Topic voor meiden met een vriend/man met eigen bedrijf

Hij voetbalt op zondag. leuk voor hem, maar dit kost wel zo'n 5 uurtjes die dag. De enige reden dat ik hier nog niet over gevallen ben is dat ik inderdaad vind dat hij dat voor zichzelf nodig heeft. Zonder die ontspanning ging hij er zelf aan onder door. Verder leest hij 's avonds in zijn VI-tje ter ontspanning. Af en toe gaan we naar de schouwburg, maar dat is een paar keer per jaar.



Zijn rol in het gezin? Als hij er 's avonds is helpt hij goed mee wat de kinderen betreft. Maar voor we de kinderen in bed hebben is het al gauw 20.30 en zijn we beiden bekaf. Hoort erbij, vind hij. Een eigen bedrijf kost meer energie en volgens hem is de drukte van tijdelijke aard. Ik geloof dat niet zo, want zo gaat het al die jaren al op en af. Vaknties en feestdagen? De dag na een feestdag is het gewoon weer verder... Wel lief: hij vroeg me vanmiddag wat ik anders gepland had voor morgen. Dan ging hij maar een halve dag. Ik weet dat het anders is met een eigen bedrijf, maar het frustreert me zo! Ik denk ook niet dat het allemaal de moeite waard is, dat ze over twee jaar nog bestaan. Aan de andere kant redden ze het al wel 7 jaar! Moeilijk hoor.

@ minameut (oei hoop dat ik je naam goed heb onthouden) dank je wel voor reageren.

Gelukkig was het vrij snel al weer over. Ik heb het inderdaad een beetje tegenstrijdig opgeschreven waren eigenlijk ook 2 verhalen door elkaar.

Als ik bij hem ben in het weekend en ik weet dat hij het druk heeft vind ik het helemaal geen probleem als hij even aan het werk gaat voor een paar uurtjes. Ik vermaak me dan wel even lekker lezen of shoppen etc...

Hij vind dit heel moeilijk en heeft dan het gevoel dat hij mij tekort doet terwijl ik dat dus ook echt geen probleem vind als het maar gecommuniceerd word en niet dat hij onrustig en geirriteerd en afwezig wordt en ik ernaar moet gokken.

Wat er dit weekend was, was dat we voor het eerst een weekend elkaar niet zagen (dit betekend voor ons dus gelijk 2 wkn) helemaal niet erg idee kwam ook gedeeltelijk van mijn kant. En terwijl ik in de stad liep zaterdag bedacht ik me dat ik het veel gezelliger vind als hij er bij is. Ik vind het helemala niet erg dat we elkaar niet zagen dat weekend alleen vind het gewoon nog leuker met zijn tweeen.

Ik zei het dus tegen hem meer als iets liefs en dat viel dus even verkeerd. haha ach ja vrouwen en mannen taal is soms echt een wereld van verschil.

Maar we zien elkaar dit weekend en heb er enorm veel zin in.

Hij voetbalt op zondag. leuk voor hem, maar dit kost wel zo'n 5 uurtjes die dag. De enige reden dat ik hier nog niet over gevallen ben is dat ik inderdaad vind dat hij dat voor zichzelf nodig heeft. Zonder die ontspanning ging hij er zelf aan onder door. Verder leest hij 's avonds in zijn VI-tje ter ontspanning. Af en toe gaan we naar de schouwburg, maar dat is een paar keer per jaar.



Zijn rol in het gezin? Als hij er 's avonds is helpt hij goed mee wat de kinderen betreft. Maar voor we de kinderen in bed hebben is het al gauw 20.30 en zijn we beiden bekaf. Hoort erbij, vind hij. Een eigen bedrijf kost meer energie en volgens hem is de drukte van tijdelijke aard. Ik geloof dat niet zo, want zo gaat het al die jaren al op en af. Vaknties en feestdagen? De dag na een feestdag is het gewoon weer verder... Wel lief: hij vroeg me vanmiddag wat ik anders gepland had voor morgen. Dan ging hij maar een halve dag. Ik weet dat het anders is met een eigen bedrijf, maar het frustreert me zo! Ik denk ook niet dat het allemaal de moeite waard is, dat ze over twee jaar nog bestaan. Aan de andere kant redden ze het al wel 7 jaar! Moeilijk hoor.

Pff june dat is best heftig!

Ik kan me voorstellen dat je dat moeilijk vind. Helemaal als hij zijn werk eigenlijk niet leuk vind en erg sjagerijnig van wordt dat is niet leuk voor jou maar ook niet van hem.

Heb je het hier wel eens met hem over gehad hoe jij dat ziet en ervaart?

Wel lief dat ie morgen een halve dag vrij wil nemen om wat leuks met jullie te gaan doen!!!

