Relaties
alle pijlers
relatie met een man met borderline
dinsdag 1 mei 2007 om 19:02
Hoi allemaal,
Ik schreef hier vroeger dagelijks over mijn relatie met een man met Borderline, maar op een gegeven moment was ik er wel over uit geschreven. Momenteel merk ik dat ik weer behoefte heb om er met mensen over te praten, die soortgelijke ervaringen hebben. Ik woon in het buitenland en werk als lerares. Ik ben nu 2,5 jaar samen met mijn vriend en we hebben onze ups en downs gehad. Ik merk dat ik me de laatste tijd erg gevangen voel in onze relatie omdat er nog steeds geen grote vooruitgang is. Zo blijft vertrouwen een probleem en wil hij het liefst voortdurend de controle over alles houden. Hij is echt een hele lieve jongen en ik hou oprecht van hem. Ik weet dat hij echt van mij houd en zoals hij zegt ben ik de eerste op wie hij echt durft te vertrouwen. Maar dat is alleen in goede periodes. Ik doe mijn best om onze relatie stress vrij te houden, maar hij lijkt altijd weer problemen op te zoeken. De ene dag wil ik mijn spullen pakken en voor mezelf kiezen en de volgende dag wil ik niks liever dan de rest van mijn leven bij hem blijven. Heel verwarrend, som lijk ik zelf wel een Borderliner met mijn wisselende gedachten. Ik ben benieuwd naar ervaringen van mensen in soortgelijke relaties. Ik probeer er met vriendinnen en familie over te praten maar ze zien hem al snel als een soort boeman en snappen niet wat ik nog bij hem doe. Wie kan en wil hier over meepraten?
liefs Gorsa
Ik schreef hier vroeger dagelijks over mijn relatie met een man met Borderline, maar op een gegeven moment was ik er wel over uit geschreven. Momenteel merk ik dat ik weer behoefte heb om er met mensen over te praten, die soortgelijke ervaringen hebben. Ik woon in het buitenland en werk als lerares. Ik ben nu 2,5 jaar samen met mijn vriend en we hebben onze ups en downs gehad. Ik merk dat ik me de laatste tijd erg gevangen voel in onze relatie omdat er nog steeds geen grote vooruitgang is. Zo blijft vertrouwen een probleem en wil hij het liefst voortdurend de controle over alles houden. Hij is echt een hele lieve jongen en ik hou oprecht van hem. Ik weet dat hij echt van mij houd en zoals hij zegt ben ik de eerste op wie hij echt durft te vertrouwen. Maar dat is alleen in goede periodes. Ik doe mijn best om onze relatie stress vrij te houden, maar hij lijkt altijd weer problemen op te zoeken. De ene dag wil ik mijn spullen pakken en voor mezelf kiezen en de volgende dag wil ik niks liever dan de rest van mijn leven bij hem blijven. Heel verwarrend, som lijk ik zelf wel een Borderliner met mijn wisselende gedachten. Ik ben benieuwd naar ervaringen van mensen in soortgelijke relaties. Ik probeer er met vriendinnen en familie over te praten maar ze zien hem al snel als een soort boeman en snappen niet wat ik nog bij hem doe. Wie kan en wil hier over meepraten?
liefs Gorsa
dinsdag 1 mei 2007 om 21:30
Lieve Gorsa,wat jammer zeg dat het zo blijft schommelen,denk goed aan jezelf meid *;
En keuze's maak je zelf meid,die kunnen je famili leden niet voor je maken,jij hebt met je gevoel naar hem toe te maken,en je fam,met hun gevoel naar jouw,dus is het logisch dat ze anders reageren dan dat jij zou willen.
En keuze's maak je zelf meid,die kunnen je famili leden niet voor je maken,jij hebt met je gevoel naar hem toe te maken,en je fam,met hun gevoel naar jouw,dus is het logisch dat ze anders reageren dan dat jij zou willen.
dinsdag 1 mei 2007 om 22:35
Gorsa *;
Ik weet dat er tenminste één andere forumster is die graag zou praten over dit onderwerp. Hoop dat ze zich meldt.
Zelf ben ik dus weg bij mijn ex. Probeer in elk geval voor jezelf na te gaan of de liefde die je voelt echt van binnenuit je komt, of dat ze wordt getriggerd door zijn gedrag. Het is heel wrang om er na jaren achter te komen dat je liefde eigenlijk veel meer medelijden was.
Ik weet dat er tenminste één andere forumster is die graag zou praten over dit onderwerp. Hoop dat ze zich meldt.
Zelf ben ik dus weg bij mijn ex. Probeer in elk geval voor jezelf na te gaan of de liefde die je voelt echt van binnenuit je komt, of dat ze wordt getriggerd door zijn gedrag. Het is heel wrang om er na jaren achter te komen dat je liefde eigenlijk veel meer medelijden was.
dinsdag 1 mei 2007 om 23:53
Ik heb 10 jaar een relatie gehad met een man met borderline, heb er zelfs 2 kinderen mee gekregen. Ik kon 't niet... en nu achteraf snap ik niet dat ik het nog zo lang heb volgehouden met deze man. Altijd draaide alles om hem, om zijn problemen, om zijn achterdocht, om zijn streken etc etc
Ik heb hard m'n neus moeten stoten om in te moeten zien dat ik hem niet kon helpen. Nadat ik m'n eigenwaarde weer had hervonden ben ik ook tot de conclusie gekomen dat dit geen gelijkwaardige liefde was. Als 't al liefde te noemen was...
Succes !
woensdag 2 mei 2007 om 00:42
woensdag 2 mei 2007 om 01:21
Hoi allemaal,
Heel erg bedankt voor jullie lieve reacties. Ik zit als ik eerlijk ben de afgelopen week heel erg richting uitmaken te denken. Maar ik heb ook voor mezelf bedacht dat ik geen overhaaste beslissingen wil nemen. Ik merk dat ik weinig vooruitgang zie in de afgelopen 2,5 jaar en dat dat niet ineens gaat komen en ik denk dat ik dit niet heel veel langer ga trekken op deze manier. Ik ben veel te veel een helper en raak daardoor mezelf kwijt in deze relatie. Stel dat ik er mee stop, dan zie ik er erg tegen op dat het moment dat ik opstap. Ik sta hier in Mexico er toch best alleen voor en ben bang voor een explosie van mijn vriend of dat zijn familie wil tegnhouden. Ik heb het zelf niet meegemaakt maar hij heeft me verhalen over ex-en verteld waarbij hij ze niet makkelijk liet gaan. Ik weet ook niet of ik sterk genoeg ben om op het punt dat hij helemaal stuk is gewoon weg te lopen. Daarnaast heb ik hier een goede baan bij een lagere school en eigenlijk kan ik het gewoon niet maken om ineens weg te zijn. Maar als het uit is, wil ik wel gelijk weg hier. Ik ga van de zomer hoe dan ook naar Nederland op vakantie, dat is nog twee maanden. Misschien moet ik het maar gewoon aan kijken tot die tijd. Ik wordt er ook tegelijk zo boos over want we zijn echt gek op elkaar, anders was ik hier allang niet meer geweest. Ik weet dat ik vaker op het punt heb gestaan het uit te maken en dat is toen ook weer goed gekomen. Maar deze keer lijken we wel erg vast te zitten.
