Relaties
alle pijlers
Tegen je wil in verhuizen naar een andere stad
woensdag 4 september 2024 om 18:35
Mijn vriend en ik wonen beide in andere steden (220 km van elkaar vandaan) vanaf het begin dat wij met elkaar gingen, heb ik hem duidelijk gemaakt dat ik nooit in een andere stad wil wonen. Ik heb mijn onderneming, mijn studie en mijn huis hier waar ik heel hard voor heb gewerkt.
In het begin van onze relatie heeft hij een aantal maanden achter gehouden dat hij kinderen heeft (omdat hij bang was dat ik van hem zou afknappen, of niet met een man die kinderen heeft een relatie aangaan) Nadat ik hierachter kwam, heeft hij beloofd dat hij er alles aan zou doen om zich aan mij aan te passen.
Met deze voorwaarde heb ik besloten om toch een relatie met hem aan te gaan. Een jaar later hebben we afgesproken dat we door de weeks hier zullen zijn en vrijdag, tm zondag daar zullen zijn ivm de kinderen (want ik wil mij ook aanpassen aan hem).
Doordat ik een rustig jaar heb gehad zijn we vaker daar geweest ondanks onze afspraak. Vorig jaar raakte ik zwanger. Tijdens mijn zwangerschap hebben we wederom deze afspraak weer gemaakt. Door de weeks hier en weekenden daar. Nu vond hij het toch wat lastiger omdat hij daar wilt zijn als de kids spontaan langs willen komen. Tegen mijn zin in hebben we afgesproken dat we vanaf donderdag tm zondag daar zullen zijn. Hier was niks van na gekomen. Ik heb mijn hele zwangerschap bijna alleen moet doen omdat hij maar 1,5 tot 2 dagen hierheen kon komen en ik op een gegeven moment te zwanger was om die lange reis te maken. Ik heb mij heel eenzaam gevoeld en neem hem deze ervaring heel erg kwalijk, maar goed dat terzijde.
Afgelopen week wees ik hem weer op onze afspraak en hij heeft toegegeven dat hij het niet wilt en daar wilt staan voor zijn kinderen en dat ik maar moet verhuizen.
Ik was vanaf het begin heel duidelijk dat ik niet naar een andere stad wil verhuizen om zo veel redenen. Maar mijn zoontje ziet zijn vader heel erg weinig en mijn hart breekt ervan. Dus ik heb gezegd dat ik bij hem ga intrekken, maar ik wil dit helemaal niet. Ik probeer hem duidelijk te maken dat ik niet gelukkig zal zijn en daardoor hem en onze zoon ook niet gelukkig kan maken. Maar hij vindt dat ik mijzelf moet opofferen.
Als ik met hem uit elkaar zal gaan, zal hij mijn zoontje maar een paar dagen in de maand zien ivm de afstand. Ik wil mijn zoon dat absoluut niet aandoen, maar ik kan ook niet verhuizen…
Ik ben ontzettend ongelukkig en weet niet meer wat ik moet doen.
Wat zouden jullie doen?
Ps. Buiten deze “mankementen” hebben wij een gezonde relatie, waarbij we elkaar respecteren en lief hebben.
In het begin van onze relatie heeft hij een aantal maanden achter gehouden dat hij kinderen heeft (omdat hij bang was dat ik van hem zou afknappen, of niet met een man die kinderen heeft een relatie aangaan) Nadat ik hierachter kwam, heeft hij beloofd dat hij er alles aan zou doen om zich aan mij aan te passen.
Met deze voorwaarde heb ik besloten om toch een relatie met hem aan te gaan. Een jaar later hebben we afgesproken dat we door de weeks hier zullen zijn en vrijdag, tm zondag daar zullen zijn ivm de kinderen (want ik wil mij ook aanpassen aan hem).
Doordat ik een rustig jaar heb gehad zijn we vaker daar geweest ondanks onze afspraak. Vorig jaar raakte ik zwanger. Tijdens mijn zwangerschap hebben we wederom deze afspraak weer gemaakt. Door de weeks hier en weekenden daar. Nu vond hij het toch wat lastiger omdat hij daar wilt zijn als de kids spontaan langs willen komen. Tegen mijn zin in hebben we afgesproken dat we vanaf donderdag tm zondag daar zullen zijn. Hier was niks van na gekomen. Ik heb mijn hele zwangerschap bijna alleen moet doen omdat hij maar 1,5 tot 2 dagen hierheen kon komen en ik op een gegeven moment te zwanger was om die lange reis te maken. Ik heb mij heel eenzaam gevoeld en neem hem deze ervaring heel erg kwalijk, maar goed dat terzijde.