Ik kom zelf uit een ondernemersgezin en mijn vader was altijd alleen op zaterdagavond thuis en op zondag.

De rest van de week at hij soms thuis en ging dan naar klanten, je zou dus bijna kunnen zeggen dat ik niet beter weet.

Ik heb ook altijd gezegd ik wil NOOIT een partner met een eigen bedrijf en zie waar ik ben beland. Maar zou hem met niemand willen ruilen.

Ik merk elke keer weer dat communicatie het belangrijkste is van beide kanten helemaal als je elkaar weinig ziet.

Succes

Hallo allemaal,

Ook ik heb een vriend met een eigen bedrijf. Toen we net wat hadden is hij voor zichzelf begonnen. Hij is veel en lang aan het werk en het gaat eigenlijk altijd over het werk. Zowel met mij als wanneer we samen bij anderen zijn.

In het begin moest hij het opzetten en er veel energie instoppen om het te laten slagen en had ik daar begrip voor. Ik weet dat het veel tijd, moeite en energie kost om iets op poten te zetten. Nu loopt het inmiddels goed, maar nu wordt het dus alleen maar drukker.



Ik vraag me de laatste tijd dan ook meer en meer af: hoe lang kan ik dat begrip nog op blijven brengen? Alles wordt maar op het werk, drukte en stress afgeschoven. Aan de ene kant begrijp ik dat, aan de andere kant vind ik het ook weer zo 'makkelijk'. Want zo heeft hij dus altijd een excuus om niet zijn best voor de relatie of voor mij te doen.



Ik voel me te kort gedaan. Werk staat op 1 en naast tijd voor zijn vrienden en voor zichzelf 'moet' hij mij dan ook nog eens zien. Zo voelt dat voor mij tenminste.

Ik voel me de laatste tijd meer en meer als iets dat er ook nog bij moet worden gedaan. We hebben er vaak over gepraat en hij is het er mee eens dat hij wat meer zijn best mag doen, maar vervolgens gebeurt er dan lange tijd niets.



Ik zie hem misschien 1 x door de week en 1x in het weekend een paar uurtjes. Mss vinden jullie dat nog veel, maar ik vind het maar weinig. Te meer omdat het dan over werk gaat en wat hij allemaal heeft gedaan en wat voor klanten hij heeft binnengehaald. We praten nauwelijks meer met elkaar (ondanks inspanningen van mijn kant) en ik heb het gevoel dat we van elkaar afdrijven.



Ik merk dat ik het ik steeds moeilijker begin te vinden om enthousiasme voor zijn verhalen op te brengen, geinteresseerd te zijn, mijn trots te uiten (want dat ben ik wel). Juist omdat het 1richtingsverkeer lijkt te zijn..

 

Hoe zit dat bij jullie?  In hoeverre hebben jullie begrip voor zijn situatie en in hoeverre geven jullie grenzen aan en komen jullie voor jezelf en de relatie op?

Wat ik me ook afvraag...jullie zien jullie vriend/man allemaal erg weinig, maar hoe houd je dan de relatie goed? Dan is er toch ook heel weinig tijd om die dingen te doen (praten, leuke dingen, uitgebreide sex, weekendjes weg, naar vrienden) die de relatie goed, leuk en spannend houden?



Ik ben benieuwd naar jullie reacties!

Hier ook iemand met een vriend met eigen bedrijf. Eerst had  hij een internetwinkel en bestond het alleen uit bestellingen versturen, misschien een paar uurtjes per dag. Maar hij heeft nu een eigen pandje gevonden en binnenkort opent hij een winkel.

Hij is nu al een maand druk aan het klussen van smorgens vroeg tot savonds laat (half 12 is normaal).

De eerste teleurstelling is al binnen. We zouden samen op vakantie, we hadden grootse plannen gemaakt om lekker een paar weekjes weg te gaan. Maar ja dat kan nu niet.

Het gaat alleen nog maar over zijn winkel en dit en dat. Ik heb het zelf ook super druk met werk en studie, dat ik bijna nooit ff kan langskomen om het te bekijken of mee te helpen. Ik voel me daar erg schuldig over. Maar ja het is nooit mijn keuze geweest om een eigen zaak te willen.



Voor mij zijn weekendjes weg, op vakantie gaan erg belangrijk, ook voor onze relatie. Maar ja ik zie dit de komende tijd (misschien wel jaren) niet gebeuren. Niemand kan het overnemen, het is erg specialistisch werk.



Daarnaast ben ik soms bang voor de toekomst, hij heeft een groot bedrag moeten lenen en heeft nu veel vaste lasten. Ik ben altijd een persoon geweest die spaart en zorgt voor een extra potje voor nood, maar hij heeft helemaal niets, helemaal geen extra geld.