liefs Gorsa
Heel erg bedankt voor jullie lieve reacties. Ik zit als ik eerlijk ben de afgelopen week heel erg richting uitmaken te denken. Maar ik heb ook voor mezelf bedacht dat ik geen overhaaste beslissingen wil nemen. Ik merk dat ik weinig vooruitgang zie in de afgelopen 2,5 jaar en dat dat niet ineens gaat komen en ik denk dat ik dit niet heel veel langer ga trekken op deze manier. Ik ben veel te veel een helper en raak daardoor mezelf kwijt in deze relatie. Stel dat ik er mee stop, dan zie ik er erg tegen op dat het moment dat ik opstap. Ik sta hier in Mexico er toch best alleen voor en ben bang voor een explosie van mijn vriend of dat zijn familie wil tegnhouden. Ik heb het zelf niet meegemaakt maar hij heeft me verhalen over ex-en verteld waarbij hij ze niet makkelijk liet gaan. Ik weet ook niet of ik sterk genoeg ben om op het punt dat hij helemaal stuk is gewoon weg te lopen. Daarnaast heb ik hier een goede baan bij een lagere school en eigenlijk kan ik het gewoon niet maken om ineens weg te zijn. Maar als het uit is, wil ik wel gelijk weg hier. Ik ga van de zomer hoe dan ook naar Nederland op vakantie, dat is nog twee maanden. Misschien moet ik het maar gewoon aan kijken tot die tijd. Ik wordt er ook tegelijk zo boos over want we zijn echt gek op elkaar, anders was ik hier allang niet meer geweest. Ik weet dat ik vaker op het punt heb gestaan het uit te maken en dat is toen ook weer goed gekomen. Maar deze keer lijken we wel erg vast te zitten.
liefs Gorsa
woensdag 2 mei 2007 om 08:52
Ik doe mijn best om onze relatie stress
vrij te houden, maar hij lijkt altijd weer problemen op te zoeken.
Dit lijkt me heel erg stressvol voor
jou. Je loopt steeds op je tenen? Lijkt me niet goed voor je
zelfvertrouwen en gemoedsrust. En dat is denk ik heel erg belangrijk
als je in een land ver weg woont, waar het toch allemaal wat
moeilijker en minder vertrouwd is dan in Nederland.
Zo blijft vertrouwen een probleem en
wil hij het liefst voortdurend de controle over alles houden.
Is vertrouwen niet waar een relatie
op gebouwd zou moeten zijn? Dat zorgt toch ook voor rust in je
relatie, nietwaar? Ik denk dat als je elkaar niet vertrouwt, dat je
dan veel te veel bezig bent met je relatie, dat er weinig ruimte is
voor andere dingen.
De ene dag wil ik mijn spullen pakken
en voor mezelf kiezen en de volgende dag wil ik niks liever dan de
rest van mijn leven bij hem blijven.
Ook al zo stressvol. Je weet dus
eigenlijk helemaal niet waar je aan toe bent. Volgens mij loop jij
alleen maar met je relatie in je hoofd rond, en kom je maar amper aan
andere dingen toe. (Dat is een gok hoor). Maar zo'n relatie legt heel
erg beslag op je. Kan je er nog wel van genieten dat je in Mexico
woont?
Stel dat ik er mee stop, dan zie ik er
erg tegen op dat het moment dat ik opstap. Ik sta hier in Mexico er
toch best alleen voor en ben bang voor een explosie van mijn vriend
of dat zijn familie wil tegnhouden. Ik heb het zelf niet meegemaakt
maar hij heeft me verhalen over ex-en verteld waarbij hij ze niet
makkelijk liet gaan.
Als je echt heel erg reden hebt om
bang te worden zou je eventueel de ambassade kunnen bellen, en vragen
of ze je een aantal keren willen bellen. Bovendien lijkt het me een
slecht idee om bij hem te blijven omdat het opstappen moeilijk is, je
blijft toch bij elkaar vanwege de relatie die je met elkaar hebt? De
liefde die je voor elkaar voelt en de meerwaarde die de relatie aan
je leven geeft?
Ik weet ook niet of ik sterk genoeg ben
om op het punt dat hij helemaal stuk is gewoon weg te lopen.
Maar je weet helemaal niet hoe hij
er aan toe is als jij een paar dagen/ maanden weg bent. En je kunt
wel een beetje een inschatting maken hoe het voor jou zal zijn.
Waarschijnlijk een heel stuk rustiger in je hoofd en meer tijd en
ruimte voor leuke dingen. Wellicht moet je goed nadenken over de
volgende vraag: stel dat ik 30 jaar bij hem blijf en ik kijk terug,
zou ik dan blij zijn of spijt hebben?
Daarnaast heb ik hier een goede baan
bij een lagere school en eigenlijk kan ik het gewoon niet maken om
ineens weg te zijn.
Ik werk ook op een lagere school in
het buitenland (China) en als je opeens weg gaat zal dat best
vervelend zijn, maar de kinderen komen er toch wel overheen en de
school vindt wel een nieuw iemand. Daarnaast kan je ergens anders
weer een nieuwe baan vinden. (Bij mij is er net een vacature open,
voor China een hele goede baan).
Heel veel succes en zorg goed voor
jezelf!
Veel liefs uit/ van Zhong Guo
vrij te houden, maar hij lijkt altijd weer problemen op te zoeken.
Dit lijkt me heel erg stressvol voor
jou. Je loopt steeds op je tenen? Lijkt me niet goed voor je
zelfvertrouwen en gemoedsrust. En dat is denk ik heel erg belangrijk
als je in een land ver weg woont, waar het toch allemaal wat
moeilijker en minder vertrouwd is dan in Nederland.
Zo blijft vertrouwen een probleem en
wil hij het liefst voortdurend de controle over alles houden.
Is vertrouwen niet waar een relatie
op gebouwd zou moeten zijn? Dat zorgt toch ook voor rust in je
relatie, nietwaar? Ik denk dat als je elkaar niet vertrouwt, dat je
dan veel te veel bezig bent met je relatie, dat er weinig ruimte is
voor andere dingen.
De ene dag wil ik mijn spullen pakken
en voor mezelf kiezen en de volgende dag wil ik niks liever dan de
rest van mijn leven bij hem blijven.
Ook al zo stressvol. Je weet dus
eigenlijk helemaal niet waar je aan toe bent. Volgens mij loop jij
alleen maar met je relatie in je hoofd rond, en kom je maar amper aan
andere dingen toe. (Dat is een gok hoor). Maar zo'n relatie legt heel
erg beslag op je. Kan je er nog wel van genieten dat je in Mexico
woont?
Stel dat ik er mee stop, dan zie ik er
erg tegen op dat het moment dat ik opstap. Ik sta hier in Mexico er
toch best alleen voor en ben bang voor een explosie van mijn vriend
of dat zijn familie wil tegnhouden. Ik heb het zelf niet meegemaakt
maar hij heeft me verhalen over ex-en verteld waarbij hij ze niet
makkelijk liet gaan.
Als je echt heel erg reden hebt om
bang te worden zou je eventueel de ambassade kunnen bellen, en vragen
of ze je een aantal keren willen bellen. Bovendien lijkt het me een
slecht idee om bij hem te blijven omdat het opstappen moeilijk is, je
blijft toch bij elkaar vanwege de relatie die je met elkaar hebt? De
liefde die je voor elkaar voelt en de meerwaarde die de relatie aan
je leven geeft?
Ik weet ook niet of ik sterk genoeg ben
om op het punt dat hij helemaal stuk is gewoon weg te lopen.
Maar je weet helemaal niet hoe hij
er aan toe is als jij een paar dagen/ maanden weg bent. En je kunt
wel een beetje een inschatting maken hoe het voor jou zal zijn.
Waarschijnlijk een heel stuk rustiger in je hoofd en meer tijd en
ruimte voor leuke dingen. Wellicht moet je goed nadenken over de
volgende vraag: stel dat ik 30 jaar bij hem blijf en ik kijk terug,
zou ik dan blij zijn of spijt hebben?