Afgelopen week wees ik hem weer op onze afspraak en hij heeft toegegeven dat hij het niet wilt en daar wilt staan voor zijn kinderen en dat ik maar moet verhuizen.
Ik was vanaf het begin heel duidelijk dat ik niet naar een andere stad wil verhuizen om zo veel redenen. Maar mijn zoontje ziet zijn vader heel erg weinig en mijn hart breekt ervan. Dus ik heb gezegd dat ik bij hem ga intrekken, maar ik wil dit helemaal niet. Ik probeer hem duidelijk te maken dat ik niet gelukkig zal zijn en daardoor hem en onze zoon ook niet gelukkig kan maken. Maar hij vindt dat ik mijzelf moet opofferen.
Als ik met hem uit elkaar zal gaan, zal hij mijn zoontje maar een paar dagen in de maand zien ivm de afstand. Ik wil mijn zoon dat absoluut niet aandoen, maar ik kan ook niet verhuizen…
Ik ben ontzettend ongelukkig en weet niet meer wat ik moet doen.
Wat zouden jullie doen?
Ps. Buiten deze “mankementen” hebben wij een gezonde relatie, waarbij we elkaar respecteren en lief hebben.
zondag 8 september 2024 om 07:18
Dat zou ook logisch moeten zijn. Met op de helft wonen, dus 50 km verder, is dat al geen optie. En die van 12 jaar gaat natuurlijk een eigen leven krijgen. Grote kans dat die geen zin heeft om in de weekenden straks 50 km verderop te gaan zitten, waar geen vrienden zijn.Miem schreef: ↑08-09-2024 03:16
Zijn kids zijn 8, 9 en 12. Hun moeder en mijn vriend wonen op zo’n 10 km afstand van elkaar en moeten daarom opgehaald of gebracht worden. Dat spontaan ophalen gebeurt sporadisch, maar hij wilt beschikbaar zijn voor ze zodra ze daar behoefte aan hebben (zo verwoordt hij dat)
En daarnaast, de regeling zoals deze er nu is zou ook maar zo ineens anders kunnen zijn. Mijn zwager is van een 50/50 regeling ineens naar 70/30 gegaan omdat zijn ex een andere baan kreeg en deze niet meer goed beschikbaar was voor de kinderen. Dan wil je toch gewoon kunnen zeggen tegen je kinderen dat ze kunnen komen?!
En de kinderen vragen ineens meer aandacht sinds jullie zoon er is. Tja, er zullen nog wel meer onvoorspelbare situaties komen met kinderen.
Ik zou blijven latten.
zondag 8 september 2024 om 07:39
Volgens mij blijft dit je het meeste dwars zitten als ik alles lees. ‘Afspraak is afspraak’.
Maar het is toch totaal onrealistisch om afspraken te maken over zulke dingen die je op dat moment niet kan overzien. En iemand moet toch ook terug kunnen komen op een afspraak als iets niet blijkt te werken. Zo is het leven, al en is dat niet altijd makkelijk.
Zijn kinderen waren er eerst, logisch dat hij er voor hen wil zijn als ze hem nodig hebben. En dat kan door de jaren heen veranderen. Ik vind het wat naïef dat je dacht dat je daar echt afspraken over kon maken.
En je vriend lijkt er een handje van te hebben dingen te beloven (tegen zijn wil in) die hij niet kan nakomen. Tja, het is wat het is.
zondag 8 september 2024 om 08:44
Ladylola2022 schreef: ↑08-09-2024 06:46Oké dus eerst verzwijgt hij zijn kinderen een paar maanden.
Hoe dan? Toen vond hij "beschikbaar zijn voor spontane bezoekjes niet belangrijk?'
En hoezo spontane bezoekjes, de kinderen kunnen zelf niet spontaan komen, er zit 10 km tussen en moeten gehaald en gebracht worden.
Eigenlijk stelt hij zijn huidige kinderen boven jullie kind, dat heb je ook door?
Hij kan ook gewoon stellen, er is een omgangsregeling, op en af bij hem en zijn ex.
Zodat jullie kind niet de dupe wordt van zijn omslag van verzwijgen naar opeens de altijd beschikbare vader te willen zijn.
Ik ben daar vrij stellig in, is er iets aan de hand kun je komen, bij even geen zin in de andere ouder slik je je drol maar in.
