Twijfels maken me zo verdrietig

Je moet je wilde haren kwijt, dat is alles. Op je zestiende al gebonden zijn, dan heb je je jeugd gemist. Je wilt gewoon jong zijn en dat mag, dat moet zelfs. Ik kwam mijn grote liefde pas tegen toen ik 25 was en toen was het goed.

Wees verstandig en overdenk alles eens goed en kies voor het voor jou juiste leven,

succes!

volgens mij weet je al wat je wilt, nu nog even durven toegeven voor jezelf.

Appeltaart, volgens mij weet je niet wat je wilt. Misschien ben je wel vermoeid. Misschien wil je wel samen leuke dingen doen, maar komen jullie beiden er niet aan toe. Misschien is het wel settle-angst.



Het gras is niet altijd groener aan de overkant. En een relatie kun je in 5 minuten stoppen, maar het duurt een lange tijd om hem weer op te bouwen. Maar misschien heb je nog andere redenen waarom je twijfelt.



Als je het beste van je huidige relatie probeert te maken, en het lukt dan niet, dan kun je zonder wroeging stoppen. Anders heb je kans dat je altijd blijft twijfelen, of je er wel goed aan gedaan hebt, om je relatie af te breken.

Eens met Lotje. Dat '7 jaar gooi je toch niet zomaar weg' vind ik altijd zo'n kulargument! alsof dat een reden kan zijn om door te gaan.

Ik snap niet zo goed waarom gesettled zijn lijkt te betekenen dat je (of iig je vriendinnen) nooit wat spontaans kunt doen? Er zijn toch (nog) geen kinderen? Bij mij is het momenteel ook niet allemaal zoals het hoort, maar als ik zodra ik samen zou wonen (is nu niet het geval) niets spontaans meer zou kunnen doen, dan zou ik het ook snel erg benauwd krijgen en het gevoel krijgen vast te zitten, hoe leuk de partner ook is.

Lieve TO, overweeg dit; je bent nog jong, en er zijn geen kinderen. Je hebt nog alle vrijheid van de wereld. Gebruik dat. eventueel om bij je vriend te blijven. Maar weet dat je nooit meer vrijer zal zijn in eventueel egoistische beslissingen dan nu.



Sterkte.

Appeltaart, avonturen, meidendingen doen en gek doen met vriendinnen kun je dat nu niet wat meer doen? Het lijkt mij dat je ook een beetje vastgeroest zit in je leven. Kun je dat niet wat meer doen, ook al heb je een relatie?

Als je bij je vriend weggaat betekent dat ook dat je een nieuw leven moet opbouwen en nieuwe vriendinnen zoeken dus misschien kun je daar nu ook wat meer tijd in steken.Of eens kijken hoe je het me jevriend wat spannender kunt maken!

Trouwens, het leven als single is echt niet alleen maar 'sex and the city'.

Zeker niet als je bij je moeder woont.....

Ik ben het eens met annetd; je kan ook, als je echt voor je relatie wilt gaan, zorgen dat je meer je eigen dingen gaat doen daarin. Zoek nieuwe vriendinnen (je kan bvb hier op de viva een oproepje plaatsen, en je zit op school, stage, misschien daar wat leuke contacten opbouwen, gaan sporten) en ga daarmee winkelen, stappen, kletsen tot diep in de nacht.



En als je echt graag wil weten wat er nog meer is op jongensgebied, als je denkt 'is dit het? wat is er nog meer?' dan heb je nu echt nog de leeftijd/ vrijheid om je helemaal je eigen weg te gaan. En je hoeft toch niet meteen echt woonruimte te hebben, een studentenkamer kan toch ook? Je kan, als geld een probleem is, altijd nog een lening aanvragen bij het IBG.



Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is om hierin een beslissing te nemen, maar als dit gevoel blijft knagen, zal het nooit overgaan totdat jij voor jezelf kiest.

Eens met Lotje en met Nijn.

Als je nu niet begint met aan jezelf denken, doe je het nooit meer.

