Relaties
alle pijlers
Stieftopic
woensdag 30 augustus 2023 om 10:11
Een meeschrijftopic voor iedere stiefouder, bonusfiguur of hoe we ons ook willen noemen. Voor iedereen die door een relatie betrokken is bij een gezin met kinderen van een ander. Daarom relatiepijler en niet de kinderenpijler.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
anoniem_66da9c8962792 wijzigde dit bericht op 30-08-2023 11:17
Reden: Toevoeging gedaan
Reden: Toevoeging gedaan
4.75% gewijzigd
vrijdag 5 januari 2024 om 17:31
Lastig dat ex zo reageert meisje. Maar goed even de tijd geven en dan zal ze zich er wel weer overheen zetten denk ik. Zeker als ze zelf ook al een andere relatie heeft.
Mijn vriend is er ook nog steeds boos over dat zijn ex is vreemd gegaan en dan zeg ik ook wel s dat is nou al zoveel jaar geleden snap dat het niet leuk is maar laat het gaan.
Vakantie tja wat moet ik ervan zeggen. Het was leuk maar niet helemaal geslaagd ik denk dat dat het wel samenvat. Veel momenten waren prima en leuk. Er waren momenten dat het gewoon wennen is van alle kanten maar soms ging het ook gewoon niet goed en dat heeft wel een stempel erop gedrukt.
Mijn kinderen maken echt heel veel ruzie en dan niet dat je zegt is normaal voor broers maar echt veel en heftig (laatst nog topic over geopend). Dat vond mijn vriend wel erg lastig en zeker met 4,5u in de auto. Hij is er wel een paar keer (terecht) boos om geworden maar hij vind zomervakantie nu daardoor ook niet zo'n goed idee meer. Dat vind ik erg jammer maar aan de andere kant nu zat ik overal tussenin voor mijn idee dus op deze manier kan dat ook niet.
Ik wil het voor nu even laten rusten en later aangeven dat ik het wel jammer vind dat hij zomervakantie gelijk helemaal afschiet. Dat we nu ook hebben gezien wat wel en niet werkt en ik heb wat acties gestart om de kinderen te gaan helpen. Ik heb er nl zelf ook veel last van thuis. En dat we misschien wel een paar dagen kunnen gaan in de zomer maar geen 2 weken ofzo. Ik snap hem ook wel weer het is voor hem en zijn zoontje nl ook niet fijn om heel de tijd in dat gedoe te zitten. Voor mij ook niet maar goed het zijn mijn kinderen en dan sta je er anders in.
Mijn vriend is er ook nog steeds boos over dat zijn ex is vreemd gegaan en dan zeg ik ook wel s dat is nou al zoveel jaar geleden snap dat het niet leuk is maar laat het gaan.
Vakantie tja wat moet ik ervan zeggen. Het was leuk maar niet helemaal geslaagd ik denk dat dat het wel samenvat. Veel momenten waren prima en leuk. Er waren momenten dat het gewoon wennen is van alle kanten maar soms ging het ook gewoon niet goed en dat heeft wel een stempel erop gedrukt.
Mijn kinderen maken echt heel veel ruzie en dan niet dat je zegt is normaal voor broers maar echt veel en heftig (laatst nog topic over geopend). Dat vond mijn vriend wel erg lastig en zeker met 4,5u in de auto. Hij is er wel een paar keer (terecht) boos om geworden maar hij vind zomervakantie nu daardoor ook niet zo'n goed idee meer. Dat vind ik erg jammer maar aan de andere kant nu zat ik overal tussenin voor mijn idee dus op deze manier kan dat ook niet.
Ik wil het voor nu even laten rusten en later aangeven dat ik het wel jammer vind dat hij zomervakantie gelijk helemaal afschiet. Dat we nu ook hebben gezien wat wel en niet werkt en ik heb wat acties gestart om de kinderen te gaan helpen. Ik heb er nl zelf ook veel last van thuis. En dat we misschien wel een paar dagen kunnen gaan in de zomer maar geen 2 weken ofzo. Ik snap hem ook wel weer het is voor hem en zijn zoontje nl ook niet fijn om heel de tijd in dat gedoe te zitten. Voor mij ook niet maar goed het zijn mijn kinderen en dan sta je er anders in.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
vrijdag 5 januari 2024 om 19:01
Oei blauwedruif, dat zou ik ook niet trekken. Wat rot.
Ik snap vriend wel dat hij zomervakantie daardoor niet ziet zitten.
Lijkt me vreselijk vermoeiend voor je, continu van die ruziënde kids.
Ook naar dat je er zo alleen voor staat en de vader niet heel erg in beeld is (lees het in je andere topic).
Wat een teleurstelling voor je. Laat het even rusten, de vakantie is net geweest. Misschien over een paar weken nog eens over hebben met je vriend, over de zomervakantie.
Meisje, leuk nieuws dat je gaat trouwen. Gefeliciteerd!
Ik snap vriend wel dat hij zomervakantie daardoor niet ziet zitten.
Lijkt me vreselijk vermoeiend voor je, continu van die ruziënde kids.
Ook naar dat je er zo alleen voor staat en de vader niet heel erg in beeld is (lees het in je andere topic).
Wat een teleurstelling voor je. Laat het even rusten, de vakantie is net geweest. Misschien over een paar weken nog eens over hebben met je vriend, over de zomervakantie.
Meisje, leuk nieuws dat je gaat trouwen. Gefeliciteerd!
vrijdag 5 januari 2024 om 22:15
Mangogo, er is nu dan nog wel enig contact? Heftig, hoor.
Blauwdruifje, hè wat ontzettend jammer. Ik zag je topic ook. Goed dat je hulp zoekt. Ik snap je vriend ook wel qua zomervakantie. Hij zal zijn zoontje misschien ook minder zien en dan juist in de vakantie een leuke tijd willen hebben. Zou het voor jouzelf misschien ook niet rustiger zijn zodat je niet overal tussenin hoeft te zitten? Of dat je moet redderen om het nog leuk te maken. Sowieso is er nog tijd, dus jullie hoeven het er niet meteen over te hebben.
