Relaties
alle pijlers
veranderd?
woensdag 5 maart 2008 om 02:02
ik heb al een tijd een relatie.
al 8 jaar.
nu heeft mijn vrouw gezegd niet te weten of ze nog met me door wil.
ze is het zogenaamde gevoel kwijt waardoor we zo happy waren.
we hebben een zoontje van 2.
het schijnt niet aan mij te liggen maar aan haar.
dat zijn haar eigen woorden.
ze is veranderd de laatste tijd, gegroeid.
dit schijnt te maken te hebben met je innerlijke zelf/zelfbewustwording cursussen en boeken etc op haar werk.
maar kan ze dan zo plots van de een op de andere dag zeggen dat ze niet meer van me houd? omdat ze plotseling anders in het leven staat? en dus ook anders tegenover mij?
is zij dan gestegen of gedaald naar een ander niveau en passen we daardoor niet meer bij elkaar? had ze me er dan niet bij moeten betrekken? want ze heeft wel aangegeven met me door te willen gaan, maar weet niet hoe!!
ze wil graag het oude gevoel terug anders heeft ze het gevoel dat we als een soort broer/zus in 1 huis wonen.
zoveel vragen, meningen?
we hebben nooit ruzie gehad of iets anders, ik ben volgens vrienden de perfecte vader, lover en lieve man.
we zijn getrouwd 4 jaar geleden en tot 1 maand geleden hadden we nog heel veel toekomst plannen. hoe kan het dan toch dat dit in 1 keer gebeurd?
ik zie ons als 2 rupsen op een takje.
tevreden met ons leven en elkaar.
totdat ze beseft dat ze in een cocon kan zitten en daarna als
een vlinder misschien wel meer van de wereld kan zien.
dan zijn we ineens van elkaar verwijderd, ze had me toch gewoon mee op sleeptouw moeten nemen, of ik had het toch moeten zien?
soms wou ik dat ze nooit had uitgevonden hoe ze een cocon kan maken, en waren we dan nog maar steeds die 2 rupsjes.
of mij de mogelijkheid geven om met haar mee te vliegen!
kent iemand deze situatie en hoe is dat afgelopen?
meningen? een relatie therapeut inschakelen?
ik wacht met spanning af naar reacties.
al 8 jaar.
nu heeft mijn vrouw gezegd niet te weten of ze nog met me door wil.
ze is het zogenaamde gevoel kwijt waardoor we zo happy waren.
we hebben een zoontje van 2.
het schijnt niet aan mij te liggen maar aan haar.
dat zijn haar eigen woorden.
ze is veranderd de laatste tijd, gegroeid.
dit schijnt te maken te hebben met je innerlijke zelf/zelfbewustwording cursussen en boeken etc op haar werk.
maar kan ze dan zo plots van de een op de andere dag zeggen dat ze niet meer van me houd? omdat ze plotseling anders in het leven staat? en dus ook anders tegenover mij?
is zij dan gestegen of gedaald naar een ander niveau en passen we daardoor niet meer bij elkaar? had ze me er dan niet bij moeten betrekken? want ze heeft wel aangegeven met me door te willen gaan, maar weet niet hoe!!
ze wil graag het oude gevoel terug anders heeft ze het gevoel dat we als een soort broer/zus in 1 huis wonen.
zoveel vragen, meningen?
we hebben nooit ruzie gehad of iets anders, ik ben volgens vrienden de perfecte vader, lover en lieve man.
we zijn getrouwd 4 jaar geleden en tot 1 maand geleden hadden we nog heel veel toekomst plannen. hoe kan het dan toch dat dit in 1 keer gebeurd?
ik zie ons als 2 rupsen op een takje.
tevreden met ons leven en elkaar.
totdat ze beseft dat ze in een cocon kan zitten en daarna als
een vlinder misschien wel meer van de wereld kan zien.
dan zijn we ineens van elkaar verwijderd, ze had me toch gewoon mee op sleeptouw moeten nemen, of ik had het toch moeten zien?
soms wou ik dat ze nooit had uitgevonden hoe ze een cocon kan maken, en waren we dan nog maar steeds die 2 rupsjes.
of mij de mogelijkheid geven om met haar mee te vliegen!
kent iemand deze situatie en hoe is dat afgelopen?
meningen? een relatie therapeut inschakelen?
ik wacht met spanning af naar reacties.
woensdag 5 maart 2008 om 09:18
quote:daysha schreef op 05 maart 2008 @ 09:09:
[...]
Hi vivaman,
Dat machteloosheidsgevoel begrijp ik heel goed...maar dat is de consequentie van gevoelens; ongrijpbaar en heel moeilijk voor jou (en ieder ander) te vatten, ook voor je vrouw om dat voor haarzelf te ervaren en te bepalen wat dat betekend en dan ook nog over te brengen aan een ander.
Ik las ook je posting bij 'psyche'.
Wat ik daar in terug lees is dat je graag wil helpen en dat je niet begrijpt dat ze jou/jullie niet meetrekt in het gebeuren wat nu voor haar speelt.
Dat is voor een deel onmogelijk, je vrouw is en blijft een individu, je kan niet alles op die manier met een ander delen.
En als ze nog met je door wil, zal ze dit hoogstwaarschijnlijk ook graag willen, maar zo werken de dingen simpelweg niet.
ik snap dat het een eenzaam proces is.
het jezelf veranderen.
maar je vraagt me nu gewoon om niks te doen, omdat ik toch niks kan doen in haar proces met de mogelijkheid dat ze zichzelf zo ontwikkeld dat ze zo zegt:
ik kan het niet meer, jij/jullie passen niet meer bij mijn nieuwe ik.
en daar zit mijn probleem.
ik respecteer haar nieuwe ik.
haar nieuwe inzicht, haar nieuwe balans in het leven.
ik wil het allemaal leren kennen
en misschien vind ik het wel niks.
maar ik sta aan de andere kant.
en ben zo bang haar te verliezen
[...]
Hi vivaman,
Dat machteloosheidsgevoel begrijp ik heel goed...maar dat is de consequentie van gevoelens; ongrijpbaar en heel moeilijk voor jou (en ieder ander) te vatten, ook voor je vrouw om dat voor haarzelf te ervaren en te bepalen wat dat betekend en dan ook nog over te brengen aan een ander.
Ik las ook je posting bij 'psyche'.
Wat ik daar in terug lees is dat je graag wil helpen en dat je niet begrijpt dat ze jou/jullie niet meetrekt in het gebeuren wat nu voor haar speelt.
Dat is voor een deel onmogelijk, je vrouw is en blijft een individu, je kan niet alles op die manier met een ander delen.
En als ze nog met je door wil, zal ze dit hoogstwaarschijnlijk ook graag willen, maar zo werken de dingen simpelweg niet.
ik snap dat het een eenzaam proces is.
het jezelf veranderen.
maar je vraagt me nu gewoon om niks te doen, omdat ik toch niks kan doen in haar proces met de mogelijkheid dat ze zichzelf zo ontwikkeld dat ze zo zegt:
ik kan het niet meer, jij/jullie passen niet meer bij mijn nieuwe ik.
en daar zit mijn probleem.
ik respecteer haar nieuwe ik.
haar nieuwe inzicht, haar nieuwe balans in het leven.
ik wil het allemaal leren kennen
en misschien vind ik het wel niks.
maar ik sta aan de andere kant.
en ben zo bang haar te verliezen
woensdag 5 maart 2008 om 09:23
woensdag 5 maart 2008 om 09:23
Ik had dit geplaatst als reactie op je topic op psyche. Misschien geheel mosterd maar wilde hem toch even geven.
