Relaties
alle pijlers
Tips tegen liefdesverdriet:(?
maandag 14 mei 2007 om 09:52
@Summerdance, heb nog geen bericht van Angel, maar 'k ga je zeker mailen..
Kan me voorstellen dat je zeker niet zit te wachten op la la la la wat leuk ik ga trouwen, verhalen!!
Heb zelf ook een collegaatje die mega in love is en alles is super leuk, gezellig en onverbloemd krijg ik die verhalen te horen.
Ik zie mezelf al wat grommend achter m'n bureau zitten, want op een of andere manier kan ik niet gezellig mee doen..
Heb hem zojuist een sms gestuurd.
Ik mis de gesprekken zo ontzettend!
Ik wilde weten hoe het met hem was, hij belde binnen 5 minuten direct op.
Vervolgens hebben we een half uur zitten bellen, huilen en zeggen dat het zo moeilijk is.
Het is een troost te horen dat hij ook een rotweekend heeft gehad. Geen 10 min. gingen voorbij zonder dat hij aan me dacht....
Hij gaat donderdag wel op vakantie, mijn ticket is voor z'n vriend...
Dat deed ook pijn..
Voordat hij op vakantie gaat komt hij nog even langs..
Dat is natuurlijk helemaal niet goed, maar voelt toch wel fijn..
We hebben samen gezegd dat het niet verstandig is om samen verder te gaan, maar een relatie verbreken terwijl je nog van elkaar houdt? Iets moeilijkers lijkt me niet te bestaan.
Het is voeden van het verlangen, ik weet het wel, maar ik mis alles zo ontzettend.........
@Suus, je hebt gelijk, ik wil graag andere dingen doen, maar zo ben ik niet. Ik ben wie ik ben en daarom heb ik hem ook gebeld....
Resultaat: jank nog harder dan voorheen.
Kan me voorstellen dat je zeker niet zit te wachten op la la la la wat leuk ik ga trouwen, verhalen!!
Heb zelf ook een collegaatje die mega in love is en alles is super leuk, gezellig en onverbloemd krijg ik die verhalen te horen.
Ik zie mezelf al wat grommend achter m'n bureau zitten, want op een of andere manier kan ik niet gezellig mee doen..
Heb hem zojuist een sms gestuurd.
Ik mis de gesprekken zo ontzettend!
Ik wilde weten hoe het met hem was, hij belde binnen 5 minuten direct op.
Vervolgens hebben we een half uur zitten bellen, huilen en zeggen dat het zo moeilijk is.
Het is een troost te horen dat hij ook een rotweekend heeft gehad. Geen 10 min. gingen voorbij zonder dat hij aan me dacht....
Hij gaat donderdag wel op vakantie, mijn ticket is voor z'n vriend...
Dat deed ook pijn..
Voordat hij op vakantie gaat komt hij nog even langs..
Dat is natuurlijk helemaal niet goed, maar voelt toch wel fijn..
We hebben samen gezegd dat het niet verstandig is om samen verder te gaan, maar een relatie verbreken terwijl je nog van elkaar houdt? Iets moeilijkers lijkt me niet te bestaan.
Het is voeden van het verlangen, ik weet het wel, maar ik mis alles zo ontzettend.........
@Suus, je hebt gelijk, ik wil graag andere dingen doen, maar zo ben ik niet. Ik ben wie ik ben en daarom heb ik hem ook gebeld....
Resultaat: jank nog harder dan voorheen.
maandag 14 mei 2007 om 12:01
@ Zus.....ik ga nu even streng voor je zijn dus NIET boos worden!!!
LIEVERD.....je schrijft het zelf al......
Je hebt hem gesproken...maar voel je je nu echt beter????
Het voeden van het verlangen ik vind het heel mooi gezegd meis...
Voortaan misschien proberen dat EERST te bedenken voordat je gaat bellen?
Nou komt tie langs van de week....
Wat ga je er beter van worden lieve lieve Zus....
Tuurlijk, zolang hij er is voelt het fantastisch...maar hij gaat ook weer weg!!!!
Met zijn vriend op vakantie...
Ik ben bang dat als je hem ziet van de week je alleen maar in een dieper gat gaat vallen.\Ik snap dat je van hem houdt....
Maar wat mij op de been houdt zijn toch 2 dingen
Soms is houden van loslaten..(hoe moeilijk ook ik weet het, voel het zelf elke dag nog)
En....als hij echt de liefde van ons leven was geweest......DAN was hij bij ons geweest....
