Relaties
alle pijlers
Sinterklaas met familie
zondag 22 september 2024 om 19:47
Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik 
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
dinsdag 24 september 2024 om 15:30
Er is inmiddels een aangepaste versie voorgesteld, waar ik me in kan vinden. Man heeft in het bericht er nog een halfuur aangeplakt (hij had eerst geen eindtijd getypt, toen zei ik, zet er een duidelijke eindtijd bij, namelijk ... zodat de kinderen een halfuur later naar bed gebracht kunnen worden. Vervolgens heeft hij de tijd waarop de kinderen naar bed gebracht moeten worden neergezet en het verzonden. Hij zegt dat hij me verkeerd begrepen had. Het is echt een gevalletje grenzen opzoeken, maar ik geef hem voor nu het voordeel van de twijfel. Elke verdere manier waarop dit voorstel nu nog veranderd gaat worden, betekent dat ik niet mee ga, dat heb ik hem heel duidelijk gemaakt. En hoewel ik echt op mijn handen moet zitten om niet te checken hoe dit voorstel valt bij schoonfamilie, probeer ik echt dit nu volledig los te laten. Verandert het dan toch nog, heb ik mooi een dag vrij en hoef ik ook geen gedicht te schrijven en te winkelen, heerlijk.calvijn1 schreef: ↑24-09-2024 15:23En puntje bij paaltje zit to op Pakjesavond gewoon zoals ieder jaar in dezelfde ellende.
Ik geloof nooit dat haar man zich gaat houden aan de aangepaste versie.
Die neemt to niet serieus en denkt niet dat zij het echt niet wil.
Het enige echt duidelijke statement is gewoon niet gaan
dinsdag 24 september 2024 om 15:34
Niet flauw bedoeld maar oprecht: in welk opzicht is jouw man wél leuk dan? En een echte partner. Hij klinkt als een zeer vervelend onaangepast klein kind.Minik schreef: ↑24-09-2024 15:26Nou dat is juist zo gek. Ik heb echt al honderd keer dingen gezegd die ik vervelend vind, maar blijkbaar is het gewoon nog nooit overgekomen. Wat ik ergens idioot vind, want blijkbaar moet ik er een soort actie aan verbinden zodat hij voelt hoe vervelend ik iets vind ofzo, anders komt het gewoon totaal niet binnen. Het gaat eigenlijk consequent om dingen waarbij hij zonder enig overleg of nadenken besloten heeft iets te gaan doen (weg van huis), een nachtje weg met vrienden, een feestje hier of daar, een vierdaagse cursus van zijn werk waardoor hij niet thuis slaapt en dus ook niet 's avonds kan helpen met de kinderen, etc, etc, etc. En echt, huilende discussies hierover gevoerd, duidelijk aangegeven dat ik het echt niet oké vind dat hij mij opzadelt met de zorg voor alles en iedereen en dat hij constant maar doet waar hij zin in heeft. Ik heb een hele tijd volledig borstvoeding gegeven en dan baalde ik er soms gigantisch van dat ik überhaupt niet zomaar iets zou kunnen doen want al zou ik weg willen, moest ik weer nadenken over kolven, melk bewaren, etc. Zijn reactie was dan dat hij snapt dat dat heel vervelend is, maar dat het nou eenmaal mijn keuze is om borstvoeding te geven en dat hij dat ook echt wel waardeert, maar dat hij er niks aan kan doen dat hij dus wel die vrijheid had en dat hij daar dus ook gewoon gebruik van maakt.