Wat een moeilijke situatie. Ik denk dat wel meer mensen hier tegenaan lopen, dat een van de twee plots een hele andere kant op gaat. Hebben jullie wel gepraat over alles waar zij de afgelopen tijd mee bezig is geweest? Waarom heeft ze dat "Is dit alles?" gevoel? Heb jij je ook ontwikkeld op jouw persoonlijke manier, ben je bezig met dingen waar je blij van wordt, gepassioneerd over bent? Zijn jullie de afgelopen tijd allebei op een bewuste manier met de relatie bezig geweest? Zodat je elkaar niet als vanzelfsprekend ziet.
Ben je bereid om echt na te denken over de dingen die ze aankaart mocht ze dat doen? Als ze dat niet doet, is het heel belangrijk om weer echt met elkaar te (leren) praten. Hou tegelijkertijd zelf goed je grenzen in de gaten maar sta wel open voor haar verlangens, durf erover na te denken ipv het af te doen met: zo ben ik nou eenmaal. Ik weet niet of je dat doet. Soms kan het bijna een verwijt worden naar degene die veranderd is, als dat niet was gebeurd was alles nog goed en veilig. Terwijl ontwikkeling en groei nou juist ook veel aan het leven toevoegen, een relatie rijker kunnen maken.
Een dikke .
Wat een moeilijke situatie. Ik denk dat wel meer mensen hier tegenaan lopen, dat een van de twee plots een hele andere kant op gaat. Hebben jullie wel gepraat over alles waar zij de afgelopen tijd mee bezig is geweest? Waarom heeft ze dat "Is dit alles?" gevoel? Heb jij je ook ontwikkeld op jouw persoonlijke manier, ben je bezig met dingen waar je blij van wordt, gepassioneerd over bent? Zijn jullie de afgelopen tijd allebei op een bewuste manier met de relatie bezig geweest? Zodat je elkaar niet als vanzelfsprekend ziet.
Ben je bereid om echt na te denken over de dingen die ze aankaart mocht ze dat doen? Als ze dat niet doet, is het heel belangrijk om weer echt met elkaar te (leren) praten. Hou tegelijkertijd zelf goed je grenzen in de gaten maar sta wel open voor haar verlangens, durf erover na te denken ipv het af te doen met: zo ben ik nou eenmaal. Ik weet niet of je dat doet. Soms kan het bijna een verwijt worden naar degene die veranderd is, als dat niet was gebeurd was alles nog goed en veilig. Terwijl ontwikkeling en groei nou juist ook veel aan het leven toevoegen, een relatie rijker kunnen maken.
Een dikke .
woensdag 5 maart 2008 om 09:23
quote:wanda_p schreef op 05 maart 2008 @ 09:16:
[...]
Waarom moet zij dat van jou? Ik begrijp het advies van vrienden en familie dat zij moet blijven ook niet. Van al dat moeten zou ik het heel erg benauwd krijgen.
het ''moet'' dilemma heb ik al recht gezet.
ongelukkige woordkeuze.
het moeten blijven zal wel een generatiekloof zijn.
vroeger bleef men wel voor de kinderen, je had er voor gekozen dus......
nu blijkt het allemaal makkelijker te mogen, en mag je kiezen
voor je eigen geluk.
ik word ook niet blij van de gedachte dat ze moet blijven voor ons kind en mij, ik bedoel ik wil ook een vrouw aan mijn zijde die 100% van mij houd en niet alleen bij me is omdat het zo hoort.
[...]
Waarom moet zij dat van jou? Ik begrijp het advies van vrienden en familie dat zij moet blijven ook niet. Van al dat moeten zou ik het heel erg benauwd krijgen.
het ''moet'' dilemma heb ik al recht gezet.
ongelukkige woordkeuze.
het moeten blijven zal wel een generatiekloof zijn.
vroeger bleef men wel voor de kinderen, je had er voor gekozen dus......
nu blijkt het allemaal makkelijker te mogen, en mag je kiezen
voor je eigen geluk.
ik word ook niet blij van de gedachte dat ze moet blijven voor ons kind en mij, ik bedoel ik wil ook een vrouw aan mijn zijde die 100% van mij houd en niet alleen bij me is omdat het zo hoort.
woensdag 5 maart 2008 om 09:27
En wat betreft die angst om haar te verliezen, daar verkramp je juist door. En dan sta je niet open voor je vrouw. Als je nu de angst kunt toelaten en accepteren, hoe afschuwelijk dat ook is, dan kun je nuchter en realistisch naar de situatie kijken en je vrouw echt zien en horen. Anders loop je een grote kans hier met oogkleppen op doorheen te stommelen omdat je bang bent dat de uitslag zou kunnen zijn dat het over is. En dan mis je ook de kansen om wel tot een echt gesprek te komen want je ziet ze niet.
woensdag 5 maart 2008 om 09:30
Ik kan me voorstellen dat jouw wereld nu even helemaal op zijn kop staat en dat je het gevoel hebt dat je geen grip hebt op de situatie.
Maar aan de andere kant krijg ik het ook een beetje benauwd van jouw postings. Ik snap helemaal dat je er alles aan wilt doen om de relatie weer goed te krijgen, maar enkel door lief voor haar te zijn en haar te begrijpen gaat dat niet lukken. Daar zit het probleem ook helemaal niet.
Ze is de laatste jaren best afhankelijk van jou geweest en nu ze zelf werk lijkt het wel alsof ze ontdekt heeft dat het leven meer te bieden heeft dan alleen een leuke man. Ze heeft waarschijnlijk het idee dat als ze in deze relatie blijft dat haar leven altijd zo zal blijven en ze is op zoek naar een soort van verrijking. Accepteer in ieder geval dat ze de relatie niet meer zo wil, zoals het de afgelopen jaren geweest is en ga met haar op onderzoek uit wat ze wel wil en of jij daarin kan meegroeien.
En als ik jouw verhalen zo lees dan is het net alsof ze niet hetgene wil zeggen dat ze daadwerkelijk voelt. Ze zegt steeds dat ze het "niet zo goed weet", maar volgens mij weet ze in der achterhoofd wel wat ze wil, maar vindt ze het moeilijk om dit tegen jou uit te spreken.
Maar aan de andere kant krijg ik het ook een beetje benauwd van jouw postings. Ik snap helemaal dat je er alles aan wilt doen om de relatie weer goed te krijgen, maar enkel door lief voor haar te zijn en haar te begrijpen gaat dat niet lukken. Daar zit het probleem ook helemaal niet.
Ze is de laatste jaren best afhankelijk van jou geweest en nu ze zelf werk lijkt het wel alsof ze ontdekt heeft dat het leven meer te bieden heeft dan alleen een leuke man. Ze heeft waarschijnlijk het idee dat als ze in deze relatie blijft dat haar leven altijd zo zal blijven en ze is op zoek naar een soort van verrijking. Accepteer in ieder geval dat ze de relatie niet meer zo wil, zoals het de afgelopen jaren geweest is en ga met haar op onderzoek uit wat ze wel wil en of jij daarin kan meegroeien.
En als ik jouw verhalen zo lees dan is het net alsof ze niet hetgene wil zeggen dat ze daadwerkelijk voelt. Ze zegt steeds dat ze het "niet zo goed weet", maar volgens mij weet ze in der achterhoofd wel wat ze wil, maar vindt ze het moeilijk om dit tegen jou uit te spreken.
woensdag 5 maart 2008 om 09:33
quote:vivaman schreef op 05 maart 2008 @ 09:23:
vroeger bleef men wel voor de kinderen, je had er voor gekozen dus......
nu blijkt het allemaal makkelijker te mogen, en mag je kiezen
voor je eigen geluk.
Vroeger mocht je als getrouwde vrouw niet werken, dus was er ook helemaal geen mogelijkheid om weg te gaan. Ik ben blij dat vrouwen nu wel voor hun eigen geluk mogen kiezen!
Maar ik krijg de indruk dat je deze situatie liever 30 jaar geleden had, zodat zij niet bij je weg "kon" lopen.
vroeger bleef men wel voor de kinderen, je had er voor gekozen dus......
nu blijkt het allemaal makkelijker te mogen, en mag je kiezen
voor je eigen geluk.
