Relaties
alle pijlers
Sinterklaas met familie
zondag 22 september 2024 om 19:47
Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik 
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
maandag 14 oktober 2024 om 09:53
-April- schreef: ↑13-10-2024 04:15Nee, dat vinden ze niet prima. Maar er is iemand 24/7 in de buurt die ze door en door vertrouwen met hun kinderen en die hun al het werk uit handen neemt (de vrouw dus) en dan is dat dus allemaal netjes geregeld en krijgen ze de ruimte om voor zichzelf te kiezen
Als hun vrouw dood neervalt zul je zien dat die mannen ineens wel voor hun kind kunnen zorgen
Beetje jammer dat ik eerst dood moet voor hij bedenkt dat hij óók een ouder is.
maandag 14 oktober 2024 om 12:56
Dit heb ik ook vaker gezien inderdaad. Gescheiden vader, woont binnen 2 maanden weer samen en nieuwe vrouw brengt de kinderen naar bed, een week nadat ze is ingetrokken.
maandag 14 oktober 2024 om 13:20
Daar kies je natuurlijk ook zelf voor. Onze kinderen gingen, zodra het kon, op sport waar ze zelf heen konden fietsen (evt in een groepje). Zwemles ging echt niet in de avond, wij deden dat in het weekend of 's middags op een dag dat oma of de oppas er was. En tja, je kan dus niet naar een sport als dat op dezelfde tijd is als de sport van je zus, als je (nog) niet zelf op de fiets kan.
maandag 14 oktober 2024 om 15:34
aliana schreef: ↑14-10-2024 13:20Daar kies je natuurlijk ook zelf voor. Onze kinderen gingen, zodra het kon, op sport waar ze zelf heen konden fietsen (evt in een groepje). Zwemles ging echt niet in de avond, wij deden dat in het weekend of 's middags op een dag dat oma of de oppas er was. En tja, je kan dus niet naar een sport als dat op dezelfde tijd is als de sport van je zus, als je (nog) niet zelf op de fiets kan.
Je hebt blijkbaar het geluk van een oppasoma, maar dat heeft niet iedereen. Ik heb ouderschapsverlof opgenomen om met mijn kind naar zwemles te kunnen, want geen mensen die bereid waren op mijn kinderen te passen behalve het kdv; en ook dat is iets dat niet iedereen zomaar kan. Voor sommige ouders is het gewoon heel erg puzzelen, geen keus.
maandag 14 oktober 2024 om 15:53
Ik had ook geen oppas achter de hand en toch was het ook bij ons thuis: wat niet gaat, dat gaat niet. Soms moet je roeien met de riemen die er (niet) zijn en daarop je keuzes aanpassen.Ladara schreef: ↑14-10-2024 15:34Je hebt blijkbaar het geluk van een oppasoma, maar dat heeft niet iedereen. Ik heb ouderschapsverlof opgenomen om met mijn kind naar zwemles te kunnen, want geen mensen die bereid waren op mijn kinderen te passen behalve het kdv; en ook dat is iets dat niet iedereen zomaar kan. Voor sommige ouders is het gewoon heel erg puzzelen, geen keus.
maandag 14 oktober 2024 om 17:59
maandag 14 oktober 2024 om 19:21
April, dank voor je reacties. Voor ons werkt zoiets niet goed want man plant dan gerust een vaste activiteit op drie weekavonden voor altijd bijvoorbeeld. En ik voel me er helemaal niet chill bij om dan een soort net zo claimerig terug te moeten doen om mijn tijd te krijgen of iets. En eigenlijk gaat het me ook niet eens zo zeer om de tijd die ik heb om zelf iets te doen (soms wel hoor) maar vooral om dat hij weinig behoefte lijkt te hebben om überhaupt bij mij te zijn.
Ik snap jullie constructie met de weekenden maar zoiets wil ik niet. Ik vind het juist fijn om in de weekenden met mijn kinderen (en man) te zijn. Los daarvan worden opa en oma dus al stevig geclaimd door schoonzussen/zwagers dus zo’n vaste extra belasting zou helemaal niet mogelijk zijn en mijn eigen ouders zijn überhaupt niet in die gelegenheid.
Gelukkig werk ik geen 50 uur en man ook net niet fulltime. Het kan dus voor ons makkelijker om tijd samen te hebben, als man de juiste prioriteiten gaat stellen.
