Schoonfamilie....

Jeetje, wat irritant zeg! Aan mij heb je weinig, want ik heb nooit in zo'n situatie gezeten, maar ik vind het een bizar verhaal. Erg naar ook. Ik vraag me alleen af via wie jullie horen wat die broer allemaal wel niet gezegd zouden hebben. ik vindhet namelijk wel raar dat mensen dat allemaal aan jullie doorspelen.



Ik zou de broier een keer confronteren. Ik hoorde dat je dit en dit vindt. Is dat zo? Want dat zouden we heel vervelend vinden en niet terecht. We komen namelijk best vaak bij jullie en dat terwijl we zo druk zijn met ons huisje.



Zoiets? Dan kan hij wel ontkennen maar intussen heb je heel minimaal ook jouw kant van het verhaal gedaan zonder naar te worden.



En wat je schoonouders betreft. Tja, andere generatie ook hoor. Zou ik me niet al te druk over maken. En als jij of je vriend het echt niet trekt zou ik wel een keer een opmerking maken hoor. Trek je eigen grens.



Sterkte!

Vind het erg vervelend voor jullie .maar zou toch eerst wel even de broer confronteren met of hij vergeten is dat jullie langs zijn geweest. De schoonouders. Tsja vind ik moeilijk want het blijven zijn ouders. Maar je hoeft natuurlijk niet alles te pikken.En misschien moet je ze eens uitnodigen voor een etentje bij je thuis. En kunt het dan onder de aandacht brengen.Want ik denk praten de beste remedi is voor al deze familie perikelen. En dan kunnnen ze daar iets mee doen.En dan kunnen jullie er een conclusie uit trekken.

Heel veel succes.

Klinkt alsof broer behoorlijk wat verdeeldheid aan het zaaien is. Zou een vorm van jaloezie kunnen zijn. Maar als ik jou was, zou ik jouw vriend dit aan laten kaarten bij zijn ouders. Ik bedoel, het is zijn familie. Sterkte ermee en het lijkt me echt heel vervelend zo'n situatie.

Over de broer praten zal bij de ouders misschien niet in goede aarde vallen.Zeker ook omdat je ook al met ze gaat praten over hoe ze jullie behandelen . Dus ik zou dat gewoon appart doen,en alles op zijn tijd.



Met de broer denk ik inderdaad dat het een soort van jaloezie is .Dat jullie alles zo voor elkaar hebben. Als dit nog eens voor zou komen met de broer zou ik hem confronteren de volgende keer in het bijzijn van X of Y en kijken hoe zijn reactie dan zal zijn.Ik vind niks zo vervelnd als leugens van mensen.

Ze schieten er niks mee op .Als alleen dat ze dadelijk een zoon/broer verliezen en een fantastische schoondochter/ schoonzus.



En het geloven het is wat je partner voelt. Ik vind dat mag je best weergeven aan ouders /broer. Wat het met je doet en hoe jij dat ervaart. Ook jij kan dat weergeven omdat jij ook hiermee geconfronteerd wordt .En wat ze ermee zullen doen weet ik ook niet . Je kunt je familie niet uitkiezen,en soms moet je keuzes maken in het leven. En soms kan dat zijn een soort van "time out" van je familie en zien hoe het verder zal gaan.

Zou het kunnen dat broer juist bang is dat die schoonouders jouw vriend voortrekken? Hoe waren de verhoudingen vroeger?

Poca ik geloof ook dat praten veel op kan lossen .maar als ik zo je verhaal hoor zal de broer niet erg veel gaan veranderen.En ja het kan een grote stempel drukken op je huwelijk als dit in de weg staat .maar om altijd je mond te moeten houden en op je tong te bijten dat kun je ook een heel leven niet volhouden. Ik weet dat het heel moeilijk is Omdat ik ook mijn familie niet bij mijn trouwen had.(heel andere omstandigheden) Dus ik begrijp dat je dit wil voorkomen. Praten is de enige remedi.En ja bekijken wat hun antwoorden zijn op het gevoel wat jullie hebben.