Maar goed, jouw pareltje is een meester manipulator en aan jou om voor jezelf en jullie kind de juiste keuze te maken.
200 km terug gaat 'm niet zomaar meer worden als het niet blijkt te werken.
En op voorhand weet jij al dat je niet wil verhuizen.
Maar ik blijf benieuwd hoe hij ze maanden heeft verzwegen, toen waren ze even niet welkom? of hoe moet ik dat zien.
Is het schuldgevoel dat hij nu altijd beschikbaar wil zijn?
Heeft hij ze toen achtergesteld omwille van jullie prille relatie ( wat al een afknapper zou zijn geweest voor mij)
En dat is nu ook iets wat ik mij afvraag. Hij gaf dus ook een hele rare opmerking met: drie wegen meer op dan één. Hij heeft zich later gecorrigeerd, maar toch zoiets zeg je gewoon niet. Ik probeer hem ook duidelijk te maken dat er al 3 kids de dupe zijn van zijn scheiding door dat ze hem al niet meer elke dag zien. Moet ons kind dat dan ook maar zijn? Hij is nu een gezin met ons en het is daarbij niet de bedoeling dat je een schuldgevoel krijgt als hij meer met ons is, hij is immers niet gescheiden met mij.
Even terug over zijn zwijgen. Nou moet ik zeggen in de eerste maanden we elkaar een aantal dagen door de weeks zagen (wanneer ze kids dus bij hun moeder waren). Dat hij dat voor mij heeft verzwegen is niet goed te praten. Maar ik geloof wel dat als je iemand ziet zitten je sneller de fout kan maken om zoiets te verbergen uit angst voor afwijzing.
En hoe meer de weken voorbij gaan hoe moeilijker het wordt om te vertellen. Ik zal dit nooit goed praten en ja ik dacht ook: welke vader doet dat nou?
Maar het is al jaren geleden, ik heb het vergeven en achter mij gelaten.
zondag 8 september 2024 om 09:55
Heel eerlijk, ik snap wel dat hij zegt dat drie meer dan één wegen. Hoe lullig dat ook klinkt. En ik snap ook dat de kinderen uit zijn vorige relatie meer aandacht opeisen zodra er een halfbroertje bij is gekomen. De hele dynamiek is veranderd. Dat voelen kinderen feilloos aan.
Ik zou gaan latten en je verwachtingen bijstellen. Dit is zo’n puinhoop, dit is op geen enkele manier in goede banen te leiden. Sterkte!
Ik zou gaan latten en je verwachtingen bijstellen. Dit is zo’n puinhoop, dit is op geen enkele manier in goede banen te leiden. Sterkte!
zondag 8 september 2024 om 10:05
Ik zou nooit mijn zelfstandigheid opgeven, maar ik vraag mij af hoe je dit zelf eerder had gezien want die optie van doordeweeks bij jou en in het weekend bij hem. Werkt ook maar een paar jaar. Op een gegeven moment heeft je zoon ook sport en wil hij ook thuis zijn.
Ik snap ook dat hij geen 220km van zijn kinderen af wil wonen.
Ik snap ook dat hij geen 220km van zijn kinderen af wil wonen.
zondag 8 september 2024 om 10:05
Allebei wel, zo te lezen. Verder eens met je reactie. TO heeft duidelijk niet goed beseft wat het inhoudt om een relatie te starten met iemand die al kinderen heeft en een ouderschapsregeling.Milka schreef: ↑08-09-2024 07:39Volgens mij blijft dit je het meeste dwars zitten als ik alles lees. ‘Afspraak is afspraak’.
Maar het is toch totaal onrealistisch om afspraken te maken over zulke dingen die je op dat moment niet kan overzien. En iemand moet toch ook terug kunnen komen op een afspraak als iets niet blijkt te werken. Zo is het leven, al en is dat niet altijd makkelijk.
Zijn kinderen waren er eerst, logisch dat hij er voor hen wil zijn als ze hem nodig hebben. En dat kan door de jaren heen veranderen. Ik vind het wat naïef dat je dacht dat je daar echt afspraken over kon maken.
En je vriend lijkt er een handje van te hebben dingen te beloven (tegen zijn wil in) die hij niet kan nakomen. Tja, het is wat het is.
