Twee liefdes vervolg

Hai allemaal. Tjee wat een opluchting dat er hier nog op een normale manier gereageerd wordt! Ik heb al heel wat jaren een dubbelleven. ben getrouwd een kind. Hij ook en heeft twee kinderen. Het is niet altijd leuk, maar we hebben veel goede momenten samen. Ooit hebben we gezegd, this is it en daar moeten we tevreden mee zijn. Maar nu merken we dat het steeds moeilijker  wordt omdat we emotioneel steeds meer naar elkaar toe groeien. We weten dast het niet goed is, zwak uitgedrukt, maar helaas is ie zakelijk gezien 'afhankelijk'. bij een evt. scheiding staat er veel personeel op straat..

Sorry beetje onsamenhangend allemaal, maar ik heb de kop er vandaag niet helemaal bij. Ben wel blij dat ik hier wat lotgenoten tref trouwens....

Blijf...heb ik gedaan.



Enne....zorg dan dat 2007 ook jou jaar gaat worden!!!

luitjes, weet je wat ik me nu aanvraag? Hoe houden jullie het zo lang verborgen. Hoe zien jullie elkaar zeker als je Nr2 ook gebonden is? Wij hadden de grootste moeite eenmogelijkheid te vinden om elkaar te zien (alleen samen dus). Of zijn jullie ineens fanatiek op "schildercursus" of zo.



En gaan jullie ook uit of zo?

Hoi Meisjesmuts,



mijn nr2 woont erg ver hiervandaan. nu hebben we een gezamelijke hobby waar door we elkaar zo af en toe zien. En verder rijst hij veel voor zijn werk. Dat scheelt.



Samen uit? Nee dat niet!

Hee allemaal, 



Meisjesmuts, jij vraagt hoe wij elkaar zien. Ik zie mijn nr 2 soms bij stiekeme afspraakjes in de auto in de polder. Hoe banaal, maar nood breekt wet.

Verder sms-en we heel veel. We voeren hele gesprekken via sms, en die gaan behoorlijk ver. Ik verlang altijd naar meer, want het zijn gestolen uurtjes, en soms erg lastig om de afspraak te maken. Ik heb niet veel alibi's want hoe minder mensen van onze relatie weten hoe beter. En ik kan natuurlijk altijd gecontroleerd worden als ik zeg dat ik naar een vriendin ben. Toch lukt het ons wel 1 x in de week elkaar te zien. Omdat mijn nr 1 en ik uit elkaar zijn, zou het misschien iets makkelijker moeten worden, maar de kinderen zijn natuurlijk bij mij, dus ik kan s avonds niet zomaar weg.



En foggy, vergelijkbare situatie, mijn nr 2 heeft ook zakelijke belangen, lastig dus.  Knap , of is dat niet het juiste woord (?) dat je dit dubbelleven zolang volhoudt. Bij mij is dat net niet 1 maand gelukt. Al heel snel werd mij duidelijk dat mijn huwelijk voorbij was, dat hetgeen ik voor nr 2 voelde nodig was om mij duidelijk te maken dat ik dat nooit meer voor mijn nr 1 zou voelen. Wat dat betreft merk ik hier ook wel verschil. Er zijn er een aantal die hier aangeven , zoals Marla, ook nog veel van nr 1 te houden, dan is een keuze bijna niet mogelijk.



En snoepje. Het gaat goed. Ik krijg veel lieve reacties en ondanks de moeilijke momenten ben ik blij dat ik gekozen heb. Ik zit nog steeds in een moeilijke positie. Nr 1 weet niets van nr 2, maar wantrouwt mij wel, controleert me, etc. Nr 2 heeft wel aangegeven weg te gaan bij zijn vrouw, maar heeft de tijd nodig. Ondanks heel veel argumenten die ik hier niet allemaal zal noemen, vertrouw ik hem wel hierin en wil ik hem ook die tijd en ruimte geven, maar ik moet een slag onder de arm houden. Ik weet hoe moeilijk het is iemand echt pijn te doen, ik heb dat als 1 van de moeilijkste dingen ervaren afgelopen weken, en dààr heb je absoluut moed voor nodig. Hebben mannen dat ? Sommige wel, maar een heleboel ook niet, dat kun je hier echt wel lezen op dit forum. 



En blijjffie, dat rad voor de ogen van anderen draaien, dat doe je ook bij jezelf natuurlijk. Ik weet niet precies waarom jij gebleven bent, maar soms snap ik niet goed waarom mensen precies blijven ? Ik gun mezelf deze 2e kans op geluk, en ik ben absoluut helemaal gek van mijn nr 2, maar ik heb mezelf beloofd niet de eeuwige maitresse te blijven. Als de tijd rijp is, en hij heeft nog niet gekozen, dan hoop ik opnieuw de liefde tegen te komen. Ik heb hieraan geproefd, en wil dat niet meer loslaten. Ik kon die rust niet meer vinden in mijn huwelijk, kon niet meer doorgaan alsof er niets gebeurd was.    



En twijvelaar, ben het helemaal met je eens, laat de rest maar kletsen. In het begin had ik moeite een topic te vinden waar niet geoordeeld werd. Dit kan iedereen overkomen, en ook ik heb geen behoefte aan belerend toegesproken te worden. Een luisterend oor, een herkenbaar verhaal, het is ontzettend fijn om "virtuele lotgenoten"te vinden.  

Ik vraag me wel af wat dat met jou doet dat je nr 2 aangeeft niet voor jou te gaan kiezen. Heb je daar geen last van ? In het begin maakte mij dat ook niet uit, genoot alleen maar van de mooie momenten. Nu ben ik zover, dat ik dat eigenlijk niet meer kan accepteren. Ik heb een vriendin die jarenlang een relatie heeft gehad met een getrouwde man, zelf was zij wel vrij, en het was een zeer diepe hartstochtelijke relatie, maar hij kon niet kiezen, althans hij vond dat hij niet voor haar mocht kiezen. (voor de kinderen) . Nu na jaren zit zij met vreselijke pijn, gemis en lege handen. Ik heb mezelf beloof me dit niet te laten gebeuren. Hoe dat uit gaat pakken, weet ik ook nog niet, maar het is een voornemen !!



