Spijt na overlijden ouders?

mamavanf maandag 14 april 2025 om 12:56

Naar aanleiding van het zuurpruimen topic post ik hier een vraag die me al best een tijdje bezighoudt.

Ik heb niet zo'n heel fijne relatie met mijn ouders. Nooit gehad en heb me er inmiddels bij neer gelegd dat zij niet zullen veranderen en ik dus een modus vinden om met ze om te gaan. Ze tonen totaal geen interesse in ons, eigenlijk alles moet van onze kant komen. Vaak gezeur en verwijten over alles wat niet goed gaat, inmiddels ben ik op het punt dat ik ook niet zoveel moeite meer doe voor hun.

Nu verliezen best wat mensen om me heen hun ouders, logisch want we worden ouder. Tijdens de afscheidsdiensten hoor je vaak mooie, liefdevolle verhalen over die ouder. Ooit zal ik daar ook staan. Wat moet ik dan vertellen? Krijg ik "later" spijt dat ik ze niet meer gevraagd heb tijdens hun leven? Over hun jeugd, hoe zij het leven ervaren hebben?

Ik snap dat jullie op die vragen geen antwoorden kunnen geven, maar ik vind het fijn om hier eens over gedachten over te wisselen met anderen.

Het is beter een kaars aan te steken, dan de duisternis te vervloeken ~ In loving memory of AnnA.

prinses30 dinsdag 15 april 2025 om 06:02

Je hoeft geen uitvaart te organiseren hè.
Wij deden dat niet en brachten ouder zelf naar de oven. Is ons heel goed bevallen.

Solomio dinsdag 15 april 2025 om 07:10

De laatste 10 jaar van zijn leven had ik geen contact met mijn vader. Tientallen keren is mij verteld dat ik daar spijt van zou krijgen als ie overleed. Hij is nu bijna 25 jaar dood en nog steeds geen spijt.

Maar na zijn overlijden was ik wel degene die alles moest regelen, ook de uitvaart.
Daar heeft toen iemand gesproken die hem wel waardeerde, ik zat er voor de vorm bij.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.

Hannah Arendt

Luilaksmurf dinsdag 15 april 2025 om 09:00

Wat een herkenning to.

Al was de band eerder beter met mijn ouders (denk ik). Maar als ik terug ga denken hebben ze zich nooit echt emotioneel opengesteld voor mij. Ik zie sowieso amper emotie bij mijn ouders behalve boosheid.
Vorige maand had ik een hele belangrijke afspraak in het ziekenhuis en ze hebben gewoon niks van hun laten horen. Dan voel je je toch weer even in de steek gelaten en frustratie. De meeste ziekenhuis afspraken laat ik al niet eens meer weten, maar deze was echt belangrijk voor mij.

Ik denk nu dat ik opgelucht zal zijn als ze er niet meer zijn. En daar voel ik me dan soms weer schuldig over.

Mijn sibling denkt er anders over, dat maakt het ook lastig vind ik. Want we kunnen er niet goed samen over praten.

Zijn er andere familieleden waardoor je je gesteund voelt?

mienbillekesjeuken dinsdag 15 april 2025 om 09:24

Solomio schreef: ↑
15-04-2025 07:10
De laatste 10 jaar van zijn leven had ik geen contact met mijn vader. Tientallen keren is mij verteld dat ik daar spijt van zou krijgen als ie overleed. Hij is nu bijna 25 jaar dood en nog steeds geen spijt.

Maar na zijn overlijden was ik wel degene die alles moest regelen, ook de uitvaart.
Daar heeft toen iemand gesproken die hem wel waardeerde, ik zat er voor de vorm bij.

Wat knap dat je dat kon. Ik kon op dat moment helemaal niks. Totaal dichtgeklapt. Ben er weggebleven en heb mezelf er niet over uitgelaten om mijn broer te ontzien. En van de doden niets dan goeds he… zoals men zegt. Heb vrienden pas weken later verteld dat mijn vader was overleden.

Had ik achteraf niet moeten doen, dat ontzien. Zeker met wat ik nu weet, al die nare herinneringen en trauma’s.

mienbillekesjeuken dinsdag 15 april 2025 om 09:25

Luilaksmurf schreef: ↑
15-04-2025 09:00
Wat een herkenning to.

