Relaties
alle pijlers
Twijfels maken me zo verdrietig
zaterdag 8 december 2007 om 00:07
Oké.. ik zal proberen het kort te houden. Ik word gek van mezelf en mijn getwijfel en wil graag wat meningen horen.
Ik ben 23 jaar en heb al 7 jaar een relatie met een lieve jongen. Sinds een klein half jaartje wonen we samen (koophuis). Ik weet niet precies wanneer het is begonnen maar ik twijfel echt enorm aan onze relatie, aan hem en vooral aan mezelf.
Ik vraag me vaak af hoe het zou zijn met iemand anders. Ik ben soms ook bang dat ik dingen mis doordat ik al zo gesettled ben.
Ik verlang soms naar avontuur en gekke dingen doen met vriendinnen. Probleem is dat ik de afgelopen jaren vriendinnen ben kwijtgeraakt. En de vriendinnen die ik nog heb zijn net zo gesettled als ik en kunnen nooit iets spontaans doen.
Als ik nu moest zeggen wat ik het liefste zou willen, is naar een grote stad verhuizen en met een paar meiden een appartement delen en gewoon lekker zorgeloos feesten en meidendingen doen. Nu ik dit zo typ klinkt het erg naief en oppervlakkig maar ik word soms zo bang van al dat serieuze en 'brave'.
Ik studeer fulltime en loop nu 40 uur per week stage waarvoor ik niet betaald krijg. Ik kan dus zelf niet een woonruimte huren nu. Stel ik zou bij mijn vriend weggaan.. dan moet ik terug naar mijn moeder, maar zij is net terug bij haar ex-partner dus dat wil ik liever niet verstoren.
Wat is wijsheid? ik weet dat ik jong ben en moet genieten van hett leven.. maar ik kan toch niet zomaar zeven jaar weggooien? Maar als ik dan aan een toekomst samen met mijn vriend denk.. ik wil graag kinderen, maar niet van hem.. want het beangstigd me dat ik dan echt aan hem 'vast' zit.. dit klinkt zo gemeen, terwijl hij zo 'perfect' is.. (maar niet voor mij?) Hij ziet er goed uit, heeft een goede baan, is zorgzaam enz enz enz.. maar bepaalde dingen mis ik..mijn verliefdheid is al lange tijd weg.. seks staat op een zeer laag pitje.
Ergens weet ik wel wat ik het liefst wil.. maar het is zo'n doodenge beslissing! Stel dat ik spijt krijg?
Ik ben 23 jaar en heb al 7 jaar een relatie met een lieve jongen. Sinds een klein half jaartje wonen we samen (koophuis). Ik weet niet precies wanneer het is begonnen maar ik twijfel echt enorm aan onze relatie, aan hem en vooral aan mezelf.
Ik vraag me vaak af hoe het zou zijn met iemand anders. Ik ben soms ook bang dat ik dingen mis doordat ik al zo gesettled ben.
Ik verlang soms naar avontuur en gekke dingen doen met vriendinnen. Probleem is dat ik de afgelopen jaren vriendinnen ben kwijtgeraakt. En de vriendinnen die ik nog heb zijn net zo gesettled als ik en kunnen nooit iets spontaans doen.
Als ik nu moest zeggen wat ik het liefste zou willen, is naar een grote stad verhuizen en met een paar meiden een appartement delen en gewoon lekker zorgeloos feesten en meidendingen doen. Nu ik dit zo typ klinkt het erg naief en oppervlakkig maar ik word soms zo bang van al dat serieuze en 'brave'.
Ik studeer fulltime en loop nu 40 uur per week stage waarvoor ik niet betaald krijg. Ik kan dus zelf niet een woonruimte huren nu. Stel ik zou bij mijn vriend weggaan.. dan moet ik terug naar mijn moeder, maar zij is net terug bij haar ex-partner dus dat wil ik liever niet verstoren.
Wat is wijsheid? ik weet dat ik jong ben en moet genieten van hett leven.. maar ik kan toch niet zomaar zeven jaar weggooien? Maar als ik dan aan een toekomst samen met mijn vriend denk.. ik wil graag kinderen, maar niet van hem.. want het beangstigd me dat ik dan echt aan hem 'vast' zit.. dit klinkt zo gemeen, terwijl hij zo 'perfect' is.. (maar niet voor mij?) Hij ziet er goed uit, heeft een goede baan, is zorgzaam enz enz enz.. maar bepaalde dingen mis ik..mijn verliefdheid is al lange tijd weg.. seks staat op een zeer laag pitje.
Ergens weet ik wel wat ik het liefst wil.. maar het is zo'n doodenge beslissing! Stel dat ik spijt krijg?
donderdag 17 januari 2008 om 17:44
quote:scarabee schreef op 17 januari 2008 @ 16:37:
Nu ik je openingspost weer lees, denk ik dat je vooral je eigen vriendinnen/vriendenkring mist. Mensen die jou als persoon zien in plaats van deel van een stel. Klopt dat een beetje?Dit vind ik wel erg mooi gezegd. Ik denk dat dit inderdaad op mij van toepassing is. Maar wat moet je daar aan doen? Voor mij is die kring aan de andere kant van het land en niet even 1 2 3 te bereiken.
