Relaties
alle pijlers
Samengesteld gezin en samenwonen
donderdag 27 maart 2025 om 10:39
Beste Viva-ers,
Ik schrijf al een tijdje mee, maar in verband met herkenbaarheid (en een stukje schaamte) toch maar een ander account aangemaakt. Sinds 3 jaar zijn de vader van mijn kind en ik uit elkaar. Vrij snel na de scheiding had ik ons leven weer op orde. Koopwoning, vaste baan, stabiliteit en vooral rust. We waren lekker met zijn tweetjes en ondanks dat ik soms wel echt behoefte had aan warmte en een arm om me heen vond ik het prima zo.
Echter ben ik afgelopen najaar iemand tegengekomen, ik kende deze persoon al een aantal jaar, zag hem incidenteel en kletsten dan. Goed, sindsdien een relatie. Helemaal gek van hem, hij hielp met alles, was lief, betrokken en al snel waren we non- stop samen. Op een gegeven moment ben ik met een andere baan begonnen, dit viel me zo ontzettend tegen en was heel zwaar. Ik merkte dat ik als persoon veranderde en dit had echt invloed op onze relatie. Ik was niet meer mezelf en had constant stress en onzekerheid, waardoor we veel ruzie kregen.
Ondertussen gaat het verder wel goed, we hebben soms onze strubbelingen, maar de high's zijn gigantisch en de lows ook. Tijdens ruzies geeft hij makkelijk aan er een punt achter te willen zetten, hier krabbelt hij dan wel van terug, maar dit doet mij elke keer pijn. Wel hebben we beide de wens om binnenkort samen te gaan wonen maar ik twijfel ontzettend. Ik ben graag met hem en bij hem, maar ga ik mijn zekerheid en stabiliteit opgeven? Het fijne leventje dat mijn kind en ik samen hadden? Maar aan de andere kant zeggen vriendinnen ook dat ik mijn eigen geluk niet in de weg moet staan, ik verdien ook liefde. Soms snap ik het ook niet, hij kan zo lief zijn en alles voor me doen, maar hij kan ook omslaan en afstandelijk worden. Eerlijk is eerlijk, ik weet wat jullie gaan zeggen en rationeel weet ik het zelf ook wel, maar het doet ergens ook echt pijn, ik ben heel erg op hem gesteld geraakt.
Pffff, ik voel me zo een verschrikkelijke oen want ik zie het echt wel. Ik was die sterke, zelfstandige vrouw die het in haar eentje voor elkaar bokste. En wat ben ik nu?! Aan de andere kant ben ik doodsbenauwd hem kwijt te raken, want er zijn ook heel goede en fijne momenten. Zouden jullie een beetje lief kunnen zijn? Want ik merk dat ik gigantisch in de knoop zit met mijn emoties en gevoel.
Ik schrijf al een tijdje mee, maar in verband met herkenbaarheid (en een stukje schaamte) toch maar een ander account aangemaakt. Sinds 3 jaar zijn de vader van mijn kind en ik uit elkaar. Vrij snel na de scheiding had ik ons leven weer op orde. Koopwoning, vaste baan, stabiliteit en vooral rust. We waren lekker met zijn tweetjes en ondanks dat ik soms wel echt behoefte had aan warmte en een arm om me heen vond ik het prima zo.
Echter ben ik afgelopen najaar iemand tegengekomen, ik kende deze persoon al een aantal jaar, zag hem incidenteel en kletsten dan. Goed, sindsdien een relatie. Helemaal gek van hem, hij hielp met alles, was lief, betrokken en al snel waren we non- stop samen. Op een gegeven moment ben ik met een andere baan begonnen, dit viel me zo ontzettend tegen en was heel zwaar. Ik merkte dat ik als persoon veranderde en dit had echt invloed op onze relatie. Ik was niet meer mezelf en had constant stress en onzekerheid, waardoor we veel ruzie kregen.
