Relaties
alle pijlers
Sinterklaas met familie
zondag 22 september 2024 om 19:47
Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik 
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
dinsdag 15 oktober 2024 om 09:52
En qua avonden weg, daar zou ik gewoon afspraken over maken en tot een eerlijke verdeling komen. We hebben ook weleens een verdeling gehad, die wat scheef ging en daar heb ik mijn partner over aangesproken. Natuurlijk wil je liever dat iemand dat uit zichzelf bedenkt, maar vaak werkt iemand er op aanspreken beter. Omgekeerd heeft mijn partner mij ook weleens over iets aangesproken (wellicht had ik dat zelf ook bedenken, maar soms wordt je een beetje blind omdat je in een patroon vastzit).
Tegenwoordig is man zover dat bij uit zichzelf bedenkt dat een bepaalde afspraak toezeggen niet zo handig is.
En een groot voordeel: ons jongste kind heeft nu de leeftijd (11) waarop kinderen 's avonds alleen thuis kunnen blijven. Dat scheelt enorm in de planning!
Tegenwoordig is man zover dat bij uit zichzelf bedenkt dat een bepaalde afspraak toezeggen niet zo handig is.
En een groot voordeel: ons jongste kind heeft nu de leeftijd (11) waarop kinderen 's avonds alleen thuis kunnen blijven. Dat scheelt enorm in de planning!
dinsdag 15 oktober 2024 om 09:52
nicole123 schreef: ↑15-10-2024 09:43Ik denk dat je samen tot een verdeling moet komen die voor beiden prettig en eerlijk voelt. Dat is het uitgangspunt en ik mag hopen dat een man dat ook zo vindt, anders lijkt me de relatie wel heel erg wankel. En als de een dan graag zou willen dat je beiden 1 avond voor jezelf hebt en 6 avonden samen thuis en de ander 3 avonden voor jezelf en 1 avond samen thuis, dan kun je misschien een middenweg afspreken: 2 avonden voor ieder en 3 avonden samen. En over die avonden samen kun je ook afspraken maken en elkaar vertellen wat je dan fijn vindt. De een vindt gewoon je eigen ding doen maar wel samen zijn prettig, de ander wil echt iets gezamenlijks doen. Ook daarin zoek je dan een weg die voor beiden prettig en eerlijk is. Maar een patroon waarin de man maar even claimt wat hij wil en je mag het als zijn vrouw met de kruimels doen en zijn afwezigheid opvangen en compenseren, daar zou ik voor passen.
Het lijkt mij dat de relatie nu inderdaad wankel is. TO komt nu pas bij haar ware gevoelens. En man was tot nu toe niet geneigd om een weg te vinden die voor beiden prettig en eerlijk is, omdat hij vooral naar zijn eigen belang kijkt. Zoals jij hierboven schetst is hoe het zou moeten zijn. Ik hoop voor TO dat het huidige patroon te doorbreken is en ze dit samen kunnen bereiken. Ik denk alleen dat het daarvoor wel nodig is dat ze toch op haar strepen gaat staan, zodat ze niet alles meer accepteert en man het licht gaat zien.
dinsdag 15 oktober 2024 om 09:56
Je hebt natuurlijk gelijk, maar het probleem is dat dit dus al letterlijk jaren speelt. Ik ben niet zo uithuizig, ben 's avonds ook gewoon vaak moe en buiten een keer sporten ben ik 's avonds over het algemeen thuis. Man daarentegen is juist heel erg uithuizig en is liefst alle avonden weg. In de praktijk kan/kon hij dus ook heel vaak weg, want ik ben toch thuis. En die drie avonden die ik als voorbeeld noemde die man dan zou claimen voor altijd, dat is dus nu de minimale status quo. Man is letterlijk nooit minder dan drie avonden weg. Hij ziet daar ook geen enkel probleem in en ik vind het lastig of ik daar nou wel of niet een probleem in zie. 9 van de 10 keer gaat hij wel pas weg als de kinderen al op bed liggen en helpt hij daar dus mee. En dan vervolgens ben ik alleen beneden en kan ik doen waar ik zin in heb en dat is best prima. Het effect alleen van zijn altijd weg zijn, is dat áls ik dan een keer iets heb, hij praktisch altijd al iets anders heeft staan en dan delf ik het onderspit want dat van hem was al gepland (denk in betaalde sportles, een vriend helpen met verhuizen, een zoveelweekse cursus, een verjaardag, etc). En het tweede effect is dat er praktisch geen tijd is dat wij eens samen zijn. En dan vind ik samen op de bank hangen al een goed begin, daadwerkelijk iets samen doen is al helemaal een uitdaging.Poeszie schreef: ↑15-10-2024 09:31Maar het gaat er toch juist om dat jullie dit gaan doorbreken? Als je dit als uitgangspunt blijft houden, dan kunnen jullie straks niet meer door één deur. Probeer zelf ook in mogelijkheden te denken, waarbij je man zijn onhebbelijkheden niet steeds de beperkende factor laat zijn. Hoezo plant man dan gerust 3 avonden? Dat accepteer je dan niet. Daar is ook niets claimerigs aan. En al was het claimerig, beter dat dan dat je langzaam aan op een scheiding afstevent. Want over het algemeen wordt dit soort gedrag erger in plaats van minder
Voorbeeld van deze week: ik ben gisteravond weg geweest om te sporten, man is di t/m vr in de avond weg en zaterdagmiddag ook. En dit is dus écht niet uitzonderlijk. En dan zien we elkaar dus niet.
