Relaties
alle pijlers
Stieftopic
woensdag 30 augustus 2023 om 10:11
Een meeschrijftopic voor iedere stiefouder, bonusfiguur of hoe we ons ook willen noemen. Voor iedereen die door een relatie betrokken is bij een gezin met kinderen van een ander. Daarom relatiepijler en niet de kinderenpijler.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
anoniem_66da9c8962792 wijzigde dit bericht op 30-08-2023 11:17
Reden: Toevoeging gedaan
Reden: Toevoeging gedaan
4.75% gewijzigd
zondag 1 oktober 2023 om 19:03
Precies dat. Super fijn is dat. Heel mooi om te lezen dat jullie na 10 jaar nog steeds zo lekker flowen
zondag 1 oktober 2023 om 19:41
Je komt elke keer weer in een nieuwe fase terecht. En dat vraagt ook elke keer weer aanpassingen. Wij zijn begonnen met de jongste als baby. En inmiddels is de oudste een 15-jarige puber (met autisme). Wij flowen voorlopig nog even door.
maandag 2 oktober 2023 om 07:50
Leuk om jullie reacties te lezen! Meisje, wat lief dat je stiefdochters zoveel aan je vragen. Ik denk dat meisjes sowieso sneller dingen aan een vrouw vragen dan een man, zeker in huiselijke sfeer. Dat gaat denk ik automatisch. Maar dat is een invulling hoor, ik ben dus zelf zonder man in huis opgegroeid dus geen idee eigenlijk.
Maar het is sowieso een goed teken, dat ze je vertrouwen en het fijn vinden dat je er bent. Ik heb nooit een stiefvader om hulp gevraagd volgens mij, ik vermeed de meeste als de pest.
Mijn eerste stiefvader, na mijn vader's dood was op zich wel een lieve man, die bleef ook vijf jaar bij mijn moeder maar hij had ook een hele strenge kant. We mochten veel niet, niet met je ellebogen op tafel, niet teveel lachen tijdens het eten, het was een beetje een drill sergeant soms. Ik kreeg vaak op mijn kop. Soms was ik licht bang voor hem. Toch heb ik wel goede herinneringen aan hem.
Hij wilde eigenlijk nog een kind met mijn moeder want hij had geen eigen kinderen en ze zijn ook gaan kijken voor een koophuis. Uiteindelijk is dat toch stuk gelopen en heb ik geen extra halfzusje of broertje gekregen ( gelukkig maar want daar zat ik totaal niet op te wachten ).
Maar als kind heb je het allemaal maar te slikken, zeker als je ouders gescheiden zijn en er van beide kanten nieuwe partners en eventueel tweede leg kinderen bij komen. Samengestelde gezinnen werken zelden, statistisch gezien.
Het lijkt me vooral erg ingewikkeld, dat kinderen bij de ene ouder dit wel mogen en bij de ander niet, dat ze bij die ouder geen eigen kamer hebben ivm het nieuwe broertje of zusje en bij de ander wel. Het is allemaal wat, dat gesjouw met die kids.
Ik zag het bij mijn voormalige stiefzusjes ook, moeder was enorm bezorgd, belde constant als ze bij ons waren, altijd drama en onrust. Beide hebben later jaren therapie nodig gehad en zijn nog niet in orde.
Zelf ben ik ook onveilig gehecht door het overlijden van mijn vader maar de rits stiefvaders zal ook niet geholpen hebben. Mijn moeder verkoos ze af en toe boven ons, zeker in de pubertijd en dat was wel pijnlijk. Dat vergeet je als kind niet.
Ik had al een moeilijke tijd toen omdat ik veel gepest werd en chronisch depressief. Dus ja, dat mijn moeder dan ook nog lekker vaak voor zichzelf koos kon ik er niet echt bij hebben. Ik snap haar wel hoor, ze was jong en wilde ook haar eigen leven en ik maakte het haar niet makkelijk maar toch. Zij was de ouder.
Maar het is sowieso een goed teken, dat ze je vertrouwen en het fijn vinden dat je er bent. Ik heb nooit een stiefvader om hulp gevraagd volgens mij, ik vermeed de meeste als de pest.
