Relaties
alle pijlers
veranderd?
woensdag 5 maart 2008 om 02:02
ik heb al een tijd een relatie.
al 8 jaar.
nu heeft mijn vrouw gezegd niet te weten of ze nog met me door wil.
ze is het zogenaamde gevoel kwijt waardoor we zo happy waren.
we hebben een zoontje van 2.
het schijnt niet aan mij te liggen maar aan haar.
dat zijn haar eigen woorden.
ze is veranderd de laatste tijd, gegroeid.
dit schijnt te maken te hebben met je innerlijke zelf/zelfbewustwording cursussen en boeken etc op haar werk.
maar kan ze dan zo plots van de een op de andere dag zeggen dat ze niet meer van me houd? omdat ze plotseling anders in het leven staat? en dus ook anders tegenover mij?
is zij dan gestegen of gedaald naar een ander niveau en passen we daardoor niet meer bij elkaar? had ze me er dan niet bij moeten betrekken? want ze heeft wel aangegeven met me door te willen gaan, maar weet niet hoe!!
ze wil graag het oude gevoel terug anders heeft ze het gevoel dat we als een soort broer/zus in 1 huis wonen.
zoveel vragen, meningen?
we hebben nooit ruzie gehad of iets anders, ik ben volgens vrienden de perfecte vader, lover en lieve man.
we zijn getrouwd 4 jaar geleden en tot 1 maand geleden hadden we nog heel veel toekomst plannen. hoe kan het dan toch dat dit in 1 keer gebeurd?
ik zie ons als 2 rupsen op een takje.
tevreden met ons leven en elkaar.
totdat ze beseft dat ze in een cocon kan zitten en daarna als
een vlinder misschien wel meer van de wereld kan zien.
dan zijn we ineens van elkaar verwijderd, ze had me toch gewoon mee op sleeptouw moeten nemen, of ik had het toch moeten zien?
soms wou ik dat ze nooit had uitgevonden hoe ze een cocon kan maken, en waren we dan nog maar steeds die 2 rupsjes.
of mij de mogelijkheid geven om met haar mee te vliegen!
kent iemand deze situatie en hoe is dat afgelopen?
meningen? een relatie therapeut inschakelen?
ik wacht met spanning af naar reacties.
al 8 jaar.
nu heeft mijn vrouw gezegd niet te weten of ze nog met me door wil.
ze is het zogenaamde gevoel kwijt waardoor we zo happy waren.
we hebben een zoontje van 2.
het schijnt niet aan mij te liggen maar aan haar.
dat zijn haar eigen woorden.
ze is veranderd de laatste tijd, gegroeid.
dit schijnt te maken te hebben met je innerlijke zelf/zelfbewustwording cursussen en boeken etc op haar werk.
maar kan ze dan zo plots van de een op de andere dag zeggen dat ze niet meer van me houd? omdat ze plotseling anders in het leven staat? en dus ook anders tegenover mij?
is zij dan gestegen of gedaald naar een ander niveau en passen we daardoor niet meer bij elkaar? had ze me er dan niet bij moeten betrekken? want ze heeft wel aangegeven met me door te willen gaan, maar weet niet hoe!!
ze wil graag het oude gevoel terug anders heeft ze het gevoel dat we als een soort broer/zus in 1 huis wonen.
zoveel vragen, meningen?
we hebben nooit ruzie gehad of iets anders, ik ben volgens vrienden de perfecte vader, lover en lieve man.
we zijn getrouwd 4 jaar geleden en tot 1 maand geleden hadden we nog heel veel toekomst plannen. hoe kan het dan toch dat dit in 1 keer gebeurd?
ik zie ons als 2 rupsen op een takje.
tevreden met ons leven en elkaar.
totdat ze beseft dat ze in een cocon kan zitten en daarna als
een vlinder misschien wel meer van de wereld kan zien.
dan zijn we ineens van elkaar verwijderd, ze had me toch gewoon mee op sleeptouw moeten nemen, of ik had het toch moeten zien?
soms wou ik dat ze nooit had uitgevonden hoe ze een cocon kan maken, en waren we dan nog maar steeds die 2 rupsjes.
of mij de mogelijkheid geven om met haar mee te vliegen!
kent iemand deze situatie en hoe is dat afgelopen?
meningen? een relatie therapeut inschakelen?
ik wacht met spanning af naar reacties.
woensdag 5 maart 2008 om 14:48
quote:Feliciaatje schreef op 05 maart 2008 @ 14:29:
Dat zou kunnen. Ik vermoed dat dat ermee te maken heeft dat ze zelf onafhankelijker en sterker is geworden als het zo is. Dat verandert toch ook de manier waarop je naar je partner kijkt, je behoeften veranderen. Als jij daarin mee kunt gaan omdat dat voor jou ook natuurlijk voelt is dat prima, als dat onnatuurlijk zou zijn, jij jezelf geweld moet gaan aandoen om maar haar respect te krijgen werkt het niet.
Misschien is ze door de jaren heen steeds meer je zachtere kanten gaan ontdekken. Zijn die sterker naar voren gekomen nu je wat ouder bent (klinkt gelijk alsof ik je bejaard vind, zo bedoel ik het niet ). Dat kun jij beter inschatten dan ik. Als dat zo is en dat voor jouzelf heel positief voelt, is dat mooi en moet je daar niet aan gaan sleutelen.
Maar het is moeilijk om het te beoordelen vanaf hier, ik kan me voorstellen dat het voor jou allemaal al zo vaag is. Ik denk dat daar echt een therapeut bij moet komen kijken om te zien wat er nou eigenlijk speelt. Zijn jullie de afgelopen tijd wel echt bewust bezig geweest met elkaar? Wat ik al eerder vroeg, is er niet een grote mate van sleur en vanzelfsprekendheid binnen komen sluipen? Want dan kun je je ook gaan ergeren aan iemand terwijl het eigenlijk niet om die irritatiepunten gaat.
ik wil best zeggen dat we binnen een cirkel zitten en daar een tijd niet zijn uitgeweest.
binnen die cirkel zit ik mijn vrouw en ons werk en kind.
we doen ons ding inderdaad zoals het hoort (schijnt te horen)
en ben wel van mening dat we door de tijd heen minder spontane dingen doen, ook stappen, visite, uit eten gaan, sporten etc.
de sociale contacten met vrienden en vriendinnen verwateren ook.
maar daar zijn we sinds onze crisis wel bewuster mee aan het werk gegaan, mijn vrouw had ook dringend de behoefte om even zonder mij en onze zoon met een vriendin weg te gaan een weekendje, is weer een keer gaan stappen afgelopen week.
hoorde zelfs van een wederzijdse vriendin dat ze had gezegd van ''waarom doen we dit niet vaker?'' en het weekend was ook top geweest. dus ergens naast het hele verhaal van haar eigen ik, kan er nog wel meer mee spelen, sleur, routine e.d.
Dat zou kunnen. Ik vermoed dat dat ermee te maken heeft dat ze zelf onafhankelijker en sterker is geworden als het zo is. Dat verandert toch ook de manier waarop je naar je partner kijkt, je behoeften veranderen. Als jij daarin mee kunt gaan omdat dat voor jou ook natuurlijk voelt is dat prima, als dat onnatuurlijk zou zijn, jij jezelf geweld moet gaan aandoen om maar haar respect te krijgen werkt het niet.
Misschien is ze door de jaren heen steeds meer je zachtere kanten gaan ontdekken. Zijn die sterker naar voren gekomen nu je wat ouder bent (klinkt gelijk alsof ik je bejaard vind, zo bedoel ik het niet ). Dat kun jij beter inschatten dan ik. Als dat zo is en dat voor jouzelf heel positief voelt, is dat mooi en moet je daar niet aan gaan sleutelen.
