Twee liefdes vervolg

He Marla,



Dacht dus mooi een berichtje voor je te hebben achtergelaten. Wat denk je... Is het gewoon verwijderd omdat een Mabel007 vond dat het hier (bij de topics) niet hoorde. Jammer. Misschien kan de Angel het aan je doorsturen, naar je email. Het was een heel verhaal, pfft... Sorry...



Liefs, een zwaar geïrriteerde Delena!

Lieve Delenaxx, ik baal ook verschrikkelijk.

Ik las dat je berichtje echt verdwenen is.

In ieder geval heel erg bedankt dat je de moeite hebt genomen om mij te antwoorden, heel erg lief!

Als je nog een keer zin hebt (of tijd) schrijf me nog eens op de topic twee liefdes, ik volg het regelmatig, alhoewel ik wel eens twijfel of het me zoveel goed doet.

Maar ja, ik schreef al eens eerder, los laten is niet mijn sterkste kant.

Ik vond jou verhaal zo goed om te lezen, ik vond het top dat er ook eens zo'n verhaal langs kwam.

Je wordt niet echt vrolijk als je de topic te lang volgt,jou verhaal heeft mij echt goed gedaan.

Ik begin langzaam maar zeker mijn draai in mijn leven weer terug te vinden, zonder die ene grote liefde.

Mijn gezin geeft me ook heel veel liefde en rust, dat is mij ook heel veel waard.

liefs Marla

Lieve Delenaxx,

Lief Dubiootje,



Ik heb je geprobeerd te mailen, maar het e-mail adres klopt niet  ( hotmail.com(dubiootje@ ) ??

Ik heb hem opgeslagen, dus als ik nog je juiste adres heb stuur ik m door, en via angel zou ook mijn adres doorgeven, dus dat moet ook nog komen . Nu even antwoord op deze vragen



[Natuurlijk heeft het een rol gespeeld. Ik heb jaren met een masker opgelopen,]



Ik ben benieuwd wat je hiermee bedoelt, kun je dat uitleggen?



Jaren heb ik al, dat ik denk, ik moet van deze man houden, het is een goede man, hij houdt vanmij, hij is attent, zorgzaam, integer, etc. Alles wat ik uitsprak als ik verdrietig was, of een drankje ophad, stopte ik weer weg. Ik hield mezelf voor de gek, of ik had ergens het gevoel dat het was zoals het was en ik dat maar moest accepteren. Dat masker, hield voor mij in, maar meegaan in het ideale stel wat we voor de buitenwereld toch ergens wel waren. 



[en toen ik gevoelens kreef voor een ander dacht ik dit er even bij te kunnen doen, vervolgens bleek er helemaal geen ruimte te zijn voor 2 en viel voor mij een puzzel op z'n plek.]



Waarom was er geen ruimte voor nr. 2? Was je huwelijk zo verstikkend, vond je het emotioneel niet vol te houden?

Ik keek in mijn huis rond en dacht moet ik dit allemaal missen ? Moet ik mijn kinderen het aandoen dit gezin op te breken. Toen ik dacht, nee dan maar slecht, en een minnaar erbij, was er een grote opluchting. Ik kon dit erbij doen. N paar weken later stikte ik bijna bij het idee naar huis te moeten, ik had de neiging naar de andere kant van Nederland te rijden, onvindbaar te zijn, en desnoods maar er helemaal niet meer te zijn. Dit voelde zo sterk, daar ben ik ontzettend van geschrokken, heb het even de tijd gegeven, tot het weer wat afzwakte, maar weg ging dat gevoel niet meer. Voor mij had het niets eens zoveel te maken met nr. 2,  Ik stikte in mijn huwelijk.

Ik heb het ook te ver laten komen, achteraf zijn er zoveel tekenen geweest dat ik me ongelukkig voeld, heb het ook aan de psycoloog en begeleider van ons kind aangegeven, maar de problemen destijds met 1 van onze kinderen maakte dat dat prioriteit 1 was, en de rest stopte ik weg... voor later.. en dat was dus nu.





[Natuurlijk wil ik hem nu hebben. Maar ik besef heel goed, dat ik geen 20 ben en maar eens wat kan uitproberen, Het verlangen naar hem zal ook zeker mijn handelen beinvloeden, daarom probeer ik mijn gevoel niet de boventoon te laten voeren in mijn contact naar hem op dit moment.]



Ik ben blij dat te horen, volgens mij ben je ook wel verstandig genoeg om je aan dat voornemen te houden



Maar blijft een hele lastige .... !!!



[Dit is een moeilijk punt, ik proef het min of meer tussen de gesprekken door. Hij zegt dit niet letterlijk. Hij zegt niet bang te zijn mij te verliezen. Ik heb hem wel gezegd dat ik wel voor hem ga en hem de tijd en ruimte geef om tot een beslissing te komen maar dat voor mij het eindpunt bereikt wordt als de pijn de boventoon gaat voeren. Van dit soort dingen wordt hij onzeker zegt hij en hij wil dat ik positieve dingen zeg omdat hij daar sterker van wordt.]