dinsdag 15 oktober 2024 om 09:59
Dit is wel een goed punt. Misschien gewoon letterlijk om de tafel zitten en een soort maximum aan avonden afspreken dat hij weg kan zijn in een week ofzo. Ik voorzie hierbij wel heel veel gesputter want hij vindt heel veel dingen erg belangrijk en hoe moet dat dan en ik ben toch thuis (zijn woorden). Maar het belang van tijd samen plannen duidelijk maken is misschien wel een idee.nicole123 schreef: ↑15-10-2024 09:43Ik denk dat je samen tot een verdeling moet komen die voor beiden prettig en eerlijk voelt. Dat is het uitgangspunt en ik mag hopen dat een man dat ook zo vindt, anders lijkt me de relatie wel heel erg wankel. En als de een dan graag zou willen dat je beiden 1 avond voor jezelf hebt en 6 avonden samen thuis en de ander 3 avonden voor jezelf en 1 avond samen thuis, dan kun je misschien een middenweg afspreken: 2 avonden voor ieder en 3 avonden samen. En over die avonden samen kun je ook afspraken maken en elkaar vertellen wat je dan fijn vindt. De een vindt gewoon je eigen ding doen maar wel samen zijn prettig, de ander wil echt iets gezamenlijks doen. Ook daarin zoek je dan een weg die voor beiden prettig en eerlijk is. Maar een patroon waarin de man maar even claimt wat hij wil en je mag het als zijn vrouw met de kruimels doen en zijn afwezigheid opvangen en compenseren, daar zou ik voor passen.
dinsdag 15 oktober 2024 om 10:09
Minik schreef: ↑15-10-2024 09:59Dit is wel een goed punt. Misschien gewoon letterlijk om de tafel zitten en een soort maximum aan avonden afspreken dat hij weg kan zijn in een week ofzo. Ik voorzie hierbij wel heel veel gesputter want hij vindt heel veel dingen erg belangrijk en hoe moet dat dan en ik ben toch thuis (zijn woorden). Maar het belang van tijd samen plannen duidelijk maken is misschien wel een idee.
Je man zal moeten gaan inzien dat tijd voor jullie samen belangrijk is om de relatie goed te houden. Hij moet dit zelf ook willen. Ik zou op die manier op je strepen gaan staan. Dus niet eens zozeer alleen op de symptomen (--> aantal avonden weg), maar op de basis die er onder ligt (--> je wil naar elkaars belang kijken en graag je relatie goed houden en in het kader daarvan wil je dus quality time samen hebben).
dinsdag 15 oktober 2024 om 10:33
Dit is iets wat jullie denk ik makkelijk samen op kunnen lossenMinik schreef: ↑15-10-2024 09:56Je hebt natuurlijk gelijk, maar het probleem is dat dit dus al letterlijk jaren speelt. Ik ben niet zo uithuizig, ben 's avonds ook gewoon vaak moe en buiten een keer sporten ben ik 's avonds over het algemeen thuis. Man daarentegen is juist heel erg uithuizig en is liefst alle avonden weg. In de praktijk kan/kon hij dus ook heel vaak weg, want ik ben toch thuis. En die drie avonden die ik als voorbeeld noemde die man dan zou claimen voor altijd, dat is dus nu de minimale status quo. Man is letterlijk nooit minder dan drie avonden weg. Hij ziet daar ook geen enkel probleem in en ik vind het lastig of ik daar nou wel of niet een probleem in zie. 9 van de 10 keer gaat hij wel pas weg als de kinderen al op bed liggen en helpt hij daar dus mee. En dan vervolgens ben ik alleen beneden en kan ik doen waar ik zin in heb en dat is best prima. Het effect alleen van zijn altijd weg zijn, is dat áls ik dan een keer iets heb, hij praktisch altijd al iets anders heeft staan en dan delf ik het onderspit want dat van hem was al gepland (denk in betaalde sportles, een vriend helpen met verhuizen, een zoveelweekse cursus, een verjaardag, etc). En het tweede effect is dat er praktisch geen tijd is dat wij eens samen zijn. En dan vind ik samen op de bank hangen al een goed begin, daadwerkelijk iets samen doen is al helemaal een uitdaging.
Voorbeeld van deze week: ik ben gisteravond weg geweest om te sporten, man is di t/m vr in de avond weg en zaterdagmiddag ook. En dit is dus écht niet uitzonderlijk. En dan zien we elkaar dus niet.
Hier thuis ben ik ook de meer uithuizige (ook door werk) en mijn man sneller de huismus. Ik heb hem wel eens gevraagd of hij dat erg vindt en toen gaf hij aan van niet omdat zijn hobbies zich binnenshuis afspelen (dingen met de PC). Ik ben voor werk al minimaal 1 avond per week weg. In theorie ben ik deze week 3 avonden weg (ma werk, wo ouderinfoavond school maar is nog optioneel, za thee drinken). Daarnaast zitten wij zelden met zn 2en op de bank. Soms zou ik dat wel eens anders willen zien. Aan de andere kant zou ik er knettergek van worden om elke avond op de bank samen te zitten. Is dat erg? Denk ik niet. Dit past bij ons. Wij hebben beiden alleen tijd nodig om af te schakelen van werk/gezin etc. Afgelopen weekend zijn we een avondje uit geweest wat echt heel leuk was. Kinderen uit logeren etc. En ik merk dat we dit beiden prettig vinden. Dus voor ons werkt het beter om bijvoorbeeld 1x per X tijd (1x per maand ofzo) echt quality time aan elkaar te besteden dan elke avond maar verplicht op de bank te hangen omdat dit de maatschappelijke standaard is. Waarmee ik bedoel te zeggen, kies iets wat bij jullie past! Als hij graag de hort op wil en jij vindt dat prima dan is dat goed toch? Zolang jij maar de mogelijkheid hebt om ook weg te gaan! Hetzelfde geldt voor de manier waarop jullie quality time besteden.
dinsdag 15 oktober 2024 om 10:33
Minik schreef: ↑15-10-2024 09:59Dit is wel een goed punt. Misschien gewoon letterlijk om de tafel zitten en een soort maximum aan avonden afspreken dat hij weg kan zijn in een week ofzo. Ik voorzie hierbij wel heel veel gesputter want hij vindt heel veel dingen erg belangrijk en hoe moet dat dan en ik ben toch thuis (zijn woorden). Maar het belang van tijd samen plannen duidelijk maken is misschien wel een idee.