Blauwdruifje, hè wat ontzettend jammer. Ik zag je topic ook. Goed dat je hulp zoekt. Ik snap je vriend ook wel qua zomervakantie. Hij zal zijn zoontje misschien ook minder zien en dan juist in de vakantie een leuke tijd willen hebben. Zou het voor jouzelf misschien ook niet rustiger zijn zodat je niet overal tussenin hoeft te zitten? Of dat je moet redderen om het nog leuk te maken. Sowieso is er nog tijd, dus jullie hoeven het er niet meteen over te hebben.
vrijdag 5 januari 2024 om 22:24
Ja ik snap hem ook wel hoor en verstandelijk is het misschien voor mij ook rustiger. Maar ik vind het ook wel echt jammer. Maar dat ligt niet aan hem. Hij heeft het echt geprobeerd.
Daarom misschien tzt kijken voor een lang weekend. Hopelijk gaat het beter met de hulp die ik nu aanvraag. En dat doe ik echt voor mezelf omdat ik er thuis ook veel last en verdriet van heb. Als het gewoon beetje ruziën was zoals erbij hoort en hij kon daar niet tegen zou dat wat anders zijn. Andersom zou ik er ws ook zo in staan en mijn oudste is deze zomer 15 dus ja hoe vaak zal hij überhaupt nog mee willen.
Daarom misschien tzt kijken voor een lang weekend. Hopelijk gaat het beter met de hulp die ik nu aanvraag. En dat doe ik echt voor mezelf omdat ik er thuis ook veel last en verdriet van heb. Als het gewoon beetje ruziën was zoals erbij hoort en hij kon daar niet tegen zou dat wat anders zijn. Andersom zou ik er ws ook zo in staan en mijn oudste is deze zomer 15 dus ja hoe vaak zal hij überhaupt nog mee willen.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
vrijdag 5 januari 2024 om 22:39
Ze is momenteel ongeveer 10% van de tijd bij ons. Dat was nog 25% 5 jaar geleden ofzo.
maandag 22 januari 2024 om 11:59
Ik kom me hier ook melden, zowel als stiefkind als als (toekomstige) stiefmoeder.
Als stiefkind wil ik vooral kwijt dat ik het best lastig vind om te lezen dat zoveel mensen hier vinden dat de liefde voor een stiefkind nooit hetzelfde kan zijn als voor een biokind. Mijn stiefvader is sinds mijn 8e in mijn leven (ouders zijn uit elkaar sinds voor ik me kan herinneren), en heeft mij altijd gewoon als zijn kind behandeld, ook nadat mijn halfbroertje kwam. Heb ook echt niet het gevoel dat hij minder of anders van mij houdt, ik ben ook gewoon zijn kind. Dat spreekt hij ook regelmatig uit. En hij is ook gewoon mijn vader, ik heb het geluk dat ik er daar twee van heb.
Als toekomstige stiefmoeder heb ik nog niet echt iets te melden, aangezien de relatie nog vrij pril is (enkele maanden) en ik nog geen actief deel van het leven van het kind van mijn partner ben. Vind het best spannend, want het is niet iets wat ik ooit actief opgezocht zou hebben (swipete de mannen met kinderen altijd weg op de datingapps), maar ben verliefd geworden op een vriend die ik al jaren ken, en die heeft nou eenmaal een kind. Maar hij en ex hebben goede verstandhouding, ze is tot nu toe ook heel chill over dat wij nu samen zijn, dus ben (voorzichtig) positief over hoe het zich gaat ontwikkelen allemaal. Lees hier iig voor nu graag mee (heb het hele topic gelezen inmiddels) en wie weet kan ik over een tijdje ook wel meeposten over mijn ervaringen
Als stiefkind wil ik vooral kwijt dat ik het best lastig vind om te lezen dat zoveel mensen hier vinden dat de liefde voor een stiefkind nooit hetzelfde kan zijn als voor een biokind. Mijn stiefvader is sinds mijn 8e in mijn leven (ouders zijn uit elkaar sinds voor ik me kan herinneren), en heeft mij altijd gewoon als zijn kind behandeld, ook nadat mijn halfbroertje kwam. Heb ook echt niet het gevoel dat hij minder of anders van mij houdt, ik ben ook gewoon zijn kind. Dat spreekt hij ook regelmatig uit. En hij is ook gewoon mijn vader, ik heb het geluk dat ik er daar twee van heb.
Als toekomstige stiefmoeder heb ik nog niet echt iets te melden, aangezien de relatie nog vrij pril is (enkele maanden) en ik nog geen actief deel van het leven van het kind van mijn partner ben. Vind het best spannend, want het is niet iets wat ik ooit actief opgezocht zou hebben (swipete de mannen met kinderen altijd weg op de datingapps), maar ben verliefd geworden op een vriend die ik al jaren ken, en die heeft nou eenmaal een kind. Maar hij en ex hebben goede verstandhouding, ze is tot nu toe ook heel chill over dat wij nu samen zijn, dus ben (voorzichtig) positief over hoe het zich gaat ontwikkelen allemaal. Lees hier iig voor nu graag mee (heb het hele topic gelezen inmiddels) en wie weet kan ik over een tijdje ook wel meeposten over mijn ervaringen
maandag 22 januari 2024 om 14:09
Welkom Ikkestikke!
Qua gevoelens voor een stiefkind vs eigen kind: Ik denk dat je je dat niet te veel moet aantrekken. Het zal ook echt afhangen met hoe oud (jong) een kind is, hoeveel tijd samen en de relatie zelf. Dat het bij vele zo is, betekent niks voor jou. Jij hebt een fantastische relatie met je stiefvader en daar gaat het toch om? (Ik las ook mee in het topic over samengestelde gezinnen en daar wordt een beetje gedaan alsof geen enkel samengesteld gezin succesvol kan zijn. Maar cijfers of ideeen over het geheel betekenen niks voor een specifieke situatie.)
