Relaties
alle pijlers
Sinterklaas met familie
zondag 22 september 2024 om 19:47
Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik 
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
vrijdag 6 december 2024 om 16:59
meisje85 schreef: ↑06-12-2024 16:26Het blijft me verbazen dat 'naar je eigen aandeel kijken en daar verantwoordelijkheid in nemen', op dit forum zo vaak wordt gekoppeld aan schuld. Het is echt iets anders. Als je je relatie (of de slechte momenten) ziet als iets waar de een schuld aan heeft en de ander niet, dan lijkt het me bijzonder lastig om er weer bovenop te komen.
Mee eens. Heel vermoeiend discussieren zo, elke keer maar die calimerokaart alsof 'de vrouw' de schuld krijgt. Nee, deze vrouw wil het anders, dus deze vrouw zal dan toch echt naar haar aandeel moeten kijken en mee aan de slag moeten. Natuurlijk is het het meest ideale als haar man meteen zegt: "Jeetje, wat naar, kom we gaan er gelijk samen mee aan de slag!". Maar kom op, als dat met deze man realistisch was geweest dan hadden ze überhaupt de huidige (jarenlange) dynamiek niet hè.
vrijdag 6 december 2024 om 17:02
Therapie brengt wel meer belasting dan een uurtje per week, als het aanslaat ten minste. Dan kost het echt wel behoorlijk wat energie en headspace.
Dus ik snap heel goed dat TO het gevoel heeft dat ze dat er even niet bij kan hebben. En het maakt niet uit als ze haar man om hulp vraagt, om dat hij haar ondersteunt en wat meer overneemt zodat zij therapie kan doen. Want dan zegt hij ja maar doet nee. Dat weet ze inmiddels al wel. Hoeft ze niet nog een keer tegenaan te lopen.
Dus ik vind het juist wel realistisch dat ze zegt: ik trek het nu even niet om de last van therapie, die veel overhoop gaat halen, er ook nog bij te doen. Zeker niet als ik me daardoor nog meer alleen ga voelen (itt relatietherapie, die het hopelijk om zijn minst een gezamenlijk probleem zou maken).
Dus ik snap heel goed dat TO het gevoel heeft dat ze dat er even niet bij kan hebben. En het maakt niet uit als ze haar man om hulp vraagt, om dat hij haar ondersteunt en wat meer overneemt zodat zij therapie kan doen. Want dan zegt hij ja maar doet nee. Dat weet ze inmiddels al wel. Hoeft ze niet nog een keer tegenaan te lopen.
Dus ik vind het juist wel realistisch dat ze zegt: ik trek het nu even niet om de last van therapie, die veel overhoop gaat halen, er ook nog bij te doen. Zeker niet als ik me daardoor nog meer alleen ga voelen (itt relatietherapie, die het hopelijk om zijn minst een gezamenlijk probleem zou maken).
vrijdag 6 december 2024 om 17:06
Ik zou eerst je studie afmaken. Eens met stokbroodje dat therapie mega veel energie kost, zeker samen.
Dus eerst diploma lijkt mij prima plan. Om de tussentijd oke te houden kun je je wel voornemen niet op alle slakken zout te leggen. Niet omdat het onbetekenende slakken zijn, maar omdat je de stap die volgt op de confrontatie (therapie) nu niet kunt nemen. Dan levert het dus alleen ruzie op en daar kun je prima buiten.
Dus eerst diploma lijkt mij prima plan. Om de tussentijd oke te houden kun je je wel voornemen niet op alle slakken zout te leggen. Niet omdat het onbetekenende slakken zijn, maar omdat je de stap die volgt op de confrontatie (therapie) nu niet kunt nemen. Dan levert het dus alleen ruzie op en daar kun je prima buiten.
Het is zoals het is
vrijdag 6 december 2024 om 17:07
Minik schreef: ↑06-12-2024 14:53Inmiddels ben ik mega herkenbaar, kan dit er ook nog wel bij. Ik ben bezig met een master. Die ben ik in heel goed overleg twee jaar geleden begonnen, heel plan gemaakt hoe we de kinderen zouden opvangen en dergelijke. Toen kwam kind 3 tussendoor. Hartstikke blij mee maar toen lag wel het plan even overhoop. Nieuw plan gemaakt en alles voor het afstuderen, waar ik nu dus middenin zit, en man houdt zich er totaal niet aan. Ik ben dus echt bijna afgestudeerd nu, allerlaatste maanden, dus nu mijn prioriteiten verleggen is niet realistisch. Ik kan wel ineens mijn studie gaan pauzeren, maar dat gaat ook niks veranderen, behalve dat ik dan mezelf on hold zet, man denkt ‘yes ik hoef niks meer te doen want Minik is weer meer thuis’ en het me letterlijk duizenden euro’s kost.
