bij zou willen hebben!
Net als wat jij zegt: internetdating, pfoehh...niks voor mij.
Ik heb het ook geprobeerd, en zeker niet zonder resultaat, en ook in het dagelijks leven kom ik wel potentiële kandidaten tegen, maar dat is het allemaal nét niet, heb ik een tijd geroepen.
Nu weet ik dat ik er gewoon niet aan toe ben, maar roep er meteen achteraan: nóg niet, maar dat komt wel weer...spreek ik toch ook weer een verwachting uit, doe het allemaal zelf.
Weet je wat het is met mij, en ik meen dat in jou ook te herkennen, uiteindelijk wil je gewoon je thuis kunnen voelen bij jezelf én bij de man die daar naadloos bij aansluit?
En tegelijkertijd zie je om je heen relaties waar zoveel haken en ogen aan zitten, waar de dingen gewoon niet goed zitten, mensen niet tot hun recht komen, voor geen prijs zou ik in zo'n situatie terecht willen komen.
Ik ben er voor mezelf echt nog niet uit, ik kan je geen oplossing geven, maar ik begrijp precies waar je mee zit.
Groetjes, Perel.
zondag 23 september 2007 om 23:08
Haha, die weerstand voelen om te daten heb ik op dit moment ook.......aan de ene kant wel willen, maar heb er aan de andere kant eigenlijk helemaal geen zin in....overigens date ik wel af en toe (1x per twee maanden oid) en vind het dan best leuk, maar vervolgens komt het niet in me op om nog eens een x met diegene te daten, 'vergeet' ik ze gewoon (wat bij mannen overigens nog wel eens tot extra jaaggedrag wil leiden, maar wat bij mij momenteel nogal averechts werk :-).....en aan SV+'ers heb ik op dit moment ook niet zo'n behoefte/raak ik ook een beetje op uitgekeken, dat heb je na een tijdje ook wel weer gezien, dan verlang je wel weer eens naar het leven en bed delen met iemand voor wie je écht wat voelt.........conclusie: geloof dat ik op dit moment ook niet echt aan daten toe ben
Wat misschien wel en tip voor je is: iets geheel nieuws ondernemen (nieuwe sport/hobby/cursus oid).
maandag 24 september 2007 om 11:42
Ik heb heel lang geen behoefte gevoeld om op een regelmatige basis te gaan sexen. Vroeger vond ik dat wel moeilijk maar nu lijk ik het te hebben verdrongen omdat ik het niet zie zitten. Vriendschap plus of ONS. Ik had contact met een leuke man (waar ik dus geen klik mee voelde). Hij wilde zo af en toe met mij afspreken, leuke dingen doen met sex er bij. Klinkt goed toch he? Voor mij dus niet. Ik heb het afgekapt.
Ik vind het wel prettig dat dit is weggevallen. Geeft meer rust.
Vandaag voel ik mij trouwens veel rustiger. Ook omdat ik jullie reacties heb gelezen.
Ik dacht al over na hoe ik voor mezelf mijn leven relaxt wil invullen. Inderdaad, dingen weer oppakken dat ik vroeger als kind erg leuk vond om dat te doen. Minder proberen mij te willen bewijzen.
Ik vind het wel prettig dat dit is weggevallen. Geeft meer rust.
Vandaag voel ik mij trouwens veel rustiger. Ook omdat ik jullie reacties heb gelezen.
Ik dacht al over na hoe ik voor mezelf mijn leven relaxt wil invullen. Inderdaad, dingen weer oppakken dat ik vroeger als kind erg leuk vond om dat te doen. Minder proberen mij te willen bewijzen.
I am Spaaartaaacus.
maandag 24 september 2007 om 16:10
Das toevallig, voel me vandaag ook weer wat rustiger (maargoed dat kan morgen weer anders zijn
).Vwb het daten, nadat ik mijn laatste relatie verbrak had ik ook ca. een half jaar totaal geen behoefte aan daten/seksen/SV+ers of wat/wie dan ook. Na een half jaar had ik wel weer eens zin in wat contact zal ik maar zeggen, maar behoefte aan een relatie had ik niet......met twee mannen (over getrouwde mannen gesproken, 1 vd 2 is getrouwd) sindsdien af en toe dates en soms seks....vind het leuk en lekker, maar ik voel niet meer voor ze, dus ben je er op een gegeven moment ook wel beetje klaar mee......
