Relaties
alle pijlers
veranderd?
woensdag 5 maart 2008 om 02:02
ik heb al een tijd een relatie.
al 8 jaar.
nu heeft mijn vrouw gezegd niet te weten of ze nog met me door wil.
ze is het zogenaamde gevoel kwijt waardoor we zo happy waren.
we hebben een zoontje van 2.
het schijnt niet aan mij te liggen maar aan haar.
dat zijn haar eigen woorden.
ze is veranderd de laatste tijd, gegroeid.
dit schijnt te maken te hebben met je innerlijke zelf/zelfbewustwording cursussen en boeken etc op haar werk.
maar kan ze dan zo plots van de een op de andere dag zeggen dat ze niet meer van me houd? omdat ze plotseling anders in het leven staat? en dus ook anders tegenover mij?
is zij dan gestegen of gedaald naar een ander niveau en passen we daardoor niet meer bij elkaar? had ze me er dan niet bij moeten betrekken? want ze heeft wel aangegeven met me door te willen gaan, maar weet niet hoe!!
ze wil graag het oude gevoel terug anders heeft ze het gevoel dat we als een soort broer/zus in 1 huis wonen.
zoveel vragen, meningen?
we hebben nooit ruzie gehad of iets anders, ik ben volgens vrienden de perfecte vader, lover en lieve man.
we zijn getrouwd 4 jaar geleden en tot 1 maand geleden hadden we nog heel veel toekomst plannen. hoe kan het dan toch dat dit in 1 keer gebeurd?
ik zie ons als 2 rupsen op een takje.
tevreden met ons leven en elkaar.
totdat ze beseft dat ze in een cocon kan zitten en daarna als
een vlinder misschien wel meer van de wereld kan zien.
dan zijn we ineens van elkaar verwijderd, ze had me toch gewoon mee op sleeptouw moeten nemen, of ik had het toch moeten zien?
soms wou ik dat ze nooit had uitgevonden hoe ze een cocon kan maken, en waren we dan nog maar steeds die 2 rupsjes.
of mij de mogelijkheid geven om met haar mee te vliegen!
kent iemand deze situatie en hoe is dat afgelopen?
meningen? een relatie therapeut inschakelen?
ik wacht met spanning af naar reacties.
al 8 jaar.
nu heeft mijn vrouw gezegd niet te weten of ze nog met me door wil.
ze is het zogenaamde gevoel kwijt waardoor we zo happy waren.
we hebben een zoontje van 2.
het schijnt niet aan mij te liggen maar aan haar.
dat zijn haar eigen woorden.
ze is veranderd de laatste tijd, gegroeid.
dit schijnt te maken te hebben met je innerlijke zelf/zelfbewustwording cursussen en boeken etc op haar werk.
maar kan ze dan zo plots van de een op de andere dag zeggen dat ze niet meer van me houd? omdat ze plotseling anders in het leven staat? en dus ook anders tegenover mij?
is zij dan gestegen of gedaald naar een ander niveau en passen we daardoor niet meer bij elkaar? had ze me er dan niet bij moeten betrekken? want ze heeft wel aangegeven met me door te willen gaan, maar weet niet hoe!!
ze wil graag het oude gevoel terug anders heeft ze het gevoel dat we als een soort broer/zus in 1 huis wonen.
zoveel vragen, meningen?
we hebben nooit ruzie gehad of iets anders, ik ben volgens vrienden de perfecte vader, lover en lieve man.
we zijn getrouwd 4 jaar geleden en tot 1 maand geleden hadden we nog heel veel toekomst plannen. hoe kan het dan toch dat dit in 1 keer gebeurd?
ik zie ons als 2 rupsen op een takje.
tevreden met ons leven en elkaar.
totdat ze beseft dat ze in een cocon kan zitten en daarna als
een vlinder misschien wel meer van de wereld kan zien.
dan zijn we ineens van elkaar verwijderd, ze had me toch gewoon mee op sleeptouw moeten nemen, of ik had het toch moeten zien?
soms wou ik dat ze nooit had uitgevonden hoe ze een cocon kan maken, en waren we dan nog maar steeds die 2 rupsjes.
of mij de mogelijkheid geven om met haar mee te vliegen!
kent iemand deze situatie en hoe is dat afgelopen?
meningen? een relatie therapeut inschakelen?
ik wacht met spanning af naar reacties.
woensdag 19 maart 2008 om 02:53
ik heb weer een moeilijk moment.
heb net even een kort gesprek gehad met mijn vrouw.
we hebben het gehad over de afgelopen week.
elkaar weinig gezien, weinig gesproken.
vandaag heeft ze me wel verteld dat ze een afspraak heeft
gemaakt bij die psycholoog.
ik heb haar verteld dat ik nu na een maand ook bezig ben aan de acceptatie van ons probleem, waar ze blij mee was want zij ligt volgens haarzelf al zo''n stuk voor, en het is fijn dat ik ook begrip kan opbrengen voor de situatie.
alleen heb ik het idee dat ze weer te snel wil.
ze wil samen met mij kijken naar de mogelijkheden wat betreft
ons zoontje, waar te gaan wonen, geld, en andere toekomst
dingen ALS HET TOCH FOUT GAAT!
in mijn mening is ze veel te ver vooruit aan het plannen
als je er zo over denkt dan geef je je huwelijk/relatie toch al
geen eerlijke kans meer?
dit regelt zich echt wel als het er dan toch eens van moet komen!
ik zie er alleen iets negatiefs in.
alsof ze een blokkade wil opheffen.
stel dat dit iets is wat haar ''hier houd'' op het moment
omdat het allemaal onzeker is, je niet weet hoe en wat.
en we praten erover, zetten dingen op papier.
dan is er daarna ineens het gevoel van ''het is goed geregeld''
voor als we uit elkaar gaan. dan is de blokkade weg en in mijn mening de weg weer een stukje ''vrijer'' om te gaan.
het oude gevoel is weg tussen ons.
dat gevoel wil ze terug om te blijven.
zij is veranderd, en ik heb ook gezegd: het oude gevoel is misschien ook wel veranderd of gewoon weg omdat zij is veranderd.
''samen'' een nieuw gevoel ontwikkelen kan volgens haar niet.
of ze/we weten niet hoe...?
ze vlucht uit huis, ze noemt het zelf geen vluchten maar heeft wel gezegd dat het haar goed doet om weg te zijn.
lol op het werk en met collega's.
ik geef ruimte, tijd.
ik krijg een brok in mijn keel.
WIL ze eigenlijk nog wel vechten voor ''ons''??
als ze namelijk WIL maar nog steeds niet weet hoe, dan ben
ik er onvoorwaardelijk voor haar, dan krijgt ze genoeg tijd en ruimte, dan kan die psycholoog ook nog proberen om bij haar het een en ander aan het licht te krijgen.
dan ben ik er voor haar ongeacht de uitkomst.
als ze er maar alles aan gedaan heeft.
maar als ze nu niet weet of ze nog wel wil??
dat ze nog bij me is omdat er praktische dingen
in de weg staan, onduidelijkheden die ze opgelost wil zien (wonen, werk, geld, ons zoontje), dat de sprong in het diepe onbekende (nog) even te eng is.
en nu nog wil leven in de veilige thuis situatie.??
zucht..... kon de klok maar een jaartje terug!
we zijn beide zo moe, (ook niet gek, kijk naar tijdstip van bericht), maar het is vooral mentale moeheid, malen, denken,
die uiteindelijk ook wel op je lichaam slaat.
ik ga slapen.
heb net even een kort gesprek gehad met mijn vrouw.
we hebben het gehad over de afgelopen week.
elkaar weinig gezien, weinig gesproken.
vandaag heeft ze me wel verteld dat ze een afspraak heeft
gemaakt bij die psycholoog.
ik heb haar verteld dat ik nu na een maand ook bezig ben aan de acceptatie van ons probleem, waar ze blij mee was want zij ligt volgens haarzelf al zo''n stuk voor, en het is fijn dat ik ook begrip kan opbrengen voor de situatie.
alleen heb ik het idee dat ze weer te snel wil.
ze wil samen met mij kijken naar de mogelijkheden wat betreft
ons zoontje, waar te gaan wonen, geld, en andere toekomst
dingen ALS HET TOCH FOUT GAAT!
in mijn mening is ze veel te ver vooruit aan het plannen
als je er zo over denkt dan geef je je huwelijk/relatie toch al
geen eerlijke kans meer?
dit regelt zich echt wel als het er dan toch eens van moet komen!
ik zie er alleen iets negatiefs in.
alsof ze een blokkade wil opheffen.
stel dat dit iets is wat haar ''hier houd'' op het moment
omdat het allemaal onzeker is, je niet weet hoe en wat.
en we praten erover, zetten dingen op papier.
dan is er daarna ineens het gevoel van ''het is goed geregeld''
voor als we uit elkaar gaan. dan is de blokkade weg en in mijn mening de weg weer een stukje ''vrijer'' om te gaan.
het oude gevoel is weg tussen ons.
dat gevoel wil ze terug om te blijven.
zij is veranderd, en ik heb ook gezegd: het oude gevoel is misschien ook wel veranderd of gewoon weg omdat zij is veranderd.