Dit moet gewoon nu eerst even af. Werken doe ik al veel minder ivm studie, maar ik kan de studie ook niet afronden zonder werk want ik moet allerlei dingen in de praktijk doen.
Dus ik snap de gedachte dat ik nu therapie zou kunnen gaan zoeken, maar ik sta nu op standje overleven en dat mijn huwelijk naar de knoppen gaat, kan ik er niet bij hebben. Dus gaat alle energie en tijd die over blijft in het huishouden draaiende houden en zorgen voor de kinderen zitten. Leeft man nog steeds zijn zelfde leven als voor we kinderen hadden, maar heb ik in elk geval straks gewoon mijn diploma, en dan komt er ruimte voor andere zaken.
En dat is volgens mij de verkeerde prioriteiten stellen. Want juist door op dezelfde voet door te gaan sta je op standje overleven en zal dat zo blijven. Als jij leert om wél duidelijk je behoeften aan te geven in het moment, grenzen te stellen en voor jezelf op te komen (op een gezonde manier) dan pluk je daar flinke vruchten van.
Niet dat ik het niet snap hoor. Het is nou eenmaal makkelijker om te blijven doen wat je deed, dat is bekend en gaat automatisch, nieuw gedrag leren is eng en kost moeite. Soms is het dan ook misschien gewoon de juiste keuze om nog een bepaalde tijd door te gaan op de oude voet, maar dan vind ik wel dat je het ook echt moet pauzeren en niet moet blijven wijzen dat man ook blijft doen wat ie altijd al deed (of wel z'n best doet maar het niet goed genoeg is).
vrijdag 6 december 2024 om 17:09
stokbootje schreef: ↑06-12-2024 17:02Therapie brengt wel meer belasting dan een uurtje per week, als het aanslaat ten minste. Dan kost het echt wel behoorlijk wat energie en headspace.
Dus ik snap heel goed dat TO het gevoel heeft dat ze dat er even niet bij kan hebben. En het maakt niet uit als ze haar man om hulp vraagt, om dat hij haar ondersteunt en wat meer overneemt zodat zij therapie kan doen. Want dan zegt hij ja maar doet nee. Dat weet ze inmiddels al wel. Hoeft ze niet nog een keer tegenaan te lopen.
Dus ik vind het juist wel realistisch dat ze zegt: ik trek het nu even niet om de last van therapie, die veel overhoop gaat halen, er ook nog bij te doen. Zeker niet als ik me daardoor nog meer alleen ga voelen (itt relatietherapie, die het hopelijk om zijn minst een gezamenlijk probleem zou maken).
Is ook zeker wat voor te zeggen maar stop dan ook met focussen op dat die man net als jij blijft doen wat ie altijd deed.
vrijdag 6 december 2024 om 17:15
Ik vind het wel logisch om dat aan te pakken na afstuderen. Anders komt dat nog vlak voor de eindstreep op losse schroeven te staan.S-Groot schreef: ↑06-12-2024 17:07En dat is volgens mij de verkeerde prioriteiten stellen. Want juist door op dezelfde voet door te gaan sta je op standje overleven en zal dat zo blijven. Als jij leert om wél duidelijk je behoeften aan te geven in het moment, grenzen te stellen en voor jezelf op te komen (op een gezonde manier) dan pluk je daar flinke vruchten van.
Niet dat ik het niet snap hoor. Het is nou eenmaal makkelijker om te blijven doen wat je deed, dat is bekend en gaat automatisch, nieuw gedrag leren is eng en kost moeite. Soms is het dan ook misschien gewoon de juiste keuze om nog een bepaalde tijd door te gaan op de oude voet, maar dan vind ik wel dat je het ook echt moet pauzeren en niet moet blijven wijzen dat man ook blijft doen wat ie altijd al deed (of wel z'n best doet maar het niet goed genoeg is).
Al kan man herinneren aan het gemaakte plan natuurlijk geen kwaad.