Al was de band eerder beter met mijn ouders (denk ik). Maar als ik terug ga denken hebben ze zich nooit echt emotioneel opengesteld voor mij. Ik zie sowieso amper emotie bij mijn ouders behalve boosheid.
Vorige maand had ik een hele belangrijke afspraak in het ziekenhuis en ze hebben gewoon niks van hun laten horen. Dan voel je je toch weer even in de steek gelaten en frustratie. De meeste ziekenhuis afspraken laat ik al niet eens meer weten, maar deze was echt belangrijk voor mij.

Ik denk nu dat ik opgelucht zal zijn als ze er niet meer zijn. En daar voel ik me dan soms weer schuldig over.

Mijn sibling denkt er anders over, dat maakt het ook lastig vind ik. Want we kunnen er niet goed samen over praten.

Zijn er andere familieleden waardoor je je gesteund voelt?

Wat erg voor jou. Bij sommigen zit de empathie er gewoon echt niet in. Pijnlijk.

Wombat dinsdag 15 april 2025 om 09:42

Wat een verdrietige verhalen allemaal hier.
Gelukkig herken ik dit persoonlijk niet. Mijn ouders waren heel lieve mensen die ik te jong heb verloren. Als midden-dertiger was ik ze allebei al kwijt. Ik vind dat nog steeds erg verdrietig maar iedereen hier is veel erger af, ook al leven veel ouders nog!

mienbillekesjeuken dinsdag 15 april 2025 om 09:49

Wombat schreef: ↑
15-04-2025 09:42
Wat een verdrietige verhalen allemaal hier.
Gelukkig herken ik dit persoonlijk niet. Mijn ouders waren heel lieve mensen die ik te jong heb verloren. Als midden-dertiger was ik ze allebei al kwijt. Ik vind dat nog steeds erg verdrietig maar iedereen hier is veel erger af, ook al leven veel ouders nog!

Dat is vreselijk, als je ouders jong overlijden. Zeker als je een goede band met ze had.

apiejapie dinsdag 15 april 2025 om 09:54

Wombat schreef: ↑
15-04-2025 09:42
Wat een verdrietige verhalen allemaal hier.
Gelukkig herken ik dit persoonlijk niet. Mijn ouders waren heel lieve mensen die ik te jong heb verloren. Als midden-dertiger was ik ze allebei al kwijt. Ik vind dat nog steeds erg verdrietig maar iedereen hier is veel erger af, ook al leven veel ouders nog!

Het is voor beiden erg. Er hoeft geen 'erger' of 'minder erg' aan te pas te komen. Jouw verdriet mag er net zo goed zijn.

Luilaksmurf dinsdag 15 april 2025 om 10:03

Wombat schreef: ↑
15-04-2025 09:42
Wat een verdrietige verhalen allemaal hier.
Gelukkig herken ik dit persoonlijk niet. Mijn ouders waren heel lieve mensen die ik te jong heb verloren. Als midden-dertiger was ik ze allebei al kwijt. Ik vind dat nog steeds erg verdrietig maar iedereen hier is veel erger af, ook al leven veel ouders nog!

Dat is ook erg hoor Wombat, knuffel voor jou.
Rouw kan er in verschillende vormen zijn, en mag er in verschillende vormen zijn.

happyapple dinsdag 15 april 2025 om 10:07

Lente19251003- schreef: ↑
14-04-2025 16:02

Ik vind het hebben van een ouder die alleen maar neemt en energie slurpt echt heel zwaar, vooral het schuldgevoel wat er bij mij bij komt kijken. En toch steeds weer de verwachtingen die altijd teleurgesteld worden, zowel bij mezelf als bij mijn kinderen.

Nou dit. En misschien heel egoïstisch van mij, maar als ik denk aan hoe een uitvaart van mijn ouder eruit zou komen te zien, vol met foto's van mijn sibling en de kleinkinderen van die kant. Van mij zijn er alleen maar oude foto's met ze en de foto's van mijn kinderen met die opa en oma zijn ook echt wel op 1 hand te tellen, denk ik. Dan staan wij toch mogelijk zwaar 'voor schut' op die uitvaart, of niet dan? Niet dat dat voor mij een reden is om nu als een malle foto's te gaan lopen forceren op die zeldzame momenten dat we ze wel eens zien, maar toch... Ik denk wel eens over die situatie na...

