Relaties
alle pijlers
toch de neiging naar "foute mannen"
woensdag 5 september 2007 om 23:50
Lieve lezeressen,
Ik moet echt iets kwijt, anders explodeer ik. Sinds een half jaartje woon ik samen met mijn vriend. Hij was mijn eerste jeugdliefde en sinds een poosje zijn we weer samen. In de tussentijd (vijf jaar) heb ik nogal wat ervaringen en vooral aanvaringen gehad met "foute" mannen. Zelf ben ik nogal streberig en vind ik het leuk iemand te helpen. Mijn vorige vriend heb ik ongeveer zijn hele studie doorgeholpen (tentamens erin gestampt, hem naar z'n werk geschopt zodat'ie niet in de financiele problemen kwam, etc.). Nadat de relatie uitging (om een hoop redenen, maar vooral door zijn egoisme) ging het dan ook bergafwaarts met hem en werd ik zelfs door zijn moeder opgebeld of ik alsjeblieft niet weer hem wilde gaan redden...
Mijn vriend is een lieverd. Hij is mijn beste vriend, mijn soulmate. We liggen constant in een deuk, de seks is heerlijk en we hebben het fijn samen. Toch merk ik dat ik onrustig word van de situatie: hij werkt, hij studeert, hij heeft vrienden... Hij redt zichzelf en hij is de eerste (en enige) vriend die ik heb die ook af en toe voor mij zorgt. Voor het eerst in mijn leven kan ik op iemand leunen en dat zorgt voor totale paniek.
Nu werk ik nogal in een mannenwereld en zijn er zat "stoere" (en erg aantrekkelijke) collega's om me heen die vaak met me flirten. Ik vind het zo erg van mezelf, maar ik weet dat ik constant naar foute mannen toetrek. En ze zijn fout in die zin dat ze min of meer alcoholist, workaholic, getrouwd of emotioneel compleet gesloten zijn (*en vaak in combinaties van deze eigenschappen).
Ik wil mijn vriend absoluut niet kwijt, en ik wil ook niet meer samen zijn met een fout type. Maar ik baal ervan dat ik me toch telkens weer aangetrokken lijk te voelen tot dergelijke types. Ik heb mezelf prima in de hand, zou nooit vreemdgaan, maar ik wil er wel vanaf!
Herkent iemand dit?
Liefs,
Ik moet echt iets kwijt, anders explodeer ik. Sinds een half jaartje woon ik samen met mijn vriend. Hij was mijn eerste jeugdliefde en sinds een poosje zijn we weer samen. In de tussentijd (vijf jaar) heb ik nogal wat ervaringen en vooral aanvaringen gehad met "foute" mannen. Zelf ben ik nogal streberig en vind ik het leuk iemand te helpen. Mijn vorige vriend heb ik ongeveer zijn hele studie doorgeholpen (tentamens erin gestampt, hem naar z'n werk geschopt zodat'ie niet in de financiele problemen kwam, etc.). Nadat de relatie uitging (om een hoop redenen, maar vooral door zijn egoisme) ging het dan ook bergafwaarts met hem en werd ik zelfs door zijn moeder opgebeld of ik alsjeblieft niet weer hem wilde gaan redden...
Mijn vriend is een lieverd. Hij is mijn beste vriend, mijn soulmate. We liggen constant in een deuk, de seks is heerlijk en we hebben het fijn samen. Toch merk ik dat ik onrustig word van de situatie: hij werkt, hij studeert, hij heeft vrienden... Hij redt zichzelf en hij is de eerste (en enige) vriend die ik heb die ook af en toe voor mij zorgt. Voor het eerst in mijn leven kan ik op iemand leunen en dat zorgt voor totale paniek.
Nu werk ik nogal in een mannenwereld en zijn er zat "stoere" (en erg aantrekkelijke) collega's om me heen die vaak met me flirten. Ik vind het zo erg van mezelf, maar ik weet dat ik constant naar foute mannen toetrek. En ze zijn fout in die zin dat ze min of meer alcoholist, workaholic, getrouwd of emotioneel compleet gesloten zijn (*en vaak in combinaties van deze eigenschappen).
