Teleurstelling in vriendin

Ik ben even van mijn stuk, hopelijk kunnen jullie even de kluwen in mijn gedachten helpen ontwarren. De uiteindelijke oplossing weet ik zelf wel, het gesprek aangaan en laten weten wat de situatie met mij geeft gedaan. Maar ik vind het lastig om zo’n gesprek aan te gaan als de emotie redelijk hoog zit.

Sinds een jaar of 5 ga ik veel om met een vriendin, na collega’s te zijn geweest waarbij we enorm goed klikten, hebben we het contact voort gezet en spenderen we regelmatig tijd met elkaar met winkelen, avondjes netflixen, koffie-afspraakjes… Zij is een stukje ouder dan ik, wat nooit in de weg heeft gestaan. Ik ben nog steeds werkzaam, zij zit al geruime tijd in de bijstand. Als we ergens heen gaan, pik ik haar vaak op, zij heeft geen rijbewijs, of ik neem iets mee voor tijdens de filmavond zodat zij niet alles hoeft te betalen als ik een paar keer bij haar zit ‘s avonds ( ik heb zelf geen Netflix).

Nu zijn we eergisteren met een kortingsactie naar de dierentuin geweest in Antwerpen, met de trein. Zij is jarig geweest en ik heb haar mee uit eten genomen na de dierentuin. Vond ze een ontzettend leuk idee, en we kwamen al snel uit bij iets bijzonders: Ethiopisch. Heerlijk gegeten, na het hoofdgerecht vertelde zij dat de Ethiopische koffie niet te versmaden was en dat ik die echt moest proberen. Het duurde even voordat de restanten van het hoofdgerecht werden afgeruimd, ondertussen bleek dat het eigenlijk best gunstig was om binnen niet al te lange tijd richting station te gaan om de trein te halen die 1 eer per uur gaat. Compromis…afrekenen en een koffie bij de Starbucks halen op het station. Afrekenen ging niet zo vlot, en eenmaal buiten, zette vriendin de spurt erin met de woorden: “ Nu wel snel, want ik ga geen uur wachten en we moeten nog helemaal daarheen lopen.” Ze draafde werkelijk door de straat. Met een volle maag probeerde ik bij te benen, wat al snel eindigde in een hevig opgeblazen gevoel met al beginnende speekselvloed. Uiteraard was het me niet waard om te gaan spugen, ik liep heus wel door maar niet zo snel als zij. Eenmaal bij het station, werkelijk nog geen twee minuten later want we waren er vlak achter gaan eten, hebben we even een peukje gedaan, ook niet van gekomen na het eten. Ze gaf nog aan dat het meeviel, ze dacht dat het verder was. Na de peuk, gingen we het station binnen, het bleek dat het perron gewisseld was van spoor 21 naar spoor 22, prima. Maar acuut beende ze richting roltrap, steeds omkijkend of ik wel kwam, Starbucks voorbij, nou ja…We vonden prima de weg, hadden ook nog ruim 10 minuten. Onderwijl op de roltrap nog zeggend “ de roltrappen gaan ook niet zo snel, om 10 voor rijdt ie wel weg hoor.” Koffie kiosk op de etage eronder werd ook straal voorbij gebeend, ze bleef in zeer hoog tempo doordraven. Op het juiste perron hadden we nog 6 minuten, de trein was er nog niet eens. Ze verklaarde zichzelf: “ Ik ben een beetje spastisch hierin, maar ik sta dan liever te wachten op de juiste plek.” Ik zei er wel even achteraan:” nou, ik heb nog geen koffie.” Ze schrok en wees me op een gesloten kiosk op het perron. Met als conclusie: “ dan haal je op Roosendaal maar koffie.” Er zat vanalles tegen, de trein deed er langer over dan gepland. Het zou spannen om een trein richting huis 3 over herl of 8 over heel. We waren de trein nog niet uit, of ze begon al: “. Nou, ik nerm wel even een spurt hoor als ik de intercity kan galen, de sprinter van 8 over doet er een kwartier langer over.” Ik, nog steeds hopend op een kopje koffie, reageerde met : “ nou, we hebben nou wel genoeg gejaagd.” 3 over was al niet haalbaar, dan maar naar perron voor die van 8 over. ( ieder half uur vertrekt er een trein richting onze bestemming.). Zonder terug te komen op de koffie, begon de volgende spurt richting perron voor de trein van 8 over. Die redde we…alleen ik heb maar niet weer het woord koffie gebruikt. Wel was ik erg geïrriteerd, waarom die haast, we staan niet in Niemandsland, er gaan nog treinen genoeg. In de trein zei ze ineens: Dan krijg je bij mij thuis wel koffie. Ik was er inmiddels zo klaar mee, ik had in de trein mijn zoon inmiddels geappt of hij de koffie klaar wilde hebben om 21:10. Ik had totaal geen zin meer om bij haar koffie te gaan drinken, ik wilde nu echt zelf de regie hebben dat mijn bakkie kwam en ik rustig koffie kon drinken.