Maar doordat je thuis bent ben je dus ook altijd eerste aanspreekpunt. De eerste die moet handelen als er wat is. Die niet weg kan, want kinderen in bed.
Je kunt dan nooit eens even echt ongestoord iets voor jezelf doen. Toen de kinderen klein waren had mijn man een opleiding één avond in de week, nog een avond sport, liever twee en dat kon want ik was toch thuis. Bij de opleiding kwam hij dan niet thuis eten bij sporten wel en was hij er nog bij de kinderen in bed leggen. Maar daarna was het aan mij. Kind dat niet kon slapen, ziek kind, vaatwasser die de geest gaf of welk ander gezeik dan ook, alles kwam op mij aan. Soms was ik gewoon de hele avond nog in touw en zat ik een kwartier voor hij thuiskwam op de bank. De opmerking dat ik vast genoten moest hebben van de hele avond de huiskamer voor mij alleen maakte hij gelukkig maar een paar keer
dinsdag 15 oktober 2024 om 10:56
dinsdag 15 oktober 2024 om 11:01
dinsdag 15 oktober 2024 om 11:37
Dit is denk ik een goed idee. Hebben jullie in de afgelopen maanden of jaren niet dit soort gesprekken gehad, of wel en liep het dan op ruzie uit of op toegeven van jouw kant of werden er wel afspraken gemaakt en niet nagekomen? Ik zou het gesprek niet al bij voorbaat insteken op 'wat mag man wel en niet', want dan ga je in de modus zitten van man die kijkt hoe ver hij kan en mag gaan en jij die op de rem gaat staan en hem dingen verbiedt. Dan wordt het een beetje de moeder en puber verhouding, die jij juist zo vervelend vindt en waarom je volgens mij dit soort gesprekken een beetje vermijdt.Minik schreef: ↑15-10-2024 09:59Dit is wel een goed punt. Misschien gewoon letterlijk om de tafel zitten en een soort maximum aan avonden afspreken dat hij weg kan zijn in een week ofzo. Ik voorzie hierbij wel heel veel gesputter want hij vindt heel veel dingen erg belangrijk en hoe moet dat dan en ik ben toch thuis (zijn woorden). Maar het belang van tijd samen plannen duidelijk maken is misschien wel een idee.
Ik zou insteken op 'hoeveel tijd willen we met elkaar - als partners en als gezin - doorbrengen, op welke manier en hoe borgen we dat' en daarna op 'hoe zorgen we dat we allebei aan onze trekken komen qua vrijetijdsbesteding, binnen de kaders van wat we hebben afgesproken over tijd met elkaar doorbrengen'. En dan kun je op 1001 vormen uitkomen. Zo'n vorm zoals van April met 1x per maand een heel weekend voor elkaar zonder kinderen en daarnaast elkaar heel weinig zien en beiden je ding doen, of juist de weekends doorbrengen als gezin en van de avonden ongeveer de helft samen thuis en de helft een van de twee uithuizig, of nog iets heel anders. Het gaat erom dat jullie je beiden prettig erbij voelen.
Het punt van het al bij voorbaat volplannen van de agenda door je man en dat jij dan niet meer spontaan iets kunt gaan doen zou je in principe gewoon praktisch kunnen aanvliegen denk ik. Want op zich vind je het misschien helemaal niet erg als hij 3 avonden weg is, mits het binnen de kaders is van de tijd je ook gezamenlijk hebt en mits jij ook maar iets kunt ondernemen als je dat wil. Ik heb zo'n issue gehad toen ik ooit een auto deelde met een vriendin. Ik was destijds nogal van de planning vooraf, zij hield van spontane acties. Het gevolg was dat ik altijd al een maand van tevoren wist wanneer ik onze gezamenlijke auto nodig had en hem dan reserveerde en zij altijd achter het net greep. Ik zag dat pas in toen ze me dat vertelde, want ik wist vaak niet eens dat ze de auto had willen hebben. We zijn door ons in elkaar te verplaatsen en elkaar tegemoet te komen er goed samen uitgekomen. Ik ging de auto wat minder en minder van tevoren inplannen en bij dagen als bijv. kerst of Koningsdag niet meer zomaar reserveren maar even in overleg of zij al een idee had of ze mogelijk de auto nodig zou kunnen hebben of zeker niet. Zij ging juist al net iets eerder vooruitdenken of ze de auto nodig zou kunnen hebben in een weekend.
Als je allebei snapt wat de behoefte is van de ander en het ziet als een praktisch probleem waar je samen een oplossing voor zoekt in plaats van een ik-in-mijn-loopgraaf-jij-in-de-jouwe dan zou zoiets eigenlijk prima op te lossen moeten zijn. Maar in het snappen van wat de behoefte is van de ander zit de angel denk ik bij je man. Ik zou elke keer als hij enkel met 'ik ik ik' komt de discussie terugbrengen op 'Ik snap jouw behoeften, snap jij onze gezamenlijke belangen als partner en gezin en mijn behoeften en die van de kinderen ook en wil je ook daarvoor je verantwoordelijkheid nemen? Dan praten we daarvanuit verder.'.