Vroeger mocht je als getrouwde vrouw niet werken, dus was er ook helemaal geen mogelijkheid om weg te gaan. Ik ben blij dat vrouwen nu wel voor hun eigen geluk mogen kiezen!
Maar ik krijg de indruk dat je deze situatie liever 30 jaar geleden had, zodat zij niet bij je weg "kon" lopen.
woensdag 5 maart 2008 om 09:36
Het hoeft niet altijd zo te zijn dat een vrouw in haar achterhoofd wel weet wat er is maar het niet uitspreekt. Ik wist het echt niet. Ik ben tijdens een depressie ook de weg volledig kwijt geweest. Wist niks meer zeker, wist niet wat ik wilde, ook niet wat ik niet wilde, ik wist alleen dat ik heel veel van mijn man hield, en nooit zonder hem zou willen en kunnen. Daartegenover stond echter een gevoel van onmacht, en door de depressie ingegeven opgejaagd gevoel om te zoeken naar iets dat dat opgejaagde gevoel zou doen stoppen.
Ik heb wel eens gedacht dat de enige manier om dat opgejaagde gevoel te doorbreken weggaan was, dan was dat het einde van de situatie. Kon hij gewoon verder met zijn leven, en dat vond ik eerlijker tegenover hem. Ik zou dan zelf wel zien hoe het met mij af zou lopen.
Maar goed, einde maken aan de situatie, betekende ook een einde aan de relatie, en dat wilde en kon ik niet. Want het had werkelijk niets met mijn gevoel voor hem te maken. Ik hield namelijk nog net zoveel van hem als ervoor! En in die hele tijd is er geen vezel in mn lijf geweest die echt weg wilde gaan.
Ik ben godvergeten blij dat ik hulp heb gezocht (geen relatietherapeut maar een psychiater) en mijn man zo lang naast me heeft gestaan en al die tijd niet heeft opgegeven.
Ik heb wel eens gedacht dat de enige manier om dat opgejaagde gevoel te doorbreken weggaan was, dan was dat het einde van de situatie. Kon hij gewoon verder met zijn leven, en dat vond ik eerlijker tegenover hem. Ik zou dan zelf wel zien hoe het met mij af zou lopen.
Maar goed, einde maken aan de situatie, betekende ook een einde aan de relatie, en dat wilde en kon ik niet. Want het had werkelijk niets met mijn gevoel voor hem te maken. Ik hield namelijk nog net zoveel van hem als ervoor! En in die hele tijd is er geen vezel in mn lijf geweest die echt weg wilde gaan.
Ik ben godvergeten blij dat ik hulp heb gezocht (geen relatietherapeut maar een psychiater) en mijn man zo lang naast me heeft gestaan en al die tijd niet heeft opgegeven.
woensdag 5 maart 2008 om 09:37
Misschien zou je iets meer de insteek moeten hebben van "Graag of niet!" Als zij er zelf vol overtuiging voor kiest om bij je te blijven is dat toch veel meer waard dan wanneer ze om sociaal/ economische etc. bij je blijft?
Ga bij jezelf eens na hoever je wilt gaan hierin. Je zegt ALLES er voor over te hebben. Dat zou me eerlijk gezegd benauwen. Er zijn grenzen. Je hebt toch ook je eigenwaarde?
Je vrouw is zichzelf aan het ontwikkelen, heeft een kind en heeft dan ook nog de verantwoordelijkheid voor jouw geluk. Dat is nogal wat....
Ga bij jezelf eens na hoever je wilt gaan hierin. Je zegt ALLES er voor over te hebben. Dat zou me eerlijk gezegd benauwen. Er zijn grenzen. Je hebt toch ook je eigenwaarde?
Je vrouw is zichzelf aan het ontwikkelen, heeft een kind en heeft dan ook nog de verantwoordelijkheid voor jouw geluk. Dat is nogal wat....
woensdag 5 maart 2008 om 09:38
quote:vivaman schreef op 05 maart 2008 @ 09:23:
nu blijkt het allemaal makkelijker te mogen, en mag je kiezen
voor je eigen geluk.
Ik denk dat uit elkaar gaan nooit makkelijk is. Langdurig in een relatie blijven waarin je je erg ongelukkig voelt is natuurlijk geen oplossing.
Ik hoop dat jullie eruit komen en weer samen gelukkig kunnen worden! Is dat iets waar je vrouw aan wil werken? Zij heeft zich blijkbaar als individu sterk ontwikkeld de laatste tijd, maar je kunt je natuurlijk ook als paar ontwikkelen.
nu blijkt het allemaal makkelijker te mogen, en mag je kiezen
voor je eigen geluk.
Ik denk dat uit elkaar gaan nooit makkelijk is. Langdurig in een relatie blijven waarin je je erg ongelukkig voelt is natuurlijk geen oplossing.
Ik hoop dat jullie eruit komen en weer samen gelukkig kunnen worden! Is dat iets waar je vrouw aan wil werken? Zij heeft zich blijkbaar als individu sterk ontwikkeld de laatste tijd, maar je kunt je natuurlijk ook als paar ontwikkelen.
woensdag 5 maart 2008 om 10:23
quote:yoyo2 schreef op 05 maart 2008 @ 09:33:
[...]
Vroeger mocht je als getrouwde vrouw niet werken, dus was er ook helemaal geen mogelijkheid om weg te gaan. Ik ben blij dat vrouwen nu wel voor hun eigen geluk mogen kiezen!
Maar ik krijg de indruk dat je deze situatie liever 30 jaar geleden had, zodat zij niet bij je weg "kon" lopen.
nee absoluut niet, zoals ik al zei, iedereen moet gelukkig zijn in de relatie, ik en mijn partner anders kan je niet 100% voor elkaar gaan.
maar hoop gewoon dat ze me nog wel een kans geeft om mee te gaan.
daarom toch ook naar de therapeut?
we willen het beide, dus er is toch nog hoop.
ik hoop dat ze ook liever met mij door wil gaan + dat ze zich met haar nieuwe ik lekkerder voelt.
[...]
Vroeger mocht je als getrouwde vrouw niet werken, dus was er ook helemaal geen mogelijkheid om weg te gaan. Ik ben blij dat vrouwen nu wel voor hun eigen geluk mogen kiezen!
Maar ik krijg de indruk dat je deze situatie liever 30 jaar geleden had, zodat zij niet bij je weg "kon" lopen.
nee absoluut niet, zoals ik al zei, iedereen moet gelukkig zijn in de relatie, ik en mijn partner anders kan je niet 100% voor elkaar gaan.
maar hoop gewoon dat ze me nog wel een kans geeft om mee te gaan.
daarom toch ook naar de therapeut?
we willen het beide, dus er is toch nog hoop.
ik hoop dat ze ook liever met mij door wil gaan + dat ze zich met haar nieuwe ik lekkerder voelt.
woensdag 5 maart 2008 om 10:34
quote:duploo schreef op 05 maart 2008 @ 09:37:
Misschien zou je iets meer de insteek moeten hebben van "Graag of niet!" Als zij er zelf vol overtuiging voor kiest om bij je te blijven is dat toch veel meer waard dan wanneer ze om sociaal/ economische etc. bij je blijft?
Ga bij jezelf eens na hoever je wilt gaan hierin. Je zegt ALLES er voor over te hebben. Dat zou me eerlijk gezegd benauwen. Er zijn grenzen. Je hebt toch ook je eigenwaarde?
ik zie het meer als liefde! er is toch niks mooiers als het idee dat je geliefde 1000% achter je staat ook al zit je in de put of weet je het even niet.
Je vrouw is zichzelf aan het ontwikkelen, heeft een kind en heeft dan ook nog de verantwoordelijkheid voor jouw geluk. Dat is nogal wat....
ik heb ook een kind, en hier heerst echt niet de gedachte dat moeders de opvoeding wel op zich neemt.
ik zou zelfs huisvader durven worden als mijn vrouw dan haar
ei kwijt kan bij het ontwikkelen en/of werk etc.
maar je hebt gelijk dat ze op dit moment mijn geluk bepaald.
ik kan moeilijk doen of het me koud laat om over te komen dat ik ook een bepaalde grens heb ofzoiets, dan speel ik toneel.