Daarnaast heb ik hier een goede baan
bij een lagere school en eigenlijk kan ik het gewoon niet maken om
ineens weg te zijn.
Ik werk ook op een lagere school in
het buitenland (China) en als je opeens weg gaat zal dat best
vervelend zijn, maar de kinderen komen er toch wel overheen en de
school vindt wel een nieuw iemand. Daarnaast kan je ergens anders
weer een nieuwe baan vinden. (Bij mij is er net een vacature open,
voor China een hele goede baan).
Heel veel succes en zorg goed voor
jezelf!
Veel liefs uit/ van Zhong Guo
woensdag 2 mei 2007 om 10:16
Zoals je zelf al zegt voel je je af en toe zelf net een borderliner, qua wisselende emoties. Wat helpt is om een simpel plus/min lijstje te maken over de redenen waarom je zou blijven en de redenen waarom je zou gaan. Dat lijstje voor jezelf grondig analyseren. Evt. een lijstje met de echt fijne momenten die jullie samen hadden en de k-tmomenten. Zoals Zhong guo al zegt: jezelf afvragen of je op deze manier oud wilt worden.
En als je ervoor kiest om te blijven wordt het heel hoog tijd dat je zelf uitzoekt -ook maar weer een lijstje- hoe een relatie voor jou zou moeten zijn wil je je er veilig voelen. Welke vrijheid jíj nodig hebt om je helemaal Gorsa te voelen. En dan véchten voor die vrijheid, hem opeisen, jouw plekje in de relatie terugnemen of hij het nu leuk vindt of niet.
Je kunt begrip hebben voor de wervelwind van emoties waar hij doorheen gaat als jij je eigen plan trekt, maar da's echt wat anders dan zo te gaan leven dat hij die emoties niet krijgt. Wat nog niet eens lukt.
Makkelijk gezegd hè, vanaf de zijkant. Zolang hij niet fysiek gevaarlijk is moet het te doen zijn, denk ik.
Pas wel op dat je niet in een -psychische- mishandelingsrelatie terecht bent gekomen. Er zijn hier topics van andere vrouwen die al jarenlang hebben getobt met een man met twee gezichten en lieve Gorsa, zo iets hoop ik niet dat je inblijft.
En als je ervoor kiest om te blijven wordt het heel hoog tijd dat je zelf uitzoekt -ook maar weer een lijstje- hoe een relatie voor jou zou moeten zijn wil je je er veilig voelen. Welke vrijheid jíj nodig hebt om je helemaal Gorsa te voelen. En dan véchten voor die vrijheid, hem opeisen, jouw plekje in de relatie terugnemen of hij het nu leuk vindt of niet.
Je kunt begrip hebben voor de wervelwind van emoties waar hij doorheen gaat als jij je eigen plan trekt, maar da's echt wat anders dan zo te gaan leven dat hij die emoties niet krijgt. Wat nog niet eens lukt.
Makkelijk gezegd hè, vanaf de zijkant. Zolang hij niet fysiek gevaarlijk is moet het te doen zijn, denk ik.
Pas wel op dat je niet in een -psychische- mishandelingsrelatie terecht bent gekomen. Er zijn hier topics van andere vrouwen die al jarenlang hebben getobt met een man met twee gezichten en lieve Gorsa, zo iets hoop ik niet dat je inblijft.
woensdag 2 mei 2007 om 23:20
Lieve Gorsa,
Je vriend houdt van je, daar ga ik vanuit en hij wil je ook niet bewust kwetsen, maar hij is ziek en dan is het de vraag of jij het aankunt. Bedenk alleen een ding: HIJ zal niet veranderen omdat JIJ zo erg je best doet.
En je mag doen wat je wilt en at goed voelt, maar blijf niet bij hem omdat je bang bent voor hem en zijn familie. Maar ik heb hier ook geen medezeggenschap in natuurlijk.
Liefs.............
Je vriend houdt van je, daar ga ik vanuit en hij wil je ook niet bewust kwetsen, maar hij is ziek en dan is het de vraag of jij het aankunt. Bedenk alleen een ding: HIJ zal niet veranderen omdat JIJ zo erg je best doet.
En je mag doen wat je wilt en at goed voelt, maar blijf niet bij hem omdat je bang bent voor hem en zijn familie. Maar ik heb hier ook geen medezeggenschap in natuurlijk.
Liefs.............
donderdag 3 mei 2007 om 01:44
Hoi allemaal,
Gelukkig heb ik sinds een paar maanden een hele leuke baan, waar ik lekker de hele boel vergeet en me helemaal op de kinderen stort. De situatie waar ik in woon is bepaald niet ideaal. We hebben een klein appartement op het huis van zijn moeder. Zijn vader is in december overleden onverwachts, dus onze plannen om op ons zelf te gaan wonen zijn voorlopig geheel van de baan. Hij heeft zijn vader op zijn sterfbed beloofd voor zijn familie te zorgen en dat is hij van plan ook. Hij wil nog drie jaar bij zijn moeder en broers wonen wonen. Zijn moeder is op zich een lief mens, maar we liggen elkaar niet echt. Zij is echt iemand die leeft en vecht voor haar zoons. Ze vertrouwd niemand en kan niet genieten van het leven. Ze bedoeld het allemaal heel goed, maar ik ben gewoon totaal verschillend. Ik hou van lekker praten over van alles, samen leuke dingen doen, genieten van eten. Zij wil alleen dat haar zoons altijd het beste hebben. In haar ogen moet de vrouw ook voor zorgen en heb ik de zorg van haar oudste zoon overgenomen (mijn vriend dus). Omdat ik als geemancipeerde vrouw daar niet geheel (ahum) in pas vind ze mij eigenlijk maar lui en eigenwijs. Ik heb mijn best gedaan mij aan te passen, maar dat moet van twee kanten komen. De moeder is hier heilig en je mag haar nooit tegenspreken. Dus mijn vriend doet meestal wat zij wil. Ik weet dat hij totaal anders is buiten zijn familie, maar daar wil hij dus niet weg. We hebben het er al vaak over gehad of we niet allebei teveel moeten geven om deze relatie te laten werken.
Gisteren laten merken dat ik twijfel aan de relatie, hij was heel afgesloten en boos. Noemde de voorbeelden op van wat hij allemaal wel niet kon doen als ik weg was en riep daarna weer dat ik zijn hele leven ben en niet zonder me kan. Ik krijg zo vaak in ruzies te horen dat ik dan maar lekker naar nederland moet gaan als ik het zo goed weet en alles daar beter is. Maar een uur later snapt hij het dan weer en doet enorm zijn best om het goed te maken. Vanmorgen werden we wakker en deed hij weer net of er niks gebeurd was en dat is lastig om een ruzie vol te houden, als een ander er gewoon over heen walst.
Ik zag altijd een toekomst voor ons, met kinderen, trouwen en alles erop en eraan. We hebben enorm veel plannen over wat we allemaal gaan doen in de toekomst. Maar zonder aanwijsbare reden ben ik ineens die toekomstdromen kwijt. Ik bedoel, ik was altijd hopeloos optimistisch en dat is weg. Ik zie me ineens voor me alleen in een flatje in Nederland. Lekker bij mijn familie en vrienden. Werk is geen probleem, ik kan zo terug bij mijn oude baan in Nederland. China lijkt me even wat ver, laat ik eerst even tot rust komen in plaats van naar het volgende door te rennen.
Ik wil niet bij mijn vriend blijven uit angst. Ik heb mijn creditcard en kan zo een ticket kopen. Ik zie meer op tegen het praktische stukje, mijn spullen inpakken en weglopen. We wonen vrij ver uit het centrum, dus ik zal eerst de hele buurt moeten doorsjouwen met koffers voor ik een taxi heb. En ik zie mezelf niet rustig mijn koffers inpakken met hem naast me. Maar wegsluipen vind ik ook zo wat. Ik ben iemand die de kat uit de boom kijkt en niet ineens zomaar koffers inpakt en een relatie beeindigt.
