Relaties
alle pijlers
Sinterklaas met familie
zondag 22 september 2024 om 19:47
Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik 
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
vrijdag 22 november 2024 om 10:47
Ik zou hier ook heel gefrustreerd over zijn, gewoon omdat het zo uit balans is, hij spendeert al zijn energie buitenshuis, en thuis is hij moe en reageert dat af. Ik heb ook een tijdje een hobby buiten de deur gehad waardoor ik standaard pas rond elven terug was, en dan te onrustig om meteen te gaan slapen, en de volgende dag voelde ik me soms lusteloos (met kind). Dat kan het waard zijn als die specifieke hobby je veel brengt, maar het is bij hem altijd iets en er is heel weinig van hem over voor thuis.
In elk geval zou ik het nu laten rusten en het op een rustiger moment bespreken. Het ijzer smeden als het koud is werkt met conflicten vaak beter. Aan de andere kant heb je die gesprekken afgelopen periode al volop gevoerd en er verandert weinig. Dat zou mij diep frustreren. Ik heb dus weinig zinnige adviezen. Misschien bikkelhard erin gaan staan en dus nee zeggen tegen nieuwe activiteiten. Dan stel je je op als zijn moeder, maar het alternatief is je huidige opstelling, en blijkbaar vat hij dat op alsof je tegelijkertijd de enige verantwoordelijke bent die alles draaiende houdt en een deurmat waar hij overheen kan lopen.
Sterkte, het is gewoon een stomme situatie.
In elk geval zou ik het nu laten rusten en het op een rustiger moment bespreken. Het ijzer smeden als het koud is werkt met conflicten vaak beter. Aan de andere kant heb je die gesprekken afgelopen periode al volop gevoerd en er verandert weinig. Dat zou mij diep frustreren. Ik heb dus weinig zinnige adviezen. Misschien bikkelhard erin gaan staan en dus nee zeggen tegen nieuwe activiteiten. Dan stel je je op als zijn moeder, maar het alternatief is je huidige opstelling, en blijkbaar vat hij dat op alsof je tegelijkertijd de enige verantwoordelijke bent die alles draaiende houdt en een deurmat waar hij overheen kan lopen.
Sterkte, het is gewoon een stomme situatie.
vrijdag 22 november 2024 om 10:56
En ook dat.Bbubbels schreef: ↑22-11-2024 10:40Nog los van kind in bed en late activiteit; je man is een volwassen vent en hij kan na 2 daagjes wat minder slapen al niet meer normaal reageren?! Wat eeb zielepiet. Jij slaapt al maanden slecht omdat je alle zorg op je moet nemen. Hij doet gewoon extreem eikelig.
vrijdag 22 november 2024 om 11:14
Bbubbels schreef: ↑22-11-2024 10:40Nog los van kind in bed en late activiteit; je man is een volwassen vent en hij kan na 2 daagjes wat minder slapen al niet meer normaal reageren?! Wat eeb zielepiet. Jij slaapt al maanden slecht omdat je alle zorg op je moet nemen. Hij doet gewoon extreem eikelig.
Eens. Niet acceptabel ook dat afreageren.
Kloterige is dat je ook als je grenzen stelt, en zegt; dit gedrag is niet acceptabel; hij alsnog over die grenzen heen kan gaan en dat kennelijk ook doet. Heel lastig
vrijdag 22 november 2024 om 11:24
Dat dus. Ik heb de neiging om nu te zeggen dat ik dit gedrag van hem naar zijn kinderen echt niet kan accepteren en dat het dan dus hier stopt. Want mij als voetveeg behandelen is één ding maar dit naar de kinderen toe gaat mij echt te ver. Maar wat dan? Dan heeft hij straks de kinderen de helft van de tijd. En ik kan geen woning betalen. En ik wil gewoon dat het weer werkt tussen ons en ik ben echt bereid daar heel veel voor te doen. Hij niet. Maar hij gaat nooit een scheiding initiëren. En ik wil niet degene zijn die het opgeeft.
Misschien slaat dit nergens op, maar zo gaan mijn gedachten.
vrijdag 22 november 2024 om 11:37
Minik schreef: ↑22-11-2024 11:24Dat dus. Ik heb de neiging om nu te zeggen dat ik dit gedrag van hem naar zijn kinderen echt niet kan accepteren en dat het dan dus hier stopt. Want mij als voetveeg behandelen is één ding maar dit naar de kinderen toe gaat mij echt te ver. Maar wat dan? Dan heeft hij straks de kinderen de helft van de tijd. En ik kan geen woning betalen. En ik wil gewoon dat het weer werkt tussen ons en ik ben echt bereid daar heel veel voor te doen. Hij niet. Maar hij gaat nooit een scheiding initiëren. En ik wil niet degene zijn die het opgeeft.