Misschien zou je iets meer de insteek moeten hebben van "Graag of niet!" Als zij er zelf vol overtuiging voor kiest om bij je te blijven is dat toch veel meer waard dan wanneer ze om sociaal/ economische etc. bij je blijft?
Ga bij jezelf eens na hoever je wilt gaan hierin. Je zegt ALLES er voor over te hebben. Dat zou me eerlijk gezegd benauwen. Er zijn grenzen. Je hebt toch ook je eigenwaarde?
ik zie het meer als liefde! er is toch niks mooiers als het idee dat je geliefde 1000% achter je staat ook al zit je in de put of weet je het even niet.
Je vrouw is zichzelf aan het ontwikkelen, heeft een kind en heeft dan ook nog de verantwoordelijkheid voor jouw geluk. Dat is nogal wat....
ik heb ook een kind, en hier heerst echt niet de gedachte dat moeders de opvoeding wel op zich neemt.
ik zou zelfs huisvader durven worden als mijn vrouw dan haar
ei kwijt kan bij het ontwikkelen en/of werk etc.
maar je hebt gelijk dat ze op dit moment mijn geluk bepaald.
ik kan moeilijk doen of het me koud laat om over te komen dat ik ook een bepaalde grens heb ofzoiets, dan speel ik toneel.
woensdag 5 maart 2008 om 10:58
quote:yoyo2 schreef op 05 maart 2008 @ 09:30:
Ik kan me voorstellen dat jouw wereld nu even helemaal op zijn kop staat en dat je het gevoel hebt dat je geen grip hebt op de situatie.
Maar aan de andere kant krijg ik het ook een beetje benauwd van jouw postings. Ik snap helemaal dat je er alles aan wilt doen om de relatie weer goed te krijgen, maar enkel door lief voor haar te zijn en haar te begrijpen gaat dat niet lukken. Daar zit het probleem ook helemaal niet.
Ze heeft waarschijnlijk het idee dat als ze in deze relatie blijft dat haar leven altijd zo zal blijven en ze is op zoek naar een soort van verrijking. Accepteer in ieder geval dat ze de relatie niet meer zo wil, zoals het de afgelopen jaren geweest is en ga met haar op onderzoek uit wat ze wel wil en of jij daarin kan meegroeien.
En als ik jouw verhalen zo lees dan is het net alsof ze niet hetgene wil zeggen dat ze daadwerkelijk voelt. Ze zegt steeds dat ze het "niet zo goed weet", maar volgens mij weet ze in der achterhoofd wel wat ze wil, maar vindt ze het moeilijk om dit tegen jou uit te spreken.
Vivaman, hou dit idee vooral ook in je achterhoofd. Ik herken dit zelf namelijk heel goed. Waarschijnlijk ben jij een prima man, niets op aan te merken. En ja daar komt de maar...niet haar grote liefde (meer). Ook ik heb jaren samengeleefd/getrouwd geweest met een goede vent. Ook ik zei altijd, ik weet het niet zo goed, terwijl ik diep in mijn hart het wel wist maar het hem niet durfde te zeggen. Waar had hij dat tenslotte aan verdiend. Heb hem ook regelmatig gezegd, was je maar een klootz.., sloeg je me maar (sorry voor de mensen die echt in die situatie zitten en nu stijl achterover slaan en denken mens je weet niet wat je zegt, sorry). En weet je waarom, dán had ik een reden om weg te gaan. Maar nu, hij was goed voor me, had een goede baan, we hadden het samen goed (voor de buitenwereld) wat had ik nou te klagen? Tja geen gevoel hebben voor hem, tenminste niet het gevoel dat ik vind dat bij een partner hoort. Ik heb er jaren over gedaan om het zelf in te zien (nadat een vriendin het voor me uitgetekend had...). Hij heeft het niet zien aankomen, ondanks al mijn signalen, duidelijke woorden (zo wil ik het niet meer, kunnen we niet etc).
Vivaman ik wens veel sterkte maar wees ook realistisch en kijk eens goed naar jullie samen en dus niet alleen naar jouw gevoel.
Ik kan me voorstellen dat jouw wereld nu even helemaal op zijn kop staat en dat je het gevoel hebt dat je geen grip hebt op de situatie.
Maar aan de andere kant krijg ik het ook een beetje benauwd van jouw postings. Ik snap helemaal dat je er alles aan wilt doen om de relatie weer goed te krijgen, maar enkel door lief voor haar te zijn en haar te begrijpen gaat dat niet lukken. Daar zit het probleem ook helemaal niet.
Ze heeft waarschijnlijk het idee dat als ze in deze relatie blijft dat haar leven altijd zo zal blijven en ze is op zoek naar een soort van verrijking. Accepteer in ieder geval dat ze de relatie niet meer zo wil, zoals het de afgelopen jaren geweest is en ga met haar op onderzoek uit wat ze wel wil en of jij daarin kan meegroeien.
En als ik jouw verhalen zo lees dan is het net alsof ze niet hetgene wil zeggen dat ze daadwerkelijk voelt. Ze zegt steeds dat ze het "niet zo goed weet", maar volgens mij weet ze in der achterhoofd wel wat ze wil, maar vindt ze het moeilijk om dit tegen jou uit te spreken.
Vivaman, hou dit idee vooral ook in je achterhoofd. Ik herken dit zelf namelijk heel goed. Waarschijnlijk ben jij een prima man, niets op aan te merken. En ja daar komt de maar...niet haar grote liefde (meer). Ook ik heb jaren samengeleefd/getrouwd geweest met een goede vent. Ook ik zei altijd, ik weet het niet zo goed, terwijl ik diep in mijn hart het wel wist maar het hem niet durfde te zeggen. Waar had hij dat tenslotte aan verdiend. Heb hem ook regelmatig gezegd, was je maar een klootz.., sloeg je me maar (sorry voor de mensen die echt in die situatie zitten en nu stijl achterover slaan en denken mens je weet niet wat je zegt, sorry). En weet je waarom, dán had ik een reden om weg te gaan. Maar nu, hij was goed voor me, had een goede baan, we hadden het samen goed (voor de buitenwereld) wat had ik nou te klagen? Tja geen gevoel hebben voor hem, tenminste niet het gevoel dat ik vind dat bij een partner hoort. Ik heb er jaren over gedaan om het zelf in te zien (nadat een vriendin het voor me uitgetekend had...). Hij heeft het niet zien aankomen, ondanks al mijn signalen, duidelijke woorden (zo wil ik het niet meer, kunnen we niet etc).
Vivaman ik wens veel sterkte maar wees ook realistisch en kijk eens goed naar jullie samen en dus niet alleen naar jouw gevoel.
woensdag 5 maart 2008 om 11:49
Vivaman, het goede is, dat je nu weet dat er iets ernstigs aan de hand is.
Maar er zijn wel dingen om nu in de gaten te houden. Zij heeft het over emotie, en jij hebt het over dat het "materiele" goed is. Afstand houden is dan dus niet de remedie, maar juist praten over die emotie. Dus niet praten, van wat wil je veranderen, maar van hoe voel je je nu. Als je had gepraat over emotie, dan was je dit al eerder tegengekomen.
En wat jouw ideaal beeld is, kan voor haar nu wel een nachtmerrie scenario worden. Dat ze misschien nog wel 20 jaar zo voor de kids en jouw moet zorgen. Dat wil niet zeggen, dat ze nu weet wat ze wel wilt. Juist dat praten, meedenken en meevoelen in dit proces, vinden vrouwen heel belangrijk.