TO, volgens mij is er een vrij duidelijke rode draad in de reacties, namelijk: blijven latten en/maar je vooral richten op het vormen van een goede basis voor je kind.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zondag 8 september 2024 om 10:31
Hoe is het contact van je vriend met de moeder van zijn 3 kinderen? Ik kan me voorstellen dat zij ook wel schrikt als haar ex aangeeft eventueel 220 km verder te gaan wonen? Kan het zijn dat daar ook onenigheid is ontstaan tussen hun beiden?
Bij een scheiding in je haar gaat het ook 2 kanten uit dus dikke doei! (by GrumpyCat1983)
zondag 8 september 2024 om 10:37
Waarschijnlijk is ook in het ouderschapsplan opgenomen. Dat een ouder niet verder dan x km verderop mag verhuizen. Dat is vrij standaard.
zondag 8 september 2024 om 10:42
Ik begrijp dat je zoontje nog jong is, maar hoe zie je de afspraak voor je als zoontje straks op school zit en gaat sporten en in het weekend met vriendjes wil spelen of wedstrijden heeft. Want doordeweeks heeft hij school en trainen bij jou, maar de weekenden moet hij 220km verderop met papa doorbrengen.
Ik kan je uit ervaring zeggen dat dat lastig gaat worden.
Ik kan je uit ervaring zeggen dat dat lastig gaat worden.
zondag 8 september 2024 om 11:09
Dat is wel de consequentie als TO niet mee wil verhuizen. Zij houdt zich vast aan afspraak is afspraak en wil niet verhuizen.Soumis schreef: ↑08-09-2024 10:42Ik begrijp dat je zoontje nog jong is, maar hoe zie je de afspraak voor je als zoontje straks op school zit en gaat sporten en in het weekend met vriendjes wil spelen of wedstrijden heeft. Want doordeweeks heeft hij school en trainen bij jou, maar de weekenden moet hij 220km verderop met papa doorbrengen.
Ik kan je uit ervaring zeggen dat dat lastig gaat worden.
Kortom of ze kiest toch om mee te verhuizen of ze blijft alleen achter.
Én ja, als ze kiest om toch te verhuizen, is daar wat van te zeggen gezien de manier waarop. Ik vind hem niet bepaald gaan voor het gezin en meedenkend in oplossingen. Persoonlijk is de scheve verhouding niet de relatie waar ik voor zou kiezen, ook in belang van jullie kind. Wellicht zal de angst van alleenstaande groter zijn en blijft ze bij hem. (Wat de meesten (eerst) voor kiezen).
zondag 8 september 2024 om 12:20
Ik vraag mij af wat de ex van die man weet van TO. Misschien wel heel weinig.
Weten de 3 kinderen wel dat zij een half broertje of zusje hebben en hebben zij die weleens ontmoet.
Je schrijft hij is van zijn ex-gescheiden en van mij niet, maar hij is ook niet met je getrouwd en hij is alleen van haar gescheiden en niet van zijn kinderen.
Ik zou ook niet verhuizen en ben het eens met wat iemand hier zei over nog meer lijken in de kast. Je hebt geen idee hoe zijn dagelijks leven eruit ziet.
Weten de 3 kinderen wel dat zij een half broertje of zusje hebben en hebben zij die weleens ontmoet.
Je schrijft hij is van zijn ex-gescheiden en van mij niet, maar hij is ook niet met je getrouwd en hij is alleen van haar gescheiden en niet van zijn kinderen.
Ik zou ook niet verhuizen en ben het eens met wat iemand hier zei over nog meer lijken in de kast. Je hebt geen idee hoe zijn dagelijks leven eruit ziet.
zondag 8 september 2024 om 12:35
Bedenk je ook: als jij nu met kind daarheen verhuist kun je nooit meer terug.
Als kind daar geaard is, kun je hem zonder toestemming van de vader niet meer terug verhuizen. De rechter gaat je geen vervangende toestemming geven.
Een optie die ik nog niet gelezen heb: berusten in de situatie zoals hij nu is. Hij ziet zijn vader nu weinig, maar na een scheiding ziet hij hem ook weinig. Dat verandert alvast niet.
Misschien is de beste optie: niets veranderen.
Jij gaat daar nooit gelukkig worden.
Als kind daar geaard is, kun je hem zonder toestemming van de vader niet meer terug verhuizen. De rechter gaat je geen vervangende toestemming geven.
Een optie die ik nog niet gelezen heb: berusten in de situatie zoals hij nu is. Hij ziet zijn vader nu weinig, maar na een scheiding ziet hij hem ook weinig. Dat verandert alvast niet.
Misschien is de beste optie: niets veranderen.
