Stieftopic

Ik typ maar gewoon verder hoor, jij ook welkom Uitdelucht!

Ik herken dat van de wisseldag. Schrap zetten zou ik het niet willen noemen, maar ik ben me wel bewust van het feit dat het die dag weer anders en vooral ook drukker wordt. De weken met z'n 2en zien er gewoon anders uit, dus niet gek dat het even wennen is. En de ene wisseldag kijk ik er meer naar uit dan de andere, en dat is dan maar zo. Laatst had ik op zo'n wisseldag een drukke week achter de rug, met ook wat doktersafspraken waar ik tegenop had gezien en ik was fysiek niet in goede doen, tja. Maar dan doe ik gewoon wat rustiger aan, zeg ik tegen de kinderen dat ik een drukke week had en me niet zo goed voel en m'n vriend neemt me dat ook allemaal niet kwalijk, dus dan is het de volgende dag of na een nacht goed slapen allemaal wel weer ok. Ook nu geldt weer dat mijn vriend ook vrij makkelijk zegt: "oeh, straks is het allemaal weer gedaan met onze rust", dus het is niet een taboe tussen ons ofzo.

Wat betreft het achter de feiten aanlopen: ik ben hier eigenlijk een beetje de wandelende agenda in huis. De kinderen hadden dat al snel door. Gister nog vroeg iedereen zich af waar dochter X was en dan ben ik de enige die heeft onthouden dat ze langer op school moest blijven voor het een en ander. Dus dat ik makkelijk onthoud wat ze me vertellen of wat ik opvang scheelt al veel. Maar er is ook nog zo'n categorie dingen die meer tussen vriend en ex spelen en daarvan heb ik wel gezegd dat ik daarvan de details allemaal niet hoef, maar dat ik van sommige dingen wel fijn vind om te horen dat dat speelt, simpelweg omdat het mensen met wie ik de helft van de tijd samenleef aan gaat en het mij dus ook aan het hart gaat. Dus ik hoef niet te weten wie er op maandag om 13.00 uur naar de ortho moet of toch eigenlijk op dinsdag om 11.00 uur, maar laatst draaide stiefdochter even niet zo lekker omdat ze een overvolle agenda had en dat hoor ik dan wel graag. En dat zijn dingen die vriend in het begin niet zo vertelde, maar inmiddels wel. Die dingen horen er ook gewoon een beetje bij vind ik, als je met z'n allen samenleeft. Ik neem hen tot een bepaalde hoogte ook mee in de dingen die ik doe of waar ik uithang. En hetzelfde geldt natuurlijk voor dingen die mij wel aangaan. Dus als ik thuiswerk en een kind komt van school veel vroeger naar huis, dan laat hij dat ook weten zodat ik daar niet door verrast word.

Nouja, ik deel maar een beetje hoe het bij ons gaat, misschien heb je er iets aan!

Maputo schreef: ↑

22-01-2024 19:53

Wat fijn dat dit topic er is! Hier woont puber van man permanent bij ons. Zelf ook 2 kleine kinderen. Na 2,5 jaar ben ik het beu. Ik mis de harmonie en gezelligheid. Ik heb altijd gezegd dat puber niets aan de situatie kan doen en dus bij ons kan wonen. Maar de arrogantie en brutaliteit breken me op. Merk dat ik snel geïrriteerd ben. Hebben de regel dat er thuis wordt gegeten tenzij je even laat weten dat je er niet bent. Vanavond was het weer raak. En ja het is iets onbenulligs avond eten, maar ik vind het zo respectloos als je 2 uur later binnen komt met een grote mond. Weet niet wat ik er verder mee wil maar moest het even van me af schrijven

Deze ook helemaal gemist.
Ik kan me voorstellen dat het pittig is. Ik vind mijn eigen brutale puber al echt pittig. Mijn vriend heeft er nog meer moeite mee. Wij wonen niet samen dus de meeste van de tijd heeft hij er weinig mee te maken. Maar als de zoon van je man bij jullie woont heb je geen keus. Niet echt tips behalve dat je zulk gedrag van pubers niet persoonlijk moet nemen. Maar het is moeilijk en pittig en heeft invloed op de sfeer ik worstel daar zelf ook mee op het moment.