Verder zijn veel vrouwen twijfel-konten, dus als jij niet met regelmaat laat weten, dat je van ze houdt, kan ook dit buiten proporties uitgroeien. Regelmatig zeggen, dat je ze lief / leuk / geweldig / mooi, enz vindt, is heel belangrijk. Ook de waarde van kleine attenties moet je niet onderschatten, zoals bv het inschenken van koffie, of het opbergen van je sokken. Zo'n attentie is in haar ogen, ik hou van jouw.
Afstand nemen, denk ik niet dat een goed idee is, behalve als ze "opgebrand" is emotioneel op dit moment. Je slaafs gaan gedragen, helpt ook niet, want er moet wel een echte man overblijven. Je moet dus geen rups zijn, maar de bloem vol nectar, waar ze graag naar toe terugkeert.
Sterkte kreeft
Maar er zijn wel dingen om nu in de gaten te houden. Zij heeft het over emotie, en jij hebt het over dat het "materiele" goed is. Afstand houden is dan dus niet de remedie, maar juist praten over die emotie. Dus niet praten, van wat wil je veranderen, maar van hoe voel je je nu. Als je had gepraat over emotie, dan was je dit al eerder tegengekomen.
En wat jouw ideaal beeld is, kan voor haar nu wel een nachtmerrie scenario worden. Dat ze misschien nog wel 20 jaar zo voor de kids en jouw moet zorgen. Dat wil niet zeggen, dat ze nu weet wat ze wel wilt. Juist dat praten, meedenken en meevoelen in dit proces, vinden vrouwen heel belangrijk.
Verder zijn veel vrouwen twijfel-konten, dus als jij niet met regelmaat laat weten, dat je van ze houdt, kan ook dit buiten proporties uitgroeien. Regelmatig zeggen, dat je ze lief / leuk / geweldig / mooi, enz vindt, is heel belangrijk. Ook de waarde van kleine attenties moet je niet onderschatten, zoals bv het inschenken van koffie, of het opbergen van je sokken. Zo'n attentie is in haar ogen, ik hou van jouw.
Afstand nemen, denk ik niet dat een goed idee is, behalve als ze "opgebrand" is emotioneel op dit moment. Je slaafs gaan gedragen, helpt ook niet, want er moet wel een echte man overblijven. Je moet dus geen rups zijn, maar de bloem vol nectar, waar ze graag naar toe terugkeert.
Sterkte kreeft
woensdag 5 maart 2008 om 12:43
Kreeft; als ik jou toch eens zou kunnen laten clonen! Je zegt zulke wijze dingen elke keer. Ik vind je een kanjer (voor zover dat kan natuurlijk virtueel)!
Maar goed, Vivaman; je gedachten kan ik heel goed begrijpen. Je hebt niets door gehad en ineens is daar een probleem. Vreselijk balen natuurlijk. Maar wat nu. Op basis van wat je schrijft, zou ik je willen voorspiegelen, dat jullie emotionele beleving niet op één lijn zit. Jouw vrouw zit namelijk in een fase waarin ze niet meer weet wat ze wil. Jij geeft aan, dat ze gegroeid is, heeft een baan nu, een kleine, etc. Jij zit naar mijn mening op een heel ander level in dit probleem. Jij staat namelijk niet echt stil bij wat haar bezig houdt, jij bent bezig met 'ik wil haar niet verliezen en het was toch goed zoals het was'. Dat zijn twee heel verschillende gedachtegangen. En op basis daarvan gaan jullie het hoogstwaarschijnlijk niet redden, omdat jullie langs elkaar heen denken, zeg maar. Dat jullie beiden naar een relatietherapeut willen gaan, is alleen maar goed in deze, vind ik.
Maar wat je in de tussentijd zelf kunt doen, is, het verleden loslaten. Jullie (voornamelijk je vrouw) zijn jong bij elkaar gekomen, zij heeft jou heel erg nodig gehad, zij is bij jou in huis gekomen, had je financieel nodig, etc. Ik heb het gevoel, dat jij hier nog in blijft hangen als het ware, maar dit is niet meer, dit is niet het heden. Het heden is, dat zij inmiddels een baan heeft en dat zij zich aan het verrijken is op welk gebied dan ook. Jij kan hier zelf in meegaan, al zul je voor jezelf moeten bepalen hoe. Door vast te blijven houden aan het verleden, aan 'het was toch goed zoals het was', kun je jullie verbondenheid knelzetten. Hierdoor komen jullie niet verder.
Kijk dus naar het nu en hoe het er nu voorstaat. Wees reëel, in de eerste plaats naar jezelf toe. Hoeveel liefde je ook voelt en hebt voor je vrouw, jij zou je leven ook alleen moeten kunnen leiden. Door, in mijn ogen, steeds te willen weten wat het antwoord van je vrouw is, zet je haar en daardoor jullie knel. Ze weet het niet. Maar wat weet jij? Hoe kun jij er voor haar zijn, naar haar luisteren, zonder jezelf te verliezen? Hoe kun jij je leven verder leven, met of zonder haar? Waar ligt jouw grens?
Sterkte ermee!
Maar goed, Vivaman; je gedachten kan ik heel goed begrijpen. Je hebt niets door gehad en ineens is daar een probleem. Vreselijk balen natuurlijk. Maar wat nu. Op basis van wat je schrijft, zou ik je willen voorspiegelen, dat jullie emotionele beleving niet op één lijn zit. Jouw vrouw zit namelijk in een fase waarin ze niet meer weet wat ze wil. Jij geeft aan, dat ze gegroeid is, heeft een baan nu, een kleine, etc. Jij zit naar mijn mening op een heel ander level in dit probleem. Jij staat namelijk niet echt stil bij wat haar bezig houdt, jij bent bezig met 'ik wil haar niet verliezen en het was toch goed zoals het was'. Dat zijn twee heel verschillende gedachtegangen. En op basis daarvan gaan jullie het hoogstwaarschijnlijk niet redden, omdat jullie langs elkaar heen denken, zeg maar. Dat jullie beiden naar een relatietherapeut willen gaan, is alleen maar goed in deze, vind ik.
Maar wat je in de tussentijd zelf kunt doen, is, het verleden loslaten. Jullie (voornamelijk je vrouw) zijn jong bij elkaar gekomen, zij heeft jou heel erg nodig gehad, zij is bij jou in huis gekomen, had je financieel nodig, etc. Ik heb het gevoel, dat jij hier nog in blijft hangen als het ware, maar dit is niet meer, dit is niet het heden. Het heden is, dat zij inmiddels een baan heeft en dat zij zich aan het verrijken is op welk gebied dan ook. Jij kan hier zelf in meegaan, al zul je voor jezelf moeten bepalen hoe. Door vast te blijven houden aan het verleden, aan 'het was toch goed zoals het was', kun je jullie verbondenheid knelzetten. Hierdoor komen jullie niet verder.
Kijk dus naar het nu en hoe het er nu voorstaat. Wees reëel, in de eerste plaats naar jezelf toe. Hoeveel liefde je ook voelt en hebt voor je vrouw, jij zou je leven ook alleen moeten kunnen leiden. Door, in mijn ogen, steeds te willen weten wat het antwoord van je vrouw is, zet je haar en daardoor jullie knel. Ze weet het niet. Maar wat weet jij? Hoe kun jij er voor haar zijn, naar haar luisteren, zonder jezelf te verliezen? Hoe kun jij je leven verder leven, met of zonder haar? Waar ligt jouw grens?
Sterkte ermee!
woensdag 5 maart 2008 om 13:23
quote:CL2 schreef op 05 maart 2008 @ 12:43:
Kreeft; als ik jou toch eens zou kunnen laten clonen! Je zegt zulke wijze dingen elke keer. Ik vind je een kanjer (voor zover dat kan natuurlijk virtueel)!
