Uit de kast, geen acceptatie

Freyakur vrijdag 4 oktober 2024 om 07:23

Hoi allemaal,

Sinds een tijdje heb ik voor mijzelf kunnen toegeven dat ik demi vrouwelijk ben. Deels vrouw, deels non binair. Mijn partner, schoonfamilie en vrienden waren er heel nuchter in toen ik het ze vertelde en kreeg alle support. Dat was super bevrijdend en ik heb het gevoel alsof ik nu compleet ben.

Gister ben ik dan ook bij mijn eigen familie uit de kast gekomen. Mijn moeder was even geschokt, zag dit niet aankomen en gaf aan tijd nodig te hebben - wat ik snap. Mijn vader en broer daarentegen gaven aan dat er voor hun maar twee geslachten zijn. Man en vrouw, de rest bestaat dus niet. Oh, en of ik niet “door alle media beïnvloed ben”.

Dat was even pijnlijk. Ik weet ook niet goed wat ik hier mee moet. Ik wil ze eigenlijk even met rust laten maar of dat uitdraait op weinig tot minder contact? Iemand tips?

lemoos2 vrijdag 4 oktober 2024 om 23:13

OudEnWijs schreef: ↑
04-10-2024 21:18
Ja de biologische kant snap ik, maar dat heeft als ik het goed begrijp weer niets met gender te maken. En dan blijft er dus weinig over, buiten de stereotypen.

Ik heb nooit een aversie gevoeld tegen mijn biologisch toebedeelde geslacht. Ik voel mij nooit gekrenkt of niet gezien als mensen naar mij verwijzen met haar/zij. Ik heb nooit het idee gehad dat er iets ‘fout’ was gegaan of dat ik mij gevangen voelde in het verkeerde lichaam.
Dus ik heb er verder ook nooit over na hoeven denken, wat dat nu is, je vrouw voelen. Ik voel mij gewoon mijzelf.

Nee heb je, ja kun je krijgen

Metallover zaterdag 5 oktober 2024 om 07:57

fashionvictim schreef: ↑
04-10-2024 16:20
Ik zie dat echt andersom. Ik was jong volwassene in de jaren 90 en heb het grootste deel van dat decennium in de iT doorgebracht. In die tijd was er echt volop acceptatie, het wemelde van de gay bars, ook buiten Amsterdam want ik ben er echt in vele geweest. Mensen konden dragen wat ze wilden, er waren echt veel openlijk transseksuelen, een vriendin van mij heeft in die tijd zelfs op de cover van de Revu gestaan met de kop "De zeven mooiste vrouwen van Amsterdam" en zij was een bekende transseksueel met zowel een penis als borsten. Er rolschaatste destijds ook dagelijks een vent in een gouden string door de stad, en in die tijd hadden zo ongeveer alle coole bandjes types dikke lagen make-up op. Op tv hadden we de travestietenshow, Maarten 't Hart was in talkshows te gast in zijn bloemetjesjurk en Margreet Dolman was talkshowhost.

Ik zie juist dat alle dingen die in de jaren negentig op het gebied van LHBTI volkomen vanzelfsprekend waren nu dertig jaar later ineens allemaal weer benoemd en uitgelegd moeten worden en dan ook nog op een verwijtende, aanstellerige manier alsof wij hier in Nederland met zijn allen een soort redneck hillbilly conservatieve Amerikanen waren ofzo. Terwijl we dat juist WORDEN omdat al die koters die nog geen bal hebben meegemaakt in het leven en teveel op social media rondhangen die Amerikaanse discussie overnemen. Net als de abortus discussie. Abortus was nooit een issue in Nederland en wordt dat ineens door van die yoga types die op Tiktok hangen.

AMEN.

OudEnWijs zaterdag 5 oktober 2024 om 07:59

lemoos2 schreef: ↑
04-10-2024 23:13
Ik heb nooit een aversie gevoeld tegen mijn biologisch toebedeelde geslacht. Ik voel mij nooit gekrenkt of niet gezien als mensen naar mij verwijzen met haar/zij. Ik heb nooit het idee gehad dat er iets ‘fout’ was gegaan of dat ik mij gevangen voelde in het verkeerde lichaam.
Dus ik heb er verder ook nooit over na hoeven denken, wat dat nu is, je vrouw voelen. Ik voel mij gewoon mijzelf.