Wisseldag vindt mijn vriend soms zélf wel wat intens (ik ben er dan doorgaans niet). Het huishouden van zijn ex - met partner en jong kind uit 'tweede leg' - schijnt een stuk luidruchtiger te zijn en dan moeten de kinderen weer even schakelen naar het 'normale' volume thuis bij mijn vriend. Of dingen die hij belangrijk vindt en ex minder/anders waar hij dan soms weer even wat harder achteraan moet zitten (dat is dan meer na een langere tijd, vakantie of zo). Dus ik kan me wel voorstellen dat het voor de stiefouder nog een paar tandjes intenser is.

Ohja, dat is idd ook nog iets canis-felis, de kinderen komen idd ook met een bepaalde energie terug. Dat is anders dan als ze er al eventjes zijn. Ze zijn hier soms ook een beetje chagrijnig van spullen inpakken, en worden daar door moeder ook niet echt in begeleid en dan komen ze soms met tig verschillende tasjes aan fietsen, wat het er niet beter op maakt. Het is daar ook chaotischer dan hier en soms komen ze dus ook met die onrust - ik vind het dan onrust - binnen en dan duurt het soms (maar niet altijd) eventjes voor ze weer wat rustiger zijn. Niet gek dat je daar als (stief)ouder even aan moet wennen. (Waarmee ik overigens niet zeg dat ik niet begrijp dat het voor hen óók wennen is!)

Ik moet nu ineens denken aan dat we weleens hebben gehad dat kort na het wisselmoment één dochter met deuren slaand naar boven liep omdat ze boos was op haar moeder, de andere op dat moment in de keuken per ongeluk nogal in haar vinger sneed én de hond, die met hen mee was gekomen, op datzelfde moment ineens op het vloerkleed stond te kotsen. Toen keken we elkaar ook wel even aan van "help".

uitdelucht schreef: ↑

23-01-2024 12:24

En ja verder dat ik vaak een beetje achter de feiten aanhobbel ook over de dingen die bij ons thuis gebeuren. Ze hebben twee ouders, en ik ben heel bewust niet bezig met de opvoeding. Ze hebben aan mij een leuke volwassen persoon die er is voor warmte, veiligheid en leuke dingen, maar met hun dagelijkse regeldingen houd ik me vaak niet bezig. Nadeel daarvan is dat er vaak plannen veranderen of nieuwe dingen gebeuren waar mijn vriend dan van op de hoogte is, en ik dan allemaal zo via hem hoor. Ik voel me dan nog wel eens opgejaagd en alsof ik de controle niet heb in mijn eigen huis.

Dit is wat bij ons mede de basis is dat we in twee huizen gaan wonen. Ik heb jaren geprobeerd me er niet aan te ergeren of het te accepteren maar ik werd helemaal gek. Dan waren ze weer een avond extra bij ons, of een weekend en ik hoorde dat een uurtje van tevoren. Even op zaterdag op en neer omdat de gymtas nog bij ons lag. Stond hun moeder op woensdag opeens in mijn huis om spullen te halen... Uiteindelijk heb ik het wel geuit. En toen bleek dat mijn vriend en ik toch heel anders naar het gezin keken: hij zag één gezin waar iedereen aan elkaar geplakt zit, en ik zie er twee. Hij en zijn kinderen (waaronder die van ons) en hij en ik en ons kind. Helpt ook niet dat mijn vriend meer van het 'meedelen' dan overleggen is.

Ik kan het boek 'de mijne is de liefste' wat dat betreft aanraden: toen kon ik eindelijk verwoorden wat me dwars zat. Ook al heeft het opgeleverd dat we nu gaat latten. En dan maar hopen dat dat wel werkt.

Dank voor alle welkomstwensen Zal proberen wat van de vragen te beantwoorden.

Ik heb het kind van mijn partner al wel een paar keer gezien voor we een relatie kregen (op verjaardag van gemeenschappelijke vrienden bijvoorbeeld), maar ken haar niet echt verder. We hebben nu afgesproken dat ik een keer als ze er is bij hem kom en we dan met zijn 3en gaan koken en eten en filmpje kijken.
Hij heeft haar maar 1 dag in het weekend en is daarnaast nog af en toe een dag/avond in de oude woning als ex iets heeft (sowieso 1 avond per week vast), dus is ook te overzien en ze zijn ook redelijk flexibel. We gaan bijvoorbeeld binnenkort een weekendje weg en dan komt ze die week een andere dag, en andersom heeft hij haar soms wat langer als haar moeder eens weg gaat. Schoolvakanties (ze is 8) verdelen ze wel 50/50.