Het is echt niet zo dat ik altijd maar glimlachend alles doe ofzo, maar wat ik ook zeg, het komt gewoon niet binnen. Of hij gaat dan heel overdreven een soort toestemming vragen of hij de volgende dag met vrienden weg kan, waarbij ik echt in een moederpositie wordt gezet en eigenlijk geen nee kan zeggen. Want als ik nee zeg, dan vindt hij dat ik daar een goede reden voor moet hebben, want als hij bijvoorbeeld pas na kinderbedtijd zou vertrekken, dan kan hij toch gewoon weg? En enerzijds is het waar, maar de consequentie is dat ik dus niet weg kan (maar dan is zijn argument dat ik toch niet weg wil, en dat is vaak ook zo, ik hoef niet zo nodig elke avond iets te doen, maar het gaat me meer om het gevoel) en dat we ook praktisch nooit tijd samen hebben. En stel nou dat ik zeg, nee ik wil dat je thuis bent, dan wordt het ook niet gezellig, want dan gaat hij zitten mokken of moet ik een avondvullend programma verzinnen waardoor het thuis leuker is dan het met vrienden was geweest.
dinsdag 24 september 2024 om 15:45
Op het moment zijn we niet echt partners. Maar dat kaartte ik gisteren aan en dat ervaart hij blijkbaar totaal niet zo. Ik snap er dan weer niks van dat hij dat niet zo ervaart, want we doen vrijwel niks samen behalve praktische zaken rondom huis en gezin. Hij zegt dan wel 'zullen we binnenkort een weekend weg?' en dat bedoelt hij echt om dingen op te lossen. Ik heb dan het gevoel dat hij denkt dat als we één weekend samen weg gaan, alles weer is opgelost, terwijl dat voor mij helemaal niet zo voelt en ik op dit moment niet eens echt zin heb om met hem een weekend weg te gaan.
Mijn man is best een hele leuke man, hij heeft humor, kan goede vragen stellen, is een verbinder, kan heel prettig gezelschap zijn. Hij heeft leuke ideeën, durft out of the box te denken. Het is echt wel een leuke man, maar in de manier waarop wij nu met elkaar omgaan, vind ik er ook echt even geen bal meer aan. Ik kan me ook oprecht niet voorstellen dat hij mij op dit moment een hele leuke vrouw vindt, maar volgens hem is er geen vuiltje aan de lucht. Ik snap er niks van.
dinsdag 24 september 2024 om 15:45
Doe jij weleens wat hij doet? Zou jij nu naar hem kunnen appen 'ik ga zaterdag met Anneke winkelen. Ze haalt me om 10 uur op en ik ben na het avondeten weer thuis.' En dan bedoel ik met 'zou je dat kunnen' meer van of je dat zou willen doen zo. Misschien moet je ook eens lekker iets voor jezelf plannen, zonder eerst met hem te overleggen of het wel uitkomt. Op die manier krijgt hij misschien ook wel een probleem, en wordt die therapie wel urgent.Minik schreef: ↑24-09-2024 15:26Nou dat is juist zo gek. Ik heb echt al honderd keer dingen gezegd die ik vervelend vind, maar blijkbaar is het gewoon nog nooit overgekomen. Wat ik ergens idioot vind, want blijkbaar moet ik er een soort actie aan verbinden zodat hij voelt hoe vervelend ik iets vind ofzo, anders komt het gewoon totaal niet binnen. Het gaat eigenlijk consequent om dingen waarbij hij zonder enig overleg of nadenken besloten heeft iets te gaan doen (weg van huis), een nachtje weg met vrienden, een feestje hier of daar, een vierdaagse cursus van zijn werk waardoor hij niet thuis slaapt en dus ook niet 's avonds kan helpen met de kinderen, etc, etc, etc. En echt, huilende discussies hierover gevoerd, duidelijk aangegeven dat ik het echt niet oké vind dat hij mij opzadelt met de zorg voor alles en iedereen en dat hij constant maar doet waar hij zin in heeft. Ik heb een hele tijd volledig borstvoeding gegeven en dan baalde ik er soms gigantisch van dat ik überhaupt niet zomaar iets zou kunnen doen want al zou ik weg willen, moest ik weer nadenken over kolven, melk bewaren, etc. Zijn reactie was dan dat hij snapt dat dat heel vervelend is, maar dat het nou eenmaal mijn keuze is om borstvoeding te geven en dat hij dat ook echt wel waardeert, maar dat hij er niks aan kan doen dat hij dus wel die vrijheid had en dat hij daar dus ook gewoon gebruik van maakt.