En spannend! Ken je het kind van je nieuwe partner al aangezien jullie al bevriend waren? Hoe is de zorg verdeeld?
Qua gevoelens voor een stiefkind vs eigen kind: Ik denk dat je je dat niet te veel moet aantrekken. Het zal ook echt afhangen met hoe oud (jong) een kind is, hoeveel tijd samen en de relatie zelf. Dat het bij vele zo is, betekent niks voor jou. Jij hebt een fantastische relatie met je stiefvader en daar gaat het toch om? (Ik las ook mee in het topic over samengestelde gezinnen en daar wordt een beetje gedaan alsof geen enkel samengesteld gezin succesvol kan zijn. Maar cijfers of ideeen over het geheel betekenen niks voor een specifieke situatie.)
En spannend! Ken je het kind van je nieuwe partner al aangezien jullie al bevriend waren? Hoe is de zorg verdeeld?
maandag 22 januari 2024 om 17:18
Ik check ook weer eens in hier
Meisje85, gefeliciteerd met de verloving! Wat leuk.
Ikkestikke, bij mij is hetzelfde gelopen als bij jou. Ik zou ook nooit bewust voor een man met kinderen kiezen, maar werd verliefd op een vriend van vroeger. En die heeft twee kinderen.
Heel eerlijk baal ik er wel eens van, dat het zo gelopen is. Dat ik mezelf zoveel op de hals heb gehaald. Had ik niet gewoon op een ander verliefd kunnen worden? Maar de fijne moment wissen dat gevoel dan weer uit.
Hebben jullie samen al een beetje vooruit gekeken naar hoe de toekomst eruit zou zien?
Ik had een tijd geleden hier verteld dat ik ging proefsamenwonen, tijdelijk bij mijn vriend in. Ik woon nu een maand of 2.5 bij hem, zijn kinderen zijn er iets meer dan 50% van de tijd.
Het ging en gaat niet altijd vlekkeloos, moet ik eerlijk zeggen. Samenwonen is toch echt wel heel anders dan langskomen. Zeker ook omdat ik in zijn stad niemand ken en niks zelf heb, dus ik heb ook niet routines buiten de deur etc. En zijn appartement is klein, dus de kinderen even ontlopen is er ook niet bij. Behoorlijk intensief dus.
Ik denk dat zijn kinderen het helemaal top vinden dat ik er ben. Zowel omdat ze dan meer aandacht krijgen (want ineens twee volwassenen in huis, en ze komen ook naar mij voor een boterham, iets laten zien, mee spelen, etc) en ook omdat hun vader meer ontspannen is en dat voor hen het ook leuker maakt.
Maar het botst regelmatig tussen vriend en mij, op onderwerpen rond zijn kinderen. Hij is soms best een 'disney ouder' (een term die ik op engelstalige fora geleerd heb, een ouder die niet streng wil zijn en altijd de leuke gast uit wil hangen, vaak uit schuldgevoel vanwege de scheiding) en dat maakt de sfeer in huis niet altijd leuk.
Wat ik vooral heel lastig vind: hij zegt regelmatig iets klagerigs over zijn kinderen, als ze iets vies hebben gemaakt of heel druk zijn etc. Maar als ik iets half-negatiefs zeg, zijn de rapen gaar. Dan reageert hij meteen heel defensief en aangebrand. Gebeurt dat bij jullie ook? Of kunnen jullie wel vrij spreken over wat je dwarszit?
Het klinkt nu wel heel negatief allemaal, er is ook heel veel heel leuk. Samen bordspelletjes doen na het eten, of in de speeltuin spelen, dat soort dingen doen we ook en dan is het echt oprecht fijn.
Meisje85, gefeliciteerd met de verloving! Wat leuk.
Ikkestikke, bij mij is hetzelfde gelopen als bij jou. Ik zou ook nooit bewust voor een man met kinderen kiezen, maar werd verliefd op een vriend van vroeger. En die heeft twee kinderen.
Heel eerlijk baal ik er wel eens van, dat het zo gelopen is. Dat ik mezelf zoveel op de hals heb gehaald. Had ik niet gewoon op een ander verliefd kunnen worden? Maar de fijne moment wissen dat gevoel dan weer uit.
Hebben jullie samen al een beetje vooruit gekeken naar hoe de toekomst eruit zou zien?
Ik had een tijd geleden hier verteld dat ik ging proefsamenwonen, tijdelijk bij mijn vriend in. Ik woon nu een maand of 2.5 bij hem, zijn kinderen zijn er iets meer dan 50% van de tijd.
Het ging en gaat niet altijd vlekkeloos, moet ik eerlijk zeggen. Samenwonen is toch echt wel heel anders dan langskomen. Zeker ook omdat ik in zijn stad niemand ken en niks zelf heb, dus ik heb ook niet routines buiten de deur etc. En zijn appartement is klein, dus de kinderen even ontlopen is er ook niet bij. Behoorlijk intensief dus.
Ik denk dat zijn kinderen het helemaal top vinden dat ik er ben. Zowel omdat ze dan meer aandacht krijgen (want ineens twee volwassenen in huis, en ze komen ook naar mij voor een boterham, iets laten zien, mee spelen, etc) en ook omdat hun vader meer ontspannen is en dat voor hen het ook leuker maakt.
Maar het botst regelmatig tussen vriend en mij, op onderwerpen rond zijn kinderen. Hij is soms best een 'disney ouder' (een term die ik op engelstalige fora geleerd heb, een ouder die niet streng wil zijn en altijd de leuke gast uit wil hangen, vaak uit schuldgevoel vanwege de scheiding) en dat maakt de sfeer in huis niet altijd leuk.