Blijkbaar wordt hij net zo heen en weer geslingerd tussen zijn gevoelens als jij (en wij allemaal ). Je weet dat de ander van je houdt, maar toch zoek je steeds weer die bevestiging. Als je die niet (genoeg) krijgt, begin je te twijfelen en heb je de neiging je uit zelfbescherming terug te trekken. In jouw antwoord zit een fikse reserve ingebouwd; geen wonder dat hij onzeker wordt. Maar ik denk dat wij het stadium gepasseerd zijn dat we nog onvoorwaardelijke liefde beloven... Zelfs al voelt het zo, zullen we eerst voor onszelf kiezen en in tweede instantie voor onze kinderen. Als een geliefde op de derde plaats komt (in het gunstigste geval dus) kun je nauwelijks meer spreken van onvoorwaardelijke liefde. En dan kan er dus ook van alles tussenkomen. That's life.



We proberen wel eerlijk te zijn naar elkaar. Het liefst zou ik zeggen, geef je relatie op, trek bij mij in en we zien wel ! Maar dat kan niet, daarvoor voel ik toch teveel verantwoordelijkheid naar de kinderen, sterker nog als wij de relatie een kans willen geven moeten we dat niet doen. Toch weet ik soms niet wat hij wil horen, soms doet hij een beetje onverschillig over onze relatie, van we zien wel, misschien is het over 3 maanden over, en soms zoekt hij zo'n zekerheid,... Je weet niet zo gauw wat het juiste is om te zeggen, daarom probeer ik maar gewoon eerlijk te zijn, en  niet de dingen te zeggen die hij misschien wil horen. Daar twijfel ik dan weer over, want wat is nou wijsheid ??



[Hij heeft mij gezegd zakelijk de dingen op een rijtje te willen hebben en het feit dat hij een ander heeft wil hij ook eigenlijk niet gaan zeggen,]



Dat lijkt me ook zeer zeker niet verstandig... hoewel, als hij zijn huwelijk naar de knoppen wil helpen is het wel een effectieve manier.





[hij wilde min of meer de situatie zo slecht maken dat er geen ontkomen meer aan was.]



Poe.... dat is niet erg netjes. Het lijkt er idd op dat hij erg bang is. Hij heeft er dus zelf op aangestuurd dat het zover zou komen, maar nu weet hij zich geen raad met de situatie.

Ik merk dat hij wel bang is voor veroordeling, hij heeft een zaak,ons dorp is niet groot, hoe gaanmensen daarop reageren ? Tevens heb ik al gemerkt dat zijn sociale omgeving toch wat anders in elkaar steekt, vrouwen die niet werken, in een heel  klein wereldje leven, dol zijn op roddelen, en gescheiden vrouwen veroordelen bij voorbaat, en ze ook zien als bedreiging. Zijn vrouw haat de status van fgescheiden vrouw zei hij tegen me, moet ik van zo'n vrouw verwachten dat ze toestemt in een scheiding ? Zij zal zich met hand en tand verzetten, ook al is er niks meer, Overigens had ze over mij ook al wat te vertellen, had gehoord dat ik ging scheiden, en hoewel ze mij 2 x in haar zaak gezien heeft en 2 x bij AH, denkt ze mij blijkbaar te kennen en te mogen veroordelen. Daarom  dubiootje doet het ook zo'n pijn. Het is niet alleen meer nr 2 en ik, maar alle toestanden er om heen en ik vraag me af of we dat uiteindelijk zullen redden. Het gevoel is goed, van 2 kanten, maar met alleen liefde kom je er niet. !!





[Ik weet niet of ik nu nog wil wachten, deze pijn, wordt alleen maar erger als de relatie dieper wordt, en ik weet niet of ik dat wel aankan. Ik heb me heel sterk gevoeld afgelopen 2 maanden, maar wat deze man betreft ben ik zeer kwetsbaar.]



Pfff meid, dat herken ik helemaal. Een echte achilleshiel, die nr. 2. Maar ik ben ervan overtuigd dat je ook de kracht in je hebt om een afscheid van nr. 2 te overleven als het zo ver zou komen (dit zeg ik ook even hardop tegen mezelf ). Het is iets heel geks en bijna surreëels, zo'n verboden liefde. Het staat zo buiten je gewone bestaan en is tegelijkertijd zo alom aanwezig. Het lijkt wel op een obsessie of een verslaving, vind ik. Je gaat er rare dingen door doen en denken, die je niet van jezelf verwacht had. We lezen hier op het forum de verhalen en vinden er herkenning in. We smalen wat om de naïeve minnaressen die zich door hun gm van alles op de mouw laten spelden. Van een afstand bezien is het zo doorzichtig. En allemaal, stuk voor stuk denken we dat het bij ons anders is, dat ons gevoel speciaal is, een unieke, meeslepende liefde die wel voorbestemd móet zijn. Hij meent het, ik zie het in zijn ogen, ik hoor het aan zijn stem... Hij wil echt voor mij gaan.