Heb je trouwens al eens met hem over je twijfels gehad? Dat kan je helpen, ofwel om je twijfels weg te nemen, ofwel om de knoop door te hakken.

quote:appeltaart schreef op 08 december 2007 @ 00:07:

ik weet dat ik jong ben en moet genieten van hett leven.. maar ik kan toch niet zomaar zeven jaar weggooien? Wil je dan de rest van je leven weggooien?

Dis is erg moeilijk. Ik zit ook in z`on situatie.Helaas kan niemand de beslissing voor je nemen wat te doen.

Ik heb jaren in zo'n situatie gezeten. En het werd steeds moeilijker om de knoop door te hakken. Diep van binnen wist ik zelf best dat het niet helemaal goed zat, maar praatte mezelf aan dat overal wel eens wat was en dat het gras echt niet groener is aan de overkant. Ik zag er vreselijk tegenop om op te geven wat we samen hadden opgebouwd.



Maar ik deed steeds minder dingen voor mezelf, paste mezelf onbewust steeds meer aan hem aan. Ging conflicten met hem uit de weg. Ik raakte mezelf een beetje kwijt. Kreeg vaak zo'n beklemmend gevoel als ik aan de toekomst dacht.

Terwijl vrienden om ons heen steeds vaker kinderen kregen, bleef ik die beslissing voor me uitschuiven. Wilde wel kinderen, maar eigenlijk niet met hem, omdat ik me net als jij niet "voor altijd wilde binden".



Ik dacht vaak bij mezelf: had ik maar eerder de knoop doorgehakt, dan was het makkelijk geweest dan nu. Maar er komt nooit een juist moment.

Uiteindelijk heb ik een paar maanden geleden toch besloten bij hem weg te gaan. De afgelopen maanden zijn echt niet de leukste uit m'n leven geweest en ik heb alles nog lang niet op de rit, maar ik heb na m'n besluit geen moment meer twijfels gehad.

Ondanks al het praktische gedoe en geregel en verdriet dat ik heb, voel ik ontzettend opgelucht. De gedachte dat ik niet weet hoe mijn leven er over een paar jaar uit zal zien, vond ik eerst beangstigend, maar geeft me nu een ongelooflijk gevoel van vrijheid.



Ik kan niet voor jou beoordelen wat de juiste beslissing in jouw situatie is, maar probeer voor jezelf te ontdekken waar dit onbestemde gevoel vandaan komt. Is het een onrust vanuit jezelf of zit er toch iets niet goed in je relatie? Want dit gevoel gaat echt niet zomaar over.

waarom stel je geen tijdelijke break voor? om te kijken hoe dat voelt....



Of ga ff lekker in je eentje een maand rondreizen of zo....of met een groepsreis mee als je niet alleen durft.

Wie weet opent dat je ogen ..



Besef wel dat single zijn echt geen Sex & the city is, met elk weekend jolige meidenavonden. Dat is helaas niet zo...en zeker niet als je niet in New York woont maar gewoon in een suf plaatsje in Nederland.



Aan de andere kant: als je je zo beklemd voelt i nje relatie is dat misschien ook wel reden genoeg om er mee te stoppen. Je bent nog zo jong! Als je nu al zo twijfelt: hoe voel je je dan als je 30 bent??



Je zou ook relatietherapie kunnen overwegen? kijken ofj e uit kunt vinden wat er wringt?



Sterkte iig!

Hoi appeltaart, mijn vrouw was 17 en we zijn 22 jaar later nog steeds gelukkig met elkaar. En niet elk jaar is super. Als je vermoeid bent en druk, kan het ware geluk in je relatie onduidelijk zijn, en kun je gaan twijfelen. Dat betekend niet (in mijn ogen), dat je met je relatie moet breken. Ik denk dat je later nog veel momenten zult tegenkomen om een relatie te verbreken. Het heeft achteraf ook zijn charme, als je beiden door zo'n periode bent heengekomen.



Aan de andere kant, moet je niet in een relatie blijven hangen, als je er ongelukkig onder bent. Zeker niet als je nog geen kinderen hebt, want als je die hebt, voor hun is het niet leuk als hun vader en moeder uit elkaar gaan.