Mijn eerste stiefvader, na mijn vader's dood was op zich wel een lieve man, die bleef ook vijf jaar bij mijn moeder maar hij had ook een hele strenge kant. We mochten veel niet, niet met je ellebogen op tafel, niet teveel lachen tijdens het eten, het was een beetje een drill sergeant soms. Ik kreeg vaak op mijn kop. Soms was ik licht bang voor hem. Toch heb ik wel goede herinneringen aan hem.
Hij wilde eigenlijk nog een kind met mijn moeder want hij had geen eigen kinderen en ze zijn ook gaan kijken voor een koophuis. Uiteindelijk is dat toch stuk gelopen en heb ik geen extra halfzusje of broertje gekregen ( gelukkig maar want daar zat ik totaal niet op te wachten ).
Maar als kind heb je het allemaal maar te slikken, zeker als je ouders gescheiden zijn en er van beide kanten nieuwe partners en eventueel tweede leg kinderen bij komen. Samengestelde gezinnen werken zelden, statistisch gezien.
Het lijkt me vooral erg ingewikkeld, dat kinderen bij de ene ouder dit wel mogen en bij de ander niet, dat ze bij die ouder geen eigen kamer hebben ivm het nieuwe broertje of zusje en bij de ander wel. Het is allemaal wat, dat gesjouw met die kids.
Ik zag het bij mijn voormalige stiefzusjes ook, moeder was enorm bezorgd, belde constant als ze bij ons waren, altijd drama en onrust. Beide hebben later jaren therapie nodig gehad en zijn nog niet in orde.
Zelf ben ik ook onveilig gehecht door het overlijden van mijn vader maar de rits stiefvaders zal ook niet geholpen hebben. Mijn moeder verkoos ze af en toe boven ons, zeker in de pubertijd en dat was wel pijnlijk. Dat vergeet je als kind niet.
Ik had al een moeilijke tijd toen omdat ik veel gepest werd en chronisch depressief. Dus ja, dat mijn moeder dan ook nog lekker vaak voor zichzelf koos kon ik er niet echt bij hebben. Ik snap haar wel hoor, ze was jong en wilde ook haar eigen leven en ik maakte het haar niet makkelijk maar toch. Zij was de ouder.
maandag 2 oktober 2023 om 17:20
Waar ik wel benieuwd naar ben: of jullie je af en toe ook zo egoïstisch voelen en wat je daar dan mee doet.
Gisteren had ik weer zo’n situatie. Ik was een paar uur bij mijn vriend die de kinderen had dit weekend. Na de lunch wilde ik even een eindje wandelen en de jongste (5) wilde mee. We hadden het heel leuk samen, tot hij opeens struikelde, languit viel, z’n enkel bezeerde en alleen nog maar naar papa wilde. Uiteraard zijn we meteen naar huis gegaan, maar we moesten toch nog een halfuur terug in het tempo waarin ik liep met een 5-jarige op mn rug. Eenmaal thuis kreeg ie uiteindelijk zijn goede humeur en grapjes weer terug, maar dat heeft wel een paar uur geduurd waarin hij niets van mij moest weten.
Op zulke momenten vind ik het uiteraard heel naar voor hem dat dit gebeurt: vallen en pijn zijn schrikken als je zo klein bent en dat wordt nog groter als je je realiseert dat de persoon die je dan het liefste bij je wilt hebben er niet meteen is.
Maar ik word dan ook bang dat hij mij met nare dingen gaat associëren en dat dat een druk op de relatie gaat leggen. En dat soort gedachten vind ik dan vervolgens heel egoïstisch, in de categorie ‘je bent ook een echte partner van man met kinderen, alles draait weer alleen maar om jou, ‘how van you make this about you’ en je vindt kind weliswaar zielig, maar waar je je écht druk om maakt ben jijzelf. Wat ben je toch een intens naar mens.’
Goed is om hierbij te vermelden dat ik dit bij heel veel dingen in het leven denk (dat ik een vreselijke egoïst ben waar uiteindelijk iedereen om die reden een hekel aan gaat krijgen) én dat ik op werk, bij vrienden en bij mijn vriend mede bekend sta om meedenken, ruimte geven en waar het kan even helpen. Daarmee kan ik intern nog steeds een enorme, inktzwarte egoïst zijn, maar door de buitenwereld wordt dat anders ervaren.
Kennen meer mensen hier dat ‘stief-egoïsme’ en de hekel die je daarom aan jezelf kunt krijgen? En zo ja: hoe lossen jullie dat op?