Wat ik vooral heel lastig vind: hij zegt regelmatig iets klagerigs over zijn kinderen, als ze iets vies hebben gemaakt of heel druk zijn etc. Maar als ik iets half-negatiefs zeg, zijn de rapen gaar. Dan reageert hij meteen heel defensief en aangebrand. Gebeurt dat bij jullie ook? Of kunnen jullie wel vrij spreken over wat je dwarszit?
Het klinkt nu wel heel negatief allemaal, er is ook heel veel heel leuk. Samen bordspelletjes doen na het eten, of in de speeltuin spelen, dat soort dingen doen we ook en dan is het echt oprecht fijn.
maandag 22 januari 2024 om 17:54
Stokbootje, vervelend.
Je vriend moet wel toelaten dat jij er ook bent en dingen zegt over zijn kinderen. En dat je geen eigen plek hebt lijkt me vreselijk. Het is nogal wat, samenwonen met iemand met kinderen. Wellicht heb je het onderschat?
Wij gaan ook samenwonen, maar bespreken werkelijk alles. Hoe hij het ziet, hoe ik het zie. Waar ik tegenaan loop etc. Mijn vriend is daar heel makkelijk in en begrijpt me gelukkig ook, anders hield ik het nooit vol.
Ik ga geen ouderrol op me nemen, ik persoonlijk wil geen kinderen, heel bewust. Dus ga ik ook geen kind van een ander opvoeden. Heeft hij zijn ouders voor. Ik ben vooral een leuke, extra volwassene om tegenaan te kletsen en mee te lachen en huilen. De opvoedende taak en alles wat erbij komt kijken is voor mijn partner. Oppassen is ook gewoon wanneer ik tijd/ruimte voel en niet vanzelfsprekend. Mijn partner is het zo gewend, dus dat maakt geen verschil als we samenwonen. Hij blijft alleenstaande ouder in zijn week met zoon. Hij verwacht van mij ook niets en dit geeft ons beide lucht zo, toen we dat eenmaal duidelijk uitspraken. We hadden allebei dezelfde behoefte dus dat ligt mooi op 1 lijn.
In ons huis krijg ik de zolder, die is redelijk groot, denk zo'n 30 a 40 m2. Daar maak ik mijn eigen woonkamer en plekje van. Zodat in de week van zijn zoon, ik me terug kan trekken als ik die behoefte heb. En hun lekker, hun kan laten zijn. Zoals ze gewend zijn.
Je vriend moet wel toelaten dat jij er ook bent en dingen zegt over zijn kinderen. En dat je geen eigen plek hebt lijkt me vreselijk. Het is nogal wat, samenwonen met iemand met kinderen. Wellicht heb je het onderschat?
Wij gaan ook samenwonen, maar bespreken werkelijk alles. Hoe hij het ziet, hoe ik het zie. Waar ik tegenaan loop etc. Mijn vriend is daar heel makkelijk in en begrijpt me gelukkig ook, anders hield ik het nooit vol.
Ik ga geen ouderrol op me nemen, ik persoonlijk wil geen kinderen, heel bewust. Dus ga ik ook geen kind van een ander opvoeden. Heeft hij zijn ouders voor. Ik ben vooral een leuke, extra volwassene om tegenaan te kletsen en mee te lachen en huilen. De opvoedende taak en alles wat erbij komt kijken is voor mijn partner. Oppassen is ook gewoon wanneer ik tijd/ruimte voel en niet vanzelfsprekend. Mijn partner is het zo gewend, dus dat maakt geen verschil als we samenwonen. Hij blijft alleenstaande ouder in zijn week met zoon. Hij verwacht van mij ook niets en dit geeft ons beide lucht zo, toen we dat eenmaal duidelijk uitspraken. We hadden allebei dezelfde behoefte dus dat ligt mooi op 1 lijn.
In ons huis krijg ik de zolder, die is redelijk groot, denk zo'n 30 a 40 m2. Daar maak ik mijn eigen woonkamer en plekje van. Zodat in de week van zijn zoon, ik me terug kan trekken als ik die behoefte heb. En hun lekker, hun kan laten zijn. Zoals ze gewend zijn.
maandag 22 januari 2024 om 17:57
Welkom ikkestikke! Ik moet zeggen dat ik nooit heb nagedacht over meer houden van kinderen of stiefkinderen. Ik heb zelf geen kinderen, maar merk wel dat er liefde voor de stiefkinderen groeit. Maar ja, ik vraag me eigenlijk bij geen enkel "houden van" in mijn leven af of het meer of minder is dan mijn "houden van" een ander. Het is gewoon houden van, geen gradaties. Ik ga ook niet na zitten denken of ik meer van mijn broer of mijn ouders hou ofzo.
Stokbootje, ik herken niet wat je schrijft, maar ja, wat zegt dat? Ik zeg weleens iets negatiefs over de kinderen (of eigenlijk over hun gedrag), bijvoorbeeld over dat ze zoveel rommel hadden gemaakt in de keuken ofzo. Mijn vriend beaamt en/of erkent dat dan. En als ik iets zeg wat hij niet zo leuk vindt om te horen, dan is dat eigenlijk altijd omdat hij zelf ook al zag dat hij daar zelf misschien even iets heeft laten liggen of "verkeerd" deed. Maar mijn vriend zegt ook letterlijk dat hij niet verwacht dat ik de kinderen altijd leuk vind, omdat hij ze zelf ook weleens niet leuk vindt. Dus dat geeft mij wel gewoon een vrij gevoel om het te zeggen als ik ergens last van heb. Maar dingen als "disney-ouder" zijn of aangebrand reageren bij alles dat wat kritischer is, zijn wel dingen waar ik het over zou hebben. Want het zijn bij uitstek dingen tot veel gedoe kunnen gaan leiden, al was het maar omdat het niet kan zijn dat jij iedere keer maar je mond moet houden als je iets niet leuk vindt. Dat heeft de potentie om enorm scheef te gaan groeien, dus kan je maar beter vooraf tackelen.