Lieve allemaal, sterkte allemaal weer, en blijf schrijven. Het ene verhaal is wat herkenbaarder voor mij als het andere maar ik volg jullie allemaal !!



Liefs Tinkeltje

Tinkeltje...dat gevoel ken ik maar al te goed,je hebt iets geproefd..en je kan de rust in je huwelijk niet meer vinden.Dat heb je mooi verwoord....

Tinkeltje, gelukkig is dit topic om ditmoment redelijk schoon van moraalridders. We hebben ze wel gehad hoor, in het begin en ze hebben ook menig topic om zeep geholpen. Wij weten echt wel dat we niet heel netjes bezig zijn, maar daarvoor schrijven we hier niet toch?



Ik vind het echt dapper dat je die stap hebt gezet. Ik ben niet zo ver (en wil eigenlijk niet) om die stap te zetten,maar ik ben niet verliefd en mijn Nr2 ook niet dus ik denk dat dat iets scheelt. Ik begrijp je gevoelens overigens wel heel goed. Knap ook dat je niet veel mensen de werkelijke reden voor je break hebt verteld. Ik heb altijd de neiging om over mijn vreemdgaan te praten met vriendinnen maar die zullen het niet begrijpen. Plus het is retegevaarlijk natuurlijk.



Ik heb één vriendin (en jullie natuurlijk) waar ik mijn verhaal kwijt kan en die me ook begrijpt. Ik ben namelijk niet geheel ongelukkig in mijn relatie en toch is het gebeurd. Het is wel met iemand waarmee ik al jaren een bepaalde sexuele spanning deel en we draaien al jaren om elkaarheen, alleen elke keer als de een vrijgezel is heeft de ander een relatie. Momenteel hebben we allebei een relatie en die gaan we echt niet voor elkaar opgeven, daar zijn we allebei vanaf het begin heel duidelijk in geweest naar elkaar. Het zou ook maar 1 keer gebeuren, ondertussen groeide het uit naar een affaire waarin we ook steeds onvoorzichtiger werden. Ook een reden dat we gestopt zijn.



Ook ik blijf lezen en posten, heb er veel aan en leef met jullie allemaal mee. Ook al zijn wij gestopt, ik steek er niet mijn handen voor in het vuur dat het niet ooit nog een keer gebeurd. Die spanning blijft namelijk.



*;

Hoi Tinkeltje, ik ben eigenlijk wel blij dat mijn nr2 zo duidelijk is. Dit doet mij beseffen dat ik voor mijn relatie met nr1 moet blijven vechten. En hoe gek het ook klinkt die relatie verbeterd. We hebben vaker sex praten meer. En toch wil ik mijn nr2 niet kwijt. Daar voelt het te goed voor. Klinkt dom in ogen van een ander mss. Maar ik denk dat jullie me wel snappen. Of ik dit altijd zo zal blijven ervaren? Geen idee maar voorlopig geniet ik ervan.



Tuurlijk blijf ik lezen en posten. Ben veel te blij dat jullie er zijn. Er is niemnd die van mijn nr2 afweet. Dus ik ben super blij met dit topic!

Twijfelaar, dat heb ik dus ook. Ik wil ook vechten voor mijn Nr1 en elke keer als wij sex hebben (wat inderdaad meer is) besef ik me wel hoe lief en intiem dat is. Het is heel anders dat de sex met mijn Nr2. Nu begrijp ik heel goed waarom ze het ook wel "de liefde bedrijven" noemen. Dat doe ik namelijk met mijn Nr1. Wij praten ook meer en gaan beter met elkaar om.



Eigenlijk zou ik het zo willen dat ik gewoon een relatie met mijn Nr1 heb en sex met mijn Nr2 zonder dat ik daar vreselijk over hoef t eliegen. Maar helaas is dat niet mogelijk haha. Maar dat zou wel geweldig zijn. Hoe verstandig wij ook zijn, ik mis het wel.

quote: anaianai reageerde



Ja, allemaal een gelukkig nieuwjaar, maar wat als 2006 nou je jaar was???? ooooooooooooohhhhhhhhhhhhh groetjes Anna Mijn jaar was 2004.

Daaruit blijkt wel dat je haar nog lang niet losgelaten hebt Blijf....

alleen omdat ie dit zegt? Ik denk ook terug aan de affaire als een supertijd. Je hoeft diegene ook niet te vergeten denk ik. mag je best koesteren hoor

alleen omdat ie dit zegt? Ik denk ook terug aan de affaire als een supertijd. Je hoeft diegene ook niet te vergeten denk ik. mag je best koesteren hoor

Ja. Ik vind het zo droevig overkomen. Ik heb de indruk - maar je mag dat misverstand gerust rechtzetten Blijf! - dat hij nog erg veel bezig is met die periode en nog veel aan zijn verboden liefde denkt. Een herinnering koesteren is alleen maar mooi, maar die herinnering moet je niet in het heden in de weg staan. Blijf heeft gekozen voor zijn gezin, maar twijfelt volgens mij nog steeds of dat wel de goede keuze was. Hij blijft zich afvragen of hij toch niet voor haar had moeten kiezen. Heb ik gelijk Blijf?