Poca ja dat is vaak het probleem omdat ze sterk moeten zijn.Als je ook al weergeeft aan het harder opvoeden van de twee oudste. Niet huilen,niet je gevoelens weergeven. Je bent een jongen. Ik vind het zo jammer dat dit nog steeds voorkomt. Ouders kunnen ook fouten maken.en dat mag dan ook best gezegt worden,. het wil niet zeggen dat ze dit bewust deden.Maar het mag best verteld worden hoe jij dat binnen het gezin gevoelt hebt. Het is denk ik ook het een beetje verwoorden hoe je dat gevoelt hebt. Want vaak gaat het om opgekropte gevoelens van jaren die er dan in tien minuten uitkomen. Het is het en beetje verpakken van beginnen met je gevoelens te uiten

Ik heb dat ook nooit gehad dat je gevolens moest uiten.heb ik wel geleerd de laaste acht jaar . Ik moet eerlijk zeggen ik heb schatten van schoonouders die voor me kklaar staan en waar dus wel alles besproken kan worden. Helaas kom ik ook uit een vreemd gezin dat allerlei geheimen had, en waar gevoelens niet bespreekbaar was.(en nog is) Ik heb ze moeten laten gaan daardooromdat mijn gezondheid toch wel belangrijker was.

Ik vind het erg knap van jou en je vriend om dit toch te willen voorleggen. En goed van je vriend om jou toch in vertrouwen te nemen.Dat geeft al weer wat voor een fijne relatie jullie moeten hebben. Het is voor jou ook vreemd omdat je niet anders gewent bent om alles open en bloot op tafel te gooien. Zo was dat voor mijn man ook. gelukkig is hij erg begrijpend en heeft ie het ook meerdere malen meegemaakt dat ik zo afgekapt werdt in bepaalde gesprekken war ze het niet over wilde hebben. dan moet je keuzes maken.en ik weet dat het heel moeilijk kan zijn. Maar ook soms onvermijdelijk zijn.Ik hoop dat dit voor jullie niet het geval is en dat ze open stan voor jullie gesprek met hen.

Met mij en mijn man gaat het goed. Ik heb mijn schoonfamilie die wel willen luisteren en die open staan voor alles. Ik ben voor hen gewoon een dochter.

Zielig voor de andere schoondochter, die niet zo goed ligt, dat jij ook het contact met haar verminderd hebt. Ze zal zich lekker welkom voelen in deze familie van je vriend *not*.



Ik heb met zulke schoonfamilieperikelen geen ervaring. Ik denk dat praten vrij zinloos is. Het is allemaal een kwestie van perspectief. Je schoonouders en zwager zullen hun gedrag als volkomen normaal beschouwen en vinden dat jouw vriend en jij zeuren.

wanda_p schreef op 16 november 2007 @ 18:01:

Zielig voor de andere schoondochter, die niet zo goed ligt, dat jij ook het contact met haar verminderd hebt. Ze zal zich lekker welkom voelen in deze familie van je vriend *not*.

Dat lijkt me voor die andere schoondochter ook waardeloos zeg. Het gaat eigenlijk een beetje over en weer in die familie.

Helaas hebben wij hier ook erge last van (gehad).



Mijn vriend en ik kennen elkaar nu 9 jaar en wonen nu 8 jaar samen. Het ging altijd erg leuk en gezellig met zijn ouders. Soms drongen ze zich teveel op maar als je er dan wat van zei was het goed.

Hij heeft nog een zus die altijd een uitkering heeft gehad omdat ze vanwege een lichamelijk probleem niet kon werken. Mijn schoonvader is lichamelijk beperkt en heeft altijd gewerkt met een subsidie baan. Ze hadden dus geen vetpot.



Het begon toen ik zwanger was van onze eerste, zijn moeder vond dat als ik 4 dagen ging werken zij alle dagen ging oppassen. Dat ik een dag minder ging werken en mijn vriend ook en we kozen vor 2 dagen kinderopvang vond ze niet leuk. We wilde niet afhankelijk zijn. Ze zijn niet de jongste en ook regelmatig ziek en dan moet je weer een andere oplossing zien te vinden. Dus wij kozen voor de kinderopvang, goed voor de kleine, altijd beschikbaar en zo sta je niet bij familie in het krijt en konden opa en oma gewoon opa en oma zijn en ze verwennen en nietde opvoeder zijn.