Ik merk trouwens dat het trouwplan wel wat nieuws in beweging zet. Mooi om te zien. Vooral de jongste ziet het echt als iets extra's en heel speciaals en zei laatst dat ze het heel leuk vindt dat ik straks echt haar stiefmoeder ben. Blijkbaar maakt trouwen het voor haar meer officieel. En ik heb ze meegenomen bij trouwjurken passen, dat vonden ze echt ge-wel-dig en schept nog weer wat extra verdieping.
Stokbootje, ik herken niet wat je schrijft, maar ja, wat zegt dat?
Ik zeg weleens iets negatiefs over de kinderen (of eigenlijk over hun gedrag), bijvoorbeeld over dat ze zoveel rommel hadden gemaakt in de keuken ofzo. Mijn vriend beaamt en/of erkent dat dan. En als ik iets zeg wat hij niet zo leuk vindt om te horen, dan is dat eigenlijk altijd omdat hij zelf ook al zag dat hij daar zelf misschien even iets heeft laten liggen of "verkeerd" deed. Maar mijn vriend zegt ook letterlijk dat hij niet verwacht dat ik de kinderen altijd leuk vind, omdat hij ze zelf ook weleens niet leuk vindt. Dus dat geeft mij wel gewoon een vrij gevoel om het te zeggen als ik ergens last van heb. Maar dingen als "disney-ouder" zijn of aangebrand reageren bij alles dat wat kritischer is, zijn wel dingen waar ik het over zou hebben. Want het zijn bij uitstek dingen tot veel gedoe kunnen gaan leiden, al was het maar omdat het niet kan zijn dat jij iedere keer maar je mond moet houden als je iets niet leuk vindt. Dat heeft de potentie om enorm scheef te gaan groeien, dus kan je maar beter vooraf tackelen.Ik merk trouwens dat het trouwplan wel wat nieuws in beweging zet. Mooi om te zien. Vooral de jongste ziet het echt als iets extra's en heel speciaals en zei laatst dat ze het heel leuk vindt dat ik straks echt haar stiefmoeder ben. Blijkbaar maakt trouwen het voor haar meer officieel. En ik heb ze meegenomen bij trouwjurken passen, dat vonden ze echt ge-wel-dig en schept nog weer wat extra verdieping.
maandag 22 januari 2024 om 18:05
Best lekker zo'n eigen woonkamer Q! Ons huis is ook uitgezocht op die eigen plek, maar dan anders. Wij hebben een heel grote slaapkamer waarin ook een lekkere stoel staat en onze ook vrij grote badkamer zit aan de slaapkamer vast. Ik moet er niet aan denken om een badkamer te delen met drie pubers. Dus die is van ons, zij hebben hun eigen badkamer en dat werkt prima. En gezien het formaat van de ruimten, is het ook gewoon een fijne "terugtrekplek". En omdat het pubers zijn, zitten ze 's avonds ook gewoon vaak op hun kamer of zijn ze buitenshuis, dus dat biedt iedereen qua woonkamer ook genoeg bewegingsruimte.
maandag 22 januari 2024 om 18:06
Dit inderdaad. Zo belangrijk. Hier gaat dat ook zo. Niks meer dan normaal, dus denk dat jouw partner (stokbootje) wat meer empathie mag hebben voor jouw positie.
Het is echt niet niks.
maandag 22 januari 2024 om 19:36
maandag 22 januari 2024 om 19:53
Wat fijn dat dit topic er is! Hier woont puber van man permanent bij ons. Zelf ook 2 kleine kinderen. Na 2,5 jaar ben ik het beu. Ik mis de harmonie en gezelligheid. Ik heb altijd gezegd dat puber niets aan de situatie kan doen en dus bij ons kan wonen. Maar de arrogantie en brutaliteit breken me op. Merk dat ik snel geïrriteerd ben. Hebben de regel dat er thuis wordt gegeten tenzij je even laat weten dat je er niet bent. Vanavond was het weer raak. En ja het is iets onbenulligs avond eten, maar ik vind het zo respectloos als je 2 uur later binnen komt met een grote mond. Weet niet wat ik er verder mee wil maar moest het even van me af schrijven
maandag 22 januari 2024 om 21:09
Veel reacties meteen, dat is fijn! Het helpt om het hier van me af te kunnen schrijven.
Ik heb een tijdje geprobeerd me ook helemaal afzijdig te houden van opvoedings-dingen, en dus ook niks te zeggen van dingen die ik liever anders zou zien. Onder het mom van 'het zijn zijn kinderen, ik ben geen opvoeder hier in huis'. Maar dat ging eigenlijk niet. Als de broodkorsten tussen de bankkussens gestopt worden omdat kind geen zin heeft ze op te eten, en ik daar vervolgens verwacht wordt lekker te gaan zitten, kan ik het moeilijk negeren. Als bij het avondeten tegenover mij een kind aan het schreeuwen is omdat het geen kipnuggets krijgt, kan ik moeilijk rustig mijn maaltje eten alsof er niks gebeurt. Enz. Ik weet dat kinderen niet altijd voorbeeldig zijn, dus dat het ook accepteren is dat er soms lastige momenten zijn. Maar ik wil dan wel graag toewerken naar een oplossing, zodat het niet blijft gebeuren en die irritaties zich blijven opstapelen.
Ik kan me voorstellen dat een eigen ruimte, zoals jullie dat beschrijven, daar trouwens echt veel in helpt! Dan hoeft de irritatie niet hoog op te lopen, als je jezelf echt even uit de situatie kunt verwijderen. Dat schept fijne ruimte voor iedereen, denk ik.