Ik geloof dat dat in veel gevallen ook zo is, dat die minnaressen heus niet allemaal zo dom zijn dat ze zich door mooie praatjes om de tuin laten leiden. Hij meent het echt als hij zegt dat hij een ongelukkig huwelijk heeft, dat hij nog nooit zoiets heeft gevoeld als voor haar, dat hij zou willen dat hij haar 20 jaar eerder was tegengekomen, dat hij het liefst elke nacht bij haar zou slapen... Maar die woorden betekenen precies wat ze betekenen, niets meer. Het betekent niet dat hij stappen zal ondernemen om zijn vrouw te verlaten.



Jouw nr. 2 heeft gezegd dat hij zijn vrouw zal verlaten, alleen nog niet wanneer. Wacht maar af, lieve Tinkel. Als deze man jou waard is, zal hij voor je vechten. Je weet zelf wat voor een gevecht het is als hij de moeilijke keuze maakt. Het is voor nu 'out of your hands'.

Het ligt nu bij hem.



Lief dubiootje, je zegt het heel goed. Het zijn tot nu toe allemaal woorden, en daar heb ik niet zoveel aan. Ik moet erop vertrouwen, of anders afscheid gaan nemen. Waanner ik zover ben hoop ik dat dat lukt, ik ben zelf niet overtuigd dat ik dit lang vol ga houden op deze manier. Ik weet niet hoelang jij het al volhoudt, maar is het voor jou nog steeds zo dat de mooie momenten belangrijker zijn dan alle pijn ?

Ik wou dat ik het allemaal wist, maar zoals je zegt, voorlopig is het out of my hands, of toch niet ??



Liefs, Tinkeltje

Lieve Tinkeltje,



even een *; voor jou. Wat een moed en kracht heb je getoont door toch je nr1 te verlaten en te kiezen voor je zelf. Meis, ik hoop dat je snel wat meer duidelijkheid krijgt bij je nr2. En blijf opkomen voor jezelf he? Vergeet niet dat jezelf altijd de belangrijkste bent.

Blijffie,

dank je, omdat ik nu weet dat het dus bij mannen niet altijd zo is, zo van, afgesloten klaar en vergeten! Dacht nl dat de 'mijne', mij wel gauw vergeten zou zijn, en gelukkig is dat niet altijd zo, sorry dat het zo onduidelijk is, maar voor mijn gevoel was dat voor  mij positief dat jij nog steeds aan haar denkt,

Dayenne, fijn dat je beschreven hebt hoe of dat contact weer begon, en ja, heb hem inmiddels weer gezien! Op zijn initiatief, we hebben gepraat, geknuffeld en gehuild en zijn het erover eens dat we voorlopig bij onze gezinnen blijven, en elkaar heel af en toe zullen zien, dus nu heb ik er eindelijk vrede mee, groetjes Anna

Lief twijvelaartje,



Ben ook best trots op mezelf, vooral omdat het me tot nu toe alleen maar goed gedaan heeft, de stap te zetten. Het is vervelend dat ik alle emoties van een nr 2 erbij krijg, maar ja, de mooie momenten zijn ook te mooi om waar te zijn, dus daar teer ik maar een beetje op.



En anaiani, wat geweldig dat je wat rust hebt nu je toch je nr 2 weer hebt kunnen zien en jullie, zij het op een laag pitje, contact hebben. Als het voor jou voorlopig voldoende is, dan is het goed.Beter dan al dat verdriet. 



Liefs, Tinkeltje

hoi allemaal,



Heb weer even bijgelezen na mijn eerste posting, begin januari.

Het valt me toch zwaar om te proberen mijn huwelijk weer op de rails te krijgen en mijn nr.2 uit mijn systeem te krijgen.

Wat het makkelijker zou moeten maken is het feit dat hij mij gedumpt heeft voor een excollega (van ons fililaal). Ik kan het moelijk loslaten, komt wschl. ook omdat wij elkaar zo nu en dan op het werk treffen.

Dat hij mij in eerste instantie vertelde bij zijn vrouw weg te zijn had ik hoop!

Na 2 minuten bleek dit echter te zijn vanwege gevoelens voor mijn oudcollega!

Mijnheer gaf doodleuk aan dat zijn insteek nooit is geweest, het starten van een relatie en dat het hem om de sex ging.

Dan ben ik blij dat ik uiteindelijk je ware aard heb gezien, gaf ik aan. En dat ik niet diegene hoef te zijn die straks misschien te maken krijgt met een man die wederom op zoek gaat (buiten de deur) naar aanvullende sex.

Dat goedkope gevoel gaat maar niet weg, ondanks de gesprekken die ik later nog met hem heb gevoerd.

Waarin hij aangaf in het begin in de war van mij te zijn geweest en mij een mooie vrouw te vinden. En alles wat hij tegen me had gezegd, dat heeft hij wel gemeend! Ik zal het moeten leren accepteren en een plek geven. Maar het erge is dat ik diep in mijn hart weet dat als hij voor mij had gekozen ik er voor was gegaan!.