Het is echt niet zo dat ik altijd maar glimlachend alles doe ofzo, maar wat ik ook zeg, het komt gewoon niet binnen. Of hij gaat dan heel overdreven een soort toestemming vragen of hij de volgende dag met vrienden weg kan, waarbij ik echt in een moederpositie wordt gezet en eigenlijk geen nee kan zeggen. Want als ik nee zeg, dan vindt hij dat ik daar een goede reden voor moet hebben, want als hij bijvoorbeeld pas na kinderbedtijd zou vertrekken, dan kan hij toch gewoon weg? En enerzijds is het waar, maar de consequentie is dat ik dus niet weg kan (maar dan is zijn argument dat ik toch niet weg wil, en dat is vaak ook zo, ik hoef niet zo nodig elke avond iets te doen, maar het gaat me meer om het gevoel) en dat we ook praktisch nooit tijd samen hebben. En stel nou dat ik zeg, nee ik wil dat je thuis bent, dan wordt het ook niet gezellig, want dan gaat hij zitten mokken of moet ik een avondvullend programma verzinnen waardoor het thuis leuker is dan het met vrienden was geweest.
Geen idee of dat werkt hoor, maar hij heeft nu geen probleem omdat hij zijn leven precies zo kan vormgeven als in hem opkomt, zonder te overleggen. Misschien dat hij wel een gevoel van problematiek ontwikkelt als hij wel moet gaan nadenken of zijn plannen wel haalbaar en/of wenselijk zijn.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
dinsdag 24 september 2024 om 15:48
Ik zou dat kunnen doen, maar heb het momenteel erg druk (tijdelijk een paar maanden veel werk en studie) en merk dat ik echt heel bewust mijn 'vrije' tijd met de kinderen wil doorbrengen, omdat ik ze anders echt te weinig zie. Maar ik zou dit in de avonden eigenlijk gewoon moeten doen. Man, ik ben weg, succes ermee! Helemaal niet zo'n slecht idee.ninanoname schreef: ↑24-09-2024 15:45Doe jij weleens wat hij doet? Zou jij nu naar hem kunnen appen 'ik ga zaterdag met Anneke winkelen. Ze haalt me om 10 uur op en ik ben na het avondeten weer thuis.' En dan bedoel ik met 'zou je dat kunnen' meer van of je dat zou willen doen zo. Misschien moet je ook eens lekker iets voor jezelf plannen, zonder eerst met hem te overleggen of het wel uitkomt. Op die manier krijgt hij misschien ook wel een probleem, en wordt die therapie wel urgent.
Geen idee of dat werkt hoor, maar hij heeft nu geen probleem omdat hij zijn leven precies zo kan vormgeven als in hem opkomt, zonder te overleggen. Misschien dat hij wel een gevoel van problematiek ontwikkelt als hij wel moet gaan nadenken of zijn plannen wel haalbaar en/of wenselijk zijn.
dinsdag 24 september 2024 om 15:55
TO, jouw man is net als de mijne, denk ik. Mijn man had ook geen probleem, voelde zich niet verantwoordelijk voor de zorg voor de kinderen en zag mijn onvrede met onze verdeling als het weer: geen aandacht aan besteden, dan gaat het het snelst over. Het gaat een stuk beter met mijn vrije tijd en de verdeling nu ik heel strak heel veel weiger. Maar het heeft mijn gevoelens voor mijn man wel bekoeld. Dat is verdrietig.