Vannacht lag ik naast hem en we sliepen ver uit elkaar omdat we boos waren en dan merk ik toch dat hij stiekem tegen me aankruipt en dat ik toch ook dicht bij hem wil zijn. Als we dan zo naast elkaar liggen voelt het wel weer heel goed, hij en ik. Hij is toch mijn maatje en wil hem ook niet kwijt. Sorry, ik ben hopeloos tegenstrijdig.
liefs Gorsa
Gelukkig heb ik sinds een paar maanden een hele leuke baan, waar ik lekker de hele boel vergeet en me helemaal op de kinderen stort. De situatie waar ik in woon is bepaald niet ideaal. We hebben een klein appartement op het huis van zijn moeder. Zijn vader is in december overleden onverwachts, dus onze plannen om op ons zelf te gaan wonen zijn voorlopig geheel van de baan. Hij heeft zijn vader op zijn sterfbed beloofd voor zijn familie te zorgen en dat is hij van plan ook. Hij wil nog drie jaar bij zijn moeder en broers wonen wonen. Zijn moeder is op zich een lief mens, maar we liggen elkaar niet echt. Zij is echt iemand die leeft en vecht voor haar zoons. Ze vertrouwd niemand en kan niet genieten van het leven. Ze bedoeld het allemaal heel goed, maar ik ben gewoon totaal verschillend. Ik hou van lekker praten over van alles, samen leuke dingen doen, genieten van eten. Zij wil alleen dat haar zoons altijd het beste hebben. In haar ogen moet de vrouw ook voor zorgen en heb ik de zorg van haar oudste zoon overgenomen (mijn vriend dus). Omdat ik als geemancipeerde vrouw daar niet geheel (ahum) in pas vind ze mij eigenlijk maar lui en eigenwijs. Ik heb mijn best gedaan mij aan te passen, maar dat moet van twee kanten komen. De moeder is hier heilig en je mag haar nooit tegenspreken. Dus mijn vriend doet meestal wat zij wil. Ik weet dat hij totaal anders is buiten zijn familie, maar daar wil hij dus niet weg. We hebben het er al vaak over gehad of we niet allebei teveel moeten geven om deze relatie te laten werken.
Gisteren laten merken dat ik twijfel aan de relatie, hij was heel afgesloten en boos. Noemde de voorbeelden op van wat hij allemaal wel niet kon doen als ik weg was en riep daarna weer dat ik zijn hele leven ben en niet zonder me kan. Ik krijg zo vaak in ruzies te horen dat ik dan maar lekker naar nederland moet gaan als ik het zo goed weet en alles daar beter is. Maar een uur later snapt hij het dan weer en doet enorm zijn best om het goed te maken. Vanmorgen werden we wakker en deed hij weer net of er niks gebeurd was en dat is lastig om een ruzie vol te houden, als een ander er gewoon over heen walst.
Ik zag altijd een toekomst voor ons, met kinderen, trouwen en alles erop en eraan. We hebben enorm veel plannen over wat we allemaal gaan doen in de toekomst. Maar zonder aanwijsbare reden ben ik ineens die toekomstdromen kwijt. Ik bedoel, ik was altijd hopeloos optimistisch en dat is weg. Ik zie me ineens voor me alleen in een flatje in Nederland. Lekker bij mijn familie en vrienden. Werk is geen probleem, ik kan zo terug bij mijn oude baan in Nederland. China lijkt me even wat ver, laat ik eerst even tot rust komen in plaats van naar het volgende door te rennen.
Ik wil niet bij mijn vriend blijven uit angst. Ik heb mijn creditcard en kan zo een ticket kopen. Ik zie meer op tegen het praktische stukje, mijn spullen inpakken en weglopen. We wonen vrij ver uit het centrum, dus ik zal eerst de hele buurt moeten doorsjouwen met koffers voor ik een taxi heb. En ik zie mezelf niet rustig mijn koffers inpakken met hem naast me. Maar wegsluipen vind ik ook zo wat. Ik ben iemand die de kat uit de boom kijkt en niet ineens zomaar koffers inpakt en een relatie beeindigt.
Vannacht lag ik naast hem en we sliepen ver uit elkaar omdat we boos waren en dan merk ik toch dat hij stiekem tegen me aankruipt en dat ik toch ook dicht bij hem wil zijn. Als we dan zo naast elkaar liggen voelt het wel weer heel goed, hij en ik. Hij is toch mijn maatje en wil hem ook niet kwijt. Sorry, ik ben hopeloos tegenstrijdig.
liefs Gorsa
donderdag 3 mei 2007 om 12:35
Ik snap je tegenstrijdigheid, Gorsa, kan hem bijna voelen. Als ik met de goeie kant van mijn ex samenben voel ik me ook nog steeds heel vertrouwd met hem. Voor mij is de belangrijkste drijfveer voor weggaan geweest dat ik niet meer met zijn donkere kant geconfronteerd wil worden, dat ik niet geleefd wil worden door iemand anders. Wegblijven is nu wel een feit, ik ga nooit meer terug, hoop dat 'ie met iemand anders wat rustiger in zijn vel zou kunnen zitten, voor hem, maar ik hóef niet meer.
En je hebt -had ik ook- een dubbel probleem: een cultuurverschil dat je moet zien te overbruggen, én de borderline. Door zijn borderline is het heel moeilijk om vast te stellen hoe hij zijn relatie als ideaal ziet, en weet je eigenlijk niet zeker of hij traditioneel wil leven, of meer in de richting van een compromis.
Op een gegeven moment kreeg ik de indruk bij ons thuis, dat hij op zich tegemoetkomend is, maar op momenten dat hij zich niet veilig voelde greep hij terug naar dingen die hij gewend was uit zijn jeugd. Maar bottomline weet ik eigenlijk nog steeds niet hoe hij zijn ideale relatie zou zien.
De Afrikanen die ik heb gekend -waren er meer dan één, dus- waren stuk voor stuk nogal rigide in hun wereldbeeld. Ken ook genoeg Nederlanders die zo zijn. Wat belet jou om op punten die voor jou heel belangrijk zijn eigenlijk rigide te worden, of in elk geval te doen alsof. Goed, lieverd, dat jij voor je moeder wilt zorgen, bewonderenswaardig, maar ik heb een plekje nodig waar jij en ik een gezinnetje kunnen zijn zonder dat iemand anders zich inmengt. Of zo iets. Iedereen die in een relatie zit die uit twee culturen bestaat zal samen moeten werken om die relatie zo leefbaar mogelijk te krijgen voor beide partners, je zult dus de medewerking van je lief moeten gaan verwachten, maar dan moet je hem wel duidelijk kunnen maken wat jij nodig hebt, want hij ként dat domweg niet.
En je hebt -had ik ook- een dubbel probleem: een cultuurverschil dat je moet zien te overbruggen, én de borderline. Door zijn borderline is het heel moeilijk om vast te stellen hoe hij zijn relatie als ideaal ziet, en weet je eigenlijk niet zeker of hij traditioneel wil leven, of meer in de richting van een compromis.
Op een gegeven moment kreeg ik de indruk bij ons thuis, dat hij op zich tegemoetkomend is, maar op momenten dat hij zich niet veilig voelde greep hij terug naar dingen die hij gewend was uit zijn jeugd. Maar bottomline weet ik eigenlijk nog steeds niet hoe hij zijn ideale relatie zou zien.