Precies dat.

En dan nog, stel dat ik een aversie zou voelen tegen mijn lichaam, dan ben ik daarmee naar mijn idee nog geen vrouw. Dan ben ik hooguit een man met een aversie tegen mijn lichaam

Gecultiveerd slachtofferschap is óók een identiteit.

Purplepeanut zaterdag 5 oktober 2024 om 08:07

NomenNesci0 schreef: ↑
04-10-2024 20:00
Maar wat maakt het nu eigenlijk uit? Ik weet ook niet wat het is om je vrouw te voelen. Ik weet wel wat het is om mezelf te voelen (ook niet elke dag hetzelfde btw). Voor mij klinkt zo'n mededeling alsof je uit de kast moet komen, omdat je houdt van pannenkoeken en interesse hebt in vissen. Dan sta ik je waarschijnlijk vreemd aan te kijken bij zo'n gewichtige mededeling. Want who cares? En bij een dergelijke mededeling komt er ineens een bak met gewicht bij, want iedereen moet het hyper serieus nemen. Dus ik zou me moeten inhouden niet iets te zeggen, maar ik denk er wel wat van. Ik vind het iid erg passend bij een puber en niet een volwassene. Want voor de meesten boeit het echt niet wat je denkt of voelt en met wie je de lakens deelt

Omdat je het tegen mij hebt: mijn kind wás ook een puber toen ie uit de kast kwam. En mij maakt het inderdaad niks uit op wie hij valt, hoe hij genoemd wil worden en of ie zich man vrouw of nonbinair voelt. Maar voor mijn kind is het wel een big deal. Om te ontdekken dat je je geen vrouw voelt, dat er in de huidige maatschappij, én nauwelijks hulp is voor wie zich zo voelt, én nauwelijks acceptatie. Als ik alleen hier al lees dan draait mijn maag zich om als ik bedenk waar mijn kind allemaal tegenaan gaat lopen.

sneeuwvrouw zaterdag 5 oktober 2024 om 08:08

Claire45 schreef: ↑
04-10-2024 18:10
Omdat TO niet antwoordt ga ik iets proberen.

Ik denk dat het gaat om iemand die zich deels (half, oftewel demi) vrouw voelt en voor de andere helft neutraal, dus vrouw noch man. Iemand kan dus ook een non binaire demi-man zijn, maar dat kan alleen als deze persoon biologisch een man is, hij voelt zich dan voor de helft thuis in zijn lichaam en/of met de mannelijke identiteit die hij heeft op basis van zijn geslachtskenmerken. De neutrale helft van deze identiteit vind ik lastig in te vullen, maar ik denk dat het erom draait dat iemand als TO, die maar half in contact staat met haar eigen biologische geslacht, een invulling zoekt voor de 'vacante helft', en dat is blijkbaar géén mannelijke identiteit (dat valt weer in een ander hokje) maar óók geen vrouwelijke identiteit. Iets ertussenin dus, neutraal - man noch vrouw, gewoon mens.

Zo lees ik het ook, maar jeetje, wat een klus om dat allemaal uit te vinden en ermee te leven. Het lijkt me zoveel makkelijker om of vrouw of man te zijn of dan geen van beide.. of lesbienne of homo… alles daar tussen is voor mij echt een brug te ver. Echt iets van tegenwoordig en ik zou me daar als ouder ook geen raad mee weten. Wat verwacht je van hun?

Purplepeanut zaterdag 5 oktober 2024 om 08:10

SunShine35 schreef: ↑
04-10-2024 23:02
Iemand anders die ik ken was trouwens eerst nonbinair en is daarna toch van een vrouw een man geworden.

Ingewikkeld allemaal hoor.

