Teleurstelling in vriendin

Ik ben even van mijn stuk, hopelijk kunnen jullie even de kluwen in mijn gedachten helpen ontwarren. De uiteindelijke oplossing weet ik zelf wel, het gesprek aangaan en laten weten wat de situatie met mij geeft gedaan. Maar ik vind het lastig om zo’n gesprek aan te gaan als de emotie redelijk hoog zit.

Sinds een jaar of 5 ga ik veel om met een vriendin, na collega’s te zijn geweest waarbij we enorm goed klikten, hebben we het contact voort gezet en spenderen we regelmatig tijd met elkaar met winkelen, avondjes netflixen, koffie-afspraakjes… Zij is een stukje ouder dan ik, wat nooit in de weg heeft gestaan. Ik ben nog steeds werkzaam, zij zit al geruime tijd in de bijstand. Als we ergens heen gaan, pik ik haar vaak op, zij heeft geen rijbewijs, of ik neem iets mee voor tijdens de filmavond zodat zij niet alles hoeft te betalen als ik een paar keer bij haar zit ‘s avonds ( ik heb zelf geen Netflix).

Nu zijn we eergisteren met een kortingsactie naar de dierentuin geweest in Antwerpen, met de trein. Zij is jarig geweest en ik heb haar mee uit eten genomen na de dierentuin. Vond ze een ontzettend leuk idee, en we kwamen al snel uit bij iets bijzonders: Ethiopisch. Heerlijk gegeten, na het hoofdgerecht vertelde zij dat de Ethiopische koffie niet te versmaden was en dat ik die echt moest proberen. Het duurde even voordat de restanten van het hoofdgerecht werden afgeruimd, ondertussen bleek dat het eigenlijk best gunstig was om binnen niet al te lange tijd richting station te gaan om de trein te halen die 1 eer per uur gaat. Compromis…afrekenen en een koffie bij de Starbucks halen op het station. Afrekenen ging niet zo vlot, en eenmaal buiten, zette vriendin de spurt erin met de woorden: “ Nu wel snel, want ik ga geen uur wachten en we moeten nog helemaal daarheen lopen.” Ze draafde werkelijk door de straat. Met een volle maag probeerde ik bij te benen, wat al snel eindigde in een hevig opgeblazen gevoel met al beginnende speekselvloed. Uiteraard was het me niet waard om te gaan spugen, ik liep heus wel door maar niet zo snel als zij. Eenmaal bij het station, werkelijk nog geen twee minuten later want we waren er vlak achter gaan eten, hebben we even een peukje gedaan, ook niet van gekomen na het eten. Ze gaf nog aan dat het meeviel, ze dacht dat het verder was. Na de peuk, gingen we het station binnen, het bleek dat het perron gewisseld was van spoor 21 naar spoor 22, prima. Maar acuut beende ze richting roltrap, steeds omkijkend of ik wel kwam, Starbucks voorbij, nou ja…We vonden prima de weg, hadden ook nog ruim 10 minuten. Onderwijl op de roltrap nog zeggend “ de roltrappen gaan ook niet zo snel, om 10 voor rijdt ie wel weg hoor.” Koffie kiosk op de etage eronder werd ook straal voorbij gebeend, ze bleef in zeer hoog tempo doordraven. Op het juiste perron hadden we nog 6 minuten, de trein was er nog niet eens. Ze verklaarde zichzelf: “ Ik ben een beetje spastisch hierin, maar ik sta dan liever te wachten op de juiste plek.” Ik zei er wel even achteraan:” nou, ik heb nog geen koffie.” Ze schrok en wees me op een gesloten kiosk op het perron. Met als conclusie: “ dan haal je op Roosendaal maar koffie.” Er zat vanalles tegen, de trein deed er langer over dan gepland. Het zou spannen om een trein richting huis 3 over herl of 8 over heel. We waren de trein nog niet uit, of ze begon al: “. Nou, ik nerm wel even een spurt hoor als ik de intercity kan galen, de sprinter van 8 over doet er een kwartier langer over.” Ik, nog steeds hopend op een kopje koffie, reageerde met : “ nou, we hebben nou wel genoeg gejaagd.” 3 over was al niet haalbaar, dan maar naar perron voor die van 8 over. ( ieder half uur vertrekt er een trein richting onze bestemming.). Zonder terug te komen op de koffie, begon de volgende spurt richting perron voor de trein van 8 over. Die redde we…alleen ik heb maar niet weer het woord koffie gebruikt. Wel was ik erg geïrriteerd, waarom die haast, we staan niet in Niemandsland, er gaan nog treinen genoeg. In de trein zei ze ineens: Dan krijg je bij mij thuis wel koffie. Ik was er inmiddels zo klaar mee, ik had in de trein mijn zoon inmiddels geappt of hij de koffie klaar wilde hebben om 21:10. Ik had totaal geen zin meer om bij haar koffie te gaan drinken, ik wilde nu echt zelf de regie hebben dat mijn bakkie kwam en ik rustig koffie kon drinken.

Uiteraard gaat het niet om een kopje koffie, maar om het geheel. Er wordt tot drie keer toe een moment gepland om even een bakkie te halen, heerlijk na het eten, en zij beslist wel even dat het toch echt niet gaat gebeuren, zo voelt het. Ik heb haar nog nooit zo dwingend meegemaakt, ze is juist altijd erg begripvol en meelevend met iedereen.
Ik zat er thuis echt mee, voelde me zo niet gehoord,.Neem ik haar mee voor een etentje, eindigt het zo gehaast met alleen een hoofdgerecht. Daarbij komen dan gedachtes dat ik altijd rijd, haar altijd meeneem zonder er een cent voor te vragen, nog een etentje cadeau doen. Maar mijn wens om na het eten te genieten van een bakkie is teveel gevraagd. Ik voel het echt alsof er volledig over me is heengewalst,. Ik spreek haar zaterdag weer, eigenlijk geen zin in, maar wel nodig om mijn teleurstelling bespreekbaar te maken..

Hoe zouden jullie beginnen? Wat is een juiste toon die wel duidelijk is maar niet veroordelend? Ik vind dit lastig. Alvast bedankt!