Ondertussen gaat het verder wel goed, we hebben soms onze strubbelingen, maar de high's zijn gigantisch en de lows ook. Tijdens ruzies geeft hij makkelijk aan er een punt achter te willen zetten, hier krabbelt hij dan wel van terug, maar dit doet mij elke keer pijn. Wel hebben we beide de wens om binnenkort samen te gaan wonen maar ik twijfel ontzettend. Ik ben graag met hem en bij hem, maar ga ik mijn zekerheid en stabiliteit opgeven? Het fijne leventje dat mijn kind en ik samen hadden? Maar aan de andere kant zeggen vriendinnen ook dat ik mijn eigen geluk niet in de weg moet staan, ik verdien ook liefde. Soms snap ik het ook niet, hij kan zo lief zijn en alles voor me doen, maar hij kan ook omslaan en afstandelijk worden. Eerlijk is eerlijk, ik weet wat jullie gaan zeggen en rationeel weet ik het zelf ook wel, maar het doet ergens ook echt pijn, ik ben heel erg op hem gesteld geraakt.
Pffff, ik voel me zo een verschrikkelijke oen want ik zie het echt wel. Ik was die sterke, zelfstandige vrouw die het in haar eentje voor elkaar bokste. En wat ben ik nu?! Aan de andere kant ben ik doodsbenauwd hem kwijt te raken, want er zijn ook heel goede en fijne momenten. Zouden jullie een beetje lief kunnen zijn? Want ik merk dat ik gigantisch in de knoop zit met mijn emoties en gevoel.
donderdag 27 maart 2025 om 13:40
donderdag 27 maart 2025 om 13:43
En je vriendinnen zeggen ook dat ik mijn eigen geluk niet in de weg moet staan, ik verdien ook liefde. Soms snap ik het ook niet, hij kan zo lief zijn en alles voor me doen, maar hij kan ook omslaan en afstandelijk worden.
Hoeveel liefde krijg je van iemand die bij het minste of geringste om kan slaan en afstandelijk kan worden? Dat je constant op eieren moet lopen omdat je niet weet hoe het over 5 minuten is?
Wil je die energie/dat gebeuren je kind aandoen?
Laat hem tegen je aanliggen als kind bij de andere ouder is als je warmte tegen je lijf wil hebben.
Als het toch goed blijkt te gaan, kun je over weet ik veel hoeveel later altijd nog gaan samenwonen.
Hoeveel liefde krijg je van iemand die bij het minste of geringste om kan slaan en afstandelijk kan worden? Dat je constant op eieren moet lopen omdat je niet weet hoe het over 5 minuten is?
Wil je die energie/dat gebeuren je kind aandoen?
Laat hem tegen je aanliggen als kind bij de andere ouder is als je warmte tegen je lijf wil hebben.
Als het toch goed blijkt te gaan, kun je over weet ik veel hoeveel later altijd nog gaan samenwonen.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
donderdag 27 maart 2025 om 13:43
Als hij niet bij je wil blijven, omdat je (nog) niet wil samenwonen weet je ook genoeg.
Je kent elkaar pas een half jaar, dat zou mijn inziens reden genoeg moeten zijn om nog niet samen te wonen. Daarnaast klinkt de relatie niet stabiel, nog een reden.
Kijk eerst eens of jullie een betere balans in alles kunnen vinden en er meer rust komt, en dan over een x aantal jaar kan je het weer over samenwonen hebben.
Je kent elkaar pas een half jaar, dat zou mijn inziens reden genoeg moeten zijn om nog niet samen te wonen. Daarnaast klinkt de relatie niet stabiel, nog een reden.