Roxxeanne dinsdag 15 april 2025 om 10:08

Herkenbare gedachtes hoor.

Vroeger had ik nooit een goede band met mijn vader. Toch zijn we in contact gekomen en heeft hij mij uiteindelijk veel verteld over zijn jeugd en leven. Het praat niet ineens goed waarom dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan in ons leven, maar het maakt wel dat ik veel meer begrijp van mijn vader. Ik snap nu beter waarom hij bepaalde keuzes heeft gemaakt in bijv. mijn opvoeding.

Voor mij was dit helend, ik heb nu een hele goede band met mijn vader. Als je twijfelt TO, probeer het dan gewoon. Spijt is onomkeerbaar, maar nu kun je nog ervoor kiezen om dingen te vragen aan je ouders. Je kunt daarna altijd nog beslissen of je daar wat mee wil of niet.

Every step forward begins with the decision to not stand still

Solomio dinsdag 15 april 2025 om 10:16

mienbillekesjeuken schreef: ↑
15-04-2025 09:24
Wat knap dat je dat kon. Ik kon op dat moment helemaal niks. Totaal dichtgeklapt. Ben er weggebleven en heb mezelf er niet over uitgelaten om mijn broer te ontzien. En van de doden niets dan goeds he… zoals men zegt. Heb vrienden pas weken later verteld dat mijn vader was overleden.

Had ik achteraf niet moeten doen, dat ontzien. Zeker met wat ik nu weet, al die nare herinneringen en trauma’s.

De praktische zaken vond ik geen punt.
Maar tijdens de uitvaart was het pijnlijk, omdat mensen openlijk uitspraken dat ik daar niet hoorde te zijn.
Ik weet ook niet meer waarom ik er wel bij was, wrsch omdat ik het geregeld had ofzo.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.

Hannah Arendt

Solomio dinsdag 15 april 2025 om 10:17

Wombat schreef: ↑
15-04-2025 09:42
Wat een verdrietige verhalen allemaal hier.
Gelukkig herken ik dit persoonlijk niet. Mijn ouders waren heel lieve mensen die ik te jong heb verloren. Als midden-dertiger was ik ze allebei al kwijt. Ik vind dat nog steeds erg verdrietig maar iedereen hier is veel erger af, ook al leven veel ouders nog!

Leed moet je niet vergelijken.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.

Hannah Arendt

Wombat dinsdag 15 april 2025 om 10:46

Misschien had ik het wat ongelukkig geformuleerd, maar ik vind het wel superverdrietig als je niet kunt terugkijken op een jeugd met lieve ouders.
Maar als dat je werkelijkheid is, dan zou ik me zeker niet bezwaard voelen over het contact verbreken en tzt ook geen mooie verhalen gaan ophangen op de uitvaart. Dan maar niet.
Als kind was je van ze afhankelijk en hebben ze het laten afweten. Dan mag het nu een keer klaar zijn.

belgali dinsdag 15 april 2025 om 11:23

happyapple schreef: ↑
15-04-2025 10:07
Nou dit. En misschien heel egoïstisch van mij, maar als ik denk aan hoe een uitvaart van mijn ouder eruit zou komen te zien, vol met foto's van mijn sibling en de kleinkinderen van die kant. Van mij zijn er alleen maar oude foto's met ze en de foto's van mijn kinderen met die opa en oma zijn ook echt wel op 1 hand te tellen, denk ik. Dan staan wij toch mogelijk zwaar 'voor schut' op die uitvaart, of niet dan? Niet dat dat voor mij een reden is om nu als een malle foto's te gaan lopen forceren op die zeldzame momenten dat we ze wel eens zien, maar toch... Ik denk wel eens over die situatie na...