dinsdag 24 september 2024 om 15:57
Mwah, jij faciliteert momenteel wel heel zijn leven. Dus zelfs als hij je niet echt leuk vindt op het moment is het in ieder geval wel erg makkelijk. Voor hem. Dat jij het moeilijk hebt lijkt hem niet te boeien.Minik schreef: ↑24-09-2024 15:45Op het moment zijn we niet echt partners. Maar dat kaartte ik gisteren aan en dat ervaart hij blijkbaar totaal niet zo. Ik snap er dan weer niks van dat hij dat niet zo ervaart, want we doen vrijwel niks samen behalve praktische zaken rondom huis en gezin. Hij zegt dan wel 'zullen we binnenkort een weekend weg?' en dat bedoelt hij echt om dingen op te lossen. Ik heb dan het gevoel dat hij denkt dat als we één weekend samen weg gaan, alles weer is opgelost, terwijl dat voor mij helemaal niet zo voelt en ik op dit moment niet eens echt zin heb om met hem een weekend weg te gaan.
Mijn man is best een hele leuke man, hij heeft humor, kan goede vragen stellen, is een verbinder, kan heel prettig gezelschap zijn. Hij heeft leuke ideeën, durft out of the box te denken. Het is echt wel een leuke man, maar in de manier waarop wij nu met elkaar omgaan, vind ik er ook echt even geen bal meer aan. Ik kan me ook oprecht niet voorstellen dat hij mij op dit moment een hele leuke vrouw vindt, maar volgens hem is er geen vuiltje aan de lucht. Ik snap er niks van.
dinsdag 24 september 2024 om 16:00
Dat is echt heel verdrietig ja. Ik baal er ook van, want ik vind hem gewoon totaal niet aantrekkelijk op dit moment en soms denk ik zelfs.. 'dan ga je toch lekker weg' als hij voor de zoveelste keer weer iets gepland heeft zonder overleg, want dan hoef ik ook verder niks met hem te doen. Want op dit moment is weinig leuk wat we eventueel samen doen. En dat wil ik niet, want ik wil gewoon het fijn hebben samen, op elkaar kunnen bouwen en ook een goed voorbeeld zijn voor de kinderen. Uit elkaar wil ik absoluut niet, ik zie echt heel veel ruimte om wel weer nader tot elkaar te kunnen komen, maar dan moet hij dat wel ook gaan zien. Anders gebeurt inderdaad wat jij beschrijft. Dan wordt ik misschien wel meer tevreden omdat ik mijn eigen grenzen aan ga geven, maar daar wordt het tussen ons dan niet beter van.Ladara schreef: ↑24-09-2024 15:55TO, jouw man is net als de mijne, denk ik. Mijn man had ook geen probleem, voelde zich niet verantwoordelijk voor de zorg voor de kinderen en zag mijn onvrede met onze verdeling als het weer: geen aandacht aan besteden, dan gaat het het snelst over. Het gaat een stuk beter met mijn vrije tijd en de verdeling nu ik heel strak heel veel weiger. Maar het heeft mijn gevoelens voor mijn man wel bekoeld. Dat is verdrietig.