dinsdag 15 oktober 2024 om 11:43
Dankje Nicole, dat is inderdaad hoe het in het verleden altijd ging. Ik heb echt zo vaak gezegd dat ik het fijn zou vinden als hij meer thuis is, maar het komt niet over of het komt op een soort rare ruzieverhouding waarbij ik inderdaad echt moeder van een soort tegenstribbelende puber word, en daar heeft helemaal niemand zin in. Exact dat is de reden dat ik steeds meer ben gaan denken.. laat maar.. met soms weer een ruzie tussendoor als het echt de spuigaten uitloopt.nicole123 schreef: ↑15-10-2024 11:37Dit is denk ik een goed idee. Hebben jullie in de afgelopen maanden of jaren niet dit soort gesprekken gehad, of wel en liep het dan op ruzie uit of op toegeven van jouw kant of werden er wel afspraken gemaakt en niet nagekomen? Ik zou het gesprek niet al bij voorbaat insteken op 'wat mag man wel en niet', want dan ga je in de modus zitten van man die kijkt hoe ver hij kan en mag gaan en jij die op de rem gaat staan en hem dingen verbiedt. Dan wordt het een beetje de moeder en puber verhouding, die jij juist zo vervelend vindt en waarom je volgens mij dit soort gesprekken een beetje vermijdt.
dinsdag 15 oktober 2024 om 12:47
Ik vind dat ook echt niet te vergelijken met thuis zijn, als je alleen bent. Met jonge kinderen ben je als thuisblijver vaak nog bezig. Want het huis is meestal helemaal nog niet aan kant als de ander vertrekt. En kinderen roepen je, hebben nachtmerries, worden ziek, komen naar beneden, etc. Ik heb het dan wel over de kleinere kinderen. Oudere kinderen liggen vaak nog helemaal niet in bed, dus daar loopt de opvoeding van door, totdat je weet dat ze in dromenland zijn. Je moet ze opjagen om zich om te kleden om naar bed te gaan, er achterna te roepen dat de kleren in de wasmand moeten, ze komen naar beneden omdat ze hun boek voor morgen niet kunnen vinden, je moet ze onder de douche uitroepen wil je niet maandelijks een fortuin kwijt zijn, waar je een ander juist moet overreden om nu eindelijk na een week en stinken toch ajb te gaan douchen en dan kan de overal naartoe geschopte schoenen, jassen en tassen nog eens aan de kant vegen.
Nee hoor, thuisblijven met kinderen is vaak geen lekker avondje voor 'jezelf'. En bovendie heeft je man elke avond weg voor zichzelf geclaimd, dus áls je al eens spontaan weg wilt, omdat een vriendin belt om samen wat te drinken, want ze is in de buurt, dan kan dat nooit, want man is standaard weg.
Je moet er maar blij van worden van zo'n scheve verhouding, nog los van het feit of de behoefte er is om elkaar ook nog eens te zien.
Nee hoor, thuisblijven met kinderen is vaak geen lekker avondje voor 'jezelf'. En bovendie heeft je man elke avond weg voor zichzelf geclaimd, dus áls je al eens spontaan weg wilt, omdat een vriendin belt om samen wat te drinken, want ze is in de buurt, dan kan dat nooit, want man is standaard weg.
Je moet er maar blij van worden van zo'n scheve verhouding, nog los van het feit of de behoefte er is om elkaar ook nog eens te zien.
dinsdag 15 oktober 2024 om 13:01
Ik heb je laatste reactie gelezen en de goede post van Nicole. Ik zou echt meer vanuit jezelf gaan communiceren. Ook al ben je nu vaak thuis, dat wil niet zeggen dat dat zo blijft. Ik denk dat je niet eens denkt in iets buiten de deur ondernemen, omdat het in jullie relatie geeneens een optie is. Terwijl je misschien best zin zou hebben in een cursus bloemschikken of lid worden van een volleybalgroep. En ook als je daar geen zin in zou hebben, heb je misschien wel zin om die avond niet de verantwoordelijkheid te hebben? Dat je bij wijze van spreken met een koptelefoon op ongestoord je muziek kunt luisteren en een boek lezen of een goede serie kijken. En als er dan kinderen uit bed komen of er is iets, dat je alleen maar met je vinger hoeft te wijzen en dan weet kind: ik moet papa hebben en papa weet, het is mijn avond. Ik los vanavond alles op, smeer de broodtrommels voor morgen, zet de gymtassen met de kinderen klaar, etc.
En dat gaat alleen als je daarvoor vaste afspraken maakt over de verdeling. Niet op basis van 'jij bent toch thuis'. Ja, maar dan is het niet mijn zorg avond, dat is dan jouw zorg-avond. Ik denk dat dit een stuk meer gelijkwaardigheid terug kan brengen tussen jullie, want je man neemt je als vanzelfsprekend en zorgt dat elk eerlijk gesprek beland in een potje touwtrekken. Spreek hem aan op zijn verantwoordelijkheid als partner en vader en blijf uit de rol van excuses verzinnen en goede redenen bedenken. Er zijn nl. maar 2 goede redenen: hij is je man én de vader van zijn kinderen. Meer redenen heeft hij niet nodig.
En dat gaat alleen als je daarvoor vaste afspraken maakt over de verdeling. Niet op basis van 'jij bent toch thuis'. Ja, maar dan is het niet mijn zorg avond, dat is dan jouw zorg-avond. Ik denk dat dit een stuk meer gelijkwaardigheid terug kan brengen tussen jullie, want je man neemt je als vanzelfsprekend en zorgt dat elk eerlijk gesprek beland in een potje touwtrekken. Spreek hem aan op zijn verantwoordelijkheid als partner en vader en blijf uit de rol van excuses verzinnen en goede redenen bedenken. Er zijn nl. maar 2 goede redenen: hij is je man én de vader van zijn kinderen. Meer redenen heeft hij niet nodig.