Misschien slaat dit nergens op, maar zo gaan mijn gedachten.
Dat zijn hele logische gedachten. Je gooit ook niet zomaar je huwelijk aan de kant, ik zeg ook niet dat je dat moet doen, maar misschien moet je het niet labelen als opgeven, maar meer als voor jezelf kiezen.
vrijdag 22 november 2024 om 12:38
En laten we ook niet vergeten dat de meeste mensen ‘gewoon’ niet goed matchen en daar pas veel te laat achter komen. De ex van Lievelieve was wel echt een geval apart, echt een heftig verhaal.Dropdrop schreef: ↑28-10-2024 09:45Fijn dat het zo voor je vrienden werkt, maar statistisch gezien doen tweede huwelijken het slechter dan eerste huwelijken.
Ook kun je relaties van een paar jaar, niet vergelijken met relaties van meer dan 10 jaar.
Sowieso zit je de eerste 1,5 jaar vol met verliefdheidshormonen. Die mensen kun je echt niet serieus nemen als ze zeggen 'nu echt de ware te hebben gevonden'.
Maar laten we het hopen voor de kinderen van lievelieve. Die vrouw komt er wel overheen, maar de kinderen krijgen echt een lelijke knauw als papa alleen leuke dingen met ze doet als zijn nieuwe verovering toekijkt.
Maar idd laten we voor de kinderen hopen dat hij ergens het licht heeft gezien en het voor hen (maar ook voor Lievelieve) van zijn kant rustig blijft tot de jongste 18 is…
vrijdag 22 november 2024 om 13:08
Ik zou nu inderdaad wel eisen dat er relatietherapie komt. Hoe hij nu met jullie kind omgaat geeft aan dat er echt iets moet veranderen en dat jullie dat zeer waarschijnlijk niet zonder hulp kunnen.NomenNesci0 schreef: ↑19-10-2024 22:06Ja, hij zou zich eigenlijk zeker moeten schamen. Maar. Ik lees wel iemand die, hoe moeilijk ook, probeert om reflectief te zijn of zich iig aantrekt dat dit zijn vrouw dwars zit. Op zich is dat een hoopvol teken. Het is echter de vraag of het hoopvol genoeg is.
Kijk, dat er een klein zaadje gepland is, zou wat verbetering kunnen geven. Maar ik lees ook dat hij echt geen redelijk grote AHA momenten heeft. Verbetering zal dan wel kunnen optreden, maar verwacht een lange, lange, héle lange adem. En ik vraag me af als je het geduld nog wilt opbrengen, of je dat niet liever met behulp van een therapeut wilt doen. Want er zit systemisch veel fout tussen jullie. Dat is denk ik teveel voor jullie twee samen.
vrijdag 22 november 2024 om 13:40
Dan ‘bluf’ je toch gewoon een beetje? Als hij toch niet (zomaar) een scheiding begint, dan draai je de duimschroeven toch eens aan?Minik schreef: ↑22-11-2024 11:24Dat dus. Ik heb de neiging om nu te zeggen dat ik dit gedrag van hem naar zijn kinderen echt niet kan accepteren en dat het dan dus hier stopt. Want mij als voetveeg behandelen is één ding maar dit naar de kinderen toe gaat mij echt te ver. Maar wat dan? Dan heeft hij straks de kinderen de helft van de tijd. En ik kan geen woning betalen. En ik wil gewoon dat het weer werkt tussen ons en ik ben echt bereid daar heel veel voor te doen. Hij niet. Maar hij gaat nooit een scheiding initiëren. En ik wil niet degene zijn die het opgeeft.
Misschien slaat dit nergens op, maar zo gaan mijn gedachten.
Dan laat je weten dat dit niet meer werkt voor jou, je gevoel voor hem zo langzaamaan verdwijnt en dat als hij nu niet meegaat naar relatietherapie en/of zich gaat houden aan de afspraken en allereerst meteen kapt met die nieuwe activiteit, dat het van jou dan niet meer hoeft.
Wellicht schudt dat hem wakker, en zo nee dan moet je dit toch helemaal niet meer willen. Jij denkt meteen aan de laatste fase van de scheiding en een huis, maar als je daar al komt dan lost dat zich tegen die tijd wel op. Hij weet en voelt dat, dus hij loopt compleet over je heen, maar dat laat jij ook gebeuren (al dan niet met een valide reden hoor), maar hij gaat zeker niet zomaar veranderen.