We hebben het ze rustig uitgelegd en dachten dat het goed was overgekomen maar helaas, vanaf toen is de elende begonnen. Ze deed gekke dingen met ons kindje waardoor wij haar ook niet op lieten passen.Maar ik betrok ze wel erg bij ons kindje. Liet ze badderen, fles geven en ging geregeld bij ze langs. Na 2 maanden gingen ze verhuizen een eind bij ons vandaan "ze hadden toch niks meer om voor te blijven zeiden ze" Ikzelf had geen vervoer en zou danniet zo snel bij hun een bak koffie kunnen gaan drinken of evenlangs gaan zodat ze de fles konden geven. We merkten wel dat er in de familie vreemd werd gedaan naar ons en toen kwam bij oma het hoge woord eruit. Ze hebben ons helemaal zwart gemaakt in de familie, ze mochten nooit die kleine vasthouden, ik zou niet thuis geven als ze langs kwamen terwijl ik wel thuis hoorde te zijn enz enz. Wij hebben onze kant van het verhaal verteld (er is echt heel veel gebeurd) Kort hierop hebben zij het contact met de rest van de famlie verbroken. Ze vielen door de mand. Wij hadden echter nog wel contact met ze al was het erg weinig met veel spanning maar ik vond het belangrijk want ja het zijn toch de opa en oma van ons kindje. Mijn vriend had al veel eerder wilen stoppen. Uiteindelijk is er nog eenkindje bij gekomen, helaas hebben ze dat maar 2 keer gezien. Ons kindje kwam in het ziekenhuis terecht en het was allemaal zo hectisch dat we geen behoefte hadden aan bezoek. We hadden een kindje thuis, een baby in het ziekenhuis waarvan ze niet wisten wat het had. We hebben iedereen gebeld maar gezegd dat we even rust wilde en even geen bezoek wilde hebben. Dit hebebn al onze vrienden en familie geaccepteerd behalve zij. Ze hebben ons nooit meer gebeld. Langskwamen deden ze allang niet meer dat kwam altijd van ons uit. Mijn vriend heeft ze nog vaak gebeld maar er werd nooit opgenomen. Na een voicemail werd er niet teruggebeld dus ja....heel lastig allemaal.

Hier kom tnog bij dat mijn schoonzus erg jaloers was op haar broetje. Hij had de baan die zij altijd had willen hebben, maarja zij kon niet werken. Ze is een aantal keer in een relatie gestapt om ons te overtreffen. een man met een mooier huis dan ons maar bleek alcoholist maargoed ze woonde beter dan wij en ga zo maar door. Al die jaren was zij een slachtoffer. Totdat wij niet meer in beeld waren, ze ging weer werken kreeg een mooi huisje enz. Zij was de beste, ja logisch meer kinderen hadden ze niet. Wij zijn inmiddels verhuisd, hebben een mooi huis en mijn vriend heeft een goed baan hier zijn zij erg jaloers op. Zij hebben altijd elk dubbeltje ommoeten draaien en nu heeft hun zoon/broertje het goed voor elkaar terwijl hij nog jong is. Jammerdat je eigen ouders je dat misgunnen. God wat zou ik trots zijn op mijnkindjes als ze hun leven goed op orde hebben waarom moet je hier jaloers op zijn?



Met de kinderverjaardagen kregen we altijd hele nare kaartjes, opa en oma hebebn je maar 2 eer mogen zien enzo. Iets wat je niet op een verjaardagskaart van een kind schrijft. Met onze verjaardag kwam er niks had die verwijten dan geschreven.



Het gekke is, we hebben ze nu 2 jaar niet gezien en we hebben een hoop meegemaakt in de jaren die er vooraf gingen maar ik mis ze toch vaak. Ikhad zo graag gewilt dat het nog zo was voordat ons eerste kindje geboren was. De kinderen vragen er niet om ze kennen ze amper de oudste was net 3 en de jongste ongeveer 2 maanden ze kunnen ze al niet meer herinneren en dat is best jammer. Mijn vriend mist zijn ouder swel hoe ze vroeger waren maar zegt ook dat het nooit meer zo zal worden. HIj wil best wel contact maar vindt dat zij de eerste stap moeten zetten. Via andere oma hebben we vernomen dat ze onze kinderen erg missen en we hebben haar gezegd dat ze contact met ons kunnen opnemen maar zij vinden dat wij naar hun moeten komen. In het verleden hebben we altijd als er weer een misverstand was naar hun moeten komen om er over te praten nu is het hun beurt. Nu wilen zij niet op ons afstappen omdat vriendlief te goed kan praten. Mijn schoonmoederheeft gezegd dat bij de geboorte van ons kindje haar jeugd naar boven is gekomen en dat die niet prettig was en dat ze daardoor zo van slag is geraakt en dat het hierdoor komt maar wat ben je dan voor man dat je dat toelaat en zelf je kind en zijn kinderen niet meer wilt zien?