Maar goed, Vivaman; je gedachten kan ik heel goed begrijpen. Je hebt niets door gehad en ineens is daar een probleem. Vreselijk balen natuurlijk. Maar wat nu. Op basis van wat je schrijft, zou ik je willen voorspiegelen, dat jullie emotionele beleving niet op één lijn zit. Jouw vrouw zit namelijk in een fase waarin ze niet meer weet wat ze wil. Jij geeft aan, dat ze gegroeid is, heeft een baan nu, een kleine, etc. Jij zit naar mijn mening op een heel ander level in dit probleem. Jij staat namelijk niet echt stil bij wat haar bezig houdt, jij bent bezig met 'ik wil haar niet verliezen en het was toch goed zoals het was'. Dat zijn twee heel verschillende gedachtegangen. En op basis daarvan gaan jullie het hoogstwaarschijnlijk niet redden, omdat jullie langs elkaar heen denken, zeg maar. Dat jullie beiden naar een relatietherapeut willen gaan, is alleen maar goed in deze, vind ik.
ik wil ook heel graag open staan voor haar gevoel op het moment,
hoe ze over de toekomst denkt, zal het prettiger worden met of zonder mij? wat voor doelen ze nog voor ogen heeft etc.
of zit ik nu weer verkeerd te denken? dit zijn namelijk best vragen die mij bezig houden.
vind het ook wel moeilijk om zo te praten, ik zou mezelf dan net een therapeut noemen.
en er is er maar 1 die dat zo goed kan en dat is een echte therapeut.
ik wil juist wel weten waardoor ze zo is gaan nadenken over alles en wat ze er nu mee wil dan kan ik ook bepalen of dat mijn visie is
of dat het iets totaal nieuws is waar ik wel of niet achter kan staan.
Maar wat je in de tussentijd zelf kunt doen, is, het verleden loslaten. Jullie (voornamelijk je vrouw) zijn jong bij elkaar gekomen, zij heeft jou heel erg nodig gehad, zij is bij jou in huis gekomen, had je financieel nodig, etc. Ik heb het gevoel, dat jij hier nog in blijft hangen als het ware, maar dit is niet meer, dit is niet het heden. Het heden is, dat zij inmiddels een baan heeft en dat zij zich aan het verrijken is op welk gebied dan ook.
zoals je het nu uitlegd, en ik het ook een beetje simpel gezegd voel is ook dat het gras even groener lijkt aan de andere kant met name omdat ze dit nog nooit heeft meegemaakt.
ik geef haar alle lucht die ze maar nodig heeft
Jij kan hier zelf in meegaan, al zul je voor jezelf moeten bepalen hoe. Door vast te blijven houden aan het verleden, aan 'het was toch goed zoals het was', kun je jullie verbondenheid knelzetten. Hierdoor komen jullie niet verder.
Kijk dus naar het nu en hoe het er nu voorstaat. Wees reëel, in de eerste plaats naar jezelf toe. Hoeveel liefde je ook voelt en hebt voor je vrouw, jij zou je leven ook alleen moeten kunnen leiden. Door, in mijn ogen, steeds te willen weten wat het antwoord van je vrouw is, zet je haar en daardoor jullie knel.
nee dat ben ik aan het afleren, ik wil haar geen druk op haar schouders leggen, neem de tijd, echt waar.
Ze weet het niet. Maar wat weet jij? Hoe kun jij er voor haar zijn, naar haar luisteren, zonder jezelf te verliezen? Hoe kun jij je leven verder leven, met of zonder haar? Waar ligt jouw grens?
Sterkte ermee!
Kreeft; als ik jou toch eens zou kunnen laten clonen! Je zegt zulke wijze dingen elke keer. Ik vind je een kanjer (voor zover dat kan natuurlijk virtueel)!
Maar goed, Vivaman; je gedachten kan ik heel goed begrijpen. Je hebt niets door gehad en ineens is daar een probleem. Vreselijk balen natuurlijk. Maar wat nu. Op basis van wat je schrijft, zou ik je willen voorspiegelen, dat jullie emotionele beleving niet op één lijn zit. Jouw vrouw zit namelijk in een fase waarin ze niet meer weet wat ze wil. Jij geeft aan, dat ze gegroeid is, heeft een baan nu, een kleine, etc. Jij zit naar mijn mening op een heel ander level in dit probleem. Jij staat namelijk niet echt stil bij wat haar bezig houdt, jij bent bezig met 'ik wil haar niet verliezen en het was toch goed zoals het was'. Dat zijn twee heel verschillende gedachtegangen. En op basis daarvan gaan jullie het hoogstwaarschijnlijk niet redden, omdat jullie langs elkaar heen denken, zeg maar. Dat jullie beiden naar een relatietherapeut willen gaan, is alleen maar goed in deze, vind ik.
ik wil ook heel graag open staan voor haar gevoel op het moment,
hoe ze over de toekomst denkt, zal het prettiger worden met of zonder mij? wat voor doelen ze nog voor ogen heeft etc.
of zit ik nu weer verkeerd te denken? dit zijn namelijk best vragen die mij bezig houden.
vind het ook wel moeilijk om zo te praten, ik zou mezelf dan net een therapeut noemen.
en er is er maar 1 die dat zo goed kan en dat is een echte therapeut.
ik wil juist wel weten waardoor ze zo is gaan nadenken over alles en wat ze er nu mee wil dan kan ik ook bepalen of dat mijn visie is
of dat het iets totaal nieuws is waar ik wel of niet achter kan staan.
Maar wat je in de tussentijd zelf kunt doen, is, het verleden loslaten. Jullie (voornamelijk je vrouw) zijn jong bij elkaar gekomen, zij heeft jou heel erg nodig gehad, zij is bij jou in huis gekomen, had je financieel nodig, etc. Ik heb het gevoel, dat jij hier nog in blijft hangen als het ware, maar dit is niet meer, dit is niet het heden. Het heden is, dat zij inmiddels een baan heeft en dat zij zich aan het verrijken is op welk gebied dan ook.
zoals je het nu uitlegd, en ik het ook een beetje simpel gezegd voel is ook dat het gras even groener lijkt aan de andere kant met name omdat ze dit nog nooit heeft meegemaakt.
ik geef haar alle lucht die ze maar nodig heeft
Jij kan hier zelf in meegaan, al zul je voor jezelf moeten bepalen hoe. Door vast te blijven houden aan het verleden, aan 'het was toch goed zoals het was', kun je jullie verbondenheid knelzetten. Hierdoor komen jullie niet verder.
Kijk dus naar het nu en hoe het er nu voorstaat. Wees reëel, in de eerste plaats naar jezelf toe. Hoeveel liefde je ook voelt en hebt voor je vrouw, jij zou je leven ook alleen moeten kunnen leiden. Door, in mijn ogen, steeds te willen weten wat het antwoord van je vrouw is, zet je haar en daardoor jullie knel.
nee dat ben ik aan het afleren, ik wil haar geen druk op haar schouders leggen, neem de tijd, echt waar.
Ze weet het niet. Maar wat weet jij? Hoe kun jij er voor haar zijn, naar haar luisteren, zonder jezelf te verliezen? Hoe kun jij je leven verder leven, met of zonder haar? Waar ligt jouw grens?
Sterkte ermee!
woensdag 5 maart 2008 om 13:34
ik wil ook heel graag open staan voor haar gevoel op het moment, hoe ze over de toekomst denkt, zal het prettiger worden met of zonder mij? wat voor doelen ze nog voor ogen heeft etc. of zit ik nu weer verkeerd te denken? dit zijn namelijk best vragen die mij bezig houden. vind het ook wel moeilijk om zo te praten, ik zou mezelf dan net een therapeut noemen.
en er is er maar 1 die dat zo goed kan en dat is een echte therapeut. ik wil juist wel weten waardoor ze zo is gaan nadenken over alles en wat ze er nu mee wil dan kan ik ook bepalen of dat mijn visie is of dat het iets totaal nieuws is waar ik wel of niet achter kan staan.