Qiya schreef: ↑

22-01-2024 17:54

Ik ga geen ouderrol op me nemen, ik persoonlijk wil geen kinderen, heel bewust. Dus ga ik ook geen kind van een ander opvoeden. Heeft hij zijn ouders voor. Ik ben vooral een leuke, extra volwassene om tegenaan te kletsen en mee te lachen en huilen. De opvoedende taak en alles wat erbij komt kijken is voor mijn partner. Oppassen is ook gewoon wanneer ik tijd/ruimte voel en niet vanzelfsprekend. Mijn partner is het zo gewend, dus dat maakt geen verschil als we samenwonen. Hij blijft alleenstaande ouder in zijn week met zoon. Hij verwacht van mij ook niets en dit geeft ons beide lucht zo, toen we dat eenmaal duidelijk uitspraken. We hadden allebei dezelfde behoefte dus dat ligt mooi op 1 lijn.

In ons huis krijg ik de zolder, die is redelijk groot, denk zo'n 30 a 40 m2. Daar maak ik mijn eigen woonkamer en plekje van. Zodat in de week van zijn zoon, ik me terug kan trekken als ik die behoefte heb. En hun lekker, hun kan laten zijn. Zoals ze gewend zijn.

Bericht even ingekuipt:)

Wat een geniaal idee betreft de zolder.
Jij jouw ruimte en zij hun ruimte.
Dat zou precies bij mij/ons passen.
Helaas geen zolder en ook geen slaapkamer over.

Maputo, ik had je ook even gemist. Lastige situatie!

Ikkestikke, ze is dus wel op de hoogte van jullie relatie?

Meisje85, het klinkt altijd fijn bij jullie, zelfs als er kotsende honden zijn.

Ocherrum, hoe doen jullie dat qua verdeling van jullie kinderen nu jullie niet meer samenwonen?

Klinkt goed Epicureo! Ik hoop het voor je dat dit een blijver is.
Het is ook gek inderdaad om zo'n belangrijk deel er nog niet bij te betrekken maar wel goed.
Wij gaan ook langzaam. In mijn hoofd wil ik veel sneller maar ik weet dat het in de praktijk beter is om langzaam te gaan. Ik denk hoe beter de basis voor betere kans van slagen op lange termijn.

meisje85 schreef: ↑

23-01-2024 14:13

Ohja, dat is idd ook nog iets canis-felis, de kinderen komen idd ook met een bepaalde energie terug. Dat is anders dan als ze er al eventjes zijn. Ze zijn hier soms ook een beetje chagrijnig van spullen inpakken, en worden daar door moeder ook niet echt in begeleid en dan komen ze soms met tig verschillende tasjes aan fietsen, wat het er niet beter op maakt. Het is daar ook chaotischer dan hier en soms komen ze dus ook met die onrust - ik vind het dan onrust - binnen en dan duurt het soms (maar niet altijd) eventjes voor ze weer wat rustiger zijn. Niet gek dat je daar als (stief)ouder even aan moet wennen. (Waarmee ik overigens niet zeg dat ik niet begrijp dat het voor hen óók wennen is!)

Ik moet nu ineens denken aan dat we weleens hebben gehad dat kort na het wisselmoment één dochter met deuren slaand naar boven liep omdat ze boos was op haar moeder, de andere op dat moment in de keuken per ongeluk nogal in haar vinger sneed én de hond, die met hen mee was gekomen, op datzelfde moment ineens op het vloerkleed stond te kotsen. Toen keken we elkaar ook wel even aan van "help".

Haha, herkenbaar. Je eerste alinea dan. Wat ik zelf wel eens meekrijg is wat gedoe over wanneer ze nou waar zijn, bijv als er iets anders dan anders is in een weekend. Ze moeten dat nu over en weer ook zelf communiceren of ze bijv bij de een of bij de ander mee willen eten en dat zelf communiceren in combinatie met (pre)puberbreinen maakt het verhaal er niet altijd overzichtelijker op Gelukkig heb ik er door het latten en door de grotere zelfredzaamheid op deze leeftijden in het algemeen weinig last van, ik hoor vooral even het gemopper van mijn vriend aan, haha.