dinsdag 15 oktober 2024 om 16:59
Minik schreef: ↑15-10-2024 09:56Je hebt natuurlijk gelijk, maar het probleem is dat dit dus al letterlijk jaren speelt. Ik ben niet zo uithuizig, ben 's avonds ook gewoon vaak moe en buiten een keer sporten ben ik 's avonds over het algemeen thuis. Man daarentegen is juist heel erg uithuizig en is liefst alle avonden weg. In de praktijk kan/kon hij dus ook heel vaak weg, want ik ben toch thuis. En die drie avonden die ik als voorbeeld noemde die man dan zou claimen voor altijd, dat is dus nu de minimale status quo. Man is letterlijk nooit minder dan drie avonden weg. Hij ziet daar ook geen enkel probleem in en ik vind het lastig of ik daar nou wel of niet een probleem in zie. 9 van de 10 keer gaat hij wel pas weg als de kinderen al op bed liggen en helpt hij daar dus mee. En dan vervolgens ben ik alleen beneden en kan ik doen waar ik zin in heb en dat is best prima. Het effect alleen van zijn altijd weg zijn, is dat áls ik dan een keer iets heb, hij praktisch altijd al iets anders heeft staan en dan delf ik het onderspit want dat van hem was al gepland (denk in betaalde sportles, een vriend helpen met verhuizen, een zoveelweekse cursus, een verjaardag, etc). En het tweede effect is dat er praktisch geen tijd is dat wij eens samen zijn. En dan vind ik samen op de bank hangen al een goed begin, daadwerkelijk iets samen doen is al helemaal een uitdaging.
Voorbeeld van deze week: ik ben gisteravond weg geweest om te sporten, man is di t/m vr in de avond weg en zaterdagmiddag ook. En dit is dus écht niet uitzonderlijk. En dan zien we elkaar dus niet.
Klopt dat wel, dat iets samen doen een grotere uitdaging is dan samen op de bank hangen? Jouw man is erg uithuizig en jij meer een huismus, is dat dan niet juist de grotere uitdaging? Dat hij het juist graag zou willen om er samen met jou op uit te gaan (met z'n twee of naar vrienden), terwijl jij juist lekker samen op de bank wil hangen?
Of wil hij bij uithuizige dingen echt jou er niet bij hebben?
dinsdag 15 oktober 2024 om 17:16
Mooie post.nicole123 schreef: ↑15-10-2024 11:37Dit is denk ik een goed idee. Hebben jullie in de afgelopen maanden of jaren niet dit soort gesprekken gehad, of wel en liep het dan op ruzie uit of op toegeven van jouw kant of werden er wel afspraken gemaakt en niet nagekomen? Ik zou het gesprek niet al bij voorbaat insteken op 'wat mag man wel en niet', want dan ga je in de modus zitten van man die kijkt hoe ver hij kan en mag gaan en jij die op de rem gaat staan en hem dingen verbiedt. Dan wordt het een beetje de moeder en puber verhouding, die jij juist zo vervelend vindt en waarom je volgens mij dit soort gesprekken een beetje vermijdt.
Ik zou insteken op 'hoeveel tijd willen we met elkaar - als partners en als gezin - doorbrengen, op welke manier en hoe borgen we dat' en daarna op 'hoe zorgen we dat we allebei aan onze trekken komen qua vrijetijdsbesteding, binnen de kaders van wat we hebben afgesproken over tijd met elkaar doorbrengen'. En dan kun je op 1001 vormen uitkomen. Zo'n vorm zoals van April met 1x per maand een heel weekend voor elkaar zonder kinderen en daarnaast elkaar heel weinig zien en beiden je ding doen, of juist de weekends doorbrengen als gezin en van de avonden ongeveer de helft samen thuis en de helft een van de twee uithuizig, of nog iets heel anders. Het gaat erom dat jullie je beiden prettig erbij voelen.
Het punt van het al bij voorbaat volplannen van de agenda door je man en dat jij dan niet meer spontaan iets kunt gaan doen zou je in principe gewoon praktisch kunnen aanvliegen denk ik. Want op zich vind je het misschien helemaal niet erg als hij 3 avonden weg is, mits het binnen de kaders is van de tijd je ook gezamenlijk hebt en mits jij ook maar iets kunt ondernemen als je dat wil. Ik heb zo'n issue gehad toen ik ooit een auto deelde met een vriendin. Ik was destijds nogal van de planning vooraf, zij hield van spontane acties. Het gevolg was dat ik altijd al een maand van tevoren wist wanneer ik onze gezamenlijke auto nodig had en hem dan reserveerde en zij altijd achter het net greep. Ik zag dat pas in toen ze me dat vertelde, want ik wist vaak niet eens dat ze de auto had willen hebben. We zijn door ons in elkaar te verplaatsen en elkaar tegemoet te komen er goed samen uitgekomen. Ik ging de auto wat minder en minder van tevoren inplannen en bij dagen als bijv. kerst of Koningsdag niet meer zomaar reserveren maar even in overleg of zij al een idee had of ze mogelijk de auto nodig zou kunnen hebben of zeker niet. Zij ging juist al net iets eerder vooruitdenken of ze de auto nodig zou kunnen hebben in een weekend.
Als je allebei snapt wat de behoefte is van de ander en het ziet als een praktisch probleem waar je samen een oplossing voor zoekt in plaats van een ik-in-mijn-loopgraaf-jij-in-de-jouwe dan zou zoiets eigenlijk prima op te lossen moeten zijn. Maar in het snappen van wat de behoefte is van de ander zit de angel denk ik bij je man. Ik zou elke keer als hij enkel met 'ik ik ik' komt de discussie terugbrengen op 'Ik snap jouw behoeften, snap jij onze gezamenlijke belangen als partner en gezin en mijn behoeften en die van de kinderen ook en wil je ook daarvoor je verantwoordelijkheid nemen? Dan praten we daarvanuit verder.'.