Ik snap het heel goed. Denk dat dit ook best een normale reactie is als zoiets je overkomt. Maar...jij kunt daar niets aan doen. Ik begrijp, dat je die antwoorden wil weten, maar die kun je niet weten, zéker niet als zij het al niet weet. Vandaar, in mijn ogen, het belang van wat jíj hierin voelt en wilt. Dat is ook wat ik bedoel met wat wil jij? Je neemt nu een afwachtende houding aan en wilt pas gaan nadenken als zij weet wat ze wil. Maar zou je de regie over je eigen leven niet liever zelf in handen hebben?
zoals je het nu uitlegd, en ik het ook een beetje simpel gezegd voel is ook dat het gras even groener lijkt aan de andere kant met name omdat ze dit nog nooit heeft meegemaakt.
ik geef haar alle lucht die ze maar nodig heeft
Maar dat kan het ook zijn in haar ogen. Wat is er nog meer, dan wat ik tot nu toe beleefd heb en dan hoe ik nu leef. Het gras kan in haar ogen groener zijn elders. Maar zolang zij niet weet wat of waar dat elders is, kun jij er niets mee. Het is goed, dat je haar de ruimte geeft, maar vergeet jezelf niet.
nee dat ben ik aan het afleren, ik wil haar geen druk op haar schouders leggen, neem de tijd, echt waar.
Ik geloof je hoor, en ik besef ook heel goed hoe moeilijk het is. Je hebt vragen in je hoofd, die zowel je vrouw als jijzelf nu niet kunnen beantwoorden. Ik hoop van harte, dat een relatietherapeut jullie kan helpen!
en er is er maar 1 die dat zo goed kan en dat is een echte therapeut. ik wil juist wel weten waardoor ze zo is gaan nadenken over alles en wat ze er nu mee wil dan kan ik ook bepalen of dat mijn visie is of dat het iets totaal nieuws is waar ik wel of niet achter kan staan.
Ik snap het heel goed. Denk dat dit ook best een normale reactie is als zoiets je overkomt. Maar...jij kunt daar niets aan doen. Ik begrijp, dat je die antwoorden wil weten, maar die kun je niet weten, zéker niet als zij het al niet weet. Vandaar, in mijn ogen, het belang van wat jíj hierin voelt en wilt. Dat is ook wat ik bedoel met wat wil jij? Je neemt nu een afwachtende houding aan en wilt pas gaan nadenken als zij weet wat ze wil. Maar zou je de regie over je eigen leven niet liever zelf in handen hebben?
zoals je het nu uitlegd, en ik het ook een beetje simpel gezegd voel is ook dat het gras even groener lijkt aan de andere kant met name omdat ze dit nog nooit heeft meegemaakt.
ik geef haar alle lucht die ze maar nodig heeft
Maar dat kan het ook zijn in haar ogen. Wat is er nog meer, dan wat ik tot nu toe beleefd heb en dan hoe ik nu leef. Het gras kan in haar ogen groener zijn elders. Maar zolang zij niet weet wat of waar dat elders is, kun jij er niets mee. Het is goed, dat je haar de ruimte geeft, maar vergeet jezelf niet.
nee dat ben ik aan het afleren, ik wil haar geen druk op haar schouders leggen, neem de tijd, echt waar.
Ik geloof je hoor, en ik besef ook heel goed hoe moeilijk het is. Je hebt vragen in je hoofd, die zowel je vrouw als jijzelf nu niet kunnen beantwoorden. Ik hoop van harte, dat een relatietherapeut jullie kan helpen!
anoniem_3722 wijzigde dit bericht op 05-03-2008 13:38
Reden: kleurtje was een beetje hoofdpijnopwekkend!
Reden: kleurtje was een beetje hoofdpijnopwekkend!
% gewijzigd
woensdag 5 maart 2008 om 13:44
quote:CL2 schreef op 05 maart 2008 @ 13:34:
ik wil ook heel graag open staan voor haar gevoel op het moment, hoe ze over de toekomst denkt, zal het prettiger worden met of zonder mij? wat voor doelen ze nog voor ogen heeft etc. of zit ik nu weer verkeerd te denken? dit zijn namelijk best vragen die mij bezig houden. vind het ook wel moeilijk om zo te praten, ik zou mezelf dan net een therapeut noemen.
en er is er maar 1 die dat zo goed kan en dat is een echte therapeut. ik wil juist wel weten waardoor ze zo is gaan nadenken over alles en wat ze er nu mee wil dan kan ik ook bepalen of dat mijn visie is of dat het iets totaal nieuws is waar ik wel of niet achter kan staan.
Ik snap het heel goed. Denk dat dit ook best een normale reactie is als zoiets je overkomt. Maar...jij kunt daar niets aan doen. Ik begrijp, dat je die antwoorden wil weten, maar die kun je niet weten, zéker niet als zij het al niet weet. Vandaar, in mijn ogen, het belang van wat jíj hierin voelt en wilt. Dat is ook wat ik bedoel met wat wil jij? Je neemt nu een afwachtende houding aan en wilt pas gaan nadenken als zij weet wat ze wil. Maar zou je de regie over je eigen leven niet liever zelf in handen hebben?
zoals je het nu uitlegd, en ik het ook een beetje simpel gezegd voel is ook dat het gras even groener lijkt aan de andere kant met name omdat ze dit nog nooit heeft meegemaakt.
ik geef haar alle lucht die ze maar nodig heeft
Maar dat kan het ook zijn in haar ogen. Wat is er nog meer, dan wat ik tot nu toe beleefd heb en dan hoe ik nu leef. Het gras kan in haar ogen groener zijn elders. Maar zolang zij niet weet wat of waar dat elders is, kun jij er niets mee. Het is goed, dat je haar de ruimte geeft, maar vergeet jezelf niet.
nee dat ben ik aan het afleren, ik wil haar geen druk op haar schouders leggen, neem de tijd, echt waar.
Ik geloof je hoor, en ik besef ook heel goed hoe moeilijk het is. Je hebt vragen in je hoofd, die zowel je vrouw als jijzelf nu niet kunnen beantwoorden. Ik hoop van harte, dat een relatietherapeut jullie kan helpen!
dus je vind dat je het alleen kan uitvinden op dit moment!?
dus leef zoals je nu vind dat je moet leven en vind dan uit hoe je je er onderweg bij gaat voelen.
en wat betreft de regie in eigen handen, ik wil ook niet afhankelijk zijn van haar, maar het lijkt ook wel of niemand snapt dat ik het risico ook niet wil lopen dat ik juist daardoor nog verder van haar
af kom te staan.
misschien heb ik ook echt wel een bord voor mijn kop?
maar tijd+praten+tijd+praten etc. misschien levert dat op den duur wat op?
en als ik daar de tijd niet voor neem om mezelf te beschermen of voor mezelf te kiezen en doe mijn eigen ding dan help ik toch mee aan onze eigen ondergang?
ik wil ook heel graag open staan voor haar gevoel op het moment, hoe ze over de toekomst denkt, zal het prettiger worden met of zonder mij? wat voor doelen ze nog voor ogen heeft etc. of zit ik nu weer verkeerd te denken? dit zijn namelijk best vragen die mij bezig houden. vind het ook wel moeilijk om zo te praten, ik zou mezelf dan net een therapeut noemen.
en er is er maar 1 die dat zo goed kan en dat is een echte therapeut. ik wil juist wel weten waardoor ze zo is gaan nadenken over alles en wat ze er nu mee wil dan kan ik ook bepalen of dat mijn visie is of dat het iets totaal nieuws is waar ik wel of niet achter kan staan.
