Relaties
alle pijlers
Twee liefdes vervolg
vrijdag 13 oktober 2006 om 14:01
Maar ff een nieuwe geopend :) Brokenheart ik denk dat je het jezelf op deze manier heel erg moeilijk maakt. Ze kiest niet voor je en zal dat waarschijnlijk ook niet doen. Jij kan zo geen toekomst opbouwen als je hierin blijft hangen. Ook ik heb geproneerd (en probeer ik nu nog) om de situatie te accepteren zoals hij is. Maar dat gaat zo tegen je gevoel in. Soms heb ik dagen dat het prima gaat maar meestal voel ik me er gewoon ellendig onder. Stoppen is de enige optie maar ja het isssss zoooo moeilijk.
zondag 14 januari 2007 om 00:26
Lieve Tinkel,Het is al laat, maar ik was benieuwd hoe het met je ging. Wel fijn om je hart te kunnen luchten op dit forum hè... [Natuurlijk heeft het een rol gespeeld. Ik heb jaren met een masker opgelopen,]Ik ben benieuwd wat je hiermee bedoelt, kun je dat uitleggen? [en toen ik gevoelens kreef voor een ander dacht ik dit er even bij te kunnen doen, vervolgens bleek er helemaal geen ruimte te zijn voor 2 en viel voor mij een puzzel op z'n plek.] Waarom was er geen ruimte voor nr. 2? Was je huwelijk zo verstikkend, vond je het emotioneel niet vol te houden?[Natuurlijk wil ik hem nu hebben. Maar ik besef heel goed, dat ik geen 20 ben en maar eens wat kan uitproberen, Het verlangen naar hem zal ook zeker mijn handelen beinvloeden, daarom probeer ik mijn gevoel niet de boventoon te laten voeren in mijn contact naar hem op dit moment.]Ik ben blij dat te horen, volgens mij ben je ook wel verstandig genoeg om je aan dat voornemen te houden 
[Dit is een moeilijk punt, ik proef het min of meer tussen de gesprekken door. Hij zegt dit niet letterlijk. Hij zegt niet bang te zijn mij te verliezen. Ik heb hem wel gezegd dat ik wel voor hem ga en hem de tijd en ruimte geef om tot een beslissing te komen maar dat voor mij het eindpunt bereikt wordt als de pijn de boventoon gaat voeren. Van dit soort dingen wordt hij onzeker zegt hij en hij wil dat ik positieve dingen zeg omdat hij daar sterker van wordt.] Blijkbaar wordt hij net zo heen en weer geslingerd tussen zijn gevoelens als jij (en wij allemaal ). Je weet dat de ander van je houdt, maar toch zoek je steeds weer die bevestiging. Als je die niet (genoeg) krijgt, begin je te twijfelen en heb je de neiging je uit zelfbescherming terug te trekken. In jouw antwoord zit een fikse reserve ingebouwd; geen wonder dat hij onzeker wordt. Maar ik denk dat wij het stadium gepasseerd zijn dat we nog onvoorwaardelijke liefde beloven... Zelfs al voelt het zo, zullen we eerst voor onszelf kiezen en in tweede instantie voor onze kinderen. Als een geliefde op de derde plaats komt (in het gunstigste geval dus) kun je nauwelijks meer spreken van onvoorwaardelijke liefde. En dan kan er dus ook van alles tussenkomen. That's life.[Hij heeft mij gezegd zakelijk de dingen op een rijtje te willen hebben en het feit dat hij een ander heeft wil hij ook eigenlijk niet gaan zeggen,] Dat lijkt me ook zeer zeker niet verstandig... hoewel, als hij zijn huwelijk naar de knoppen wil helpen is het wel een effectieve manier.