De Afrikanen die ik heb gekend -waren er meer dan één, dus- waren stuk voor stuk nogal rigide in hun wereldbeeld. Ken ook genoeg Nederlanders die zo zijn. Wat belet jou om op punten die voor jou heel belangrijk zijn eigenlijk rigide te worden, of in elk geval te doen alsof. Goed, lieverd, dat jij voor je moeder wilt zorgen, bewonderenswaardig, maar ik heb een plekje nodig waar jij en ik een gezinnetje kunnen zijn zonder dat iemand anders zich inmengt. Of zo iets. Iedereen die in een relatie zit die uit twee culturen bestaat zal samen moeten werken om die relatie zo leefbaar mogelijk te krijgen voor beide partners, je zult dus de medewerking van je lief moeten gaan verwachten, maar dan moet je hem wel duidelijk kunnen maken wat jij nodig hebt, want hij ként dat domweg niet.
vrijdag 4 mei 2007 om 01:26
Hoi Mamzelle,
Een zee van herkenning in wat je schrijft. Soms lijk ik wel met twee personen een relatie te hebben en die ene die wil ik helemaal niet. Als hij in zo`n periode zit, snap ik niet wat ik bij hem doe. Ik merk dat ik me door stress toch al te vaak aan pas aan zijn bui en dat wil ik helemaal niet. Ik ben inmiddels een expert in passief agressief omdat ik hem daarmee mijn kant laat zien. Op dat moment kan ik gewoon niet mijn mannetje staan, ik kan niet tegen zijn buien op. Zijn logica is dan zo ver te zoeken en praat me hoe dan ook klem al heb ik honderd keer gelijk. Ik merk dat hij in de onrust die er momenteel tussen ons is, weer erg terugvalt in wat jij noemt traditioneel gedrag. Stukje controle hebben uit het borderlinen en een stukje ik ben de man uit de macho cultuur. Verder heel afgewezen en heel zielig, zo van je houd niet van me en je wilt me toch niet, om mij zo ver te krijgen om hem weer de hemel in te prijzen.
Ik wil eigenlijk in ieder geval mijn school jaar hier afmaken, dat is mijn verantwoordelijkheid vind ik. Daarna zou ik graag een paar maanden naar Nederland gaan om de dingen op een rij te zetten en tot rust te komen. Daar denk ik dat ik een betere beslissing kan nemen omdat ik niet voortdurend in die buien zit. Hij zou ook kunnen uitzoeken in die tijd of hij wel echt een Nederlandse vriendin wil en hoeverre hij eigenlijk wil veranderen om onze relatie te redden (en zelf gelukkiger te zijn). Maar hij vindt dat als ik ga, ik maar gelijk moet gaan en nooit meer terug moet komen. Ik werk nu naast mijn gewone baan op de lagere school en mijn uurtje engelse les aan volwassenen in de avond, ook nog twee uur extra bij mij op school bij een cursus engels voor de kidneren die op een tweetalige basisschool instromen. Ik ben dus vanaf 7 in de ochtend tot 9 in de avond op pad en ik merk dat ik een stuk rustiger ben en helderder denk. Dat lijkt me geen goede zaak, dat je tot rust komt op je werk. Als ik mezelf zo zie in mijn postings zou ik allang roepen, ga daar weg!!! Pak je spullen! Waarom is het zo moeilijk?
Een zee van herkenning in wat je schrijft. Soms lijk ik wel met twee personen een relatie te hebben en die ene die wil ik helemaal niet. Als hij in zo`n periode zit, snap ik niet wat ik bij hem doe. Ik merk dat ik me door stress toch al te vaak aan pas aan zijn bui en dat wil ik helemaal niet. Ik ben inmiddels een expert in passief agressief omdat ik hem daarmee mijn kant laat zien. Op dat moment kan ik gewoon niet mijn mannetje staan, ik kan niet tegen zijn buien op. Zijn logica is dan zo ver te zoeken en praat me hoe dan ook klem al heb ik honderd keer gelijk. Ik merk dat hij in de onrust die er momenteel tussen ons is, weer erg terugvalt in wat jij noemt traditioneel gedrag. Stukje controle hebben uit het borderlinen en een stukje ik ben de man uit de macho cultuur. Verder heel afgewezen en heel zielig, zo van je houd niet van me en je wilt me toch niet, om mij zo ver te krijgen om hem weer de hemel in te prijzen.
Ik wil eigenlijk in ieder geval mijn school jaar hier afmaken, dat is mijn verantwoordelijkheid vind ik. Daarna zou ik graag een paar maanden naar Nederland gaan om de dingen op een rij te zetten en tot rust te komen. Daar denk ik dat ik een betere beslissing kan nemen omdat ik niet voortdurend in die buien zit. Hij zou ook kunnen uitzoeken in die tijd of hij wel echt een Nederlandse vriendin wil en hoeverre hij eigenlijk wil veranderen om onze relatie te redden (en zelf gelukkiger te zijn). Maar hij vindt dat als ik ga, ik maar gelijk moet gaan en nooit meer terug moet komen. Ik werk nu naast mijn gewone baan op de lagere school en mijn uurtje engelse les aan volwassenen in de avond, ook nog twee uur extra bij mij op school bij een cursus engels voor de kidneren die op een tweetalige basisschool instromen. Ik ben dus vanaf 7 in de ochtend tot 9 in de avond op pad en ik merk dat ik een stuk rustiger ben en helderder denk. Dat lijkt me geen goede zaak, dat je tot rust komt op je werk. Als ik mezelf zo zie in mijn postings zou ik allang roepen, ga daar weg!!! Pak je spullen! Waarom is het zo moeilijk?
vrijdag 4 mei 2007 om 07:01
Bij een ander zie je het altijd duidelijker dan bij jezelf, dan heb je niet met gevoelens te maken. Ik ben de ander ik jouw geval en ik vind dat jij voor een onmogelijke opgave staat. Een relatie met iemand met borderline is moeilijk als niet onmogelijk en daarbij nog cultuurverschillen en communicatiemoeilijkheden door taalverschillen.......
Misschien helpt een dagboek bijhouden of een lijstje van de goede en slechte momenten m voor jezelf helder te krijgen wat jij wilt?
vrijdag 4 mei 2007 om 07:01
Bij een ander zie je het altijd duidelijker dan bij jezelf, dan heb je niet met gevoelens te maken. Ik ben de ander ik jouw geval en ik vind dat jij voor een onmogelijke opgave staat. Een relatie met iemand met borderline is moeilijk als niet onmogelijk en daarbij nog cultuurverschillen en communicatiemoeilijkheden door taalverschillen.......
Misschien helpt een dagboek bijhouden of een lijstje van de goede en slechte momenten m voor jezelf helder te krijgen wat jij wilt?
vrijdag 4 mei 2007 om 09:40
Dat is al een heel goede reden om een einde aan deze relatie te maken. Angst voor je partner en zijn familie zijn geen goede basis voor een relatie, en dan druk ik me nog heel zacht uit. (speelt hier niet ook machogedrag een grote rol, en niet alleen borderline?)
Jij hebt het er over dat hij moeite heeft met vertrouwen. Hoe zit het met jou? Jij vertrouwt deze man ook niet. Je bent bang dat hij je iets aan doet als je het uitmaakt.
En hoe zit het verder met jou in deze relatie? Een relatie die de eerste 2,5 jaar al zoveel problemen oplevert heeft naar mijn mening geen toekomst.
vrijdag 4 mei 2007 om 11:43
Schrijf nu in elk geval zoveel mogelijk op van waar je tegenaan loopt met hem. Zorg dat je alles zwart op wit hebt als je voor vakantie naar NL gaat, zodat je eigen gevoel geen loopje meer met je kan nemen. En realiseer je alstjeblieft dat je vriend de keuze voor verandering bijna niet heeft, dat mensen hier intensieve therapie -en medicatie- ondergaan om borderline enigszins leefbaar te krijgen ... en dan nog blijft het moeilijk. Dat als jullie ver van elkaar weg zijn hij zeker de toenadering weer zal zoeken en jij dus weer met je dubbele gevoelens gaat worstelen.