Ja vooral voor degene die het betreft natuurlijk

Anoniem_67191219635fd zaterdag 5 oktober 2024 om 08:13

Ik val op mannen en vrouwen en als ik zo rondkijk op google pas ik het in het "hokje" van panseksueel. Maar ik hoef dat niet zo nodig te hebben een stempeltje. Ik ben gewoon niet helemaal hetero, klaar. Noem het bi, pan, who cares?
Ik voel me een vrouw en ik ben blij dat ik een vrouw ben maar ik zeg altijd dat ik wel een mannenbrein heb.
Ik heb mijn moeder wel eens gezegd dat ik ook op vrouwen val. Dat vond ze prima en ze keek er niet echt van op of zo.
Ik ben gewoon mezelf en daar hoeft van mij geen stickertje op.

noa zaterdag 5 oktober 2024 om 08:17

Mijn conclusie tot nu toe:

TO is er vandoor.
Ik ben blijkbaar minder ruimdenkend dan ik dacht.
Ik ben een oude taart.
Ik krijg hoofdpijn van dit topic.

Cum non tum age

Anoniem_67191219635fd zaterdag 5 oktober 2024 om 08:27

noa schreef: ↑
05-10-2024 08:17
Mijn conclusie tot nu toe:

TO is er vandoor.
Ik ben blijkbaar minder ruimdenkend dan ik dacht.
Ik ben een oude taart.
Ik krijg hoofdpijn van dit topic.

Haha, ja dit dus.

Hexopbezemsteel zaterdag 5 oktober 2024 om 08:32

Ik begrijp al heel mijn leven niet zo goed wat wordt bedoeld met je "vrouw voelen".

Je wordt geboren met bepaalde chromosomen. Maar dat zegt vooral veel over wat de wereld om je heen van je verwacht. Het zegt verder niet zoveel over de eigenaar van die chromosomen. Gender is niet meer dan iets wat mensen hebben bedacht.

Ik heb me nooit iets kunnen voorstellen bij je vrouw voelen. Of man. Anders dan: "ik pas perfect in het plaatje dat de maatschappij schetst van een vrouw/man". Het verzet tegen die stereotypes begrijp ik dan weer wel heel goed. Tegelijk is dat ongeveer het enige wat ik me voor kan stellen bij non-binair. (Ongetwijfeld sla ik de plank dan volkomen mis. )

If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)

NONALOLA zaterdag 5 oktober 2024 om 08:51

lemoos2 schreef: ↑
04-10-2024 23:13
Ik heb nooit een aversie gevoeld tegen mijn biologisch toebedeelde geslacht. Ik voel mij nooit gekrenkt of niet gezien als mensen naar mij verwijzen met haar/zij. Ik heb nooit het idee gehad dat er iets ‘fout’ was gegaan of dat ik mij gevangen voelde in het verkeerde lichaam.
Dus ik heb er verder ook nooit over na hoeven denken, wat dat nu is, je vrouw voelen. Ik voel mij gewoon mijzelf.

Ik heb ook nooit een aversie gehad tegen mijn geslacht, WEL tegen de mij door de maatschappij toebedeelde rol van "moeder". Dus vanuit die gedachte begrijp ik TO wel. Ik kreeg namelijk altijd te horen: het lukt zeker niet he? Of: wacht maar tot je de juiste vent tegen komt...

NEE! ik wil ze niet, niet toen ik 12 was, niet toen ik 30 was, en nu ik 50+ ben ik als een kind zo blij dat ik ze niet heb. Is dat hetzelfde als waar TO doorheen gaat: nee. Maar de maatschappelijke ONacceptatie van mijn eigen zijn, van wie ik in mijn wezen ben: ja dat is volgens mij gelijk aan elkaar.

Dat is volgens mij ook de kern van de zaak: ik snap het gevoel van TO niet, net zomin als mensen die graag kinderen willen mij snappen. Dat hoeft ook niet, daar vraag ik in ieder geval niet om. Maar een klein beetje respect voor iemands "zijn", dat is toch niet zoveel gevraagd?

(en dat is een algemene vraag, niet gericht aan iemand persoonlijk, dus ook niet bedoeld als vraag aan jou Lemoos!)