Uiteraard gaat het niet om een kopje koffie, maar om het geheel. Er wordt tot drie keer toe een moment gepland om even een bakkie te halen, heerlijk na het eten, en zij beslist wel even dat het toch echt niet gaat gebeuren, zo voelt het. Ik heb haar nog nooit zo dwingend meegemaakt, ze is juist altijd erg begripvol en meelevend met iedereen.
Ik zat er thuis echt mee, voelde me zo niet gehoord,.Neem ik haar mee voor een etentje, eindigt het zo gehaast met alleen een hoofdgerecht. Daarbij komen dan gedachtes dat ik altijd rijd, haar altijd meeneem zonder er een cent voor te vragen, nog een etentje cadeau doen. Maar mijn wens om na het eten te genieten van een bakkie is teveel gevraagd. Ik voel het echt alsof er volledig over me is heengewalst,. Ik spreek haar zaterdag weer, eigenlijk geen zin in, maar wel nodig om mijn teleurstelling bespreekbaar te maken..

Hoe zouden jullie beginnen? Wat is een juiste toon die wel duidelijk is maar niet veroordelend? Ik vind dit lastig. Alvast bedankt!

summerheat schreef: ↑

30-09-2022 07:43

Ik denk dat het niet om koffie gaat.

Jullie hadden een heerlijke ontspannen dag en dat afgesloten met een fijne maaltijd in een restaurant.

In plaats van de leuke dag ontspannen af te sluiten werd er gerend (met volle buik) en was er stress.

Persoonlijk had ik niet gegokt op de trein vanuit Antwerpen maar had ik extra lang van een dessert/koffie genoten in dat restaurant en die trein een uur later gepakt uit Antwerpen. Zodat er rustig naar het station gelopen kon worden.

Zoals ik het lees ging het dus om de stress ipv om de koffie. Ik zou het gesprek wel aangaan maar dan meer benoemen dat je het zo jammer vond dat de leuke dag zo gestresst afgesloten werd. En hoe dat een volgende keer misschien anders kan?

Precies dit! Dank je.
Ik heb er ook na een nacht slapen en een dag werken minder last van.

Ik heb ASS dus dat verklaart wel mijn heftige gedachten toen alles anders liep. Jullie hebben het wel ingezien dat het too much was om over te blijven denken. Ik ga er niet op terugkomen…ik laat het. Bedankt allemaal om me even met mijn beide benen op de grond te zetten.

En koffieliefhebster ben ik zeker. Ik ken alleen de Ethiopische koffie nu niet, vind daarom het idee Starbucks niet gek bedacht.

Sherlock schreef: ↑

30-09-2022 08:04

Ik heb zo'n idee dat niet je vriendin naar huis wilde, maar jij. Gezien dit stukje waarbij je in het midden laat wie er zo nodig naar huis moest (je vriendin wilde immers graag die Ethiopische koffie). "Het duurde even voordat de restanten van het hoofdgerecht werden afgeruimd, ondertussen bleek dat het eigenlijk best gunstig was om binnen niet al te lange tijd richting station te gaan om de trein te halen die 1 eer per uur gaat. Compromis…afrekenen en een koffie bij de Starbucks halen op het station."

Ik denk dus dat zij degene was die graag had gebleven voor die speciale koffie, jíj juist graag naar huis wilde en het vervolgens op haar schuift en een gemiste straatkoffie. Terwijl naar mijn idee je vriendin degene zou moeten zijn die teleurgesteld is. En wellicht heeft ze daarom de snelheid verhoogd en was ze een beetje klaar met jou, want speciaal werd het qua koffie toch niet meer. Zit het eigenlijk zo in elkaar, TO?

Uhh nee, mijn vriendin vertelde mij dat ik Ethiopische koffie echt moest proberen…Hele vreemde conclusie…

Yraatje schreef: ↑

30-09-2022 14:05

Ik heb trouwens even uit nieuwsgierigheid wat gegoogled op Ethiopische restaurants in Antwerpen (Duurste koffie € 6,00) en het station.
Dat is 15 minuten lopen volgens google maps.
Is niet veel....
Maar als de trein om 15.00 uur gaat, je besluit om 14.15 dat je de koffie niet neemt maar de eerstvolgende trein te pakken... Je moet nog 20 minuten wachten op je rekening, dan kan ik me best voorstellen dat je gaat rennen. Zeker als je niet 100% weet waar je moet zijn.

3 minuten lopen..

Susan schreef: ↑

30-09-2022 19:32

Het leest alsof ze het niet zo fijn vindt om 's avonds nog ver te moeten reizen en als de dood is om ergens te stranden. Misschien is het handig om, als je een uitstapje maakt naar een plek die wat verder is en je gaat niet ergens overnachten, het eten in je eigen woonplaats te doen. Dan kun je gewoon relaxed blijven zitten en zoveel koffie drinken als je wil.

Jee ja, zo simpel kan het gewoon de volgende keer…ik omthoud ‘m!

Tweetje2014 schreef: ↑

30-09-2022 20:17

En ik vind echt: hulde aan TO dat je goed met alle kritiek omgaat en relaxed reageert! Heel vaak keren topicstarters niet terug bij veel kritische reacties of reageren ze aangebrand. Cool dat je er zo goed mee om kunt gaan, het siert je.

Leuk dat je dat zegt, ook aan diegene net boven je. Ik was er op bedacht dat er ook hele negatieve of cynische reakties zouden komen. Ook die zetten me aan het denken, soms zelfs op een positieve manier.