Relaties
alle pijlers
Samengesteld gezin en samenwonen
donderdag 27 maart 2025 om 10:39
Beste Viva-ers,
Ik schrijf al een tijdje mee, maar in verband met herkenbaarheid (en een stukje schaamte) toch maar een ander account aangemaakt. Sinds 3 jaar zijn de vader van mijn kind en ik uit elkaar. Vrij snel na de scheiding had ik ons leven weer op orde. Koopwoning, vaste baan, stabiliteit en vooral rust. We waren lekker met zijn tweetjes en ondanks dat ik soms wel echt behoefte had aan warmte en een arm om me heen vond ik het prima zo.
Echter ben ik afgelopen najaar iemand tegengekomen, ik kende deze persoon al een aantal jaar, zag hem incidenteel en kletsten dan. Goed, sindsdien een relatie. Helemaal gek van hem, hij hielp met alles, was lief, betrokken en al snel waren we non- stop samen. Op een gegeven moment ben ik met een andere baan begonnen, dit viel me zo ontzettend tegen en was heel zwaar. Ik merkte dat ik als persoon veranderde en dit had echt invloed op onze relatie. Ik was niet meer mezelf en had constant stress en onzekerheid, waardoor we veel ruzie kregen.
Ondertussen gaat het verder wel goed, we hebben soms onze strubbelingen, maar de high's zijn gigantisch en de lows ook. Tijdens ruzies geeft hij makkelijk aan er een punt achter te willen zetten, hier krabbelt hij dan wel van terug, maar dit doet mij elke keer pijn. Wel hebben we beide de wens om binnenkort samen te gaan wonen maar ik twijfel ontzettend. Ik ben graag met hem en bij hem, maar ga ik mijn zekerheid en stabiliteit opgeven? Het fijne leventje dat mijn kind en ik samen hadden? Maar aan de andere kant zeggen vriendinnen ook dat ik mijn eigen geluk niet in de weg moet staan, ik verdien ook liefde. Soms snap ik het ook niet, hij kan zo lief zijn en alles voor me doen, maar hij kan ook omslaan en afstandelijk worden. Eerlijk is eerlijk, ik weet wat jullie gaan zeggen en rationeel weet ik het zelf ook wel, maar het doet ergens ook echt pijn, ik ben heel erg op hem gesteld geraakt.
Pffff, ik voel me zo een verschrikkelijke oen want ik zie het echt wel. Ik was die sterke, zelfstandige vrouw die het in haar eentje voor elkaar bokste. En wat ben ik nu?! Aan de andere kant ben ik doodsbenauwd hem kwijt te raken, want er zijn ook heel goede en fijne momenten. Zouden jullie een beetje lief kunnen zijn? Want ik merk dat ik gigantisch in de knoop zit met mijn emoties en gevoel.
Ik schrijf al een tijdje mee, maar in verband met herkenbaarheid (en een stukje schaamte) toch maar een ander account aangemaakt. Sinds 3 jaar zijn de vader van mijn kind en ik uit elkaar. Vrij snel na de scheiding had ik ons leven weer op orde. Koopwoning, vaste baan, stabiliteit en vooral rust. We waren lekker met zijn tweetjes en ondanks dat ik soms wel echt behoefte had aan warmte en een arm om me heen vond ik het prima zo.
Echter ben ik afgelopen najaar iemand tegengekomen, ik kende deze persoon al een aantal jaar, zag hem incidenteel en kletsten dan. Goed, sindsdien een relatie. Helemaal gek van hem, hij hielp met alles, was lief, betrokken en al snel waren we non- stop samen. Op een gegeven moment ben ik met een andere baan begonnen, dit viel me zo ontzettend tegen en was heel zwaar. Ik merkte dat ik als persoon veranderde en dit had echt invloed op onze relatie. Ik was niet meer mezelf en had constant stress en onzekerheid, waardoor we veel ruzie kregen.