Probeer daar aan te denken lief, je maakt het jezelf onnodig moeilijk ben ik bang!
Meestal duurt dat ook wel een dag of 2 voor de mailadressen doorkomen hoor!
Heeeeeeeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeeee; sterkte
LIEVERD.....je schrijft het zelf al......
Je hebt hem gesproken...maar voel je je nu echt beter????
Het voeden van het verlangen ik vind het heel mooi gezegd meis...
Voortaan misschien proberen dat EERST te bedenken voordat je gaat bellen?
Nou komt tie langs van de week....
Wat ga je er beter van worden lieve lieve Zus....
Tuurlijk, zolang hij er is voelt het fantastisch...maar hij gaat ook weer weg!!!!
Met zijn vriend op vakantie...
Ik ben bang dat als je hem ziet van de week je alleen maar in een dieper gat gaat vallen.\Ik snap dat je van hem houdt....
Maar wat mij op de been houdt zijn toch 2 dingen
Soms is houden van loslaten..(hoe moeilijk ook ik weet het, voel het zelf elke dag nog)
En....als hij echt de liefde van ons leven was geweest......DAN was hij bij ons geweest....
Probeer daar aan te denken lief, je maakt het jezelf onnodig moeilijk ben ik bang!
Meestal duurt dat ook wel een dag of 2 voor de mailadressen doorkomen hoor!
Heeeeeeeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeeee; sterkte
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
maandag 14 mei 2007 om 15:14
Hoi meiden,
Ik ben nieuw op dit forum, na een tijdje de berichten in de gaten te hebben gehouden.
Sinds vrijdag ben ik na een relatie van 2,5 jaar weer single.. Snif. Hij wilde voor een periode van 3 jaar naar het buitenland om daar te werken. Deze baan is hem aangeboden en vanaf het eerste ogenblik af (dus zonder overleg met mij) wilde hij gaan. Hij heeft twee maanden volgehouden dat het niet betekende dat hij mij op de tweede plek zette. Vrijdag kwam de aap uit de mouw, 'eindelijk' heeft hij toegegeven dat hij no matter what voor de baan gaat. Ik wil niet op de tweede plek komen, ik verdien meer in het leven. Dit laatste zeg ik wel heel stoer maar nu de beslissing gevallen is voel ik me er niet minder kut om.... Werkelijk ALLES herinnerd me aan hem en dat doet pijn. Het doet me nog meer pijn dat onze relatie (volgens mij) heel erg goed was voordat hij de baan aangeboden kreeg, ook hij zegt dat onze relatie goed was. Ook noemt hij mij de liefde van zijn leven, iets waar ik helemaal niks mee kan aangezien hij toch echt voor de baan koos en niet voor mij!
Ook voel ik me ontzettend stom dat ik alles voor hem aan de kant wilde zetten om met hem mee te gaan...
Nu vraag ik me af of hier nog goede tips zijn om mijn gebroken hart weer een beetje te helen. Ik wil graag sterk zijn, maar dat gaat niet altijd. Ik voel zo ontzettend de neiging om hem te bellen, smsen en mailen (zien gaat 'gelukkig' omdat ik zelf ook in het buitenland zit), ik mis mijn maatje!!
Ik ben nieuw op dit forum, na een tijdje de berichten in de gaten te hebben gehouden.
Sinds vrijdag ben ik na een relatie van 2,5 jaar weer single.. Snif. Hij wilde voor een periode van 3 jaar naar het buitenland om daar te werken. Deze baan is hem aangeboden en vanaf het eerste ogenblik af (dus zonder overleg met mij) wilde hij gaan. Hij heeft twee maanden volgehouden dat het niet betekende dat hij mij op de tweede plek zette. Vrijdag kwam de aap uit de mouw, 'eindelijk' heeft hij toegegeven dat hij no matter what voor de baan gaat. Ik wil niet op de tweede plek komen, ik verdien meer in het leven. Dit laatste zeg ik wel heel stoer maar nu de beslissing gevallen is voel ik me er niet minder kut om.... Werkelijk ALLES herinnerd me aan hem en dat doet pijn. Het doet me nog meer pijn dat onze relatie (volgens mij) heel erg goed was voordat hij de baan aangeboden kreeg, ook hij zegt dat onze relatie goed was. Ook noemt hij mij de liefde van zijn leven, iets waar ik helemaal niks mee kan aangezien hij toch echt voor de baan koos en niet voor mij!