Ik heb in elk geval nog nooit bij een uitvaart gedacht dat iemand "voor schut stond". Misschien door mijn eigen verhaal, maar ik kan zoiets prima plaatsen. Soms is het wat het is en is het contact - om wat voor reden dan ook - minder of anders. Foto's zijn ook niet de werkelijkheid - het is maar een momentopname en je hebt aan een foto niets als je van binnen weet dat het fake of een toneelstukje voor de buitenwereld was.

Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€

Quincy2 dinsdag 15 april 2025 om 11:39

happyapple schreef: ↑
15-04-2025 10:07
Nou dit. En misschien heel egoïstisch van mij, maar als ik denk aan hoe een uitvaart van mijn ouder eruit zou komen te zien, vol met foto's van mijn sibling en de kleinkinderen van die kant. Van mij zijn er alleen maar oude foto's met ze en de foto's van mijn kinderen met die opa en oma zijn ook echt wel op 1 hand te tellen, denk ik. Dan staan wij toch mogelijk zwaar 'voor schut' op die uitvaart, of niet dan? Niet dat dat voor mij een reden is om nu als een malle foto's te gaan lopen forceren op die zeldzame momenten dat we ze wel eens zien, maar toch... Ik denk wel eens over die situatie na...

Zo was het wel een beetje op de uitvaart van mijn moeder, ja. Alle verhalen draaiden om dat ene kleinkind van dat ene kind.
Wat andere mensen daar van vonden, terwijl de hele eerste rij vol zat met ándere kinderen en kleinkinderen, weet ik niet. Als ze zich er geen vragen bij zouden stellen, zijn ze niet de moeite waard om te kennen, toch?

bibiopsafari dinsdag 15 april 2025 om 14:42

Toch maar een account aangemaakt om te kunnen reageren...

Misschien niet helemaal een antwoord op je vragen, maar een ander perspectief?

Je hoeft er niet te staan... zitten kan ook, zonder een woord te hoeven zeggen. Als je er wil zijn.

Ik heb gebroken met beide ouders. Ik ben nu 51 en heb met mijn "vader" al een jaar of 15 helemaal geen contact meer. Al sinds de scheiding van mijn ouders (ik was 6) had ik weinig én slecht contact. Ik vermoed dat ik pas na zijn uitvaart via overige familie zal horen dat ie is overleden. Mocht ik het eerder weten dan is het maar de vraag of ik er ben maar ik zal niets zeggen. Ik ken hem namelijk niet (goed). Wat zou ik dan kunnen zeggen? Alle vragen die ik hem heb gesteld in het verleden bleven onbeantwoord en hij heeft zelf blijkbaar ook geen behoefte aan contact met mij.

Mijn "moeder" ligt lastiger. Die breuk is namelijk recent, daar heeft veel meer plaatsgevonden en de achtergebleven schade is groot, waar ik veel voor heb moeten doen om mee om te gaan, net zoals mijn broer en zus (hebben ook geen contact meer met haar). Als ze komt te overlijden dan is het ook hier maar de vraag of en wanneer ik dat hoor. Ik weet niet of ik dan naar de uitvaart zal gaan, maar ik zal zeker geen praatje doen of iets van muziek kiezen als dat zou kunnen.

Je hoeft echt niets te zeggen als kind van... Muziek en foto's in een presentatie is vaak al heel wat is mijn ervaring met uitvaarten.

Wat betreft je andere vragen: wat zou je willen weten? En zou je antwoord (willen) krijgen? En wat wil je daar mee doen?

Ik hoef mijn moeder geen vragen te stellen, omdat mijn behoefte hem niet zit in de antwoorden. Ik kreeg niet wat ik van haar nodig had en zou dat ook nooit krijgen.