Hoe zouden jullie dit aanpakken? De rust is fijn niet steeds 2 overspannen ouders als we naar opa en oma moeten. Toch blijft het een "gemis" ze niet meer te zien. Hadden jullie toch maar de eerste stap genomen en zo ja hoe? Of hadden jullie het zo gelaten?



Ben blij dat ik het even van me heb af kunnen schrijven.

Esther dat is zeker heel moeilijk. Zou je man het fijn en leuk vinden als jij het heft in handen zou nemen? Of vind hij dat het zo gelaten moet worden?

Ik heb het idee dat ze een beetje te "proud" zijn. En een excuus zoeken van oud zeer van henzelf.Waarom dan niet komen praten? je zou denken dat ze het juist dan veel leuker willen hebben met hun kinderen en kleinkinderen.Om ze juist iets leuks mee te geven in hun jeugd.!

Ik hoop dat dit niet alleen een excuus voor ze is . En dat ze dit echt allemaal menen. want tenslotte hebben zij toch best veel kapot gemaakt. En dat is wel erg jammer.

Poca als iemand schreeuwt dan is het een teken van onmacht.En weet niet wat deze moet zeggen. ze zal er niet klaar voor zijn .Omdat ze weet dat jij het niet links laat liggen.En ze altijd is wegekomen met .Ik schreeuw en dan is het einde gesprek.Alles is vergeten en we gaan gewoon verder. Tenminste dat is mijn ervaring met familie waar ik mee wilde praten en dit steeds gebeurde. Dan weken niks laten horen en dan opeens doen of er niks gebeurt was. Ik ben niet iemand die zonder praten zomaar over iets heen kan stappen.

Bedankt voor jullie reakties,



Mijn vriend praat er niet gaag over maar als we het er over hebben en ik vraag naar wat hij het liefste wil dan zou hij wel graag contact met ze willen hebben. Maar hij is bang zijnhoofd weer te stoten en zegt dat het dat allemaal niet waard is, de stress enzo. Hij zegt dat ze ons veel pijn gedaan hebben en we nu 2 kindjes hebben die er dan ook bij betrokken raken mocht het weer mis gaan. Zij raken dan hun opa en oma kwijt. Hoe ze vroeger waren worden ze nooit meer, zijn moeder is door de komst van ons eerste kindje en de overgang toch aardig van slag geraakt.

Hij wil best met zijn ouder spraten maar vindt wel dat zij naar ons moeten komen. Zijn oma geeft aan dat ze ziet dat zij er erg veel last van hebben en het slecht met ze gaat door deze situatie maardat zij niet willen praten omdat mijn vriend ze toch weer onder tafel praat. Toen wij tegen oma hadden gezegd dat ze konden bellen/schrijven enz. hebben we niks van hun gehoord. We hebben oma hierna ook niet meer gezien dus ja wat de reden daarvan is weet ikniet en om dit nou via de telefoon met haar te bespreken is ook weer zo wat. Er staat een bezoek gepland voor van het weekend zal het toch nog eens met haar over hebben.



Ikheb er wel eens over nagedacht ze een brief te schrijven maar weet niet hoe zij zullen reageren. Ik ben zo bang dat we of een nare brief terug krijgen of helemaal niks van ze horenendat zou toch ook wel een klap geven. De andere kant van de familie (schoonmoederskant)zeggen allemaal dat zij zeniet meer willen zien na alle streken maar dat ze heel goed begrijpen als wij toch weer contact met ze willen opnemen. Ze steunen ons erook in. Het jongere broertje van mijn schoonmoeder heeft samen met zijn vrouw de taak van ouders/schoonouders een beetje op zich genomen en dat is toch wel fijn.



Ik ga het toch nogeens met mijn vriend bespreken want k merk dat het toch nog best vaak in mijn hoofd rommelt. Ik ben denk ik ook bang, stelje voor dat ze reageren en iets willen afspreken, heo moeten we dat dan weer gaan aanpakken? Hoe krijgen we weer een beetje vertrouwen in elkaar? Ze hebben in het verleden zulke gekken dingen gezegden gedaan die zoveel pijn deden. Ik wil het af kunnen sluiten, positief of negatief maar als de knoop maar definitief wordt doorgehakt.