Ook voel ik me ontzettend stom dat ik alles voor hem aan de kant wilde zetten om met hem mee te gaan...
Nu vraag ik me af of hier nog goede tips zijn om mijn gebroken hart weer een beetje te helen. Ik wil graag sterk zijn, maar dat gaat niet altijd. Ik voel zo ontzettend de neiging om hem te bellen, smsen en mailen (zien gaat 'gelukkig' omdat ik zelf ook in het buitenland zit), ik mis mijn maatje!!
dinsdag 15 mei 2007 om 11:16
Hoi,
Mag ik mijn verhaal hier ook kwijt? Gister hebben we, voornamelijk omdat ik het niet meer zag zitten en de sfeer er daar niet beter op werd, onze relatie verbroken na 2.5 jaar. Ik hou echt van hem zoals hij is, maar hij heeft last van iets dat heet 'impulscontrole', waardoor hij liegt, niet naar school gaat, nauwlijks iets zelf regelt, te veel geld uitgeeft. Als hij een keuze heeft, kiest hij altijd voor de makkelijke weg, dat wat hij het liefst wil doen. Verplichte dingen schieten er daardoor bij in.
In de praktijk betekent dat ruim 1,5 jaar heel veel controle, wantrouwen, het GGZ, hem helpen met 't organiseren van z'n geld, geen cadeautjes voor mn verjaardag of belangrijke momenten (bijv. 2 jaar een relatie), omdat hij nooit op 't juiste moment aan dat soort dingen kan denken en er vaak geen geld voor heeft gereserveerd.
Het punt is dat ik al die tijd heb gedacht dat het wel goed zou komen, er zat een stijgende lijn in, hij loog steeds minder, ging beter met z'n geld om, het leek erop dat hij z'n opleiding serieus nam. Alleen toen ik in maart een telefoontje kreeg van zijn ouders die me moesten vertellen dat hij al weer het hele jaar niet op z'n opleiding is verschenen, terwijl hij nota bene werkstukken van 10 pagina's heeft geschreven, 'ingeleverd' en zelfs ook een zelfverzonnen beoordeling had 'ontvangen'... vanaf dat moment ben ik het geloof kwijt geraakt dat het nog zou veranderen. Ik kan gewoon niet goed zien wat zijn karakter is en wat de ziekte, de impulscontrole. Wat kan er verbeterd worden en wat is zijn persoonlijkheid waar hij niets aan wil veranderen, omdat hij zelf blij is met hoe hij is? Alleen.. als al die dingen dan kunnen veranderen, hoe lang duurt dat dan?
De afgelopen anderhalve maand ben ik ontzettend druk geweest, en door mijn werk op kantoor en zijn werk in de horeca, konden we elkaar alleen op zondag zien. Ik ben in de tussentijd wat afgevallen, kreeg meer zelfvertrouwen en daardoor ook aandacht van andere mannen, en bovendien irriteerde ik me aan bijna alles wat mijn vriend deed, hoe goed hij het ook bedoelde. We hebben ook al anderhalve maand geen seks meer gehad en geloof me, er moet héél veel gebeuren wil ik geen zin in seks hebben. Het leek er dus sterk op dat ik er zeker over was dat het eigenlijk afgelopen was.
Gisterochtend kwam ik toevallig even thuis, omdat ik bestanden op m'n computer had staan die ik nodig had voor werk. We raakten aan de praat en opeens was het uit. Hij zei dat hij het ook niet meer zo leuk vond, maar ik weet zeker dat hij het nooit uit zou willen maken. Maar wat dan? Tegenover elkaar zitten, uitgesproken hebben dat je het allebei niet meer leuk vindt en vooral ook geen vooruitzicht erop hebben dat je meer tijd hebt voor elkaar en het dus makkelijk wordt.. en vervolgens zeggen 'ik zie je zondag wel weer?'. In mijn hoofd heb ik op een rijtje dat het zo beter is, alleen mijn gevoel was er zo ontzettend niet klaar voor. Ik heb wallen waar je u tegen zegt en de huid onder m'n ogen is helemaal schraal van alle tissues. Ik ben zo bang dat dit een foute beslissing is en dat ik langer had moeten wachten, dat ik nu de trut ben die niet meer in hem gelooft. Maar hij heeft me ZO vaak voorgelogen en daarmee zo veel pijn gedaan. Terwijl ik aan de andere kant zielsveel van hem houd en nu nog steeds niet kan geloven dat ik niet meer zijn vriendinnetje ben..