Jij gaat daar nooit gelukkig worden.
zondag 8 september 2024 om 12:43
Contact met hun moeder was altijd erg slecht, belde vaak om eigenlijk ruzie te maken. Kwam afspraken niet na door bijvoorbeeld niet op komen te dagen om de kids op te halen omdat ze bij haar vriendin in een andere stad was. Terwijl mijn vriebd en ik moeten werken. Ze heeft mij vaak genoeg voor lelijke woorden uitgemaakt terwijl ik niks te doen had met haar. Ondanks heb ik omwille de kinderen nooit ermee bemoeid en mij erbuiten gehouden.
Ze heeft liever de kids niet (ze heeft aangegeven dat ze hun niet aankan), daarom zijn ze alleen bij haar wanneer ze school hebben en dus de hele dag weg zijn.
Sinds kort hebben we eindelijk een weekend alleen in de maand omdat wij anders geen tijd voor elkaar hebben (mijn vriend en ik). Maar ook dan worden ze bijna altijd opgehaald. Daarvoor hebben we wel de maandag moeten inruilen (en kunnen we dus sowieso niet meer maandags met elkaar zijn omdat ik moet werken/studeren of ik kan niet werken/studeren). Dus heel gunstig is het niet.
Voor aanstaande maandag heb ik mijn vriend gevraagd om voor onze kleine te zorgen zodat ik naar stage kan gaan. Voor het eerst heeft ze niet moeilijk gedaan, maar dan mogen de kinderen wel pas zondag na 19.00 komen. En moeten we er een dag of 2 dagen voor “inhalen”. Mijn vriend en ik vinden dit absurt vooral omdat het om de kids gaat (hoe bedoel je inhalen? Alsof je met je collega ruilt). Kids zijn altijd welkom bij ons!
Maar goed het is een begin en we zijn al blij hiermee. 3 weken geleden vroeg ze voor het eerst hoe het met onze zoon gaat. Daarvoor deed ze alsof we geen kind hadden.
Ze begint rustig maar beetje positief te veranderen. Minder ruzies, minder geschreeuw, ze belt vaker om de kids te spreken en is in de vakantie zelfs een weekendje weg geweest met ze.
De situatie zal niet veranderen, de kinderen zullen alsnog de vrije dagen bij ons zijn (weekenden, feestdagen en vakanties) dus of ze het echt merkt, denk het niet..
zondag 8 september 2024 om 12:46
KOKO-DO schreef: ↑08-09-2024 11:09Dat is wel de consequentie als TO niet mee wil verhuizen. Zij houdt zich vast aan afspraak is afspraak en wil niet verhuizen.
Kortom of ze kiest toch om mee te verhuizen of ze blijft alleen achter.
Én ja, als ze kiest om toch te verhuizen, is daar wat van te zeggen gezien de manier waarop. Ik vind hem niet bepaald gaan voor het gezin en meedenkend in oplossingen. Persoonlijk is de scheve verhouding niet de relatie waar ik voor zou kiezen, ook in belang van jullie kind. Wellicht zal de angst van alleenstaande groter zijn en blijft ze bij hem. (Wat de meesten (eerst) voor kiezen).
Ik ben altijd erg gelukkig geweest alleen.
Gelukkig heb ik geen angst om aanstaand te zijn, ik ben nog jong en heb een heel leven voor mij met onze zoon. Ik vind het gewoon erg lastig voor onze zoon en ik hou natuurlijk ook van mijn vriend en wil er daarom voor vechten
zondag 8 september 2024 om 12:48
Dropdrop schreef: ↑08-09-2024 12:35Bedenk je ook: als jij nu met kind daarheen verhuist kun je nooit meer terug.
Als kind daar geaard is, kun je hem zonder toestemming van de vader niet meer terug verhuizen. De rechter gaat je geen vervangende toestemming geven.
Een optie die ik nog niet gelezen heb: berusten in de situatie zoals hij nu is. Hij ziet zijn vader nu weinig, maar na een scheiding ziet hij hem ook weinig. Dat verandert alvast niet.
Misschien is de beste optie: niets veranderen.
Jij gaat daar nooit gelukkig worden.
Bedankt voor je wijze tip, ik was daar al bang voor.