dinsdag 24 september 2024 om 16:03
ik denk dat je dit ook gewoon tegen hem zult moeten zeggen, want daarmee wordt het ook zijn probleem. En dat hij de keuze heeft, of we gaan er wat aan doen of het is einde relatie. Je zult het makkelijker hebben en minder energie kwijt zijn aan alles zonder hem.Minik schreef: ↑24-09-2024 16:00Dat is echt heel verdrietig ja. Ik baal er ook van, want ik vind hem gewoon totaal niet aantrekkelijk op dit moment en soms denk ik zelfs.. 'dan ga je toch lekker weg' als hij voor de zoveelste keer weer iets gepland heeft zonder overleg, want dan hoef ik ook verder niks met hem te doen. Want op dit moment is weinig leuk wat we eventueel samen doen. En dat wil ik niet, want ik wil gewoon het fijn hebben samen, op elkaar kunnen bouwen en ook een goed voorbeeld zijn voor de kinderen. Uit elkaar wil ik absoluut niet, ik zie echt heel veel ruimte om wel weer nader tot elkaar te kunnen komen, maar dan moet hij dat wel ook gaan zien. Anders gebeurt inderdaad wat jij beschrijft. Dan wordt ik misschien wel meer tevreden omdat ik mijn eigen grenzen aan ga geven, maar daar wordt het tussen ons dan niet beter van.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
dinsdag 24 september 2024 om 16:04
Poeh, je man klinkt meer als een puber dan een partner. Ik denk dat die Sinterklaasviering meer een symptoom is dan het probleem. Maar dat je dat zelf inmiddels ook duidelijk was. Wat zegt hij als je vraagt of hij de ruzies en huilbuien over dit soort dingen ook geen probleem vindt? Denkt hij echt dat het normaal is, zowel zijn gedrag als jullie onderlinge dynamiek?
dinsdag 24 september 2024 om 16:05
Ik heb al gezegd dat ik hem dit jaar niet ga helpen herinneren en dat ik ook niks voor hem ga doen. Als hij het vergeet, ga ik wel voor de kinderen iets regelen, want uiteindelijk is het feest voor hen. Maar hij zoekt het maar uit.
Nou zijn er wel twee scenario's... of hij gaat op het allerlaatste moment alsnog alles moeten regelen, en zadelt mij dan weer op met de kinderen omdat hij nog weg moet en gaat chagrijnig lopen doen omdat zijn gedicht niet lukt en boos doen als het pakpapier op is enzo. Of hij vergeet het echt en is dan te laat. Dat laatste hoop ik ergens, maar dan is er wel weer een kans dat ik erop aangekeken word door schoonfamilie dat ik hem niet even heb helpen herinneren. Maar inmiddels, dankzij jullie, is dat me wel een goed ongemakkelijk moment waard. Want dan reageer ik met 'ik ben zijn moeder niet, hij mag gewoon voor zichzelf zorgen' en dan ben ik ook direct weg. (desnoods inderdaad met de auto en dan zoekt hij het maar uit)
dinsdag 24 september 2024 om 16:06
Door wat Ladara schreef over het moederschapstopic wil ik iets ander schrijven.
Het moet de morele taak, de eerste wens zijn van je man zijn om voor jou en jullie kinderen te zorgen.
Hij kan best weg, nadat hij heeft overlegd met jou of het uitkomt. Hij mag niet als vanzelfsprekend aannemen dat jij de zorg voor de kinderen of voor het gezinsleven wel volledig overpakt omdat het hem nú even niet uitkomt. Hij moet die zorg eerst veiligstellen.
Het moet de morele taak, de eerste wens zijn van je man zijn om voor jou en jullie kinderen te zorgen.
Hij kan best weg, nadat hij heeft overlegd met jou of het uitkomt. Hij mag niet als vanzelfsprekend aannemen dat jij de zorg voor de kinderen of voor het gezinsleven wel volledig overpakt omdat het hem nú even niet uitkomt. Hij moet die zorg eerst veiligstellen.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
dinsdag 24 september 2024 om 16:09
Ik geloof niet dat iemand er echt beter van wordt als wij daadwerkelijk uit elkaar zouden gaan. Hij niet, de kinderen niet en ik uiteindelijk ook niet. Dus echt dreigen met een scheiding wil ik niet. Ik heb hem beloofd bij hem te blijven in goede en in slechte tijden. Maar ik heb wel naar hem benoemd dat ik niet uit elkaar wil (met deze redenen) maar dat ik wel nu op een punt zit dat het zo echt niet langer meer kan. Dus er moet nu wel echt iets gaan veranderen.