Sorry voor het lange verhaal, maar het valt me echt zwaar. Ik leek er zo zeker over te zijn dat dit de oplossing was, alleen heeft het gevoel me nu toch heel erg overdonderd. Het is zo definitief, nu. En ik weet helemaal niet of dit wel de goede keuze is..
We zien elkaar donderdag sowieso, omdat ik dan wat spullen op kom halen die op zijn kamer liggen en dan lever ik ook m'n sleutel in. Ik kan er echt niet bij dat 't nu gebeurd is, dat ik niet met hem op vakantie ga, dat ik niet meer naar hem toe kan. En ik vind mezelf een muts, omdat ik degene ben die het hoge woord er uiteindelijk uit heeft gegooid, terwijl ik nu het idee heb dat ik daar helemaal niet meer achter sta :(...
Mag ik mijn verhaal hier ook kwijt? Gister hebben we, voornamelijk omdat ik het niet meer zag zitten en de sfeer er daar niet beter op werd, onze relatie verbroken na 2.5 jaar. Ik hou echt van hem zoals hij is, maar hij heeft last van iets dat heet 'impulscontrole', waardoor hij liegt, niet naar school gaat, nauwlijks iets zelf regelt, te veel geld uitgeeft. Als hij een keuze heeft, kiest hij altijd voor de makkelijke weg, dat wat hij het liefst wil doen. Verplichte dingen schieten er daardoor bij in.
In de praktijk betekent dat ruim 1,5 jaar heel veel controle, wantrouwen, het GGZ, hem helpen met 't organiseren van z'n geld, geen cadeautjes voor mn verjaardag of belangrijke momenten (bijv. 2 jaar een relatie), omdat hij nooit op 't juiste moment aan dat soort dingen kan denken en er vaak geen geld voor heeft gereserveerd.
Het punt is dat ik al die tijd heb gedacht dat het wel goed zou komen, er zat een stijgende lijn in, hij loog steeds minder, ging beter met z'n geld om, het leek erop dat hij z'n opleiding serieus nam. Alleen toen ik in maart een telefoontje kreeg van zijn ouders die me moesten vertellen dat hij al weer het hele jaar niet op z'n opleiding is verschenen, terwijl hij nota bene werkstukken van 10 pagina's heeft geschreven, 'ingeleverd' en zelfs ook een zelfverzonnen beoordeling had 'ontvangen'... vanaf dat moment ben ik het geloof kwijt geraakt dat het nog zou veranderen. Ik kan gewoon niet goed zien wat zijn karakter is en wat de ziekte, de impulscontrole. Wat kan er verbeterd worden en wat is zijn persoonlijkheid waar hij niets aan wil veranderen, omdat hij zelf blij is met hoe hij is? Alleen.. als al die dingen dan kunnen veranderen, hoe lang duurt dat dan?
De afgelopen anderhalve maand ben ik ontzettend druk geweest, en door mijn werk op kantoor en zijn werk in de horeca, konden we elkaar alleen op zondag zien. Ik ben in de tussentijd wat afgevallen, kreeg meer zelfvertrouwen en daardoor ook aandacht van andere mannen, en bovendien irriteerde ik me aan bijna alles wat mijn vriend deed, hoe goed hij het ook bedoelde. We hebben ook al anderhalve maand geen seks meer gehad en geloof me, er moet héél veel gebeuren wil ik geen zin in seks hebben. Het leek er dus sterk op dat ik er zeker over was dat het eigenlijk afgelopen was.
Gisterochtend kwam ik toevallig even thuis, omdat ik bestanden op m'n computer had staan die ik nodig had voor werk. We raakten aan de praat en opeens was het uit. Hij zei dat hij het ook niet meer zo leuk vond, maar ik weet zeker dat hij het nooit uit zou willen maken. Maar wat dan? Tegenover elkaar zitten, uitgesproken hebben dat je het allebei niet meer leuk vindt en vooral ook geen vooruitzicht erop hebben dat je meer tijd hebt voor elkaar en het dus makkelijk wordt.. en vervolgens zeggen 'ik zie je zondag wel weer?'. In mijn hoofd heb ik op een rijtje dat het zo beter is, alleen mijn gevoel was er zo ontzettend niet klaar voor. Ik heb wallen waar je u tegen zegt en de huid onder m'n ogen is helemaal schraal van alle tissues. Ik ben zo bang dat dit een foute beslissing is en dat ik langer had moeten wachten, dat ik nu de trut ben die niet meer in hem gelooft. Maar hij heeft me ZO vaak voorgelogen en daarmee zo veel pijn gedaan. Terwijl ik aan de andere kant zielsveel van hem houd en nu nog steeds niet kan geloven dat ik niet meer zijn vriendinnetje ben..