Ik klink wel erg negatief over het feit dat hij een eigen bedrijf heeft. maar zo voel ik het ook. Ik snap dat hij nu vaak weg is, alles moet worden opgebouwd. Maar leuk is anders!



@Eva: Ik vind het moeilijk om de relatie goed te houden. Ik mis hem soms gewoon, terwijl we samen wonen. Een leuke zondag er op uit, kan echt niet, ook zondag is een werkdag voor hem.

Ha hier ook iemand met een vriend die zelfstandig is geworden. Hij is programmeur (ICT) en heeft na veel en hard werken een partner gevonden waar hij binnenkort een BV mee gaat oprichten. Hij is 2 jaar geleden begonnen...toen werkte hij nog fulltime in loondienst en s'avonds werkte hij bij z'n huidige partner. Zeer lange dagen dus. Daarnaast wonen we 170 km uit elkaar en studeerde ik destijds nog...we zagen elkaar in het weekend maar deden vaak niet veel (logisch) we waren al happy als we elkaar zagen.



Vorig jaar na mijn afstuderen ben ik bij hem komen wonen en sindsdien ging het bergafwaarts met ons. Hij werkte destijds 80 uur per week...ik zat de helft van de tijd moederziel alleen in een onafgebouwd huis, werk zelf in de gezondheidszorg dus draaide onregelmatige diensten..en aangezien je geen vriendengroep tevoorschijn kan toveren waren dat voor mij moeilijke tijden..en ook voor hem aangezien hij voor zijn gevoel met zoveel dingen rekening moest houden. We liepen allebei een beetje 'over'...het was teveel en voor ons te weinig. Ik kon nergens mijn verhaal kwijt en heb nagelaten om hem duidelijk te maken dat ik op deze manier niet happy was...ik wilde hem niet nog eens extra belasten. Maar daardoor ontstond veel miscommunicatie. Daarom hebben we op een gegeven moment de knoop doorgehakt toen de irritaties te hoog op begonnen te lopen. Ik ben weer teruggegaan naar mijn geboorteplaats. Heb even bij mijn ouders gewoond en vond binnen 3 maanden een eigen huurwoning en werk was ook zo gevonden.



Tussen mij en mijn vriend is het langzaam maar zeker weer goedgekomen. En nu gaat het beter dan ooit. Ik heb hier mijn eigen leven en geen 'last' van het feit dat hij zo druk is. Als we bij elkaar zijn werkt hij over het algemeen niet dus dan zijn ook echt samen....daarnaast begrijp ik zijn motivatie/ambitie stukken beter en snapt hij waar ik behoefte aan heb. Hij wil niet altijd zo hard blijven werken maar in een paar jaar iets opbouwen waarmee hij dusdanig geld verdiend dat het hem 'vrij' maakt. En dat geldt indirect ook voor mij....hij wil met mij een vrije toekomst. Dus ik geef hem daar nu de ruimte voor en merk dat hij daardoor ook voldoende aan mij denkt. Soms blijf ik het wel moeilijk vinden maar die momenten gaan voorbij. Wij gaan het wel redden...of hij nou succesvol zal zijn of niet...voor hem hoop ik het natuurlijk wel...ik gun het hem van harte. Maar onze liefde, daar ben ik zeker van overtuigd

Ook ik wil me graag aansluiten aan dit topic..



Uiteraard omdat ook mijn vriend een eigen bedrijf heeft en dat van alles met zich meebrengt.

We wonen nu 3 jaar echt samen, daarvoor ook al een jaar soort van samengewoond (lang verhaal) en in de eerste twee jaren studeerde hij nog maar werkte hij om ervaring in zijn branche op te doen al heel veel bij een ander bedrijf. Daar werkte hij nachten en weekenden door en was hij ook af en toe tijden de vakanties weg om te werken in het buitenland.

Hij kon moeilijk zijn grenzen aangeven naar de baas toe en raakte uiteindelijk overwerkt. Aanleg om workaholic te worden heeft hij sowiezo, helaas.

Vorig jaar dacht hij er al over om zelfstandig te gaan werken en was daarmee al bezig tijdens de vorige baan, af en toe een klus aannemen.

In december heeft hij de knoop doorgehakt en is hij een eigen bedrijfje gestart.

Het principe is dat hij freelancer in de media is en ingehuurd kan worden door van alles en nog wat om verschillende (technische) werkzaamheden uit te voeren (wil hier niet te ver op in gaan ivm evt. meelezers).

Het is dus een vrij onzeker bestaan en kan alleen met zijn eigen krachten geld verdienen. Om die reden neemt hij ook bijna alles aan, ook al heeft hij er eigenlijk geen tijd voor.

Hij plant alles werkelijk zo onhandig in mijn ogen, hoewel ik weet dat het soms ook moeilijk plannen is, maar hij verdient goed en het is niet nodig om al die extra klussen aan te nemen.. vind ik.. Hij dus niet.