Maar het is moeilijk om het te beoordelen vanaf hier, ik kan me voorstellen dat het voor jou allemaal al zo vaag is. Ik denk dat daar echt een therapeut bij moet komen kijken om te zien wat er nou eigenlijk speelt. Zijn jullie de afgelopen tijd wel echt bewust bezig geweest met elkaar? Wat ik al eerder vroeg, is er niet een grote mate van sleur en vanzelfsprekendheid binnen komen sluipen? Want dan kun je je ook gaan ergeren aan iemand terwijl het eigenlijk niet om die irritatiepunten gaat.
ik wil best zeggen dat we binnen een cirkel zitten en daar een tijd niet zijn uitgeweest.
binnen die cirkel zit ik mijn vrouw en ons werk en kind.
we doen ons ding inderdaad zoals het hoort (schijnt te horen)
en ben wel van mening dat we door de tijd heen minder spontane dingen doen, ook stappen, visite, uit eten gaan, sporten etc.
de sociale contacten met vrienden en vriendinnen verwateren ook.
maar daar zijn we sinds onze crisis wel bewuster mee aan het werk gegaan, mijn vrouw had ook dringend de behoefte om even zonder mij en onze zoon met een vriendin weg te gaan een weekendje, is weer een keer gaan stappen afgelopen week.
hoorde zelfs van een wederzijdse vriendin dat ze had gezegd van ''waarom doen we dit niet vaker?'' en het weekend was ook top geweest. dus ergens naast het hele verhaal van haar eigen ik, kan er nog wel meer mee spelen, sleur, routine e.d.
woensdag 5 maart 2008 om 15:01
quote:vivaman schreef op 05 maart 2008 @ 13:44:
[...]
dus je vind dat je het alleen kan uitvinden op dit moment!?
dus leef zoals je nu vind dat je moet leven en vind dan uit hoe je je er onderweg bij gaat voelen.
en wat betreft de regie in eigen handen, ik wil ook niet afhankelijk zijn van haar, maar het lijkt ook wel of niemand snapt dat ik het risico ook niet wil lopen dat ik juist daardoor nog verder van haar
af kom te staan.
misschien heb ik ook echt wel een bord voor mijn kop?
maar tijd+praten+tijd+praten etc. misschien levert dat op den duur wat op?
en als ik daar de tijd niet voor neem om mezelf te beschermen of voor mezelf te kiezen en doe mijn eigen ding dan help ik toch mee aan onze eigen ondergang?
Nee, je kunt niet alleen nu uitvinden wat je wilt. Je zou eigenlijk (en dan heb ik het puur over mijn visie) altijd moeten uitvinden wat je zelf wilt in situaties. Jij bent namelijk je hele leven lang de enige waar je voor kunt bepalen, waar je voor kunt denken, waar je voor kunt veranderen of proberen. Voor een ander kun je dat nooit, die moet dat zelf doen en jij moet het dan doen met wat daar uit voorkomt. En ook al wil je dat gevoelsmatig wel en vind ik het ook logisch, dat je dat het liefst zou willen, maar het kan niet.
Wat ik dus vind in je verhaal, is dat je teveel bij je vrouw neerlegt. Een mens kan veranderen, waarom? Wie het weet mag het zeggen; de een groeit, de ander is stabiel, de volgende staat open voor wat dan ook, de vierde steekt zijn/haar kop in het zand en ga zo maar door. En welke emotie hier ook aan vast zit voor een ander, je kunt het niet veranderen. Je kunt alleen voor jezelf bepalen hoe je hier in staat, voor openstaat, er in mee gaat of er afstand van neemt. Maar daarvoor is het wel nodig om te kijken wat je er zelf allemaal van vindt.
Je krijgt helaas niet overal een antwoord op. Waarom zijn er mensen, die jaren geen tomatensoep lusten (ik noem maar wat) en ergens weer eens een hapje proberen en het lekker vinden? Waarom stopt de liefde voor iemand? Waarom gaat de één die gezond leeft dood en de ander die rookt, drinkt, onregelmatig eet niet? Waarom krijgt welk mens dan ook een ernstige ziekte? Je weet het simpelweg niet. Daarom vind ik, dat je altijd je eigen weg in de gaten moet blijven houden, soms komt het zoals het komt, soms zul je bewust een andere weg in slaan of moeten slaan zelfs. Als je dat voor jezelf duidelijk hebt, kun je ook opener staan voor alles wat buiten het verwachte valt.
Er is niet overal een duidelijke reden voor en dan kun je blijven gissen of proberen te denken voor een ander, je redt het er niet mee. In jouw situatie terug gebracht; jij kunt niet weten waar je het best aan doet bij je vrouw, dus kun je het best bij jezelf blijven.
[...]
dus je vind dat je het alleen kan uitvinden op dit moment!?
dus leef zoals je nu vind dat je moet leven en vind dan uit hoe je je er onderweg bij gaat voelen.
en wat betreft de regie in eigen handen, ik wil ook niet afhankelijk zijn van haar, maar het lijkt ook wel of niemand snapt dat ik het risico ook niet wil lopen dat ik juist daardoor nog verder van haar
af kom te staan.
misschien heb ik ook echt wel een bord voor mijn kop?
maar tijd+praten+tijd+praten etc. misschien levert dat op den duur wat op?
en als ik daar de tijd niet voor neem om mezelf te beschermen of voor mezelf te kiezen en doe mijn eigen ding dan help ik toch mee aan onze eigen ondergang?
Nee, je kunt niet alleen nu uitvinden wat je wilt. Je zou eigenlijk (en dan heb ik het puur over mijn visie) altijd moeten uitvinden wat je zelf wilt in situaties. Jij bent namelijk je hele leven lang de enige waar je voor kunt bepalen, waar je voor kunt denken, waar je voor kunt veranderen of proberen. Voor een ander kun je dat nooit, die moet dat zelf doen en jij moet het dan doen met wat daar uit voorkomt. En ook al wil je dat gevoelsmatig wel en vind ik het ook logisch, dat je dat het liefst zou willen, maar het kan niet.
Wat ik dus vind in je verhaal, is dat je teveel bij je vrouw neerlegt. Een mens kan veranderen, waarom? Wie het weet mag het zeggen; de een groeit, de ander is stabiel, de volgende staat open voor wat dan ook, de vierde steekt zijn/haar kop in het zand en ga zo maar door. En welke emotie hier ook aan vast zit voor een ander, je kunt het niet veranderen. Je kunt alleen voor jezelf bepalen hoe je hier in staat, voor openstaat, er in mee gaat of er afstand van neemt. Maar daarvoor is het wel nodig om te kijken wat je er zelf allemaal van vindt.
Je krijgt helaas niet overal een antwoord op. Waarom zijn er mensen, die jaren geen tomatensoep lusten (ik noem maar wat) en ergens weer eens een hapje proberen en het lekker vinden? Waarom stopt de liefde voor iemand? Waarom gaat de één die gezond leeft dood en de ander die rookt, drinkt, onregelmatig eet niet? Waarom krijgt welk mens dan ook een ernstige ziekte? Je weet het simpelweg niet. Daarom vind ik, dat je altijd je eigen weg in de gaten moet blijven houden, soms komt het zoals het komt, soms zul je bewust een andere weg in slaan of moeten slaan zelfs. Als je dat voor jezelf duidelijk hebt, kun je ook opener staan voor alles wat buiten het verwachte valt.
Er is niet overal een duidelijke reden voor en dan kun je blijven gissen of proberen te denken voor een ander, je redt het er niet mee. In jouw situatie terug gebracht; jij kunt niet weten waar je het best aan doet bij je vrouw, dus kun je het best bij jezelf blijven.
woensdag 5 maart 2008 om 15:10
woensdag 5 maart 2008 om 15:21
CL2 en Feliciaatje, bedankt.
Vivaman, je gaat niet op mijn posting in, maar ik denk dat daar wel een deel van het probleem zit. Jij bekijkt het allemaal heel zakelijk en probleem gericht. En jouw vrouw bekijkt het gevoelsmatig. En gevoelsmatig is het niet goed, dus dat is een punt waar je iets aan kan doen. Voor mannen is dat niet normaal, maar het is eigenlijk simpel. Het is het reflecteren van haar gevoelens, dus niet komen met oplossingen, maar dat je begrijpt, dat zij een probleem ziet.
Zonder dat reflecteren, kom je er niet denk ik. Er is vast nog wel meer, maar dit is een basis.
Groetjes kreeft
Vivaman, je gaat niet op mijn posting in, maar ik denk dat daar wel een deel van het probleem zit. Jij bekijkt het allemaal heel zakelijk en probleem gericht. En jouw vrouw bekijkt het gevoelsmatig. En gevoelsmatig is het niet goed, dus dat is een punt waar je iets aan kan doen. Voor mannen is dat niet normaal, maar het is eigenlijk simpel. Het is het reflecteren van haar gevoelens, dus niet komen met oplossingen, maar dat je begrijpt, dat zij een probleem ziet.
