Requiem voor m'n vader

Lieve Parent,



Nog een uurtje, dan is het vier jaar geleden dat jij je laatste adem uitblies... En ik denk nu aan jouw laatste uren hier op aarde, aan de machteloze worsteling, de strijd waarvan al van te voren vaststond dat je 'm nooit winnen kon... Het is 'al' vier jaar geleden, maar nu, op dit moment ben ik weer even terug in dat ziekenhuis, zit ik eventjes weer naast je bed en hou je hand vast, m'n tranen verbijtend...



Het was RSI dacht de dokter eerst, maar nee: was het maar RSI geweest. Het was longkanker. Een venijnige tumor, niet te opereren, die je langzaam maar zeker van al je zelfstandigheid beroofde.. Misschien gevoelsmatig ook van je waardigheid, maar pappa, waardig ben je zeer zeker tot het einde toe gebleven. We hebben gehuild, maar ook gelachen, en vaak was jij degene die ons ondanks alles aan het lachen maakte. Met inktzwarte humor, dat dan weer wel, maar zoals je zelf zei: "Niet alles wat zwart is, is somber." En ja, dat ging over dropjes.. Ik denk er nog altijd aan, iedere keer dat ik Kokindjes eet. Omdat jij ze at, toen je zo'n keelpijn had van alle bestralingen.



Die dag dat we hoorden dat je deze ziekte had... de wereld stortte in elkaar. Welkom op de helse kankertrein, voor sommigen van u wordt dit een enkele reis.

Weet je, ik was blij voor je toen je doodging... Het was genoeg, zo ontzettend genoeg... Als leven lijden wordt, dan wordt sterven bevrijden. Wat zal je opgelucht zijn geweest, toen je eindelijk verlost was van het lichaam dat jou zo verraden had. "Je laatste reis is een reis die anders is dan alle andere. Omdat je bagage bestaat uit wat je achterlaat, in plaats van wat je meeneemt," schreef je in je afscheidsspeech.



Pap, je hebt ons achtergelaten, maar niet helemaal. Een stukje van ons is met je meegegaan. Het leven hier gaat door, maar het zal nooit meer hetzelfde zijn zonder jou. Ik mis je woordgrappen, onze gesprekken, het feit dat jij me altijd met raad en daad terzijde stond... Je wist altijd alle antwoorden, alleen niet op de vraag hoe we dit ooit konden dragen...



Bedankt voor alles wat je voor me betekend hebt, en nog steeds betekent. Bedankt voor alle levenslessen die je me gegeven hebt, voor al die keren dat je er, al dan niet stilzwijgend, voor me was. Voor wat je me meegegeven hebt, voor de tijd die we samen doorgebracht hebben. Voor de liefde en de kunst van het schrijven ook, wat dat betreft zie ik jou in mijzelf terug. Ik heb je mijn eerste artikel niet kunnen laten zien, maar dat hoeft ook niet. Je weet het toch wel. Ergens.



Pappa, uiteindelijk is alles tijdelijk... One day we'll meet again.

Je laatste regels van je speech waren: Ik ben er vast en wacht. Met wijn, whiskey en woorden.

Alsjeblieft, (f) (f) (f) (f) Four Roses, voor jou. Bewaar een beetje voor me. Dan toosten we op de dag dat we elkaar weer zien.



Dag lieve Parent, ik mis jou....