Sorry voor het lange verhaal, maar het valt me echt zwaar. Ik leek er zo zeker over te zijn dat dit de oplossing was, alleen heeft het gevoel me nu toch heel erg overdonderd. Het is zo definitief, nu. En ik weet helemaal niet of dit wel de goede keuze is..
We zien elkaar donderdag sowieso, omdat ik dan wat spullen op kom halen die op zijn kamer liggen en dan lever ik ook m'n sleutel in. Ik kan er echt niet bij dat 't nu gebeurd is, dat ik niet met hem op vakantie ga, dat ik niet meer naar hem toe kan. En ik vind mezelf een muts, omdat ik degene ben die het hoge woord er uiteindelijk uit heeft gegooid, terwijl ik nu het idee heb dat ik daar helemaal niet meer achter sta :(...
dinsdag 15 mei 2007 om 21:46
Meiden, ik kan helaas uit ervaring zeggen dat elkaar niet zien het aller, aller, allerbeste is.
Maar ook het aller, aller, aller moeilijkste...
Zodra ik alles bij elkaar geraapt heb en mezelf sterk vind en er een heel, heel klein lichtpuntje aan het einde van de donkere tunnel komt, staat hij voor m'n deur en ben ik alle goede voornemens vergeten.
Gevolg: ook 3 stappen terug dan waar ik was.
Knuffel voor allemaal, meer kan ik ff niet doen.
Maar ook het aller, aller, aller moeilijkste...
Zodra ik alles bij elkaar geraapt heb en mezelf sterk vind en er een heel, heel klein lichtpuntje aan het einde van de donkere tunnel komt, staat hij voor m'n deur en ben ik alle goede voornemens vergeten.
Gevolg: ook 3 stappen terug dan waar ik was.
Knuffel voor allemaal, meer kan ik ff niet doen.
woensdag 16 mei 2007 om 11:40
Mijn ex heeft me ook laten zitten na 2,5 jaar. Ik was nog zo ontzettend verliefd op hem, niks kon me laten stoppen met huilen. Ik heb 3 maanden op de bank gelegen. Tot m'n vriendinnen het genoeg vonden en me van de bank hebben geplukt. Winkelen, kletsen over van alles en nog wat en vooral veel naar buiten en dingen ondernemen. Als je in bed gaat liggen huilen houdt het nooit op. Je moet huilen en je mag ook huilen maar ik denk dat het goed is om te zeggen, ik mag nu huilen maar ik ga dan lekker een weekendje weg met vriendinnen, bijv. Als dit de ware niet was dan vindt je die alleen als je jezelf er doorheen sleept. Ik heb inmiddels al ruim 5 jaar een hele fijne relatie, die ik nooit had gevonden als ik op die bank was blijven liggen!
woensdag 16 mei 2007 om 15:58
Hey meiden.......
Zo ik heb de terugslag weer gehad de afgelopen 2 dagen
Ik was King of the world de afgelopen week, maar gister en eergister 1 klein hoopje ellende, huile, snikken, verdriet, spijt, bijna er heen gereden
Maar nagedacht en toen ik weer helder in mijn koppie was bedacht dat ik dat toch eigenlijk niet wilde
WIL NIET terug naar af..........
Twee stappen vooruit,1 stap achteruit, zo vertelde een lief vriendinnetje het me
Het is niet in 1x weg het verdriet, en naeen piek, komt weer een dalletje
MAAR ik ben er nog, weer een leeg hoofd en vol goede moed!
Meiden doorzetten hoor allemaal!!!
Kusssssss
Zo ik heb de terugslag weer gehad de afgelopen 2 dagen
Ik was King of the world de afgelopen week, maar gister en eergister 1 klein hoopje ellende, huile, snikken, verdriet, spijt, bijna er heen gereden
Maar nagedacht en toen ik weer helder in mijn koppie was bedacht dat ik dat toch eigenlijk niet wilde
WIL NIET terug naar af..........
Twee stappen vooruit,1 stap achteruit, zo vertelde een lief vriendinnetje het me
Het is niet in 1x weg het verdriet, en naeen piek, komt weer een dalletje
MAAR ik ben er nog, weer een leeg hoofd en vol goede moed!