Overigens denk ik dat het vrij normaal is dat je je onrustig voelt wanneer je verlangens niet (snel) vervuld worden, dat heb je óók als je bijvoorbeeld een leukere baan (of relatie;-) oid wenst.
Enige remedie is afleiding zoeken en dan niet afleiding zoeken om het onvervulde verlangen niet te voelen, maar afleiding voor de leuk, voor het prettige gevoel dat je er van krijgt.....
maandag 24 september 2007 om 22:41
dinsdag 25 september 2007 om 00:06
Ha Quattro35,
Is goed. Soms is het moeilijk om te zeggen wat je eigenlijk wilt zeggen. Heb ik ook! Neem de tijd.
Vandaag ging het goed maar het valt mij wel op dat ik mij voornamelijk verdrietig voel. Omdat ik het mezelf zo moeilijk maak.
Heb ik wel vaker. Dat ik onderhuids het gevoel heb dat ik het liefst in een hoekje wil grienen. Phoe zeg, zou ik mijn hele leven moeten worstelen? Ik vind het leven eigenlijk niet zo bijzonder maar ik doe mijn best. Ik wil het niet opgeven. Hopenlijk gaat dit over en kan ik zonneschijn achter de wolken zien.
Ik wil zo graag weer voluit kunnen lachen. Weer intensief het gevoel hebben dat ik LEEF. En ik weet dat het komt.
Slaap lekker.
Liefs, Sam
Is goed. Soms is het moeilijk om te zeggen wat je eigenlijk wilt zeggen. Heb ik ook! Neem de tijd.
Vandaag ging het goed maar het valt mij wel op dat ik mij voornamelijk verdrietig voel. Omdat ik het mezelf zo moeilijk maak.
Heb ik wel vaker. Dat ik onderhuids het gevoel heb dat ik het liefst in een hoekje wil grienen. Phoe zeg, zou ik mijn hele leven moeten worstelen? Ik vind het leven eigenlijk niet zo bijzonder maar ik doe mijn best. Ik wil het niet opgeven. Hopenlijk gaat dit over en kan ik zonneschijn achter de wolken zien.
Ik wil zo graag weer voluit kunnen lachen. Weer intensief het gevoel hebben dat ik LEEF. En ik weet dat het komt.
Slaap lekker.
Liefs, Sam
I am Spaaartaaacus.
dinsdag 25 september 2007 om 01:44
[quote]:
Ha Quattro35,
Is goed. Soms is het moeilijk om te zeggen wat je eigenlijk wilt zeggen. Heb ik ook! Neem de tijd.
Vandaag ging het goed maar het valt mij wel op dat ik mij voornamelijk verdrietig voel. Omdat ik het mezelf zo moeilijk maak.
Ik word meestal depressief van dat soort stemmingen, en dan wil ik eigenlijk alleen met mijn kleding aan op mijn rug op bed liggen en mijn ogen dichtdoen.
"Omdat ik het mezelf zo moeilijk maak"
Misschien hebben we het over 2 verschillende dingen, maar ik denk dat het niet de "maatschappij" of de dingen die je jezelf hebt wijsgemaakt zijn, maar dat het iets emotioneels is in jezelf. En dat gaat niet weg, het schommelt wel vaak. Daarom kun je het ook niet rationeel verklaren. Er is ook geen substituut in de zin van hobby of sport.