En jij lieve Mimosa… je hebt het lang luchtig weten te houden (daar ben ik wel eens jaloers op geweest! ik maakte alles steeds zo moeilijk voor mezelf met mijn schuldgevoel en gemoraliseer…). Maar nu loop je keihard tegen jezelf aan… En heb je nr. 2 harder nodig dan ooit. Zo merk je toch dat nr. 2 voor een deel een vlucht is, dat hij ergens een gemis invult. Ik herken dat, ik merk dat ik veel minder met nr. 2 bezig ben als ik veel beslommeringen of leuk tijdsverdrijf heb. Het verlangen naar nr. 2 slaat acuut toe als ik een moment voor me alleen heb of als ik het moeilijk met iets heb. Kwaad op nr. 1? Ik grijp de telefoon en bel nr. 2. Dat zegt denk ik wel genoeg.Dat in cirkeltjes draaien ken ik ook, ook al heb ik nu een belangrijke knoop doorgehakt door nr. 1 te verlaten. Ik heb nu dus de stap genomen mijn relatie met nr. 2 met mijn psycholoog te bespreken. Ik hoop dat dat me zal helpen om de cirkel te doorbreken, hoewel ik op dit moment absoluut niet wil breken met nr. 2. Ik heb hem veel te hard nodig! Maar ik wil kunnen genieten van het hebben van een nr. 2 en momenteel levert het me ook veel pijn op. Dat kan ik alleen zelf veranderen en hopelijk lukt dat met hulp van de psycholoog. Volgens mij zou het jou ook veel goed doen met iemand te praten, Mimosa. Je raakt steeds verder in de knoop. En je zal zien hoe het oplucht je verhaal te kunnen doen, want het is niet gezond om iets wat zo belangrijk is in je leven compleet voor jezelf te moeten houden.

Dubiootje,Tinkeltje,  ik vind het heel knap en moedig dat jullie voor jezelf hebben gekozen.

Het lijkt me echt een verschrikkelijk moeilijke beslissing, zeker als er kinderen in het spel zijn.

Maar welke keuze je met twee liefdes ook maakt, pijn doet het altijd.

Die pijn voel ik ook heel sterk bij Blijf.

Ik denk dat je het verlies op een gegeven moment wel een plekje kunt geven, maar ondanks de mooie herinneringen blijft het volgens mij altijd een schrijnend, stil verdriet.

Je eeuwige zwakke plek, of zoiets...

Ik merk aan mezelf dat ik nu wat rustiger word, maar hij is nog steeds geen dag uit mijn hoofd geweest.En zeker op mijn zwakke momenten; hormonen, vermoeidheid, ruzie verlang ik nog meer naar hem.

Nu is 10 maanden misschien ook nog wel te vroeg maar ik merk dat je het heel moeilijk afsluit omdat die geliefde persoon nog leeft.

Er blijft altijd een kans dat je hem misschien toch tegenkomt of, zoals bij sommigen, hij een collega is, of in de buurt woont.

Ik vraag me daarbij ook telkens af, wat...als ik voor hem gekozen had....

Ik heb in die periode dat ik niet kon kiezen zovaak nagedacht en afgewogen hoe het zou zijn in het dagelijkse leven.

Niet in ons kleine, geheime, wereldje maar gewoon openbaar.

Ik denk, omdat we dat nooit zullen weten,  het altijd een droom, fantasie blijft.

Iets wat je misschien stiekum blijft koesteren, want je weet nooit hoe je leven verloopt.   



Delenaxx, ben je er nog, ik ben zo benieuwd hoe jij dat nu ervaart.

Jij bent alweer zoveel verder in jou proces.

@ Dubiootje : Wat fijn om weer van je te horen. Ik vind t knap dat je

zo haarfijn kunt zien dat nr 2 n katalysator in je leven is geweest.



Ik ervaar dat net zo en heb er lang van kunnen genieten zonder al

teveel consequenties. Door nr 2 heb ik iets ontdekt in mezelf waar ik

me nooit eerder van bewust was.



Dat ik het niet meer zo luchtig kan opvatten heeft veel met de situatie

van mn nr 1 te maken. Ik heb nooit getwijfeld, altijd stug volgehouden

dat hij mijn grote liefde was. De uitjes en lolletjes met nr 2 voegde

daar iets aan toe, meer liet mijn gevoel niet toe. Afstand bewaren ging

als vanzelf, het kostte me geen moeite.



Nu mijn mijn vriend al 3 maanden thuis zit met n burn out krijgt nr 2

meer waarde, ik merk dat ik veel meer van hem houd dan ik ooit dacht.

Ergens is het niet eerlijk naar beide partijen : ik wil graag alles uit

mezelf halen om deze moeilijke periode door te komen.



Tegelijkertijd verlang ik naar afleiding en die vind ik vanzelfsprekend bij nr 2. Alle leegte kan ik daarmee opvullen.



Nr 2 is vrijgezel en alhoewel ik weet dat hij erg op zn vrijheid is

gesteld weet ik ook hoeveel geduld hij heeft. We praten er nooit over,

ons geheime leventje dult geen verhalen over het thuisfront.



Natuurlijk denk ik vaak aan de way out maar ik heb tot op heden alles

voor mezelf kunnen houden. Met mijn beste vriendinnen praat ik hierover

en ook zonder psycholoog weet ik dondersgoed hoe ik rondjes loop te

draaien. Ik blijf nog steeds geloven in nr 1 en alles wat wij delen,

hoe zwaar en pijnlijk dat ook is.





Destemeer bewondering heb ik voor jou en hoe je dapper je conclusies

hebt getrokken. Ik heb je verhalen altijd met veel belangstelling en

herkenning gevolgd en eerlijk gezegd was ik wel verrast toen je na

maanden liet horen dat je ging scheiden.



Misschien ben ik wat trager, het kan best zijn dat het bij mij ook zo

gaat aflopen. Vooralsnog blijf ik oefenen in geduld en hopen dat ik

eruit kom met nr 1....

Goedemorgen,



Help, moet mijn verhaal even kwijt. De vrouw van mijn nr 2 heeft aangegeven te willen scheiden !!  Zo snel had ik deze ontwikkeling niet verwacht, maar zo zie je maar dat je niet alles kunt plannen. Mijn nr 2 was ook zeer verrast. Zo verrast, dat hij geschrokken is en hij afwiiselend reageert als zijnde een uniek kans om er uit te breken, danwel emotioneel.