Ik denk dat je dus voor jezelf moet uitzoeken of je tijdelijk of permanent ongelukkig bent met je relatie. Uitgaan met je vriendinnen heb je in eigen hand, dat kun je ook doen binnen je relatie, tenzij je daarnaast misschien graag met andere mannen wilt flirten. Want ook dan denk ik dat je eerst je relatie moet stoppen.



Ik denk dat je jezelf eerst wat vragen moet stellen. Waren jullie echt verliefd op elkaar in het begin, en deden jullie allebei moeite voor de relatie? Dat is denk ik een teken, dat waarschijnlijk de basis goed is. Dat je al zolang bij hem bent, vind ik geen goed argument. Het gaat om de kwaliteit van de relatie. Sterkte ermee, kreeft.

Appeltaart,



het klinkt alsof je heel goed weet wat je het liefste wilt, maar dat zal zeker niet makkelijk worden. En inderdaad: wie weet is het gras groener aan de overkant en ontdek je straks dat dit niet de juiste keuze voor jou was.



Waarom moet het meteen of het een of het ander zijn? Ik kan me voorstellen dat je een relatie van 7 jaar niet zomaar weggooit maar je kunt ook niet zo door. Heb je eraan gedacht om (als je iets meer geld ebt) zélf iets te zoeken in de stad omdat je dat nodig vind,maar om nog niet je relatie te verbreken?

En inderdaad: maak een reis. Dat hoeft niet meteen een heftige backpackreis te zijn (al ontmoet je dan wel makkelijk veel mensen en wordt er behoorlijk feest gevierd.. dan kun je wel uitvinden of dat is wat je wilt...maar je kunt ook een rondreis maken in eenland dat je altijd al wilde zien,ipv met je vriend op zomervakantie gan. Dn kun je iets doen wat JIJ leuk vidt en uitvinden of je hem mist. Succes

Ik vraag me af waarom je vindt dat je 7 jaar "weggooit" als je de relatie beëindigt. Ik lees deze uitdrukking hier regelmatig op het forum en vind het nogal onzin.

Je gooit toch niets weg? Die 7 jaar relatie zijn toch een belangrijk deel van je leven geweest en hebben je mede gemaakt tot wie je nu bent, hebben toch bijgedragen tot waar je nu gekomen bent? Die herinnering neem je toch gewoon mee in de rest van je leven?



En verder denk ik dat je je af moet vragen of je niet meer (genoeg) van je vriend houdt of dat je genoeg hebt van je gesettelde leventje.

Als het eerste het zwaarst weegt, kun je beter jezelf èn je vriend een plezier doen en de relatie beëindigen voordat je helemaal verzuurd en verbitterd raakt en de relatie tot een bespotting maakt.

Als het tweede het zwaarst wegt is het ws een goed idee om toch samen met je vriend in gesprek te gaan om uit te vinden wat je anders wilt en hoe dat binnen de relatie gerealiseerd kan worden. Wellicht als jullie hierover open en eerlijk kunnen brainstormen komen er bij hem misschien ook nog wel wat verbeterpuntjes bovendrijven.

Sterkte en succes

Ik ben het eens met de ideeen om er een maandje of zo tussenuit te gaan.

Heeft je stageplek misschien niet een vestiging in het buitenland?

Of regel anders zelf wat, vakantie, werken als je maar even weg bent!

op dit moment zit je zo met jezelf in de knoop dat je niet meer rationeel en realistisch denken kunt.

Door even afstand te nemen van je vriend, problemen etc. kun je er vaak veel helderder tegenaan kijken.



je zegt dat je er al met je vriend over gesproken hebt, dus zal hij er vast wel achterstaan.



Op dit moment lijkt alleen wonen met vriendinnen je de hemel, maar besef wel dat ook niet alleen maar rozengeur en manenschijn is hoor.