Zonder dat reflecteren, kom je er niet denk ik. Er is vast nog wel meer, maar dit is een basis.
Groetjes kreeft
woensdag 5 maart 2008 om 15:24
Die druk heb je uitgeoefend ja, maar je hebt al aangegeven, dat dit niet goed is en je dit anders aan wilt pakken.
Wat ik bedoel met teveel bij je vrouw neerleggen, is, dat je wacht tot je weet wat je vrouw denkt, wil, doet, vindt, etc. Natuurlijk wil je dat weten, want je houdt van haar en wilt haar niet kwijt. Maar daarnaast ben jij er ook nog en daarin vind ik dat je teveel bij haar neerlegt. Het één sluit het ander niet uit. Je kunt je uiterste best doen er voor haar te zijn, naar haar te luisteren, etc., maar daarbij kun je ook 'met jezelf in overleg' om te bepalen wat jij vindt en waar jouw grens ligt. Denk daarbij aan vragen als 'hoelang geef ik haar de ruimte', 'hoe lang sta ik het toe in onzekerheid te leven', 'hoe geef ik haar op een normale, maar duidelijke manier aan, wat ík voel bij deze situatie', 'hoe zorg ik ervoor, ondanks deze situatie, dat mijn leven leuk blijft en ik niet in een negatieve spiraal terecht kom'. Snap je?
Wat ik bedoel met teveel bij je vrouw neerleggen, is, dat je wacht tot je weet wat je vrouw denkt, wil, doet, vindt, etc. Natuurlijk wil je dat weten, want je houdt van haar en wilt haar niet kwijt. Maar daarnaast ben jij er ook nog en daarin vind ik dat je teveel bij haar neerlegt. Het één sluit het ander niet uit. Je kunt je uiterste best doen er voor haar te zijn, naar haar te luisteren, etc., maar daarbij kun je ook 'met jezelf in overleg' om te bepalen wat jij vindt en waar jouw grens ligt. Denk daarbij aan vragen als 'hoelang geef ik haar de ruimte', 'hoe lang sta ik het toe in onzekerheid te leven', 'hoe geef ik haar op een normale, maar duidelijke manier aan, wat ík voel bij deze situatie', 'hoe zorg ik ervoor, ondanks deze situatie, dat mijn leven leuk blijft en ik niet in een negatieve spiraal terecht kom'. Snap je?
woensdag 5 maart 2008 om 16:53
quote:kreeft1 schreef op 05 maart 2008 @ 15:21:
CL2 en Feliciaatje, bedankt.
Vivaman, je gaat niet op mijn posting in, maar ik denk dat daar wel een deel van het probleem zit. Jij bekijkt het allemaal heel zakelijk en probleem gericht. En jouw vrouw bekijkt het gevoelsmatig. En gevoelsmatig is het niet goed, dus dat is een punt waar je iets aan kan doen. Voor mannen is dat niet normaal, maar het is eigenlijk simpel. Het is het reflecteren van haar gevoelens, dus niet komen met oplossingen, maar dat je begrijpt, dat zij een probleem ziet.
Zonder dat reflecteren, kom je er niet denk ik. Er is vast nog wel meer, maar dit is een basis.
Groetjes kreeft
maar dat klinkt toch veel te makkelijk?
ik begrijp ook oprecht dat er een probleem is.
en dat heb ik ook al uitgesproken.
zij ziet dat probleem ook maar dat is toch niet opeens weg of minder erg omdat ik mijn begrip toon?
CL2 en Feliciaatje, bedankt.
Vivaman, je gaat niet op mijn posting in, maar ik denk dat daar wel een deel van het probleem zit. Jij bekijkt het allemaal heel zakelijk en probleem gericht. En jouw vrouw bekijkt het gevoelsmatig. En gevoelsmatig is het niet goed, dus dat is een punt waar je iets aan kan doen. Voor mannen is dat niet normaal, maar het is eigenlijk simpel. Het is het reflecteren van haar gevoelens, dus niet komen met oplossingen, maar dat je begrijpt, dat zij een probleem ziet.
Zonder dat reflecteren, kom je er niet denk ik. Er is vast nog wel meer, maar dit is een basis.
Groetjes kreeft
maar dat klinkt toch veel te makkelijk?
ik begrijp ook oprecht dat er een probleem is.
en dat heb ik ook al uitgesproken.
zij ziet dat probleem ook maar dat is toch niet opeens weg of minder erg omdat ik mijn begrip toon?
woensdag 5 maart 2008 om 16:55
quote:CL2 schreef op 05 maart 2008 @ 15:24:
Die druk heb je uitgeoefend ja, maar je hebt al aangegeven, dat dit niet goed is en je dit anders aan wilt pakken.
Wat ik bedoel met teveel bij je vrouw neerleggen, is, dat je wacht tot je weet wat je vrouw denkt, wil, doet, vindt, etc. Natuurlijk wil je dat weten, want je houdt van haar en wilt haar niet kwijt. Maar daarnaast ben jij er ook nog en daarin vind ik dat je teveel bij haar neerlegt. Het één sluit het ander niet uit. Je kunt je uiterste best doen er voor haar te zijn, naar haar te luisteren, etc., maar daarbij kun je ook 'met jezelf in overleg' om te bepalen wat jij vindt en waar jouw grens ligt. Denk daarbij aan vragen als 'hoelang geef ik haar de ruimte', 'hoe lang sta ik het toe in onzekerheid te leven', 'hoe geef ik haar op een normale, maar duidelijke manier aan, wat ík voel bij deze situatie', 'hoe zorg ik ervoor, ondanks deze situatie, dat mijn leven leuk blijft en ik niet in een negatieve spiraal terecht kom'. Snap je?ik heb voor mezelf ook nog geen grens gesteld omdat ik mijn huidige gemoedstoestand wel erg vind (down, somber, geen zin in het werk, kan aan niks anders meer denken) maar nog net niet erg genoeg om te zeggen en nu kies ik echt voor mezelf want anders is het niet uit te houden.
Die druk heb je uitgeoefend ja, maar je hebt al aangegeven, dat dit niet goed is en je dit anders aan wilt pakken.
Wat ik bedoel met teveel bij je vrouw neerleggen, is, dat je wacht tot je weet wat je vrouw denkt, wil, doet, vindt, etc. Natuurlijk wil je dat weten, want je houdt van haar en wilt haar niet kwijt. Maar daarnaast ben jij er ook nog en daarin vind ik dat je teveel bij haar neerlegt. Het één sluit het ander niet uit. Je kunt je uiterste best doen er voor haar te zijn, naar haar te luisteren, etc., maar daarbij kun je ook 'met jezelf in overleg' om te bepalen wat jij vindt en waar jouw grens ligt. Denk daarbij aan vragen als 'hoelang geef ik haar de ruimte', 'hoe lang sta ik het toe in onzekerheid te leven', 'hoe geef ik haar op een normale, maar duidelijke manier aan, wat ík voel bij deze situatie', 'hoe zorg ik ervoor, ondanks deze situatie, dat mijn leven leuk blijft en ik niet in een negatieve spiraal terecht kom'. Snap je?ik heb voor mezelf ook nog geen grens gesteld omdat ik mijn huidige gemoedstoestand wel erg vind (down, somber, geen zin in het werk, kan aan niks anders meer denken) maar nog net niet erg genoeg om te zeggen en nu kies ik echt voor mezelf want anders is het niet uit te houden.
woensdag 5 maart 2008 om 17:11
quote:vivaman schreef op 05 maart 2008 @ 16:55:
[...]
ik heb voor mezelf ook nog geen grens gesteld omdat ik mijn huidige gemoedstoestand wel erg vind (down, somber, geen zin in het werk, kan aan niks anders meer denken) maar nog net niet erg genoeg om te zeggen en nu kies ik echt voor mezelf want anders is het niet uit te houden.
Kiezen voor jezelf hoeft niet per se kiezen tegen een ander te zijn . Je kunt kiezen voor jezelf en tegelijkertijd voor je relatie. Door eerlijk en helder te zijn. Door je af te vragen wat jij nu kunt doen. Door de dialoog aan te gaan ipv alleen te luisteren.