Bij ons sport mijn man 3 keer in de week, waaronder op zaterdagochtend. Ik vind dat goed op voorwaarde dat als ik eens iets wil afspreken voor mezelf op zaterdag, dat ik die ruimte dan wel heb en hij dan een keer niet gaat sporten of op een ander moment. Anders loop je er inderdaad continue tegenaan dat de hele agenda al geclaimd is door de ander. Bij ons werkt het zo goed en als ik dus iets wil op zaterdag, doet hij er ook niet moeilijk over want het is onze afspraak en hij erkent dat ik vele andere zaterdagochtenden voor mijn rekening neem. En dat stukje erkenning mis ik eigenlijk in al jouw posts over jouw partner, en dat lijkt me heel frustrerend.
dinsdag 15 oktober 2024 om 19:18
Jeetje wat bizar dat hij zo vaak weg is, dat klinkt toch wel erg extreem. Het liefst alle avonden weg?? Is hij ergens voor op de vlucht ofzo?? Waarom heeft hij dan een relatie? Dit klinkt alsof hij zich gedraagt als iemand die single is en geen gezin heeft. Ik ken echt niemand met een gezin die zo vaak weg is. Je leven verandert nou eenmaal met een gezin. Hij is blijkbaar ook nooit moe? Onvoorstelbaar. Stel jullie hadden geen kids gehad: zou hij dan ook elke avond weg zijn? Hoe was dit toen jullie nog geen kids hadden? Zagen jullie elkaar toen ook “nooit”? Ik durf te wedden dat dat toen anders was. Waarom dan nu geen enkele quality time meer samen en daar ook geen behoefte aan? Heel apart, zo zijn jullie geen man en vrouw meer maar twee losse individuen die toevallig in 1 huis wonen.
Ik zou inderdaad rond de tafel gaan zitten voor afspraken. En JUIST als hij al zo vaak weg is, delf jij dus niet meer het onderspit voortaan als jij een keer wat hebt. Dan zegt hij die verjaardag/cursus/sportavond maar af, jouw ding gaat dan voor. Ik zou 1 vaste avond per week claimen om zelf weg te kunnen, bv door te gaan sporten of iets anders leuks voor jezelf te gaan doen. Hij mag ook 1 vaste avond. En dan minimaal 2 avonden per week voor jullie samen, om samen een film te kijken, te borrelen, te kletsen, een spelletje, bank te hangen of whatever. Eens per maand of vaker een date night waarbij jullie oppas regelen en samen uit eten gaan of wat jullie dan maar leuk vinden. De een regelt de ene keer, de ander de andere keer. Een weekenddag(deel) is ook voor het gezin, samen naar een speeltuin, wandeling, whatever. En de rest kan hij dan in overleg weg, als er niks anders op de planning staat. En dan evalueren na een tijdje om te kijken hoe dat gaat.
Als je geen tijd samen in gaat plannen dan gaat je huwelijk echt uit elkaar vallen, leef je langs elkaar heen en heb je elkaar echt niks meer te melden, ervaar je geen emotionele steun meer aan elkaar. Dus dat is echt belangrijk.
Ik zou inderdaad rond de tafel gaan zitten voor afspraken. En JUIST als hij al zo vaak weg is, delf jij dus niet meer het onderspit voortaan als jij een keer wat hebt. Dan zegt hij die verjaardag/cursus/sportavond maar af, jouw ding gaat dan voor. Ik zou 1 vaste avond per week claimen om zelf weg te kunnen, bv door te gaan sporten of iets anders leuks voor jezelf te gaan doen. Hij mag ook 1 vaste avond. En dan minimaal 2 avonden per week voor jullie samen, om samen een film te kijken, te borrelen, te kletsen, een spelletje, bank te hangen of whatever. Eens per maand of vaker een date night waarbij jullie oppas regelen en samen uit eten gaan of wat jullie dan maar leuk vinden. De een regelt de ene keer, de ander de andere keer. Een weekenddag(deel) is ook voor het gezin, samen naar een speeltuin, wandeling, whatever. En de rest kan hij dan in overleg weg, als er niks anders op de planning staat. En dan evalueren na een tijdje om te kijken hoe dat gaat.
Als je geen tijd samen in gaat plannen dan gaat je huwelijk echt uit elkaar vallen, leef je langs elkaar heen en heb je elkaar echt niks meer te melden, ervaar je geen emotionele steun meer aan elkaar. Dus dat is echt belangrijk.
dinsdag 15 oktober 2024 om 19:39
Ik probeer ook 3x pw te sporten, en man traint ook 2 avonden p/w zelf, traint nog onze zoon eens per week en zaterdagmiddag een wedstrijd. En ik spreek regelmatig ‘s avonds met vriendinnen af, of we spreken gezamenlijk met vrienden af voor een spelletje, en man werkt ook regelmatig nog ‘s avonds. Dus wij hebben het druk zat, maar proberen dus echt tijd samen in te plannen. We zitten nu samen op salsa elke week. En volgen altijd wel samen een serie op Netflix, maar die kijken we dan ook regelmatig samen als de ander terug is van sporten. Dat duurt tenslotte ook niet de hele avond. Als er iemand te vaak weg is dan gaat de ander wel klagen, in de trant van ik mis je en zullen we vanavond tijd samen doorbrengen?alouette schreef: ↑15-10-2024 17:16Mooie post.
Bij ons sport mijn man 3 keer in de week, waaronder op zaterdagochtend. Ik vind dat goed op voorwaarde dat als ik eens iets wil afspreken voor mezelf op zaterdag, dat ik die ruimte dan wel heb en hij dan een keer niet gaat sporten of op een ander moment. Anders loop je er inderdaad continue tegenaan dat de hele agenda al geclaimd is door de ander. Bij ons werkt het zo goed en als ik dus iets wil op zaterdag, doet hij er ook niet moeilijk over want het is onze afspraak en hij erkent dat ik vele andere zaterdagochtenden voor mijn rekening neem. En dat stukje erkenning mis ik eigenlijk in al jouw posts over jouw partner, en dat lijkt me heel frustrerend.
dinsdag 15 oktober 2024 om 20:08
Het raakt mij Minik, ik meen mij te herinneren dat wij kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd hebben.