Blijffie,

dank je, omdat ik nu weet dat het dus bij mannen niet altijd zo is, zo van, afgesloten klaar en vergeten! Dacht nl dat de 'mijne', mij wel gauw vergeten zou zijn, en gelukkig is dat niet altijd zo, sorry dat het zo onduidelijk is, maar voor mijn gevoel was dat voor  mij positief dat jij nog steeds aan haar denkt,

Dayenne, fijn dat je beschreven hebt hoe of dat contact weer begon, en ja, heb hem inmiddels weer gezien! Op zijn initiatief, we hebben gepraat, geknuffeld en gehuild en zijn het erover eens dat we voorlopig bij onze gezinnen blijven, en elkaar heel af en toe zullen zien, dus nu heb ik er eindelijk vrede mee, groetjes Anna

Nee hoor. Mannen doen wel altijd stoer, maar ik kan natuurlijk niet voor alle mannen spreken, maar ik denk dat dat lang niet altijd opgaat.

Lees het boek ''de duivelsdriehoek'' maar eens van Caroline Roodvoets.



Volgens de schrijfster zijn er mannen met ex-minnares die zich na 10!

jaar nog afvragen of ze de juiste keuze hebben gemaakt (ik ben al 2 jaar goed op weg... schrikbeeld!!!)

hoi allemaal,



Heb weer even bijgelezen na mijn eerste posting, begin januari.

Het valt me toch zwaar om te proberen mijn huwelijk weer op de rails te krijgen en mijn nr.2 uit mijn systeem te krijgen.

Wat het makkelijker zou moeten maken is het feit dat hij mij gedumpt heeft voor een excollega (van ons fililaal). Ik kan het moelijk loslaten, komt wschl. ook omdat wij elkaar zo nu en dan op het werk treffen.

Dat hij mij in eerste instantie vertelde bij zijn vrouw weg te zijn had ik hoop!

Na 2 minuten bleek dit echter te zijn vanwege gevoelens voor mijn oudcollega!

Mijnheer gaf doodleuk aan dat zijn insteek nooit is geweest, het starten van een relatie en dat het hem om de sex ging.

Dan ben ik blij dat ik uiteindelijk je ware aard heb gezien, gaf ik aan. En dat ik niet diegene hoef te zijn die straks misschien te maken krijgt met een man die wederom op zoek gaat (buiten de deur) naar aanvullende sex.

Dat goedkope gevoel gaat maar niet weg, ondanks de gesprekken die ik later nog met hem heb gevoerd.

Waarin hij aangaf in het begin in de war van mij te zijn geweest en mij een mooie vrouw te vinden. En alles wat hij tegen me had gezegd, dat heeft hij wel gemeend! Ik zal het moeten leren accepteren en een plek geven. Maar het erge is dat ik diep in mijn hart weet dat als hij voor mij had gekozen ik er voor was gegaan!.

Vissen 12: ik heb niet veel respect voor die meneer, sorry! Vergeet hem asap!

Blijffie,

En wat nu als jou nr2 bv morgen contact met je opneemt, wat zou je dan NU doen??? En vind/vond jij het beter helemaal geen contact meer te hebben?? Dat vraag ik omdat ik nu nog smscontact heb met nr2, hij blijft volhouden mij niet kwijt te willen, te wachten, maar wil me niet meer zien?? En de dagelijkse telefoontjes zijn ook helemaal over, heb het gevoel dat mijn leven hem niet meer interesseert, hij mailt ook niet meer, maar wil wel dat ik van hem blijf houden, wat ik ook de rest van mijn leven zal doen hoor, want ik hou echt van hem, snap jij hem??? groetjes Anna

quote: vissen12 reageerde



hoi allemaal,



Heb weer even bijgelezen na mijn eerste posting, begin januari.

Het valt me toch zwaar om te proberen mijn huwelijk weer op de rails te krijgen en mijn nr.2 uit mijn systeem te krijgen.

Wat het makkelijker zou moeten maken is het feit dat hij mij gedumpt heeft voor een excollega (van ons fililaal). Ik kan het moelijk loslaten, komt wschl. ook omdat wij elkaar zo nu en dan op het werk treffen.

Dat hij mij in eerste instantie vertelde bij zijn vrouw weg te zijn had ik hoop!

Na 2 minuten bleek dit echter te zijn vanwege gevoelens voor mijn oudcollega!

Mijnheer gaf doodleuk aan dat zijn insteek nooit is geweest, het starten van een relatie en dat het hem om de sex ging.

Dan ben ik blij dat ik uiteindelijk je ware aard heb gezien, gaf ik aan. En dat ik niet diegene hoef te zijn die straks misschien te maken krijgt met een man die wederom op zoek gaat (buiten de deur) naar aanvullende sex.

Dat goedkope gevoel gaat maar niet weg, ondanks de gesprekken die ik later nog met hem heb gevoerd.

Waarin hij aangaf in het begin in de war van mij te zijn geweest en mij een mooie vrouw te vinden. En alles wat hij tegen me had gezegd, dat heeft hij wel gemeend! Ik zal het moeten leren accepteren en een plek geven. Maar het erge is dat ik diep in mijn hart weet dat als hij voor mij had gekozen ik er voor was gegaan!. Vissen 12: ik heb niet veel respect voor die meneer, sorry! Vergeet hem asap!

he blijffie,



Heel herkenbaar hoe je dit zo stelt nl. "respectloos". Dit is ook het allerlaatste woord wat ik tegen hem heb gezegd!

En nu alleen nog proberen hem definitief uit mijn systeem te deleten..