Ik wil niet dat zijn kinderen mij zien als degene die niks goed vindt en altijd zeurt. Ik zeg sowieso vrijwel nooit rechtstreeks iets tegen hen om ze terecht te wijzen. Ik zeg het dan tegen mijn vriend, die dan er wel of niet iets van zegt. Maar zijn kinderen hebben dat vaak wel door denk ik, dat ik degene ben die dan tegen hun vader zegt dat ze iets tegen de afspraak doen. Dat gaat dan bijv over klieren met eten terwijl daar al voor gewaarschuwd is.
Dit is trouwens dus voor tijdelijk, het samenwonen, vanaf volgende maand verhuis ik weer naar een eigen plekje. Nuttig was het zeker, om het zo even uit te proberen.
En ook om jullie oplossingen te horen.
Ik heb een tijdje geprobeerd me ook helemaal afzijdig te houden van opvoedings-dingen, en dus ook niks te zeggen van dingen die ik liever anders zou zien. Onder het mom van 'het zijn zijn kinderen, ik ben geen opvoeder hier in huis'. Maar dat ging eigenlijk niet. Als de broodkorsten tussen de bankkussens gestopt worden omdat kind geen zin heeft ze op te eten, en ik daar vervolgens verwacht wordt lekker te gaan zitten, kan ik het moeilijk negeren. Als bij het avondeten tegenover mij een kind aan het schreeuwen is omdat het geen kipnuggets krijgt, kan ik moeilijk rustig mijn maaltje eten alsof er niks gebeurt. Enz. Ik weet dat kinderen niet altijd voorbeeldig zijn, dus dat het ook accepteren is dat er soms lastige momenten zijn. Maar ik wil dan wel graag toewerken naar een oplossing, zodat het niet blijft gebeuren en die irritaties zich blijven opstapelen.
Ik kan me voorstellen dat een eigen ruimte, zoals jullie dat beschrijven, daar trouwens echt veel in helpt! Dan hoeft de irritatie niet hoog op te lopen, als je jezelf echt even uit de situatie kunt verwijderen. Dat schept fijne ruimte voor iedereen, denk ik.
Ik wil niet dat zijn kinderen mij zien als degene die niks goed vindt en altijd zeurt. Ik zeg sowieso vrijwel nooit rechtstreeks iets tegen hen om ze terecht te wijzen. Ik zeg het dan tegen mijn vriend, die dan er wel of niet iets van zegt. Maar zijn kinderen hebben dat vaak wel door denk ik, dat ik degene ben die dan tegen hun vader zegt dat ze iets tegen de afspraak doen. Dat gaat dan bijv over klieren met eten terwijl daar al voor gewaarschuwd is.
Dit is trouwens dus voor tijdelijk, het samenwonen, vanaf volgende maand verhuis ik weer naar een eigen plekje. Nuttig was het zeker, om het zo even uit te proberen.
En ook om jullie oplossingen te horen.
maandag 22 januari 2024 om 21:10
Wat super leuk dat je ze meegenomen hebt! Het klinkt alsof jullie van allebei de kanten echt ruimte maken in je leven voor elkaar, je stiefkinderen en jij als hun stiefmoeder.meisje85 schreef: ↑22-01-2024 17:57
Ik merk trouwens dat het trouwplan wel wat nieuws in beweging zet. Mooi om te zien. Vooral de jongste ziet het echt als iets extra's en heel speciaals en zei laatst dat ze het heel leuk vindt dat ik straks echt haar stiefmoeder ben. Blijkbaar maakt trouwen het voor haar meer officieel. En ik heb ze meegenomen bij trouwjurken passen, dat vonden ze echt ge-wel-dig en schept nog weer wat extra verdieping.
Is de ex al wat meer gewend ook, zijn de emoties daar wat bedaard?
maandag 22 januari 2024 om 21:31
Wat fijn qiya dat je ook een eigen plekje hebt een als je het nooit gebruikt heb je iig wel de optie.
Stokbootje lastig dat het soms wat irritaties oplevert het is voor iedereen ook wennen zo'n situatie. Maar er goed over blijven praten is belangrijk en misschien komen jullie tot de conclusie dat samenwonen nog even niet kan. Maar ik herken ook wat je zegt van waarom kon het nou niet makkelijker had ik geen man dichterbij of zonder kinderen kunnen vinden. Maar ja ik vind deze nu eenmaal erg leuk en verder werkt het heel goed tussen ons. We hebben beide niet altijd een makkelijk karakter maar kunnen dat juist heel goed hebben over en weer en hebben ook bijna nooit gedoe.
Welkom ikkestikke!
Wij hebben het nog wel over de vakantie gehad. Mijn vriend zegt ook dat hij moet wennen dus dat het echt niet alleen aan mijn kinderen ligt en dat hij de drukte ook niet te gewend is. Hij praat er ook wel over met anderen die dan zeggen joh mijn kinderen maken ook zo vaak ruzie. Binnenkort gaan we nog samen een weekend skiën. Hij wilde ineens zijn zoontje meenemen maar ik heb aangegeven dat ik graag samen wil. Ik vind dat dan ook niet eerlijk tegenover mijn kinderen ofzo en ik vind het ook fijn om samen te gaan. Zo veel tijd hebben we ook niet samen.
Stokbootje lastig dat het soms wat irritaties oplevert het is voor iedereen ook wennen zo'n situatie. Maar er goed over blijven praten is belangrijk en misschien komen jullie tot de conclusie dat samenwonen nog even niet kan. Maar ik herken ook wat je zegt van waarom kon het nou niet makkelijker had ik geen man dichterbij of zonder kinderen kunnen vinden. Maar ja ik vind deze nu eenmaal erg leuk en verder werkt het heel goed tussen ons. We hebben beide niet altijd een makkelijk karakter maar kunnen dat juist heel goed hebben over en weer en hebben ook bijna nooit gedoe.
Welkom ikkestikke!