Epicureo, klinkt fijn en zeker in dit stadium goed dat kinderen betrekken nog heel.wat bruggen te ver is. 1,5 jaar niet ontmoeten vind ik dan wel weer lang, of wilde die vriendin dat (ook) graag zo? Ik zou na een jaar of zo de kinderen toch graag een keer laagdrempelig willen ontmoeten. Maar hier speelt bij mij ook wel een beetje een 'trauma' van een relatie van het dubbele van 1,5 jaar mee, waarbij ik gaandeweg steeds sterker het gevoel kreeg - erg bespreekbaar was het niet - dat ik om mij onduidelijke redenen weggehouden werd. Mijn huidige vriend heb ik juist zelf wat afgeremd. Hij heeft al vrij vroeg verteld aan de kinderen dat hij iemand leuk vond, dat vloog me toen best wel aan omdat ik het idee kreeg dat er in wat ik zag als de datingfase al kinderontmoeterij zou komen. Ik heb een half jaar aangehouden als minimum en daar ging hij verder prima in mee. Dat halfjaar was in ieder geval in ons geval ook wel nodig, omdat we vanuit (beiden) een complexe jeugd elkaar triggerden in het bindingsangst-verlatingsangstspectrum. Gelukkig zijn we dat ontgroeid door rustig aan te doen.

Je bent het als topicopener natuurlijk ook wel verplicht om met een man met kinderen thuis te komen, Epicureo.
Leuk dat er misschien iets leuks aan het ontstaan is!

Stokbootje, herkenbaar je irritaties hoor. In het begin had ik het gevoel daar ook wat mee te moeten. Nu ik dat stukje verantwoordelijkheidsgevoel heb kunnen loslaten, maakt het mij wat minder uit. Mijn eigen ruimte is hierin wel een zegen ja. Ik ga gewoon weg, ook tijdens het eten neem ik m'n bordje mee. En benoem dan wel dat ik overprikkeld ben en even mijn rust op ga zoeken.

Werkt fijn voor alle partijen.
Mijn partner is wel iemand die graag feedback heeft en er actief wat mee doet. Zo heeft hij tips van mij aangenomen en gaan dingen soepeler. Als buitenstaander leg je toch net wat sneller de vinger op de zere plek. Dus wij doen daar nu nog ons voordeel mee.

Uitdelucht, lekker normaliseren je eigen stek! Kinderen raken daar zo aan gewend. Je hebt niet de opvoedende rol en daarnaast ben je in je eigen huis.
Benoemen, net als ik doe, dat je overprikkeld bent?

We hebben met zoon ook wel speelse gesprekjes over mijn rol. En wat dat voor hem betekent. Merk dat hij sowieso erg op z'n vader gesteld is en graag 1 op 1 met hem kan zijn. Dus ook vanuit dat oogpunt is het voor mij makkelijker om mijn eigen plek op te zoeken.

Maputo die puberteit ja, lijkt me echt zwaar. Sterkte! Hopelijk vind je een weg hierin dat voor jou werkt. Dan komt hij maar later. Loslaten is misschien de enige optie?

Epicureo leuk! Hopelijk wordt het wat. Na alle verhalen hier, niet liever een single man zonder kinderen?

Wat leuk trouwens al die herkenning! Ik vind het soms echt een worsteling en voelde me best alleen hierin. Als ik vooraf had geweten wat een impact een kind heeft in je relatie, weet ik niet of ik eraan begonnen was.
Nu heb ik de allerleukste partner, dus ben dankbaar dat ik het niet wist.
Maar ja, je rol vinden in deze situatie is echt niet makkelijk. Vallen en opstaan..

Dag mede bonus/stief-ouders..

Wat fijn om herkenbaarheid te lezen hier.
Ik zal mijn aandeel ook plaatsen.
Want ik heb het stiefouder zijn best wel onderschat.
Ondanks dat mijn volwassen kinderen zelf 16jaar lang een stiefvader hadden.
En nu sta ik aan de "andere " kant.