Wanda had het over vertrouwen - ik wil een nuance aanbrengen: in hoeverre is hij betrouwbaar. In hoeverre doet hij wat hij zegt?
En in hoeverre richt hij zich naar jou? Wil hij dat jij op rozen loopt of wil hij dat jij bij hem blijft? Wil hij het beste voor je of heeft hij je nodig, bedoel ik. Kun jij ertegen dat je voor de rest van je leven nodig bent, bij iemand die heel veel moeite heeft met geven.
Wanda had het over vertrouwen - ik wil een nuance aanbrengen: in hoeverre is hij betrouwbaar. In hoeverre doet hij wat hij zegt?
En in hoeverre richt hij zich naar jou? Wil hij dat jij op rozen loopt of wil hij dat jij bij hem blijft? Wil hij het beste voor je of heeft hij je nodig, bedoel ik. Kun jij ertegen dat je voor de rest van je leven nodig bent, bij iemand die heel veel moeite heeft met geven.
vrijdag 4 mei 2007 om 12:42
ik heb een soortgelijke relatie gehad, waarin dit een vd kenmerken waren. mijn ex was ook een borderliner. het enige wat ik je mee wil geven is dat je je moet realiseren dit zijn borderline nooit weggaat en dat als je met hem door wilt, je dit zult moeten accepteren. er zullen hooguit periodes zijn dat het wat minder gaat, maar zijn borderline blijft en steekt vroeg of laat toch weer de kop op. hem veranderen lukt niet, lukt bij een man zonder borderline al niet.
zaterdag 5 mei 2007 om 02:27
Hoi allemaal,
Ik ben al bezig met een dagboek. Ik schrijf er vooral in als ik me kut voel. Zeker omdat ik me in een vreemde taal niet helemaal kan uitdrukken, is het erg fijn om alles gewoon in het Nederlands te schrijven. Gisteren kwam mijn vriend dronken thuis. Hij heeft een jaar niet gedronken na een uit de hand gelopen verjaardag met vechtpartij. Ik verwachte dat hij met de dood van zijn vader in december weer zou gaan drinken, maar hij brak zijn belofte niet. Maar nu is het jaar dus voorbij en is het weer mis sinds een paar weken. Ik merk dat mijn twijfels daardoor ook veel sterker zijn geworden, hij is veel instabieler. Gisteren huilen als een klein kind om zijn vader en boos op de hele wereld. Vandaag weer vol berouw en wil nu weer een belofte voor een jaar afleggen voor mij. Ik wil dat hij het voor zichzelf doet en niet alsof hij het als een dienst voor mij doet. Wat jullie schreven over mij nodig hebben of mij op rozen laten zitten, vaak ben ik bang dat het de eerste is. Maar op dagen als vandaag wordt ik vreselijk verwend, door groot schuldgevoel.
Vanmiddag heb ik aangekondigt dat ik een tijd naar nederland wilom tot rust te komen en orde op zaken te stellen. Hij is vast besloten om mee te gaan, zo lang als ik wil (en die familie dan die hij niet alleen kon laten?). Als ik uitleg dat ik voor mijn gevoel niet tot rust kom met hem erbij en dat het alleen maar meer stress gaat geven daar samen. Dan wil hij niet meer verder praten en zegt dat hij gaat slapen. Grrr, koste me zoveel moeite om zo open en duidelijk te zijn en kom nog geen steek verder. Ik weet dat hij heel goed aanvoelt dat het er dik in zit dat ik niet meer terug kom en dat hij dat hoe dan ook wil voorkomen. Nou ja, ik heb denk ik al een eerste stap gezet voor mezelf, ook al ben ik nog niet veel verder. Ik hoop dat ik sterk blijf. Dank je wel voor al jullie steun, ik heb er heel veel aan. Ik vraag me trouwens af of er ook succesverhalen zijn bij Borderline, ik ken er eigenlijk geen echt voorbeeld van. Dan heb ik het over mannen met Borderline, ik heb het andersom wel gehoord, met veel therapie en medicijnen.
liefs Gorsa
Ik ben al bezig met een dagboek. Ik schrijf er vooral in als ik me kut voel. Zeker omdat ik me in een vreemde taal niet helemaal kan uitdrukken, is het erg fijn om alles gewoon in het Nederlands te schrijven. Gisteren kwam mijn vriend dronken thuis. Hij heeft een jaar niet gedronken na een uit de hand gelopen verjaardag met vechtpartij. Ik verwachte dat hij met de dood van zijn vader in december weer zou gaan drinken, maar hij brak zijn belofte niet. Maar nu is het jaar dus voorbij en is het weer mis sinds een paar weken. Ik merk dat mijn twijfels daardoor ook veel sterker zijn geworden, hij is veel instabieler. Gisteren huilen als een klein kind om zijn vader en boos op de hele wereld. Vandaag weer vol berouw en wil nu weer een belofte voor een jaar afleggen voor mij. Ik wil dat hij het voor zichzelf doet en niet alsof hij het als een dienst voor mij doet. Wat jullie schreven over mij nodig hebben of mij op rozen laten zitten, vaak ben ik bang dat het de eerste is. Maar op dagen als vandaag wordt ik vreselijk verwend, door groot schuldgevoel.
Vanmiddag heb ik aangekondigt dat ik een tijd naar nederland wilom tot rust te komen en orde op zaken te stellen. Hij is vast besloten om mee te gaan, zo lang als ik wil (en die familie dan die hij niet alleen kon laten?). Als ik uitleg dat ik voor mijn gevoel niet tot rust kom met hem erbij en dat het alleen maar meer stress gaat geven daar samen. Dan wil hij niet meer verder praten en zegt dat hij gaat slapen. Grrr, koste me zoveel moeite om zo open en duidelijk te zijn en kom nog geen steek verder. Ik weet dat hij heel goed aanvoelt dat het er dik in zit dat ik niet meer terug kom en dat hij dat hoe dan ook wil voorkomen. Nou ja, ik heb denk ik al een eerste stap gezet voor mezelf, ook al ben ik nog niet veel verder. Ik hoop dat ik sterk blijf. Dank je wel voor al jullie steun, ik heb er heel veel aan. Ik vraag me trouwens af of er ook succesverhalen zijn bij Borderline, ik ken er eigenlijk geen echt voorbeeld van. Dan heb ik het over mannen met Borderline, ik heb het andersom wel gehoord, met veel therapie en medicijnen.
liefs Gorsa
zaterdag 5 mei 2007 om 04:50
Gorsa, tussen de regels door lees ik dat je je besluit eigenlijk al genomen hebt en je nu bezig bent om aan het idee te wennen en 'erkenning' (van jezelf/van anderen) lijkt te zoeken voor je beslissing.
Op een andere manier dan de jouwe heb ik de ervaring dat liefde helaas niet alles overwint. Ook al hou je zielsveel van elkaar, toch kunnen de omstandigheden het onmogelijk maken dat je bij elkaar blijft. In jouw situatie zie ik iets dergelijks.
Dat is een bittere pil Gorsa. Zo graag willen, je ervoor inzetten en toch moeten constateren dat je tegen de bierkaai vecht. Juist omdat een Borderline-stoornis levenslang is en je bovendien te dealen hebt met cultuurverschillen.
Ik geef het je te doen...!