Meiden doorzetten hoor allemaal!!!
Kusssssss
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
woensdag 16 mei 2007 om 20:12
Nou hier nog een berichtje van een kersverse vrijgezel. Ik woon nu op mezelf en ik verveel me echt dood. Met mijn ex (klinkt zo gek) kon ik uren op de bank hangen en film kijken of lekker naar het bos met de hond. Nu ben ik alleen en ik zoek het allemaal niet. Niks is leuk. Overdag tijdens mn werk gaat alles goed, maar de avonden en de weekends duren zo lang. Mijn vriendinnen wonen niet in de buurt en ik schaam me als ik ze weer op moet bellen als ik verdrietig ben. Leve zo`n forum :)
woensdag 16 mei 2007 om 21:29
donderdag 24 mei 2007 om 20:50
Heb de meest recente reacties zo'n beetje doorgelezen....wat herkenbaar allemaal! Ik heb van m'n 17e tot m'n 34ste 1 monogame relatie gehad. Daarna beetje 'rondgekeken' (maar ook weer niet heel erg de beest uitgehangen) en niet echt verliefd geweest....tot zo'n 2 maanden geleden. Ben nu bijna 36. Ik dacht echt de vent van m'n leven te hebben ontmoet...ik heb hem maar 6 weken gekend maar wat waren dat heftige en mooie weken! Hij heeft echter afgelopen weekend aangegeven te twijfelen aan zijn gevoelens en niet te weten hoe hij 'erin' zit. Hij was wel degelijk verliefd.....en ik twijfel geen moment aan zijn woorden. Hij was zondag bij me en gaf aan (nog) geen relatie te willen....ik heb het daarop de volgende dag afgekapt....zou er kapot aan gaan hem te blijven zien en te weten dat hij zich nog niet wil binden (en dat was niet omdat ie nog andere vrouwen wilde zien o.i.d.)
Hebben jullie ook zo'n moeite met de ochtenden....het je bed uitkomen...in je uppie eten....en dan al die liefdesliedjes...dinsdag werd ik wakker met 'when will I see you again, is this my beginning or is this the end', woensdag met 'don't you want me baby'. Of ze het erom doen!
Alles slaat op mij/ons! En wat ik las over die auto's....ook ik kijk naar iedere Volvo (hij woont 40 km weg dus het slaat nergens op).
Fijn om van jullie te horen dat het uiteindelijk beter gaat...maar goed...het doet wel heftig pijn zeg! Ook niet voor niets dat er zoveel gepost wordt op dit topic!
En ik huil wanneer ik de behoefte voel (voornamelijk 's ochtends..boven m'n bakkie cruesli), op mijn werk ga ik dan gewoon even naar het toilet en daarna gewoon maar weer verder gaan. Heb de laatste dagen nauwelijks make-up op, loopt toch allemaal maar uit. Ik heb een hartstikke lieve collega die al vaker met het bijltje gehakt heeft en precies weet wat ik voel en verder krijg ik veel steun van m'n 2 zussen, ik zou echt niet weten wat ik zonder ze moest!
Voor iedereen een *;!
Hebben jullie ook zo'n moeite met de ochtenden....het je bed uitkomen...in je uppie eten....en dan al die liefdesliedjes...dinsdag werd ik wakker met 'when will I see you again, is this my beginning or is this the end', woensdag met 'don't you want me baby'. Of ze het erom doen!
Alles slaat op mij/ons! En wat ik las over die auto's....ook ik kijk naar iedere Volvo (hij woont 40 km weg dus het slaat nergens op).
Fijn om van jullie te horen dat het uiteindelijk beter gaat...maar goed...het doet wel heftig pijn zeg! Ook niet voor niets dat er zoveel gepost wordt op dit topic!
En ik huil wanneer ik de behoefte voel (voornamelijk 's ochtends..boven m'n bakkie cruesli), op mijn werk ga ik dan gewoon even naar het toilet en daarna gewoon maar weer verder gaan. Heb de laatste dagen nauwelijks make-up op, loopt toch allemaal maar uit. Ik heb een hartstikke lieve collega die al vaker met het bijltje gehakt heeft en precies weet wat ik voel en verder krijg ik veel steun van m'n 2 zussen, ik zou echt niet weten wat ik zonder ze moest!