[hij wilde min of meer de situatie zo slecht maken dat er geen ontkomen meer aan was.]Poe.... dat is niet erg netjes. Het lijkt er idd op dat hij erg bang is. Hij heeft er dus zelf op aangestuurd dat het zover zou komen, maar nu weet hij zich geen raad met de situatie. [Ik weet niet of ik nu nog wil wachten, deze pijn, wordt alleen maar erger als de relatie dieper wordt, en ik weet niet of ik dat wel aankan. Ik heb me heel sterk gevoeld afgelopen 2 maanden, maar wat deze man betreft ben ik zeer kwetsbaar.]Pfff meid, dat herken ik helemaal. Een echte achilleshiel, die nr. 2. Maar ik ben ervan overtuigd dat je ook de kracht in je hebt om een afscheid van nr. 2 te overleven als het zo ver zou komen (dit zeg ik ook even hardop tegen mezelf ). Het is iets heel geks en bijna surreëels, zo'n verboden liefde. Het staat zo buiten je gewone bestaan en is tegelijkertijd zo alom aanwezig. Het lijkt wel op een obsessie of een verslaving, vind ik. Je gaat er rare dingen door doen en denken, die je niet van jezelf verwacht had. We lezen hier op het forum de verhalen en vinden er herkenning in. We smalen wat om de naïeve minnaressen die zich door hun gm van alles op de mouw laten spelden. Van een afstand bezien is het zo doorzichtig. En allemaal, stuk voor stuk denken we dat het bij ons anders is, dat ons gevoel speciaal is, een unieke, meeslepende liefde die wel voorbestemd móet zijn. Hij meent het, ik zie het in zijn ogen, ik hoor het aan zijn stem... Hij wil echt voor mij gaan. Ik geloof dat dat in veel gevallen ook zo is, dat die minnaressen heus niet allemaal zo dom zijn dat ze zich door mooie praatjes om de tuin laten leiden. Hij meent het echt als hij zegt dat hij een ongelukkig huwelijk heeft, dat hij nog nooit zoiets heeft gevoeld als voor haar, dat hij zou willen dat hij haar 20 jaar eerder was tegengekomen, dat hij het liefst elke nacht bij haar zou slapen... Maar die woorden betekenen precies wat ze betekenen, niets meer. Het betekent niet dat hij stappen zal ondernemen om zijn vrouw te verlaten.Jouw nr. 2 heeft gezegd dat hij zijn vrouw zal verlaten, alleen nog niet wanneer. Wacht maar af, lieve Tinkel. Als deze man jou waard is, zal hij voor je vechten. Je weet zelf wat voor een gevecht het is als hij de moeilijke keuze maakt. Het is voor nu 'out of your hands'. Het ligt nu bij hem. Sterkte meid!dubiootjePS Je kan mij gewoon mailen op het adres dat ik je heb gegeven; als je wilt mail ik je pas terug als jij het groene licht geeft! Je kan trouwens heel makkelijk een hotmailadres aanmaken, dat is volledig anoniem en heel veilig, mits je de juiste voorzorgsmaatregelen neemt.PPS Nee, ik ben geen psycholoog :-)
[Dit is een moeilijk punt, ik proef het min of meer tussen de gesprekken door. Hij zegt dit niet letterlijk. Hij zegt niet bang te zijn mij te verliezen. Ik heb hem wel gezegd dat ik wel voor hem ga en hem de tijd en ruimte geef om tot een beslissing te komen maar dat voor mij het eindpunt bereikt wordt als de pijn de boventoon gaat voeren. Van dit soort dingen wordt hij onzeker zegt hij en hij wil dat ik positieve dingen zeg omdat hij daar sterker van wordt.] Blijkbaar wordt hij net zo heen en weer geslingerd tussen zijn gevoelens als jij (en wij allemaal ). Je weet dat de ander van je houdt, maar toch zoek je steeds weer die bevestiging. Als je die niet (genoeg) krijgt, begin je te twijfelen en heb je de neiging je uit zelfbescherming terug te trekken. In jouw antwoord zit een fikse reserve ingebouwd; geen wonder dat hij onzeker wordt. Maar ik denk dat wij het stadium gepasseerd zijn dat we nog onvoorwaardelijke liefde beloven... Zelfs al voelt het zo, zullen we eerst voor onszelf kiezen en in tweede instantie voor onze kinderen. Als een geliefde op de derde plaats komt (in het gunstigste geval dus) kun je nauwelijks meer spreken van onvoorwaardelijke liefde. En dan kan er dus ook van alles tussenkomen. That's life.