Ik denk dat het grote probleem met sleur is dat op een gegeven moment een van de twee of allebei zich niet meer gehoord, gezien voelt/voelen. Je leeft langs elkaar heen, je verliest elkaar ergens. Dat is alleen op te lossen door echt geinteresseerd te zijn en ook die dingen te horen waar je misschien moeite mee hebt. En dan samen een strategie te bedenken hoe je samen hiermee verder wil. Waar de een behoefte aan heeft, waar de ander behoefte aan heeft en kijken hoe je daar een goede middenweg in kunt vinden.
[...]
ik heb voor mezelf ook nog geen grens gesteld omdat ik mijn huidige gemoedstoestand wel erg vind (down, somber, geen zin in het werk, kan aan niks anders meer denken) maar nog net niet erg genoeg om te zeggen en nu kies ik echt voor mezelf want anders is het niet uit te houden.
Kiezen voor jezelf hoeft niet per se kiezen tegen een ander te zijn . Je kunt kiezen voor jezelf en tegelijkertijd voor je relatie. Door eerlijk en helder te zijn. Door je af te vragen wat jij nu kunt doen. Door de dialoog aan te gaan ipv alleen te luisteren.
Ik denk dat het grote probleem met sleur is dat op een gegeven moment een van de twee of allebei zich niet meer gehoord, gezien voelt/voelen. Je leeft langs elkaar heen, je verliest elkaar ergens. Dat is alleen op te lossen door echt geinteresseerd te zijn en ook die dingen te horen waar je misschien moeite mee hebt. En dan samen een strategie te bedenken hoe je samen hiermee verder wil. Waar de een behoefte aan heeft, waar de ander behoefte aan heeft en kijken hoe je daar een goede middenweg in kunt vinden.
woensdag 5 maart 2008 om 17:19
quote:vivaman schreef op 05 maart 2008 @ 16:53:
[...]
maar dat klinkt toch veel te makkelijk?
ik begrijp ook oprecht dat er een probleem is.
en dat heb ik ook al uitgesproken.
zij ziet dat probleem ook maar dat is toch niet opeens weg of minder erg omdat ik mijn begrip toon?
Ik krijg het gevoel dat jullie misschien al een hele tijd niet écht over geovelens praten.. en dat zou idd een stap zijn..
Ga weer eens met elkaar praten zoals toen je elkaar leerde kennen.. echt open staan voor wie de ander is.. en wat ie wil van het leven.., Open praten over waar je blij van word of juist niet.. waar je van geniet.. wat je zoekt en inspireert..
Heb je zelf behalve je gezinnetje nog dingen die jou echt inspireren? En hoe zou het zijn als dat gezinnetje er niet meer was.. sta je dan machteloos met lege handen of zou je er zelf weer wat van maken?
Ik denk dat het iets heel natuurlijks is dat je vrouw zich zo voelt en dat iedereen wel es een 'is dit alles' dip heeft, zeker omdat er nogal wat verandert is.. Ze is al lang niet meer dat meisje van 19 van toen, ze heeft zich ontwikkeld en is bewust van wat ze wil.. .. En ja, dan kun je erachter komen dat iets dat toen goed paste en fijn was nu een beetje wringt..
Liefde is ook ruimte geven en waar nodig loslaten.. Maar weet ook waar je zelf staat, en wat je wilt..
[...]
maar dat klinkt toch veel te makkelijk?
ik begrijp ook oprecht dat er een probleem is.
en dat heb ik ook al uitgesproken.
zij ziet dat probleem ook maar dat is toch niet opeens weg of minder erg omdat ik mijn begrip toon?
Ik krijg het gevoel dat jullie misschien al een hele tijd niet écht over geovelens praten.. en dat zou idd een stap zijn..
Ga weer eens met elkaar praten zoals toen je elkaar leerde kennen.. echt open staan voor wie de ander is.. en wat ie wil van het leven.., Open praten over waar je blij van word of juist niet.. waar je van geniet.. wat je zoekt en inspireert..
Heb je zelf behalve je gezinnetje nog dingen die jou echt inspireren? En hoe zou het zijn als dat gezinnetje er niet meer was.. sta je dan machteloos met lege handen of zou je er zelf weer wat van maken?
Ik denk dat het iets heel natuurlijks is dat je vrouw zich zo voelt en dat iedereen wel es een 'is dit alles' dip heeft, zeker omdat er nogal wat verandert is.. Ze is al lang niet meer dat meisje van 19 van toen, ze heeft zich ontwikkeld en is bewust van wat ze wil.. .. En ja, dan kun je erachter komen dat iets dat toen goed paste en fijn was nu een beetje wringt..
Liefde is ook ruimte geven en waar nodig loslaten.. Maar weet ook waar je zelf staat, en wat je wilt..
woensdag 5 maart 2008 om 18:00
quote:vivaman schreef op 05 maart 2008 @ 16:55:
[...]
ik heb voor mezelf ook nog geen grens gesteld omdat ik mijn huidige gemoedstoestand wel erg vind (down, somber, geen zin in het werk, kan aan niks anders meer denken) maar nog net niet erg genoeg om te zeggen en nu kies ik echt voor mezelf want anders is het niet uit te houden.
Maar beste vivaman, het is niet alleen of/of (Feliciaatje geeft het ook al aan). Het kan ook en/en. Jouw huidige gemoedstoestand is toch niet prettig? Wil je je zo voelen?
Er vanuitgaande, dat je je zo niet wilt voelen, kun je hier toch iets mee, zonder dat je iets afdoet aan de liefde voor je vrouw en de ruimte die je haar wilt geven? Je kunt daarbij ook voor jezelf kiezen. Door er voor te zorgen, dat je je zo niet meer voelt. Door er voor te vechten, dat jij zo je leven niet hoeft te leiden (lijden?). Door er over na te denken, hoe jij je, hoe dan ook, prettig kan voelen. Hoe jij je leven leidt met of zonder jouw vrouw? Dat is ook kiezen voor jezelf. Nu verlies je jezelf in een situatie.
Snap je wat ik bedoel?
[...]
ik heb voor mezelf ook nog geen grens gesteld omdat ik mijn huidige gemoedstoestand wel erg vind (down, somber, geen zin in het werk, kan aan niks anders meer denken) maar nog net niet erg genoeg om te zeggen en nu kies ik echt voor mezelf want anders is het niet uit te houden.
Maar beste vivaman, het is niet alleen of/of (Feliciaatje geeft het ook al aan). Het kan ook en/en. Jouw huidige gemoedstoestand is toch niet prettig? Wil je je zo voelen?
Er vanuitgaande, dat je je zo niet wilt voelen, kun je hier toch iets mee, zonder dat je iets afdoet aan de liefde voor je vrouw en de ruimte die je haar wilt geven? Je kunt daarbij ook voor jezelf kiezen. Door er voor te zorgen, dat je je zo niet meer voelt. Door er voor te vechten, dat jij zo je leven niet hoeft te leiden (lijden?). Door er over na te denken, hoe jij je, hoe dan ook, prettig kan voelen. Hoe jij je leven leidt met of zonder jouw vrouw? Dat is ook kiezen voor jezelf. Nu verlies je jezelf in een situatie.
Snap je wat ik bedoel?
woensdag 5 maart 2008 om 19:57
quote:vivaman schreef op 05 maart 2008 @ 16:53:
[...]
maar dat klinkt toch veel te makkelijk?
ik begrijp ook oprecht dat er een probleem is.
en dat heb ik ook al uitgesproken.
zij ziet dat probleem ook maar dat is toch niet opeens weg of minder erg omdat ik mijn begrip toon?Juist dat begrip tonen, is heel belangrijk voor een vrouw. Daardoor blijven jullie emotioneel verbonden. Dus eigenlijk is het heel makkelijk, gelukkig maar.