Wschl. heeft dat nog wat tijd nodig.....

Lief Tinkeltje,Bedankt voor je uitgebreide reactie. Hieronder de mijne ;-)[Jaren heb ik al, dat ik denk, ik moet van deze man houden, het is een goede man, hij houdt vanmij, hij is attent, zorgzaam, integer, etc. Alles wat ik uitsprak als ik verdrietig was, of een drankje ophad, stopte ik weer weg. Ik hield mezelf voor de gek, of ik had ergens het gevoel dat het was zoals het was en ik dat maar moest accepteren. Dat masker, hield voor mij in, maar meegaan in het ideale stel wat we voor de buitenwereld toch ergens wel waren.]Bij mij lag de situatie anders, maar je laatste zin herken ik wel. Ik heb ook lang de schijn opgehouden dat wij het zo goed en leuk hadden; ik ging het zelf geloven. Als dan eenmaal je ogen opengaan, is het wel een schok wat je aantreft. Hoe was de rol van jouw nr. 2 daarin? Was het puur zijn aanwezigheid in je leven, het feit dat je (onverwachts) in staat was gevoelens voor een ander te koesteren? Of heb je met hem ook daadwerkelijk gesprekken gevoerd die je tot de conclusie leidden dat je huwelijk niet was wat je dacht? [Ik keek in mijn huis rond en dacht moet ik dit allemaal missen ? Moet ik mijn kinderen het aandoen dit gezin op te breken. Toen ik dacht, nee dan maar slecht, en een minnaar erbij, was er een grote opluchting. Ik kon dit erbij doen. N paar weken later stikte ik bijna bij het idee naar huis te moeten, ik had de neiging naar de andere kant van Nederland te rijden, onvindbaar te zijn, en desnoods maar er helemaal niet meer te zijn. Dit voelde zo sterk, daar ben ik ontzettend van geschrokken, heb het even de tijd gegeven, tot het weer wat afzwakte, maar weg ging dat gevoel niet meer. Voor mij had het niets eens zoveel te maken met nr. 2, Ik stikte in mijn huwelijk. ]Ik denk dat de ruimte die je aan een nr. 2 geeft, feitelijk ruimte is die je voor zichzelf opeist. Je zit samen toch in een zeepbel, beschermd van de buitenwereld, niemand die weet waar je bent en wat je doet. Jouw eigen tijd en ruimte. Die momenten worden meestal zeldzaam na jarenlang huwelijk en met een routine van kinderen, werk, huishouden enzovoorts. Een affaire is een soort toevluchtsoord. Je geeft jezelf met die "gestolen momenten" (gestolen van wie eigenlijk??) het recht om voor één keer voor jezelf te kiezen en je eigen behoeften voorop te stellen. Op het moment dat ik voor de bijl ging zag ik dat niet zo, nu inmiddels wel. Ik snakte naar lucht. (Ik zie nu dat hij het bijna gelijk hebt geformuleerd: je stikte in je huwelijk). [Ik heb het ook te ver laten komen, achteraf zijn er zoveel tekenen geweest dat ik me ongelukkig voeld, heb het ook aan de psycoloog en begeleider van ons kind aangegeven, maar de problemen destijds met 1 van onze kinderen maakte dat dat prioriteit 1 was, en de rest stopte ik weg... voor later.. en dat was dus nu. ]Achteraf denk ik ook dat we jaren geleden de boel nog wel hadden kunnen redden, mits nr. 1 dan wel bereid was geweest daaraan bij te dragen. Ik merk dat ik nu de neiging heb om de stellen om me heen te waarschuwen op tijd in te grijpen… je ziet zo vaak dezelfde problemen terug: drankmisbruik of ander verslaafd gedrag, vrouwen die veel te veel pikken, stellen die na de komst van kinderen geen tijd meer voor elkaar vrijmaken. Het zijn situaties die prima in de kiem te smoren zijn, maar als ze jaren aanslepen en gestaag verergeren, is een scheiding uiteindelijk onvermijdelijk.We proberen wel eerlijk te zijn naar elkaar. Het liefst zou ik zeggen, geef je relatie op, trek bij mij in en we zien wel ! Maar dat kan niet, daarvoor voel ik toch teveel verantwoordelijkheid naar de kinderen, sterker nog als wij de relatie een kans willen geven moeten we dat niet doen. Toch weet ik soms niet wat hij wil horen, soms doet hij een beetje onverschillig over onze relatie, van we zien wel, misschien is het over 3 maanden over, en soms zoekt hij zo'n zekerheid,... Je weet niet zo gauw wat het juiste is om te zeggen, daarom probeer ik maar gewoon eerlijk te zijn, en niet de dingen te zeggen die hij misschien wil horen. Daar twijfel ik dan weer over, want wat is nou wijsheid ??Lastig inderdaad, maar ik denk dat eerlijkheid toch de beste weg is. Bij jou staan verstand en gevoel tegenover elkaar en dat kun je ook best zeggen. Dat je gevoel roept dat je hem 24/7 om je heen wilt hebben, maar dat je verstandelijk weet dat dat niet zou werken en dat je ook om je kinderen wilt denken (enz. enz. ). Hij is duidelijk op zoek naar bevestiging van jou, niet alleen van je gevoelens maar ook van je beschikbaarheid. Het is wel belangrijk daar duidelijk in te zijn en te proberen geen dubbele signalen af te geven. Een open gesprek over wat jullie van elkaar kunnen verwachten lijkt me op dit moment wel vereist. Hij zoekt misschien garanties en moet begrijpen dat jij die niet kunt en wilt geven. Maar dat je bijv. wel kunt garanderen dat je alles zal doen om de relatie te laten slagen als die binnen handbereik zou komen, zelfs als dat betekent tijdelijk afstand nemen. Je kan het ook concreet maken: ik wil het eerste jaar niet met je gaan samenwonen vanwege x, y en z. Beter nu duidelijk zijn dan de relatie later te zien stranden door irreële verwachtingen van beide kanten.