[Hij heeft mij gezegd zakelijk de dingen op een rijtje te willen hebben en het feit dat hij een ander heeft wil hij ook eigenlijk niet gaan zeggen,] Dat lijkt me ook zeer zeker niet verstandig... hoewel, als hij zijn huwelijk naar de knoppen wil helpen is het wel een effectieve manier.[hij wilde min of meer de situatie zo slecht maken dat er geen ontkomen meer aan was.]Poe.... dat is niet erg netjes. Het lijkt er idd op dat hij erg bang is. Hij heeft er dus zelf op aangestuurd dat het zover zou komen, maar nu weet hij zich geen raad met de situatie. [Ik weet niet of ik nu nog wil wachten, deze pijn, wordt alleen maar erger als de relatie dieper wordt, en ik weet niet of ik dat wel aankan. Ik heb me heel sterk gevoeld afgelopen 2 maanden, maar wat deze man betreft ben ik zeer kwetsbaar.]Pfff meid, dat herken ik helemaal. Een echte achilleshiel, die nr. 2. Maar ik ben ervan overtuigd dat je ook de kracht in je hebt om een afscheid van nr. 2 te overleven als het zo ver zou komen (dit zeg ik ook even hardop tegen mezelf ). Het is iets heel geks en bijna surreëels, zo'n verboden liefde. Het staat zo buiten je gewone bestaan en is tegelijkertijd zo alom aanwezig. Het lijkt wel op een obsessie of een verslaving, vind ik. Je gaat er rare dingen door doen en denken, die je niet van jezelf verwacht had. We lezen hier op het forum de verhalen en vinden er herkenning in. We smalen wat om de naïeve minnaressen die zich door hun gm van alles op de mouw laten spelden. Van een afstand bezien is het zo doorzichtig. En allemaal, stuk voor stuk denken we dat het bij ons anders is, dat ons gevoel speciaal is, een unieke, meeslepende liefde die wel voorbestemd móet zijn. Hij meent het, ik zie het in zijn ogen, ik hoor het aan zijn stem... Hij wil echt voor mij gaan. Ik geloof dat dat in veel gevallen ook zo is, dat die minnaressen heus niet allemaal zo dom zijn dat ze zich door mooie praatjes om de tuin laten leiden. Hij meent het echt als hij zegt dat hij een ongelukkig huwelijk heeft, dat hij nog nooit zoiets heeft gevoeld als voor haar, dat hij zou willen dat hij haar 20 jaar eerder was tegengekomen, dat hij het liefst elke nacht bij haar zou slapen... Maar die woorden betekenen precies wat ze betekenen, niets meer. Het betekent niet dat hij stappen zal ondernemen om zijn vrouw te verlaten.Jouw nr. 2 heeft gezegd dat hij zijn vrouw zal verlaten, alleen nog niet wanneer. Wacht maar af, lieve Tinkel. Als deze man jou waard is, zal hij voor je vechten. Je weet zelf wat voor een gevecht het is als hij de moeilijke keuze maakt. Het is voor nu 'out of your hands'. Het ligt nu bij hem. Sterkte meid!dubiootjePS Je kan mij gewoon mailen op het adres dat ik je heb gegeven; als je wilt mail ik je pas terug als jij het groene licht geeft! Je kan trouwens heel makkelijk een hotmailadres aanmaken, dat is volledig anoniem en heel veilig, mits je de juiste voorzorgsmaatregelen neemt.PPS Nee, ik ben geen psycholoog :-)
zondag 14 januari 2007 om 07:38
Hoi Tinkel en Dubiootje, ik vind het mooi te lezen hoe open jullie naar elkaar zijn en eerlijk.
Mijn situatie is, nu nog, anders maar toch denk ik veel over jullie schrijven na. Misschien gaan mijn ogen ooit open en kan ik een goede beslissing maken.
Het is wat Dubiootje schreef: het gevoel en verstand gaan niet altijd samen.
Meiden zet hem op!
Mijn situatie is, nu nog, anders maar toch denk ik veel over jullie schrijven na. Misschien gaan mijn ogen ooit open en kan ik een goede beslissing maken.
Het is wat Dubiootje schreef: het gevoel en verstand gaan niet altijd samen.