En zelf ook precies aan het plan houden.
vrijdag 6 december 2024 om 18:07
Dan denk ik dat je me niet helemaal goed begrijpt, of misschien heb ik het niet juist verwoord.
Als to al het werk doet om de dynamiek in de relatie te veranderen, kan ze net zo goed meteen gaan scheiden. Dan doen ze het niet goed.
vrijdag 6 december 2024 om 18:15
Exact dit is de reden. Als therapie een uurtje in de week is, neem ik het niet serieus. Want dat uurtje praten is leuk, maar het echte werk moet natuurlijk daarbuiten gebeuren en kost veel energie en tijd.stokbootje schreef: ↑06-12-2024 17:02Therapie brengt wel meer belasting dan een uurtje per week, als het aanslaat ten minste. Dan kost het echt wel behoorlijk wat energie en headspace.
Dus ik snap heel goed dat TO het gevoel heeft dat ze dat er even niet bij kan hebben. En het maakt niet uit als ze haar man om hulp vraagt, om dat hij haar ondersteunt en wat meer overneemt zodat zij therapie kan doen. Want dan zegt hij ja maar doet nee. Dat weet ze inmiddels al wel. Hoeft ze niet nog een keer tegenaan te lopen.
Dus ik vind het juist wel realistisch dat ze zegt: ik trek het nu even niet om de last van therapie, die veel overhoop gaat halen, er ook nog bij te doen. Zeker niet als ik me daardoor nog meer alleen ga voelen (itt relatietherapie, die het hopelijk om zijn minst een gezamenlijk probleem zou maken).
Het lijkt misschien door mijn vraag van gisteren alsof ik nu de hele dag dingen aan het zoeken ben om mijn man af te zeiken maar dat is echt niet zo. Ik vroeg me gewoon af of deze ergernis nou op Viva als terecht wordt gezien of niet en daar blijken de meningen over verdeeld, good to know. Ik heb het hier verder niet met man extra over gehad. Ik heb onze problemen op dit moment namelijk zo ver als mogelijk geparkeerd omdát ik het nu niet op kan lossen want geen mentale ruimte. Dus nu leven we in hetzelfde huis, maken we geen ruzie, erger ik me net als altijd en doet hij net zo veel/weinig als altijd. Terug bij de status quo. Maar met als verandering dat ik nu heel goed weet dat ik dit niet meer wil, en hij dit blijkbaar prima vindt. Er echt aan werken wil hij nu toch niet en ik echt aan mezelf werken kan nu even niet. Het is niet alsof het een meerjarenplan wordt hè, over twee maanden heb ik wél tijd en ruimte om dingen aan te gaan pakken, voor mezelf en voor ons samen.
vrijdag 6 december 2024 om 18:22
Ik denk niet dat dat vergelijkbaar is. Ik wil echt ermee aan de slag, maar dat nu tegelijkertijd met een pittige afstudeerfase die al alle avonden opslokt, is echt niet realistisch. De energie die het nu kost is vooral teleurstelling, maar ik doe nu verder niks. Dus ja, het kost energie, maar dat is ander soort energie dan ergens actief mee aan de slag gaan.
vrijdag 6 december 2024 om 18:37
Je kan toch alvast een therapeut zoeken en inschrijven?Minik schreef: ↑06-12-2024 18:22Ik denk niet dat dat vergelijkbaar is. Ik wil echt ermee aan de slag, maar dat nu tegelijkertijd met een pittige afstudeerfase die al alle avonden opslokt, is echt niet realistisch. De energie die het nu kost is vooral teleurstelling, maar ik doe nu verder niks. Dus ja, het kost energie, maar dat is ander soort energie dan ergens actief mee aan de slag gaan.
vrijdag 6 december 2024 om 18:53
Om vervolgens geërgerd te kunnen zijn omdat ie dat niet (snel/goed genoeg) doet? Raar ook om man een therapeut voor jou uit te laten zoeken, het gaat om therapie voor Minik hè, relatietherapie wil hij helemaal nog niet.
vrijdag 6 december 2024 om 20:09
Volgensmij is TO al aan het veranderen, ze pikt het gedrag namelijk niet meer van haar man en heeft het al meermalen bespreekbaar gemaakt. Ze heeft grenzen gesteld mbt Sinterklaas. Tuurlijk kunnen haar grenzen nog duidelijker worden aangegeven met consequenties eraan, maar het begin is er.S-Groot schreef: ↑06-12-2024 16:55Tja, TO is degene die verandering wil toch? Dan zal ze zich daar toch echt zélf voor in moeten zetten. En dan kan het daarna twee kanten op: of die man verandert mee nadat TO háár aandeel in hun dynamiek constructief verandert en TO is daar blij of tevreden mee, of die man verandert niet mee en TO kan daar vanuit haar eigen nieuwe gedrag/houding mee leven of gaat toch echt andere stappen zetten.