Ondertussen gaat het verder wel goed, we hebben soms onze strubbelingen, maar de high's zijn gigantisch en de lows ook. Tijdens ruzies geeft hij makkelijk aan er een punt achter te willen zetten, hier krabbelt hij dan wel van terug, maar dit doet mij elke keer pijn. Wel hebben we beide de wens om binnenkort samen te gaan wonen maar ik twijfel ontzettend. Ik ben graag met hem en bij hem, maar ga ik mijn zekerheid en stabiliteit opgeven? Het fijne leventje dat mijn kind en ik samen hadden? Maar aan de andere kant zeggen vriendinnen ook dat ik mijn eigen geluk niet in de weg moet staan, ik verdien ook liefde. Soms snap ik het ook niet, hij kan zo lief zijn en alles voor me doen, maar hij kan ook omslaan en afstandelijk worden. Eerlijk is eerlijk, ik weet wat jullie gaan zeggen en rationeel weet ik het zelf ook wel, maar het doet ergens ook echt pijn, ik ben heel erg op hem gesteld geraakt.
Pffff, ik voel me zo een verschrikkelijke oen want ik zie het echt wel. Ik was die sterke, zelfstandige vrouw die het in haar eentje voor elkaar bokste. En wat ben ik nu?! Aan de andere kant ben ik doodsbenauwd hem kwijt te raken, want er zijn ook heel goede en fijne momenten. Zouden jullie een beetje lief kunnen zijn? Want ik merk dat ik gigantisch in de knoop zit met mijn emoties en gevoel.
donderdag 27 maart 2025 om 17:06
Wat zou je ervan vinden als je vriend tegen je kind zegt dat hij vertrekt, zodra zij onenigheid hebben? Zou je dat wel acceptabel gedrag vinden?
Daarnaast vind ik een relatie die gestoeld is op flinke highs en extreme lows echt niet rustgevend en gezond. Voor jezelf niet, voor je kind al helemaal niet.
Wees trots op wat je hebt en koester dat. Er hoeft niet altijd méér te zijn. Sterker nog, in jouw geval gaan samenwonen wonen zou voor mij overkomen als een stap terug in geluk en gezondheid.
Daarnaast vind ik een relatie die gestoeld is op flinke highs en extreme lows echt niet rustgevend en gezond. Voor jezelf niet, voor je kind al helemaal niet.
Wees trots op wat je hebt en koester dat. Er hoeft niet altijd méér te zijn. Sterker nog, in jouw geval gaan samenwonen wonen zou voor mij overkomen als een stap terug in geluk en gezondheid.
donderdag 27 maart 2025 om 17:08
Waarom zit je zo in de knoop, to? Voor mij is het echt glashelder, jullie vinden elkaar lief en leuk en zien een leven met elkaar voor je maar samenwonen is nu nog even geen optie. Wat maakt dat je zo graag wilt samenwonen, volgens mij is dat niet alleen het hem zo leuk vinden. Je bent ergens bang voor. Wil hij graag samenwonen en ben je bang hem te verliezen als je daar nog even mee wacht? Heb je controledrang wellicht omdat je hem niet (helemaal) vertrouwt?
Wat verlies je als je nog een poosje lat, heb je dat voor jezelf in kaart?
Samenwonen is echt niet het grootste goed en in de huidige huizenmarkt al helemaal niet.
Als jullie relatie toekomstkans heeft, heeft ie die over 2,3,4 jaar ook.
Wat verlies je als je nog een poosje lat, heb je dat voor jezelf in kaart?
Samenwonen is echt niet het grootste goed en in de huidige huizenmarkt al helemaal niet.
Als jullie relatie toekomstkans heeft, heeft ie die over 2,3,4 jaar ook.
.
donderdag 27 maart 2025 om 17:18
Rooss4.0 schreef: ↑27-03-2025 17:08Waarom zit je zo in de knoop, to? Voor mij is het echt glashelder, jullie vinden elkaar lief en leuk en zien een leven met elkaar voor je maar samenwonen is nu nog even geen optie. Wat maakt dat je zo graag wilt samenwonen, volgens mij is dat niet alleen het hem zo leuk vinden. Je bent ergens bang voor. Wil hij graag samenwonen en ben je bang hem te verliezen als je daar nog even mee wacht? Heb je controledrang wellicht omdat je hem niet (helemaal) vertrouwt?