Ik snap jullie constructie met de weekenden maar zoiets wil ik niet. Ik vind het juist fijn om in de weekenden met mijn kinderen (en man) te zijn. Los daarvan worden opa en oma dus al stevig geclaimd door schoonzussen/zwagers dus zo’n vaste extra belasting zou helemaal niet mogelijk zijn en mijn eigen ouders zijn überhaupt niet in die gelegenheid.
Gelukkig werk ik geen 50 uur en man ook net niet fulltime. Het kan dus voor ons makkelijker om tijd samen te hebben, als man de juiste prioriteiten gaat stellen.
maandag 14 oktober 2024 om 20:22
Ik ben niet gemakzuchtigSierlijk schreef: ↑13-10-2024 20:33Maar weet je echt, echt zeker dat je ouders dat prima vinden?
Ouders zijn nog wel eens geneigd te denken dat hun ouders dat het einde vinden, maar dat is zeker lang niet in alle gevallen zo.
Ik zeg niet dat jij zo bent, maar mensen die dit veel en makkelijk doen, zijn vaak van het gemakzuchtige soort.
En weet 100% zeker dat mn moeder het oké vindt. Ze komt er zelf regelmatig ook mee. Ook op dagen dat ik haar niet heb gevraagd. En we spreken regelmatig over de belasting van het oppassen. Ik zeg haar geregeld dat het voor ons geen enkel probleem is om het anders in te richten, de kids zijn primair onze verantwoordelijkheid
Dat wuift ze altijd weg. Mijn moeder heeft ook geen probleem met nee zeggen.
Ik snap je punt maar is bij ons niet aan de orde
maandag 14 oktober 2024 om 20:27
Ik begrijp het. Moeilijke situatieMinik schreef: ↑14-10-2024 19:21April, dank voor je reacties. Voor ons werkt zoiets niet goed want man plant dan gerust een vaste activiteit op drie weekavonden voor altijd bijvoorbeeld. En ik voel me er helemaal niet chill bij om dan een soort net zo claimerig terug te moeten doen om mijn tijd te krijgen of iets. En eigenlijk gaat het me ook niet eens zo zeer om de tijd die ik heb om zelf iets te doen (soms wel hoor) maar vooral om dat hij weinig behoefte lijkt te hebben om überhaupt bij mij te zijn.
Ik snap jullie constructie met de weekenden maar zoiets wil ik niet. Ik vind het juist fijn om in de weekenden met mijn kinderen (en man) te zijn. Los daarvan worden opa en oma dus al stevig geclaimd door schoonzussen/zwagers dus zo’n vaste extra belasting zou helemaal niet mogelijk zijn en mijn eigen ouders zijn überhaupt niet in die gelegenheid.
Gelukkig werk ik geen 50 uur en man ook net niet fulltime. Het kan dus voor ons makkelijker om tijd samen te hebben, als man de juiste prioriteiten gaat stellen.
Bij mij is t dan anders maar ik zie bij vriendinnen dit soort dingen ook. Heel lastig om het inzicht bij de man te krijgen. Heb geen tips behalve dat relatietherapie helemaal niet slecht is en dat t doodzonde is dat hij er niet voor openstaat. Hopelijk in de toekomst wel. En anders kan ik therapie voor jezelf aanbevelen.
Want het is superzuur maar linksom of rechtsom moet jij er helaas mee dealen. Ookal is dat enorm onterecht. Als man niet over de brug komt moet jij een burn out bij jezelf voorkomen. En de liefde voor je man bewaren. En zelf ook gelukkig zijn. Enige coaching hoe je dat voor elkaar gaat krijgen kan geen kwaad.
maandag 14 oktober 2024 om 20:59
-April- schreef: ↑14-10-2024 20:22Ik ben niet gemakzuchtig
En weet 100% zeker dat mn moeder het oké vindt. Ze komt er zelf regelmatig ook mee. Ook op dagen dat ik haar niet heb gevraagd. En we spreken regelmatig over de belasting van het oppassen. Ik zeg haar geregeld dat het voor ons geen enkel probleem is om het anders in te richten, de kids zijn primair onze verantwoordelijkheid
Dat wuift ze altijd weg. Mijn moeder heeft ook geen probleem met nee zeggen.