''samen'' een nieuw gevoel ontwikkelen kan volgens haar niet.
of ze/we weten niet hoe...?
ze vlucht uit huis, ze noemt het zelf geen vluchten maar heeft wel gezegd dat het haar goed doet om weg te zijn.
lol op het werk en met collega's.
ik geef ruimte, tijd.
ik krijg een brok in mijn keel.
WIL ze eigenlijk nog wel vechten voor ''ons''??
als ze namelijk WIL maar nog steeds niet weet hoe, dan ben
ik er onvoorwaardelijk voor haar, dan krijgt ze genoeg tijd en ruimte, dan kan die psycholoog ook nog proberen om bij haar het een en ander aan het licht te krijgen.
dan ben ik er voor haar ongeacht de uitkomst.
als ze er maar alles aan gedaan heeft.
maar als ze nu niet weet of ze nog wel wil??
dat ze nog bij me is omdat er praktische dingen
in de weg staan, onduidelijkheden die ze opgelost wil zien (wonen, werk, geld, ons zoontje), dat de sprong in het diepe onbekende (nog) even te eng is.
en nu nog wil leven in de veilige thuis situatie.??
zucht..... kon de klok maar een jaartje terug!
we zijn beide zo moe, (ook niet gek, kijk naar tijdstip van bericht), maar het is vooral mentale moeheid, malen, denken,
die uiteindelijk ook wel op je lichaam slaat.
ik ga slapen.
woensdag 19 maart 2008 om 10:24
quote:vivaman schreef op 19 maart 2008 @ 02:53:
ik heb haar verteld dat ik nu na een maand ook bezig ben aan de acceptatie van ons probleem, waar ze blij mee was want zij ligt volgens haarzelf al zo''n stuk voor, en het is fijn dat ik ook begrip kan opbrengen voor de situatie. Ik denk dat je het nu heel goed doet. Wel het probleem bespreken, maar alleen je eigen gevoelens bespreken, en niet voor haar denken.
alleen heb ik het idee dat ze weer te snel wil.
ze wil samen met mij kijken naar de mogelijkheden wat betreft
ons zoontje, waar te gaan wonen, geld, en andere toekomst
dingen ALS HET TOCH FOUT GAAT! Ik vind dit geen goed teken, net alsof ze er een reden toe heeft.
in mijn mening is ze veel te ver vooruit aan het plannen
als je er zo over denkt dan geef je je huwelijk/relatie toch al
geen eerlijke kans meer? Ik denk dat je hier gelijk hebt.
het oude gevoel is weg tussen ons.
dat gevoel wil ze terug om te blijven.
zij is veranderd, en ik heb ook gezegd: het oude gevoel is misschien ook wel veranderd of gewoon weg omdat zij is veranderd. Als jullie BEIDEN de relatie nog een kans geven, zie ik geen reden, waarom die gevoelens niet terug kunnen komen.
''samen'' een nieuw gevoel ontwikkelen kan volgens haar niet.
of ze/we weten niet hoe...? Heb je haar ooit weleens gevraagd of ze nu verliefd is? Misschien op een collega. Heel vaak wordt er dan ook zo gereageerd.
ze vlucht uit huis, ze noemt het zelf geen vluchten maar heeft wel gezegd dat het haar goed doet om weg te zijn. Waar vlucht ze naartoe?
ik krijg een brok in mijn keel.
WIL ze eigenlijk nog wel vechten voor ''ons''??
als ze namelijk WIL maar nog steeds niet weet hoe, dan ben
ik er onvoorwaardelijk voor haar, dan krijgt ze genoeg tijd en ruimte, dan kan die psycholoog ook nog proberen om bij haar het een en ander aan het licht te krijgen. Misschien gaat ze daar wel naartoe, omdat ze denkt dat ze daar open over haar gevoelens kan praten. En niet omdat ze denkt dat ze een probleem heeft.dan ben ik er voor haar ongeacht de uitkomst.
als ze er maar alles aan gedaan heeft.
maar als ze nu niet weet of ze nog wel wil??
dat ze nog bij me is omdat er praktische dingen
in de weg staan, onduidelijkheden die ze opgelost wil zien (wonen, werk, geld, ons zoontje), dat de sprong in het diepe onbekende (nog) even te eng is.
en nu nog wil leven in de veilige thuis situatie.?? Ik denk dat ze dat op dit moment niet belangrijk vindt.
zucht..... kon de klok maar een jaartje terug!
we zijn beide zo moe, (ook niet gek, kijk naar tijdstip van bericht), maar het is vooral mentale moeheid, malen, denken,
die uiteindelijk ook wel op je lichaam slaat.
ik ga slapen.Vivaman, allemaal heel moeilijk denk ik. In je laatste gesprek met haar, denk ik dat je een goede eerste stap hebt gezet. Een volgende is, om te ontdekken, waarom ze nu zo reageert. Dat zal ongetwijfeld enige zelfbeheersing kosten, want je moet haar laten praten, en niet defensief worden. Sterkte kreeft
ik heb haar verteld dat ik nu na een maand ook bezig ben aan de acceptatie van ons probleem, waar ze blij mee was want zij ligt volgens haarzelf al zo''n stuk voor, en het is fijn dat ik ook begrip kan opbrengen voor de situatie. Ik denk dat je het nu heel goed doet. Wel het probleem bespreken, maar alleen je eigen gevoelens bespreken, en niet voor haar denken.
alleen heb ik het idee dat ze weer te snel wil.
ze wil samen met mij kijken naar de mogelijkheden wat betreft
ons zoontje, waar te gaan wonen, geld, en andere toekomst
dingen ALS HET TOCH FOUT GAAT! Ik vind dit geen goed teken, net alsof ze er een reden toe heeft.
in mijn mening is ze veel te ver vooruit aan het plannen
als je er zo over denkt dan geef je je huwelijk/relatie toch al
geen eerlijke kans meer? Ik denk dat je hier gelijk hebt.
het oude gevoel is weg tussen ons.
dat gevoel wil ze terug om te blijven.
zij is veranderd, en ik heb ook gezegd: het oude gevoel is misschien ook wel veranderd of gewoon weg omdat zij is veranderd. Als jullie BEIDEN de relatie nog een kans geven, zie ik geen reden, waarom die gevoelens niet terug kunnen komen.
''samen'' een nieuw gevoel ontwikkelen kan volgens haar niet.
of ze/we weten niet hoe...? Heb je haar ooit weleens gevraagd of ze nu verliefd is? Misschien op een collega. Heel vaak wordt er dan ook zo gereageerd.
ze vlucht uit huis, ze noemt het zelf geen vluchten maar heeft wel gezegd dat het haar goed doet om weg te zijn. Waar vlucht ze naartoe?
ik krijg een brok in mijn keel.
WIL ze eigenlijk nog wel vechten voor ''ons''??
als ze namelijk WIL maar nog steeds niet weet hoe, dan ben
ik er onvoorwaardelijk voor haar, dan krijgt ze genoeg tijd en ruimte, dan kan die psycholoog ook nog proberen om bij haar het een en ander aan het licht te krijgen. Misschien gaat ze daar wel naartoe, omdat ze denkt dat ze daar open over haar gevoelens kan praten. En niet omdat ze denkt dat ze een probleem heeft.dan ben ik er voor haar ongeacht de uitkomst.
als ze er maar alles aan gedaan heeft.
maar als ze nu niet weet of ze nog wel wil??
dat ze nog bij me is omdat er praktische dingen
in de weg staan, onduidelijkheden die ze opgelost wil zien (wonen, werk, geld, ons zoontje), dat de sprong in het diepe onbekende (nog) even te eng is.
en nu nog wil leven in de veilige thuis situatie.?? Ik denk dat ze dat op dit moment niet belangrijk vindt.
zucht..... kon de klok maar een jaartje terug!
we zijn beide zo moe, (ook niet gek, kijk naar tijdstip van bericht), maar het is vooral mentale moeheid, malen, denken,
die uiteindelijk ook wel op je lichaam slaat.
ik ga slapen.Vivaman, allemaal heel moeilijk denk ik. In je laatste gesprek met haar, denk ik dat je een goede eerste stap hebt gezet. Een volgende is, om te ontdekken, waarom ze nu zo reageert. Dat zal ongetwijfeld enige zelfbeheersing kosten, want je moet haar laten praten, en niet defensief worden. Sterkte kreeft
woensdag 19 maart 2008 om 13:33
quote:kreeft1 schreef op 19 maart 2008 @ 10:24:
[...]