Wat verlies je als je nog een poosje lat, heb je dat voor jezelf in kaart?
Samenwonen is echt niet het grootste goed en in de huidige huizenmarkt al helemaal niet.
Als jullie relatie toekomstkans heeft, heeft ie die over 2,3,4 jaar ook.
Lief en leuk zolang het een ‘high’ is, er zijn flinke ruzies, als er iets fout/niet maar het zin gaat wordt het een enorme low en zegt hij dat hij vertrekt.
Gezellige relatie.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
donderdag 27 maart 2025 om 17:19
donderdag 27 maart 2025 om 17:25
Dit. Nu heeft je kind er (waarschijnlijk) nog geen last van. Als je gaat samenwonen worden jouw lows ook zijn lows. Lekker blijven latten.Bbubbels schreef: ↑27-03-2025 13:45Ik lees eigenlijk nergens een goede reden om dit te gaan doen. Alleen maar rode vlaggen. En waarom zou je uberhaupt gaan samenwonen? Je hebt een fijn leven met je kind zo te horen. Laat dat gezinsleven lekker zoals het is. En zie je vriend wanneer het kan. Je relatie klinkt niet stabiel. Daar zou ik een kind zeker niet bij betrekken door te gaan samenwonen.
donderdag 27 maart 2025 om 17:57
Jeetje zeg, van waar die haast!
Na een half jaar zou ik hem nog niet eens aan mijn kind voorstellen, laat staan aan samenwonen denken! Zelfs niet als het dat half jaar alleen maar leuk was geweest! Wat is nou helemaal een half jaar??
Maar goed, bij jullie is het niet alleen maar leuk! Je vriendinnen gunnen je de liefde, maar dat hoeft niet persé over deze man te gaan he! Want je verhaal klinkt niet persé liefdevol. En ook heeft niemand het over samenwonen!
Met het oog op je kind én de huidige woningmarkt zou ik écht de komende jaren niet gaan samenwonen! Veel te riskant! Daarvoor zou ik een relatie met een stevige basis echt een minimale voorwaarde vinden!
Na een half jaar zou ik hem nog niet eens aan mijn kind voorstellen, laat staan aan samenwonen denken! Zelfs niet als het dat half jaar alleen maar leuk was geweest! Wat is nou helemaal een half jaar??
Maar goed, bij jullie is het niet alleen maar leuk! Je vriendinnen gunnen je de liefde, maar dat hoeft niet persé over deze man te gaan he! Want je verhaal klinkt niet persé liefdevol. En ook heeft niemand het over samenwonen!
Met het oog op je kind én de huidige woningmarkt zou ik écht de komende jaren niet gaan samenwonen! Veel te riskant! Daarvoor zou ik een relatie met een stevige basis echt een minimale voorwaarde vinden!
donderdag 27 maart 2025 om 18:56
donderdag 27 maart 2025 om 19:15
Na een instabiel half jaar met een kind erbij ga je niet samenwonen. Punt.
Bovendien ... Waarom zou jij - als er over 3 à 5 jaar toch wordt samengewoond - met kind bij hem intrekken? Waarom trekt hij niet in bij jou?
Als alleenstaande ouder geef je stabiele huisvesting en een koopwoning toch niet op?
Bovendien ... Waarom zou jij - als er over 3 à 5 jaar toch wordt samengewoond - met kind bij hem intrekken? Waarom trekt hij niet in bij jou?
Als alleenstaande ouder geef je stabiele huisvesting en een koopwoning toch niet op?
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
donderdag 27 maart 2025 om 19:36
Je had nog geen definitieve keuze gemaakt voor jezelf en je kind. Als je dat niet doet, heb je natuurlijk de neiging om dan nog te twijfelen wat je eigenlijk wil.