Ik snap je punt maar is bij ons niet aan de orde
Goed dat je dit zo aanpakt en het regelmatig bespreekt. En dat je haar de mogelijkheid geeft om het anders te regelen. Hier kunnen mensen die er vrij makkelijk instaan nog wat van leren.
maandag 14 oktober 2024 om 23:18
Ik denk dat je helaas een paardenlul van een man hebt. Hij heeft je veel schade berokkend. Heel triest want niet elke man is zoLadara schreef: ↑01-10-2024 09:22Dat is het punt: hij voelt die verantwoordelijkheid niet. Nooit. Ook niet als ik er niet ben. Dus hij is het niet. En iedere opmerking over mijn schuld in zijn gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel bevestigt dat, want dan is het dus inderdaad niet zijn verantwoordelijkheid, maar de mijne.
maandag 14 oktober 2024 om 23:38
Autisme komt natuurlijk in allerlei vormen maar ik zou dat niet bedenken bij mijn man. Hij is iemand die zich heel graag onder de mensen begeeft, hoe meer hoe beter. Er zijn vast ook mensen op het spectrum die dat ook hebben maar ik denk zelf eerder dat dit voortkomt uit zijn opvoeding met echt een gebrek aan ruimte voor gevoelens en empathie. En ouders die altijd op het moment dat hij zelf hele stomme dingen deed, hem de hand boven het hoofd hebben gehouden en verzorgd hebben. Dus weinig geleerd van eigen stomme keuzes want het had nooit een serieuze consequenties, en tegelijkertijd was er geen aandacht voor waarom hij bepaald gedrag vertoonde, heel hoog ‘stel je niet aan’ gehalte. Beetje raar misschien, het klinkt wat tegenstrijdig maar ik kan het niet zo goed uitleggen.
dinsdag 15 oktober 2024 om 05:47
Ik denk dat ik een vrij gemiddelde man heb. De mannen van mijn vriendinnen zijn hetzelfde, alleen zijn zij minder gaan werken om zijn gebrek aan zorg te compenseren, dus merken ze niet zo dat ze er feitelijk alleen voor staan.
dinsdag 15 oktober 2024 om 07:47
Ik denk dat je hier een heel stel rode vlaggen noemt, waarbij er behoorlijk kans is dat je in dezelfde situatie komt. Hoewel je het nooit weet. Je weet pas hoe t gaat zijn als de situatie er is. Misschien blijkt je man ineens dol op de kinderzorg te zijn.stokbootje schreef: ↑01-10-2024 18:08Zonder dit topic te willen kapen: zijn er dingen die volgens jullie al rode vlaggen zijn, voordat er kinderen zijn, die dit soort mannengedrag voorspellen?
Ik lees alles mee in dit topic, want het maakt me een beetje angstig voor mijn eigen situatie.. mijn vriend is iemand die ook heel vaak herinnert moet worden aan huishoudelijke taken, en die mij met liefde over alles de manager laat zijn (behalve als ik hem vertel hoe hij iets moet doen, dan is hij boos omdat ik teveel kritiek lever). We hebben nog geen kinderen, maar die wil ik wel. Hij zegt dat hij zonder problemen 50% van de zorg op zich zou nemen, maar dat zeiden die van jullie misschien ook wel?
Maar als man een attitude heeft van: er hoeft niks te veranderen als er kinderen zijn, ik blijf dezelfde bezigheden/werk/alles houden en “we zien wel”
Ja dat voorspelt niet veel goeds
dinsdag 15 oktober 2024 om 07:53
Nou ik weet niet.
Bij bijna al mijn vriendinnen inclusief ikzelf ligt de grootste last bij ons vrouwen. Soms botst het ook weleens. Maar wat jij schrijft herken ik niet bij mijn man of die van vriendinnen. Onze mannen zijn belast met een significant deel van de zorg want we werken allemaal superveel en meer dan onze mannen. (Veel van m’n vriendinnen ken ik van mn studie, dus we doen hetzelfde werk, dus we werken allemaal 50 uur. Zijn allemaal nauwelijks geminderd na bevallingen)
Ik geef toe dat ik soms dan de situatie heb dat man mij belt op het werk (en dus stoort) en dan met de handen in het haar zit om bijv: kind is ziek en moet gehaald worden.
Terwijl ik daar nooit voor zou bellen, is gewoon een kwestie van regelen.