Gisteren had ik weer zo’n situatie. Ik was een paar uur bij mijn vriend die de kinderen had dit weekend. Na de lunch wilde ik even een eindje wandelen en de jongste (5) wilde mee. We hadden het heel leuk samen, tot hij opeens struikelde, languit viel, z’n enkel bezeerde en alleen nog maar naar papa wilde. Uiteraard zijn we meteen naar huis gegaan, maar we moesten toch nog een halfuur terug in het tempo waarin ik liep met een 5-jarige op mn rug. Eenmaal thuis kreeg ie uiteindelijk zijn goede humeur en grapjes weer terug, maar dat heeft wel een paar uur geduurd waarin hij niets van mij moest weten.
Op zulke momenten vind ik het uiteraard heel naar voor hem dat dit gebeurt: vallen en pijn zijn schrikken als je zo klein bent en dat wordt nog groter als je je realiseert dat de persoon die je dan het liefste bij je wilt hebben er niet meteen is.
Maar ik word dan ook bang dat hij mij met nare dingen gaat associëren en dat dat een druk op de relatie gaat leggen. En dat soort gedachten vind ik dan vervolgens heel egoïstisch, in de categorie ‘je bent ook een echte partner van man met kinderen, alles draait weer alleen maar om jou, ‘how van you make this about you’ en je vindt kind weliswaar zielig, maar waar je je écht druk om maakt ben jijzelf. Wat ben je toch een intens naar mens.’
Goed is om hierbij te vermelden dat ik dit bij heel veel dingen in het leven denk (dat ik een vreselijke egoïst ben waar uiteindelijk iedereen om die reden een hekel aan gaat krijgen) én dat ik op werk, bij vrienden en bij mijn vriend mede bekend sta om meedenken, ruimte geven en waar het kan even helpen. Daarmee kan ik intern nog steeds een enorme, inktzwarte egoïst zijn, maar door de buitenwereld wordt dat anders ervaren.
Kennen meer mensen hier dat ‘stief-egoïsme’ en de hekel die je daarom aan jezelf kunt krijgen? En zo ja: hoe lossen jullie dat op?
maandag 2 oktober 2023 om 18:05
Dit is wel typisch zo’n gevalletje waar je tegen anderen iets heel anders zegt dan tegen jezelf. Want ik vind mezelf ook vaak egoïstisch. Of ben niet 100% van de tijd alleen maar leuk en vind dat dan stom van mezelf.Advocaatje schreef: ↑02-10-2023 18:02Ach, Bastuba! Ja, zeker herkenbaar. Maar eigenlijk denk ik ook dat je vast juist heel lief bent, want een echte egoïst had zich daar niet slecht over gevoeld. Elk mens heeft dat soort gedachtes.
dinsdag 3 oktober 2023 om 12:35
Ik herken dat ook wel een beetje hoor, Bastuba. Ik vind het ook helemaal niet gek dat je het zelf ook 'zo leuk mogelijk' wil hebben. Want dat is het eigenlijk. En het zegt helemaal niks over dat je die ander, je stiefkind, iets misgunt ofzo, je gunt alleen jezelf ook wat. Of dat nou een makkelijke wandeling of een relaxte relatie is. En eigenlijk klinkt er vooral ook onzekerheid in je verhaal door. Da's toch echt iets anders dan egoisme. 
dinsdag 3 oktober 2023 om 20:56
Ik herken dat wel hoor Bastuba. Mensen omschrijven mij vaak als lief behulpzaam benaderbaar en dat ik altijd om andere denk maar zo voelt dat echt niet altijd.
Hier vind ik het ook wel even puzzelen. We hebben het heel leuk met zijn zoontje klik ik ook goed hij vind het gezellig als ik er ben een vraagt dan vaak of ik blijf slapen of eten. Alleen vind hij het met mijn zoontje wat lastig/wennen. Hij is dan graag even op zichzelf en vind het dan moeilijk dat mijn zoontje er is. We hebben dit nog niet heel uitgebreid besproken verder maar ik denk dan wel hoe moeten we dat nou doen. Het moet voor iedereen leuk blijven. Ik vind het oprecht leuk om met z'n alle te zijn en ze spelen ook leuk samen dus dat is het niet. Maar het moet voor iedereen leuk zijn. Maar niet meer afspreken met z'n allen zou ik jammer vinden. Afgelopen weekend hebben we elkaar zondag middag gezien tm het eten dus niet een heel weekend. Ik vind het lastig.