Ik wil mijn vriend absoluut niet kwijt, en ik wil ook niet meer samen zijn met een fout type. Maar ik baal ervan dat ik me toch telkens weer aangetrokken lijk te voelen tot dergelijke types. Ik heb mezelf prima in de hand, zou nooit vreemdgaan, maar ik wil er wel vanaf!
Herkent iemand dit?
Liefs,
vrijdag 7 september 2007 om 12:46
Koetje1984: ik herken je verhaal. En wil ook niet meer op zo'n foute gast vallen, maar op de een of andere manier triggert 't me enorm. Ben zelf in therapie o.a. om te ontdekken waaraan dat nou ligt, ik zou zelf (verstandelijk gezien) ook het liefst zo'n soulmateman hebben die respect voor me toont en betrouwbaar is, emotioneel gezien word ik echter altijd aangetrokken tot de egoïstische klootzak/de onbetrouwbare flirt/het probleemgeval etc. De rode draad in het verhaal is dat ze altijd emotioneel afstandelijk zijn en ik moet vechten voor een beetje aandacht en begrip van hun kant, altijd op m'n tenen lopen. Leer mezelf inmiddels een klein beetje kennen en ik merk dat ik me "gevleid" voel als zo'n man mij wil hebben (hoewel het bezit van de zaak altijd het eind van het vermaak blijkt te zijn, hunnerzijds dan) omdat ik er moeite mee heb als iemand emotioneel gezien dichtbij komt. Ook gelijkwaardigheid vind ik vrij lastig om mee om te gaan, hoe stom dat ook klinkt, ter compensatie van het feit dat ik IRL best 'n grote bek heb en zelfverzekerd overkom zoek ik altijd een man die me op emo gebied overheerst, waar ik tegen op kijk. Ik hou niet van de typische -logen en -gogen opmerking dat dat dan allemaal met je jeugd te maken heeft, toch herken ik paralellen: mijn vader was absoluut níet dominant (eerder veelste zachtaardig) maar emotioneel vaak afwezig doordat hij een rasechte workaholic was. En ik was zo trots als een pauw als hij liet merken me de moeite waard te vinden en trots op me te zijn, was een echt pappa's kindje. Anyway Koetje, ik denk dat ook voor jou de oplossing in jezelf ligt, in die zin er is iets waardoor "foute mannen" zo'n grip op je krijgen... Heb je zelf enig idee in welke richting je dat moet zoeken? Ik wens je heel veel kracht en sterkte, ben zelf nu van plan om een tijdje vrijgezel te blijven om eea te onderzoeken bij mezelf, denk dat het namelijk ook te maken heeft met eigenwaarde.
PS Ik vind dat sommigen best hard reageren op TO, als je het een stom topic vindt reageer dan gewoon níet.
PS Ik vind dat sommigen best hard reageren op TO, als je het een stom topic vindt reageer dan gewoon níet.
anoniem_10333 wijzigde dit bericht op 07-09-2007 12:47
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
% gewijzigd
woensdag 12 september 2007 om 20:41
Lieve mastermind,
Dat "pappa's kindje" herken ik heel erg. Ook mijn vader is zachtaardig, maar altijd afwezig geweest doordat hij altijd werkte. Ik ben nooit iets te kort gekomen, maar de manier om aandacht te trekken was vooral om te presteren (school/werk/reizen, etc.). Ik ben gewend te moeten vechten om aandacht. Dat mijn vriend me ook bewondert en op handen draagt als ik in bed lig te niksen maakt me dan ook HEEL onrustig! Heel erg bedankt, het opent wel mijn ogen in de situatie.
Wat iedereen hier op het topic over me schrijft moeten ze zelf weten. Ik ben nog nooit vreemdgegaan en ik heb mijn vriend ook verteld wat er speelt. Ik weet ook zeker dat ik niks met deze man wil, omdat hij nooit zoveel van me kan houden als mijn vriend en omdat ik met hem echt niet gelukkig zal zijn. Ik reageer dan ook nooit op smsjes of emailtjes in de persoonlijke sfeer. Maar eenmaal samen in dezelfde ruimte vliegen de vonken er vanaf. Dat is al twee jaar zo en dat zal ook wel zo blijven. Ik vertrouw mezelf gelukkig wel in de situatie, maar zou willen dat ik me wat minder mee liet slepen.