En ik lees in je verhaal gedeeltes van mijn eigen verhaal, van het laatste stukje van mijn eigen huwelijk. Vooral de moeder-rol met tegenstribbelende puber was heel herkenbaar. Smeken. Letterlijk, of hij eens meewilde naar het zwembad, rondje bos of simpelweg eens wilde "helpen" (ja echt!) omdat ik voor de zoveelste avond 2 peuters en de laatste tien weken van ons huwelijk 3 kinderen waaronder een newborn stond te verzorgen. Hij werkt gek van mijn "gezeik". Want vragen om te helpen bij het huishouden "ik moest niet zeuren want ik werkte maar drie dagen" of nog erger: "Ik had toch verlof?" Zelfs vakanties, weekendjes weg, alles was teveel, hij wilde niets met mij of de kinderen. En voor de buitenwereld maar pronken met zijn kinderen terwijl ik achter de schermen notabene zelf oppas kon regelen voor de oudste twee terwijl ik in mijn eentje een ballonnetje liet plaatsen bij de afdeling verloskunde. Hij was aan het werk. Achteraf een huge rode vlag...en nog zolang hem verdedigd. Ook hier in mijn eigen topic.
Uiteindelijk ging hij weg. Want ik zeurde, en we pasten niet bij elkaar. Want hij was de extravert en ik de zogenaamde introvert en huismus. Dat hij de extravert kon zijn met dank aan een huissloof thuis ziet hij nog steeds niet in.
En nu, zoals Ladara al zei, gewoon een nieuwe huissloof. Maar met deze wil hij wel weekendjes weg, op vakantie en met de kinderen naar het zwembad. Pijnlijk.
Wat ik wil zeggen.
Don't beg.....
Voor de juiste vrouw kan ineens wel van alles. Vecht als er nog wat te vechten valt maar kom niet op een punt dat je twijfelt aan jezelf, dat je denkt dat het aan jezelf ligt. Want het duurt best even om dat zelfvertrouwen weer terug te krijgen.
Ik geef je een digitale knuffel, want het is beslist niet makkelijk en ik hoop heel hard dat jullie samen het tij kunnen keren!
En ik lees in je verhaal gedeeltes van mijn eigen verhaal, van het laatste stukje van mijn eigen huwelijk. Vooral de moeder-rol met tegenstribbelende puber was heel herkenbaar. Smeken. Letterlijk, of hij eens meewilde naar het zwembad, rondje bos of simpelweg eens wilde "helpen" (ja echt!) omdat ik voor de zoveelste avond 2 peuters en de laatste tien weken van ons huwelijk 3 kinderen waaronder een newborn stond te verzorgen. Hij werkt gek van mijn "gezeik". Want vragen om te helpen bij het huishouden "ik moest niet zeuren want ik werkte maar drie dagen" of nog erger: "Ik had toch verlof?" Zelfs vakanties, weekendjes weg, alles was teveel, hij wilde niets met mij of de kinderen. En voor de buitenwereld maar pronken met zijn kinderen terwijl ik achter de schermen notabene zelf oppas kon regelen voor de oudste twee terwijl ik in mijn eentje een ballonnetje liet plaatsen bij de afdeling verloskunde. Hij was aan het werk. Achteraf een huge rode vlag...en nog zolang hem verdedigd. Ook hier in mijn eigen topic.
Uiteindelijk ging hij weg. Want ik zeurde, en we pasten niet bij elkaar. Want hij was de extravert en ik de zogenaamde introvert en huismus. Dat hij de extravert kon zijn met dank aan een huissloof thuis ziet hij nog steeds niet in.
En nu, zoals Ladara al zei, gewoon een nieuwe huissloof. Maar met deze wil hij wel weekendjes weg, op vakantie en met de kinderen naar het zwembad. Pijnlijk.
Wat ik wil zeggen.
Don't beg.....
Voor de juiste vrouw kan ineens wel van alles. Vecht als er nog wat te vechten valt maar kom niet op een punt dat je twijfelt aan jezelf, dat je denkt dat het aan jezelf ligt. Want het duurt best even om dat zelfvertrouwen weer terug te krijgen.
Ik geef je een digitale knuffel, want het is beslist niet makkelijk en ik hoop heel hard dat jullie samen het tij kunnen keren!
dinsdag 15 oktober 2024 om 20:29
Dat zie ik nog niet gebeuren. To moet nu al vanalles een strijd maken om iets voor elkaar te krijgen. Ik denk dat ze -net als nu- dan liever eieren voor haar geld kiest en een eigen afspraak niet laat doorgaan. Omdat ze geen zin heeft om met deze man constant de discussie aan te moeten gaan. Die moeder vs puberzoon die continue op alles herinnert moet worden aan afspraken, overal de discussie aangaat en overal goede redenen ziet waarom het voor hem door moet gaan. Deze man mist chronisch inleven dat dit gedrag voor een ander heel vervelend én schadelijk én ondermijnend én dodelijk vermoeiend is.appelientjex schreef: ↑15-10-2024 19:18
Ik zou inderdaad rond de tafel gaan zitten voor afspraken. En JUIST als hij al zo vaak weg is, delf jij dus niet meer het onderspit voortaan als jij een keer wat hebt. Dan zegt hij die verjaardag/cursus/sportavond maar af, jouw ding gaat dan voor.
dinsdag 15 oktober 2024 om 20:39
Ach ja, Lievelieve, ik herken nu ineens weer wie het schrijft en wat voor verschrikkelijke strijd jij hebt moeten leveren. Met een man die je notabene nog zolang aan het lijntje liet bungelen, want zelf kon hij geen knoop doorhakken en jij die maar goede hoop bleef houden. En ook jouw diepe geloof in je man en je huwelijk die je niet zomaar van plas was op te geven, met je versgeboren babytje. Het is dat hij zo schofterig achter jouw rug om naaistreken heeft uitgehaald, waardoor je met je neus op de brute feiten werd gedrukt. Wat moet dat een verdrietige tijd voor je zijn geweest.