Hier vind ik het ook wel even puzzelen. We hebben het heel leuk met zijn zoontje klik ik ook goed hij vind het gezellig als ik er ben een vraagt dan vaak of ik blijf slapen of eten. Alleen vind hij het met mijn zoontje wat lastig/wennen. Hij is dan graag even op zichzelf en vind het dan moeilijk dat mijn zoontje er is. We hebben dit nog niet heel uitgebreid besproken verder maar ik denk dan wel hoe moeten we dat nou doen. Het moet voor iedereen leuk blijven. Ik vind het oprecht leuk om met z'n alle te zijn en ze spelen ook leuk samen dus dat is het niet. Maar het moet voor iedereen leuk zijn. Maar niet meer afspreken met z'n allen zou ik jammer vinden. Afgelopen weekend hebben we elkaar zondag middag gezien tm het eten dus niet een heel weekend. Ik vind het lastig.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
woensdag 4 oktober 2023 om 16:32
Ik denk dat met zijn allen een dagdeel dus een hele goed oplossing kan zijn en niet het hele weekend. Heel belangrijk om naar de kinderen en hun behoeftes te luisteren.Blauwedruif85 schreef: ↑03-10-2023 20:56Ik herken dat wel hoor Bastuba. Mensen omschrijven mij vaak als lief behulpzaam benaderbaar en dat ik altijd om andere denk maar zo voelt dat echt niet altijd.
Hier vind ik het ook wel even puzzelen. We hebben het heel leuk met zijn zoontje klik ik ook goed hij vind het gezellig als ik er ben een vraagt dan vaak of ik blijf slapen of eten. Alleen vind hij het met mijn zoontje wat lastig/wennen. Hij is dan graag even op zichzelf en vind het dan moeilijk dat mijn zoontje er is. We hebben dit nog niet heel uitgebreid besproken verder maar ik denk dan wel hoe moeten we dat nou doen. Het moet voor iedereen leuk blijven. Ik vind het oprecht leuk om met z'n alle te zijn en ze spelen ook leuk samen dus dat is het niet. Maar het moet voor iedereen leuk zijn. Maar niet meer afspreken met z'n allen zou ik jammer vinden. Afgelopen weekend hebben we elkaar zondag middag gezien tm het eten dus niet een heel weekend. Ik vind het lastig.
woensdag 4 oktober 2023 om 17:16
Ik was gister begonnen met een reactie, maar toen kwam er blijkbaar iets tussen. Maar wat ik wilde zeggen: hij mag het toch ook gewoon lastig en/of wennen vinden? Lijkt me niet meer dan normaal en logisch, eigenlijk. Net zoals ik het ook niet gek vind dat hij af en toe op zichzelf wil zijn. Sterker nog: ik lig as we speak zelf ook even met m'n laptop op bed om even op mezelf te zijn en ik ben notabene een ruim volwassen vrouw.Blauwedruif85 schreef: ↑03-10-2023 20:56Ik herken dat wel hoor Bastuba. Mensen omschrijven mij vaak als lief behulpzaam benaderbaar en dat ik altijd om andere denk maar zo voelt dat echt niet altijd.
Hier vind ik het ook wel even puzzelen. We hebben het heel leuk met zijn zoontje klik ik ook goed hij vind het gezellig als ik er ben een vraagt dan vaak of ik blijf slapen of eten. Alleen vind hij het met mijn zoontje wat lastig/wennen. Hij is dan graag even op zichzelf en vind het dan moeilijk dat mijn zoontje er is. We hebben dit nog niet heel uitgebreid besproken verder maar ik denk dan wel hoe moeten we dat nou doen. Het moet voor iedereen leuk blijven. Ik vind het oprecht leuk om met z'n alle te zijn en ze spelen ook leuk samen dus dat is het niet. Maar het moet voor iedereen leuk zijn. Maar niet meer afspreken met z'n allen zou ik jammer vinden. Afgelopen weekend hebben we elkaar zondag middag gezien tm het eten dus niet een heel weekend. Ik vind het lastig.