Djessy zaterdag 5 oktober 2024 om 08:59

fashionvictim schreef: ↑
04-10-2024 16:20
Ik zie dat echt andersom. Ik was jong volwassene in de jaren 90 en heb het grootste deel van dat decennium in de iT doorgebracht. In die tijd was er echt volop acceptatie, het wemelde van de gay bars, ook buiten Amsterdam want ik ben er echt in vele geweest. Mensen konden dragen wat ze wilden, er waren echt veel openlijk transseksuelen, een vriendin van mij heeft in die tijd zelfs op de cover van de Revu gestaan met de kop "De zeven mooiste vrouwen van Amsterdam" en zij was een bekende transseksueel met zowel een penis als borsten. Er rolschaatste destijds ook dagelijks een vent in een gouden string door de stad, en in die tijd hadden zo ongeveer alle coole bandjes types dikke lagen make-up op. Op tv hadden we de travestietenshow, Maarten 't Hart was in talkshows te gast in zijn bloemetjesjurk en Margreet Dolman was talkshowhost.

Ik zie juist dat alle dingen die in de jaren negentig op het gebied van LHBTI volkomen vanzelfsprekend waren nu dertig jaar later ineens allemaal weer benoemd en uitgelegd moeten worden en dan ook nog op een verwijtende, aanstellerige manier alsof wij hier in Nederland met zijn allen een soort redneck hillbilly conservatieve Amerikanen waren ofzo. Terwijl we dat juist WORDEN omdat al die koters die nog geen bal hebben meegemaakt in het leven en teveel op social media rondhangen die Amerikaanse discussie overnemen. Net als de abortus discussie. Abortus was nooit een issue in Nederland en wordt dat ineens door van die yoga types die op Tiktok hangen.

Zo ervaar ik het ook idd. In de jaren '90 was het allemaal geen issue, iedereen kon zijn wie hij/zij wilde zijn.
Nu voelt het vooral heel geforceerd allemaal, voor mij. Duizenden verschillende hokjes (die hokjes waar eerst niemand in wilde zitten, want hokje) en iedereen moet maar snappen en begrijpen hoe het zit, en als je dat niet meteen doet ben je intolerant. Volgens mij zijn we echt een beetje doorgeslagen hierin.

Los hiervan, ik ben als vrouw geboren en ik dénk dat ik me vrouw voel. Maar ik heb geen idee hoe dat zou moeten voelen...? Misschien voel ik het wel helemaal verkeerd? Ik heb nooit ergens geleerd hoe ik me als vrouw moet voelen.

...

Yakuzakiko zaterdag 5 oktober 2024 om 09:00

Purplepeanut schreef: ↑
05-10-2024 08:07
Omdat je het tegen mij hebt: mijn kind wás ook een puber toen ie uit de kast kwam. En mij maakt het inderdaad niks uit op wie hij valt, hoe hij genoemd wil worden en of ie zich man vrouw of nonbinair voelt. Maar voor mijn kind is het wel een big deal. Om te ontdekken dat je je geen vrouw voelt, dat er in de huidige maatschappij, én nauwelijks hulp is voor wie zich zo voelt, én nauwelijks acceptatie. Als ik alleen hier al lees dan draait mijn maag zich om als ik bedenk waar mijn kind allemaal tegenaan gaat lopen.

Dat begrijp ik want jeetje wat een aversie hier.
In mijn eerdere post zei ik dat mensen wel boos leken bij dit soort onderwerpen maar het is meer razend en minachtend.
Het probleem bestaat niet want het was in de 90's allemaal al geaccepteerd...

Mar een maatschappij kan conservatiever van aard worden, we gaan niet constant voorwaarts.
Wat kan het voor kwaad om naar iemand te luisteren die met deze gevoelens zit? Moet je daar nou echt zoveel voor inleveren?

Djessy zaterdag 5 oktober 2024 om 09:01

Hexopbezemsteel schreef: ↑
05-10-2024 08:32
Ik begrijp al heel mijn leven niet zo goed wat wordt bedoeld met je "vrouw voelen".