Vivaman, allemaal heel moeilijk denk ik. In je laatste gesprek met haar, denk ik dat je een goede eerste stap hebt gezet. Een volgende is, om te ontdekken, waarom ze nu zo reageert. Dat zal ongetwijfeld enige zelfbeheersing kosten, want je moet haar laten praten, en niet defensief worden. Sterkte kreeft
>> ze zoekt de lol op bij collega's
ik vind het raar dat ze in deze 2 weken 3x met collega's gaat stappen en daarna blijft slapen. zowel mannen als vrouwen zijn daarbij.
het gaat haar puur om het feit dat ze niet s'nachts na het stappen niet hoeft terug te rijden. maarja, hoe ik me erbij voel doet haar schijnbaar niks.
het zogenaamde 'los laten' gaat zo niet op, als ik mijn bezwaar
aanteken.
dus het is los laten voor de goede zaak, maar je wel klote voelen.
ik wil ook nog geen plannen maken over de toekomst.
het is net zoals je het zegt: het lijkt wel dat er een reden is waarom ze het geregeld wil hebben.
als er een reden is, dan wil ik die weten!
zwart/wit:
heb je nog de wil om voor mij (ons) te vechten?? (ook al weet je niet hoe?) alleen de WIL zegt dan al genoeg.
ben ik nog steeds de enige in je leven met wie je verder wil?
als hier 2x ja op geantwoord word, lijkt het mij het vechten waard!
bij een nee antwoord, lijkt het me een verloren zaak!!!
of is het leven geen mutiple choice zaak? en kan ik het zo niet zien?
want zo voel ik het wel.
[...]
Vivaman, allemaal heel moeilijk denk ik. In je laatste gesprek met haar, denk ik dat je een goede eerste stap hebt gezet. Een volgende is, om te ontdekken, waarom ze nu zo reageert. Dat zal ongetwijfeld enige zelfbeheersing kosten, want je moet haar laten praten, en niet defensief worden. Sterkte kreeft
>> ze zoekt de lol op bij collega's
ik vind het raar dat ze in deze 2 weken 3x met collega's gaat stappen en daarna blijft slapen. zowel mannen als vrouwen zijn daarbij.
het gaat haar puur om het feit dat ze niet s'nachts na het stappen niet hoeft terug te rijden. maarja, hoe ik me erbij voel doet haar schijnbaar niks.
het zogenaamde 'los laten' gaat zo niet op, als ik mijn bezwaar
aanteken.
dus het is los laten voor de goede zaak, maar je wel klote voelen.
ik wil ook nog geen plannen maken over de toekomst.
het is net zoals je het zegt: het lijkt wel dat er een reden is waarom ze het geregeld wil hebben.
als er een reden is, dan wil ik die weten!
zwart/wit:
heb je nog de wil om voor mij (ons) te vechten?? (ook al weet je niet hoe?) alleen de WIL zegt dan al genoeg.
ben ik nog steeds de enige in je leven met wie je verder wil?
als hier 2x ja op geantwoord word, lijkt het mij het vechten waard!
bij een nee antwoord, lijkt het me een verloren zaak!!!
of is het leven geen mutiple choice zaak? en kan ik het zo niet zien?
want zo voel ik het wel.
woensdag 19 maart 2008 om 17:47
Lieve Vivaman,
Ik ben bang dat als je het zo hard gaat spelen je wel eens een antwoord gaat krijgen wat je niet wil horen.
Als je bereid bent, DAT te accepteren, en dus ook je plan te trekken en weg te gaan zou ik dat doen.
Als je het NEE ik wil niet met je verder antwoord nog niet wil horen (omdat je het nog niet aan kan/wil) wat ik echt wel kan begrijpen zou ik het niet zo stellen.
WANT, als je het antwoord krijgt dan moet je zelf ook sterk zijn en de handdoek in de ring gooien, en als ik heel eerlijk ben, van wat ik gelezen heb de afgelopen weken lukt je dat gewoon nog niet
(dit is overigens geen verwijt hoor, meer een constatering van mijn kant)
Succes
Ik ben bang dat als je het zo hard gaat spelen je wel eens een antwoord gaat krijgen wat je niet wil horen.
Als je bereid bent, DAT te accepteren, en dus ook je plan te trekken en weg te gaan zou ik dat doen.
Als je het NEE ik wil niet met je verder antwoord nog niet wil horen (omdat je het nog niet aan kan/wil) wat ik echt wel kan begrijpen zou ik het niet zo stellen.
WANT, als je het antwoord krijgt dan moet je zelf ook sterk zijn en de handdoek in de ring gooien, en als ik heel eerlijk ben, van wat ik gelezen heb de afgelopen weken lukt je dat gewoon nog niet
(dit is overigens geen verwijt hoor, meer een constatering van mijn kant)
Succes
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
woensdag 19 maart 2008 om 17:49
Hoi vivaman, ik denk dat je het allemaal in het juiste perspectief ziet en plaatst, dus eigenlijk het enige wat ik kan doen is duimen en supporteren, dat het allemaal gaat lukken.
Wel even in perspectief plaatsen, vrouwen kunnen ongelooflijk goed iets verzwijgen, en voor zichzelf goedpraten. Niet om je achterdochtig te maken, maar wel voor de voorzichtigheid.
Ik leef met je mee, kreeft
Wel even in perspectief plaatsen, vrouwen kunnen ongelooflijk goed iets verzwijgen, en voor zichzelf goedpraten. Niet om je achterdochtig te maken, maar wel voor de voorzichtigheid.
Ik leef met je mee, kreeft
woensdag 19 maart 2008 om 18:49
Vivaman ik denk dat het nog te vroeg is om van haar een ja of nee te verlangen.
Ik begrijp je daarentegen wel.
Mss. is het een betere optie dat ze tijdelijk elders gaat wonen?
Lang leve de lol dan maar die ze wil.
Vind wel ergens dat ze jou gebruikt mbt. jullie kind ook bijv.Mwah ik ga lekker stappen en slaap er ook meteen,dat kan zomaar?
Rare vorm van loslaten m.i.Jij zit met een rot gevoel en zij heeft lol.
Ze maakt misbruik van jou gevoelens.Dit i.t.t. wat ik eerder meende.Trek je conclusie vrees ik.
Ik begrijp je daarentegen wel.
Mss. is het een betere optie dat ze tijdelijk elders gaat wonen?
Lang leve de lol dan maar die ze wil.
Vind wel ergens dat ze jou gebruikt mbt. jullie kind ook bijv.Mwah ik ga lekker stappen en slaap er ook meteen,dat kan zomaar?
Rare vorm van loslaten m.i.Jij zit met een rot gevoel en zij heeft lol.
Ze maakt misbruik van jou gevoelens.Dit i.t.t. wat ik eerder meende.Trek je conclusie vrees ik.
woensdag 19 maart 2008 om 20:12
Vivaman,
Ik vrees te vrezen dat je het antwoord eigenlijk zelf al weet maar het nog niet durft te geven. Zij neemt nu geen beslissing het is allemaal we makkelijk zo.
Denk aan jezelf. Je gaat hieraan kapot, probeer zo snel mogelijk duidelijkheid te krijgen, desnoods forceren maar dit is geen leven.
Ook al weet je het antwoord het wordt er niet makkelijker op kan ik uit ervaring vertellen.
Schijnbaar is vrijheid op dit moment het enigste waar ze aan kan denken en nadenken over wat ze opgeeft maakt dus helemaal niets uit dat is voor haar gewoon niet belangrijk op dit moment en staat ze waarschijnlijk helemaal niet bij stil.