[...]
maar dat klinkt toch veel te makkelijk?
ik begrijp ook oprecht dat er een probleem is.
en dat heb ik ook al uitgesproken.
zij ziet dat probleem ook maar dat is toch niet opeens weg of minder erg omdat ik mijn begrip toon?Juist dat begrip tonen, is heel belangrijk voor een vrouw. Daardoor blijven jullie emotioneel verbonden. Dus eigenlijk is het heel makkelijk, gelukkig maar.
donderdag 6 maart 2008 om 08:07
cl2, kreeft en feliciaatje.
bedankt voor al jullie reacties.
die hebben me best aan het denken gezet, en het schijnt dat ik af en toe net iets krommer moet denken om iets te bereiken.
ik neem al jullie adviezen en meningen zeker mee in mijn hoofd.
>> Maar beste vivaman, het is niet alleen of/of (Feliciaatje geeft het ook al aan). Het kan ook en/en. Jouw huidige gemoedstoestand is toch niet prettig? Wil je je zo voelen?
Er vanuitgaande, dat je je zo niet wilt voelen, kun je hier toch iets mee, zonder dat je iets afdoet aan de liefde voor je vrouw en de ruimte die je haar wilt geven? Je kunt daarbij ook voor jezelf kiezen. Door er voor te zorgen, dat je je zo niet meer voelt. Door er voor te vechten, dat jij zo je leven niet hoeft te leiden (lijden?). Door er over na te denken, hoe jij je, hoe dan ook, prettig kan voelen. Hoe jij je leven leidt met of zonder jouw vrouw? Dat is ook kiezen voor jezelf. Nu verlies je jezelf in een situatie.
>> ik wil me absoluut niet zo voelen en ik ga vanaf nu ook voor
de en/en en niet de of/of want het is inderdaad zo dat mijn liefde niet minder is of onderdoet als ik OOK voor mezelf kies..
dus ik weet van de situatie maar probeer er voor mezelf toch nog zo''n leuk moment van te maken als het kan, leef! met de gedachte dat je niet weet wat er nog komen gaat en geniet tot die tijd!
wel ben ik nog niet helemaal klaar.
ik heb min of meer besloten (en mijn vrouw ook voor haarzelf)
om het er maar eens even niet over te hebben, ruimte creeren, rust, dat hebben we zo niet met elkaar afgesproken maar waarschijnlijk beide voor onszelf want anders waren er alweer gesprekken geweest als 1 van ons daar behoefte aan had toch?
en dit voelt wel even goed.
ze heeft afgelopen weekend met een vriendin lekker even kunnen doen wat ze al een tijd wilde, ff weg.
en heeft de afgelopen 3 dagen gewerkt.
dus we hebben elkaar alleen s''ávonds gezien, met eten en daarna samen tv of visite.
voelt echt goed en hebben ook gelachen.
ik was gisteren ook geinterreseerd in haar werk, heb goed geluisterd en zij heeft daardoor ook veel verteld van haar studiedag, hebben we eigenlijk nooit echt zo uitgebreid gedaan, ze vond het ook echt leuk om te vertellen.
nog 1 mening van jullie..
ons onderliggende probleem is langzaam de kop op komen steken.
zou het kunnen dat door de rust (onderdrukken) van ons probleem en er anders tegenoverstaan wat betreft interressse dat het probleem ook vanzelf weg kan gaan als we op deze goede communicatie en omgang doorgaan? of denken jullie
dat hulp toch onvermijdelijk en dat het dan pas echt weer goed word?
dank jullie wel.
bedankt voor al jullie reacties.
die hebben me best aan het denken gezet, en het schijnt dat ik af en toe net iets krommer moet denken om iets te bereiken.
ik neem al jullie adviezen en meningen zeker mee in mijn hoofd.
>> Maar beste vivaman, het is niet alleen of/of (Feliciaatje geeft het ook al aan). Het kan ook en/en. Jouw huidige gemoedstoestand is toch niet prettig? Wil je je zo voelen?
Er vanuitgaande, dat je je zo niet wilt voelen, kun je hier toch iets mee, zonder dat je iets afdoet aan de liefde voor je vrouw en de ruimte die je haar wilt geven? Je kunt daarbij ook voor jezelf kiezen. Door er voor te zorgen, dat je je zo niet meer voelt. Door er voor te vechten, dat jij zo je leven niet hoeft te leiden (lijden?). Door er over na te denken, hoe jij je, hoe dan ook, prettig kan voelen. Hoe jij je leven leidt met of zonder jouw vrouw? Dat is ook kiezen voor jezelf. Nu verlies je jezelf in een situatie.
>> ik wil me absoluut niet zo voelen en ik ga vanaf nu ook voor
de en/en en niet de of/of want het is inderdaad zo dat mijn liefde niet minder is of onderdoet als ik OOK voor mezelf kies..
dus ik weet van de situatie maar probeer er voor mezelf toch nog zo''n leuk moment van te maken als het kan, leef! met de gedachte dat je niet weet wat er nog komen gaat en geniet tot die tijd!
wel ben ik nog niet helemaal klaar.
ik heb min of meer besloten (en mijn vrouw ook voor haarzelf)
om het er maar eens even niet over te hebben, ruimte creeren, rust, dat hebben we zo niet met elkaar afgesproken maar waarschijnlijk beide voor onszelf want anders waren er alweer gesprekken geweest als 1 van ons daar behoefte aan had toch?
en dit voelt wel even goed.
ze heeft afgelopen weekend met een vriendin lekker even kunnen doen wat ze al een tijd wilde, ff weg.
en heeft de afgelopen 3 dagen gewerkt.
dus we hebben elkaar alleen s''ávonds gezien, met eten en daarna samen tv of visite.
voelt echt goed en hebben ook gelachen.
ik was gisteren ook geinterreseerd in haar werk, heb goed geluisterd en zij heeft daardoor ook veel verteld van haar studiedag, hebben we eigenlijk nooit echt zo uitgebreid gedaan, ze vond het ook echt leuk om te vertellen.
nog 1 mening van jullie..
ons onderliggende probleem is langzaam de kop op komen steken.
zou het kunnen dat door de rust (onderdrukken) van ons probleem en er anders tegenoverstaan wat betreft interressse dat het probleem ook vanzelf weg kan gaan als we op deze goede communicatie en omgang doorgaan? of denken jullie
dat hulp toch onvermijdelijk en dat het dan pas echt weer goed word?
dank jullie wel.
donderdag 6 maart 2008 om 09:04
Fijn dat je wat aan de reacties hebt en dat jullie zulke fijne momenten hebben gehad de afgelopen dagen, dat geeft weer hoop. Niet onbelangrijk .
Ik zou alsnog wel naar een therapeut op zoek gaan. Er hoeven maar een paar mindere dagen te zijn en je vrouw zal wrs weer gaan twijfelen, dat zal voor haar dan weer bevestiging zijn dat het toch niet kan werken. Als dat lang door gaat wordt dat heel pijnlijk en dan worden de mooie momenten ook aangetast, het lijkt dan zo weinig te betekenen.
Terwijl met constructieve hulp, samen de problemen aangaan, elke keer verduidelijking van wat er precies mist en wat jullie nodig hebben de dingen daadwerkelijk telkens een stap vooruit gaan denk ik. Ben geen relatietherapeut maar ik ken de problemen waar jullie in zitten en weet ondertussen hoe taai dat kan zijn.
Problemen onderdrukken werkt maar tijdelijk, het kan elk moment weer getriggerd worden door iets kleins is mijn ervaring.
Ik zou alsnog wel naar een therapeut op zoek gaan. Er hoeven maar een paar mindere dagen te zijn en je vrouw zal wrs weer gaan twijfelen, dat zal voor haar dan weer bevestiging zijn dat het toch niet kan werken. Als dat lang door gaat wordt dat heel pijnlijk en dan worden de mooie momenten ook aangetast, het lijkt dan zo weinig te betekenen.
Terwijl met constructieve hulp, samen de problemen aangaan, elke keer verduidelijking van wat er precies mist en wat jullie nodig hebben de dingen daadwerkelijk telkens een stap vooruit gaan denk ik. Ben geen relatietherapeut maar ik ken de problemen waar jullie in zitten en weet ondertussen hoe taai dat kan zijn.