Ong 4 jaar samen met vriend.
Ong 2 jaar samenwonend.
Bonus/stiefkind van net 14 jaar.
Ze is leuk, grappig, pienter, slim en ook heel lief.
Dat lief zijn veranderd nogal eens in een naar vervelend pubergedrag.
Co-ouderschap week op en week af.
Heftig aan het puberen, grote brutale monden, respectloos gedrag, manipulerend naar beide ouders(maar ook naar mij).
Speelt ze tegen elkaar uit.
Ouders staan relatief op 1 lijn.
Kind werd eerder nauwelijks begrensd, daar is nu verandering in gekomen.
Ze wil dan ook telkens discussies aangaan.
Kind luistert niet, ruimt niets op, doet haar eigen ding, spijbelt continu, schoolprestaties zijn slecht, beslist wat we moeten eten en zo ongezond mogelijk.
Gebeurt dat niet dan eet ze niet en dwingt gewoon af dat er iets besteld wordt(dat gebeurd natuurlijk niet)

Ook ik wil de ouderrol niet op mij nemen, want ik ben haar ouder niet.
Kind heeft ouders en zij voeden haar op.
Soms vind ik het wel lastig hoe hun keuzes zijn, maar ieder voor zich.
En toch heb ik wel de neiging om ook te willen zorgen, het goed willen doen.

Ik ken dit gedrag totaal niet van mijn eigen kinderen.
Maar ik hoefde ze maar aan te kijken, en ze wisten genoeg, aldus hun bevindingen
Bij bonusdochter wordt er wel tot 8 keer gewaarschuwd om alsnog niet aan de gevolgen te houden, dat weet ze en lacht daarom.

En eerlijk, soms heb ik spijt dat ik mijn eigen plek op heb gegeven zodat ik mij even terug kan trekken.
Stiefkind is erg aan mij gehecht en hangt ook erg aan mij,  ze is open naar mij en dat is natuurlijk heel erg fijn.
Ze is nooit vervelend naar mij toe en best lief, en dat zal soms ook sociaal gewenst gedrag zijn, om vooral iets gedaan te krijgen.
Daarnaast heeft zij geen enkele vrienden/vriendinnen.Ze is een loner, maakt niet snel contact met anderen.
Ik heb continu het gevoel dat ik haar overal mee moet trekken en dat wil ik niet.
Natuurlijk wil ik heus wel eens iets met haar ondernemen en dat doe ik ook, maar ik ben niet haar vriendinnetje.

Het is een complex pienter meisje die nergens hulp in wil, en wat ze juist nodig heeft.
Je ziet dat ze niet happy is met zichzelf op diverse fronten en dat vind ik sneu en verdrietig voor haar.
Als je weet dat je kind al bijna 2 jaar struggled, dan lijkt mij dat er ingegrepen moet worden.
Ik ben iemand die zich nergens mee wil bemoeien, want niet mijn kind.
Tevens pas ik mij continu aan, en zei ik er nooit wat van, en dat is niet goed.
Ik mag er best wat van vinden, zij maakt de dienst uit in 2 huishouden en dat lijkt mij niet oke.
Daarnaast woon ik hier ook.
Ik vind de situatie soms/vaak belastend en ze is erg sfeer bepalend.
Vriend zegt mij er niks van aan te trekken, maar dat vind ik nogal kort door de bocht.
Ze zijn nu zover dat er gehandeld moet worden want het wordt alsmaar erger, en de sfeer in beide huizen is verre van fijn.

Nu ik dit alles terug lees lijkt het allemaal negatief.
Dat is natuurlijk niet altijd zo, maar het negatieve overheerst wel op dit moment.
Het is soms ook zo dubbel allemaal, en dat vind ik lastig.
Ze is van nature zacht en lief, vermaakt zichzelf op zich prima, en ze kan heel gezellig zijn.
Maar deze puberperiode..nee, die is beslist niet leuk.
En ik gun haar zo dat zij zich fijn voelt.

meisje85 schreef: ↑

23-01-2024 12:54

Ik typ maar gewoon verder hoor, jij ook welkom Uitdelucht!