Het is moeilijk om bij jezelf te rade te gaan als je niet gelukkig bent in de huidige situatie. Het is veel makkelijker om de schuld bij een ander neer te leggen dan bij jezelf te rade te gaan hoe jij anders in de relatie kan staan zodat je daar wel weer gelukkig in kan wordne.
Ik vrees te vrezen dat je het antwoord eigenlijk zelf al weet maar het nog niet durft te geven. Zij neemt nu geen beslissing het is allemaal we makkelijk zo.
Denk aan jezelf. Je gaat hieraan kapot, probeer zo snel mogelijk duidelijkheid te krijgen, desnoods forceren maar dit is geen leven.
Ook al weet je het antwoord het wordt er niet makkelijker op kan ik uit ervaring vertellen.
Schijnbaar is vrijheid op dit moment het enigste waar ze aan kan denken en nadenken over wat ze opgeeft maakt dus helemaal niets uit dat is voor haar gewoon niet belangrijk op dit moment en staat ze waarschijnlijk helemaal niet bij stil.
Het is moeilijk om bij jezelf te rade te gaan als je niet gelukkig bent in de huidige situatie. Het is veel makkelijker om de schuld bij een ander neer te leggen dan bij jezelf te rade te gaan hoe jij anders in de relatie kan staan zodat je daar wel weer gelukkig in kan wordne.
donderdag 20 maart 2008 om 00:32
we hebben vanavond een uitgebreid gesprek gehad
na aanleiding van haar avondjes weg en slapen ergens anders.
alles is de parade langs gekomen.
mijn gevoel voor haar, haar gemis, los laten, aandacht geven,
rust, ruimte, druk op je schouders, verliefd op een ander?
familie, vrienden, meningen en adviezen van....
dit forum, meelezen op het forum, vertrouwen, dingen buitenshuis doen, en nog veel meer wat er binnen kwam.
volgens mij hebben we al onze frustraties en denkwijze(n)
gezegd en besproken.
eindconclusie: omdat al het bovenstaande niet of nauwelijks
impact heeft op ons, overwegen we om een tijdje apart te gaan leven. de zogenaamde time-out.
waar ook de meningen over verdeeld zijn.
(doodsteek voor je relatie, of juist sterker terug komen)
maar dat zal de tijd moeten uitwijzen bij ons.
deze huidige situatie KAN gewoon niet meer!
dat is zeker de doodsteek!! op den duur.
en deze time-out kan ook resulteren in een doodsteek, maar dan heb ik wel het gevoel dat we wel alles geprobeerd hebben,
en niet hebben zitten afwachten en het ''hebben laten gebeuren''
we hebben alleen wel het probleem dat we/ze niet weet waar ze zolang terecht kan, met haar ouders kan en wil ze absoluut niks, terwijl dat wel de meeste rust en faceliteiten geeft voor
ons zoontje.
ook hebben we nog geen idee hoe we het praktische gedeelte
gaan oplossen m.b.t. ophalen/brengen/in bed doen van ons zoontje.
we laten het nu even een dag of wat rusten/bezinken
en gaan dan kijken hoe verder en wat nu?
IK weet/voel me hier 2 zijdig over.
dit lijkt als een laatste redmiddel, jammer dat al het vorige niet
werkt, maar ik voel het ook wel positief, ontstaat er dan eindelijk rust? hetzij goed of slecht. zal ik het dan toch eindelijk
oprecht kunnen accepteren?
ze gaat nog wel naar die psycholoog (al werd het meer omschreven als een ''probleem begeleider'')
ik hou jullie op de hoogte...
na aanleiding van haar avondjes weg en slapen ergens anders.
alles is de parade langs gekomen.
mijn gevoel voor haar, haar gemis, los laten, aandacht geven,
rust, ruimte, druk op je schouders, verliefd op een ander?
familie, vrienden, meningen en adviezen van....
dit forum, meelezen op het forum, vertrouwen, dingen buitenshuis doen, en nog veel meer wat er binnen kwam.
volgens mij hebben we al onze frustraties en denkwijze(n)
gezegd en besproken.
eindconclusie: omdat al het bovenstaande niet of nauwelijks
impact heeft op ons, overwegen we om een tijdje apart te gaan leven. de zogenaamde time-out.
waar ook de meningen over verdeeld zijn.
(doodsteek voor je relatie, of juist sterker terug komen)
maar dat zal de tijd moeten uitwijzen bij ons.
deze huidige situatie KAN gewoon niet meer!
dat is zeker de doodsteek!! op den duur.
en deze time-out kan ook resulteren in een doodsteek, maar dan heb ik wel het gevoel dat we wel alles geprobeerd hebben,
en niet hebben zitten afwachten en het ''hebben laten gebeuren''
we hebben alleen wel het probleem dat we/ze niet weet waar ze zolang terecht kan, met haar ouders kan en wil ze absoluut niks, terwijl dat wel de meeste rust en faceliteiten geeft voor
ons zoontje.
ook hebben we nog geen idee hoe we het praktische gedeelte
gaan oplossen m.b.t. ophalen/brengen/in bed doen van ons zoontje.
we laten het nu even een dag of wat rusten/bezinken
en gaan dan kijken hoe verder en wat nu?
IK weet/voel me hier 2 zijdig over.
dit lijkt als een laatste redmiddel, jammer dat al het vorige niet
werkt, maar ik voel het ook wel positief, ontstaat er dan eindelijk rust? hetzij goed of slecht. zal ik het dan toch eindelijk
oprecht kunnen accepteren?
ze gaat nog wel naar die psycholoog (al werd het meer omschreven als een ''probleem begeleider'')
ik hou jullie op de hoogte...
donderdag 20 maart 2008 om 07:17
Vivaman sterkte voor jullie beide.
Goed dat er be/gesproken is nu.
Praktische deel hoe en wat mbt. jullie zoontje,wie is er het meest thuis opdat jullie zoontje gewoon thuis kan blijven?Per slot is zij degene die dit heeft opgerakeld allemaal m.i.en zitten er consequenties aanvast vwb. zoontje.
2jr. is prima mee te nemen snap ik.Mijn mening is, laat hem thuis en laat haar elders gaan voor een tijd en komen kunnen wanneer ze wil.
Welke kant het ook op zal/mag gaan,komt tijd,komt raad.
Goed dat er be/gesproken is nu.
Praktische deel hoe en wat mbt. jullie zoontje,wie is er het meest thuis opdat jullie zoontje gewoon thuis kan blijven?Per slot is zij degene die dit heeft opgerakeld allemaal m.i.en zitten er consequenties aanvast vwb. zoontje.
2jr. is prima mee te nemen snap ik.Mijn mening is, laat hem thuis en laat haar elders gaan voor een tijd en komen kunnen wanneer ze wil.
Welke kant het ook op zal/mag gaan,komt tijd,komt raad.
donderdag 20 maart 2008 om 12:07
ik word best depri van de berichten die hier allemaal gepost worden op het forum die gaan over time-outs en de uitkomsten daarvan.
maar aan de andere kant denk ik, ik zit wel op een forum met mensen die problemen hebben, de mensen die hetzelfde hebben ondernomen en waarbij het wel goed is gegaan posten
waarschijnlijk niet hier.
net als in een restaurant (ja ik ben kok) je hoort alleen de klachten, als er iemand goed eet dan is dat vanzelfsprekend.
maargoed, het is nu eenmaal niet anders.
dit is nou eenmaal een stap die we moeten nemen, want zoals ik al eerder zei, als we niks (durven) ondernemen gaat het zowiezo niet goed komen want dit is en blijft een situatie waar we beide niet achter staan.
maar nu de praktische kanten van het verhaal.
we hebben wel een zoontje van 2.
ik werk fulltime en mijn vrouw 3,5 dag.
ik wil het huis niet uit want ik ben van mening dat ik hier niet voor gekozen heb, en dus ook niet ga verkassen.
dan zou mijn vrouw in haar eigen vertrouwde omgeving blijven wonen en ik ben van mening dat als ze het dan allemaal wil uitzoeken ze ook moet voelen hoe het is om helemaal op eigen benen te staan in een andere omgeving.
het heeft ook geen zin om mijn vrouw thuisn te laten wonen
want als het allemaal toch niet meer gaat, blijf ik in het huis wonen, zij kan het namelijk niet alleen betalen.
dus dan zou ze wennen aan een situatie die niet zo blijft als ze op eigen voet verder wil..