Voor iedereen een *;!
vrijdag 25 mei 2007 om 14:26
Pff heel herkenbaar allemaal....Ik ben sinds 9 weken weer alleen, na een relatie van 7 jaar met veel ups en downs. De laatste tijd ging het helemaal niet meer veel dingen mee gemaakt rondom onze families, was even te veel.
Ik was er van overtuigd dat ik er helemaal klaar mee was, we zouden even apart gaan wonen en het aankijken, maar ik had besloten om er toch maar helemaal mee te stoppen.Ik had al zo lang twijfels....Dit is het beste dacht ik.
Toen hij met zijn tassen bij de deur stond om weg te gaan brak ik, het voelde zo leeg, heb mijzelf gezegd dat het beter is zo en de eerste 6 weken ging het heel goed, want we hadden geen contact......
Ik ben ook heel veel gaan nadenken over de relatie en zag ook mijn fout onder ogen, ik verwachte ook dat hij mij gelukkig moest maken maar dat moet je toch echt zelf doen. Heb ook lekker mijn huisje opgeknapt opgeruimd schoongemaakt! zat lekker in mijn vel had energie overal zin in.
Maar op een gegeven moment is alles af en mis je het toch heel erg het samen zijn het praten hij is/was toch mijn beste maatje....toen hebben we toch maar gesmst en van smse kwam bellen, het was zo gezellig en als vanouds, het was zelfs beter dan ooit te voren.
Alleen toen ik hoorde dat hij contact had met een vrouw waar hij mee vreemd gegaan was in onze relatie stak dat behoorlijk. ( ik ben ook niet altijd even netjes geweest laat ik dat ook even zeggen) Ze hebben niets samen maar hij kan het erg goed met haar vinden.
Maar ik dacht hij is mij niets meer verplicht we hebben geen relatie meer, en omdat het zo goed met me ging de afgelopen weken dacht ik dat ik sterk genoeg was om hem weer te zien, gewoon bij kletsen en ja..sex, dat was ook beter dan dat dat laatste tijd in onze relatie was.
Ik vond het wel sterk van mijzelf dat ik dat zo kon, en het los kon laten, maar inmiddels 2 afspraken later, voel ik me klote! Ik word weer helemaal verliefd op hem zie dingen die ik nooit eerder heb gezien omdat ik ook aan mijzelf werk, en inzie dat het niet allemaal aan hem lag.
Ik heb ook gezegd dat ik het heel moeilijk vind en dat ik echt nog van hem hou, hij doet ook zo lief, en ik weet dat het beter is om uit elkaar te zijn en dat zegt hij ook, en dan ga je zeggen dat het over een half jaar of jaar misschien wel weer goed komt, maar dat is ook niet goed...
Het bevalt hem wel zo ik was zijn eerste vriendin en hij wil zien hoe het ook anders kan. Ik snap het wel, maar hij walst af en toe over mijn gevoelens heen en dat doet zo'n pijn. Ik weet dat geen contact het beste zal zijn maar ik mis zijn gesprekken zijn aanwezigheid.
Waarom is er geen aan en uit knopje voor je gevoelens :(
Waarom is het zo moeilijk!
Ik was er van overtuigd dat ik er helemaal klaar mee was, we zouden even apart gaan wonen en het aankijken, maar ik had besloten om er toch maar helemaal mee te stoppen.Ik had al zo lang twijfels....Dit is het beste dacht ik.
Toen hij met zijn tassen bij de deur stond om weg te gaan brak ik, het voelde zo leeg, heb mijzelf gezegd dat het beter is zo en de eerste 6 weken ging het heel goed, want we hadden geen contact......
Ik ben ook heel veel gaan nadenken over de relatie en zag ook mijn fout onder ogen, ik verwachte ook dat hij mij gelukkig moest maken maar dat moet je toch echt zelf doen. Heb ook lekker mijn huisje opgeknapt opgeruimd schoongemaakt! zat lekker in mijn vel had energie overal zin in.
Maar op een gegeven moment is alles af en mis je het toch heel erg het samen zijn het praten hij is/was toch mijn beste maatje....toen hebben we toch maar gesmst en van smse kwam bellen, het was zo gezellig en als vanouds, het was zelfs beter dan ooit te voren.
Alleen toen ik hoorde dat hij contact had met een vrouw waar hij mee vreemd gegaan was in onze relatie stak dat behoorlijk. ( ik ben ook niet altijd even netjes geweest laat ik dat ook even zeggen) Ze hebben niets samen maar hij kan het erg goed met haar vinden.