Klinkt niet erg romantisch, maar een mens wordt door hormonen gedreven, en wanneer je hersenen of je onderbewuste alsmaar je laten voelen dat er iets heel cruciaals ontbreekt maakt dat erg ongelukkig. (Ik neem aan dat vrouwen met een kinderwens zoiets precies zo ervaren, hoewel ik het erg lastig vind om me op dat punt in hun positie te verplaatsen)
Misschien geeft een (soort van) vaste relatie wel rust, in de zin van : je hoeft niet gebruik te maken van de mogelijkheden die een vaste vriend/vriendin je biedt, maar als je het nodig hebt dan is het er (aandacht of hulp).
Heb ik wel vaker. Dat ik onderhuids het gevoel heb dat ik het liefst in een hoekje wil grienen. Phoe zeg, zou ik mijn hele leven moeten worstelen? Ik vind het leven eigenlijk niet zo bijzonder maar ik doe mijn best. Ik wil het niet opgeven. Hopenlijk gaat dit over en kan ik zonneschijn achter de wolken zien.
Ik wil zo graag weer voluit kunnen lachen. Weer intensief het gevoel hebben dat ik LEEF. En ik weet dat het komt.
Dat heb ik dus steeds minder, het optimisme is een beetje aan het verdwijnen. Het vertrouwen wordt alsmaar minder, alleen de twijfel groeit.
Slaap lekker.
Liefs, Sam[/quote]
Ha Quattro35,
Is goed. Soms is het moeilijk om te zeggen wat je eigenlijk wilt zeggen. Heb ik ook! Neem de tijd.
Vandaag ging het goed maar het valt mij wel op dat ik mij voornamelijk verdrietig voel. Omdat ik het mezelf zo moeilijk maak.
Ik word meestal depressief van dat soort stemmingen, en dan wil ik eigenlijk alleen met mijn kleding aan op mijn rug op bed liggen en mijn ogen dichtdoen.
"Omdat ik het mezelf zo moeilijk maak"
Misschien hebben we het over 2 verschillende dingen, maar ik denk dat het niet de "maatschappij" of de dingen die je jezelf hebt wijsgemaakt zijn, maar dat het iets emotioneels is in jezelf. En dat gaat niet weg, het schommelt wel vaak. Daarom kun je het ook niet rationeel verklaren. Er is ook geen substituut in de zin van hobby of sport.
Klinkt niet erg romantisch, maar een mens wordt door hormonen gedreven, en wanneer je hersenen of je onderbewuste alsmaar je laten voelen dat er iets heel cruciaals ontbreekt maakt dat erg ongelukkig. (Ik neem aan dat vrouwen met een kinderwens zoiets precies zo ervaren, hoewel ik het erg lastig vind om me op dat punt in hun positie te verplaatsen)
Misschien geeft een (soort van) vaste relatie wel rust, in de zin van : je hoeft niet gebruik te maken van de mogelijkheden die een vaste vriend/vriendin je biedt, maar als je het nodig hebt dan is het er (aandacht of hulp).
Heb ik wel vaker. Dat ik onderhuids het gevoel heb dat ik het liefst in een hoekje wil grienen. Phoe zeg, zou ik mijn hele leven moeten worstelen? Ik vind het leven eigenlijk niet zo bijzonder maar ik doe mijn best. Ik wil het niet opgeven. Hopenlijk gaat dit over en kan ik zonneschijn achter de wolken zien.
Ik wil zo graag weer voluit kunnen lachen. Weer intensief het gevoel hebben dat ik LEEF. En ik weet dat het komt.
Dat heb ik dus steeds minder, het optimisme is een beetje aan het verdwijnen. Het vertrouwen wordt alsmaar minder, alleen de twijfel groeit.
Slaap lekker.
Liefs, Sam[/quote]
dinsdag 25 september 2007 om 09:32
Wat een fijn herkenbaar topic om te lezen! Zou het zelf geschreven kunnen hebben, ook ik heb het idee dat ik me zo nu en dan door het leven moet worstelen. En zou diep in m,n hart ook zo graag een maatje willen om meer mee te delen! En probeer ook geen verwachtingen te hebben en het geluk in mezelf te zoeken, maar ergens blijf ik onrustig.
Probeer mee te schrijven.
gr KK
Probeer mee te schrijven.
gr KK