Meiden zet hem op!
zondag 14 januari 2007 om 08:57
Dayenne, dank je voor je reactie, heb er nog wat vraagjes over, heb je ook zo'n liefdesverdriet gehad, het gevoel dat je niet meer echt leefde, niet meer echt overal bij was, en hoe ging dat dan dat jullie weer contact hadden, was het weer als vanouds of was je bang hem weer te zien, en wie verbrak het contact nu dan, jij??? Hoe begon het weer??? groetjes ANna
zondag 14 januari 2007 om 10:24
Lief Twijvelaartje,
Ben ook erg blij hier lotgenoten te hebben gevonden. En nu mijn verhaal zo'n ontwikkeling doormaakt ben ik erg blij met iemand te kunnen praten die me zo goed weet te raken. Ik bind dit heel bijzonder. De reactie destijds van dubiootje op mijn gevoelens rondom mijn scheiding heb ik opgeslagen, heb daar zoveel aan gehad. En ook nu weer, kan ze me heel goed een spiegel voor houden.
"2 liefdes" kent vele moeilijke momenten, en niet iedereen zit hier in dezelfde fase, maar uiteindelijk is het toch bij iedereen het bijzondere gevoel van houden van een bijna onbereikbare liefde (om wat voor reden dan ook) en hoe moeilijk dat is.
Iedereen veel sterkte !!
Liefs, Tinkeltje
zondag 14 januari 2007 om 12:40
Daar ben ik ook weer eens en ik snap mezelf echt niet.
Nr 2 heeft zijn relatie verbroken en ze gaan hun huis verkopen.
Mijn nr 1 woont niet meer thuis.
Dus nu alle wegen open liggen om met nr 2 in de toekomst te zijn ga ik weer vet twijfelen.
Dan denk ik weer aan onze kinderen hoe het voor hun moet zijn als hun vader niet meer bij ons komt wonen. En hoe het voor hem is om niet meer bij zijn gezin te zijn.
En van nr 2 ga ik denken wie zegt dat als we echt samen zijn het echt zo goed klikt.
Nr 2 heeft zijn relatie verbroken en ze gaan hun huis verkopen.
Mijn nr 1 woont niet meer thuis.
Dus nu alle wegen open liggen om met nr 2 in de toekomst te zijn ga ik weer vet twijfelen.
Dan denk ik weer aan onze kinderen hoe het voor hun moet zijn als hun vader niet meer bij ons komt wonen. En hoe het voor hem is om niet meer bij zijn gezin te zijn.
En van nr 2 ga ik denken wie zegt dat als we echt samen zijn het echt zo goed klikt.
zondag 14 januari 2007 om 20:04
hai indewar en de rest. O ik herken het helemaal. mijn nr.2 en ik hebben ooit (5 jaar geleden) afgesproken dat we niet bij onze partners weg zouden gaan. Daarna hebben we het er nooit meer over gehad, maar ik voel dat het straks best es zou kunnen gaan gebeuren. Ik heb dan ook de twijvel, je kijkt om je heen, denkt ;heb ik het echt zo slecht? Hij ziet zijn kind straks niet, wat moet ik een weekend zonder mijn kind en ga zo maar door! Zo stom! Ik wou dat ik de kracht had om es wat sterker te zijn. Pff.. Hij was van het weekend weg met vrienden en heeeeel erg op stap enzo..ik ben het hele weekend onrustig geweest, zelf ook maar op stap gegaan tot half 6 . ruzie met hem gemaakt over de telefoon. ik was weer de weg kwijt! Bah! wat kun je het jezelf moeilijk maken
zondag 14 januari 2007 om 23:05
, je kan me mailen op hotmail.com (dubiootje@). Ik hoop dat je het een beetje trekt, het is een loodzware tijd voor je nu. Zoals mijn psych. zegt: je moet nu op meerdere fronten strijd leveren nu. Als daar ook nog perikelen met nr. 2 bijkomen...
zondag 14 januari 2007 om 23:12
quote:
"2 liefdes" kent vele moeilijke momenten, en niet iedereen zit hier in dezelfde fase, maar uiteindelijk is het toch bij iedereen het bijzondere gevoel van houden van een bijna onbereikbare liefde (om wat voor reden dan ook) en hoe moeilijk dat is.