Het probleem van veel werken is dus niet vanaf het moment van de eigen zaak begonnen, maar al veel eerder. Het verschil is nu alleen dat hij nu helemaal niemand meer heeft op werkgebied die hem beschermd voor extra ballast en teveel werken. Ik merk dat het hem opbreekt, hij is passief geworden buiten zijn werk en spreekt nauwelijks meer af met vrienden en is gestopt met sporten.

Iedere dag van de week is hij aan het werk en net als de andere mannen van vroeg tot laaaaaat..



Wat mij daarbij stoort is dat hij nooit een schatting kan geven van tijd en als hij een poging doet, het nooit uitkomt. Zo komt het regelmatig voor dat ik tot 9 uur zit te wachten met het eten omdat meneer nog steeds niet klaar is met werken. Afspraken worden niet nagekomen: werken. Familiebezoekjes gaat hij meestal niet mee: werken. Als hij niet werkt is hij moe, te moe om nog iets te doen in whatever way.



Ik krijg het gevoel me steeds meer te moeten voegen naar zijn leven. In het begin heb ik het geaccepteerd met het idee dat het vanzelf zou veranderen, maar het is nu na 4 jaar nog steeds niet gebeurd...

Zelf studeer ik en heb ik ook echt veel tijd nodig om daar aan te werken, het is heel praktisch gerichte HBOstudie. Niet moeilijk, maar het kost gewoonweg tijd. Nu heb ik het gevoel er in het huishouden alleen voor de staan, sowiezo in alles dat zich binnen onze relatie afspeelt omdat hij er geen tijd voor heeft. Als hij thuis is is hij dus moe en met zijn hoofd bij het werk dat nog moet gebeuren.



Ik ben het zat om zijn boxershorts te moeten wassen en eten te koken en dat koud te moeten laten worden, omdat hij zijn tijd niet goed inplant en niet kan doorgeven dat het later wordt.

Heb het gevoel dat het uit balans is, ik knap het vuile werk op en zie mijn vriend weinig en als hij er is wil hij niets... Helemaal niets..

Vorige week drong het ineens tot me door dat ik eigenlijk helemaal niet zo goed weet wat ik nu uit mijn relatie met hem kan halen...

Natuurlijk hou ik van hem om wie hij is, maar de omstandigheden vind ik moeilijk.



Het is een negatief verhaal nu, maar dat komt dus doordat ik op dit moment twijfel.

Ik moet er wel bij zeggen dat ik begrip heb voor het feit dat hij hard moet werken en het ook ontzettend knap van hem vind! Zal hem ook nooit dwingen om minder te werken of moeilijk doen naar hem toe, maar geef wel aan als hij tegen mijn grenzen aan zit te schoppen.



Ik wil alleen af en toe eens een dag dat hij er echt voor me is en niet werkt of eraan denkt..



Zo dat lucht op :D



iemand ervaring met: het wordt beter naarmate de tijd verstrijkt? ;)

Het blijft ook lastig, om die balans te vinden en het leuk te houden. Ik denk niet dat dat alleen bij een eigen bedrijf is, maar dat een relatie nooit vanzelf leuk blijft.

Weekendjes weg deden wij al nauwelijks, omdat hij in de eerste jaren van maandagmorgen erg vroeg tot meestal zaterdag onderweg was. Daarna kwamen al snel de kinderen. Wat we wel doen, is een weekendje naar vrienden waar we gewoon met kinderen heen kunnen. Kinderen naar bed en dan wordt er zalig gekookt en lang geborreld.



Weggaan is echt vaak door mijn hoofd geschoten, maar ik besef dat dit wel echt belangrijk voor hem is. En het gras lijkt altijd groener bij de buren. Wie zegt dat het anders wordt zonder het bedrijf? Dat hij dan gelukkiger is, meer tijd zal hebben? Ik weet het niet. Ik ben ook schuldig aan het opkroppen van wat me dwars zit...tot het ploft.

Eigenlijk moet er gewoon gepraat worden, oplossingen gezocht. Wat kunnen we doen om weer het gevoel te krijgen dat we voor elkaar op nr. 1 staan? Want ook hij voelt zich onzeker door mijn gemopper, mijn irritatie naar hem toe.



Dat wij samen een huishouden voeren is wel makkelijker dan de meiden hier die niet samenwonen. Als mijn man pas op 20.00 uur thuis komt, hebben we nog even samen. Maar voor die korte avond ga niet meer met elkaar afspreken. Zo 'plukken' wij ook de kleine momenten en proberen die leuk in te vullen. En dat kan ook gewoon op de bank met een boekje en een kop thee zijn.

