Relaties
alle pijlers
Samengesteld gezin en samenwonen
donderdag 27 maart 2025 om 10:39
Beste Viva-ers,
Ik schrijf al een tijdje mee, maar in verband met herkenbaarheid (en een stukje schaamte) toch maar een ander account aangemaakt. Sinds 3 jaar zijn de vader van mijn kind en ik uit elkaar. Vrij snel na de scheiding had ik ons leven weer op orde. Koopwoning, vaste baan, stabiliteit en vooral rust. We waren lekker met zijn tweetjes en ondanks dat ik soms wel echt behoefte had aan warmte en een arm om me heen vond ik het prima zo.
Echter ben ik afgelopen najaar iemand tegengekomen, ik kende deze persoon al een aantal jaar, zag hem incidenteel en kletsten dan. Goed, sindsdien een relatie. Helemaal gek van hem, hij hielp met alles, was lief, betrokken en al snel waren we non- stop samen. Op een gegeven moment ben ik met een andere baan begonnen, dit viel me zo ontzettend tegen en was heel zwaar. Ik merkte dat ik als persoon veranderde en dit had echt invloed op onze relatie. Ik was niet meer mezelf en had constant stress en onzekerheid, waardoor we veel ruzie kregen.
Ondertussen gaat het verder wel goed, we hebben soms onze strubbelingen, maar de high's zijn gigantisch en de lows ook. Tijdens ruzies geeft hij makkelijk aan er een punt achter te willen zetten, hier krabbelt hij dan wel van terug, maar dit doet mij elke keer pijn. Wel hebben we beide de wens om binnenkort samen te gaan wonen maar ik twijfel ontzettend. Ik ben graag met hem en bij hem, maar ga ik mijn zekerheid en stabiliteit opgeven? Het fijne leventje dat mijn kind en ik samen hadden? Maar aan de andere kant zeggen vriendinnen ook dat ik mijn eigen geluk niet in de weg moet staan, ik verdien ook liefde. Soms snap ik het ook niet, hij kan zo lief zijn en alles voor me doen, maar hij kan ook omslaan en afstandelijk worden. Eerlijk is eerlijk, ik weet wat jullie gaan zeggen en rationeel weet ik het zelf ook wel, maar het doet ergens ook echt pijn, ik ben heel erg op hem gesteld geraakt.
Pffff, ik voel me zo een verschrikkelijke oen want ik zie het echt wel. Ik was die sterke, zelfstandige vrouw die het in haar eentje voor elkaar bokste. En wat ben ik nu?! Aan de andere kant ben ik doodsbenauwd hem kwijt te raken, want er zijn ook heel goede en fijne momenten. Zouden jullie een beetje lief kunnen zijn? Want ik merk dat ik gigantisch in de knoop zit met mijn emoties en gevoel.
Ik schrijf al een tijdje mee, maar in verband met herkenbaarheid (en een stukje schaamte) toch maar een ander account aangemaakt. Sinds 3 jaar zijn de vader van mijn kind en ik uit elkaar. Vrij snel na de scheiding had ik ons leven weer op orde. Koopwoning, vaste baan, stabiliteit en vooral rust. We waren lekker met zijn tweetjes en ondanks dat ik soms wel echt behoefte had aan warmte en een arm om me heen vond ik het prima zo.
Echter ben ik afgelopen najaar iemand tegengekomen, ik kende deze persoon al een aantal jaar, zag hem incidenteel en kletsten dan. Goed, sindsdien een relatie. Helemaal gek van hem, hij hielp met alles, was lief, betrokken en al snel waren we non- stop samen. Op een gegeven moment ben ik met een andere baan begonnen, dit viel me zo ontzettend tegen en was heel zwaar. Ik merkte dat ik als persoon veranderde en dit had echt invloed op onze relatie. Ik was niet meer mezelf en had constant stress en onzekerheid, waardoor we veel ruzie kregen.
Ondertussen gaat het verder wel goed, we hebben soms onze strubbelingen, maar de high's zijn gigantisch en de lows ook. Tijdens ruzies geeft hij makkelijk aan er een punt achter te willen zetten, hier krabbelt hij dan wel van terug, maar dit doet mij elke keer pijn. Wel hebben we beide de wens om binnenkort samen te gaan wonen maar ik twijfel ontzettend. Ik ben graag met hem en bij hem, maar ga ik mijn zekerheid en stabiliteit opgeven? Het fijne leventje dat mijn kind en ik samen hadden? Maar aan de andere kant zeggen vriendinnen ook dat ik mijn eigen geluk niet in de weg moet staan, ik verdien ook liefde. Soms snap ik het ook niet, hij kan zo lief zijn en alles voor me doen, maar hij kan ook omslaan en afstandelijk worden. Eerlijk is eerlijk, ik weet wat jullie gaan zeggen en rationeel weet ik het zelf ook wel, maar het doet ergens ook echt pijn, ik ben heel erg op hem gesteld geraakt.