Maar mijn werk vereist mn volledige aandacht dus meestal zeg ik: succes, ik hoor t vanavond wel
dinsdag 15 oktober 2024 om 08:28
Mijn man doet ook wel een deel van de zorg. Dat hij zich niet verantwoordelijk voelt staat daar enigszins los van. Hij deed luiers, had een vaste papadag, hij deed dingen. Nog steeds. Maar het zijn hándelingen die hij doet en deed. Als een taak, en omdat ik het nodig vond, niet omdat de kinderen die dingen nodig hadden. Zijn handelen werd gestuurd door mij, indirect dan. Niet door hemzelf in respons op zijn omgeving. Ik hoop dat ik het verschil duidelijk kan maken. En dat hij zich niet verantwoordelijk voelt heeft allerlei gevolgen. Gisteravond ging hij naar de komeet kijken buiten de stad. Ik moest vanmorgen om 4:30 op. Hij bedenkt dan niet dat als hij weg gaat, ik niet vroeg naar bed kan omdat iemand de jongste op bed moet leggen. Het zijn niet (of niet alleen, of: niet zozeer) de afgesproken handelingen waaruit zijn gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel blijkt, maar uit zijn keuzes daarnaast. En uit zijn kennis van het leven van de kinderen daarnaast. Ik zie weinig verschil met andere vaders. Sommigen doen iets meer afgesproken werk, anderen iets minder, maar gebrek aan eigenaarschap van de zorg voor hun kinderen zie ik bij bijna allemaal.
dinsdag 15 oktober 2024 om 09:30
Ik denk dat het goed zou zijn als we mannen wat meer zouden gaan aanspreken en bevragen op hun rol in de zorg voor hun kinderen. En dan niet puur een op een in een strijd als stel, maar ook meer in de maatschappij als geheel, zodat al die vrouwen niet in hun eentje tegen de bierkaai vechten. Afgelopen weekend waren mijn man en ik op een borrel met veel onbekenden en ik kreeg wel 3x de vraag ‘En, werk jij ook?’. Mijn man krijgt die vraag nooit, bij hem gaan ze er altijd vanuit dat hij (fulltime) werkt. Vragen over de kinderen, hoe het met ze gaat en hoe ik het allemaal combineer, worden juist weer altijd aan mij gesteld en zelden of nooit aan hem.
We zouden het meer andersom (of gelijk) moeten doen. Aan mannen vragen hoe het met hun kinderen is. Hoe ze de slapeloze nachten, peuterpuberteit of het helpen met plannen op de middelbare school ervaren. Hoe ze het met werk gaan regelen als ze een baby krijgen. Hoe ze het gecombineerd krijgen. Of hun kinderen een leuke juf of meester hebben. Of ze zelf meehelpen op school als klassenouder of luizenvader. Hoe ze het speelgoed organiseren. Of hun kinderen ook zo snel uit hun kleding groeien. Of ze al ideeën hebben voor sinterklaascadeautjes. Wat hun kind voor kinderfeestje gaat organiseren. En als mannen dan lacherig doen of ‘Daar ga ik niet aan beginnen.’ zeggen antwoorden met ‘Hoezo?’. Als mannen hier nooit vragen over krijgen en hun vrouwen wel dan bevestigen en versterken we met z’n allen de traditionele rolpatronen.
We zouden het meer andersom (of gelijk) moeten doen. Aan mannen vragen hoe het met hun kinderen is. Hoe ze de slapeloze nachten, peuterpuberteit of het helpen met plannen op de middelbare school ervaren. Hoe ze het met werk gaan regelen als ze een baby krijgen. Hoe ze het gecombineerd krijgen. Of hun kinderen een leuke juf of meester hebben. Of ze zelf meehelpen op school als klassenouder of luizenvader. Hoe ze het speelgoed organiseren. Of hun kinderen ook zo snel uit hun kleding groeien. Of ze al ideeën hebben voor sinterklaascadeautjes. Wat hun kind voor kinderfeestje gaat organiseren. En als mannen dan lacherig doen of ‘Daar ga ik niet aan beginnen.’ zeggen antwoorden met ‘Hoezo?’. Als mannen hier nooit vragen over krijgen en hun vrouwen wel dan bevestigen en versterken we met z’n allen de traditionele rolpatronen.
dinsdag 15 oktober 2024 om 09:31
Minik schreef: ↑14-10-2024 19:21April, dank voor je reacties. Voor ons werkt zoiets niet goed want man plant dan gerust een vaste activiteit op drie weekavonden voor altijd bijvoorbeeld. En ik voel me er helemaal niet chill bij om dan een soort net zo claimerig terug te moeten doen om mijn tijd te krijgen of iets. En eigenlijk gaat het me ook niet eens zo zeer om de tijd die ik heb om zelf iets te doen (soms wel hoor) maar vooral om dat hij weinig behoefte lijkt te hebben om überhaupt bij mij te zijn.