Kijk eerst eens of jullie een betere balans in alles kunnen vinden en er meer rust komt, en dan over een x aantal jaar kan je het weer over samenwonen hebben.
donderdag 27 maart 2025 om 13:45
Ik lees eigenlijk nergens een goede reden om dit te gaan doen. Alleen maar rode vlaggen. En waarom zou je uberhaupt gaan samenwonen? Je hebt een fijn leven met je kind zo te horen. Laat dat gezinsleven lekker zoals het is. En zie je vriend wanneer het kan. Je relatie klinkt niet stabiel. Daar zou ik een kind zeker niet bij betrekken door te gaan samenwonen.
donderdag 27 maart 2025 om 13:50
donderdag 27 maart 2025 om 13:53
Ondertussen gaat het verder wel goed, we hebben soms onze strubbelingen, maar de high's zijn gigantisch en de lows ook. Tijdens ruzies geeft hij makkelijk aan er een punt achter te willen zetten, hier krabbelt hij dan wel van terug, maar dit doet mij elke keer pijn. Wel hebben we beide de wens om binnenkort samen te gaan wonen maar ik twijfel ontzettend. Ik ben graag met hem en bij hem, maar ga ik mijn zekerheid en stabiliteit opgeven? Het fijne leventje dat mijn kind en ik samen hadden? Maar aan de andere kant zeggen vriendinnen ook dat ik mijn eigen geluk niet in de weg moet staan, ik verdien ook liefde.
Wie probeer je voor de gek te houden? En ga vooral ook na waarom je mensen (en jezelf) voor de gek wil houden.
donderdag 27 maart 2025 om 13:53
Of ze vertelt hen niet het hele verhaal hè.
donderdag 27 maart 2025 om 13:58
Ik zou me eerst even op jezelf richten, een relatie sinds het najaar en een nieuwe intense baan zijn al veranderingen genoeg. Kijk het even aan of je je op je plek voelt in je werk, voel je echt dat dit je teveel veranderd, zoek dan rustig naar iets anders. Kijk het met de relatie ook even aan, ik zou echt niet je huis en je vrijheid opgeven als het nu al op en neer gaat. Als alles in rustiger vaarwater is gekomen en je kind gewend is aan het feit dat je een relatie hebt en ook nog eens goed kan opschieten met vriend kun je aan samenwonen gaan denken. Nu zie ik het alleen als een extra schepje op de berg stress waar je al mee te dealen hebt. Kend je kind jouw vriend al eigenlijk, hoe oud is kind en wat vindt kind van eventueel samenwonen met een nieuwe manspersoon in huis? Mijn jongste dochter was 14 toen ik mijn huidige partner ontmoette en het heeft heel lang geduurd voordat ze aan het idee gewend was dat hij hier bleef slapen als zij erook was, we hebben in het begin dus echt elkaar alleen gezien in de kinderloze dagen van beide kanten, nu gaat het prima.
donderdag 27 maart 2025 om 13:59
Als stiefmoeder - gezien je topictitel - zeg ik dat je toch in ieder geval verplicht bent vanuit een stabiele relatie, een stabiel persoon te introduceren aan je kind. Het klinkt niet alsof je die twee boxjes aan kunt vinken. En dan heb ik het nog niet eens over wat dit met jou doet, want het klinkt niet fijn, na een paar maanden al spreken van ruzies, een man die er dan mee wil kappen en diepe lows en hoge highs.
donderdag 27 maart 2025 om 13:59
Je schrijft zelf dat je weet wat wij gaan zeggen. Je weet dus wel dat dit geen goede relatie is, alleen die knop omzetten lukt je niet.
Ga niet samenwonen, stel hem niet voor aan je kind. En als hij weer zegt dat hij de relatie wil beëindigen zeg jij dat dat een goed idee is. Hij chanteert je met deze opmerking. dat is toch geen leuke man? Maar dat weet je stiekem ook wel.
Ga niet samenwonen, stel hem niet voor aan je kind. En als hij weer zegt dat hij de relatie wil beëindigen zeg jij dat dat een goed idee is. Hij chanteert je met deze opmerking. dat is toch geen leuke man? Maar dat weet je stiekem ook wel.
phlox24 wijzigde dit bericht op 27-03-2025 14:32
0.27% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