Ik studeer nu een half jaartje in het buitenland, maar toen ik mijn laatste werkdag had (voor openen van het topic) laaide het vuur weer hoog op, zodat ik bij het weggaan zei: "Het lijkt mij heel gezond voor ons allebei dat ik een half jaar wegga. Volgens mij komt het precies op het juiste moment." Daar heb ik verder ook geen reactie meer op gehad, dus ik denk dat de boodschap wel duidelijk is geweest.
Ik denk dat ik wel goed heb gehandeld, en ik weet zeker dat ik bij mijn
vriend wil blijven. Hij is trouwens ook een paar keer op mijn werk geweest en zag ook hoe de collega naar me keek. Ik kan tegen hem alles zeggen, ook dit. Hij vindt het onschuldig geflirt, omdat ik nooit buiten het werk met hem afspreek/mail of sms, en omdat hij ook weet dat ik het nu eenmaal superleuk vind om daar te werken.
Jij ook heel veel sterkte met werken aan jezelf, maar volgens mij ben je al een heel eind
Liefs!
Dat "pappa's kindje" herken ik heel erg. Ook mijn vader is zachtaardig, maar altijd afwezig geweest doordat hij altijd werkte. Ik ben nooit iets te kort gekomen, maar de manier om aandacht te trekken was vooral om te presteren (school/werk/reizen, etc.). Ik ben gewend te moeten vechten om aandacht. Dat mijn vriend me ook bewondert en op handen draagt als ik in bed lig te niksen maakt me dan ook HEEL onrustig! Heel erg bedankt, het opent wel mijn ogen in de situatie.
Wat iedereen hier op het topic over me schrijft moeten ze zelf weten. Ik ben nog nooit vreemdgegaan en ik heb mijn vriend ook verteld wat er speelt. Ik weet ook zeker dat ik niks met deze man wil, omdat hij nooit zoveel van me kan houden als mijn vriend en omdat ik met hem echt niet gelukkig zal zijn. Ik reageer dan ook nooit op smsjes of emailtjes in de persoonlijke sfeer. Maar eenmaal samen in dezelfde ruimte vliegen de vonken er vanaf. Dat is al twee jaar zo en dat zal ook wel zo blijven. Ik vertrouw mezelf gelukkig wel in de situatie, maar zou willen dat ik me wat minder mee liet slepen.
Ik studeer nu een half jaartje in het buitenland, maar toen ik mijn laatste werkdag had (voor openen van het topic) laaide het vuur weer hoog op, zodat ik bij het weggaan zei: "Het lijkt mij heel gezond voor ons allebei dat ik een half jaar wegga. Volgens mij komt het precies op het juiste moment." Daar heb ik verder ook geen reactie meer op gehad, dus ik denk dat de boodschap wel duidelijk is geweest.
Ik denk dat ik wel goed heb gehandeld, en ik weet zeker dat ik bij mijn
vriend wil blijven. Hij is trouwens ook een paar keer op mijn werk geweest en zag ook hoe de collega naar me keek. Ik kan tegen hem alles zeggen, ook dit. Hij vindt het onschuldig geflirt, omdat ik nooit buiten het werk met hem afspreek/mail of sms, en omdat hij ook weet dat ik het nu eenmaal superleuk vind om daar te werken.
Jij ook heel veel sterkte met werken aan jezelf, maar volgens mij ben je al een heel eind
Liefs!
donderdag 13 september 2007 om 06:47
Lieve koetje,
Ik zou je een boek willen aanraden. Het geeft heel veel inzicht in de aantrekkingskracht van foute mannen. Het heet 'Het Monsterverbond' en is geschreven door Carolien Roodvoets. Hier een link:
null
Ik zou je een boek willen aanraden. Het geeft heel veel inzicht in de aantrekkingskracht van foute mannen. Het heet 'Het Monsterverbond' en is geschreven door Carolien Roodvoets. Hier een link:
null
donderdag 13 september 2007 om 13:18
Ja Rosylla, dat is inderdaad een héél goed boek! Ik kreeg het van mijn vader op zijn sterfbed, omdat hij heel bezorgd was hoe het met mij en de foute mannen af zou lopen als hij er niet meer was. En het bleek een echte eye-opener. Dus idd Koetje, als ik jou was zou ik het boek kopen of in ieder geval lezen.