Ik denk dat je in je hoofd te ver nadenkt. Hij wil af en toe wat tijd voor zichzelf. Dat is wat anders dan dat jullie niet meer af kunnen spreken. Bekijk het gewoon per keer, per week.
woensdag 4 oktober 2023 om 17:18
woensdag 4 oktober 2023 om 19:13
Ja dat is zo. Ik denk dan gelijk o het kan helemaal niet meer. Hij is natuurlijk enigst kind en daardoor gewend alleen te zijn thuis. Afgelopen weekend hadden we alleen een dagdeel afgesproken maar toen had hij het ook. Een heel weekend is pas 1x voorgekomen. Maar goed misschien denk ik te negatief en went hij inderdaad wel. Belangrijk om naar alle kinderen te blijven luisteren iig. Mijn oudste is 14 en gaat meestal zijn eigen gang.meisje85 schreef: ↑04-10-2023 17:16Ik was gister begonnen met een reactie, maar toen kwam er blijkbaar iets tussen. Maar wat ik wilde zeggen: hij mag het toch ook gewoon lastig en/of wennen vinden? Lijkt me niet meer dan normaal en logisch, eigenlijk. Net zoals ik het ook niet gek vind dat hij af en toe op zichzelf wil zijn. Sterker nog: ik lig as we speak zelf ook even met m'n laptop op bed om even op mezelf te zijn en ik ben notabene een ruim volwassen vrouw.
Ik denk dat je in je hoofd te ver nadenkt. Hij wil af en toe wat tijd voor zichzelf. Dat is wat anders dan dat jullie niet meer af kunnen spreken. Bekijk het gewoon per keer, per week.
Leuk meisje85! Komt vast goed al herken ik wel jouw weerstand tegen dat het moet zoals iedereen dat vind hoor. Hier ook gewoon eigen tempo ook al vind niet iedereen dat leuk.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
woensdag 4 oktober 2023 om 19:27
Ik las dit eerst als dat je vriend moest wennen aan jouw zoontje. Maar ik snap het.Blauwedruif85 schreef: ↑03-10-2023 20:56Ik herken dat wel hoor Bastuba. Mensen omschrijven mij vaak als lief behulpzaam benaderbaar en dat ik altijd om andere denk maar zo voelt dat echt niet altijd.
Hier vind ik het ook wel even puzzelen. We hebben het heel leuk met zijn zoontje klik ik ook goed hij vind het gezellig als ik er ben een vraagt dan vaak of ik blijf slapen of eten. Alleen vind hij het met mijn zoontje wat lastig/wennen. Hij is dan graag even op zichzelf en vind het dan moeilijk dat mijn zoontje er is. We hebben dit nog niet heel uitgebreid besproken verder maar ik denk dan wel hoe moeten we dat nou doen. Het moet voor iedereen leuk blijven. Ik vind het oprecht leuk om met z'n alle te zijn en ze spelen ook leuk samen dus dat is het niet. Maar het moet voor iedereen leuk zijn. Maar niet meer afspreken met z'n allen zou ik jammer vinden. Afgelopen weekend hebben we elkaar zondag middag gezien tm het eten dus niet een heel weekend. Ik vind het lastig.
Ik snap dat het lastig is, maar er zit niets anders op dan het niet forceren en naar zijn behoeften te luisteren. Ik kan me goed voorstellen dat het op termijn verandert of dat hij ook in jouw huis de ruimte kan krijgen om zich terug te trekken of goed aan te geven waar hij behoefte aan heeft. Het is een ingewikkeld proces waarbij je elkaar leert kennen en misschien nog in de beleefdheidsfase zit, terwijl je grenzen moet aangeven en niet meteen beledigd moet zijn door andermans grenzen.
woensdag 4 oktober 2023 om 19:28
Leuk! Ben benieuwd!meisje85 schreef: ↑04-10-2023 17:18Ooh ja, wat betreft mijn eerdere vraag over mijn ouders en de kinderen van mijn vriend: ik heb inmiddels een weekend in gedachten (niet om m'n ouders een heel weekend hier uit te nodigen, maar gewoon een weekend waarin ze langs zouden kunnen komen
woensdag 4 oktober 2023 om 19:28
Leuk! Ben benieuwd!meisje85 schreef: ↑04-10-2023 17:18Ooh ja, wat betreft mijn eerdere vraag over mijn ouders en de kinderen van mijn vriend: ik heb inmiddels een weekend in gedachten (niet om m'n ouders een heel weekend hier uit te nodigen, maar gewoon een weekend waarin ze langs zouden kunnen komen
woensdag 4 oktober 2023 om 23:15
Ja ik lees het nu terug en snap dat het niet helemaal duidelijk is. Maar mijn vriend zijn zoontje moet wennen aan het samen zijn met ook mijn zoontje. Als alleen ik er ben is het prima ook als dat langer dan een dagdeel is.