Je wordt geboren met bepaalde chromosomen. Maar dat zegt vooral veel over wat de wereld om je heen van je verwacht. Het zegt verder niet zoveel over de eigenaar van die chromosomen. Gender is niet meer dan iets wat mensen hebben bedacht.

Ik heb me nooit iets kunnen voorstellen bij je vrouw voelen. Of man. Anders dan: "ik pas perfect in het plaatje dat de maatschappij schetst van een vrouw/man". Het verzet tegen die stereotypes begrijp ik dan weer wel heel goed. Tegelijk is dat ongeveer het enige wat ik me voor kan stellen bij non-binair. (Ongetwijfeld sla ik de plank dan volkomen mis. )

Dit idd.

...

NoPepsiPlease zaterdag 5 oktober 2024 om 09:07

Purplepeanut schreef: ↑
05-10-2024 08:07
Omdat je het tegen mij hebt: mijn kind wás ook een puber toen ie uit de kast kwam. En mij maakt het inderdaad niks uit op wie hij valt, hoe hij genoemd wil worden en of ie zich man vrouw of nonbinair voelt. Maar voor mijn kind is het wel een big deal. Om te ontdekken dat je je geen vrouw voelt, dat er in de huidige maatschappij, én nauwelijks hulp is voor wie zich zo voelt, én nauwelijks acceptatie. Als ik alleen hier al lees dan draait mijn maag zich om als ik bedenk waar mijn kind allemaal tegenaan gaat lopen.

Is die acceptatie er niet? Of is er een beeld gecreëerd (op social media) waarbij gedacht wordt dat men niet accepteert. En gaat men er vanuit dat al die "oude mensen" het wel niet zullen begrijpen.

Die opmerking over de 90's heeft me echt wel aan het denken gezet. Ik had mijn kamer volhangen met een vent die in kapotte netkousen, een korset en een string over het podium heen rende. Wat toen androgyn was wordt nu misschien als non-binair getypeerd?
En allemaal helemaal dikke prima. Doe vooral je ding en trek je niet zoveel aan van wat een ander daarvan vindt.

"I'd like a coke". " Is Pepsi ok?" " Is Monopolymoney ok?"

rosanna08 zaterdag 5 oktober 2024 om 09:11

Juist de mensen die zich non-binair, trans enz voelen, voelen juist dat hoe de wereld tegen hen aankijkt als zijnde hun biologische geslacht dat dat niet klopt met hoe zij zich voelen.

En de jaren 90 zijn inmiddels minimaal 25 jaar geleden, er is een hele nieuwe generatie dat zijn eigen wereld aan het ontdekken en vormgeven is.

I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best

Rooss4.0 zaterdag 5 oktober 2024 om 09:18

Ik lees echt nul non- acceptatie richting non- binaire- en transmensen.

Ik lees weerstand tegen honderden hokken en de bijbehorende omgangsverwachtingen, dat wel. Ook hierin mag het een beetje geven en nemen zijn denk ik?

...

Claire45 zaterdag 5 oktober 2024 om 09:23

lemoos2 schreef: ↑
04-10-2024 23:13
Ik heb nooit een aversie gevoeld tegen mijn biologisch toebedeelde geslacht. Ik voel mij nooit gekrenkt of niet gezien als mensen naar mij verwijzen met haar/zij. Ik heb nooit het idee gehad dat er iets ‘fout’ was gegaan of dat ik mij gevangen voelde in het verkeerde lichaam.
Dus ik heb er verder ook nooit over na hoeven denken, wat dat nu is, je vrouw voelen. Ik voel mij gewoon mijzelf.

Bij mij gaat “me vrouw voelen” soms wel wat verder dan alleen de acceptatie van mijn biologische geslacht. Dat is natuurlijk een particuliere ervaring maar ja, ik kan er enorm van genieten me mooi op te maken, een jurk te dragen met hakken en gelakte nagels en oorbellen, en uiteraard kunnen mannen dat ook, zal er dan tegengeworpen worden (mannen lakken hun nagels ook hoor!) maar dan is dat wel een andere ervaring, omdat een man zich bewust is van zijn anders-zijn of zijn tegendraadsheid als hij zich in vrouwenkleding hult, terwijl een vrouw er haar ‘vrouwelijkheid’ (erg woord) mee onderstreept en er dus op een andere manier van geniet. Zonder schaamte of schuldgevoel, maar juist op een zelfbewuste manier. Ook dat is voor mannen bereikbaar maar die zelfbewustheid moet dan wel bevochten worden, omdat het door de buitenwereld niet voor kennisgeving wordt aangenomen als zij zich heel vrouwelijk kleden en gedragen. In die zin geniet ik wel echt bewust van het feit dat ik vrouw ben.