Ik kan hier niet teveel details geven uit angst voor herkenning. Het probleem is dat ik gisteren deze taart voorgeschoteld kreeg, maar dat hij nu zo emotioneel is dat ik bang ben dat hij  niet door kan zetten. Ik word verscheurd van emotie, hij heeft me gevraag niet te pushen, positief te blijven omdat dat hem sterk maakt. 

Ik denk dat zijn vrouw schreeuwt om aandacht, d.w.z. niet echt te willen scheiden maar graag de dingen anders wil zien en daardoor deze noodgreep pleegt. Ze belt hem op, huilt, maakt verwijten, etc. 

Ik heb mijn nr 2 al verteld dat dit allemaal bij uit elkaar gaan hoort, het gaat niet geruisloos, bij niemand denk ik !!

Mijn grootste angst isa dat hij nu niet doorzet, hoewel hij mij verzekerd heeft hier uit te willen stappen alleen de tijd nodig had.   

Ik denk nu wel als hij zijn kans nu niet grijpt, hij deze nooit zal grijpen. Dat zou voor mij betekenen, einde relatie..........

Meiden, ik zit in een gigantische dip... wat adviseren jullie mij ? 



Liefs, Tinkeltje

Lieve Tinkeltje, jee, wat een nieuws!!! Nu is het moment voor jou waar ik van 'droom;, nu kun je afwachten of jullie echt voor elkaar bestemd zijn! Wat ik zou doen is afstand nemen, spreek af elkaar bv een half jaar niet te zien, te smsen, want bij jullie spelen nu teveel emoties mee, spreek een datum af dat jullie elkaar weer zien, schrijf elkaar anders via de mail hoe of het jullie vergaat, en kijk na dat half jaar of jullie samen verder willen, voor de buitenwereld ook beter, alsof jullie elkaar dan pas hebben leren kennen, en hou het bv eerst bij een latrelatie, weet niet of je hier wat aan hebt, maar zo zou ik het doen, heel veel sterkte en ik hoopdat alles goed uitpakt voor jullie!! liefs Anna

Hallo,

wie heeft meegemaakt dat nr2 weer voor zijn gezin koos, en na een aantal maanden je weer wou zien??? Help, bennu al 3 maanden zonder hem, hij zegt dat hij nog van mij houdt, waarom will hij me dan niet meer zien??? groetjes Anna

Lieve Tinkel,Ik kan me voorstellen dat je wereld helemaal op zijn kop staat nu. Allerlei scenario's gaan nu door je hoofd: een leven met nr. 2 lijkt opeens een reële mogelijkheid!Ik heb dit zelf ook meegemaakt en het bleek altijd een storm in een glas water te zijn. Ik adviseer je om het hoofd koel te houden (moeilijk, ik weet het). Volgens mij speelt nr. 2 een belangrijkere rol in je beslissing om te scheiden dan je wellicht zelf wilt toegeven. Ik proef uit je berichtjes toch een diepe wens om met hem een leven te kunnen opbouwen... maar ik kan het mis hebben? Misschien staan ook hier gevoel en verstand weer tegenover elkaar: je kiest duidelijk voor jezelf, je huwelijk werkte niet meer en je wilt in eerste instantie rust vinden voor jezelf en je kinderen. Je weet ook dat het niet verstandig is nr. 2 meteen in je leven toe te laten, als hij beschikbaar zou zijn. Het zou niet goed zijn voor het afwikkelen van je scheiding en al helemaal niet voor de kinderen. Maar je gevoel zegt iets anders: je wilt niets liever dan een legale relatie met hem, toekomstplannen kunnen maken, een gezin samen met hem vormen. Ik weet niet of je dit zo ziet, maar dat is mijn indruk.Ik begrijp dat je nu niets liever wilt dan nr. 2 in je armen te nemen, hem te troosten, met hem te praten over de situatie en te proberen hem erbij te helpen. Maar toch denk ik dat het beter is juist nu wat afstand te nemen – althans emotioneel. Jij bent de laatste persoon die hem in deze advies moet geven: jouw belangen zijn te groot en uiteindelijk kan dat alleen maar tegen je werken. Net zoals jijzelf vindt dat je niet om hem je huwelijk moest beëindigen, moet hij dat ook niet om jou doen.Jij herkent natuurlijk veel in zijn situatie, maar toch is die waarschijnlijk heel anders dan de jouwe. Zoals jij het beschrijft, is er nog lang geen sprake van een scheiding, maar eerder van een wanhopige poging van zijn vrouw om hun huwelijk te redden. In plaats van dit te zien als een mogelijke ontsnappingskans voor hem, kun je het misschien beter zien (ook uit zelfbescherming) als een moment waarop de teugels juist worden aangetrokken. Juist nu zal duidelijk worden met welke touwtjes hij en zijn vrouw met elkaar verbonden zijn, en hoe sterk die banden zijn. Ook kan het zijn dat zijn vrouw aanvoelt dat hij afstandelijk is, niet meer zo 'emotioneel beschikbaar' en wie weet vermoedt ze zelfs wel dat hij vreemdgaat. Wees dus erg voorzichtig nu met contact opnemen - tenzij je een bom onder hun huwelijk wilt leggen. Probeer niet te veel gewicht aan deze ontwikkeling toe te kennen - je denkt dat als hij nu niet weggaat, hij het nooit zal doen. Als hij het echt wil, zal hij heus wel weggaan. En ook als hij dat niet doet, kun je zelf besluiten een punt achter de relatie te zetten, maar dat hoeft niet per se nu. Doe dat als je er zelf aan toe bent. Als ik naar mezelf kijk: ik moet er nu niet aan denken hem ook nog op te moeten geven. Denk daar dus ook even niet aan ;-)Hou je taai en vooral rustig meid! Liefs,dubiootjePS Je kan me mailen als je wilt hoor!