Denk er goed over na, spontaan dingen doen kan ook vanuit jou gaan komen ipv afwachten op andermans ideeen, en nieuwe vriendinnen zijn ook te maken.

denk niet dat je relatie je leven in de wegstaat, zo zit dat niet, maar kan natuurlijk zijn dat je vriend niet de juiste jongen is voor jou. Maar dat is niet aan mij om dat te bepalen.



Succes in ieder geval.

Hoi appeltaart,



Wat herkenbaar, de door jou geschetste situatie. En hoe moeilijk. Houd jij ook nog van je vriend, maar is dat anders geworden? Ik vind het ook moeilijk om toenadering te zoeken, alsof je jezelf en je vriend bedriegt.

Ik zelf heb ook minder vriendschappen over gehouden en inderdaad, de vriendinnen die ik nog wel heb, zijn getrouwd en/of hebben kinderen. Zo wil ik mijn leven ooit, maar nu nog niet en misschien wel niet met hem! Ook merk ik dat ik mezelf steeds meer aan hem aanpas, dus voorkom kleine woordenwisselingen enzo.

Ik dacht echt dat ik de enige was in deze situatie, precies zoals ik. Maar uit jou manier van schrijven en uit de inhoud heb ik het idee dat wij helemaal in hetzelfde schuitje zitten.

- allebei al soort van gesetteld, maar nog niet helemaal, willen dat eigenlijk ook niet

- allebei minder vriendschappen

- allebei vooral vrienden via partner

- allebei geen prettig vooruitzicht als het uit gaat (bij ouders wonen, of misschien heel klein studentenkamertje)

- zo kan ik nog wel een poosje doorgaan



Vriendinnen van mij zeggen dat het vanzelf duidelijk wordt welke beslissing je moet nemen, maar ik heb het gevoel dat ik een keer de knoop door moet hakken. Soms denk ik er helemaal uit te zijn en sta ik op het punt om het te doen, maar dan durf of wil ik toch niet. Op andere momenten denk ik: ik wil niet alles weggooien en achterlaten wat we samen hebben opgebouwd en ik houd nog van hem.



Inderdaad, jouw titel is zo treffend: je wordt doodongelukkig van die twijfels. En ik ben bang dat die nooit weggaan als ik geen einde maak aan mijn relatie. Denk jij dat ook? Mijn huidige vriend is net als bij jou ook mijn eerste serieuze partner. Ik weet niet goed wat ik van een man kan en mag verwachten.



Heerlijk he: een vooruitzicht op een leven met vriendinnen, lekker onverantwoordelijk, voor jezelf leven. Ik heb ook die drang. Vooral ook om op mezelf te zijn. Maar soms denk ik dat dat weer een of andere opvlieging is, die ik toelaat omdat het toch niet zal gebeuren. Maar nu misschien wel........



Sorry, dat ik zo mijn twijfels in jouw topic zet, maar ik hoop dat we elkaar een beetje kunnen helpen.



Van vriendinnen en kennissen die ook een lange relatie stop hebben gezet, weet ik dat ze er geen moment spijt van hebben gehad. Ja tuurlijk, een paar rotmaanden, maar zo opgelucht! Een wereld vol nieuwe kansen voor hen! Wat zou ik dat ook graag willen. Aan de andere kant ook heel beangstigend. Hoe moet ik met in mijn eentje redden in een nieuwe stad, met een nieuwe baan (ik zal mijn baan niet kunnen behouden, omdat ik niet wil wonen waar ik nu met mijn vriend woon, namelijk dichtbij zijn geboorteplaats en 2 uur rijden van de mijne), met weinig perspectief op een fijne woonruimte en met weinig bekenden?



O, ik denk ook zo vaak dat hij toch eigenlijk een ideale man is: lief, grappig, sportief, enorm sociaal, heeft goede baan, legt makkelijk contacten, gaat helemaal voor mij, etc.etc. Maar toch........ help: een hele toekomst met hem...........!



En stel dat ik de relatie beeindig en dat ik dan enorm veel spijt krijg of nooit meer een leukere jongen vind, of...........