Wat betreft het achter de feiten aanlopen: ik ben hier eigenlijk een beetje de wandelende agenda in huis. De kinderen hadden dat al snel door. Gister nog vroeg iedereen zich af waar dochter X was en dan ben ik de enige die heeft onthouden dat ze langer op school moest blijven voor het een en ander. Dus dat ik makkelijk onthoud wat ze me vertellen of wat ik opvang scheelt al veel. Maar er is ook nog zo'n categorie dingen die meer tussen vriend en ex spelen en daarvan heb ik wel gezegd dat ik daarvan de details allemaal niet hoef, maar dat ik van sommige dingen wel fijn vind om te horen dat dat speelt, simpelweg omdat het mensen met wie ik de helft van de tijd samenleef aan gaat en het mij dus ook aan het hart gaat. Dus ik hoef niet te weten wie er op maandag om 13.00 uur naar de ortho moet of toch eigenlijk op dinsdag om 11.00 uur, maar laatst draaide stiefdochter even niet zo lekker omdat ze een overvolle agenda had en dat hoor ik dan wel graag. En dat zijn dingen die vriend in het begin niet zo vertelde, maar inmiddels wel. Die dingen horen er ook gewoon een beetje bij vind ik, als je met z'n allen samenleeft. Ik neem hen tot een bepaalde hoogte ook mee in de dingen die ik doe of waar ik uithang. En hetzelfde geldt natuurlijk voor dingen die mij wel aangaan. Dus als ik thuiswerk en een kind komt van school veel vroeger naar huis, dan laat hij dat ook weten zodat ik daar niet door verrast word.

Nouja, ik deel maar een beetje hoe het bij ons gaat, misschien heb je er iets aan!

Dankje! Fijn om te horen hoe het in andere gezinnen gaat. Denk dat het goed delen en communiceren van dit soort dingen van ouder naar stiefouder inderdaad gewoon goed is. Mijn vriend zit gewoon best wel goed in de regelmodus als het om de kinderen gaat, heel fijn wel, maar omdat er natuurlijk ook nog een ander huis is met een ander schema (en zijn ex is veel losser wat plannen betreft), wil er nog wel eens wat veranderen. Maar we hebben een groot bord gekocht waarop zijn oudste zoon inmiddels een weekschema maakt, ook met alle activiteiten erop, ook die van mij, mocht ik die al weten. Superschattig wel Dus dat helpt, en laatst ook besproken dat we het weekend vooraf bespreken, omdat dat soms zo'n chaos is. Daarin hebben zij sport, feestjes etc, en ik ook sport, koffie of eten met vriendinnen, etc. En dan een of twee momenten afspreken dat we met z'n vieren iets leuks doen. Zo werkt het voor ons ook goed, geloof ik. Dan hebben zij ook nog hun tijd met hun vader alleen, en ik een fijn weekend waarbij ik niet constant het gevoel heb achter iedereen aan te hollen.

Qiya schreef: ↑

24-01-2024 06:51

Uitdelucht, lekker normaliseren je eigen stek! Kinderen raken daar zo aan gewend. Je hebt niet de opvoedende rol en daarnaast ben je in je eigen huis.
Benoemen, net als ik doe, dat je overprikkeld bent?

We hebben met zoon ook wel speelse gesprekjes over mijn rol. En wat dat voor hem betekent. Merk dat hij sowieso erg op z'n vader gesteld is en graag 1 op 1 met hem kan zijn. Dus ook vanuit dat oogpunt is het voor mij makkelijker om mijn eigen plek op te zoeken.

Precies wat jij zegt, tijd voor kinderen met hun vader ook super belangrijk, dus dat geeft mij inderdaad ook wel ruimte. En ik benoem ook af en toe aan ze dat ik even naar boven ga om te chillen, dat begrijpen ze dan ook

Ocherrum, Dat klinkt eigenlijk heel fijn, weer je eigen stek! Ik kan me voorstellen dat dat zo goed kan werken. Ik denk er op sommige momenten ook wel eens aan: hoe zou dat zijn...
En thanks voor de tip! We hebben een hele klap stiefouderboeken gekocht, maar deze zat er niet bij. Ik ga hem in mijn lijstje zetten.

Moeilijke beslissing ocherrum maar hopelijk geeft het wel rust.