[Ik merk dat hij wel bang is voor veroordeling, hij heeft een zaak,ons dorp is niet groot, hoe gaanmensen daarop reageren ? Tevens heb ik al gemerkt dat zijn sociale omgeving toch wat anders in elkaar steekt, vrouwen die niet werken, in een heel klein wereldje leven, dol zijn op roddelen, en gescheiden vrouwen veroordelen bij voorbaat, en ze ook zien als bedreiging. Zijn vrouw haat de status van fgescheiden vrouw zei hij tegen me, moet ik van zo'n vrouw verwachten dat ze toestemt in een scheiding ?] Heel praktisch is het zo dat er weinig toe te stemmen is, omdat je een scheiding eenzijdig kunt aanvragen. En heel concreet is het zo dat hij kan gaan scheiden als hij dat wil. De vraag is niet of zijn vrouw dat wil, maar of híj dat wil. Hij kan zich achter heel veel dingen verschuilen, maar jij weet als geen ander dat het uiteindelijk je eigen keus is. Ik zag zelf ook op tegen de maatschappelijke veroordeling (viel me trouwens erg mee) en de status van gescheiden vrouw. En dan ging het nota bene over mezelf! En de kinderen waren natuurlijk een heel belangrijke en legitieme reden om niet te gaan scheiden. Maar als je het echt wilt, als je zeker weet dat je zo niet verder kunt en dat dit de meest verantwoordelijke keuze is... dan zet je door.Heel gemeen komt er een stemmetje in me op dat vraagt: "En haat jij ook niet de status van minnares?" Een even legitiem gevoel, lijkt me. Moet hij dan van jou verwachten dat je ermee akkoord gaat dat hij getrouwd blijft? [Zij zal zich met hand en tand verzetten, ook al is er niks meer, Overigens had ze over mij ook al wat te vertellen, had gehoord dat ik ging scheiden, en hoewel ze mij 2 x in haar zaak gezien heeft en 2 x bij AH, denkt ze mij blijkbaar te kennen en te mogen veroordelen.] Tja meid, wat verwacht je, je gaat met haar man naar bed! Ze zal je heus niet met open armen ontvangen. En inderdaad, dat zijn de complicaties waarmee je te maken krijgt als je uit die zeepbel stapt. Exen, schoonfamilie, stiefkinderen, wederzijdse vrienden, verjaardagen, ouderavonden, omgangsregelingen, alimentatie…Ik vraag me serieus af of ik niet beter af ben in die zeepbel, zolang die niet knapt. Ik las op een ander forum de uitspraak van een getrouwde man tegen zijn minnares, die vroeg of hij zijn vrouw ging verlaten: "dan zouden we alleen maar andere problemen hebben". Zij woest natuurlijk maar ik vond het wel een eye-opener. Want de problemen die je 'in the real world' tegenkomt als je besluit samen verder te gaan, zijn niet mis. En daardoor kun je tegenover elkaar komen te staan, terwijl je in de huidige situatie naast elkaar staat, een gevoel van "wij tegen de rest van de wereld". Deze situatie heeft enorm veel beperkingen en nadelen (het bedrog niet in de laatste plaats), maar biedt ook heel veel goeds. Het is zoals jij zegt: zolang de goede momenten blijven opwegen tegen de slechte... Ik zie dit bij mij zeker niet eeuwig doorgaan, maar ik wil er in elk geval van genieten zolang het duurt en zolang deze relatie een overwegend positieve bijdrage aan mijn leven levert.Ik heb al veel te veel mooie momenten laten verstieren door schuldgevoel. Jouw nr. 2 heeft gezegd dat hij zijn vrouw zal verlaten, alleen nog niet wanneer. Wacht maar af, lieve Tinkel. Als deze man jou waard is, zal hij voor je vechten. Je weet zelf wat voor een gevecht het is als hij de moeilijke keuze maakt. Het is voor nu 'out of your hands'. Het ligt nu bij hem. [Lief dubiootje, je zegt het heel goed. Het zijn tot nu toe allemaal woorden, en daar heb ik niet zoveel aan. Ik moet erop vertrouwen, of anders afscheid gaan nemen. Waanner ik zover ben hoop ik dat dat lukt, ik ben zelf niet overtuigd dat ik dit lang vol ga houden op deze manier. Ik weet niet hoelang jij het al volhoudt, maar is het voor jou nog steeds zo dat de mooie momenten belangrijker zijn dan alle pijn ? Ik wou dat ik het allemaal wist, maar zoals je zegt, voorlopig is het out of my hands, of toch niet ??]Wat hij doet is out of your hands, inderdaad. Maar jij kan jezelf wel beschermen door je grenzen aan te geven, door voor jezelf op een rijtje te zetten wat jij van hem verwacht en wat hij van jou mag verwachten, door hierover ook duidelijk tegen hem te zijn. Of de mooie momenten opwegen tegen de pijn? Goede vraag. Ja, zeg ik, nu ik van de mooie momenten geniet. Nee, roep ik in een periode waarin we elkaar niet kunnen zien: de pijn verteert me. Ik houd dat niet eindeloos vol, ik ben begonnen mezelf te beschermen door te proberen (emotioneel) afstand te nemen. Niet minder van hem houden, maar wel me minder afhankelijk van hem opstellen (daarmee bedoel ik emotioneel afhankelijk, in de zin dat mijn humeur in hoge mate door hem bepaald wordt). Dat is veel en veel makkelijker gezegd dan gedaan ;-)Je kunt me mailen op dubiootje-apenstaart-hotmail-punt-com! liefs,dubiootje