Mijn man zou mij het niet aandoen om zomaar aan die activiteit te beginnen, maar na 1x zo’n avond en dan ook nog onbereikbaar, ging een tweede keer niet door. Gaat ie de tweede x toch, dan zit de deur op de knip als hij thuis komt en slaapt ie maar bij een vriend ofzo. Maar in dat stadium kom je niet eens als er voldoende wederzijds respect is.
vrijdag 22 november 2024 om 15:12
Nee, dat slaat inderdaad nergens op. Zeker niet met in dezelfde tekst die tirade over hoe je voor de kinderen opkomt.Minik schreef: ↑22-11-2024 11:24Dat dus. Ik heb de neiging om nu te zeggen dat ik dit gedrag van hem naar zijn kinderen echt niet kan accepteren en dat het dan dus hier stopt. Want mij als voetveeg behandelen is één ding maar dit naar de kinderen toe gaat mij echt te ver.
En ik wil niet degene zijn die het opgeeft.
Misschien slaat dit nergens op, maar zo gaan mijn gedachten.
vrijdag 22 november 2024 om 16:01
Ik weet het niet TO
Ik begrijp je langer sudderende frustratie, ik begrijp je issues met die avond weg.
Maar ik reageer ook wel eens onhandig naar de kinderen. Waarbij ik soms helemaal meen in mijn recht te staan en dat ik achteraf denk, het lag meer aan mijn humeur dan aan het gedrag van kind. En als dat dan de maatstaf zou zijn voor mijn gehele ouderschap, zou ik dat wel heel overdreven vinden. Iedereen kan wel eens uit zn slof schieten. Het probleem is alleen als dit structureel gebeurd.
Wat hier volgens mij aan ten grondslag ligt is jouw frustratie met die avonden. Hij doet iets waar jij het eigenlijk niet mee eens bent, dan vindt iets geheel ongerelateerds plaats wat je daar dan aan verbindt en dan komt jouw frustratie rondom die avonden er ineens uit.
Waarom lukt het jou niet om te zeggen: man, leuk die avonden, ik begrijp dat het een behoefte vanuit jou vervult maar de consequenties voor mij ben ik het niet mee eens en daarom lijkt het me onverstandig. Hoe gaan we dit oplossen? En als hij dan toch doorzet, kun je daar gewoon over in gesprek.
Het komt op mij over dat jou vaak dingen “overkomen”, waarvan ik denk daar ben je toch zelf bij?
Ik begrijp je langer sudderende frustratie, ik begrijp je issues met die avond weg.
Maar ik reageer ook wel eens onhandig naar de kinderen. Waarbij ik soms helemaal meen in mijn recht te staan en dat ik achteraf denk, het lag meer aan mijn humeur dan aan het gedrag van kind. En als dat dan de maatstaf zou zijn voor mijn gehele ouderschap, zou ik dat wel heel overdreven vinden. Iedereen kan wel eens uit zn slof schieten. Het probleem is alleen als dit structureel gebeurd.
Wat hier volgens mij aan ten grondslag ligt is jouw frustratie met die avonden. Hij doet iets waar jij het eigenlijk niet mee eens bent, dan vindt iets geheel ongerelateerds plaats wat je daar dan aan verbindt en dan komt jouw frustratie rondom die avonden er ineens uit.
Waarom lukt het jou niet om te zeggen: man, leuk die avonden, ik begrijp dat het een behoefte vanuit jou vervult maar de consequenties voor mij ben ik het niet mee eens en daarom lijkt het me onverstandig. Hoe gaan we dit oplossen? En als hij dan toch doorzet, kun je daar gewoon over in gesprek.
Het komt op mij over dat jou vaak dingen “overkomen”, waarvan ik denk daar ben je toch zelf bij?
vrijdag 22 november 2024 om 16:11
Ik vraag mij toch af hoe dat dat gaat met zo'n activiteit. Durf jij keihard nee te zeggen? Dus duidelijk dat jij dat niet wilt en waarom niet? Of ben je daarin minder duidelijk?
Je loopt nu over en verbindt losse zaken met elkaar. En ik snap je frustraties volkomen. Neem even afstand, ziek eerst uit.
Veranderen lukt niet bij jullie niet zonder externe hulp verwacht ik, ik zou toch weer sturen op relatietherapie. Hij heeft wel tijd voor een nieuwe hobby, dan kan hij vast wel tijd maken voor therapie.
Je loopt nu over en verbindt losse zaken met elkaar. En ik snap je frustraties volkomen. Neem even afstand, ziek eerst uit.