Zijn reactie op voorstel relatietherapie is dat hij dat wel heftig vindt en dat hij vindt dat 'we' nog niet op dat punt zijn. Ik heb ook gevraagd wanneer we dan wel op zo'n punt zijn? Hoe erg moet het dan worden? Dat kon hij niet bedenken. Hij denkt dat als we in relatietherapie zouden gaan, hij niks te vertellen heeft, want hij vindt dat het gewoon goed gaat.
dinsdag 24 september 2024 om 16:11
He bah, Minik! En ook he bah, Ladara!
Wat naar dat jullie de liefde voor je man voelen bekoelen door hun nonchalance en eigengereidheid. Ik heb met jullie beide te doen en ik wil jullie echt adviseren om op zoek te gaan naar een goede relatietherapeut. En het dan ook zo in de gezamelijke agenda te zetten. Dan ga je in eerste instantie sowieso en alleen en mogen jullie mannen aansluiten. Omdat ze er zelf ook bij gebaat zijn dat de relatie ten goede veranderd omdat die anders weleens voorbij kan zijn.
Wat naar dat jullie de liefde voor je man voelen bekoelen door hun nonchalance en eigengereidheid. Ik heb met jullie beide te doen en ik wil jullie echt adviseren om op zoek te gaan naar een goede relatietherapeut. En het dan ook zo in de gezamelijke agenda te zetten. Dan ga je in eerste instantie sowieso en alleen en mogen jullie mannen aansluiten. Omdat ze er zelf ook bij gebaat zijn dat de relatie ten goede veranderd omdat die anders weleens voorbij kan zijn.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
dinsdag 24 september 2024 om 16:14
Maak die afspraak! Je hoeft niet beide op hetzelfde moment hetzelfde te willen. Waarom zou je hiermee weer afwachten tot hij het nodig vindt? Misschien moet die afspraak met een relatietherapeut samen met hem wel jouw equivalent zijn van een avondje naar de Bijenkorf of zijn equivalent van een weekendje weg.Minik schreef: ↑24-09-2024 16:09Ik geloof niet dat iemand er echt beter van wordt als wij daadwerkelijk uit elkaar zouden gaan. Hij niet, de kinderen niet en ik uiteindelijk ook niet. Dus echt dreigen met een scheiding wil ik niet. Ik heb hem beloofd bij hem te blijven in goede en in slechte tijden. Maar ik heb wel naar hem benoemd dat ik niet uit elkaar wil (met deze redenen) maar dat ik wel nu op een punt zit dat het zo echt niet langer meer kan. Dus er moet nu wel echt iets gaan veranderen.
Zijn reactie op voorstel relatietherapie is dat hij dat wel heftig vindt en dat hij vindt dat 'we' nog niet op dat punt zijn. Ik heb ook gevraagd wanneer we dan wel op zo'n punt zijn? Hoe erg moet het dan worden? Dat kon hij niet bedenken. Hij denkt dat als we in relatietherapie zouden gaan, hij niks te vertellen heeft, want hij vindt dat het gewoon goed gaat.
Hij hoeft ook niet van harte mee te gaan, al zit hij als een mokkende puber naast je op de therapiebank. Ook daarmee geeft hij een signaal af naar de therapeut.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
dinsdag 24 september 2024 om 16:15
Dit heb ik letterlijk tegen hem gezegd. Bij elke keuze die je maakt, alle daginvullingen, alle planningen, zou je een bepaalde prioriteitenlijst moeten hebben. En bovenaan die lijst zou altijd ik en het gezin moeten staan. Daarna komt pas werk, familie, vrienden, hobby's, etc. Ik heb hem ook uitgelegd dat het voor mij automatisch zo gaat. Als op mijn werk iemand vraagt of ik een extra taak kan doen, is mijn allereerste gedachte 'wat heeft dit voor consequentie voor de kinderen en voor man?' en pas als ik zeker weet dat dat goed gaat, is iets extra's op werk doen een optie. Man daarentegen zegt op alles ja en plant alles in en komt daarna tot de conclusie dat hij ook op zijn vrije dag waarop hij verantwoordelijk zou zijn voor de kinderen ineens weg moet bijvoorbeeld. Hetzelfde geldt voor alle andere dingen, als een familielid iets heeft gepland, wil hij er altijd heen, als vrienden iets hebben gepland, moet en zal hij altijd mee. Maar hij heeft ook altijd al ja gezegd voordat er enig overleg is geweest en dan mag ik het weer oplossen. Of hij gaat dus op een rare manier toestemming vragen waarbij nee vanuit mijn kant ook leidt tot gezeur.ninanoname schreef: ↑24-09-2024 16:06Door wat Ladara schreef over het moederschapstopic wil ik iets ander schrijven.