Anoniem_67191219635fd zaterdag 5 oktober 2024 om 09:25

Yakuzakiko schreef: ↑
05-10-2024 09:00
Dat begrijp ik want jeetje wat een aversie hier.
In mijn eerdere post zei ik dat mensen wel boos leken bij dit soort onderwerpen maar het is meer razend en minachtend.
Het probleem bestaat niet want het was in de 90's allemaal al geaccepteerd...

Mar een maatschappij kan conservatiever van aard worden, we gaan niet constant voorwaarts.
Wat kan het voor kwaad om naar iemand te luisteren die met deze gevoelens zit? Moet je daar nou echt zoveel voor inleveren?

Ik heb er geen aversie tegen maar ik heb inderdaad niets met non-binair. Dan nog, respecteer ik iedereen om me heen die zich zo voelt en ik zou ze uiteraard aanspreken met hoe zij aangesproken willen worden. Als mijn neefje me over 10 jaar vertelt dat hij non-binair is, helemaal prima hoor. Echt. Doe je ding. Ik ben de eerste die hem mee neemt naar de pride als hij dat wil.
Ik zou altijd naar hem luisteren en hem advies geven als hij dat wil.

Ik denk trouwens dat de jeugd van nu nogal verdeeld is. De ene helft is inderdaad conservatiever en preutser geworden, mede dankzij die influencers en types als Andrew Tate. Maar de andere helft is juist heel liberaal en omarmt de LHBTI gemeenschap.
Dat botst nogal met elkaar.

OudEnWijs zaterdag 5 oktober 2024 om 09:25

Zou het kunnen dat de non acceptatie ook meer een gevoel is dan werkelijkheid?

Gecultiveerd slachtofferschap is óók een identiteit.

impala zaterdag 5 oktober 2024 om 09:30

Claire45 schreef: ↑
05-10-2024 09:23
Bij mij gaat “me vrouw voelen” soms wel wat verder dan alleen de acceptatie van mijn biologische geslacht. Dat is natuurlijk een particuliere ervaring maar ja, ik kan er enorm van genieten me mooi op te maken, een jurk te dragen met hakken en gelakte nagels en oorbellen, en uiteraard kunnen mannen dat ook, zal er dan tegengeworpen worden (mannen lakken hun nagels ook hoor!) maar dan is dat wel een andere ervaring, omdat een man zich bewust is van zijn anders-zijn of zijn tegendraadsheid als hij zich in vrouwenkleding hult, terwijl een vrouw er haar ‘vrouwelijkheid’ (erg woord) mee onderstreept en er dus op een andere manier van geniet. Zonder schaamte of schuldgevoel, maar juist op een zelfbewuste manier. Ook dat is voor mannen bereikbaar maar die zelfbewustheid moet dan wel bevochten worden, omdat het door de buitenwereld niet voor kennisgeving wordt aangenomen als zij zich heel vrouwelijk kleden en gedragen. In die zin geniet ik wel echt bewust van het feit dat ik vrouw ben.

Bijzonder, dat je juist dit noemt. Ik vroeg me al eerder af of het feit dat (jonge) vrouwen tegenwoordig op socials, tv en irl zo extreem met hun uiterlijk bezig zijn en met het oppimpen daarvan, er iets mee heeft te maken dat vrouwen die daar niks mee hebben zich geen vrouw voelen. Ik heb nl het idee dat dat laatste nu veel vaker voorkomt dan vroeger.

impala wijzigde dit bericht op 05-10-2024 09:35

3.26% gewijzigd

.