Grappig, als je het omschrijft als een verboden of onmogelijke liefde, klinkt het opeens romantisch, terwijl geschimp je deel is zodra je aangeeft dat de reden daarvoor is dat je gebonden bent. Romeo en Julia lagen ook in het diepste geheim samen in bed, maar dat wordt beschouwd als het toppunt van romantiek en tragedie :P
"2 liefdes" kent vele moeilijke momenten, en niet iedereen zit hier in dezelfde fase, maar uiteindelijk is het toch bij iedereen het bijzondere gevoel van houden van een bijna onbereikbare liefde (om wat voor reden dan ook) en hoe moeilijk dat is.
Grappig, als je het omschrijft als een verboden of onmogelijke liefde, klinkt het opeens romantisch, terwijl geschimp je deel is zodra je aangeeft dat de reden daarvoor is dat je gebonden bent. Romeo en Julia lagen ook in het diepste geheim samen in bed, maar dat wordt beschouwd als het toppunt van romantiek en tragedie :P
maandag 15 januari 2007 om 11:53
Hoi Allemaal.
Veel reacties sinds de laatste keer dat ik heb geschreven, helaas beetje te druk om alles te lezen maar het meeste heb ik doorgenomen. Gadver wat een rotsituatie zitten we toch in met z'n alle. Liefde te over, maar daarmee ook twijfel en leugens te over. Ik heb vorige keer verteld dat ik was gestopt met nr. 2 en hem enorm miste. Ik heb het 2 weken volgehouden en ben afgelopen weekend weer overstag gegaan... Fantaseer weleens over een relatie met hem (hij is single en wil niets liever zegt hij) maar dan? Na vier jaar weer op zoek naar spanning? Ik ben absoluut nog niet klaar met nr.1, hij is geweldig, lief, mooi (veel mooier dan nr.2 :$) maar de spanning is er een beetje af.. je krijg niet meer die kronkel in je buik wanneer je aan het zoenen/knuffelen/vrijen bent... Zoals jullie lezen weet ik heus wel dat ik nr.1 niet zomaar op wil geven, maar waarom vraagt m'n gevoel en m'n lichaam dan steeds weer naar nr.2? Voel me oneerlijk, dat gaat enorm in tegen mijn principes, maar die principes lijken opeens op een tweede plek beland.
Sterkte allemaal....*;
Veel reacties sinds de laatste keer dat ik heb geschreven, helaas beetje te druk om alles te lezen maar het meeste heb ik doorgenomen. Gadver wat een rotsituatie zitten we toch in met z'n alle. Liefde te over, maar daarmee ook twijfel en leugens te over. Ik heb vorige keer verteld dat ik was gestopt met nr. 2 en hem enorm miste. Ik heb het 2 weken volgehouden en ben afgelopen weekend weer overstag gegaan... Fantaseer weleens over een relatie met hem (hij is single en wil niets liever zegt hij) maar dan? Na vier jaar weer op zoek naar spanning? Ik ben absoluut nog niet klaar met nr.1, hij is geweldig, lief, mooi (veel mooier dan nr.2 :$) maar de spanning is er een beetje af.. je krijg niet meer die kronkel in je buik wanneer je aan het zoenen/knuffelen/vrijen bent... Zoals jullie lezen weet ik heus wel dat ik nr.1 niet zomaar op wil geven, maar waarom vraagt m'n gevoel en m'n lichaam dan steeds weer naar nr.2? Voel me oneerlijk, dat gaat enorm in tegen mijn principes, maar die principes lijken opeens op een tweede plek beland.
Sterkte allemaal....*;
maandag 15 januari 2007 om 22:14
Dubiootje, ik zie weldegelijk dat ik op dit moment onwerkelijke
verwachtingen projecteer op nr 2. Het werkt op deze manier niet en dat
is voor niemand fijn.
Tja misschien sta ik op n kruispunt, ik kan tegenwoordig uren stilstaan
ook al staat t licht op groen...Gewoon twijfelen aan alles.
Eigelijk weet best wat ik moet doen. Eerlijk blijven, als ik het geluk
thuis moet missen kan niemand dat compenseren, ook nr 2 niet.