Problemen onderdrukken werkt maar tijdelijk, het kan elk moment weer getriggerd worden door iets kleins is mijn ervaring.
donderdag 6 maart 2008 om 18:35
even zo maar iets anders.
een soort van dilemma.
ik ben van het knuffelen, kus bij weg gaan en slapen
etc.
nu heeft mijn vrouw min of meer 3 weken geleden al aangegeven dat ze dit soort dingen op dit moment als ongepast/opgelaten gevoel voelt.
omdat ze niet terug wil reageren om mij geen valse hoop te geven.
ik ben er me dus van bewust en doe het dus allemaal niet
(tegen mijn aard in) ik moet me dus inhouden om dingen te doen die ik altijd deed tegen haar en voel me er dus ook naar onder.
ze weet dat ik van haar hou, maar dit soort dingen dragen toch juist ook bij om weer nader tot elkaar te komen?
zometeen gaat ze nog denken dat ik het allemaal 'laat'
omdat ik ook zoiets heb van nou dan bekijk het maar.
vaag he!?
een soort van dilemma.
ik ben van het knuffelen, kus bij weg gaan en slapen
etc.
nu heeft mijn vrouw min of meer 3 weken geleden al aangegeven dat ze dit soort dingen op dit moment als ongepast/opgelaten gevoel voelt.
omdat ze niet terug wil reageren om mij geen valse hoop te geven.
ik ben er me dus van bewust en doe het dus allemaal niet
(tegen mijn aard in) ik moet me dus inhouden om dingen te doen die ik altijd deed tegen haar en voel me er dus ook naar onder.
ze weet dat ik van haar hou, maar dit soort dingen dragen toch juist ook bij om weer nader tot elkaar te komen?
zometeen gaat ze nog denken dat ik het allemaal 'laat'
omdat ik ook zoiets heb van nou dan bekijk het maar.
vaag he!?
vrijdag 7 maart 2008 om 02:16
quote:vivaman schreef op 06 maart 2008 @ 08:07:
ik was gisteren ook geinterreseerd in haar werk, heb goed geluisterd en zij heeft daardoor ook veel verteld van haar studiedag, hebben we eigenlijk nooit echt zo uitgebreid gedaan, ze vond het ook echt leuk om te vertellen.
Waarschijnlijk vindt ze dit ook heel belangrijk, en mijn ervaring is, na een tijdje begin je dit ook samen leuk te vinden, en gaat het gewoon vanzelf.
nog 1 mening van jullie..
ons onderliggende probleem is langzaam de kop op komen steken.
zou het kunnen dat door de rust (onderdrukken) van ons probleem en er anders tegenoverstaan wat betreft interressse dat het probleem ook vanzelf weg kan gaan als we op deze goede communicatie en omgang doorgaan?
Een goede kans denk ik, maar we volgen wel overal opleidingen voor, behalve hoe we goed een relatie moeten onderhouden. En relatie therapie kan best wel helpen daarmee.
.
Hier staan nog een aantal goede tips:
http://www.relatietip.nl/relatietips/index.html
Succes, kreeft
ik was gisteren ook geinterreseerd in haar werk, heb goed geluisterd en zij heeft daardoor ook veel verteld van haar studiedag, hebben we eigenlijk nooit echt zo uitgebreid gedaan, ze vond het ook echt leuk om te vertellen.
Waarschijnlijk vindt ze dit ook heel belangrijk, en mijn ervaring is, na een tijdje begin je dit ook samen leuk te vinden, en gaat het gewoon vanzelf.
nog 1 mening van jullie..
ons onderliggende probleem is langzaam de kop op komen steken.
zou het kunnen dat door de rust (onderdrukken) van ons probleem en er anders tegenoverstaan wat betreft interressse dat het probleem ook vanzelf weg kan gaan als we op deze goede communicatie en omgang doorgaan?
Een goede kans denk ik, maar we volgen wel overal opleidingen voor, behalve hoe we goed een relatie moeten onderhouden. En relatie therapie kan best wel helpen daarmee.
.
Hier staan nog een aantal goede tips:
http://www.relatietip.nl/relatietips/index.html
Succes, kreeft
vrijdag 7 maart 2008 om 02:18
quote:vivaman schreef op 06 maart 2008 @ 18:35:
even zo maar iets anders.
een soort van dilemma.
ik ben van het knuffelen, kus bij weg gaan en slapen
etc.
nu heeft mijn vrouw min of meer 3 weken geleden al aangegeven dat ze dit soort dingen op dit moment als ongepast/opgelaten gevoel voelt.Ik zou dat toch blijven doen, zolang het geen forceren of opdringen is. Want het niet doen, kan je zorgen voor een negatieve spiraal.
even zo maar iets anders.
een soort van dilemma.
ik ben van het knuffelen, kus bij weg gaan en slapen
etc.
nu heeft mijn vrouw min of meer 3 weken geleden al aangegeven dat ze dit soort dingen op dit moment als ongepast/opgelaten gevoel voelt.Ik zou dat toch blijven doen, zolang het geen forceren of opdringen is. Want het niet doen, kan je zorgen voor een negatieve spiraal.
vrijdag 7 maart 2008 om 02:47
Hoi vivaman,
Ik volg dit topic sinds je hem gepost heb en ben zowiezo wel blij om te zien dat je berichten nu al anders geformuleerd zijn dan de eerste paar.
Maar wat ik me afvroeg is of je eigenlijk naast vrienden ook nog je eigen activiteiten hebt? Doe je aan sport, cursussen ed dingen. Als dat namelijk niet zo is zou ook het idee kunnen ontstaan dat je thuis op haar wacht. Wat soms een fijn idee is maar niet altijd. Als jij ook zelf naast je werk en je gezin nog eigen hobby's hebt, ontwikkel jij je namelijk ook en kun jij ook je verhaal vertellen hoe je dingen ervaren hebt. Net zoals je al pas naar je vriendin geluisterd hebt hoe ze haar dag ervaren heeft.
Verder wil ik toch meegeven dat het echt wel kan helpen om wat autonomer te worden, minder afhankelijk dus. Begin daarbij met bijvoorbeeld eens helder op papier te krijgen wat jou wensen en behoeftes zijn, niet alleen in het gezinsleven/relatie maar het kan ook helpen om ook iets verder buiten dat plaatje te kijken. Je vriendin lijkt me namelijk ook wel beetje in die situatie te zitten dat ze inventariseerd waar ze nu staat en waar ze behoefte aan heeft. Jij kunt dit ook doen, en dan het liefst even losgekoppeld van je vrouw. Eerst puur kijken naar waar jij mee zit en nodig hebt.
Verder vind ik het goeie stappen die je zet om naar een relatietherapeut te willen gaan, dit kan zwaar vallen want meestal is het niet alleen maar leuk wat zo'n therapeut je verteld en zal het voor beiden hard werken worden, maar met doorzettingsvermogen en wil kom je een heel end! Verder vind ik het heel goed dat jullie het weekend samen hebben doorgebracht, heel erg belangrijk! En tot slot wil ik toch ook nog even aanstrepen dat ik het goed van je vind dat je hier zo open over "de problemen" die je in je relatie ervaart durft te hebben en ze daardoor ter discussie stelt, zal niet erg leuk zijn om allerlei kritiekpunten hier te horen, maar probeer er de dingetjes uit te halen waar jij wat aan denkt te hebben.
Ik volg dit topic sinds je hem gepost heb en ben zowiezo wel blij om te zien dat je berichten nu al anders geformuleerd zijn dan de eerste paar.
Maar wat ik me afvroeg is of je eigenlijk naast vrienden ook nog je eigen activiteiten hebt? Doe je aan sport, cursussen ed dingen. Als dat namelijk niet zo is zou ook het idee kunnen ontstaan dat je thuis op haar wacht. Wat soms een fijn idee is maar niet altijd. Als jij ook zelf naast je werk en je gezin nog eigen hobby's hebt, ontwikkel jij je namelijk ook en kun jij ook je verhaal vertellen hoe je dingen ervaren hebt. Net zoals je al pas naar je vriendin geluisterd hebt hoe ze haar dag ervaren heeft.
Verder wil ik toch meegeven dat het echt wel kan helpen om wat autonomer te worden, minder afhankelijk dus. Begin daarbij met bijvoorbeeld eens helder op papier te krijgen wat jou wensen en behoeftes zijn, niet alleen in het gezinsleven/relatie maar het kan ook helpen om ook iets verder buiten dat plaatje te kijken. Je vriendin lijkt me namelijk ook wel beetje in die situatie te zitten dat ze inventariseerd waar ze nu staat en waar ze behoefte aan heeft. Jij kunt dit ook doen, en dan het liefst even losgekoppeld van je vrouw. Eerst puur kijken naar waar jij mee zit en nodig hebt.