Ik ben gisteren wel beetje boos geworden op mijn vriend. Ik kreeg beetje het gevoel alsof hij nu iedere keer mijn kinderen negatief neerzet en zijn kind nooitwat doet. Ik heb gezegd het zijn wel mijn kinderen dat ik af en toe het moeilijk heb omdat veel ruzie maken of vervelend zijn wil niet zeggen dat ze dat altijd zijn. Aanleiding was eigenlijk dat hij weer begon over ons weekendje weg of zijn zoontje mee kon want daar heb je toch geen last van. Terwijl ik dat toch echt anders vind dan samen en graag samen wil zonder kinderen. Zoveel tijd hebben we al niet samen. Niet met die van mij en ook niet die van hem. Dus toen maakte hij een opmerkingvan ja maar ja jouw kinderen dit en dat dus die gaan sws niet mee. Tja dan blijf ik toch echt hun moeder en kom niet aan mijn kinderen...
Ging mij ook vooral om de manier waarop. Daar heeft hij wel zijn excuses voor aangeboden. Maar het blijft toch een beetje hangen bij mij merk ik. Het was 1 eerste vakantie die zeker niet vlekkeloos ging maar om daar nu gelijk alles aan op te hangen. Het zijn ook gewoon kinderen. Ze horen nou eenmaal bij mij en ze zijn bijna altijd bij mij. Had ik co ouderschap en waren ze er steeds een week niet dan is het wat makkelijker te scheiden van elkaar.

Epicureo, spannend!

Chocobrownie, wat een lastige situatie. Zoeken je partner en zijn ex wel hulp bij de situatie?

Blauwedruif, wat vervelend. Weet je waarom hij liever zijn zoontje wel nee heeft? En ik snap dat je ondanks zijn excuses toch een vervelend gevoel blijft houden bij zijn opmerking. Ziet hij jouw kinderen regelmatig?

Hij wil ook nog met zijn zoontje en vind het lastig regelen allemaal. Maar ja ik moet ook veel regelen om zonder kinderen te kunnen. Dat doe ik graag naar wel om echt even tijd samen te kunnen hebben.
Hij ziet mijn kinderen regelmatig ze zijn weinig bij hun vader. Vaak op vrijdag kan ik wat regelen met opa en oma maar nu had mijn zoontje wedstrijd. Dan komt hij wel naar mij.
In het weekend met kinderen zien we elkaar ook vaak een dag. Niet altijd.

Blauwedruif, begrijp ook niet goed waarom hij zijn zoon zo graag wil mee nemen? Quality time is mega belangrijk en zo te horen hebben jullie daar niet veel van.
Zien jullie elkaar weleens alleen met zijn zoon?

En die opmerking is zeker niet fijn. Kan me voorstellen dat je dan voor ze gaat staan.

Qiya schreef: ↑

27-01-2024 09:44

Blauwedruif, begrijp ook niet goed waarom hij zijn zoon zo graag wil mee nemen? Quality time is mega belangrijk en zo te horen hebben jullie daar niet veel van.
Zien jullie elkaar weleens alleen met zijn zoon?

En die opmerking is zeker niet fijn. Kan me voorstellen dat je dan voor ze gaat staan.

Ik wil het er vanmiddag nog wel even over hebben. Maar ik heb heel eerlijk gezegd er geen zin in dat het steeds zo moeilijk is of dat hij nog 800x moet benadrukken dat hij niet met hun op vakantie wil. In een normaal gesprek dat aangeven prima maar niet zo bot. Kinderen horen nou eenmaal bij ons leven. En inderdaad we hebben weinig tijd. Dat ligt deels aan mijn situatie maar die kan ik niet veranderen. Ik kan mijn kinderen moeilijk vaker bij hun verslaafde vader parkeren. Dat vraagt hij ook niet. Maar het moet wel leuk blijven anders kost het alleen maar energie.

Ik zie zijn zoontje ook wel s zonder mijn kinderen. Hij komt wel s aanwaaien in het weekend (helemaal prima) of soms zijn mijn Kinderen een extra dagje bij hun vader wanneer dat kan.

Het komt op mij over, met wat je allemaal geschreven hebt de afgelopen tijd. Dat deze relatie niet helemaal is wat jullie er beide van hebben verwacht. Het klinkt wat moeizaam allemaal.
Hopelijk vinden jullie een weg die werkt.

Het komt op mij over, met wat je allemaal geschreven hebt de afgelopen tijd. Dat deze relatie niet helemaal is wat jullie er beide van hebben verwacht. Het klinkt wat moeizaam allemaal.
Hopelijk vinden jullie een weg die werkt.

Misschien heeft hij het zich niet helemaal gerealiseerd wat de impact zou zijn? Maar daar moet hij wel iets mee.

Denk dat jullie beiden gelijk hebben.
Vooral op het vlak kinderen denk ik. Samen hebben we het altijd wel fijn. Ik denk dat hij inderdaad niet helemaal gerealiseerd heeft wat de impact is en dat hij niet zomaar kan verwachten dat ze zijn manier en regels volgen.