Mimosa, je bent denk ik op een kruispunt aangekomen. Je huwelijk wordt zwaar op de proef gesteld en nu moet blijken of hoe sterk jullie liefde werkelijk is. Dat zal heel veel van jou vergen. Jouw situatie is (hopelijk) anders dan de mijne: ik moest concluderen dat mijn huwelijk niet meer te redden was - niet dat ik er niet voor gevochten heb, maar daar zijn er twee voor nodig. Ik dacht overigens ook steeds dat nr. 1 mijn grote liefde was en prakkiseerde er niet over hem te verlaten; het besef dat mijn huwelijk totaal anders was dan ik dacht, kwam voor mij ook als een volslagen verrassing. Maar jij gelooft in nr. 1... moet je dan niet voor hem vechten? Denk je dat je er voor de volle 100% voor hem kan zijn zolang nr. 2 op de achtergrond meespeelt? Geduld en hoop zijn niet genoeg om jullie hier doorheen te slepen, ben ik bang...Ik weet ook zonder psycholoog wel dat ik in rondjes ronddraai: het gaat erom dat ik wil stoppen met in rondjes rond te draaien, en dát lukt me niet. Dat lukt de meesten hier trouwens niet: zelfs als er knopen worden doorgehakt, blijft het hart maar één kant uit trekken. Ik ben ervan overtuigd dat de psych. erin slaagt uit me te krijgen wat ikzelf wil. Ik heb al gemerkt dat er heel veel dingen zijn die ik wil maar ik weet gewoon niet hoe ik ze voor elkaar moet krijgen. Nu heb ik wel een hele goeie :-) Heb jij iets tegen het idee met zo iemand te gaan praten?

Lieve Tinkel,



Ik kan me voorstellen dat je wereld helemaal op zijn kop staat nu. Allerlei scenario's gaan nu door je hoofd: een leven met nr. 2 lijkt opeens een reële mogelijkheid!



Ik heb dit zelf ook meegemaakt en het bleek altijd een storm in een glas water te zijn. Ik adviseer je om het hoofd koel te houden (moeilijk, ik weet het). Volgens mij speelt nr. 2 een belangrijkere rol in je beslissing om te scheiden dan je wellicht zelf wilt toegeven. Ik proef uit je berichtjes toch een diepe wens om met hem een leven te kunnen opbouwen... maar ik kan het mis hebben?  Dubiootje, dit moet ik echt bestrijden. Ben oprecht zeker van mijn beslissing om t e scheiden. Het voelt nog steeds goed, ondanks de pijn en het verdriet, weet ik dat ik de goede beslissing heb genomen. Nr 2, heeft het proces zeker versneld, maar voel geen spijt, en wil absoluut niet terug.







Misschien staan ook hier gevoel en verstand weer tegenover elkaar: je kiest duidelijk voor jezelf, je huwelijk werkte niet meer en je wilt in eerste instantie rust vinden voor jezelf en je kinderen. Je weet ook dat het niet verstandig is nr. 2 meteen in je leven toe te laten, als hij beschikbaar zou zijn. Het zou niet goed zijn voor het afwikkelen van je scheiding en al helemaal niet voor de kinderen. Maar je gevoel zegt iets anders: je wilt niets liever dan een legale relatie met hem, toekomstplannen kunnen maken, een gezin samen met hem vormen. Ik weet niet of je dit zo ziet, maar dat is mijn indruk. De wens om met hem een toekomst op te bouwen is zeker aanwezig, deze man heeft zoveel bij mij losgemaakt, ik wil dat niet kwijt. Maar als ik een eerlijke kans met hem wil hebben, zullen we dat heel rustig op moeten bouwen. Dus ik denk niet over samenwonen en alles meteen delen, maar meer in de trend van, kijken wat mogelijk is binnen het proces waar ik en misschien hij straks ook in zit. De kinderen verdienen het, de scheiding een plaatsje te kunnen geven, en dat zal ik ten alle tijde vooropstellen.



Ik begrijp dat je nu niets liever wilt dan nr. 2 in je armen te nemen, hem te troosten, met hem te praten over de situatie en te proberen hem erbij te helpen. Maar toch denk ik dat het beter is juist nu wat afstand te nemen – althans emotioneel. Jij bent de laatste persoon die hem in deze advies moet geven: jouw belangen zijn te groot en uiteindelijk kan dat alleen maar tegen je werken. Net zoals jijzelf vindt dat je niet om hem je huwelijk moest beëindigen, moet hij dat ook niet om jou doen. Uiteraard heb ik dit laatste hem al meerdere keren verteld, hij moet zelf deze beslissing maken, toch geeft hij zelf wel regelmatig aan dat hij bang is om met lege handen te staan, dus als het tussen ons niet zou werken op langere termijn, maar wie heeft in het leven een garantie ?  Ik kan dus niets beloven en daar is hij ook weer wel reeel in, hij heeft alleen het vertrouwen nodig.  Ik probeer die afstand te houden, Heb zijn sms jes vandaag terughoudend beantwoord, aangegeven dat ik er ben om hem te steunen als hij mij nodig denkt te hebben, en dat het overweldigende verdriet normaal is. Daar heb ik het verder even bij gelaten.   