Misschien voelt hij ook een verplichting om dan samen te spelen.
Misschien voelt hij ook een verplichting om dan samen te spelen.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
donderdag 5 oktober 2023 om 08:53
Bedankt voor jullie reacties, dat helpt me zeer! En dat zoontje enkele dagen na de valpartij aan vader vroeg wanneer ik weer kwam ook
Blauwedruif85, wat naar dat je je wat zorgen maakt om hoe het zoontje van je vriend het samenzijn met jouw zoon in één huis ervaart. Wat anderen ook schrijven: kan het wennen zijn? Zeker als hij enig kind is zal hij eraan gewend zijn, zijn ding te doen op zijn moment. Dan is het wennen en er langzaam achterkomend dat dat nog steeds mag en kan als er een ander kind is dat er langer is dan een paar uur. En met wie je soms samen speelt en soms ook niet. Met biologische broertjes en zusjes is dat niet anders, alleen is daar iedereen vanaf de start een bepaalde setting gewend. Hier moet er nog een setting ontstaan en dat kan tijd kosten.
En kan het helpen om het rustig aan te doen met samenzijn met zijn vieren? Dus vaker de formule van onlangs, een dagdeel in het weekend samen doorbrengen en dan weer ieder naar zijn eigen huis? Mijn vriend en ik doen dat met zijn kinderen (zelf heb ik geen kinderen) en zo hebben we elke twee a drie weken een paar uur of een dag samen waar we alle vier plezier aan beleven (valpartijen met zere enkels daargelaten dus
)
Blauwedruif85, wat naar dat je je wat zorgen maakt om hoe het zoontje van je vriend het samenzijn met jouw zoon in één huis ervaart. Wat anderen ook schrijven: kan het wennen zijn? Zeker als hij enig kind is zal hij eraan gewend zijn, zijn ding te doen op zijn moment. Dan is het wennen en er langzaam achterkomend dat dat nog steeds mag en kan als er een ander kind is dat er langer is dan een paar uur. En met wie je soms samen speelt en soms ook niet. Met biologische broertjes en zusjes is dat niet anders, alleen is daar iedereen vanaf de start een bepaalde setting gewend. Hier moet er nog een setting ontstaan en dat kan tijd kosten.
En kan het helpen om het rustig aan te doen met samenzijn met zijn vieren? Dus vaker de formule van onlangs, een dagdeel in het weekend samen doorbrengen en dan weer ieder naar zijn eigen huis? Mijn vriend en ik doen dat met zijn kinderen (zelf heb ik geen kinderen) en zo hebben we elke twee a drie weken een paar uur of een dag samen waar we alle vier plezier aan beleven (valpartijen met zere enkels daargelaten dus
)
maandag 9 oktober 2023 om 19:15
Even peilen of het zou kunnen kloppen wat ik denk.
Te snel je kind voorstellen aan een nieuwe relatie is niet goed, omdat je eerst zeker van elkaar zou moeten zijn. De reden hiervoor is uiteraard het kind, voor het kind is het belangrijk dat de relatie stabiel is. Anders steeds wennen aan nieuwe relatie enz.
Echter zie ik nog een belangrijke reden, die ik eigenlijk niet zo vaak hoor. Ik denk, dat als je zelf vers in de relatie zit, je nog niet genoeg open kan staan voor een derde (of meerdere) persoon (kind dus) Je bent bezig met het opbouwen van je liefdesrelatie, leert elkaar kennen en wilt veel tijd samen doorbrengen. Een kindvrij persoon kan dan zijn partner liever even voor zichzelf hebben in plaats van gelijk bij elkaar en je partner te moeten delen. Dat maakt dan misschien dat je juist de beginfase, van het leren kennen van het kind, niet helemaal openstaat. Terwijl als je als kindvrije partner zeker bent van je nieuwe relatie, er vanzelf een tijd komt dat je benieuwd wordt naar diegene zijn kinderen. Ik bedoel hiermee dat als je te snel geïntroduceerd wordt, je de beginfase mist qua willen leren kennen, en dat die start heel moeilijk over te doen is. Want je bent al gewend aan oppervlakkig contact. (Ik weet even geen beter woord)
Te snel je kind voorstellen aan een nieuwe relatie is niet goed, omdat je eerst zeker van elkaar zou moeten zijn. De reden hiervoor is uiteraard het kind, voor het kind is het belangrijk dat de relatie stabiel is. Anders steeds wennen aan nieuwe relatie enz.