Het moet de morele taak, de eerste wens zijn van je man zijn om voor jou en jullie kinderen te zorgen.
Hij kan best weg, nadat hij heeft overlegd met jou of het uitkomt. Hij mag niet als vanzelfsprekend aannemen dat jij de zorg voor de kinderen of voor het gezinsleven wel volledig overpakt omdat het hem nú even niet uitkomt. Hij moet die zorg eerst veiligstellen.
dinsdag 24 september 2024 om 16:16
Je hoeft er ook niet mee te dreigen. Maar je kan wel duidelijk maken dat je soms nadenkt over of het niet makkelijker is voor jou… aangezien je toch al alles doet. Als je man dat ook niet als probleem ziet dan helpt het wellicht om eens voor te spiegelen wat hij allemaal extra zou moeten met co-ouderschap.Minik schreef: ↑24-09-2024 16:09Ik geloof niet dat iemand er echt beter van wordt als wij daadwerkelijk uit elkaar zouden gaan. Hij niet, de kinderen niet en ik uiteindelijk ook niet. Dus echt dreigen met een scheiding wil ik niet. Ik heb hem beloofd bij hem te blijven in goede en in slechte tijden. Maar ik heb wel naar hem benoemd dat ik niet uit elkaar wil (met deze redenen) maar dat ik wel nu op een punt zit dat het zo echt niet langer meer kan. Dus er moet nu wel echt iets gaan veranderen.
Zijn reactie op voorstel relatietherapie is dat hij dat wel heftig vindt en dat hij vindt dat 'we' nog niet op dat punt zijn. Ik heb ook gevraagd wanneer we dan wel op zo'n punt zijn? Hoe erg moet het dan worden? Dat kon hij niet bedenken. Hij denkt dat als we in relatietherapie zouden gaan, hij niks te vertellen heeft, want hij vindt dat het gewoon goed gaat.
dinsdag 24 september 2024 om 16:19
prima dat hij niks te vertellen heeft, dan luister hij maar eerst eens. Daarna heeft ie van zelf wel genoeg te vertellen.Minik schreef: ↑24-09-2024 16:09Ik geloof niet dat iemand er echt beter van wordt als wij daadwerkelijk uit elkaar zouden gaan. Hij niet, de kinderen niet en ik uiteindelijk ook niet. Dus echt dreigen met een scheiding wil ik niet. Ik heb hem beloofd bij hem te blijven in goede en in slechte tijden. Maar ik heb wel naar hem benoemd dat ik niet uit elkaar wil (met deze redenen) maar dat ik wel nu op een punt zit dat het zo echt niet langer meer kan. Dus er moet nu wel echt iets gaan veranderen.
Zijn reactie op voorstel relatietherapie is dat hij dat wel heftig vindt en dat hij vindt dat 'we' nog niet op dat punt zijn. Ik heb ook gevraagd wanneer we dan wel op zo'n punt zijn? Hoe erg moet het dan worden? Dat kon hij niet bedenken. Hij denkt dat als we in relatietherapie zouden gaan, hij niks te vertellen heeft, want hij vindt dat het gewoon goed gaat.