verder werkt zij van 8-16:30 en ik in de horeca 13:30-22:30
nu is dat perfect, ik breng ons zoontje weg naar het kdv.
en zij haalt hem op.
maar nu?
moet zij hem nu weg brengen voordat ze naar het werk gaat?
dat kan niet want hij staat alleen ingeschreven voor de middag
dus hij kan niet s'morgens worden gebracht.
dus ik moet hem zoals altijd brengen.
zij moet hem ophalen want dan ben ik aan het werk.
dan moet hij slapen op het adres waar mijn vrouw is!
en dan moet ik weer de volgende dag om 8:00 op dat adres zijn om hem weer op te halen om hem vervolgens weer weg te brengen.. dus dan gaat ons zoontje elke dag heen en weer tussen 2 adressen.
er zijn vast nog mogelijkheden daar moet over nagedacht worden.
het moeilijke is ook nog eens bij wie kan ze terecht?
die mensen werken vast ook, en mijn vrouw kan natuurlijk niet de deur uit en ze als oppas laten voelen totdat ik kom.
of ze moet zelf ons zoontje s'morgens vroeg voordat ze naar haar werk gaat langs brengen bij mij.
phew, moeilijk hoor.
maar aan de andere kant denk ik, ik zit wel op een forum met mensen die problemen hebben, de mensen die hetzelfde hebben ondernomen en waarbij het wel goed is gegaan posten
waarschijnlijk niet hier.
net als in een restaurant (ja ik ben kok) je hoort alleen de klachten, als er iemand goed eet dan is dat vanzelfsprekend.
maargoed, het is nu eenmaal niet anders.
dit is nou eenmaal een stap die we moeten nemen, want zoals ik al eerder zei, als we niks (durven) ondernemen gaat het zowiezo niet goed komen want dit is en blijft een situatie waar we beide niet achter staan.
maar nu de praktische kanten van het verhaal.
we hebben wel een zoontje van 2.
ik werk fulltime en mijn vrouw 3,5 dag.
ik wil het huis niet uit want ik ben van mening dat ik hier niet voor gekozen heb, en dus ook niet ga verkassen.
dan zou mijn vrouw in haar eigen vertrouwde omgeving blijven wonen en ik ben van mening dat als ze het dan allemaal wil uitzoeken ze ook moet voelen hoe het is om helemaal op eigen benen te staan in een andere omgeving.
het heeft ook geen zin om mijn vrouw thuisn te laten wonen
want als het allemaal toch niet meer gaat, blijf ik in het huis wonen, zij kan het namelijk niet alleen betalen.
dus dan zou ze wennen aan een situatie die niet zo blijft als ze op eigen voet verder wil..
verder werkt zij van 8-16:30 en ik in de horeca 13:30-22:30
nu is dat perfect, ik breng ons zoontje weg naar het kdv.
en zij haalt hem op.
maar nu?
moet zij hem nu weg brengen voordat ze naar het werk gaat?
dat kan niet want hij staat alleen ingeschreven voor de middag
dus hij kan niet s'morgens worden gebracht.
dus ik moet hem zoals altijd brengen.
zij moet hem ophalen want dan ben ik aan het werk.
dan moet hij slapen op het adres waar mijn vrouw is!
en dan moet ik weer de volgende dag om 8:00 op dat adres zijn om hem weer op te halen om hem vervolgens weer weg te brengen.. dus dan gaat ons zoontje elke dag heen en weer tussen 2 adressen.
er zijn vast nog mogelijkheden daar moet over nagedacht worden.
het moeilijke is ook nog eens bij wie kan ze terecht?
die mensen werken vast ook, en mijn vrouw kan natuurlijk niet de deur uit en ze als oppas laten voelen totdat ik kom.
of ze moet zelf ons zoontje s'morgens vroeg voordat ze naar haar werk gaat langs brengen bij mij.
phew, moeilijk hoor.
donderdag 20 maart 2008 om 13:29
Vivaman zo je al aangeeft je vrouw kiest hiervoor dus vind ik dat zij dan maar iets zoekt.Je kan best meedenken maar daar stopt het dan ook.
Klinkt hard.
Ja, dan brengt zij hem maar naar jou s'morgensvroeg.Ze werkt 3,5 dag?De resterende dgn. oppas vinden eventueel?Zij wil op onderzoek uit toch?Belast jou daarmee,stelselmatig laat ze jou overal buiten,betrekt je nergens bij en dan zou jij voor oplossingen hebben te zoeken waar ze kan intrekken voorlopig?Of dat doe je zelf wat ik wel begrijp.Ze kan toch zo geweldig met collega's overweg, is daar geen plaats?Leg haar maar voor hoor,dit zijn echt consequenties.
Onder 1 dak blijven zal niet gaan meer,dat trek jij niet,logisch.
Nogmaals ZIJ komt met dit alles op de proppen en jij denkt voor beide en zij denkt alleen aan haarzelf nu.Prima,laat haar dan ook de boel oplossen voor haarzelf.
STREPEN zetten Vivaman,anders krijgt dit een lange nasleep wat voor geen van jullie 3-en werkt.
Klinkt hard.
Ja, dan brengt zij hem maar naar jou s'morgensvroeg.Ze werkt 3,5 dag?De resterende dgn. oppas vinden eventueel?Zij wil op onderzoek uit toch?Belast jou daarmee,stelselmatig laat ze jou overal buiten,betrekt je nergens bij en dan zou jij voor oplossingen hebben te zoeken waar ze kan intrekken voorlopig?Of dat doe je zelf wat ik wel begrijp.Ze kan toch zo geweldig met collega's overweg, is daar geen plaats?Leg haar maar voor hoor,dit zijn echt consequenties.
Onder 1 dak blijven zal niet gaan meer,dat trek jij niet,logisch.
Nogmaals ZIJ komt met dit alles op de proppen en jij denkt voor beide en zij denkt alleen aan haarzelf nu.Prima,laat haar dan ook de boel oplossen voor haarzelf.
STREPEN zetten Vivaman,anders krijgt dit een lange nasleep wat voor geen van jullie 3-en werkt.
vrijdag 28 maart 2008 om 09:50
Okay een update.
ik heb het forum al een tijd niet bekeken en dacht dat mijn topic
langzaam in de vergeet-mij prullenbak zou belanden.
ik probeer elke dag weer aan mezelf te werken.
leuke dingen ondernemen, weer een keer wat drinken met collega's of stappen. vrienden opbellen om te vragen of ze iets
willen ondernemen.
ik krijg op sommige momenten de ''kracht'' om te denken ''okay,
mocht het niet meer werken, dan niet!!''
maar ik zal je eerlijk zeggen dat ik nog steeds niets liever wil
dan dat het weer goed komt.
er is weer het nodige gebeurd de afgelopen 1.5 week.
gesprekken, kleine irritaties, etc.
zoals je hebt kunnen lezen stonden we 1.5 week geleden op het
punt om de timeout te plannen (lees: plannen want met een kind is dat best moeilijk)
en mijn principe was dat mijn vrouw dan maar ergens heen moest gaan. dat was ook haar eigen idee btw.
maar feit wil dat dit niet echt een goede optie is.
waar ze ook heen gaat, ze is nergens ''alleen'' en zegt zelf overal dan het gevoel te krijgen dat ze verantwoording moet afleggen, moet praten, zich op de nek gezeten voelt en dat kan niet de bedoeling zijn van het ''alleen'' zijn en overdenken van de situatie.
dus ik heb geopperd om dan in het belang van ons zoontje maar weg te gaan.
ik zou terecht kunnen bij mijn schoonouders (dat is inmiddels besproken en goedgekeurd)
dan is zij alleen in ons huis, en kan ons zoontje heen en weer
tussen 2 vertrouwde huizen i.p.v ''ons'' huis en bv een huur/vakantiehuisje.
goed dus in de 1e 4 weken niet veel verder gekomen met
meer aandacht, minder aandacht, negeren, los laten etc.
stap overwogen om een time out te nemen. alles uitgeplozen
hoe het te realiseren.
situatie nu:
2 dagen na onze beslissing om dan een time out te nemen ligt
er een brief voor me klaar op tafel.
mijn vrouw is al naar bed en ik ben laat terug van het stappen.
ik krijg een brok in mijn keel.