Maar ik dacht hij is mij niets meer verplicht we hebben geen relatie meer, en omdat het zo goed met me ging de afgelopen weken dacht ik dat ik sterk genoeg was om hem weer te zien, gewoon bij kletsen en ja..sex, dat was ook beter dan dat dat laatste tijd in onze relatie was.
Ik vond het wel sterk van mijzelf dat ik dat zo kon, en het los kon laten, maar inmiddels 2 afspraken later, voel ik me klote! Ik word weer helemaal verliefd op hem zie dingen die ik nooit eerder heb gezien omdat ik ook aan mijzelf werk, en inzie dat het niet allemaal aan hem lag.
Ik heb ook gezegd dat ik het heel moeilijk vind en dat ik echt nog van hem hou, hij doet ook zo lief, en ik weet dat het beter is om uit elkaar te zijn en dat zegt hij ook, en dan ga je zeggen dat het over een half jaar of jaar misschien wel weer goed komt, maar dat is ook niet goed...
Het bevalt hem wel zo ik was zijn eerste vriendin en hij wil zien hoe het ook anders kan. Ik snap het wel, maar hij walst af en toe over mijn gevoelens heen en dat doet zo'n pijn. Ik weet dat geen contact het beste zal zijn maar ik mis zijn gesprekken zijn aanwezigheid.
Waarom is er geen aan en uit knopje voor je gevoelens :(
Waarom is het zo moeilijk!
zaterdag 9 juni 2007 om 21:27
woensdag 13 juni 2007 om 11:34
@ Stampotje:
Hier het relaas van een verbroken relatie na 2 maanden!
De huilbuien zijn zo goed als verdwenen, het gemis is er nog steeds maar ook dat is te handelen nu.
Ben ontzettend dankbaar voor alle steun die ik heb gehad van vrienden en van sommige meiden hier op het forum.
Ben mezelf op een ontzettend harde manier tegengekomen en zonder hun hulp en vertrouwen had ik het niet gered!
Ben er nog niet helemaal maar zie het leven in elk geval weer een stuk zonniger in dan vlak voor pasen..
1 heel belangrijk ding heb ik wel geleerd.
Wees gelukkig met jezelf, en als je het niet bent werk eraan....
Alleen JIJZELF kan er weer voor zorgen dat je je leven op de rit krijgt
Succes!
Hier het relaas van een verbroken relatie na 2 maanden!
De huilbuien zijn zo goed als verdwenen, het gemis is er nog steeds maar ook dat is te handelen nu.
Ben ontzettend dankbaar voor alle steun die ik heb gehad van vrienden en van sommige meiden hier op het forum.
Ben mezelf op een ontzettend harde manier tegengekomen en zonder hun hulp en vertrouwen had ik het niet gered!
Ben er nog niet helemaal maar zie het leven in elk geval weer een stuk zonniger in dan vlak voor pasen..
1 heel belangrijk ding heb ik wel geleerd.
Wees gelukkig met jezelf, en als je het niet bent werk eraan....
Alleen JIJZELF kan er weer voor zorgen dat je je leven op de rit krijgt
Succes!
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
woensdag 13 juni 2007 om 13:40
Te gek dat ik dit topic heb gevonden!!
Het is bij mij pas een paar weken uit (na 5 jaar samen ;() en ik vind het fijn om te lezen hoe het met de meiden gaat waar het allemaal wat langer geleden is. Dat geeft me wel weer hoop voor de toekomst.
Ik ben nu al vooruit gegaan (vergeleken met hoe ik me de eerste dagen voelde), als het in dit tempo door blijft gaan, dan komt het wel allemaal weer goed met me. Maar, iemand schreef al: na elke piek komt weer een dalletje... en in die dalletjes ga ik eens grondig dit hele topic doorlezen!!
Iedereen veel sterkte gewenst *;
Het is bij mij pas een paar weken uit (na 5 jaar samen ;() en ik vind het fijn om te lezen hoe het met de meiden gaat waar het allemaal wat langer geleden is. Dat geeft me wel weer hoop voor de toekomst.
Ik ben nu al vooruit gegaan (vergeleken met hoe ik me de eerste dagen voelde), als het in dit tempo door blijft gaan, dan komt het wel allemaal weer goed met me. Maar, iemand schreef al: na elke piek komt weer een dalletje... en in die dalletjes ga ik eens grondig dit hele topic doorlezen!!
Iedereen veel sterkte gewenst *;