Wat andere posters hier al aangehaald hebben, zou ik je ook willen zeggen: zorg goed voor jezelf! Bewaak je gezonde grenzen (die borderliners graag willen overschrijden...) en maak een balans op van je toekomst en je behoeften. Je beschrijft een beeld van terugzijn in Ned. bij je familie en vrienden en dat het je zo prettig lijkt. Onderzoek dat gevoel eens Gorsa en volg je gevoel maar....
Ik wens je heel veel sterkte en vooral wijsheid. Een dagboek is heel zinvol (maakt vaak veel duidelijk) en deel je overwegingen hier op het forum.
Hou je haaks!
Reina
Op een andere manier dan de jouwe heb ik de ervaring dat liefde helaas niet alles overwint. Ook al hou je zielsveel van elkaar, toch kunnen de omstandigheden het onmogelijk maken dat je bij elkaar blijft. In jouw situatie zie ik iets dergelijks.
Dat is een bittere pil Gorsa. Zo graag willen, je ervoor inzetten en toch moeten constateren dat je tegen de bierkaai vecht. Juist omdat een Borderline-stoornis levenslang is en je bovendien te dealen hebt met cultuurverschillen.
Ik geef het je te doen...!
Wat andere posters hier al aangehaald hebben, zou ik je ook willen zeggen: zorg goed voor jezelf! Bewaak je gezonde grenzen (die borderliners graag willen overschrijden...) en maak een balans op van je toekomst en je behoeften. Je beschrijft een beeld van terugzijn in Ned. bij je familie en vrienden en dat het je zo prettig lijkt. Onderzoek dat gevoel eens Gorsa en volg je gevoel maar....
Ik wens je heel veel sterkte en vooral wijsheid. Een dagboek is heel zinvol (maakt vaak veel duidelijk) en deel je overwegingen hier op het forum.
Hou je haaks!
Reina
zaterdag 5 mei 2007 om 08:14
Bestaan er succes verhalen over de Borderline bij mannen.......ik weet het niet Gorsa.
Zoonlief inmiddels al 26,geeft zich nog steeds over aan al zijn gevoelens,en al het praten wat niets helpt,hij blijft iedereen en vooral zich zelf voor de gek houden.
Dan volgt de vraag,hoeveel energie moet je in zo'n relatie stoppen..???
In mijn geval is het mijn kind,dus die relatie ligt toch anders.
Ook ik lees tussen alle regels in dat je je voorlopige besluit al genomen hebt,*wat ik knap vind*
Nu je verteld hebt dat je een poosje naar Nederland gaat,kun je rekenen op wisselende buien meid,aan de ene kant veel liefde.en aan de andere kant verwijten.
Hou vast aan je plan naar Nederland te gaan,en beslis na een rustperiode wat je gaat doen,je dagboek zal je daar bij helpen.
Vraag jezelf goed af,of een leven met goeie dagen,opweegt tegen de buien die daar tegenover staan.
Maar vooral stop met het denken dat hij er niets aan kan doen....dat kan hij nl wel.
Alleen kost dat veel energie, een spiegel,en misschien medicatie.
Zet'm op meid *;
Zoonlief inmiddels al 26,geeft zich nog steeds over aan al zijn gevoelens,en al het praten wat niets helpt,hij blijft iedereen en vooral zich zelf voor de gek houden.
Dan volgt de vraag,hoeveel energie moet je in zo'n relatie stoppen..???
In mijn geval is het mijn kind,dus die relatie ligt toch anders.
Ook ik lees tussen alle regels in dat je je voorlopige besluit al genomen hebt,*wat ik knap vind*
Nu je verteld hebt dat je een poosje naar Nederland gaat,kun je rekenen op wisselende buien meid,aan de ene kant veel liefde.en aan de andere kant verwijten.
Hou vast aan je plan naar Nederland te gaan,en beslis na een rustperiode wat je gaat doen,je dagboek zal je daar bij helpen.
Vraag jezelf goed af,of een leven met goeie dagen,opweegt tegen de buien die daar tegenover staan.
Maar vooral stop met het denken dat hij er niets aan kan doen....dat kan hij nl wel.
Alleen kost dat veel energie, een spiegel,en misschien medicatie.
Zet'm op meid *;
zaterdag 5 mei 2007 om 18:36
Hoi allemaal,
Ik denk idd dat een stuk van mij de beslissing al gemaakt heeft, maar een ander deel van mij nog niet. Klinkt dat erg stom? Ik moet me nog een beetje losweken en voor mezelf wennen aan het idee. Ik voel me ergens ook heel slecht omdat we wel verloofd zijn en we zoveel plannen hebben samen. Iris, je hebt helemaal gelijk. Ik moet leren dat ik het niet kan veranderen en dat hij dat zelf moet doen. Zoals ik hem wel eens gezegd heb, als je zonder benen werd geboren, blijf je toch ook niet maar gewoon op de grond zitten tot dat anderen je komen optillen? Ieder heeft zijn eigen last. Ik merk ook dat mijn verleden er heel erg mee te maken heeft dat ik toch steeds maar ingeef en niet hard kan zijn als het nodig is. Ergens lijkt mijn relatie met mijn moeder vroeger wel erg op onze relatie nu. In ieder geval gisteren duidelijk gemaakt dat ik liever alleen naar nederland wil en dat ik dat wil om mezelf rust te geven en tijd om na te denken. Hij is wel beledigd maar lijkt het te accepteren. Kan hij natuurlijk weer op terug komen, maar dit is al een grote last van mijn schouders. Ik merk dat ik emotioneel een stukje verde rvan hem af sta dan voorheen en dat dat me goed doet. Weer bedankt voor jullie adviezen! Ik blijf in mijn dagboekje schrijven.
Liefs Gorsa
Ik denk idd dat een stuk van mij de beslissing al gemaakt heeft, maar een ander deel van mij nog niet. Klinkt dat erg stom? Ik moet me nog een beetje losweken en voor mezelf wennen aan het idee. Ik voel me ergens ook heel slecht omdat we wel verloofd zijn en we zoveel plannen hebben samen. Iris, je hebt helemaal gelijk. Ik moet leren dat ik het niet kan veranderen en dat hij dat zelf moet doen. Zoals ik hem wel eens gezegd heb, als je zonder benen werd geboren, blijf je toch ook niet maar gewoon op de grond zitten tot dat anderen je komen optillen? Ieder heeft zijn eigen last. Ik merk ook dat mijn verleden er heel erg mee te maken heeft dat ik toch steeds maar ingeef en niet hard kan zijn als het nodig is. Ergens lijkt mijn relatie met mijn moeder vroeger wel erg op onze relatie nu. In ieder geval gisteren duidelijk gemaakt dat ik liever alleen naar nederland wil en dat ik dat wil om mezelf rust te geven en tijd om na te denken. Hij is wel beledigd maar lijkt het te accepteren. Kan hij natuurlijk weer op terug komen, maar dit is al een grote last van mijn schouders. Ik merk dat ik emotioneel een stukje verde rvan hem af sta dan voorheen en dat dat me goed doet. Weer bedankt voor jullie adviezen! Ik blijf in mijn dagboekje schrijven.
Liefs Gorsa
maandag 7 mei 2007 om 18:22
Hallo Gorsa,
Hier even een kort berichtje om je de hart onder de riem te steken.
Je hebt een moeilijke situatie, maar het lijkt erop dat je echt goed voor jezelf wilt zorgen. Dat is goed om te lezen.
De praktische bezwaren (we wonen ver weg en ik zie mezelf nog niet met mijn spullen naar de taxi lopen) lijken me niet goed om bij een man te blijven.
Nog een vraagje: Hoe lang ben je al niet meer in NL geweest?