Weet je, als mensen in staat zijn tot zulk buitenproportioneel egoisme en zo'n beperkt vermogen tot inleven, geloof ik nooit dat deze mensen uberhaupt in staat zijn tot écht leuke partners voor wie dan ook. Zolang de ander erin meegaat en niet teveel noten op de zang heeft (en alles nog leuk en nieuw is), lijkt het heel wat. Maar jij weet inmiddels heel goed dat vuile was niet buiten wordt gehangen.
Ik hoop dat het je inmiddels weer goed gaat en je iig een kilo lichter in het leven staat zonder zo'n blok aan je been.
Weet je, als mensen in staat zijn tot zulk buitenproportioneel egoisme en zo'n beperkt vermogen tot inleven, geloof ik nooit dat deze mensen uberhaupt in staat zijn tot écht leuke partners voor wie dan ook. Zolang de ander erin meegaat en niet teveel noten op de zang heeft (en alles nog leuk en nieuw is), lijkt het heel wat. Maar jij weet inmiddels heel goed dat vuile was niet buiten wordt gehangen.
Ik hoop dat het je inmiddels weer goed gaat en je iig een kilo lichter in het leven staat zonder zo'n blok aan je been.
dinsdag 15 oktober 2024 om 20:46
Lief! Heb zoveel gehad aan het viva forum, en degene die meegeschreven hebben weten dat hopelijk ook!NomenNesci0 schreef: ↑15-10-2024 20:39Ach ja, Lievelieve, ik herken nu ineens weer wie het schrijft en wat voor verschrikkelijke strijd jij hebt moeten leveren. Met een man die je notabene nog zolang aan het lijntje liet bungelen, want zelf kon hij geen knoop doorhakken en jij die maar goede hoop bleef houden. En ook jouw diepe geloof in je man en je huwelijk die je niet zomaar van plas was op te geven, met je versgeboren babytje. Het is dat hij zo schofterig achter jouw rug om naaistreken heeft uitgehaald, waardoor je met je neus op de brute feiten werd gedrukt. Wat moet dat een verdrietige tijd voor je zijn geweest.
Weet je, als mensen in staat zijn tot zulk buitenproportioneel egoisme en zo'n beperkt vermogen tot inleven, geloof ik nooit dat deze mensen uberhaupt in staat zijn tot écht leuke partners voor wie dan ook. Zolang de ander erin meegaat en niet teveel noten op de zang heeft (en alles nog leuk en nieuw is), lijkt het heel wat. Maar jij weet inmiddels heel goed dat vuile was niet buiten wordt gehangen.
Ik hoop dat het je inmiddels weer goed gaat en je iig een kilo lichter in het leven staat zonder zo'n blok aan je been.
Ja het gaat echt beter! Ik heb een fijn eigen huis. De kinderen doen het goed en de newborn van toen is inmiddels een klein draakje van net 2
én een hele leuke nieuwe baan véél dichterbij en ik zie iemand, pril. Maar fijn. Neemt niet weg dat de pijn, en de littekens en bij tijd en wijle een "toch weer bloedend wondje" er toch zo af en toe nog zijn. En dit topic triggert. Ik herken véél in wat Minik schrijft. En daarom lieve Minik. Zoals ik al zei, vecht, maar dan wel samen!
dinsdag 15 oktober 2024 om 21:05
Oh Lievelieve, wat een vreselijk verhaal. Gelukkig zijn we hier nog niet op zo’n dieptepunt beland, al heeft man wel uitschieters die richting in. Wat goed dat je daar nu uit bent en wat kan het forum dan enorm helpen hè. Echt zo fijn dat hier zoveel lieve mensen zitten die serieus mee kunnen denken.
dinsdag 15 oktober 2024 om 21:10
Goed zo, denk om jezelf hoor!Minik schreef: ↑15-10-2024 21:05Oh Lievelieve, wat een vreselijk verhaal. Gelukkig zijn we hier nog niet op zo’n dieptepunt beland, al heeft man wel uitschieters die richting in. Wat goed dat je daar nu uit bent en wat kan het forum dan enorm helpen hè. Echt zo fijn dat hier zoveel lieve mensen zitten die serieus mee kunnen denken.
Laat je eigenwaarde niet ondermijnen!
Waarschijnlijk heb ik er finaal overheen gelezen maar zou relatietherapie, gewoon vrijblijvend, een optie kunnen zijn? Dat een derde eens het gesprek leidt en begeleidt?
dinsdag 15 oktober 2024 om 21:14
Wat fijn om te lezen.Lievelieve schreef: ↑15-10-2024 20:46Lief! Heb zoveel gehad aan het viva forum, en degene die meegeschreven hebben weten dat hopelijk ook!
Ja het gaat echt beter! Ik heb een fijn eigen huis. De kinderen doen het goed en de newborn van toen is inmiddels een klein draakje van net 2
Neemt niet weg dat de pijn, en de littekens en bij tijd en wijle een "toch weer bloedend wondje" er toch zo af en toe nog zijn. En dit topic triggert. Ik herken véél in wat Minik schrijft. En daarom lieve Minik. Zoals ik al zei, vecht, maar dan wel samen!
dinsdag 15 oktober 2024 om 21:15
Dat zou me so pissed off maken dat ik er op zou staan dat mijn ding nu eens een keer voor gaat. Dan maar ruzie. Ik ga gewoon weg.NomenNesci0 schreef: ↑15-10-2024 20:29Dat zie ik nog niet gebeuren. To moet nu al vanalles een strijd maken om iets voor elkaar te krijgen. Ik denk dat ze -net als nu- dan liever eieren voor haar geld kiest en een eigen afspraak niet laat doorgaan. Omdat ze geen zin heeft om met deze man constant de discussie aan te moeten gaan. Die moeder vs puberzoon die continue op alles herinnert moet worden aan afspraken, overal de discussie aangaat en overal goede redenen ziet waarom het voor hem door moet gaan. Deze man mist chronisch inleven dat dit gedrag voor een ander heel vervelend én schadelijk én ondermijnend én dodelijk vermoeiend is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