Nu ik je openingspost weer lees, denk ik dat je vooral je eigen vriendinnen/vriendenkring mist. Mensen die jou als persoon zien in plaats van deel van een stel. Klopt dat een beetje?Dit vind ik wel erg mooi gezegd. Ik denk dat dit inderdaad op mij van toepassing is. Maar wat moet je daar aan doen? Voor mij is die kring aan de andere kant van het land en niet even 1 2 3 te bereiken.
vrijdag 18 januari 2008 om 11:40
Dan moet je zorgen dat je in je woonplaats een eigen vriendenkring opbouwt. En dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ben zelf niet echt een vlot en extravert persoon dus dat maakte het nog veel moeilijker. Ik ben op het werk naar bepaalde collega's "toegegroeid" die ik nu als vrienden zie. Mijn oude vriendinnenkring is uitgewaaierd over het land, ze wonen (ook toen ik nog die lange relatie had) ook 2 uur rijden bij me vandaan. Ik ben altijd wel contact blijven houden maar in die tijd zaten we gewoon echt in verschillende fasen. Een vriendin was al jong moeder en bezig met haar gezin, anderen waren veel bezig met hun werk en minder met relaties. Dus op een gegeven moment ga je je afvragen wat je dan nog bindt. Het grappige is: na een tijd groei je ook weer naar elkaar toe. Ik ben nu 33 en m'n vriendinnen en ik hebben nog steeds verschillende levensstijlen, maar het maakt niet zoveel meer uit. Het belangrijke is dat je elkaar gewoon goed kent en elkaar het beste gunt en dat je klaar staat voor elkaar. Dus ook al kun je je eigen vrienden niet zo vaak zien als je zou willen, probeer toch dat contact goed te houden. Het zou zonde zijn als je het oppervlakkig laat worden.
Belangrijk is ook dat je jezelf weer leert zien als 'zelfstandig' persoon. Eigenlijk komt het neer op 'leer jezelf goed kennen en zie dan wat bij je past'. Het is misschien wat vaag maar voor mij was dat juist het probleem. Ik was ook erg onzeker over mezelf en bleef daardoor maar wegvluchten en een rol spelen. Ik lees dat je bezig bent om jezelf steeds meer aan hem aan te passen. Stap 1 is dat je je daar bewust van bent, dus dat is al positief! Nu moet je proberen dat niet meer te doen. Dat hoeft niet meteen een conflict te betekenen of dat je niets meer samen wilt doen ofzo. Maar dat is wat ik bedoel met een hobby zoeken voor jezelf. Echt even jouw eigen dingetje, waar je goed in bent en waardoor je wellicht weer mensen leert kennen.
Ik denk dat je pas een keuze over je relatie kunt maken als je goed inzicht hebt in wie je bent en hoe je je leven wilt leiden. Past je huidige vriend daarbij of niet. Ik heb indertijd goede gesprekken gehad met de arbo-medewerkster. Zij leerde me echt om te kijken naar wie ik ben en waar m'n grenzen liggen. En als ik terugkijk dan denk ik, wat zijn er toch veel mensen geweest die me steeds een stukje vooruit hebben geholpen. En die zijn er ook voor jou! Daarom zeg ik: blijf niet alleen met je probleem zitten. En verwacht ook niet dat je probleem door 1 besluit opgelost is. Geef het tijd.
Belangrijk is ook dat je jezelf weer leert zien als 'zelfstandig' persoon. Eigenlijk komt het neer op 'leer jezelf goed kennen en zie dan wat bij je past'. Het is misschien wat vaag maar voor mij was dat juist het probleem. Ik was ook erg onzeker over mezelf en bleef daardoor maar wegvluchten en een rol spelen. Ik lees dat je bezig bent om jezelf steeds meer aan hem aan te passen. Stap 1 is dat je je daar bewust van bent, dus dat is al positief! Nu moet je proberen dat niet meer te doen. Dat hoeft niet meteen een conflict te betekenen of dat je niets meer samen wilt doen ofzo. Maar dat is wat ik bedoel met een hobby zoeken voor jezelf. Echt even jouw eigen dingetje, waar je goed in bent en waardoor je wellicht weer mensen leert kennen.
Ik denk dat je pas een keuze over je relatie kunt maken als je goed inzicht hebt in wie je bent en hoe je je leven wilt leiden. Past je huidige vriend daarbij of niet. Ik heb indertijd goede gesprekken gehad met de arbo-medewerkster. Zij leerde me echt om te kijken naar wie ik ben en waar m'n grenzen liggen. En als ik terugkijk dan denk ik, wat zijn er toch veel mensen geweest die me steeds een stukje vooruit hebben geholpen. En die zijn er ook voor jou! Daarom zeg ik: blijf niet alleen met je probleem zitten. En verwacht ook niet dat je probleem door 1 besluit opgelost is. Geef het tijd.
vrijdag 7 maart 2008 om 18:59
Iedereen onwijs bedankt voor de reacties! Ondanks dat ik niet snel heb gereageerd, heb ik er zeker iets mee gedaan!
Even een update:
Door problemen in mijn privéleven wilde ik even niet nog meer gezeur aan mijn hoofd en schoof de beslissing voor me uit...(ook de reden dat ik niet meer heb gereageerd op dit topic).
Maar nu heb ik toch een beslissing gemaakt:
Ik ga weg.
Ik moet het nog vertellen aan mijn vriend, maar durf niet. Ik weet het, heel laf. Ik weet ook niet wat me tegen houdt. Misschien ben ik bang dat ik spijt krijg? Misschien ben ik bang dat hij boos wordt/ dat hij verdrietig zal zijn?
Even een update:
Door problemen in mijn privéleven wilde ik even niet nog meer gezeur aan mijn hoofd en schoof de beslissing voor me uit...(ook de reden dat ik niet meer heb gereageerd op dit topic).
Maar nu heb ik toch een beslissing gemaakt:
Ik ga weg.
Ik moet het nog vertellen aan mijn vriend, maar durf niet. Ik weet het, heel laf. Ik weet ook niet wat me tegen houdt. Misschien ben ik bang dat ik spijt krijg? Misschien ben ik bang dat hij boos wordt/ dat hij verdrietig zal zijn?