het is zo'n lieve brief waarin ze precies uitlegd hoe ze zich voelt,
nog steeds ontzettend veel om me geeft, zich verontschuldigd voor haar gedrag van de afgelopen tijd, maar ook uitlegd dat ze nu pas snapt wat voor gevoel ik schijn te hebben als ze s'nachts bij collega's blijft slapen. ook staat er nogmaals in dat er geen ander is (wat bij mij nog wel eens in mijn hoofd heeft gespeeld).
heel duidelijk, heel eerlijk. heel lief van haar.
ze heeft ook aangegeven dat dit voor haar een betere manier was
om haar gevoel uit te drukken dan het in een gesprek te doen.
ook heeft ze me gezegd dat ze a.s. zaterdag na het stappen met collega's gewoon naar huis komt. dus toch rekening houd met mijn gevoel.
afgelopen zondag heeft ze ook overlegd of het nu inderdaad wel een goed plan is om de timeout te beginnen.
ze had het idee dat de mensen om ons heen er een groter probleem van maken dan dat we het zelf op het moment ervaren.
dus dat ze thuis hier met mij rustiger kan nadenken over de situatie dan bij iemand anders thuis.
als we elkaar dan wel een beetje kunnen loslaten en niks van elkaar verwachten dan moet dat te doen zijn.
in ieder geval rustig uitzitten tot de 1e afspraak met die
begeleidings coach.
en dat doen we dus nu.
samen thuis, zoals al 5 weken.
af en toe praten (al gebeurd dat steeds minder)
samen slapen en eten en voor de rest alle 2 werk, dingen ondernemen en zo af en toe samen iets doen.
ze is nu na 5 weken nog steeds niet wijzer over haar gevoel
naar mij toe, ik hoop dat ze het ontdekt.
ik moet nog wel even kwijt dat ik haar geloof over het feit dat er niemand anders is.
maar in de afgelopen 5 weken zijn er wel dingen die jaloezie veroorzaken in mijn hoofd.
ze sms'd 3x zoveel met collega's, stapt met collega's, msn en hyves waar ze met collega's chat en schrijft.
ik voel me jaloers als ik zie dat ze wel kan praten en lachen
met collega's en vrienden en dat nu op dit moment niet met mij kan.
ik heb nog wel voorgesteld om samen te kijken naar de mogelijkheden van een relatie therapeut, maar ze wil eerst naar die
coach toe om te kijken of die iets kan bereiken.
dat is btw iemand die alleen over haar eigen ''ik'' praat en is geen relatie therapeut. dus zoals veel mensen zeggen eerst jezelf weer
goed gaan voelen alvorens je dat weer met je partner kan.
ik hoop alleen dat ze niet bij de verkeerde hulpverlener zit en als dit niet helpt dat ze dan nog wel met mij naar een relatie therapeut wil.
ik ben er wel nuchterder onder geworden.
als we alles hebben geprobeerd en het wil niet, dan niet!
ik ben zelf bezig met een andere baan, heb op dit moment meer
energie op mijn huidige werk, en zie het allemaal iets luchtiger.
ik probeer minder afhankelijk te zijn, en meer mijn eigen leven weer op te pakken.
maar ik hou nog steeds van haar.
humor, respect, vertrouwen, inhoud, lief, uiterlijk, ik ben ook zo trots op wat ze de afgelopen jaren allemaal heeft bereikt
en heeft ondernomen (stoppen roken, afvallen, werk, geboorte zoontje e.d.) en ik vind haar op de dag van vandaag nog steeds de mooiste vrouw!! ze is alleen maar mooier geworden en ik hoop
dat het allemaal goed komt en ik er nog langer van mag genieten
want ze is echt een meerwaarde in mijn leven!!
tot schrijfs. (wel heeeeel lang he!)
ik heb het forum al een tijd niet bekeken en dacht dat mijn topic
langzaam in de vergeet-mij prullenbak zou belanden.
ik probeer elke dag weer aan mezelf te werken.
leuke dingen ondernemen, weer een keer wat drinken met collega's of stappen. vrienden opbellen om te vragen of ze iets
willen ondernemen.
ik krijg op sommige momenten de ''kracht'' om te denken ''okay,
mocht het niet meer werken, dan niet!!''
maar ik zal je eerlijk zeggen dat ik nog steeds niets liever wil
dan dat het weer goed komt.
er is weer het nodige gebeurd de afgelopen 1.5 week.
gesprekken, kleine irritaties, etc.
zoals je hebt kunnen lezen stonden we 1.5 week geleden op het
punt om de timeout te plannen (lees: plannen want met een kind is dat best moeilijk)
en mijn principe was dat mijn vrouw dan maar ergens heen moest gaan. dat was ook haar eigen idee btw.
maar feit wil dat dit niet echt een goede optie is.
waar ze ook heen gaat, ze is nergens ''alleen'' en zegt zelf overal dan het gevoel te krijgen dat ze verantwoording moet afleggen, moet praten, zich op de nek gezeten voelt en dat kan niet de bedoeling zijn van het ''alleen'' zijn en overdenken van de situatie.
dus ik heb geopperd om dan in het belang van ons zoontje maar weg te gaan.
ik zou terecht kunnen bij mijn schoonouders (dat is inmiddels besproken en goedgekeurd)
dan is zij alleen in ons huis, en kan ons zoontje heen en weer
tussen 2 vertrouwde huizen i.p.v ''ons'' huis en bv een huur/vakantiehuisje.
goed dus in de 1e 4 weken niet veel verder gekomen met
meer aandacht, minder aandacht, negeren, los laten etc.
stap overwogen om een time out te nemen. alles uitgeplozen
hoe het te realiseren.
situatie nu:
2 dagen na onze beslissing om dan een time out te nemen ligt
er een brief voor me klaar op tafel.
mijn vrouw is al naar bed en ik ben laat terug van het stappen.
ik krijg een brok in mijn keel.
het is zo'n lieve brief waarin ze precies uitlegd hoe ze zich voelt,
nog steeds ontzettend veel om me geeft, zich verontschuldigd voor haar gedrag van de afgelopen tijd, maar ook uitlegd dat ze nu pas snapt wat voor gevoel ik schijn te hebben als ze s'nachts bij collega's blijft slapen. ook staat er nogmaals in dat er geen ander is (wat bij mij nog wel eens in mijn hoofd heeft gespeeld).
heel duidelijk, heel eerlijk. heel lief van haar.
ze heeft ook aangegeven dat dit voor haar een betere manier was
om haar gevoel uit te drukken dan het in een gesprek te doen.
ook heeft ze me gezegd dat ze a.s. zaterdag na het stappen met collega's gewoon naar huis komt. dus toch rekening houd met mijn gevoel.
afgelopen zondag heeft ze ook overlegd of het nu inderdaad wel een goed plan is om de timeout te beginnen.
ze had het idee dat de mensen om ons heen er een groter probleem van maken dan dat we het zelf op het moment ervaren.
dus dat ze thuis hier met mij rustiger kan nadenken over de situatie dan bij iemand anders thuis.
als we elkaar dan wel een beetje kunnen loslaten en niks van elkaar verwachten dan moet dat te doen zijn.
in ieder geval rustig uitzitten tot de 1e afspraak met die
begeleidings coach.
en dat doen we dus nu.
samen thuis, zoals al 5 weken.
af en toe praten (al gebeurd dat steeds minder)
samen slapen en eten en voor de rest alle 2 werk, dingen ondernemen en zo af en toe samen iets doen.
ze is nu na 5 weken nog steeds niet wijzer over haar gevoel
naar mij toe, ik hoop dat ze het ontdekt.
ik moet nog wel even kwijt dat ik haar geloof over het feit dat er niemand anders is.
maar in de afgelopen 5 weken zijn er wel dingen die jaloezie veroorzaken in mijn hoofd.
ze sms'd 3x zoveel met collega's, stapt met collega's, msn en hyves waar ze met collega's chat en schrijft.
ik voel me jaloers als ik zie dat ze wel kan praten en lachen
met collega's en vrienden en dat nu op dit moment niet met mij kan.
ik heb nog wel voorgesteld om samen te kijken naar de mogelijkheden van een relatie therapeut, maar ze wil eerst naar die
coach toe om te kijken of die iets kan bereiken.
dat is btw iemand die alleen over haar eigen ''ik'' praat en is geen relatie therapeut. dus zoals veel mensen zeggen eerst jezelf weer
goed gaan voelen alvorens je dat weer met je partner kan.
ik hoop alleen dat ze niet bij de verkeerde hulpverlener zit en als dit niet helpt dat ze dan nog wel met mij naar een relatie therapeut wil.
ik ben er wel nuchterder onder geworden.
als we alles hebben geprobeerd en het wil niet, dan niet!
ik ben zelf bezig met een andere baan, heb op dit moment meer
energie op mijn huidige werk, en zie het allemaal iets luchtiger.
ik probeer minder afhankelijk te zijn, en meer mijn eigen leven weer op te pakken.
maar ik hou nog steeds van haar.
humor, respect, vertrouwen, inhoud, lief, uiterlijk, ik ben ook zo trots op wat ze de afgelopen jaren allemaal heeft bereikt
en heeft ondernomen (stoppen roken, afvallen, werk, geboorte zoontje e.d.) en ik vind haar op de dag van vandaag nog steeds de mooiste vrouw!! ze is alleen maar mooier geworden en ik hoop
dat het allemaal goed komt en ik er nog langer van mag genieten
want ze is echt een meerwaarde in mijn leven!!
tot schrijfs. (wel heeeeel lang he!)
vrijdag 28 maart 2008 om 09:56
Klink goed vivaman!