Veranderen lukt niet bij jullie niet zonder externe hulp verwacht ik, ik zou toch weer sturen op relatietherapie. Hij heeft wel tijd voor een nieuwe hobby, dan kan hij vast wel tijd maken voor therapie.
vrijdag 22 november 2024 om 16:13
Ik pik even deze twee eruit. Het eerste gebeurt af en toe. En eigenlijk vind ik zelfs één keer te veel hierin. Want iedereen wordt weleens te boos maar dit soort situaties vind ik echt onveilig. Hij zegt af en toe dingen als ‘wat ben jij een vervelend/naar kind’ ofzo en kan soms echt te hardhandig doen (kind knijpen, een tik geven, etc). Het is echt niet dat hij ze heftig mishandelt, maar dit gaat voor mij wel echt een grens over en dat weet hij. Ook dat hij er het hele kind mee afwijst en niet alleen het gedrag vind ik echt heel naar.Browniedoc schreef: ↑22-11-2024 16:01
Maar ik reageer ook wel eens onhandig naar de kinderen. Waarbij ik soms helemaal meen in mijn recht te staan en dat ik achteraf denk, het lag meer aan mijn humeur dan aan het gedrag van kind. En als dat dan de maatstaf zou zijn voor mijn gehele ouderschap, zou ik dat wel heel overdreven vinden. Iedereen kan wel eens uit zn slof schieten. Het probleem is alleen als dit structureel gebeurd.
Waarom lukt het jou niet om te zeggen: man, leuk die avonden, ik begrijp dat het een behoefte vanuit jou vervult maar de consequenties voor mij ben ik het niet mee eens en daarom lijkt het me onverstandig. Hoe gaan we dit oplossen? En als hij dan toch doorzet, kun je daar gewoon over in gesprek.
Het komt op mij over dat jou vaak dingen “overkomen”, waarvan ik denk daar ben je toch zelf bij?
Het tweede snap ik dat het zo overkomt. Deze gesprekken worden gevoerd. Hij komt bij mij soort van ‘toestemming vragen’ maar ik geef dan duidelijk aan dat ik het geen goed idee vind en waarom en hij doet het vervolgens toch. Ik zou best keihard nee kunnen zeggen, heb ik ook weleens gedaan, maar dan gaat hij er een hele ruzie van maken en uiteindelijk alsnog, of er heel verongelijkt over zitten doen. Ik haat dat echt, die rol moeten innemen omdat hij niet gewoon zelf na kan denken of verantwoordelijkheid wil nemen zonder dat ik daarbij zijn moeder moet zijn.
vrijdag 22 november 2024 om 16:17
Hij manipuleert jou dus eigenlijk, als jij nee zegt gedraagt hij zich als klein kind.......
Woorden zijn ook mishandeling, laten toch blauwe plekken op de ziel achter. En ja, elke ouder schiet weleens uit zijn slof. En nee, dat is niet leuk voor kind. Als het een herhalend patroon is van man moet hij daar zeker wat mee.
Woorden zijn ook mishandeling, laten toch blauwe plekken op de ziel achter. En ja, elke ouder schiet weleens uit zijn slof. En nee, dat is niet leuk voor kind. Als het een herhalend patroon is van man moet hij daar zeker wat mee.
vrijdag 22 november 2024 om 16:23
In alinea 1 spuug je zowat vuur over hoe hij de kinderen behandelt en hoe je dat niet zal accepteren. In de zin erna zeg je: ik wil niet degene zijn die opgeeft.
Ik kan dat niet met elkaar rijmen, dus ik ben het met jou eens als jij zelf zegt: maar misschien slaat dat wel nergens op. Inderdaad, dat slaat nergens op dus.
vrijdag 22 november 2024 om 16:32
Ik snap heel goed dat jij niet degene wil zijn die iets verbiedt. Je wil dat hij zélf graag bij zijn gezin wil zijn. Maar het is wat het is, en ik zou het de volgende keer dat zoiets gebeurt, heel pragmatisch houden.Minik schreef: ↑22-11-2024 16:13
Het tweede snap ik dat het zo overkomt. Deze gesprekken worden gevoerd. Hij komt bij mij soort van ‘toestemming vragen’ maar ik geef dan duidelijk aan dat ik het geen goed idee vind en waarom en hij doet het vervolgens toch. Ik zou best keihard nee kunnen zeggen, heb ik ook weleens gedaan, maar dan gaat hij er een hele ruzie van maken en uiteindelijk alsnog, of er heel verongelijkt over zitten doen. Ik haat dat echt, die rol moeten innemen omdat hij niet gewoon zelf na kan denken of verantwoordelijkheid wil nemen zonder dat ik daarbij zijn moeder moet zijn.
Man: ik zou eigenlijk wel heel graag lid willen worden van wijnproeverij De dronken tor. Heeft elke twee weken een avond wijnproeverij. Vind je dat goed?
En in plaats van wat je voorheen zou zeggen, zeg je nu alleen: nee.
Man zal gaan sputteren. Jij geeft hooguit één kort, zakelijk argument (je bent al meer weg dan ik prettig vind, bijvoorbeeld). Hij sputtert meer, want hij is een kordaat nee niet gewend.
Jij zegt als afsluiting van de discussie: als je blijkbaar geen nee wil horen, moet je de vraag niet stellen. Mijn antwoord is duidelijk.
Zoiets. Hij neemt elk klein flintertje ruimte dat hij bij jou voelt. Geef eens een keer nul ruimte, kijken hoe dat gaat.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