Heel veel succes en sterkte met alles!
Liefs,
Zhong Guo
Hier even een kort berichtje om je de hart onder de riem te steken.
Je hebt een moeilijke situatie, maar het lijkt erop dat je echt goed voor jezelf wilt zorgen. Dat is goed om te lezen.
De praktische bezwaren (we wonen ver weg en ik zie mezelf nog niet met mijn spullen naar de taxi lopen) lijken me niet goed om bij een man te blijven.
Nog een vraagje: Hoe lang ben je al niet meer in NL geweest?
Heel veel succes en sterkte met alles!
Liefs,
Zhong Guo
dinsdag 8 mei 2007 om 01:28
Gorsa hoe gaat het?
Ik denk dat jouw besluit om alleen naar Ned. te gaan een hele goeie is.
In gecompliceerde situaties als de jouwe is het altijd zinvol om even afstand te nemen (letterlijk!) om de grote lijnen weer te zien en je eigen gevoel weer te ontdekken.
Ook al weet je, diep in je hart, al wel wat je eigenlijk wilt, het is verstandig om tijd te nemen om de zaken op een rijtje te zetten en je terug te trekken uit de 'hektiek' die je nu omringt.
Ik kan alleen maar zeggen (en da's zo'n cliché, maar vooruit..): volg je hart!
Sterkte en wijsheid.
liefs Reina
Ik denk dat jouw besluit om alleen naar Ned. te gaan een hele goeie is.
In gecompliceerde situaties als de jouwe is het altijd zinvol om even afstand te nemen (letterlijk!) om de grote lijnen weer te zien en je eigen gevoel weer te ontdekken.
Ook al weet je, diep in je hart, al wel wat je eigenlijk wilt, het is verstandig om tijd te nemen om de zaken op een rijtje te zetten en je terug te trekken uit de 'hektiek' die je nu omringt.
Ik kan alleen maar zeggen (en da's zo'n cliché, maar vooruit..): volg je hart!
Sterkte en wijsheid.
liefs Reina
dinsdag 8 mei 2007 om 19:57
Gorsa,
Heb je verhaal met aandacht gelezen en ook de hieropvolgende reacties van anderen. Ik moet zeggen dat het herkenbaar is omdat ik ook in een interculturele relatie heb gezeten met een man met problemen/issues waarvan niet duidelijk is wat het was, maar wat verdacht veel op borderline leek. Deze relatie is nu geëindigd, hoewel niet door mijn initiatief.
Wat ik je mee wil geven is dat je de situatie moet beoordelen op de feiten die op dat moment op tafel liggen. Hoe graag je ook wilt dat dingen in de toekomst anders worden en hoe graag je ook in beloftes wilt geloven, het enige wat waar is is het gevoel wat je 's ochtends hebt als je opstaat en de manier waarop je wordt behandeld. Borderline is een ziekte die niet overgaat, maar hooguit te controleren is mbv medicijnen. Je verwachtingen voor de toekomst zullen waarschijnlijk dromen zijn waarin geen borderline voorkomt, maar dat is helaas niet een realistisch beeld.
Daarnaast begrijp ik volkomen je tegenstrijdige gevoelens. Hoewel je verstandelijk allemaal goed kunt beredeneren waarom je niet met deze kerel verder wilt gaan (en waarschijnlijk is dat een hele lange lijst), staat er je gevoel tegenover. En ook al kun je dit in maar 1 zin uitdrukken (houden van je lief), dit weegt 1000x zwaarder dan een ellenlange lijst vol met rationele bezwaren. Ik begrijp je volkomen als je zegt dat je zelf ook lijkt alsof je trekjes krijgt, maar jouw gedrag is natuurlijk een reactie op zijn gedrag. Actie is reactie.
Het is belangrijk dat je jezelf niet verliest in deze relatie. Het is goed om je eigen ideeën van een relatie en de waarden die hierbij horen niet los te laten. Logisch dat je dit soms in twijfel trekt, want de plaatst natuurlijk je Nederlandse kader op een Mexicaanse man. MAAR...hij doet hetzelfde bij jou en het is te eenzijdig om Mexicaanse ideeën op een Nederlandse vrouw+interculturele relatie los te laten. Los van borderline is een interculturele relatie natuurlijk geven en nemen en soms een beetje meer van het ene dan van het andere. Op een gegeven moment is het ook onduidelijk welke eigenschap nu aan karakter of cultuur te wijden/wijten is.
Uiteindelijk ben je het zelf die een keuze moet maken. Niemand kan voor je beslissen en alle buitenstaanders hebben een (rationeel) woordje klaar, maar niemand voelt wat jij voelt. Denk goed na, neem de feiten zoals ze zijn, beslis met de kaarten die op tafel liggen en maak een keuze. Een keuze maken is beter dan maar doormodderen zonder iets te kiezen omdat je niet weet hoe je met je koffer naar het station moet komen.
Succes, groet Julia
Heb je verhaal met aandacht gelezen en ook de hieropvolgende reacties van anderen. Ik moet zeggen dat het herkenbaar is omdat ik ook in een interculturele relatie heb gezeten met een man met problemen/issues waarvan niet duidelijk is wat het was, maar wat verdacht veel op borderline leek. Deze relatie is nu geëindigd, hoewel niet door mijn initiatief.
Wat ik je mee wil geven is dat je de situatie moet beoordelen op de feiten die op dat moment op tafel liggen. Hoe graag je ook wilt dat dingen in de toekomst anders worden en hoe graag je ook in beloftes wilt geloven, het enige wat waar is is het gevoel wat je 's ochtends hebt als je opstaat en de manier waarop je wordt behandeld. Borderline is een ziekte die niet overgaat, maar hooguit te controleren is mbv medicijnen. Je verwachtingen voor de toekomst zullen waarschijnlijk dromen zijn waarin geen borderline voorkomt, maar dat is helaas niet een realistisch beeld.
Daarnaast begrijp ik volkomen je tegenstrijdige gevoelens. Hoewel je verstandelijk allemaal goed kunt beredeneren waarom je niet met deze kerel verder wilt gaan (en waarschijnlijk is dat een hele lange lijst), staat er je gevoel tegenover. En ook al kun je dit in maar 1 zin uitdrukken (houden van je lief), dit weegt 1000x zwaarder dan een ellenlange lijst vol met rationele bezwaren. Ik begrijp je volkomen als je zegt dat je zelf ook lijkt alsof je trekjes krijgt, maar jouw gedrag is natuurlijk een reactie op zijn gedrag. Actie is reactie.
Het is belangrijk dat je jezelf niet verliest in deze relatie. Het is goed om je eigen ideeën van een relatie en de waarden die hierbij horen niet los te laten. Logisch dat je dit soms in twijfel trekt, want de plaatst natuurlijk je Nederlandse kader op een Mexicaanse man. MAAR...hij doet hetzelfde bij jou en het is te eenzijdig om Mexicaanse ideeën op een Nederlandse vrouw+interculturele relatie los te laten. Los van borderline is een interculturele relatie natuurlijk geven en nemen en soms een beetje meer van het ene dan van het andere. Op een gegeven moment is het ook onduidelijk welke eigenschap nu aan karakter of cultuur te wijden/wijten is.
Uiteindelijk ben je het zelf die een keuze moet maken. Niemand kan voor je beslissen en alle buitenstaanders hebben een (rationeel) woordje klaar, maar niemand voelt wat jij voelt. Denk goed na, neem de feiten zoals ze zijn, beslis met de kaarten die op tafel liggen en maak een keuze. Een keuze maken is beter dan maar doormodderen zonder iets te kiezen omdat je niet weet hoe je met je koffer naar het station moet komen.
Succes, groet Julia