Ik denk je haar hebt laten zien dat jij zelf ook leuke dingen kunt doen met je leven zonder haar en dat dat haar misschien ook wel aan het denken heeft gezet. Zij is degene die voortdurend de touwtjes in handen heeft en de hele relatie afhangt van het feit of "zij" wil of niet. Misschien krijgt ze nu meer het gevoel dat het eigenlijk niet zo vanzelfsprekend is dat jij als een hondje achter haar aanloopt en jij op een gegeven moment misschien ook zegt van: "ho, stop nu is het genoeg".
Ik denk dat het heel goed is dat je nu beseft dat het ook om "jouw" leven gaat en niet alleen om dat van jullie samen.
Ik denk je haar hebt laten zien dat jij zelf ook leuke dingen kunt doen met je leven zonder haar en dat dat haar misschien ook wel aan het denken heeft gezet. Zij is degene die voortdurend de touwtjes in handen heeft en de hele relatie afhangt van het feit of "zij" wil of niet. Misschien krijgt ze nu meer het gevoel dat het eigenlijk niet zo vanzelfsprekend is dat jij als een hondje achter haar aanloopt en jij op een gegeven moment misschien ook zegt van: "ho, stop nu is het genoeg".
Ik denk dat het heel goed is dat je nu beseft dat het ook om "jouw" leven gaat en niet alleen om dat van jullie samen.
vrijdag 28 maart 2008 om 12:56
Positieve draai lijkt me.
Wanneer het allemaal zo vers nog is zie je door de bomen het bos niet.Nu een paar wkn. verder en beseffen wat er is gebeurd heeft het iig. jou een wat nuchtere kijk op het geheel gebracht.Jij nu meer onderneemt,haar met rust laat.je grens gelegd.
Al zijn jullie er nog niet,iig. fijn dat je vrouw nu ook een en ander inziet, zich realiseert dat ze jou daarin 'vergat'.
Je in een brief uit kunnen leggen wat er zoal gaande is bij haar.Al is ze daar nog niet uit.
Keep us posted.
Wanneer het allemaal zo vers nog is zie je door de bomen het bos niet.Nu een paar wkn. verder en beseffen wat er is gebeurd heeft het iig. jou een wat nuchtere kijk op het geheel gebracht.Jij nu meer onderneemt,haar met rust laat.je grens gelegd.
Al zijn jullie er nog niet,iig. fijn dat je vrouw nu ook een en ander inziet, zich realiseert dat ze jou daarin 'vergat'.
Je in een brief uit kunnen leggen wat er zoal gaande is bij haar.Al is ze daar nog niet uit.
Keep us posted.
vrijdag 28 maart 2008 om 21:25
Vivaman, gelukkig krijg je nu wat feedback, al is het in een brief. Dus er zit nu in ieder geval beweging in. In ieder geval een teken, dat ze erkent, dat jij ook nog gevoelens hebt, om mee rekening te houden. Hoe het verder gaat is moeilijk te voorspellen, maar je staat er nu zeker beter in. Succes en tot hoors.
vrijdag 28 maart 2008 om 22:26
zaterdag 29 maart 2008 om 12:56
gisteren brief geschreven van 4 vellen.
alles over mijn gevoel opgeschreven.
vanmorgen gesprekje gehad over de brief waar ze meer over wou weten en/of wou vertellen.
ergens in het gesprek mijn vragen:
waarom ben je eigenlijk op dit moment nog bij me?
zij: omdat iedereen verwacht van mij dat ik het tijd geef.
(lijkt alsof ze er zelf niet achter staat!!)
relatie therapie voor ''ons'' hoe denk je daar over?
zij: ik ga individueel naar een coach die mij begeleid met mijn probleem (eigen bewustzijn e.d.) vind het niet nodig daarnaast
ook nog samen naar een relatie therapaut te gaan omdat die niet op mijn probleem in gaat maar ''ons'' wil helpen. en ik ben van mening dat het mijn probleem is.
ik heb het idee dat dit de laatste middelen zijn die zouden kunnen helpen en die slaat ze gewoon af!
de relatie therapeut i.p.v of samen met die coach
en de kwestie tijd, die misschien alle wonden heelt.
ik weet het even niet meer.
het is weer gespannen in huis.
ze is echt van mening dat haar gemis (het gevoel) niet terug kan komen.
dat het ergens verstopt zit en daar boven op allemaal andere problemen waardoor je het niet meer voelt vind ze niks.
het is gewoon weg volgens haar.
groeten..
alles over mijn gevoel opgeschreven.
vanmorgen gesprekje gehad over de brief waar ze meer over wou weten en/of wou vertellen.
ergens in het gesprek mijn vragen:
waarom ben je eigenlijk op dit moment nog bij me?
zij: omdat iedereen verwacht van mij dat ik het tijd geef.
(lijkt alsof ze er zelf niet achter staat!!)
relatie therapie voor ''ons'' hoe denk je daar over?
zij: ik ga individueel naar een coach die mij begeleid met mijn probleem (eigen bewustzijn e.d.) vind het niet nodig daarnaast
ook nog samen naar een relatie therapaut te gaan omdat die niet op mijn probleem in gaat maar ''ons'' wil helpen. en ik ben van mening dat het mijn probleem is.
ik heb het idee dat dit de laatste middelen zijn die zouden kunnen helpen en die slaat ze gewoon af!
de relatie therapeut i.p.v of samen met die coach
en de kwestie tijd, die misschien alle wonden heelt.
ik weet het even niet meer.
het is weer gespannen in huis.
ze is echt van mening dat haar gemis (het gevoel) niet terug kan komen.
dat het ergens verstopt zit en daar boven op allemaal andere problemen waardoor je het niet meer voelt vind ze niks.
het is gewoon weg volgens haar.
groeten..
zaterdag 29 maart 2008 om 13:03
quote:vivaman schreef op 29 maart 2008 @ 12:56:
waarom ben je eigenlijk op dit moment nog bij me?
zij: omdat iedereen verwacht van mij dat ik het tijd geef.
(lijkt alsof ze er zelf niet achter staat!!)
Op mij komt het eerlijk gezegd over alsof ze der keus al gemaakt heeft, maar niet de boeman wil zijn.
Als zij nu echt aangeeft dat haar gevoel weg is en niet meer terug komt, dan denk ik dat je nu daadwerkelijk voor jezelf moet kiezen en dan ook aangeven dat het "hier" voor jou ophoudt! Wees niet langer een speelbal van de gevoelens van iemand anders. Het is niet meer zoals het was en dat zal het ook niet meer worden. Dat is nu misschien heel pijnlijk, maar het zijn wel de feiten.
Eerlijk gezegd denk ik dat jij nu beter de energie in jezelf kunt gaan stoppen en gaan kijken hoe je nu verder gaat in het leven, dan energie stoppen in iemand die blijft herhalen dat het er niet meer in zit.
waarom ben je eigenlijk op dit moment nog bij me?
zij: omdat iedereen verwacht van mij dat ik het tijd geef.
(lijkt alsof ze er zelf niet achter staat!!)
Op mij komt het eerlijk gezegd over alsof ze der keus al gemaakt heeft, maar niet de boeman wil zijn.
Als zij nu echt aangeeft dat haar gevoel weg is en niet meer terug komt, dan denk ik dat je nu daadwerkelijk voor jezelf moet kiezen en dan ook aangeven dat het "hier" voor jou ophoudt! Wees niet langer een speelbal van de gevoelens van iemand anders. Het is niet meer zoals het was en dat zal het ook niet meer worden. Dat is nu misschien heel pijnlijk, maar het zijn wel de feiten.