Ik vind het uitstelgedrag om nog steeds geen hulp te zoeken hierbij. In het kader van hakken in het zand (als man niet mee wil naar relatietherapie ga ik niet alleen in therapie), maar ik vermoed nog meer in het kader van angst (straks kom ik erachter dat ik helemaal niet verder wil met deze man en dan moet ik enge stappen gaan zetten).
vrijdag 6 december 2024 om 20:55
vrijdag 6 december 2024 om 21:09
En dit. Eerlijk gezegd denk ik dat als ik een keer aan mijn man zou vragen of hij eerder thuis zou komen, hij daar wel gehoor aan zou geven. Of dat hij op zijn minst zou zeggen: wat vervelend dat je je niet lekker voelt, ik zal proberen op tijd thuis te komen. En als hij dan thuis is, zou hij aanbieden te koken.stokbootje schreef: ↑06-12-2024 15:23Ze heeft uitgebreid met hem samen gezeten om aan te geven wat haar zo dwarszit, een paar weken terug. Ze heeft al ontzettend lopen trekken aan een dood paard om hem duidelijk te maken dat zij ongelukkig is en hij daar niet gewoon zijn schouders over op kan halen.
Dat leek overgekomen.
En vervolgens vraagt ze iets aan hem, hij belooft iets. En dan een uur later is hij alweer vergeten dat hij dat beloofd heeft? Of vind hij het eigenlijk wel logisch dat hij beter de belofte aan zijn vrouw kan breken dan even tegen iemand zeggen: ik kom morgenochtend direct bij je terug hierover, ik moet nu naar mijn kinderen.
Ik vind dat wel een rotactie, eerlijk gezegd. Juist omdat hij ook dondersgoed weet dat er iets veel groters speelt. En ook omdat het zo typisch is: zij heeft het probleem maar op te lossen, hij ziet niet eens een probleem. Wat als zij in de tussentijd een afspraak bij huisarts/apotheek had gemaakt, die ze mooi direct om half 6 kon doen? Had ze dan de kinderen maar alleen moeten laten? Oh nee, dan had ze zich maar aan moeten passen. Want het zijn ten slotte haar kinderen en zij is een vrouw, dus zij kan niet iets belangijkers te doen hebben, dat kan alleen een grote belangrijke management-man..
Vanavond nog: hij vroeg toen ik hem belde in de auto of het goed was als hij vanavond naar een concert ging met zwager die hem mee vroeg. Ik zei: nou je moet het zelf weten, maar ik heb juist gister mijn afspraak voor vanavond afgezegd omdat ik zo vaak weg ben en we elkaar weinig zien. Dan kunnen we gezellig een spelletje spelen vanavond. Mijn man: o ja prima dan ga ik wel niet mee met zwager naar het concert.
vrijdag 6 december 2024 om 21:15
Dat laatsteappelientjex schreef: ↑06-12-2024 21:09En dit. Eerlijk gezegd denk ik dat als ik een keer aan mijn man zou vragen of hij eerder thuis zou komen, hij daar wel gehoor aan zou geven. Of dat hij op zijn minst zou zeggen: wat vervelend dat je je niet lekker voelt, ik zal proberen op tijd thuis te komen. En als hij dan thuis is, zou hij aanbieden te koken.
Vanavond nog: hij vroeg toen ik hem belde in de auto of het goed was als hij vanavond naar een concert ging met zwager die hem mee vroeg. Ik zei: nou je moet het zelf weten, maar ik heb juist gister mijn afspraak voor vanavond afgezegd omdat ik zo vaak weg ben en we elkaar weinig zien. Dan kunnen we gezellig een spelletje spelen vanavond. Mijn man: o ja prima dan ga ik wel niet mee met zwager naar het concert.