Jij herkent natuurlijk veel in zijn situatie, maar toch is die waarschijnlijk heel anders dan de jouwe. Zoals jij het beschrijft, is er nog lang geen sprake van een scheiding, maar eerder van een wanhopige poging van zijn vrouw om hun huwelijk te redden. In plaats van dit te zien als een mogelijke ontsnappingskans voor hem, kun je het misschien beter zien (ook uit zelfbescherming) als een moment waarop de teugels juist worden aangetrokken. Juist nu zal duidelijk worden met welke touwtjes hij en zijn vrouw met elkaar verbonden zijn, en hoe sterk die banden zijn. Ook kan het zijn dat zijn vrouw aanvoelt dat hij afstandelijk is, niet meer zo 'emotioneel beschikbaar' en wie weet vermoedt ze zelfs wel dat hij vreemdgaat. Wees dus erg voorzichtig nu met contact opnemen - tenzij je een bom onder hun huwelijk wilt leggen.  jIk heb hem de afgelopen maanden diverse malen aangegeven dat als er nog iets is tussen hen, dat hij die kans moet grijpen. Hij moet later nooit het idee hebben dat hij kansen heeft laten liggen. Maar even zo veel keren heeft hij aangegeven dat er niets maar dan ook niets meer is. Dat hij bij haar weggaat,omdat hij met haar niet oud wil worden, en hij heeft ook verzekerd dat dat los van mij staat. Maar dubiootje, ik begrijp ook wel, dat het er nu op aankomt, welke touwtjes zijn er nog, hoe belangrijk is dat nog ?  



Probeer niet te veel gewicht aan deze ontwikkeling toe te kennen - je denkt dat als hij nu niet weggaat, hij het nooit zal doen. Als hij het echt wil, zal hij heus wel weggaan. En ook als hij dat niet doet, kun je zelf besluiten een punt achter de relatie te zetten, maar dat hoeft niet per se nu. Doe dat als je er zelf aan toe bent. Als ik naar mezelf kijk: ik moet er nu niet aan denken hem ook nog op te moeten geven. Denk daar dus ook even niet aan

Ik kan het niet ontkennen, ik denk daar wel aan. De situatie is nu zo , dat hij nooit gunstiger zal worden. Hij loopt nu tegen de emotionele consequenties aan, maar als hij nu niet besluit weg te gaan, dan moet hij daar bij een volgende poging weer doorheen. Juist doordat zijn vrouw nu zelf aangegeven heeft te willen kappen is het moment daar. Een volgende keer zal hij nog meer zelf het initatief moeten nemen, het verdriet moeten voelen, daar ontkom je niet aan. Sorry dubiootje, ik geef hier dus heel veel gewicht aan. Heb met mezelf wel afgesproken dit af te kappen als het niet doorgaat. Als onze relatie zo belangrijk is, wat houdt hem dan nu nog tegen ?  ( wat hem volgende keer niet tegen zou houden) Uit zelfbescherming moet ik dan wel afscheid nemen, niet net als mijn vriending, (5 jaar en nog niets) een soort zelfvernietiging ondergaan. Ik ben bijna vrij, voel me goed en sterk en wil echt een nieuwe start mét of zonder hem. Ik wil hem alle tijd en ruimte geven, had hem die willen geven, maar nu de situatie zo escaleert moet het ook maar. Maar dat is mijn mening, en die hou ik wijselijk voor hem in, want hij moet het echt zelf doen.  



Hou je taai en vooral rustig meid!



Liefs,

dubiootje



PS Je kan me mailen als je wilt hoor! 

Lief dubiootje,



Wat kan jij goed verwoorden wat er speelt. Jouw vorige reactie, daar heb ik zoveel moed uitgeput. Ga hem ook nog aan mijn nr 2 geven, misschien heeft hij er wat aan. Ik ben inmiddels 6 weken verder en voel me zoveel zekerder als toen.

Moeilijke momenten , nog steeds, maar ik accepteer ze nu, het hoort erbij, het zou vreemd zijn als het niet zo was.



Ik ga ervoor, en wacht nu maar af, probeer inderdaad die afstand te bewaren. Ik hou je op de hoogte. Heb net tegen Yoaska ook al verteld dat mijn e-mail adres te toegankeleijk is voor mijn gezinsleden, dus probeer nu mijn prive mail hier door te geven /te wijzigen zodat ik die via de moderator aan jullie kan geven.



Bedankt voor al je steun en begrip !!

Ik kan niet helemaal volgen hoe het met jou is, lees net wel jou reactie op Mimosa, maar hoop dat jij er ook uitkomt met jouw nr 2, in ieder geval dat het voor dit moment bevredigend is. 