Eerlijk gezegd denk ik dat jij nu beter de energie in jezelf kunt gaan stoppen en gaan kijken hoe je nu verder gaat in het leven, dan energie stoppen in iemand die blijft herhalen dat het er niet meer in zit.
zaterdag 29 maart 2008 om 15:23
Vivaman,ik lees niet anders dan dat het voorbij lijkt vwb. haar,
dat is voor jou een flinke mep die je hebt te incasseren.
Krijg ook meer en meer het idee dat ze uit schuldgevoel niet direct durft/kan zijn.
Trek je conclusie mss. nu?
Heel naar dit maar je trekt aan een dood paard,de koek is op vwb. haar vrees ik.
Je hebt er alles aan gedaan en nu via brieven communiseren zegt ook wel alles m.i.
dat is voor jou een flinke mep die je hebt te incasseren.
Krijg ook meer en meer het idee dat ze uit schuldgevoel niet direct durft/kan zijn.
Trek je conclusie mss. nu?
Heel naar dit maar je trekt aan een dood paard,de koek is op vwb. haar vrees ik.
Je hebt er alles aan gedaan en nu via brieven communiseren zegt ook wel alles m.i.
dinsdag 1 april 2008 om 14:13
Daar istie dan!
Het is OVER!!!
het hoeft niet meer voor mij!
de onzekerheid, zenuwachtigheid, gemis aan intimiteit.
zo doorgaan kon niet!
dus laatste troeven op tafel gegooid.
wil je nog wel verder?? denk het niet!!
relatie therapie?? nee wil ik niet!!
okay dan hak ik de knoop vanaf nu door!!!
ik wil ook door met mijn leven.
we gaan vanaf NU apart wonen, en wie weet wat je je nog
bedenkt in de loop van de tijd!
dit is puur besloten vanuit mijn verstand!!
mijn hart voelde iets heel anders!!
ik stond zelfs nog een beetje open (1%) maar dus nog wel iets
voor MOCHT ze zich bedenken.
en dit is op zaterdag avond besloten.
achterdocht & jaloezie!! waarom had ik die toch?
warom dacht ik toch zoveel smsjes te zien, msn chats etc.
OHHHH! ik weet het al
ze gaat ook nog eens met een ander zoenen!!!! op zaterdag
nacht (na ons goede gesprek)
en dan ook gewoon nog even bij elkaar in bed slapen (?) na het stappen.
ik heb dus TOCH gelijk gehad en het goed aangevoelt.
een collega heeft haar getroost en daar is het een en ander uit
voortgekomen.!!
of die collega er was VOORDAT wij problemen kregen en daardoor alles stuk is gegaan of dat die collega pas in de picture is gekomen nadat het al zo slecht ging weet ik (nog) niet
maar het zal me niet verbazen dat ze allang bezig was met hem
en daardoor ''onze'' relatie niet meer wou proberen.
dus!!!!!! 0% liefde left!!! ze mag de deur uit....
zoenen=vreemdgaan in mij ogen!!
en ze was toch zo op zoek naar mijn grenzen, want die scheen ik niet te hebben volgens haar!
nou bij deze!!!
dit was hem!!
Adios!!
Het is OVER!!!
het hoeft niet meer voor mij!
de onzekerheid, zenuwachtigheid, gemis aan intimiteit.
zo doorgaan kon niet!
dus laatste troeven op tafel gegooid.
wil je nog wel verder?? denk het niet!!
relatie therapie?? nee wil ik niet!!
okay dan hak ik de knoop vanaf nu door!!!
ik wil ook door met mijn leven.
we gaan vanaf NU apart wonen, en wie weet wat je je nog
bedenkt in de loop van de tijd!
dit is puur besloten vanuit mijn verstand!!
mijn hart voelde iets heel anders!!
ik stond zelfs nog een beetje open (1%) maar dus nog wel iets
voor MOCHT ze zich bedenken.
en dit is op zaterdag avond besloten.
achterdocht & jaloezie!! waarom had ik die toch?
warom dacht ik toch zoveel smsjes te zien, msn chats etc.
OHHHH! ik weet het al
ze gaat ook nog eens met een ander zoenen!!!! op zaterdag
nacht (na ons goede gesprek)
en dan ook gewoon nog even bij elkaar in bed slapen (?) na het stappen.
ik heb dus TOCH gelijk gehad en het goed aangevoelt.
een collega heeft haar getroost en daar is het een en ander uit
voortgekomen.!!
of die collega er was VOORDAT wij problemen kregen en daardoor alles stuk is gegaan of dat die collega pas in de picture is gekomen nadat het al zo slecht ging weet ik (nog) niet
maar het zal me niet verbazen dat ze allang bezig was met hem
en daardoor ''onze'' relatie niet meer wou proberen.
dus!!!!!! 0% liefde left!!! ze mag de deur uit....
zoenen=vreemdgaan in mij ogen!!
en ze was toch zo op zoek naar mijn grenzen, want die scheen ik niet te hebben volgens haar!
nou bij deze!!!
dit was hem!!
Adios!!
dinsdag 1 april 2008 om 14:44
dinsdag 1 april 2008 om 21:54
Vivaman, ontzettend rot voor je en ze beseft (nog) niet wat ze verloren heeft, maar ze krijgt nog een keer megaspijt. In ieder geval goed dat jezelf de knoop hebt doorgehakt.
Met die collega, dat loopt waarschijnlijk al veel langer, misschien wel al een half jaar. En met name de laatste maand is haar gedrag heel erg roekeloos geworden. Ze wou betrapt worden, in mijn ogen.
Tot nu toe, heb je haar altijd met zijden handschoentjes aangepakt, en dat heeft ook mede tot deze sitatie geleid denk ik. Misschien is het nu wel tijd om die handschoentjes uit te doen.
Daarmee bedoel ik eigenlijk te zeggen, laat haar nu ook maar de brokken opruimen. Zij wil "scheiden", dus laat haar nu alleen maar even financieel de kar trekken, en ook de complete verzorging met jullie kind. En als ik jouw was, zou ik per omgaande uit huis gaan, en financiele rekeningen splitsen en tegoeden blokkeren. En haar te vertellen, dat zij het initiatief moet nemen om iets te regelen.
Daarmee dwing je haar, om uit die roze wolk te komen, en met jouw het gesprek aan te gaan. Wees ook nu wel een heer, want je kunt beter goed uit elkaar gaan, en misschien wil je ook de optie open houden, om toch de relatie voort te zetten (wil je misschien niet nu, maar wel misschien over 2 maanden).
In ieder geval heel veel sterkte, en blijf verstandig, ook voor jullie zoontje. En blijf ook aardig, als jullie uit elkaar gaan, want dat doet haar harder beseffen wat ze verliest, en je raakt er ook niet verbitterd door, sterkte kreeft.
Met die collega, dat loopt waarschijnlijk al veel langer, misschien wel al een half jaar. En met name de laatste maand is haar gedrag heel erg roekeloos geworden. Ze wou betrapt worden, in mijn ogen.
Tot nu toe, heb je haar altijd met zijden handschoentjes aangepakt, en dat heeft ook mede tot deze sitatie geleid denk ik. Misschien is het nu wel tijd om die handschoentjes uit te doen.
Daarmee bedoel ik eigenlijk te zeggen, laat haar nu ook maar de brokken opruimen. Zij wil "scheiden", dus laat haar nu alleen maar even financieel de kar trekken, en ook de complete verzorging met jullie kind. En als ik jouw was, zou ik per omgaande uit huis gaan, en financiele rekeningen splitsen en tegoeden blokkeren. En haar te vertellen, dat zij het initiatief moet nemen om iets te regelen.
Daarmee dwing je haar, om uit die roze wolk te komen, en met jouw het gesprek aan te gaan. Wees ook nu wel een heer, want je kunt beter goed uit elkaar gaan, en misschien wil je ook de optie open houden, om toch de relatie voort te zetten (wil je misschien niet nu, maar wel misschien over 2 maanden).
In ieder geval heel veel sterkte, en blijf verstandig, ook voor jullie zoontje. En blijf ook aardig, als jullie uit elkaar gaan, want dat doet haar harder beseffen wat ze verliest, en je raakt er ook niet verbitterd door, sterkte kreeft.