Mijn man zou dan zeggen dat dat toch morgen/overmorgen/etc kan en dat hij heel graag naar dat concert wil en dan vind ik het toch niet erg als voor deze ene keer…. Dat zeg maar. Totdat ik toegeef. Of niet en dan is hij thuis chagrijnig.
vrijdag 6 december 2024 om 21:48
Dat laatste zou ik vooral erg irritant vinden. Hoezo dan weer chagrijnig, alsof het een straf is om thuis met jou te moeten zitten? Is het echt zo erg om een avond met jou door te brengen? Ik zou echt aan mezelf gaan twijfelen. Vindt hij me nog wel leuk? Dat zou voor mij wel echt een teken zijn dat je beter uit elkaar kan gaan… Wat doet hij dan nog met je?
Onze relatie heeft ook zijn diepe dalen, maar in de basis willen we wel graag tijd met elkaar doorbrengen. Mijn man appte letterlijk het volgende toen ik zei dat ik t niet echt gezellig zou vinden als hij vanavond weg zou gaan:
“Is goed lief, ik ga wel niet en dan morgen misschien wel naar ***** nog.” (Iets anders waarover hij eerder had geappt dat hij daarheen wilde).
En vervolgens is hij gewoon blij om samen met mij thuis te zijn. Heeft hij lekker voor me gekookt. Hebben we net een spel gedaan met de kids, en kijken we nu samen TV.
Onze relatie heeft ook zijn diepe dalen, maar in de basis willen we wel graag tijd met elkaar doorbrengen. Mijn man appte letterlijk het volgende toen ik zei dat ik t niet echt gezellig zou vinden als hij vanavond weg zou gaan:
“Is goed lief, ik ga wel niet en dan morgen misschien wel naar ***** nog.” (Iets anders waarover hij eerder had geappt dat hij daarheen wilde).
En vervolgens is hij gewoon blij om samen met mij thuis te zijn. Heeft hij lekker voor me gekookt. Hebben we net een spel gedaan met de kids, en kijken we nu samen TV.
vrijdag 6 december 2024 om 22:06
Ik zou mijn partner dan gunnen naar dat concert te gaan. (In onze situatie dan, waarin zoiets hoog zelden voorkomt)
Maar onze insteek in de relatie is dan ook dat we dingen voor elkaar mogelijk willen maken. Ik heb het momenteel nogal druk op werk waar we met vier man één fulltime uitgevallen collega's vervangen door allemaal een dagje of anderhalf per week extra te werken. Dat betekent dat ik volgende week fulltime werk. Hij werkt dan wat mogelijk thuis. Als ik dan thuiskom staat het eten zo goed als klaar op de dag(en) dat ik normaal thuis ben en kook.
vrijdag 6 december 2024 om 22:47
Ik vind juist wel dat ze de goede prioriteiten stelt. Die studie is belangrijk, die is bijna af en als ze op dit moment het blik ellende opentrekt kan ze dat snel afstuderen wel vergeten. Terwijl ze die studie voor haarzelf doet en haar heel veel gaat brengen. Je zou juist als je huwelijk op scherp staat, willen zorgen dat je zelf zo goed mogelijk achter blijft als de boel wel klapt. Als je nu de studie vertraagt en gaat escaleren, is het best realistisch dat het diploma er wellicht helemaal niet meer komt. Een master naast een baan en kinderen is loodzwaar, en als je partner je niet meehelpt is het nog wel te doen maar als je relatie eraan gaat dan kun je dat echt niet meer erbij doen. Ik doe zelf momenteel ook zo’n leuke master naast een baan en gezin…en ik kan dot type probleem er ook echt niet bij hebben.S-Groot schreef: ↑06-12-2024 17:07En dat is volgens mij de verkeerde prioriteiten stellen. Want juist door op dezelfde voet door te gaan sta je op standje overleven en zal dat zo blijven. Als jij leert om wél duidelijk je behoeften aan te geven in het moment, grenzen te stellen en voor jezelf op te komen (op een gezonde manier) dan pluk je daar flinke vruchten van.
Niet dat ik het niet snap hoor. Het is nou eenmaal makkelijker om te blijven doen wat je deed, dat is bekend en gaat automatisch, nieuw gedrag leren is eng en kost moeite. Soms is het dan ook misschien gewoon de juiste keuze om nog een bepaalde tijd door te gaan op de oude voet, maar dan vind ik wel dat je het ook echt moet pauzeren en niet moet blijven wijzen dat man ook blijft doen wat ie altijd al deed (of wel z'n best doet maar het niet goed genoeg is).