Verder vind ik het goeie stappen die je zet om naar een relatietherapeut te willen gaan, dit kan zwaar vallen want meestal is het niet alleen maar leuk wat zo'n therapeut je verteld en zal het voor beiden hard werken worden, maar met doorzettingsvermogen en wil kom je een heel end! Verder vind ik het heel goed dat jullie het weekend samen hebben doorgebracht, heel erg belangrijk! En tot slot wil ik toch ook nog even aanstrepen dat ik het goed van je vind dat je hier zo open over "de problemen" die je in je relatie ervaart durft te hebben en ze daardoor ter discussie stelt, zal niet erg leuk zijn om allerlei kritiekpunten hier te horen, maar probeer er de dingetjes uit te halen waar jij wat aan denkt te hebben.
vrijdag 7 maart 2008 om 07:49
Dromen, dip en relatie.
dromen zijn raar, maar ben ook van mening dat er gevoelens naar boven kunnen komen die net zo echt voelen als in real life.
ik heb vannacht gedroomd dat het over was tussen ons.
(heb waarschijnlijk veel te veel nagedacht, gelezen etc, en dat komt nu in een droom naar boven)
ik voelde me ook echt beroerd/verdrietig toen ik wakker schrok.
even tot mezelf gekomen en dan realiseren dat het een droom was.
en dat heb ik dan weer.
ik zou zo graag willen dat mijn vrouw het zou dromen, volgens mij weet je dan gelijk hoe we in de situatie passen.
want in een droom komen ook echt je gevoelens los.
zomaar iets wat ik kwijt wou...
en om verder in te haken op dat gevoel, en dit is wat ik denk, en ik kan niet voor haar denken dus berust het eigenlijk op niks!
als je in een cafe staat met 100 mannen en vrouwen.
je kijkt op en denkt er maar bij 1 van jah die wil ik beter leren kennen, dat lijkt me dan ook een bepaald gevoel.
als je versierd word en er staat iemand naast je die je niks doet. dan is dat ook een bepaald gevoel.
ik ben van mening dat ik haar uitkoos en zij mij ook wilde leren kennen omdat we alle 2 zoiets hadden van jah dit kan wat worden (na 1 sec)
dus voor je maar een woord hebt gesproken heb je al wel een bepaald gevoel.
sommige andere mensen lopen gewoon naar iemand toe en leggen contact in de hoop dat er een gevoel gaat groeien!
zo kan het misschien ook maar dit voelt of er al een basis is
van 1% zonder dat je ook maar iets hebt gedaan.
en dan schrik ik zo van de gedachte dat mijn vrouw heeft gezegd het gevoel is (even) weg.
want dan zou het nog moeilijker zijn om opnieuw op zoek te gaan naar elkaar als ik maar die gewone man ben en niet die man met wie ze eigenlijk wel een beschuitje wil eten.
alsof ik de voorsprong van 1% kwijt ben
en net als die andere 100 mannen een potentiele kandidaat kan zijn en niet meer die ene speciale waar je qua gevoel al iets (voorsprong) mee hebt.
ik schrijf al die rare gedachte kronkels maar op hoor.
kreeft: ik vind het ook heel moeilijk om zelf geen actie te ondernemen wat betreft het knuffelgehalte, maar als ik toch weet dat zij zich daardoor ongemakkelijk voelt jah wat dan?
ik moet haar toch rust en ruimte geven, volgens mij doe ik juist het tegenovergestelde als ik me zo aanhankelijk op stel..
herftblaadjes: ik onderneem zelf ook niet zo heel veel (meer)
ik heb nooit gesport, hou nou eenmaal van een filmpje op de bank. ga weinig stappen met vrienden (heb de behoefte ook niet meer zo) en om dat nu te gaan doen zodat ik dan meer buiten de deur kom en dan meer te vertellen heb vind ik ook raar. dan doe ik ik niet voor mezelf.
het ''je wacht dan thuis op haar'' gevoel is niet echt van toepassing want ik werk s'middags en s''avonds
ze wacht meestal wel tot ik thuis kom en gaat dan een half uur later naar bed en slaapt af en toe ook al.
zij moet s''morgens weer aan het werk nl.
mijn werk is niet echt interresant meer ik werk er al 11 jaar
en ben op zoek naar ander werk, bovendien vind ze mijn collega's stom en dus is de interresse er ook niet echt van haar kant want het meeste wat ik van het werk mee naar huis neem zijn problemen en ruzies etc.
het is de afgelopen tijd maar weinig voorgekomen dat ik echt
lachend thuiskwam omdat ik het zo leuk heb gehad op mijn werk.
kritiekpunten zijn welkom, ik ben ook niet perfect en als ik mezelf kan verbeteren op een bepaalde manier waar ik wel achtersta dan word ik denk ik alleen maar sterker,
dromen zijn raar, maar ben ook van mening dat er gevoelens naar boven kunnen komen die net zo echt voelen als in real life.
ik heb vannacht gedroomd dat het over was tussen ons.
(heb waarschijnlijk veel te veel nagedacht, gelezen etc, en dat komt nu in een droom naar boven)
ik voelde me ook echt beroerd/verdrietig toen ik wakker schrok.
even tot mezelf gekomen en dan realiseren dat het een droom was.
en dat heb ik dan weer.
ik zou zo graag willen dat mijn vrouw het zou dromen, volgens mij weet je dan gelijk hoe we in de situatie passen.
want in een droom komen ook echt je gevoelens los.
zomaar iets wat ik kwijt wou...
en om verder in te haken op dat gevoel, en dit is wat ik denk, en ik kan niet voor haar denken dus berust het eigenlijk op niks!
als je in een cafe staat met 100 mannen en vrouwen.
je kijkt op en denkt er maar bij 1 van jah die wil ik beter leren kennen, dat lijkt me dan ook een bepaald gevoel.
als je versierd word en er staat iemand naast je die je niks doet. dan is dat ook een bepaald gevoel.
ik ben van mening dat ik haar uitkoos en zij mij ook wilde leren kennen omdat we alle 2 zoiets hadden van jah dit kan wat worden (na 1 sec)
dus voor je maar een woord hebt gesproken heb je al wel een bepaald gevoel.
sommige andere mensen lopen gewoon naar iemand toe en leggen contact in de hoop dat er een gevoel gaat groeien!
zo kan het misschien ook maar dit voelt of er al een basis is
van 1% zonder dat je ook maar iets hebt gedaan.
en dan schrik ik zo van de gedachte dat mijn vrouw heeft gezegd het gevoel is (even) weg.
want dan zou het nog moeilijker zijn om opnieuw op zoek te gaan naar elkaar als ik maar die gewone man ben en niet die man met wie ze eigenlijk wel een beschuitje wil eten.
alsof ik de voorsprong van 1% kwijt ben
en net als die andere 100 mannen een potentiele kandidaat kan zijn en niet meer die ene speciale waar je qua gevoel al iets (voorsprong) mee hebt.
ik schrijf al die rare gedachte kronkels maar op hoor.
kreeft: ik vind het ook heel moeilijk om zelf geen actie te ondernemen wat betreft het knuffelgehalte, maar als ik toch weet dat zij zich daardoor ongemakkelijk voelt jah wat dan?
ik moet haar toch rust en ruimte geven, volgens mij doe ik juist het tegenovergestelde als ik me zo aanhankelijk op stel..
herftblaadjes: ik onderneem zelf ook niet zo heel veel (meer)
ik heb nooit gesport, hou nou eenmaal van een filmpje op de bank. ga weinig stappen met vrienden (heb de behoefte ook niet meer zo) en om dat nu te gaan doen zodat ik dan meer buiten de deur kom en dan meer te vertellen heb vind ik ook raar. dan doe ik ik niet voor mezelf.
het ''je wacht dan thuis op haar'' gevoel is niet echt van toepassing want ik werk s'middags en s''avonds
ze wacht meestal wel tot ik thuis kom en gaat dan een half uur later naar bed en slaapt af en toe ook al.
zij moet s''morgens weer aan het werk nl.