Heel veel liefs, van Tinkeltje

Lieve Tinkel,[Dubiootje, dit moet ik echt bestrijden. Ben oprecht zeker van mijn beslissing om t e scheiden. Het voelt nog steeds goed, ondanks de pijn en het verdriet, weet ik dat ik de goede beslissing heb genomen. Nr 2, heeft het proces zeker versneld, maar voel geen spijt, en wil absoluut niet terug.] Ik bedoelde zeker niet dat je spijt hebt van je beslissing te gaan scheiden. Het is me duidelijk dat je volledig achter die beslissing staat. Maar heeft de hoop op een toekomst met nr. 2 (je hebt het ergens over een beter (liefdes)leven) helemaal geen rol gespeeld? Had het wat uitgemaakt als daar niet 'die ander' was geweest, die van jou houdt, met wie je zulke bijzondere gevoelens deelt, met wie je je een leven samen kan voorstellen? Nr. 2 is bang met lege handen te komen staan. Heb jij niet het gevoel dat je niet met lege handen staat zolang je nr. 2 hebt, in welke hoedanigheid dan ook?[De wens om met hem een toekomst op te bouwen is zeker aanwezig, deze man heeft zoveel bij mij losgemaakt, ik wil dat niet kwijt. Maar als ik een eerlijke kans met hem wil hebben, zullen we dat heel rustig op moeten bouwen. Dus ik denk niet over samenwonen en alles meteen delen, maar meer in de trend van, kijken wat mogelijk is binnen het proces waar ik en misschien hij straks ook in zit. De kinderen verdienen het, de scheiding een plaatsje te kunnen geven, en dat zal ik ten alle tijde vooropstellen.] Dat begrijp ik volkomen en ik deel die overwegingen ook. Ik wil alleen aangeven dat je gevoel soms sterker is dan verstandelijke overwegingen en moeilijk uit te schakelen is. Heb je niet soms het gevoel dat je hem het liefst nu zou willen hebben? Het gevóel dus, als je je verstand op nul zet. Dat (irrationele) verlangen naar een leven met nr. 2 kan op dit moment je handelen en denken m.b.t. nr. 2 sturen. Ik wil je alleen daarop attent maken.[Uiteraard heb ik dit laatste hem al meerdere keren verteld, hij moet zelf deze beslissing maken, toch geeft hij zelf wel regelmatig aan dat hij bang is om met lege handen te staan, dus als het tussen ons niet zou werken op langere termijn, maar wie heeft in het leven een garantie ? Ik kan dus niets beloven en daar is hij ook weer wel reeel in, hij heeft alleen het vertrouwen nodig. Ik probeer die afstand te houden, Heb zijn sms jes vandaag terughoudend beantwoord, aangegeven dat ik er ben om hem te steunen als hij mij nodig denkt te hebben, en dat het overweldigende verdriet normaal is. Daar heb ik het verder even bij gelaten.] Wat voor gevoel heb jij daarbij, als hij zegt bang te zijn met lege handen te staan? Herken je dat? Sta jij nu met lege handen? Jij komt tenslotte niet in een gespreid bedje, hij heeft jou geen garanties gegeven (voor wat ze waard zouden zijn, want idd biedt het leven geen garanties). Het geeft mij het idee dat hij, ontevreden als hij is met zijn huwelijk, bang is de zekerheid te verliezen die dat huwelijk hem biedt. Bang om er alleen voor te staan. Een heel begrijpelijke angst, die wij allebei hebben overwonnen door 'voor onszelf te kiezen', zoals dat zo mooi heet. Minder mooi gezegd is het kiezen voor een leven alleen, geen partner aan je zij die je helpt de klappen op te vangen, die voor je zorgt en je beschermt, niet meer het sociale netwerk waar je met zijn tweeën volledig in verweven bent, financieel een stap terug… Jij hebt besloten dat de winst opweegt tegen het verlies. Als hij denkt in termen van lege handen... dat klinkt meer als verlies dan winst. [Ik kan het niet ontkennen, ik denk daar wel aan. De situatie is nu zo , dat hij nooit gunstiger zal worden.]Hoezo? Als de omstandigheden werkelijk zo gunstig waren, had hij het besluit al genomen voor zijn vrouw erover begon. Dezelfde belemmeringen die er gisteren waren, zijn er vandaag ook nog. Ik heb zelf nog maandenlang geprobeerd het met nr. 1 goed te krijgen, zonder succes. Maar die tijd en energie moest het van mezelf geven om tot de conclusie te komen dat ik mijn huwelijk moest beëindigen. Je hebt zelf steeds gezegd dat hij aan zijn huwelijk moet werken. Misschien gaat hij dit de komende maanden wel doen: een laatste poging. Als die poging mislukt en blijkt dat er echt niets meer in zit... dan kan het alsnog gebeuren dat hij gaat scheiden.Ik denk niet dat het de emoties zijn die hem weerhouden van een besluit: de emotionele reactie komt eerder voort uit alles wat er nu door zijn hoofd gaat. Angst waarschijnlijk vooral, om zijn kind te verliezen, de status quo op te geven, financieel en zakelijk geschaad te worden, zijn huis te moeten verlaten, kortom "alles op te geven". Ook al is het huwelijk "niets" meer, tegelijkertijd vertegenwoordigt het – in zijn ogen misschien – "alles": alles wat hij heeft opgebouwd.Ik zal later (of evt. in de mail) wel uitleggen hoe mijn situatie op het moment is - veel parallellen met die van jou in elk geval! Voorlopig heb je wel genoeg aan jezelf ;-)Sterkte dit weekend, zoek maar een hoop afleiding om de tijd door te komen!Veel liefs, dubiootje

quote: meisjemuts32 reageerde



alleen omdat ie dit zegt? Ik denk ook terug aan de affaire als een supertijd. Je hoeft diegene ook niet te vergeten denk ik. mag je best koesteren hoor Ja. Ik vind het zo droevig overkomen. Ik heb de indruk - maar je mag dat misverstand gerust rechtzetten Blijf! - dat hij nog erg veel bezig is met die periode en nog veel aan zijn verboden liefde denkt. Een herinnering koesteren is alleen maar mooi, maar die herinnering moet je niet in het heden in de weg staan. Blijf heeft gekozen voor zijn gezin, maar twijfelt volgens mij nog steeds of dat wel de goede keuze was. Hij blijft zich afvragen of hij toch niet voor haar had moeten kiezen. Heb ik gelijk Blijf?

ja.

Lieve Dubiootje



Ik bedoelde zeker niet dat je spijt hebt van je beslissing te gaan scheiden. Het is me duidelijk dat je volledig achter die beslissing staat. Maar heeft de hoop op een toekomst met nr. 2 (je hebt het ergens over een beter (liefdes)leven) helemaal geen rol gespeeld? Had het wat uitgemaakt als daar niet 'die ander' was geweest, die van jou houdt, met wie je zulke bijzondere gevoelens deelt, met wie je je een leven samen kan voorstellen? Nr. 2 is bang met lege handen te komen staan. Heb jij niet het gevoel dat je niet met lege handen staat zolang je nr. 2 hebt, in welke hoedanigheid dan ook?

Natuurlijk heeft het een rol gespeeld. Ik heb jaren met een masker opgelopen, en toen ik gevoelens kreef voor een ander dacht ik dit er even bij te kunnen doen, vervolgens bleek er helemaal geen ruimte te zijn voor 2 en viel voor mij een puzzel op z'n plek. Als ik nr 2 niet tegengekomen was had ik dit huwelijk misschien nog jaren volgehouden, ben in dat opzicht ook blij dat ik een eyeopener heb gehad. Als ik nr 2 niet heb, mis ik inderdaad de mooie momenten, waarvan ik denk dat ik ze (nog ) niet kan missen. Maar dat ik mijn huwelijk heb opgegeven is voor mij de opening naar een nieuw leven, en die kanst is dus absoluut winst.