Echter zie ik nog een belangrijke reden, die ik eigenlijk niet zo vaak hoor. Ik denk, dat als je zelf vers in de relatie zit, je nog niet genoeg open kan staan voor een derde (of meerdere) persoon (kind dus) Je bent bezig met het opbouwen van je liefdesrelatie, leert elkaar kennen en wilt veel tijd samen doorbrengen. Een kindvrij persoon kan dan zijn partner liever even voor zichzelf hebben in plaats van gelijk bij elkaar en je partner te moeten delen. Dat maakt dan misschien dat je juist de beginfase, van het leren kennen van het kind, niet helemaal openstaat. Terwijl als je als kindvrije partner zeker bent van je nieuwe relatie, er vanzelf een tijd komt dat je benieuwd wordt naar diegene zijn kinderen. Ik bedoel hiermee dat als je te snel geïntroduceerd wordt, je de beginfase mist qua willen leren kennen, en dat die start heel moeilijk over te doen is. Want je bent al gewend aan oppervlakkig contact. (Ik weet even geen beter woord)
Klaar mee
maandag 9 oktober 2023 om 19:21
De kinderen van mijn vriend zijn onlosmakelijk met hem verbonden. Hem bezig zien met zijn kinderen was noodzakelijk om hem te leren kennen en met hem op dat punt te verbinden. Het is een essentieel puzzelstukje. Daar had ik echt geen jaar op kunnen wachten.
Dat iemand voor jezelf willen hebben herken ik niet.
Dat iemand voor jezelf willen hebben herken ik niet.
maandag 9 oktober 2023 om 19:51
Hmmm, ik kende mijn vriend al vrij lang voordat we uiteindelijk een relatie kregen en toen duurde het nog ongeveer een jaar voor ik de kinderen leerde kennen. Hem met de kinderen zien, is in die zin voor mij eigenlijk niet verrassend geweest. Ik kende hem al zo door en door, dat ik me daar al een voorstelling van had gemaakt die overeen kwam met de werkelijkheid. Maar ik denk dat het feit dat we elkaar al zo goed kenden, wel heeft geholpen bij de vervolgens vrij soepele introductie bij de kinderen. Ik herken dus eigenlijk ook niet wat je schrijft Buffie, over dat je partner "voor jezelf hebben", maar dat komt doordat onze situatie misschien anders was.
maandag 9 oktober 2023 om 20:13
Maar dat bedoel ik juist. Jullie waren al een jaar samen voordat de kinderen erbij betrokken werden. Jullie waren zeker van elkaar, de spannende eerste maanden volledig benut om elkaar te leren kennen, vertrouwen en zekerheid op te bouwen. Uiteraard is je partner ook vader, en die rol weet je van hem. Daar verteld hij over en je werkt langzaam toe naar het betrekken van kind. Dan sta je er meer voor open denk ik. Als je te snel geïntroduceerd wordt kan je jezelf wat te terughoudend opstellen, omdat je voor de relatie met het kind afhankelijk bent van de relatie met je partner.meisje85 schreef: ↑09-10-2023 19:51Hmmm, ik kende mijn vriend al vrij lang voordat we uiteindelijk een relatie kregen en toen duurde het nog ongeveer een jaar voor ik de kinderen leerde kennen. Hem met de kinderen zien, is in die zin voor mij eigenlijk niet verrassend geweest. Ik kende hem al zo door en door, dat ik me daar al een voorstelling van had gemaakt die overeen kwam met de werkelijkheid. Maar ik denk dat het feit dat we elkaar al zo goed kenden, wel heeft geholpen bij de vervolgens vrij soepele introductie bij de kinderen. Ik herken dus eigenlijk ook niet wat je schrijft Buffie, over dat je partner "voor jezelf hebben", maar dat komt doordat onze situatie misschien anders was.
Klaar mee
dinsdag 10 oktober 2023 om 19:50
Eens!kindrebel schreef: ↑09-10-2023 19:21De kinderen van mijn vriend zijn onlosmakelijk met hem verbonden. Hem bezig zien met zijn kinderen was noodzakelijk om hem te leren kennen en met hem op dat punt te verbinden. Het is een essentieel puzzelstukje. Daar had ik echt geen jaar op kunnen wachten.