Wij hebben het nog wel over de vakantie gehad. Mijn vriend zegt ook dat hij moet wennen dus dat het echt niet alleen aan mijn kinderen ligt en dat hij de drukte ook niet te gewend is. Hij praat er ook wel over met anderen die dan zeggen joh mijn kinderen maken ook zo vaak ruzie. Binnenkort gaan we nog samen een weekend skiën. Hij wilde ineens zijn zoontje meenemen maar ik heb aangegeven dat ik graag samen wil. Ik vind dat dan ook niet eerlijk tegenover mijn kinderen ofzo en ik vind het ook fijn om samen te gaan. Zo veel tijd hebben we ook niet samen.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
maandag 22 januari 2024 om 21:34
Goed dat je dat gewoon aangegeven hebt. Tijd voor jullie twee samen, niet als ouders van jullie kinderen maar gewoon als man en vrouw, is denk ik super belangrijk. Juist ook om het leven als de kinderen er wel zijn, ook goed te laten verlopen. Als je elkaar beter kent kun je ook beter met elkaars lastigere kanten omgaan, denk ik. Dan begrijp je beter wat er achter iemands irritatie zit.Blauwedruif85 schreef: ↑22-01-2024 21:31Binnenkort gaan we nog samen een weekend skiën. Hij wilde ineens zijn zoontje meenemen maar ik heb aangegeven dat ik graag samen wil. Ik vind dat dan ook niet eerlijk tegenover mijn kinderen ofzo en ik vind het ook fijn om samen te gaan. Zo veel tijd hebben we ook niet samen.
En samen fijne ski-herinneringen maken is sowieso gewoon fijn!
maandag 22 januari 2024 om 22:54
Ja dat is zeker zo. Al vind ik dat dan ook lastig vaak om aan te geven maar nu kwam het zo uit de lucht vallen dat het er ook ineens uit was dat ik samen wilde gaan. Hij vind dat ook verder prima hoorstokbootje schreef: ↑22-01-2024 21:34Goed dat je dat gewoon aangegeven hebt. Tijd voor jullie twee samen, niet als ouders van jullie kinderen maar gewoon als man en vrouw, is denk ik super belangrijk. Juist ook om het leven als de kinderen er wel zijn, ook goed te laten verlopen. Als je elkaar beter kent kun je ook beter met elkaars lastigere kanten omgaan, denk ik. Dan begrijp je beter wat er achter iemands irritatie zit.
En samen fijne ski-herinneringen maken is sowieso gewoon fijn!
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
dinsdag 23 januari 2024 om 07:19
Ik haal deze er even uit. Want ik denk dat het belangrijk is om dit niet via hun vader te spelen, althans, niet op een manier waarbij hij er achteraf nog iets van zegt. Het lijkt mij als kind geen veilige of prettige constatering dat iemand ziet dat jij iets doet, daar niks van zegt, maar het vervolgens wel tegen je vader zegt die jou er dan alsnog op aanspreekt. Ik kan me voorstellen dat ik daar als kind heel narrig om zou zijn geworden. Ik kies er dan zelf voor om óf zelf iets te zeggen op een manier die bij mij past óf ik zeg het tegen mijn vriend die er in het vervolg scherper op is en het wellicht zelf ook eens constateert en iets zegt. In ieder geval blijven we bewust weg van het idee dat ik een "verklikker" richting hun vader zou zijn.stokbootje schreef: ↑22-01-2024 21:09
Ik wil niet dat zijn kinderen mij zien als degene die niks goed vindt en altijd zeurt. Ik zeg sowieso vrijwel nooit rechtstreeks iets tegen hen om ze terecht te wijzen. Ik zeg het dan tegen mijn vriend, die dan er wel of niet iets van zegt. Maar zijn kinderen hebben dat vaak wel door denk ik, dat ik degene ben die dan tegen hun vader zegt dat ze iets tegen de afspraak doen. Dat gaat dan bijv over klieren met eten terwijl daar al voor gewaarschuwd is.
Én ik zie daarnaast - en dat is bij dit punt ook wel van belang - ook echt wel een verschil tussen opvoeden en zorgen dat het samen leefbaar voor iedereen is. Dus ik bemoei me niet met hoe laat de kinderen thuis komen ofzo, maar als het aanrecht vol met zooi staat, dan zeg ik daar wel iets van.
dinsdag 23 januari 2024 om 07:26
Geen idee, ik heb er niks meer over gehoord. Ik denk dat het onderwerp daar in huis misschien gewoon een beetje vermeden wordt. Wat op zich jammer is, want we willen het liefst dat de kinderen zich in beide huizen vrij voelen om over alles te praten maar dat is nu misschien gewoon even teveel gevraagd.stokbootje schreef: ↑22-01-2024 21:10Wat super leuk dat je ze meegenomen hebt! Het klinkt alsof jullie van allebei de kanten echt ruimte maken in je leven voor elkaar, je stiefkinderen en jij als hun stiefmoeder.
Is de ex al wat meer gewend ook, zijn de emoties daar wat bedaard?
dinsdag 23 januari 2024 om 12:24
Hoi allemaal,
Ik merk dat er hier fijner en rustiger over de stiefsituatie wordt gepraat dan op andere plekken online, dus ik lees/schrijf ook graag mee! Ben alweer een paar jaar samen met een man met twee jongens. Ik kende hem al een tijd en de kinderen dus ook. Het gaat over het algemeen goed: mijn vriend en ik zijn erg gelukkig, ik kan het goed met zijn kinderen vinden en we vinden allemaal steeds meer een plekje in deze nieuwe situatie.
Dingen die ik nog wel moeilijk vind zijn de wisseldagen. Vriend en zijn ex hebben 50/50 en wisseldag is op zondag, ik moet me om de week wel weer even schrap zetten voor een andere dynamiek in huis. Gaat steeds beter, maar merk dat ik de eerste dag nadat ze komen echt een beetje van de leg ben. Heb wel een eigen plekje in huis, maar voel me soms nog een beetje bezwaard om daar echt te gaan zitten. Heb het wel echt nodig, want ik doe creatief werk en ben nogal gevoelig voor prikkels.