Mijn (stief)vader is al wat jaren geleden overleden. Van hem heb ik goed afscheid kunnen nemen, nog kunnen zeggen wat ik wilde, hem bedankt dat hij mijn vader heeft willen zijn en op zijn uitvaart heb ik met veel liefde over hem kunnen spreken en muziek gekozen. Híj́ wordt nog dagelijks gemist.

edit:
ik heb inmiddels de andere reacties bijgelezen. Heel erg dat ik het zeg, maar de herkenbaarheid is "fijn"

bibiopsafari wijzigde dit bericht op 15-04-2025 14:59
Reden: aanvulling

2.72% gewijzigd

happyapple dinsdag 15 april 2025 om 15:26

Quincy2 schreef: ↑
15-04-2025 11:39
Zo was het wel een beetje op de uitvaart van mijn moeder, ja. Alle verhalen draaiden om dat ene kleinkind van dat ene kind.
Wat andere mensen daar van vonden, terwijl de hele eerste rij vol zat met ándere kinderen en kleinkinderen, weet ik niet. Als ze zich er geen vragen bij zouden stellen, zijn ze niet de moeite waard om te kennen, toch?

Dat is ook weer zo. Thanks voor je reactie. En jij ook bedankt, @belgali

kaatje125 dinsdag 15 april 2025 om 15:33

Je moet het wel kunnen voelen als je daar staat op de crematie, dus vooral niet doen als je dat dan ook niet voelt. Dan kun je beter iemand het laten doen.

Ik zelf heb heel recent geleden de uitvaart gehad van m'n moeder, ik heb wel gesproken en met veel liefde ook. Mis haar dan nog elke dag daarom kan ik ook zeggen dat je het alleen moet wanneer je achter staat.
Dat gezegd hebbende kan je altijd nog in gesprek gaan, wie weet wat er uit een gesprek komt.

Voor mij is het dubbel, ik ben allebeide mijn ouders verloren, maar heb prachtige herinneringen aan ze. Liefdevolle opvoeding gehad. Dus ik ben ook dankbaar. Maar ook verdrietig dat ik dan nu 'alleen' ben.

I,m gonna keep on running.. cause winners never quit.

mamavanf dinsdag 15 april 2025 om 20:11

Wow, wat een herkenning. Klinkt vast raar, maar fijn dat anderen er ook mee zitten. Dank jullie wel voor al jullie reacties.

Voor iedereen die jong (een) ouder(s) verloren heeft:

Mijn schoonouders waren de liefsten, het tegenovergestelde van mijn ouders. Zij waren de ouders die ik altijd gemist heb. Oprecht geïnteresseerd, lief voor ons en nog liever voor hun kleinkinderen. Mijn man en ik zeggen het vaak tegen elkaar: zij hadden hier zo van kunnen genieten. In plaats daarvan zit er een zure oude man aan de tafel die vindt dat de hele wereld tegen hem is.

Avocadeau schreef: ↑
14-04-2025 18:18
Ik voel me verplicht om te spreken, mochten ouders overlijden. Omdat.
Omdat de hele wereld denkt dat we een goede band hebben, omdat ik nou eenmaal een droom-dochter wil zijn, omdat ik zelfs postuum nog de angst rillingen krijg van niet voldoen aan hun eisen.
Het hoort in onze omgeving, is een blijk van liefde en respect. En dat is er dan weer goed ingeramd bij mij.

Dit is het inderdaad Avocadeau.... omdat het zo hoort. In hun ogen. Maar dankzij jullie krijg ik er ook een andere kijk op. Ik hoop jij ook...

apiejapie schreef: ↑
14-04-2025 21:03
Wat een goede tip vind ik dit!

Zelf ben ik gestart met therapie om mijn verleden te verwerken. Daarin beslaat een groot deel mijn ouders en onze band. Vind dit het goede moment voor mij.

Ik heb in de afgelopen jaren ook al best wat therapie gehad. Misschien moet ik ook de therapeut maar weer eens bellen.

apiejapie schreef: ↑
14-04-2025 22:31
Mocht dit je aanspreken to, dan raad ik je het boek De Fontein van
Els van Steijn aan. Ik heb er veel uit gehaald.

Daar ben ik inderdaad net aan begonnen. Er staat ook nog een boek over emotioneel onvolwassen ouders op de plank.... Ook vast heel herkenbaar.

Het is beter een kaars aan te steken, dan de duisternis te vervloeken ~ In loving memory of AnnA.

Groen vrijdag 18 april 2025 om 09:50

Heb al jaren geen contact meer met ouders. Als ik hoor dat ze dood zijn, zijn ze ws al begraven. Ik heb rouw gehad bij leven en voor de rest...is het rest.

Actieve topics