Dat is compleet normaal, je wil jezelf geen nieuwe liefde ontzeggen, maar je maakt het jezelf wel niet makkelijk op die manier. Ik denk dat weinig mensen die definitieve keuze kunnen maken want dan ontzeggen ze zichzelf leukere momenten en het leven moet toch leuk zijn?! Ze sluiten zich dan ook voor een deel af van de wereld . Als je echt rust in je hoofd wil, denk ik dat je radicale keuzes moet maken.
Dat is compleet normaal, je wil jezelf geen nieuwe liefde ontzeggen, maar je maakt het jezelf wel niet makkelijk op die manier. Ik denk dat weinig mensen die definitieve keuze kunnen maken want dan ontzeggen ze zichzelf leukere momenten en het leven moet toch leuk zijn?! Ze sluiten zich dan ook voor een deel af van de wereld . Als je echt rust in je hoofd wil, denk ik dat je radicale keuzes moet maken.
donderdag 27 maart 2025 om 19:50
donderdag 27 maart 2025 om 20:03
Tijdens ruzie roept hij heel makkelijk dat hij er een punt achter wil zetten.
Oftewel emotionele chantage.
Als je met hem samenwoont en hij roept dat weer dan ben je niet zo makkelijk weg met je kind. Zet je roze bril af en ga voorlopig niet samenwonen. Daar heeft deze relatie nog niet genoeg basis voor.
Oftewel emotionele chantage.
Als je met hem samenwoont en hij roept dat weer dan ben je niet zo makkelijk weg met je kind. Zet je roze bril af en ga voorlopig niet samenwonen. Daar heeft deze relatie nog niet genoeg basis voor.
Als je minder wil moeten, moet je minder willen.
donderdag 27 maart 2025 om 20:16
Je noemt in je openingspost een stukje schaamte. Ik interpreteer dat als: je weet zelf best wat wijsheid is in dezen, en je schaamt je dat je desondanks overweegt het meest onverstandige te doen. Als ik dat mis heb, hoor ik het graag, dan ben ik benieuwd waar je je dan wel voor schaamt.
Jij verdient ook liefde? Sorry, maar wat een ontzettend loze uitspraak. Natuurlijk verdien je liefde. Maar je verdient geen overduidelijk domme beslissingen. Bovendien is er nog iemand die vóór gaat op wat jij verdient: je kind. Wat verdient je kind?
Je weet zelf vast wel dat samenwonen met een kind dat niet van hem is, terwijl je pas enkele maanden samen bent en bovendien veel ruzie hebt, ontzettend dom en onverstandig is.
Jij verdient ook liefde? Sorry, maar wat een ontzettend loze uitspraak. Natuurlijk verdien je liefde. Maar je verdient geen overduidelijk domme beslissingen. Bovendien is er nog iemand die vóór gaat op wat jij verdient: je kind. Wat verdient je kind?
Je weet zelf vast wel dat samenwonen met een kind dat niet van hem is, terwijl je pas enkele maanden samen bent en bovendien veel ruzie hebt, ontzettend dom en onverstandig is.
donderdag 27 maart 2025 om 21:45
Ook dit. Recht op geluk bestaat niet. Je kan het hopen of wensen, maar het is geen recht of natuurwet die zo staat ingesteld. Je bent wel volwassen genoeg om keuzes te maken, die de kans op lange termijn geluk (dat heet stabiliteit) te vergroten. Korte termijn euforie voelt misschien lekker, maar is allesbehalve een lange termijn recept. Je verstand ernaast gebruiken daarentegen des te meer.
donderdag 27 maart 2025 om 22:15
Ook zonder kinderen “verdien” je geen liefde. Je bent het aan jezelf verplicht je best te doen iemand te vinden waar je gelukkig mee wordt. Maar als diegene er niet is, dan is het aan jou om verstandig te kiezen, niet zomaar iets laten gebeuren, dat het je allemaal overkomt. Er is er maar een verantwoordelijk voor je eigen leven, dat ben je zelf. Een ander doet het niet voor je.
donderdag 27 maart 2025 om 22:27
vrijdag 28 maart 2025 om 06:22
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