En ja verder dat ik vaak een beetje achter de feiten aanhobbel ook over de dingen die bij ons thuis gebeuren. Ze hebben twee ouders, en ik ben heel bewust niet bezig met de opvoeding. Ze hebben aan mij een leuke volwassen persoon die er is voor warmte, veiligheid en leuke dingen, maar met hun dagelijkse regeldingen houd ik me vaak niet bezig. Nadeel daarvan is dat er vaak plannen veranderen of nieuwe dingen gebeuren waar mijn vriend dan van op de hoogte is, en ik dan allemaal zo via hem hoor. Ik voel me dan nog wel eens opgejaagd en alsof ik de controle niet heb in mijn eigen huis.
Contact met de ex was eerst ook een dingetje. Ze heeft al jaren een vriend, maar vond het in het begin (en nu soms nog steeds) tóch lastig als ik bij gezamenlijke dingen en feestjes was/ben. Ze is verder redelijk en geloof ik ook vrij supportive over mij als stiefouder van haar kinderen en nieuwe partner. Ik kan het op zich ook best oke met haar vinden. Dat geeft me nu wel wat meer rust, maar vind het soms toch nog lastig om te zien als ze het moeilijk heeft als ik er ben, of als we in gezelschap met andere mensen over gezamenlijke plannen als reizen etc praten.
Maargoed, ik lees dus graag mee met jullie, fijn om me in deze verhalen te kunnen herkennen
Ik merk dat er hier fijner en rustiger over de stiefsituatie wordt gepraat dan op andere plekken online, dus ik lees/schrijf ook graag mee! Ben alweer een paar jaar samen met een man met twee jongens. Ik kende hem al een tijd en de kinderen dus ook. Het gaat over het algemeen goed: mijn vriend en ik zijn erg gelukkig, ik kan het goed met zijn kinderen vinden en we vinden allemaal steeds meer een plekje in deze nieuwe situatie.
Dingen die ik nog wel moeilijk vind zijn de wisseldagen. Vriend en zijn ex hebben 50/50 en wisseldag is op zondag, ik moet me om de week wel weer even schrap zetten voor een andere dynamiek in huis. Gaat steeds beter, maar merk dat ik de eerste dag nadat ze komen echt een beetje van de leg ben. Heb wel een eigen plekje in huis, maar voel me soms nog een beetje bezwaard om daar echt te gaan zitten. Heb het wel echt nodig, want ik doe creatief werk en ben nogal gevoelig voor prikkels.
En ja verder dat ik vaak een beetje achter de feiten aanhobbel ook over de dingen die bij ons thuis gebeuren. Ze hebben twee ouders, en ik ben heel bewust niet bezig met de opvoeding. Ze hebben aan mij een leuke volwassen persoon die er is voor warmte, veiligheid en leuke dingen, maar met hun dagelijkse regeldingen houd ik me vaak niet bezig. Nadeel daarvan is dat er vaak plannen veranderen of nieuwe dingen gebeuren waar mijn vriend dan van op de hoogte is, en ik dan allemaal zo via hem hoor. Ik voel me dan nog wel eens opgejaagd en alsof ik de controle niet heb in mijn eigen huis.
Contact met de ex was eerst ook een dingetje. Ze heeft al jaren een vriend, maar vond het in het begin (en nu soms nog steeds) tóch lastig als ik bij gezamenlijke dingen en feestjes was/ben. Ze is verder redelijk en geloof ik ook vrij supportive over mij als stiefouder van haar kinderen en nieuwe partner. Ik kan het op zich ook best oke met haar vinden. Dat geeft me nu wel wat meer rust, maar vind het soms toch nog lastig om te zien als ze het moeilijk heeft als ik er ben, of als we in gezelschap met andere mensen over gezamenlijke plannen als reizen etc praten.
Maargoed, ik lees dus graag mee met jullie, fijn om me in deze verhalen te kunnen herkennen
dinsdag 23 januari 2024 om 12:33
Hè wat gek, ik heb jouw reactie over het hoofd gezien. Jij ook welkom!Maputo schreef: ↑22-01-2024 19:53Wat fijn dat dit topic er is! Hier woont puber van man permanent bij ons. Zelf ook 2 kleine kinderen. Na 2,5 jaar ben ik het beu. Ik mis de harmonie en gezelligheid. Ik heb altijd gezegd dat puber niets aan de situatie kan doen en dus bij ons kan wonen. Maar de arrogantie en brutaliteit breken me op. Merk dat ik snel geïrriteerd ben. Hebben de regel dat er thuis wordt gegeten tenzij je even laat weten dat je er niet bent. Vanavond was het weer raak. En ja het is iets onbenulligs avond eten, maar ik vind het zo respectloos als je 2 uur later binnen komt met een grote mond. Weet niet wat ik er verder mee wil maar moest het even van me af schrijven
Pubers zijn op zichzelf natuurlijk al lastige wezens, laat staan pubers van een ander.
Zijn de kleine kinderen van jullie allebei of van jou alleen? Gekke vraag misschien, maar vind je dat je partner ok omgaat met zijn kind of zit daar misschien ook een deel van de frustratie? Ik prijs mezelf gelukkig met een huis vol supermakkelijke pubers, maar ik kan ook niet anders zeggen dan dat vriend en ik erg op één lijn zitten. Dat helpt sowieso, ik voel me altijd erg gehoord door hem en als er extremen zouden zijn (zoals brutaliteit) weet ik ook dat hij reageert zoals ik ook zou doen. Als hij dat anders zou doen, kan ik me voorstellen dat ik binnen een mum van tijd heel gefrustreerd zou zijn. En: ik kan me voorstellen dat er heel wat vooraf is gegaan aan de beslissing dat puber bij jullie woont. En ik kan me voorstellen dat dat voor puber misschien een heel verdrietige situatie is. Ik denk dat ik mezelf dat ook voor ogen zou proberen te houden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