Aan de andere kant: nu zit je nog niet vast: geen kinderen. Als die er zijn, kun je geen kant meer op (daar denk ik redelijk tradiotneel over, al zijn er natuulrijk redenen)....... Nu kan het nog, ben je nog jong (ik ben 24) en nog alle tijd om jezelf te ontwikkelen en te ontdekken wat je zelf wilt.



Heb jij nog een goede tip en zijn er bij jou vorderingen?



Sterkte en succes!



Groetjes

Jeetje wat een K..gevoel he! Ik herken mezelf hier ook erg in!

Ik ben ong 2 jr samen met mijn vriend en ong 4mnden geleden begonnen de ''gevoelens'' bij mij, is dit alles, wil ik dit nog wel.... Maar ik wilde er niet aan toe geven en dacht misschien zit ikzelf wel in een sleur, dus ik besloot wat meer leuke dingen te gaan doen met vriendinnen om mezelf wat op te vrolijken, dus mijn vriendinnen en ik gingen weer gezellig uit etc.. Mijn vriend is niet zo van het uitgaan dus hij bleef dan vaak thuis, daar had ik me na een paar keer aandringen maar bij neergelegd.. Maar een goeie vriend van hem kwam ik vaak tegen met uitgaan en daar had/heb ik het supergezellig mee, nu denk ik zelfs verliefd op hem te zijn...... Hoewel ik besloten heb hier niks mee te doen ben ik nog onzekerder geworden over mijn relatie.. Ik las ook bij appeltaart dat je helemaal blokkeert als hij toenadering zoekt, dit heb ik ook en daarbij ook nog is dat schuldgevoel dat jij niet hetzelfde meer voelt als hij...

Ik weet niet wat ik moet doen, we wonen samen, finiancieel heb ik het ook niet zo breed, een ander huis heb je niet 1,2,3.. hoewel je om deze redenen niet bij iemand kunt blijven en dat verdient hij ook niet.. 1 ding weet ik je moet kiezen voor jezelf, jij zit met t gevoel en alleen zelf kun je de knoop doorhakken en dat gevoel wegkrijgen!.. Maar het is zo moeilijk....

Ik hoop dat dit enigzins logisch is, want ik voel me op dit moment niet erg logisch....



Groetjes

Ik kan me zo goed voorstellen hoe jij je voelt. Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt. Bij mij kwam het alleen wat later. Ik kreeg op m'n 24ste een vaste relatie. Je zou zeggen dat ik m'n wilde haren toen al wat kwijt was. Maar tegen m'n dertigste begon het me allemaal te benauwen. Het was net alsof ik in een soort valstrik was gelopen, ik voelde me levend begraven in ons koophuis in een burgerlijke wijk. Ondertussen had ik een vast contract en verliep ons leventje heel uitgestippeld, op zaterdag boodschappen doen en samen op vakantie en dergelijke. Ik kon gewoon echt niet tegen de gedachte dat dit het zou zijn voor de rest van m'n leven.



In die fase lijkt het gras altijd groener bij de buurman. Ik heb heel lang getwijfeld of ik de relatie zou beeindigen of niet. Ik heb het wel gedaan en ik heb er geen spijt van. Maar dat betekent niet, dat ik jou hetzelfde zou aanraden. Het is niet dat ik vind dat je 7 jaar weggooit. Iemand anders schreef ook al dat die 7 jaar gewoon een deel van je leven zijn die je mede vormen en waar je goeie herinneringen aan overhoudt. Daar ben ik het mee eens.



Ik denk dat je heel goed moet kijken waarom je je twijfelt en waarom je ontevreden bent. Je kunt op reis gaan en op jezelf gaan wonen maar je zult jezelf en de oorzaak van je twijfels altijd meenemen. Als je bij je vriend weggaat, verander je alleen je omstandigheden, niet jezelf. En op een gegeven moment als je uitgefeest bent, als alle one night stands niet meer spannend zijn, of als je weer 7 jaar een relatie hebt, loop je tegen hetzelfde aan.