Dat iemand voor jezelf willen hebben herken ik niet.
woensdag 11 oktober 2023 om 08:14
Bastuba, ik herken dat zeker heel erg goed. Ik haalde stief op nadat ze haar eerste slaapuitje had op school. Biomoeder zat altijd thuis, maar het was onze dag dus ik haalde haar op, man kon niet. Dat gezicht vergeet ik nooit meer en in de auto was ze boos waarom mama er niet stond. Ik zei dan moet je zo even bellen, maar dat mocht niet. Vervolgens zit ik met een boos kind, en ik bgreep haar wel.
Op vakanties was het altijd een drama. Op wintersport kon ze met een vriendinnetje op les. Maar dat wilde ze niet, krijsen was het gevolg. Vriendinnetje beduusd. Ze belde huilen mama en riep dat opa en oma er niet waren. (Die zaten in een ander hotel, die zou ze gewoon morgen zien) en de moeder vond het ook belachelijk. Die hitste het nog even op. Ook mooie reis door Frankrijk werd verpest, moeder belde nooit tussendoor hoe het en kind was daardoor doodongelukkig. Kampeervakantie met vriendinnetje werd horror omdat ze chagrijnig was, zo zielig voor vriendinnetje. Het was de laatste keer dat ik gezamenlijk op vakantie ging. Egoïstisch? Ja! Ik werk hard en ben dol op reizen en ik liet de komende tien jaar mijn hardverdiende vakanties niet verpesten. Zelfs op een vijf-sterren hotel met alle mogelijkheden en vriendin werd het verstierd oa doordat de lamp niet mooi was. Ze had pure heimwee naar haar moeder vertelde ze later. Dus je maakte haar daar niet blij mee.
Bustabe, kies voor jezelf, doe mee aan verplichtingen, je kunt een moeder niet vervangen.
Op vakanties was het altijd een drama. Op wintersport kon ze met een vriendinnetje op les. Maar dat wilde ze niet, krijsen was het gevolg. Vriendinnetje beduusd. Ze belde huilen mama en riep dat opa en oma er niet waren. (Die zaten in een ander hotel, die zou ze gewoon morgen zien) en de moeder vond het ook belachelijk. Die hitste het nog even op. Ook mooie reis door Frankrijk werd verpest, moeder belde nooit tussendoor hoe het en kind was daardoor doodongelukkig. Kampeervakantie met vriendinnetje werd horror omdat ze chagrijnig was, zo zielig voor vriendinnetje. Het was de laatste keer dat ik gezamenlijk op vakantie ging. Egoïstisch? Ja! Ik werk hard en ben dol op reizen en ik liet de komende tien jaar mijn hardverdiende vakanties niet verpesten. Zelfs op een vijf-sterren hotel met alle mogelijkheden en vriendin werd het verstierd oa doordat de lamp niet mooi was. Ze had pure heimwee naar haar moeder vertelde ze later. Dus je maakte haar daar niet blij mee.
Bustabe, kies voor jezelf, doe mee aan verplichtingen, je kunt een moeder niet vervangen.
zaterdag 14 oktober 2023 om 15:55
Om daar even op aan te haken. Ik heb nav de continue drama onze relatie gisteravond verbroken. Ik merkte dat het thema zo groot is geworden dat het nergens anders meer over kon gaan. En ik de hele gang van zaken maar gewoon moest accepteren en me aan alle grillen van anderen moest aanpassen. Ook al zijn die andere spelers (m.n. de ex en vriend zelf) in mijn ogen totaal idioot bezig. Er bekruipt me gewoon heel sterk het gevoel dat die twee nog lang niet klaar (emotioneel vrij) met elkaar zijn en dit nog in eeuwigheid uitgevochten zal gaan worden. Over de rug van de kinderen. Maar ook over die van mij. Ik wil daarin niet langs de zijlijn staan. Vriend, of nu ex dan, is heel erg teleurgesteld en verdrietig. Op momenten boos ook. Maar ikzelf ben nu vooral opgelucht. En dat voelt dan ook heel egoïstisch ofzo. Tegen de kinderen heeft hij nog niks gezegd, hij hoopt nog dat het goed gaat komen, maar ik weet niet of het er in zit.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