Hoi snoepje en alle anderen. Ik probeer heel soms nog wel mee te lezen maar dan loop ik zo ver achter...

Ik merkte dat het forum me ging beinvloeden. Ik ging meer denken en tobben dan ik wilde.

Ik heb nu de situatie geaccepteerd zo die is. Ik doe mijn dingetje thuis en bij mijn nr. 2 voel ik dat ik leef. Afgelopen november alweer 3 jaar een verhouding en nog steeds waanzinnig verliefd.

De eerste 2 jaar zagen we elkaar 1 x per week. Dat redden we nu niet meer. Als we elkaar 2 dagen niet hebben gezien dan wordt het gemis ondraaglijk.

We maken wel eens grapjes over dat het uitkomt. We nemen zo ontzettend veel risico dat we er eigenlijk niets van begrijpen dat het nog niet uitgekomen is.

Dom? Tja inderdaad en we zullen echt wel een keer op de blaren moeten zitten maar daar sta ik nu gewoon niet bij stil.

Nadenken en tobben heeft me niets geholpen. Ik durf gewoon de stap niet te zetten, punt uit.

Ik heb gisteren toch maar weer een zomervakantie geboekt. Mijn maag draaide om bij het idee alleen al om weer 2 weken zonder hem....maar wat ik al zei, doe gewoon mn dingetjes.



In december een fikse prijs gewonnen bij de staatsloterij (echt).

Mijn man en ik shoppen wat af op het moment en ik besef alleen maar meer wat een korte termijn geluk dit is.

Ik blijf hopen dat ik mijn oude dag met mijn nr. 2 mag slijten maar krijg het gewoon niet over mn hart om mijn man en kids dit te vertellen.

Geitje,; wat fijn dat het zo goed gaat met je, en je de boel nog 'gescheiden'weet te houden, ja, wij wilden elkaar ook steeds meer zien, en inene was hij niet meer tevreden met het stiekume gedoe, wil nu dat we wachten tot we beiden vrij zijn, al is dat over een paar jaar, maar ik kan het maar niet verkroppen, mist hij mij dan niet, grrrrrr, maar ja, shopze, heerlijk toch! groetjes Anna

Hey lieve allemaal,



Vanmiddag heeft mijn nr. 2 me verteld dat hij het zo niet langer trekt... hij wil met mij zijn voor de volle100% en niet alleen kleine beetjes... dat maakt hem kapot. En nu wil hij een tijdje alleen zijn... hij houd van me maar dit gaat zo niet langer...

En ik begrijp hem ook... ik begrijp hem helemaal en ik snap mezelf niet waarom ik die stap niet neem om dat geluk samen te proeven en bij nr. 1 weg te gaan...

Ik ben verdrietig en verward....... ik hoop dat alles toch nog goed komt...



Een zeer verdrietige snoepje:(

Hoi Meiden,



alles goed met jullie? Snoeppie hoe is het nou?



Hier een hele blije twijvelaar nr 2 is net de hele dag hier geweest. Heerlijk. We hebben weer optimaal genoten! Wanneer de volgende keer is? Dat is weer afwachten we wonen erg ver uit elkaar en moeten een hoop regelen om elkaar te zien. Daarom ook alleen maar genoten vandaag.

Nu even down omdat hij weer weg is. Maar alles komt goed!



Sorry maar ik moest het echt even kwijt.

Lieve allemaal,



Nooit gedacht dat ik me zo verdrietig kon voelen... al 2 nachten doe ik geen oog dicht.. ben dus een wrakje... ook op mijn werk moet iedereen het aan me zien... nr. 1 vraagt me wat er is.... is echt heel lief maar dat irriteert me alleen maar........



Is dit nu het moment om alles wat ik heb op te geven en er helemaal voor te gaan met nr. 2? Een nieuwe, open toekomst met iemand die me kan laten vliegen?



Of moet ik nummer 2 nu loslaten en mijn oude leventje weer oppakken?