Je voelt dat je nu iets mist in je leven maar er is ongetwijfeld zoveel wat je wel hebt. Ik had heel veel onrust in me en pas achteraf zag ik in wat ik wel had kunnen waarderen. Ik ben veel op stap gegaan, veel drinken, uiteindelijk vreemd gaan, je zoekt steeds spannender kicks. Maar het was alleen maar vluchtgedrag. Ik heb mezelf en hem daarmee pijn gedaan en psychologisch gezien ben ik mezelf door alle vluchten en afleidingen kwijt geraakt. Drukke baan erbij en voila de overspannenheid komt om de hoek kijken.



Die periode ligt inmiddels achter me en ik ben er sterker en wijzer uitgekomen, vind ik zelf. Ik kan mezelf natuurlijk opvreten van spijt maar ik voel me eerder dankbaar dat het zoveel heb geleerd en dat het me heeft gebracht waar ik nu ben. Ik heb nog wel goed contact met m'n ex maar ik denk niet dat we weer bijelkaar komen. Daarvoor zijn we te veel uit elkaar gegroeid. Voor mijn gevoel ben ik door de ellende (die ik mezelf aangedaan heb) geestelijk veel meer gegroeid (al klinkt het wat arrogant om dat van jezelf te zeggen).



Genoeg over mij, en nu over jou. Wat ik wil zeggen: je hebt een keuze. Je kunt hem verlaten en het leven leiden wat jou zo lokt. En je kunt bij hem blijven en steeds met de vraag blijven zitten 'wat, als...' Wat mij heel belangrijk lijkt, is dat je uitzoekt waarom je iets anders wilt. Laat je niet gek maken door televisieserie's die jou een spannend single leven voorspiegelen. Het gaat erom dat je het leven leidt dat JIJ wilt en dat bij JOU past. En dat kan best een leven met een koophuis en een relatie vanaf je 16e zijn. Met andere woorden: geef niet je relatie op als dat alleen een vlucht voor je innerlijke problemen is. Geef je relatie pas op als hij niet meer bij degene past die je bent.



Lang verhaal. Concrete dingen die ik je aanraad: praat met mensen. Praat met vriendinnen of zij ook die gevoelens hebben, hoe zij ermee omgaan (iedereen die in een lange relatie zit, komt op zo'n punt, ook dat je 'm fysiek niet meer zo aantrekkelijk vindt). Kun je geen klankbord vinden, praat dan eens met de huisarts of een psycholoog of een andere therapeut (dat is niet eng, er zijn zat mensen die voor mindere dingen daar naar toe gaan). Zoek een hobby echt voor jezelf waar je je ei in kwijt kan (sporten, dansen, schilderen...) Dat is constructiever dan alleen meer stappen en drinken. Ik heb veel aan yoga gedaan, dat is erg fijn omdat je je lichamelijk leert ontspannen. Daardoor ontspant je geest ook en word je rustiger.



Ik hoop echt dat je een manier vindt om met je twijfels om te gaan. Staar je niet blind op wat je mist! Sterkte meid.

Nu ik je openingspost weer lees, denk ik dat je vooral je eigen vriendinnen/vriendenkring mist. Mensen die jou als persoon zien in plaats van deel van een stel. Klopt dat een beetje?

Ik denk dat je op het moment dat je de keuze maakt om weg te gaan bij vriend ook het beste echt op jezelf kan gaan wonen. Ik krijg de indruk dat dat nogal een moeilijk punt is omdat je bang bent om te weinig geld te hebben. Het is natuurlijk zo dat je met minder zult moeten doen als je nog studeert maar er is ook nog een IBgroep waar je van kunt lenen. Ik was erg blij dat ik toen ik ervoor koos om bij mijn eerste vriendje weg te gaan in een studentenhuis woonde. Dat maakte de boel toch wat levendiger, ik kon gezellig ff buurten bij mijn buurman en ze namen me ook een beetje mee op sleeptouw. Ik denk dat het dus helemaal niet zo'n probleem hoeft te zijn om op een klein kamertje te wonen en dat je je daar niet teveel door moet laten afschrikken.