Het is gewoon n zware tijd en moet me focussen op wat ik heb en niet wat ik niet heb.
Dank voor je steun !
dinsdag 16 januari 2007 om 08:55
Mimosa, denk je dat je je probleem oplost door nr. 2 te dumpen? Of door open kaart te spelen met nr. 1 om je relatie te redden? Ik heb dat gevoel ook regelmatig gehad in het begin - hoewel ik toen nog dacht dat ik een goed huwelijk had. Toch denk ik niet dat het zo simpel is. Je ziet het hier op het forum: ondanks dat je kiest, blijft die ander toch in je gedachten. En dat kan jarenlang duren, zelfs als je de persoon niet meer ziet of spreekt. Dat is niet echt een opbeurend scenario. En praten met nr. 1 over je gevoelens voor en affaire met nr. 2 "breekt de boel wel open" maar geeft ook een chaos die niet te overzien is. Zeker aangezien nr. 1 al heel kwetsbaar is op dit moment. Ik zie niet in wat dat voor winst zou opleveren.Ik denk toch dat de oplossing ergens in onszelf zit, we moeten hem alleen zien te vinden :-) Ik denk achteraf dat mijn huwelijk waarschijnlijk wel gered had kunnen worden als we jaren geleden in therapie waren gegaan. Of ik alleen, want ook in je eentje kun je veranderingen bewerkstelligen (de meeste mannen staan niet te springen om in therapie te gaan). Elke actie van jouw kant zal een reactie bij nr. 1 oproepen en daarmee veranderen er dingen. In mijn geval was het zo dat ik werkelijk al die tijd niet inzag dat het hardstikke scheef zat; toen ik dat eenmaal wel inzag, heb ik al het mogelijke gedaan (inclusief therapie) om de zaak weer vlot te trekken. Toen was het al te laat. Jij ziet nú dat het fout zit tussen jou en nr. 1 en dus kun je er ook iets aan doen. Je verliest er niets mee eens met een psycholoog te gaan praten (ze bijten niet :-)). Je kunt precies zoveel blootgeven als je zelf wilt. Aanvankelijk kun je een deel van je probleem aankaarten, bv. dat je niet weet hoe je met de ziekte van nr. 1 moet omgaan en vreest voor je relatie. Zelfs als je nr. 2 helemaal niet ter sprake brengt, kan je dat belangrijke inzichten geven waar je zelf niet op zou komen (vaak zijn het dingen die je best wel weet maar om de een of andere reden niet weet toe te passen, ken je dat?). Mijn psycholoog ging heel praktijkgericht met ons aan de slag en had heel concrete adviezen om dingen te veranderen. Gaat het wel goed met je, kun je wel gewoon functioneren? (Rij je nog niet door rode stoplichten? :-))Liefs,dubiootje
dinsdag 16 januari 2007 om 09:06
Hoi Anna,
Ik dacht af en toe dat ik kapot zou gaan van liefdesverdriet. Echt afschuwelijk. Ik wilde alleen maar alleen zijn en onze liedjes draaien. De rest deed ik helemaal op de automatische piloot. Ik heb hem zo vreselijk gemist en deed alles om maar zijn aandacht te trekken. Ook al was deze vaak negatief, ik was er dolgelukkig mee. Het steeds weer contact zoeken kwam vaker van mij af. Zijn vrouw was op de hoogte dus voor hem is het natuurlijk ook veel moeilijker. Hij heeft daarom ook echt een lange tijd afstand van mij moeten houden anders was het bij hem thuis fout gegaan. De laatste keer zocht hij weer contact. Net op het moment dat ik dacht dat het nu echt definitief over was tussen ons. Onze 'relatie' loopt zo al jaren en lijkt uitzichtloos. Hij durft wel voor mij te kiezen, maar ik niet voor hem. Ik heb het echt heel goed thuis en wil hem alleen maar voor erbij. Erg hè! Ik hou met heel mijn hart van hem en als de situatie anders zou zijn zou ik zeker met hem verder willen, maar er kleeft zoveel aan vast. Het gaat niet alleen om ons. Er zijn partners, kinderen, financiele situaties bij betrokken....En dan nog: Ik hou echt van mijn 1 en ben gelukkig met hem.