Ik snap jullie constructie met de weekenden maar zoiets wil ik niet. Ik vind het juist fijn om in de weekenden met mijn kinderen (en man) te zijn. Los daarvan worden opa en oma dus al stevig geclaimd door schoonzussen/zwagers dus zo’n vaste extra belasting zou helemaal niet mogelijk zijn en mijn eigen ouders zijn überhaupt niet in die gelegenheid.
Gelukkig werk ik geen 50 uur en man ook net niet fulltime. Het kan dus voor ons makkelijker om tijd samen te hebben, als man de juiste prioriteiten gaat stellen.
Maar het gaat er toch juist om dat jullie dit gaan doorbreken? Als je dit als uitgangspunt blijft houden, dan kunnen jullie straks niet meer door één deur. Probeer zelf ook in mogelijkheden te denken, waarbij je man zijn onhebbelijkheden niet steeds de beperkende factor laat zijn. Hoezo plant man dan gerust 3 avonden? Dat accepteer je dan niet. Daar is ook niets claimerigs aan. En al was het claimerig, beter dat dan dat je langzaam aan op een scheiding afstevent. Want over het algemeen wordt dit soort gedrag erger in plaats van minder
dinsdag 15 oktober 2024 om 09:37
Sierlijk schreef: ↑13-10-2024 20:33Maar weet je echt, echt zeker dat je ouders dat prima vinden?
Ouders zijn nog wel eens geneigd te denken dat hun ouders dat het einde vinden, maar dat is zeker lang niet in alle gevallen zo.
Ik zeg niet dat jij zo bent, maar mensen die dit veel en makkelijk doen, zijn vaak van het gemakzuchtige soort.
Al wist ze het niet zeker... Wat een oordelen. Jij kent al die mensen en hun ouders natuurlijk heel goed?
dinsdag 15 oktober 2024 om 09:40
Precies. Je kan toch best een max aantal avonden afspreken dat je weg bent oid? Zolang je er maar samen uitkomt. Wij zijn niet zo uithuizig dus hier plannen we vaak gewoon dingen apart van elkaar door dat aan te kondigen. Mocht er dan een probleem zijn qua zorg voor kind dan kijken we of de ander dat kan opvangen. Zo niet dan kijken we of oppas mogelijk is of anders wie er dan toch thuis blijft. Zo moeilijk is het niet. Maar je moet wel blijven praten. En TO, als jij iets niet prettig vindt dan mag je dat natuurlijk best bij man neerleggen. Dat is iets anders dan verbieden. En jouw man heeft het denk ik soms ook nodig dat jij hem iets “verbiedt”. Want zelf ziet hij kennelijk niet in wat redelijk is. Ik zeg soms ook wel eens tegen mijn man “sorry schat maar wat je nu wil kan niet ivm xyz”. Sja. Dan mag hij het probleem oplossen of thuis blijven. Gelukkig ziet hij dat niet als verbieden maar meer als een realitycheck. Andersom gebeurt dat trouwens net zo goed.Poeszie schreef: ↑15-10-2024 09:31Maar het gaat er toch juist om dat jullie dit gaan doorbreken? Als je dit als uitgangspunt blijft houden, dan kunnen jullie straks niet meer door één deur. Probeer zelf ook in mogelijkheden te denken, waarbij je man zijn onhebbelijkheden niet steeds de beperkende factor laat zijn. Hoezo plant man dan gerust 3 avonden? Dat accepteer je dan niet. Daar is ook niets claimerigs aan. En al was het claimerig, beter dat dan dat je langzaam aan op een scheiding afstevent. Want over het algemeen wordt dit soort gedrag erger in plaats van minder
bbubbels wijzigde dit bericht op 15-10-2024 09:42
0.03% gewijzigd
dinsdag 15 oktober 2024 om 09:41
Mijn ervaring is dat het op borrels met relatief veel onbekenden eigenlijk zelden over kinderen gaat en veel meer over werk en hobby's. Dat viel mij nog meer op toen ik een tijdje niet kon werken vanwege mijn gezondheid. Ik kon in die periode enorm veel vertellen over mijn kinderen, maar daar werd nooit naar gevraagdnicole123 schreef: ↑15-10-2024 09:30Ik denk dat het goed zou zijn als we mannen wat meer zouden gaan aanspreken en bevragen op hun rol in de zorg voor hun kinderen. En dan niet puur een op een in een strijd als stel, maar ook meer in de maatschappij als geheel, zodat al die vrouwen niet in hun eentje tegen de bierkaai vechten. Afgelopen weekend waren mijn man en ik op een borrel met veel onbekenden en ik kreeg wel 3x de vraag ‘En, werk jij ook?’. Mijn man krijgt die vraag nooit, bij hem gaan ze er altijd vanuit dat hij (fulltime) werkt. Vragen over de kinderen, hoe het met ze gaat en hoe ik het allemaal combineer, worden juist weer altijd aan mij gesteld en zelden of nooit aan hem.