Ik snap het heel goed. Denk dat dit ook best een normale reactie is als zoiets je overkomt. Maar...jij kunt daar niets aan doen. Ik begrijp, dat je die antwoorden wil weten, maar die kun je niet weten, zéker niet als zij het al niet weet. Vandaar, in mijn ogen, het belang van wat jíj hierin voelt en wilt. Dat is ook wat ik bedoel met wat wil jij? Je neemt nu een afwachtende houding aan en wilt pas gaan nadenken als zij weet wat ze wil. Maar zou je de regie over je eigen leven niet liever zelf in handen hebben?
zoals je het nu uitlegd, en ik het ook een beetje simpel gezegd voel is ook dat het gras even groener lijkt aan de andere kant met name omdat ze dit nog nooit heeft meegemaakt.
ik geef haar alle lucht die ze maar nodig heeft
Maar dat kan het ook zijn in haar ogen. Wat is er nog meer, dan wat ik tot nu toe beleefd heb en dan hoe ik nu leef. Het gras kan in haar ogen groener zijn elders. Maar zolang zij niet weet wat of waar dat elders is, kun jij er niets mee. Het is goed, dat je haar de ruimte geeft, maar vergeet jezelf niet.
nee dat ben ik aan het afleren, ik wil haar geen druk op haar schouders leggen, neem de tijd, echt waar.
Ik geloof je hoor, en ik besef ook heel goed hoe moeilijk het is. Je hebt vragen in je hoofd, die zowel je vrouw als jijzelf nu niet kunnen beantwoorden. Ik hoop van harte, dat een relatietherapeut jullie kan helpen!
dus je vind dat je het alleen kan uitvinden op dit moment!?
dus leef zoals je nu vind dat je moet leven en vind dan uit hoe je je er onderweg bij gaat voelen.
en wat betreft de regie in eigen handen, ik wil ook niet afhankelijk zijn van haar, maar het lijkt ook wel of niemand snapt dat ik het risico ook niet wil lopen dat ik juist daardoor nog verder van haar
af kom te staan.
misschien heb ik ook echt wel een bord voor mijn kop?
maar tijd+praten+tijd+praten etc. misschien levert dat op den duur wat op?
en als ik daar de tijd niet voor neem om mezelf te beschermen of voor mezelf te kiezen en doe mijn eigen ding dan help ik toch mee aan onze eigen ondergang?
woensdag 5 maart 2008 om 13:50
Juist door dicht bij jezelf te blijven in die zin dat je je leven leeft zoals je echt wil, kun je inspirerend voor haar zijn. Daar moet je dan wel heel oprecht in zijn, niet stiekem proberen aan haar verwachtingen te voldoen en dus de ene week deze houding te proberen en de volgende week een andere in de hoop dat dat een positieve reactie zal veroorzaken.
Ze zal vanzelf en met behulp van een therapeut tot de conclusie komen of ze verder wil en kan met jou of niet. Daarom kun je beter volledig oprecht zijn, wel betrokken, maar tegelijkertijd zelf goed je grenzen in de gaten houdend.
Het is een moeilijke balans en ik begrijp dat je liever nu zou weten waar je aan toe bent. Maar het zal wat tijd kosten dus probeer een manier te vinden om hier op de voor jou juiste manier mee om te gaan op de langere termijn.
Ze zal vanzelf en met behulp van een therapeut tot de conclusie komen of ze verder wil en kan met jou of niet. Daarom kun je beter volledig oprecht zijn, wel betrokken, maar tegelijkertijd zelf goed je grenzen in de gaten houdend.
Het is een moeilijke balans en ik begrijp dat je liever nu zou weten waar je aan toe bent. Maar het zal wat tijd kosten dus probeer een manier te vinden om hier op de voor jou juiste manier mee om te gaan op de langere termijn.
woensdag 5 maart 2008 om 14:23
ik ben met dit topic begonnen omdat dit eigenlijk de enige
strohalm is die ze me heeft gegeven.
ze heeft zelf letterlijk gezegd dat het wel eens aan haar zou kunnen liggen omdat ze is gegroeid/veranderd.
maar er kunnen natuurlijk ook nog steeds andere dingen meespelen.
je hebt het over dicht bij jezelf blijven. en leven volgens je eigen richtlijnen, duidelijk zijn en wezen zoals je denkt.
waar ik ook nog wel eens aan denk is dat ze me misschien in de loop van de tijd wispelturig geworden vind.
ik heb altijd een goede leiding gevende baan gehad
wat misschien wel een soort van macht uitstraalt maar het laatste jaar zijn er kapers op de kust en discussies thuis laaien altijd op dat ik me de kaas van het brood laat eten en dat ik met me laat sollen..?
misschien heeft ze ook een idee van mij dat ik een softie ben geworden en ziet ze niet meer in mij wat ze eerder zag.. een sterke man met een sterke wil om zijn wil uit te dragen..??
ook maar een ingeving..
strohalm is die ze me heeft gegeven.
ze heeft zelf letterlijk gezegd dat het wel eens aan haar zou kunnen liggen omdat ze is gegroeid/veranderd.
maar er kunnen natuurlijk ook nog steeds andere dingen meespelen.
je hebt het over dicht bij jezelf blijven. en leven volgens je eigen richtlijnen, duidelijk zijn en wezen zoals je denkt.
waar ik ook nog wel eens aan denk is dat ze me misschien in de loop van de tijd wispelturig geworden vind.
ik heb altijd een goede leiding gevende baan gehad
wat misschien wel een soort van macht uitstraalt maar het laatste jaar zijn er kapers op de kust en discussies thuis laaien altijd op dat ik me de kaas van het brood laat eten en dat ik met me laat sollen..?
misschien heeft ze ook een idee van mij dat ik een softie ben geworden en ziet ze niet meer in mij wat ze eerder zag.. een sterke man met een sterke wil om zijn wil uit te dragen..??
ook maar een ingeving..
woensdag 5 maart 2008 om 14:29
Dat zou kunnen. Ik vermoed dat dat ermee te maken heeft dat ze zelf onafhankelijker en sterker is geworden als het zo is. Dat verandert toch ook de manier waarop je naar je partner kijkt, je behoeften veranderen. Als jij daarin mee kunt gaan omdat dat voor jou ook natuurlijk voelt is dat prima, als dat onnatuurlijk zou zijn, jij jezelf geweld moet gaan aandoen om maar haar respect te krijgen werkt het niet.
Misschien is ze door de jaren heen steeds meer je zachtere kanten gaan ontdekken. Zijn die sterker naar voren gekomen nu je wat ouder bent (klinkt gelijk alsof ik je bejaard vind, zo bedoel ik het niet ). Dat kun jij beter inschatten dan ik. Als dat zo is en dat voor jouzelf heel positief voelt, is dat mooi en moet je daar niet aan gaan sleutelen.
Maar het is moeilijk om het te beoordelen vanaf hier, ik kan me voorstellen dat het voor jou allemaal al zo vaag is. Ik denk dat daar echt een therapeut bij moet komen kijken om te zien wat er nou eigenlijk speelt. Zijn jullie de afgelopen tijd wel echt bewust bezig geweest met elkaar? Wat ik al eerder vroeg, is er niet een grote mate van sleur en vanzelfsprekendheid binnen komen sluipen? Want dan kun je je ook gaan ergeren aan iemand terwijl het eigenlijk niet om die irritatiepunten gaat.
Misschien is ze door de jaren heen steeds meer je zachtere kanten gaan ontdekken. Zijn die sterker naar voren gekomen nu je wat ouder bent (klinkt gelijk alsof ik je bejaard vind, zo bedoel ik het niet ). Dat kun jij beter inschatten dan ik. Als dat zo is en dat voor jouzelf heel positief voelt, is dat mooi en moet je daar niet aan gaan sleutelen.
Maar het is moeilijk om het te beoordelen vanaf hier, ik kan me voorstellen dat het voor jou allemaal al zo vaag is. Ik denk dat daar echt een therapeut bij moet komen kijken om te zien wat er nou eigenlijk speelt. Zijn jullie de afgelopen tijd wel echt bewust bezig geweest met elkaar? Wat ik al eerder vroeg, is er niet een grote mate van sleur en vanzelfsprekendheid binnen komen sluipen? Want dan kun je je ook gaan ergeren aan iemand terwijl het eigenlijk niet om die irritatiepunten gaat.