Ik ben het wel met het laatste eens: als je deze weg kiest stop dan met schoppen en leg het gedrag van je man naast je neer. Als je je diploma op zak hebt zou ik er werk van maken, maar dan ook helemaal en niet een beetje half.
vrijdag 6 december 2024 om 22:51
appelientjex schreef: ↑06-12-2024 20:55En verder wordt er gedaan alsof relatie therapie dé oplossing zou zijn. Alsof dat de heilige graal is. Maar haar man is helemaal niet klaar voor therapie, ik denk dat een therapeut weinig kan beginnen met iemand die niet gemotiveerd is en zijn eigen aandeel niet snapt.
Nee hoor. Ik en nog een paar anderen adviseren juist therapie voor TO. Wellicht dat er uit de dan veranderende dynamiek nog relatietherapie voortvloeit, maar misschien ook niet.
Wat ik in elk geval niet helpend vind is je continu aan je partner gaan zitten ergeren, dan kom je uiteindelijk gewoon uit waar Ladara beland is (je man niet uit kunnen staan en geen enkele liefde meer voor hem voelen). Ga dan achter je keuze staan om het nu te laten liggen en kies er dan óók voor om te stoppen met je overal aan te ergeren want anders creëer je alleen maar meer afstand, waar je mogelijk niet meer van terug kunt komen.
zaterdag 7 december 2024 om 08:22
Ja eens. Ik vind dit 'ik zei: nou je moet het zelf weten, maar ik heb juist gister mijn afspraak voor vanavond afgezegd omdat ik zo vaak weg ben en we elkaar weinig zien' erg passief agressief.Speculaastaart schreef: ↑06-12-2024 22:06Ik zou mijn partner dan gunnen naar dat concert te gaan. (In onze situatie dan, waarin zoiets hoog zelden voorkomt)
Maar onze insteek in de relatie is dan ook dat we dingen voor elkaar mogelijk willen maken. Ik heb het momenteel nogal druk op werk waar we met vier man één fulltime uitgevallen collega's vervangen door allemaal een dagje of anderhalf per week extra te werken. Dat betekent dat ik volgende week fulltime werk. Hij werkt dan wat mogelijk thuis. Als ik dan thuiskom staat het eten zo goed als klaar op de dag(en) dat ik normaal thuis ben en kook.
zaterdag 7 december 2024 om 08:23
Dat moet je dan maar hopen.Cherimoya schreef: ↑06-12-2024 22:47Ik vind juist wel dat ze de goede prioriteiten stelt. Die studie is belangrijk, die is bijna af en als ze op dit moment het blik ellende opentrekt kan ze dat snel afstuderen wel vergeten. Terwijl ze die studie voor haarzelf doet en haar heel veel gaat brengen. Je zou juist als je huwelijk op scherp staat, willen zorgen dat je zelf zo goed mogelijk achter blijft als de boel wel klapt. Als je nu de studie vertraagt en gaat escaleren, is het best realistisch dat het diploma er wellicht helemaal niet meer komt. Een master naast een baan en kinderen is loodzwaar, en als je partner je niet meehelpt is het nog wel te doen maar als je relatie eraan gaat dan kun je dat echt niet meer erbij doen. Ik doe zelf momenteel ook zo’n leuke master naast een baan en gezin…en ik kan dot type probleem er ook echt niet bij hebben.
Ik ben het wel met het laatste eens: als je deze weg kiest stop dan met schoppen en leg het gedrag van je man naast je neer. Als je je diploma op zak hebt zou ik er werk van maken, maar dan ook helemaal en niet een beetje half.
zaterdag 7 december 2024 om 08:28
En dit is precies het verschil tussen zelf je grote broek aan durven trekken en jezelf uit de wedstrijd halen of verwachten dat de rest van de familie zich aanpast aan jou. Maar nee, de schoonfamilie is raar met hun vreemde tradities.Lorem_Ipsum schreef: ↑06-12-2024 22:54Dit jaar had ze even Sinterklaas helemaal over moeten slaan. Echt even schoon schip maken.
En ik ben er van overtuigd dat dit meer helpt dan de aanpak van TO: jaren lang “ondergaan” met grote weerstand tot een kookpunt waarbij de frustratie zo hoog is opgelopen dat het uitmondt in een conflict waarbij man moet aantonen dat hij van haar houdt door offers te brengen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