We zouden het meer andersom (of gelijk) moeten doen. Aan mannen vragen hoe het met hun kinderen is. Hoe ze de slapeloze nachten, peuterpuberteit of het helpen met plannen op de middelbare school ervaren. Hoe ze het met werk gaan regelen als ze een baby krijgen. Hoe ze het gecombineerd krijgen. Of hun kinderen een leuke juf of meester hebben. Of ze zelf meehelpen op school als klassenouder of luizenvader. Hoe ze het speelgoed organiseren. Of hun kinderen ook zo snel uit hun kleding groeien. Of ze al ideeën hebben voor sinterklaascadeautjes. Wat hun kind voor kinderfeestje gaat organiseren. En als mannen dan lacherig doen of ‘Daar ga ik niet aan beginnen.’ zeggen antwoorden met ‘Hoezo?’. Als mannen hier nooit vragen over krijgen en hun vrouwen wel dan bevestigen en versterken we met z’n allen de traditionele rolpatronen.
. In de praktijk stond ik dan meestal te luisteren naar werk- en carrière-gerelateerde verhalen en stelde ik vooral vragen aan anderen.Over kindgerelateerde zaken heb ik vooral hier op forum op de kinderpijler geschreven, gek genoeg veel minder in real life.
Overigens denk ik dat dit vooral komt doordat werk vaak veilig is. Zeker met onbekenden voelt het wat ongemakkelijk om over kinderen te praten. Vaak blijft het beperkt tot de vraag: heb je kinderen en hoeveel?
lento wijzigde dit bericht op 15-10-2024 09:46
4.66% gewijzigd
dinsdag 15 oktober 2024 om 09:43
Ik denk dat je samen tot een verdeling moet komen die voor beiden prettig en eerlijk voelt. Dat is het uitgangspunt en ik mag hopen dat een man dat ook zo vindt, anders lijkt me de relatie wel heel erg wankel. En als de een dan graag zou willen dat je beiden 1 avond voor jezelf hebt en 6 avonden samen thuis en de ander 3 avonden voor jezelf en 1 avond samen thuis, dan kun je misschien een middenweg afspreken: 2 avonden voor ieder en 3 avonden samen. En over die avonden samen kun je ook afspraken maken en elkaar vertellen wat je dan fijn vindt. De een vindt gewoon je eigen ding doen maar wel samen zijn prettig, de ander wil echt iets gezamenlijks doen. Ook daarin zoek je dan een weg die voor beiden prettig en eerlijk is. Maar een patroon waarin de man maar even claimt wat hij wil en je mag het als zijn vrouw met de kruimels doen en zijn afwezigheid opvangen en compenseren, daar zou ik voor passen.Poeszie schreef: ↑15-10-2024 09:31Maar het gaat er toch juist om dat jullie dit gaan doorbreken? Als je dit als uitgangspunt blijft houden, dan kunnen jullie straks niet meer door één deur. Probeer zelf ook in mogelijkheden te denken, waarbij je man zijn onhebbelijkheden niet steeds de beperkende factor laat zijn. Hoezo plant man dan gerust 3 avonden? Dat accepteer je dan niet. Daar is ook niets claimerigs aan. En al was het claimerig, beter dat dan dat je langzaam aan op een scheiding afstevent. Want over het algemeen wordt dit soort gedrag erger in plaats van minder
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