Pffff, ik voel me zo een verschrikkelijke oen want ik zie het echt wel. Ik was die sterke, zelfstandige vrouw die het in haar eentje voor elkaar bokste. En wat ben ik nu?! Aan de andere kant ben ik doodsbenauwd hem kwijt te raken, want er zijn ook heel goede en fijne momenten. Zouden jullie een beetje lief kunnen zijn? Want ik merk dat ik gigantisch in de knoop zit met mijn emoties en gevoel.
vrijdag 28 maart 2025 om 06:31
Bedoel je dat een fijne partner de stress van op het werk niet mee naar huis neemt?
vrijdag 28 maart 2025 om 06:33
vrijdag 28 maart 2025 om 19:18
Eenmaal samenwonend volgen de ups steeds minder de lows op omdat het goedmaken middels seks dan een stuk minder wordt. Want dat zijn natuurlijk gewoon de ups. Je bent blij dat de ruzie en het gedreig weer voorbij is en dan volgt de verliefdheidsfase totdat het volgende drama zich weer voordoet.
Jouw kind zou hierin je eerste prioriteit moeten zijn in plaats van al de drama waar je nu al in verzeild bent geraakt waarvan jij jezelf de schuld geeft door stress nieuwe baan. Een partner zou op een normale manier zijn grenzen aangeven en niet dreigen de relatie te verbreken en daarnaast zou hij je moeten steunen.
Daarbij is het dus alleen maar leuk als er geen problemen zijn voor hem.
Echt waar begin je aan?
Ben je bang
Jouw kind zou hierin je eerste prioriteit moeten zijn in plaats van al de drama waar je nu al in verzeild bent geraakt waarvan jij jezelf de schuld geeft door stress nieuwe baan. Een partner zou op een normale manier zijn grenzen aangeven en niet dreigen de relatie te verbreken en daarnaast zou hij je moeten steunen.
Daarbij is het dus alleen maar leuk als er geen problemen zijn voor hem.
Echt waar begin je aan?
Ben je bang
zaterdag 29 maart 2025 om 07:49
Ik denk dat ze geschrokken is en denkt op het verkeerde forum terecht gekomen te zijn! Zo unaniem kan ik het me hier niet herinneren!
En dan is het ook nog eens het tegenovergestelde van wat ze hier hoopte te vinden!
zaterdag 29 maart 2025 om 08:23
Unaniem -1, want één forummer ziet het echt glashelder dat ze elkaar lief en leuk vinden en een leven met elkaar voor zich zien.
Misschien zijn onze
allemaal stuk.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
zaterdag 29 maart 2025 om 08:37
zaterdag 29 maart 2025 om 08:41
En al die highs en lows, emotionele chantage en ruzies maken allemaal niets uit? En het feit dat er ook een kind in het spel is?
Right...
zaterdag 29 maart 2025 om 09:52
Dat vat het wel samen... wijsCharlotte717 schreef: ↑27-03-2025 17:00Zelfs in een goede relatie, is dit te snel.
Zelfs in een relatie zonder kind, is dit te snel…
Laat je innerlijke tokkie stralen (gepikt met toestemming van Explorista)
zaterdag 29 maart 2025 om 10:00
“Ik verdien ook liefde”, in welk contract staat dat? Het belang van je kind gaat voor op jouw zucht naar een ongezonde liefde (hoge pieken, diepe dalen). Jouw kind is voor zijn ontwikkeling afhankelijk van jou, natuurlijk is samenwonen met mister Jekyll en Hide, niet goed voor zijn ontwikkeling. Ook niet voor jou, en dat weet je zelf ook wel.
zaterdag 29 maart 2025 om 13:49
Lees anders zelf mijn post even. Zonder het oordeel van himalaya met haar glazen bol.Kitty30plus schreef: ↑29-03-2025 08:41En al die highs en lows, emotionele chantage en ruzies maken allemaal niets uit? En het feit dat er ook een kind in het spel is?
Right...
.
zaterdag 29 maart 2025 om 16:25
Ik dacht al de raad te geven dat ze andere 'vriendinnen' moest zoeken maar al je't zo bekijkt...Draaideurforummer schreef: ↑29-03-2025 08:58Je vriendinnen zeggen dat je je eigen geluk niet in de weg moet staan, en ook liefde verdient.
Weet je zeker dat ze daar niet mee bedoelen dat je moet kappen met die man?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