Noli, ik zie net dat jij in de tussentijd wat geschreven hebt. Dat is natuurlijk niet niets. Ik vind ook dat jij heel redelijke dingen verwacht van hem. Als ik avond na avond eten voor piet snot maak, zou ik het gewoon niet meer doen! Wassen? Misschien. Maar je bent geen hospita waar hij bij in woont en het kan en mag natuurlijk nooit éénrichtingsverkeer worden!



Ik zou het aankaarten. Ik begrijp dat juist opstarten veel tijd kost, maar niemand kan alle dagen druk zijn! Spreek af dat hij uiterlijk om 16.00 uur even smst of hij mee wil eten of niet. Dat je best eens waardering wil voor het feit dat zijn broeken en sokken altijd klaar liggen.



Als je echt niet meer het idee hebt dat hij ook voor de relatie wil gaan en jij bent het zat, dan wordt het lastig. Gelukkig heeft mijn vriend op die momenten altijd wat extra tijd voor mij gemaakt. Lastig, maar niet onmogelijk. Al is het maar één avond in de week waarop hij zijn aandacht op jou richt. Of een dag waarop hij niet werkt en jullie samen zijn. Die dagen hoeven niet volgepland te worden, want dat zal hij niet trekken. Maar je bent wel samen! Ik heb gemerkt dat dat heel belangrijk is, tijd samen. Ongeacht de invulling. Maar als iemand niet eens een klein beetje tijd voor je wil maken, zou ik me afvragen waarom deze persoon nog bij mij is. Wat zoekt hij? Vindt hij het makkelijk zo is wil hij ook met jou verder? Dan moet je heel duidelijk maken dat het op deze manier niet gaat lukken! Succes...

Noli, ik zie net dat jij in de tussentijd wat geschreven hebt. Dat is natuurlijk niet niets. Ik vind ook dat jij heel redelijke dingen verwacht van hem. Als ik avond na avond eten voor piet snot maak, zou ik het gewoon niet meer doen! Wassen? Misschien. Maar je bent geen hospita waar hij bij in woont en het kan en mag natuurlijk nooit éénrichtingsverkeer worden!

Zo zie ik dat dus ook, voel me soms meer huishoudster dan geliefde..

Komt ook door mijn leeftijd, ben 21 en wil niet nu al die verantwoordelijkheden enigszins gedwongen hebben. Later wel en ik wil echt wel veel doen voor hem, maar niet dat het als iets vanzelfsprekends gezien wordt.



Ik zou het aankaarten. Ik begrijp dat juist opstarten veel tijd kost, maar niemand kan alle dagen druk zijn! Spreek af dat hij uiterlijk om 16.00 uur even smst of hij mee wil eten of niet. Dat je best eens waardering wil voor het feit dat zijn broeken en sokken altijd klaar liggen.

Dat is ook al een afpraak, we bellen om half 6 over hoe het ervoor staat. Hij houdt zich wel aan wel of niet mee eten, ik maak het eten dus niet helemaal voor niets. Het is alleen dat ik mijn tijd dan zit de verdoen met wachten op hem. Het is ook niet leuk om altijd maar alleen te eten of ergens anders te eten.



Als je echt niet meer het idee hebt dat hij ook voor de relatie wil gaan en jij bent het zat, dan wordt het lastig.

Ik weet wel dat hij absoluut voor mij wil gaan, andersom weet ik het alleen niet meer zo goed. Hij heeft ook nog eens een lichte depressie dus het niets willen heeft niet alleen met mij te maken (ergens kan ik zeggen, gelukkig, hoewel dat niet helemaal gepast is).

Vind het ook lullig om nu een besluit te nemen of er goed over te kunnen praten, net nu hij zich zo voelt. Aan de andere kant denk ik ook wel eens: er is altijd wel wat waardoor het niet "uitkomt".

Gelukkig heeft mijn vriend op die momenten altijd wat extra tijd voor mij gemaakt. Lastig, maar niet onmogelijk.

Op die momenten, daar zit het probleem nou juist. Mijn vriend doet dat ook, maar dan is hij eigenlijk al te laat. Er zit iets strucureel mis en dat is niet op te vullen met wat extra tijd op het moment dat de ander vind dat het te ver is gegaan.

Je moet het samen voor kunnen zijn, maar hoe?!

Al is het maar één avond in de week waarop hij zijn aandacht op jou richt. Of een dag waarop hij niet werkt en jullie samen zijn. Die dagen hoeven niet volgepland te worden, want dat zal hij niet trekken. Maar je bent wel samen! Ik heb gemerkt dat dat heel belangrijk is, tijd samen. Ongeacht de invulling. Maar als iemand niet eens een klein beetje tijd voor je wil maken, zou ik me afvragen waarom deze persoon nog bij mij is. Wat zoekt hij? Vindt hij het makkelijk zo is wil hij ook met jou verder? Dan moet je heel duidelijk maken dat het op deze manier niet gaat lukken! Succes...