Quincy2 zaterdag 5 oktober 2024 om 09:31

Yakuzakiko schreef: ↑
05-10-2024 09:00
Dat begrijp ik want jeetje wat een aversie hier.
In mijn eerdere post zei ik dat mensen wel boos leken bij dit soort onderwerpen maar het is meer razend en minachtend.

Razend? Hebben wij een andere definitie van dat woord?

Claire45 zaterdag 5 oktober 2024 om 09:35

Hexopbezemsteel schreef: ↑
05-10-2024 08:32
Ik heb me nooit iets kunnen voorstellen bij je vrouw voelen. Of man. Anders dan: "ik pas perfect in het plaatje dat de maatschappij schetst van een vrouw/man". Het verzet tegen die stereotypes begrijp ik dan weer wel heel goed. Tegelijk is dat ongeveer het enige wat ik me voor kan stellen bij non-binair. (Ongetwijfeld sla ik de plank dan volkomen mis. )

Nee, volgens mij sla je de spijker op zijn kop

Gisteren las ik toevallig een interview met actrice Emma d’Arcy die non binair is, en vervolgens ben ik wat verder gaan spitten en heb ik interviews met andere non binaire mensen gelezen en daaruit kwam inderdaad naar voren dat het om díe stereotypen gaat: daar voelen ze zich niet bij thuis en daarom kiezen ze voor een tussenvorm, man noch vrouw, waarbij ze wel gewoon vrouwenkleding kunnen dragen, maar ook mannelijke kleding (dit vind ik nou niet zo spannend allemaal, zelfs een beetje stom), maar het grote punt waar het om draait is dat non binaire vrouwen (geen idee hoe het zit met non binaire mannen) zich aangesproken voelen door de kracht en de natuurlijke macht die mannen hebben en die vrij en onafhankelijk maakt.

Anoniem_67191219635fd zaterdag 5 oktober 2024 om 09:35

impala schreef: ↑
05-10-2024 09:30
Bijzonder, dat je juist dit noemt. Ik vroeg me al eerder af of het feit dat jonge vrouwen tegenwoordig op socials zo extreem met hun uiterlijk bezig zijn en met het oppimpen daarvan, er iets mee heeft te maken dat vrouwen die daar niks mee hebben zich geen vrouw voelen. Ik heb nl het idee dat dat laatste nu veel vaker voorkomt dan vroeger.

Leuk punt, want ook daar zie je enorme verschillen bij de vrouwen van nu. Sommigen zijn inderdaad heel erg met hun uiterlijk bezig, kijken naar die make-up tutorial van Nikkie de Jager, gaan prachtig opgemaakt de deur uit, helemaal tot in de puntjes verzorgd. Maar ik zie ook steeds meer vrouwen ( van alle leeftijden ) die amper nog make-up dragen, die in hun spijkerbroek met van die badslippers van Adidas mijn winkel in komen. Die geen gelakte nagels hebben of perfecte wenkbrauwen. Die steeds meer de instelling hebben van: ik hoef er niet mooi uit te zien voor wie dan ook. Ik doe lekker wat ik wil.
Ook daar zie ik dus in mijn dagelijks leven een flinke tweedeling.

NoPepsiPlease zaterdag 5 oktober 2024 om 09:36

Yakuzakiko schreef: ↑
05-10-2024 09:00
Dat begrijp ik want jeetje wat een aversie hier.
In mijn eerdere post zei ik dat mensen wel boos leken bij dit soort onderwerpen maar het is meer razend en minachtend.
Het probleem bestaat niet want het was in de 90's allemaal al geaccepteerd...

Mar een maatschappij kan conservatiever van aard worden, we gaan niet constant voorwaarts.
Wat kan het voor kwaad om naar iemand te luisteren die met deze gevoelens zit? Moet je daar nou echt zoveel voor inleveren?

Razend en minachtend? Ik lees vooral prima, doe je ding maar trek je er ook niet teveel van aan als mensen je niet tot je binnenste wezen begrijpen. Wie begrijpt überhaupt de ander tot in de kern?

"I'd like a coke". " Is Pepsi ok?" " Is Monopolymoney ok?"

Actieve topics