Ik denk dat je gelijk hebt met de situatie zo houden
zondag 8 september 2024 om 12:50
zondag 8 september 2024 om 13:06
Eh,….ik weet niet, hoor, maar jij hebt een samengesteld gezin. En hij is niet gescheiden van zijn drie oudste kinderen maar van hun moeder. En het is niet zo dat hij geen gezin vormt met zijn drie oudsten ( en jullie jongste ) .Miem schreef: ↑08-09-2024 08:44. Ik probeer hem ook duidelijk te maken dat er al 3 kids de dupe zijn van zijn scheiding door dat ze hem al niet meer elke dag zien. Moet ons kind dat dan ook maar zijn? Hij is nu een gezin met ons en het is daarbij niet de bedoeling dat je een schuldgevoel krijgt als hij meer met ons is, hij is immers niet gescheiden met mij.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 8 september 2024 om 13:16
Jouw partner is een dikke red flag door te liegen en jou te willen overtuigen dat verhuizen de beste oplossing is, maar jij hebt je ook echt niet kosher gedragen door een vader akkoord te laten gaan met voorwaarden die helemaal niet houdbaar zijn als het gaat om de verantwoordelijkheid die hij heeft tot zijn kinderen. Nu jij moeder bent voel je dat denk ik ook wel.
De oplossing is niet om te gaan verhuizen. Jullie dragen nu de last van jullie keuzes en er is geen ruimte om eraan onderdoor te gaan (je zelfstandigheid met je onderneming en huis van de hand doen kan echt heel grote gevolgen hebben als het allemaal misloopt in jullie relatie).
Ongelukkig 220 km verderop heeft jullie zoon ook niets aan.
Dan maar latten en er het beste van maken.
De oplossing is niet om te gaan verhuizen. Jullie dragen nu de last van jullie keuzes en er is geen ruimte om eraan onderdoor te gaan (je zelfstandigheid met je onderneming en huis van de hand doen kan echt heel grote gevolgen hebben als het allemaal misloopt in jullie relatie).
Ongelukkig 220 km verderop heeft jullie zoon ook niets aan.
Dan maar latten en er het beste van maken.
zondag 8 september 2024 om 13:18
Quote: 'Ze heeft liever de kids niet (ze heeft aangegeven dat ze hun niet aankan), daarom zijn ze alleen bij haar wanneer ze school hebben en dus de hele dag weg zijn.'
Dus zij wil de kinderen niet en hij zou bij jou willen wonen, 2 ouders die allebei hun 3 kinderen niet zouden willen.
Hoe kan je dit naar jezelf uitleggen?
Dus zij wil de kinderen niet en hij zou bij jou willen wonen, 2 ouders die allebei hun 3 kinderen niet zouden willen.
Hoe kan je dit naar jezelf uitleggen?
zondag 8 september 2024 om 13:20
Maar ik snap gewoon echt niet hoe jij het voor je had gezien. Hij gaat ‘gewoon’ bij jullie wonen, en die drie andere kinderen zoeken het maar uit? Want kinderen over 220km heen en weer slepen is niet hele realistisch. Zeker niet als ze ouder worden en een eigen leven krijgen. Dus ofwel het leek je een goed idee dat hij zijn andere drie kinderen maar liet barsten, ofwel je had geaccepteerd dat jullie veel tijd zonder hem zouden zijn. Ook in dit antwoord klinkt het alsof je vindt dat jullie nu zijn gezin zijn, en die eerste drie het maar moeten doen met wat ze krijgen. Maa dat werkt niet zo. Jullie allemaal zijn nu zijn gezin, inclusief die oudste drie.Miem schreef: ↑08-09-2024 08:44En dat is nu ook iets wat ik mij afvraag. Hij gaf dus ook een hele rare opmerking met: drie wegen meer op dan één. Hij heeft zich later gecorrigeerd, maar toch zoiets zeg je gewoon niet. Ik probeer hem ook duidelijk te maken dat er al 3 kids de dupe zijn van zijn scheiding door dat ze hem al niet meer elke dag zien. Moet ons kind dat dan ook maar zijn? Hij is nu een gezin met ons en het is daarbij niet de bedoeling dat je een schuldgevoel krijgt als hij meer met ons is, hij is immers niet gescheiden met mij.
Als jij het een goed idee vond dat hij maar bij jou kwam wonen, wil je dus een man die drie kinderen in de steek laat. En dan zo te horen ook nog eens kinderen waarvan de moeder niet om ze staat te springen.
Als er kinderen in het spel zijn, heb je gewoon geen ‘weekenden met zijn tweeën’. Dat hebben ouders die gewoon nog samen zijn ook niet, dan zijn hun kinderen er ook bij.
zondag 8 september 2024 om 13:28
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