Ik beschouw telefoneren met klantencontacten etc ook als werken, dus ook in de weekenden en avonden etc. wordt hij gebeld. Dus ook al heeft hij een vrij dagdeel, dan nog bestaat de kans dat er interruptie plaats vindt en hij dus afgeleid is en met zijn hoofd bij het werk. Dan zijn we dus wel samen, maar eigenlijk ook niet.

De tijd is er dus wel zo nu en dan, maar het voelt niet oke, Afspraken maken over bellen e,d. weet ik ook dat ik het niet altijd kan vragen. Hij kan immers gebeld worden voor een nieuwe klus en die vinden altijd op korte termijn plaats. Dat maakt het ook moeilijker om samen tijd te plannen. Hij heeft nu toevallig een grotere klus die meer tijd in beslag neemt, zo weet hij dus voor de komende 2 weken wat hij gaat doen en wanneer, maar normaal gesproken is er niet zoveel duidelijkheid.



Vind het ook lastig om te scheiden wat door werk komt en wat door hem en wanneer ik mag zeggen dat het genoeg is..

Heb voornamelijk nu mijn dag niet, moet denk ik ook even uit een dipje komen en er goed over praten met hem. Vanmorgen hebben we het er wel over gehad, maar hij moest natuurlijk werken vandaag. We hebben het dus nog niet echt uit kunnen praten.

vergeef me de spelVouten ;)

Heel herkenbaar hoor! Ik had ook dagen en weken dat je het minder kan verkroppen dan andere momenten!



Ik las bij jouw stukje:

Ik beschouw telefoneren met klantencontacten etc ook als werken, dus ook in de weekenden en avonden etc. wordt hij gebeld. Dus ook al heeft hij een vrij dagdeel, dan nog bestaat de kans dat er interruptie plaats vindt en hij dus afgeleid is en met zijn hoofd bij het werk. Dan zijn we dus wel samen, maar eigenlijk ook niet.

Dit herken ik ook heel erg! Bij mijn partner gaat ook altijd die telefoon! Hij moet hem vaak wel nemen, want ze hebben dag en nacht chauffeurs aan het werk die tegen van alles aan lopen. Daar ben ik nu een beetje aan gewend en het wordt al minder. Op bijzondere uitjes, zoals een etentje zit hij gelukkig niet steeds te bellen. Soms zet hij hem een uurtje uit, of op stil. Daarna kan altijd even teruggebeld worden. Vaak kost het dan maar een kwartiertje en het is niet midden in een leuk gesprek.

Ik heb gisteravond alles eruit gegooid bij mijn vriend en dat luchte op. Maar ja het feit blijft gewoon dat ik erg onzeker ben over de toekomst, je weet immers maar nooit hoe het allemaal loopt. Ik geef hem nu even die ruimte die hij nodig heeft om alles op te knappen, al heb ik erbij gezegd dat ik ook een leven heb en dat leven gaat ook door.



@ Noli:

Jeetje ook een heel verhaal.Heeeel herkenbaar, zou dus zo mijn verhaal kunnen zijn.  Mijn vriend is ook een workaholic, altijd al geweest sinds ik hem ken. Hij kan dagen en weken achter elkaar werken en dan als hij ineens een rustige avond heeft dan stort hij in en valt hij in slaap.

Soms denk ik ook wel eens waarom neem je al die klussen aan, geld is toch niet het belangrijkste? Tijd met elkaar is nog kostbaarder.

Gelukkig heb ik duidelijke afspraken gemaakt. Hij weet dat het eten rond half 7 klaar staat en dan komt hij ook, maar daarna gaat hij rustig weer terug. Ik vraag van te voren "Ga je nog werken savonds?" Dan plan ik dan gewoon de avonden met vriendinnen of iets anders. Anders kan het voorkomen dat we nooit savonds samen zijn.

Ik herken het ook van het huishouden, ik doe alles, ik kook, ik was, ik maak schoon en meestal is het niet mijn rommel, maar meneer zijn rommel. Hij komt binnen rennen, smeert een broodje en laat mij met de resten zitten.

Jammer dat je vriend nauwelijks tijd heeft voor jou en z'n vrienden. Dat is het belangrijkste wat er bestaat!!!

IK weet hoe je je voelt, daarom *;!! Hopelijk heeft het opgelucht om je verhaal hier te posten. Mij wel!!

UP!



Als ik de laatste reacties zo lees valt het bij mij nog ontzettend mee.

Kan me heel goed voorstellen dat je gefrustreerd raakt als hij continu met zijn werk bezig is, ook bijv door te bellen als je samen eindelijk weg bent/tijd hebt voor elkaar.

Ik ben nu aan het wachten op mijn vriend, komt zo thuis en dan gaan we samen een bestelling ophalen. Deze is aan de andere kant van het land, dus ver en lang rijden. Hij vroeg me heel lief of ik mee wilde, tuuuuuuurlijk wil ik mee.