Er is nu alweer een tijdje geen contact tussen 2 en mij. Ik mis hem.
Hoe is het nu bij jou dan?
dinsdag 16 januari 2007 om 20:58
Ooh Blijffie....;( Ik begrijp je maar al te goed. Je leeft door met die ander in je gedachten. Het verlangen......onbeschrijvelijk.
Ja, zoiets. Niet altijd, maar meestal wel. Om gek van te worden...
En @Dubiootje: ik weet wel dat het weinig zin heeft om te blijven hangen waar ik nu niet en nooit niet nog iets mee kan, integendeel, maar ik ben nog lang niet zover dat ik als ''buitenstaander'' op een afstand alles logisch ga beschouwen.
Mij nr 1 heeft gezegd dat het stomste wat ze gedaan heeft is geweest dat ze mij heeft gedwongen tot een keuze waar ik op dat moment niet aan toe was.
Nu iets meer, maar ik heb zo het idee dat ik er, hoewel enige tijd wel, nog lang en lang niet ''ben'' (wat een schitterende slotzin. Jacob Cats is er niets bij)
Ja, zoiets. Niet altijd, maar meestal wel. Om gek van te worden...
En @Dubiootje: ik weet wel dat het weinig zin heeft om te blijven hangen waar ik nu niet en nooit niet nog iets mee kan, integendeel, maar ik ben nog lang niet zover dat ik als ''buitenstaander'' op een afstand alles logisch ga beschouwen.
Mij nr 1 heeft gezegd dat het stomste wat ze gedaan heeft is geweest dat ze mij heeft gedwongen tot een keuze waar ik op dat moment niet aan toe was.
Nu iets meer, maar ik heb zo het idee dat ik er, hoewel enige tijd wel, nog lang en lang niet ''ben'' (wat een schitterende slotzin. Jacob Cats is er niets bij)
woensdag 17 januari 2007 om 00:17
Lieve allemaal,
Ik blijf met jullie meelezen en meeleven maar heb niet zoveel te melden... het blijft allemaal zn beetje hetzelfde en daar baal ik van...
Wat foggy zegt: ik zou willen dat ik wat sterker was....
En ja Tinkeltje ik denk inderdaad dat het moeilijkste moment is om nr. 1 pijn te doen en te zeggen dat je weg gaat.... ik heb het gevoel dat dat moment er aan zit t ekomen maar het is zooooooo moeilijk... en toch wil ik niet doorgaan op deze manier met dat gelieg en gedoe,... ik wordt daar gek van....
En Geitje lees jij nog mee?
Sterkte allemaal!
Snoepje..
Ik blijf met jullie meelezen en meeleven maar heb niet zoveel te melden... het blijft allemaal zn beetje hetzelfde en daar baal ik van...
Wat foggy zegt: ik zou willen dat ik wat sterker was....
En ja Tinkeltje ik denk inderdaad dat het moeilijkste moment is om nr. 1 pijn te doen en te zeggen dat je weg gaat.... ik heb het gevoel dat dat moment er aan zit t ekomen maar het is zooooooo moeilijk... en toch wil ik niet doorgaan op deze manier met dat gelieg en gedoe,... ik wordt daar gek van....
En Geitje lees jij nog mee?
Sterkte allemaal!
Snoepje..
woensdag 17 januari 2007 om 14:15
woensdag 17 januari 2007 om 15:24
Marla, ik heb een berichtje voor je, zie de discussies. Voor Marla, van Delena... Ik wist niet hoevaak je hier zou lezen, vandaar...
Liefs, Delena
En sterkte voor iedereen verder... Blijf, wij hebben inderdaad niet met elkaar gemaild, dat was een andere man destijds... Voor jou ook veel sterkte, je hebt het niet makkelijk, da's me wel duidelijk... *;
Liefs, Delena
En sterkte voor iedereen verder... Blijf, wij hebben inderdaad niet met elkaar gemaild, dat was een andere man destijds... Voor jou ook veel sterkte, je hebt het niet makkelijk, da's me wel duidelijk... *;