Ik zeg ook niet dat je moet gaan scheiden, maar hij moet er wel van doordrongen zijn dat het 5 voor 12 is en dat het aan hem is om nu echt iets te gaan veranderen. Hij heeft namelijk wel een probleem: zijn vrouw is ongelukkig en overwerkt.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
dinsdag 24 september 2024 om 16:31
Minik schreef: ↑24-09-2024 16:15Dit heb ik letterlijk tegen hem gezegd. Bij elke keuze die je maakt, alle daginvullingen, alle planningen, zou je een bepaalde prioriteitenlijst moeten hebben. En bovenaan die lijst zou altijd ik en het gezin moeten staan. Daarna komt pas werk, familie, vrienden, hobby's, etc. Ik heb hem ook uitgelegd dat het voor mij automatisch zo gaat. Als op mijn werk iemand vraagt of ik een extra taak kan doen, is mijn allereerste gedachte 'wat heeft dit voor consequentie voor de kinderen en voor man?' en pas als ik zeker weet dat dat goed gaat, is iets extra's op werk doen een optie. Man daarentegen zegt op alles ja en plant alles in en komt daarna tot de conclusie dat hij ook op zijn vrije dag waarop hij verantwoordelijk zou zijn voor de kinderen ineens weg moet bijvoorbeeld. Hetzelfde geldt voor alle andere dingen, als een familielid iets heeft gepland, wil hij er altijd heen, als vrienden iets hebben gepland, moet en zal hij altijd mee. Maar hij heeft ook altijd al ja gezegd voordat er enig overleg is geweest en dan mag ik het weer oplossen. Of hij gaat dus op een rare manier toestemming vragen waarbij nee vanuit mijn kant ook leidt tot gezeur.
"Goh, wat vervelend voor je, ben benieuwd hoe je dat op gaat lossen want ik ben niet beschikbaar."
Laat het hem maar oplossen zónder jou. Jullie hadden een afspraak en die gaat voor, punt. Als er een calamiteit is is het anders, maar stelselmatig dit soort egoïstische streken? Dan zul je het maar eens moeten gaan voelen.
En dan hopen dat hij daarmee wel het licht wil gaan zien, want op de lange termijn is dat geen fijne basis voor relatie, maar dat is het nu ook niet.
dinsdag 24 september 2024 om 16:32
Jij wil niet zijn probleemoplosser zijn, jij wil zijn gelijkwaardige partner zijn. En daarom moeten jullie een gesprek met een peut. En hij moet mee. Want jij hebt het al gepland. En je kunt het niet afzeggen.Minik schreef: ↑24-09-2024 16:15Dit heb ik letterlijk tegen hem gezegd. Bij elke keuze die je maakt, alle daginvullingen, alle planningen, zou je een bepaalde prioriteitenlijst moeten hebben. En bovenaan die lijst zou altijd ik en het gezin moeten staan. Daarna komt pas werk, familie, vrienden, hobby's, etc. Ik heb hem ook uitgelegd dat het voor mij automatisch zo gaat. Als op mijn werk iemand vraagt of ik een extra taak kan doen, is mijn allereerste gedachte 'wat heeft dit voor consequentie voor de kinderen en voor man?' en pas als ik zeker weet dat dat goed gaat, is iets extra's op werk doen een optie. Man daarentegen zegt op alles ja en plant alles in en komt daarna tot de conclusie dat hij ook op zijn vrije dag waarop hij verantwoordelijk zou zijn voor de kinderen ineens weg moet bijvoorbeeld. Hetzelfde geldt voor alle andere dingen, als een familielid iets heeft gepland, wil hij er altijd heen, als vrienden iets hebben gepland, moet en zal hij altijd mee. Maar hij heeft ook altijd al ja gezegd voordat er enig overleg is geweest en dan mag ik het weer oplossen. Of hij gaat dus op een rare manier toestemming vragen waarbij nee vanuit mijn kant ook leidt tot gezeur.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