Vinden we beide prima, mooi zitten in de auto, evengoed samen en soms enkel muziek lusiteren en dan weer hele gesprekken.

Ideale combinatie van werk en tijd voor elkaar!

:D

Hoe is het bij jullie inmiddels???

Blsckpearl: vooral met jou, na je eigen topic......ben ff benieuwd.

hallo allemaal..

heb het een tijdje meegelezen maar wil toch even een reactie geven..



Zelf ben ik een vrouw met een eigen zaak en mijn partner werkt gewoon in loondienst bij een baas..

Het is idd hard werken, maar wat ik niet begrijp is waarom jullie mannen ook savonds zo bezig zijn.. Ok je investeerd wat meer tijd, maar zoveel???

Ik werk tot zo'n 6 uur savonds en 1x per week voor de boekhouding.. maar de rest van de avonden zijn me toch echt heilig...

Hoe het bij de anderen zit weet ik niet, maar mijn partner zit in de internationale transport. Dat houdt dus in, dat hij 24 uur per dag mensen voor zich heeft werken die hem kunnen bellen voor informatie of wanneer er problemen zijn. Ook betekent dat, dat als er 's avonds een chauffeur binnen komt, zijn papieren verwerkt en ingenomen moeten worden. De vrachtauto moet ten slotte al weer vroeg weg, vaak met een nieuwe chauffeur erop! Ook is mijn vriend verantwoordelijk voor het wassen en verdere onderhoud van de auto's. Dat gebeurd dus op de tijden dat er niet gereden wordt, meestal niet de gunstigste tijden helaas.

Hoi Allemaal,

Leuk onderwerp ! Mijn man en ik willen samen een bedrijf beginnen, zodoende ben ik wel nieuwsgierig naar jullie verhalen. Voor zover begrijp ik dat in jullie geval het vaak zijn bedrijf is en dat jullie je daarmee niet echt verbonden voelen, klopt dat ? Misschien zie ik het ook allemaal veel te rooskleurig in......ons plan is in ieder geval dat ik in loondienst blijf (waar ik nu werk dus) en dat hij iets gaat opstarten, met mij als soort van back-up of ondersteuning of hoe je het ook wil noemen. Het is niet de bedoeling dat ik echt ga meedraaien in het bedrijf maar zaken daaromheen ga regelen (vergunningen en zo). Ben wel benieuwd of jullie het echt zien als "zijn"bedrijf of als iets van jullie samen of dat dat nog kan komen.



Groeten Noora

Hier weer  veel onzekerheid. Mijn vriend heeft eigenlijk ook genoeg van het bedrijf, maar zit vast aan de lease van de vrachtwagens. Nu speelt hij met de gedachte om zelf weer te gaan rijden. Maar dat zie ik dus echt niet zitten! Het zou gaan op nog weer eens 5 jaar! Dat ik dus alleen zit bij de kinderen, en hij alleen in het weekend thuiskomt.

Ik heb hem al gezegd, dat ik dat niet zou kunnen accepteren. Voor mezelf en voor hem. Dat ik het alleen moet doen en hij de kinderen nauwelijks ziet. Komt nog bij dat onze oudste er erg moeite mee heeft als papa weer weg is. Huilbuien en dwarsigheid.

Ik snap dat er iets zal veranderen, maar als hij weer gaat rijden, gaat onze relatie er aan. Ik doe het namelijk niet meer. Ik heb jaren van mijn leven afgewacht tot de grote doorbraak, en doe dit niet nog eens 5 jaar voor het afbouwen. De koek is op...

Hier weer  veel onzekerheid. Mijn vriend heeft eigenlijk ook genoeg van het bedrijf, maar zit vast aan de lease van de vrachtwagens. Nu speelt hij met de gedachte om zelf weer te gaan rijden. Maar dat zie ik dus echt niet zitten! Het zou gaan op nog weer eens 5 jaar! Dat ik dus alleen zit bij de kinderen, en hij alleen in het weekend thuiskomt.

Ik heb hem al gezegd, dat ik dat niet zou kunnen accepteren. Voor mezelf en voor hem. Dat ik het alleen moet doen en hij de kinderen nauwelijks ziet. Komt nog bij dat onze oudste er erg moeite mee heeft als papa weer weg is. Huilbuien en dwarsigheid.

Ik snap dat er iets zal veranderen, maar als hij weer gaat rijden, gaat onze relatie er aan. Ik doe het namelijk niet meer. Ik heb jaren van mijn leven afgewacht tot de grote doorbraak, en doe dit niet nog eens 5 jaar voor het afbouwen. De koek is op...

Hoi June,



hoe gaat het vandaag? Zijn de gemoederen weer bedaard of is het menes gebleven?