Ik heb nog nooit zoveel tranen gelaten.... zelfs niet toen nr. 1 achter nr. 2 kwam...



En toch blijf ik denken: alles komt goed..........



Liefs,

Snoepje

*;Lief Snoepje

O, wat voel ik met je mee, en nee!! nu nog niet kiezen, wacht een paar maanden! Bij mij is het nu 3 maanden geleden, en weet dat je heeeeeel verdrietig bent nu, niet slapen, niet eten, nergens geen zin meer inhebben, ha, ben voor het eerst in mijn leven afgevallen door verdriet!!! Ben mijn grote ware liefde kwijt, maar blijf bij nr1 voor de kids, zijn nl ook zijn verantwoording, want als ik wegga laat hij ons vallen!!! echt, en dat wil ik de kids niet aandoen, mijn nr2 smst nog regelmatig, belt af en toe, en vraagt mij op hem te willen wachten, al duurt het nog jaren, en ik weet het, de adviezen van zoek afleiding, ga leuke dingen doen, daar heb je nu geen zin in, ik eerlijk gezegd ook nog steeds niet, maar huil huil huil, geef er aan toe, dan wordt het vanzelf minder, huil nu nog gemiddeld 2x per dag, en schrijf het vooral van je af hier, meisje ik leef met je mee, groetjes Anna

Snoepie en Anna, voor jullie allebij een dikke*;. Kom op hoor jullie zijn sterk en komen hier wel doorheen. En anders komen jullie hier maar lekker uithuilen. Daar zijn we voor toch?

dan huil ik ook maar mee...

Nee huilen kan niet, hoe houd je dat verborgen voor je 1. Morgen is het een rot dag, ik mijn 2 gevraagd niet meer naar mij te komen. Hij heeft mij  verteld dat hij gaat trouwen met zijn 1. En dat gebeurd morgen.,,,,

Ik heb hem gevraagd. Mij los te laten. een gelukkig hij doet dat.

Hij heeft een keuze gemaakt, door haar te trouwen verliest hij mij.....

En ik kan het je wel vertellen het doet pijn.... heel veel pijn.



Ik heb nu de keuze... ik blijf hangen in het verdriet... of ik ga toch eens heel goed kijken wat mijn 1 nu echt voor mij betekend.



Nu de druk van een twee weg is..... heb ik daar weer alle tijd voor....

Ik breek even in hier - kan iemand mij zeggen waar ik het eerste deel van dit topic kan vinden? Ik kan niets vinden met de "zoek"-optie...:$

Bedankt voor jullie lieve berichtjes... het gaat al iets beter met me.. al zijn er veel momenten dat ik in 1x verdrietig wordt en moet huilen... nr. 1 snapt niet wat er met me aan de hand is..

Ik heb wel nog contact met nr.2.. hij mist me en blijft toch bellen... maar is dan heel kortaf aan de telefoon maar kan het ook weer niet laten... Hij zit in een put en weet niet hoe hij eruit moet komen...



pfffff moeilijk allemaal. Maar ik probeer wel lol te maken en lekker veel te sporten... en probeer positief te blijven: uiteindelijk komt het vast allemaal goed op welke manier dan ook....

Anna jij ook veel sterkte...



liefs,

Snoepje

Hi, een inbreker, tja, volgens mij was er al een eerder deel van dit topic, maar misschien is die al verwijderd???

Ja, snoepie, dat smscontact, ze willen je niet meer zien, maar nog wel bevestiging, heb van de week weer huilend aan de telefoon gezeten met hem en hij blijft zeggen ik wil je weer als we beiden vrij zijn, ha, in het bejaardetehuis zeker! \

Skye, gelukkig hoost het vandaag, lekker puh voor je nr2, hihi, en ik moet me hier ook weer op nr1 gaan richten, maar dat lukt gewoon niet meer,

weet wel dat ik ergens gelezen heb dat als de ontmoetingen 'pijn' gaan doen, je alleen nog maar bij nr2 wil zijn, dat het dan idd beter is om te stoppen, maar meestal neemt de man die beslissing, die denkt meer met zijn verstand dan, jaja, groetjes Anna:)

Ik breek even in hier - kan iemand mij zeggen waar ik het eerste deel van dit topic kan vinden? Ik kan niets vinden met de "zoek"-optie...:$

Hoi Sneez,



Dit topic loopt echt al jaren. Denk dat er inmiddels misschien al wel 50 delen zijn. Misschien als je op het laatste half jaar zoekt dat je het vorige deel nog ergens tegenkomt.

:DDayenne,

Hoe is het met je,jij heb ooit verteld dat jij en je nr2 wel paar x gestopt zijn, en vroeg je ooit ergens datje weer opnieuw contact kreeg met nr2 of het dan weer als vanouds was, of was je bang dat ie  weer opnieuw  wou stoppen??? De mijne wil mij nog heel afentoe zien, 3x per jaar of zo, want hij vindt dat we wel jaren kunnen wachten nog, wil onze gezinnen nog niet uit elkaar , ik ook niet, maar ik was tevreden met hoe het ging, heb nog wel sms contact,paar per dag, en heel af en toe spreek ik hem, had jij dat ook toen, groetjes Anna