Dat begrijp ik volkomen en ik deel die overwegingen ook. Ik wil alleen aangeven dat je gevoel soms sterker is dan verstandelijke overwegingen en moeilijk uit te schakelen is. Heb je niet soms het gevoel dat je hem het liefst nu zou willen hebben? Het gevóel dus, als je je verstand op nul zet. Dat (irrationele) verlangen naar een leven met nr. 2 kan op dit moment je handelen en denken m.b.t. nr. 2 sturen. Ik wil je alleen daarop attent maken.

Natuurlijk wil ik hem nu hebben. Maar ik besef heel goed, dat ik geen 20 ben en maar eens wat kan uitproberen, Het verlangen naar hem zal ook zeker mijn handelen beinvloeden, daarom probeer ik mijn gevoel niet de boventoon te laten voeren in mijn contact naar hem op dit moment.



Wat voor gevoel heb jij daarbij, als hij zegt bang te zijn met lege handen te staan? Herken je dat? Sta jij nu met lege handen? Jij komt tenslotte niet in een gespreid bedje, hij heeft jou geen garanties gegeven (voor wat ze waard zouden zijn, want idd biedt het leven geen garanties). Het geeft mij het idee dat hij, ontevreden als hij is met zijn huwelijk, bang is de zekerheid te verliezen die dat huwelijk hem biedt. Bang om er alleen voor te staan.

Dit is een moeilijk punt, ik proef het min of meer tussen de gesprekken door. Hij zegt dit niet letterlijk. Hij zegt niet bang te zijn mij te verliezen. Ik heb hem wel gezegd dat ik wel voor hem ga en hem de tijd en ruimte geef om tot een beslissing te komen maar dat voor mij het eindpunt bereikt wordt als de pijn de boventoon gaat voeren. Van dit soort dingen wordt hij onzeker zegt hij en hij wil dat ik positieve dingen zeg omdat hij daar sterker van wordt.





Een heel begrijpelijke angst, die wij allebei hebben overwonnen door 'voor onszelf te kiezen', zoals dat zo mooi heet. Minder mooi gezegd is het kiezen voor een leven alleen, geen partner aan je zij die je helpt de klappen op te vangen, die voor je zorgt en je beschermt, niet meer het sociale netwerk waar je met zijn tweeën volledig in verweven bent, financieel een stap terug… Jij hebt besloten dat de winst opweegt tegen het verlies. Als hij denkt in termen van lege handen... dat klinkt meer als verlies dan winst.



[Ik kan het niet ontkennen, ik denk daar wel aan. De situatie is nu zo , dat hij nooit gunstiger zal worden.]



Hoezo? Als de omstandigheden werkelijk zo gunstig waren, had hij het besluit al genomen voor zijn vrouw erover begon. Dezelfde belemmeringen die er gisteren waren, zijn er vandaag ook nog. Ik heb zelf nog maandenlang geprobeerd het met nr. 1 goed te krijgen, zonder succes. Maar die tijd en energie moest het van mezelf geven om tot de conclusie te komen dat ik mijn huwelijk moest beëindigen. Je hebt zelf steeds gezegd dat hij aan zijn huwelijk moet werken. Misschien gaat hij dit de komende maanden wel doen: een laatste poging. Als die poging mislukt en blijkt dat er echt niets meer in zit... dan kan het alsnog gebeuren dat hij gaat scheiden. Ik denk niet dat het de emoties zijn die hem weerhouden van een besluit: de emotionele reactie komt eerder voort uit alles wat er nu door zijn hoofd gaat. Angst waarschijnlijk vooral, om zijn kind te verliezen, de status quo op te geven, financieel en zakelijk geschaad te worden, zijn huis te moeten verlaten, kortom "alles op te geven". Ook al is het huwelijk "niets" meer, tegelijkertijd vertegenwoordigt het – in zijn ogen misschien – "alles": alles wat hij heeft opgebouwd.Hij heeft mij gezegd zakelijk de dingen op een rijtje te willen hebben en het feit dat hij een ander heeft wil hij ook eigenlijk niet gaan zeggen, hij wilde min of meer de situatie zo slecht maken dat er geen ontkomen meer aan was. Dat is dus nu gebeurd blijkbaar. Hij wist echter niet van tevoren wat het hem zou doen, als zij dit initatief nam, blijkbaar is hij daar van geschrokken, hoewel hij het ook gelijk als unieke kans zag. In die zin weet ik niet wat hij verder nog voor voorwaarden nodig heeft... om er een eind aan te kunnen maken, Gisteren heeft hij mij wel verteld zakelijk de dingen wel op een rijtje te hebben inmiddels. Hij zegt ook niet dat hij gaat blijven, ik heb alleen het gevoel gekregen dat hij het van haar af laat hangen, zelf niet durft door te duwen. Ik denk wel dat je gelijk hebt dubiootje, angst...... 

Ik weet niet of ik nu nog wil wachten, deze pijn, wordt alleen maar erger als de relatie dieper wordt, en ik weet niet of ik dat wel aankan. Ik heb me heel sterk gevoeld afgelopen 2 maanden, maar wat deze man betreft ben ik zeer kwetsbaar.







Lief dubiootje, bedankt weer, je houdt me goed een spiegel voor, ben je zelf psycholoog of zo ? Het is me nog niet gelukt mijn e mail te wijzigen, ik heb wel een mailtje gesuutd naar de moderator, dat zij het adres aan jou door mogen geven.( met het juiste email adres)

Doe even voorzichtig in de 1e mail, dan kan ik zien of ze het juiste e-mail adres gegeven hebben. Dat zal wel na het weeleinde zijn, en waarschijnlijk weet ik dan al meer.



Bedankt voor je steun.



Liefs, Tinkeltje

Wauw Blijf!!! dus toch nog wel!

dank je, ps bedoel dat je toch nog twijfel,

groetjes Anna