Begrijp goed wat je bedoeld, helemaal omdat jullie ook kids hebben. Ik hoop niet dat hij zal "vluchten" in werk waardoor hij wegloopt van de problemen. Wil je man meer rijden dan op de zaak zijn? Mist hij het echt of is het zoals ik net aangaf meer vluchtgedrag?

Jammer dat ik je niet kan helpen, het is moeilijk en helemaal als je gevoel zegt dat "de koek op is".



Ben benieuwd en hoop dat jullie tot een compromis kunnen komen waarbij jullie beiden goed uitkomen. Rijdt hij lange afstanden dat het een week duurt of zou hij bijvoorbeeld ook 1 dag in de week kunnen rijden voor de afwisseling?

@ mootje *; dank. Blijkbaar hebben we meer gemeen met elkaar dan een lijntopic ;).

Het heeft mij ook opgelucht hoewel ik nog steeds niet goed weet wat ik nou wil en hoe het nu verder moet. Heb het in ieder geval uitgesproken, dat is al een stap verder.

Ik ontmoet je weer op 'voor iedereen'..

Hoi Noli. Ja, het is wat rustiger. Hij zegt dat het zo'n vaart niet zal lopen. Maar ik heb aangegeven dat ook als het pas over een jaar zou gebeuren, ik dit meer ga trekken, en ook niet wil. Mijn vriend zou dan weer internationaal gaan rijden, dus echt hele weken van huis. Ik blijf achter met kinderen die hun vader verschrikkelijk missen en alles komt op mijn schouders. Ik denk wel eens: als hij echt weer wil rijden, moet ik daar dan niet achterstaan? Maar ik vind eigenlijk, dat ik de laatse 7 jaar al mijn eigen behoeftes heb onderkend en hem genoeg heb gesteund.



Het eerste jaar dat mijn zoon er was reed hij ook nog. Dat heeft mij zoveel gekost... hij is toen net op tijd gestopt met rijden. De gedachte dat hij nu weer wil beginnen is genoeg om mij te frustreren. Ik ga niet meer afwachten tot het beter wordt. In dat geval kies ik waarschijnlijk voor mijn eigen welzijn en dat van onze kinderen.

June en alle andere meiden die het moeilijk hebben met het werk van hun man/vriend *;!



Grrr, ik kom even stoom afblazen. Heb ivm tijdsnood (en dan ben ik nog niet eens ondernemer ) een tijdje niet gereageerd maar loop nu zo gefrustreerd rond dat ik spontaan aan jullie allemaal dacht .

Ik ben de laatste tijd erg druk geweest, vriend ook zoals gewoonlijk. Nou zou hij vandaag komen, lekker een dagje voor ons twee. Gister zei hij dat hij zo rond de middag komen zou, toen vroeg ik: een uurtje of half twaalf?

Ja!



Het is inmiddels half drie.

Wilde hem net bellen maar bedacht dat ik dan onze dag wel eens helemaal zou kunnen verpesten omdat ik niet echt het gevoel had dat ik veel begrip zou kunnen opbrengen voor wat er dan ook maar tussen gekomen is, dus ik stuurde een sms met de vraag waarom ik hem nog niet gezien had terwijl hij 3,5 uur geleden hier al zou zijn.

Krijg ik terug dat ie net wakker schrikt.



Ben ik niet belangrijk genoeg? Als ie niet werkt dan slaapt ie...

Ik voel me net zo'n dom gansje dat de hele dag zit te wachten tot vriendlief eens een beetje aandacht geeft.

En als ie straks komt is het weer mis, ik voel het gewoon. Dan zeg ik tegen mezelf: Piepie, normaal doen, maar dan ben ik me toch een partijtje chagarijnig, oef.

En we zouden vanmiddag op visite, haha ik kan wel alvast afbellen, het is vier uur voor hij hier is, een uurtje ruzieën en een half uur rijden, dan komen we daar als ze eten gaan. Stom, we worden ongeveer nu verwacht.

O ja, ik heb hem om half elf ook wakker gebeld, toen zei hij zelfs nog: ben er met een goed uur.

Gezellig hoor.

Waarom kan ik wat dit betreft niet relativeren?

Vanmorgen nam ik me voor om vandaag heel lief met hem te zijn, hij zat niet zo lekker in z'n vel en het knokken voor zijn zaak wordt hem ook soms wat teveel.

Ik zou vandaag gaan zorgen dat hij er weer zin aan kreeg en morgen  met frisse moed zou beginnen.

Hoe doen jullie dit? Blijven jullie wel aardig of verpest je ook jullie dag? (dus ook die van jezelf?)

Dat was het weer, bedankt dat ik ff kon afreageren hier.



Hoop dat jullie een gezellige dag hebben vandaag, ik ga ook m'n best doen!