mijn werk is niet echt interresant meer ik werk er al 11 jaar
en ben op zoek naar ander werk, bovendien vind ze mijn collega's stom en dus is de interresse er ook niet echt van haar kant want het meeste wat ik van het werk mee naar huis neem zijn problemen en ruzies etc.
het is de afgelopen tijd maar weinig voorgekomen dat ik echt
lachend thuiskwam omdat ik het zo leuk heb gehad op mijn werk.
kritiekpunten zijn welkom, ik ben ook niet perfect en als ik mezelf kan verbeteren op een bepaalde manier waar ik wel achtersta dan word ik denk ik alleen maar sterker,
vrijdag 7 maart 2008 om 08:22
ik heb hier sterker de behoefte aan dan mijn vrouw.
ik weet dat ik haar niet kan over halen ook op een forum je verhaal te vertellen, dat vind ze misschien te persoonlijk en doet dat liever 1 op 1 met vriendinnen maar af en toe denk ik van jaaaah, maar vriendinnen denken emotioneel met je mee
en op internet kan dat ook wel, maar IK ben ook aan het denken gezet door hier te praten waarom zou dat niet voor haar werken?
ik weet dat ik haar niet kan over halen ook op een forum je verhaal te vertellen, dat vind ze misschien te persoonlijk en doet dat liever 1 op 1 met vriendinnen maar af en toe denk ik van jaaaah, maar vriendinnen denken emotioneel met je mee
en op internet kan dat ook wel, maar IK ben ook aan het denken gezet door hier te praten waarom zou dat niet voor haar werken?
vrijdag 7 maart 2008 om 09:50
Ik denk dat je te graag wil (begrijpelijk trouwens) dat zij het voelt en ziet zoals jij. Maar dat doet ze niet, ze staat in feite op een heel ander punt. Ik denk dat ze ergens al een stukje afstand heeft gedaan van de relatie en dat is niet onomkeerbaar maar dat maakt haar insteek al heel anders in deze situatie. En dat mag, iedereen heeft recht op zijn of haar eigen gevoelens, twijfels en momenten in het leven waarop je eens goed moet gaan nadenken over wat je nou eigenlijk echt wil.
Geef haar ademruimte. Laat haar een tijdje de dingen uitzoeken voor haarzelf zoals het haar goed lijkt. Blijf wel contact maken op een open en vriendelijke manier maar echt, geef haar wat ruimte. Kijk of je idd samen een relatietherapeut kunt zoeken en wie weet komen daardoor de dingen weer meer op 1 lijn. Maar ze is nu haar vleugels aan het uitslaan en dat is beangstigend voor jou maar door haar haar aangeboren vrijheid te willen ontnemen maak je het nou juist moeilijker voor haar om tot een punt te komen waarop ze vrijwillig wil terugkeren.
Misschien dat jij nu denkt: maar ik geef haar die ruimte! Ik weet het niet, ik vraag het me af. Het ziet er wrs zo uit maar iemand kan je op een liefhebbende en goed bedoelde manier emotioneel gezien toch in de wurggreeep houden. Laat haar los, gun haar de ervaring van dichter bij haarzelf komen van harte hoe moeilijk dat ook is. Dat is nou juist ook een stuk onvoorwaardelijke liefde.
Vaak hebben de dingen gewoon tijd nodig. Time will tell. Dan kun je niets forceren, dan moet je maar afwachten. En dat afwachten kan iets heel passiefs zijn maar ook iets heel actiefs. Het is maar net in hoeverre je je eigen verantwoordelijkheid neemt voor de situatie die ontstaan is, voor wat je wil, voor wie je bent en zult zijn.
Wanneer je beiden in beweging bent heb je kans dat blijkt dat het idd echt niet meer past. Of je hebt de kans dat de twee paden weer naar elkaar toe gaan groeien. Wanneer je blijft staan waar je bent kan dat laatste in ieder geval niet gebeuren en ze wil die situatie hoe dan ook niet meer denk ik. Maar misschien wel een relatie met jou met een nieuwe wisselwerking, met meer verdieping.
Misschien zit ik er helemaal naast maar dit is zo'n beetje mijn gevoel erbij. Iig een dikke .
Geef haar ademruimte. Laat haar een tijdje de dingen uitzoeken voor haarzelf zoals het haar goed lijkt. Blijf wel contact maken op een open en vriendelijke manier maar echt, geef haar wat ruimte. Kijk of je idd samen een relatietherapeut kunt zoeken en wie weet komen daardoor de dingen weer meer op 1 lijn. Maar ze is nu haar vleugels aan het uitslaan en dat is beangstigend voor jou maar door haar haar aangeboren vrijheid te willen ontnemen maak je het nou juist moeilijker voor haar om tot een punt te komen waarop ze vrijwillig wil terugkeren.
Misschien dat jij nu denkt: maar ik geef haar die ruimte! Ik weet het niet, ik vraag het me af. Het ziet er wrs zo uit maar iemand kan je op een liefhebbende en goed bedoelde manier emotioneel gezien toch in de wurggreeep houden. Laat haar los, gun haar de ervaring van dichter bij haarzelf komen van harte hoe moeilijk dat ook is. Dat is nou juist ook een stuk onvoorwaardelijke liefde.
Vaak hebben de dingen gewoon tijd nodig. Time will tell. Dan kun je niets forceren, dan moet je maar afwachten. En dat afwachten kan iets heel passiefs zijn maar ook iets heel actiefs. Het is maar net in hoeverre je je eigen verantwoordelijkheid neemt voor de situatie die ontstaan is, voor wat je wil, voor wie je bent en zult zijn.
Wanneer je beiden in beweging bent heb je kans dat blijkt dat het idd echt niet meer past. Of je hebt de kans dat de twee paden weer naar elkaar toe gaan groeien. Wanneer je blijft staan waar je bent kan dat laatste in ieder geval niet gebeuren en ze wil die situatie hoe dan ook niet meer denk ik. Maar misschien wel een relatie met jou met een nieuwe wisselwerking, met meer verdieping.
Misschien zit ik er helemaal naast maar dit is zo'n beetje mijn gevoel erbij. Iig een dikke .
vrijdag 7 maart 2008 om 13:43
Hi Vivaman,
Ik vind het leuk om te lezen, dat je ook wat aan de adviezen hebt en er over nadenkt. Want ook al is dit allemaal vrijblijvend en kies je uiteindelijk je eigen weg, je bent er wel mee bezig!
Ik ga hieronder zetten hoe ik in relaties (het leven?) sta. Het is puur bedoeld om te benoemen, misschien kun je er iets mee.
Ik leef míjn leven. Ik zou liegen als ik zeg, dat ik dit niet met een partner wil doen. Tuurlijk, dat is hartstikke leuk en fijn. Maar, mijn leven is niet waardeloos wanneer dit niet zo is. Ik ben nu bijvoorbeeld ruim twee jaar single en dat vind ik prima. Ik heb daar geen enkel probleem mee. Waarom? Omdat ik ik ben en kan zijn en blijven. Als ik een partner heb, verwacht ik daar een aantal zaken van. Dit soort zaken weet je niet allemaal vantevoren en moeten groeien of blijken. Als blijkt, dat deze zaken niet aanwezig zijn en ik me ongelukkig, niet gewenst, niet gewaardeerd voel en ik mijn eigen leven ook binnen de relatie niet kan leven, levert een partner mij niets extra's waardoor ik wil blijven. Dan heb ik het over een langere termijn hè, niet van de één op andere dag. Je praat er over, kijkt of je naar een middenweg kunt groeien, etc. Maar lukt dit niet, dan maar niet en ga ik weer lekker alleen verder.
Bij elke situatie, gebeurtenis of een eventueel probleem, bekijk ik meerdere kanten; is het iets waar ik in kan veranderen, is het iets wat ik bij de ander laat, is het iets waar we samen over kunnen praten, wat wil de ander, maar bovenal, wat wil ik. Dat klinkt wellicht egoïstisch, maar als de ander iets voelt of wil waar ik niet in mee kan en ik voor mezelf vind, dat hier geen ruimte (meer) in zit, kies ik voor mezelf. Een relatie moet iets toevoegen voor mij, voor minder dan mijn eigen prima leven, doe ik het liever niet.
Liefde kan overgaan, een relatie kan dippen, ruzies kunnen gemaakt worden, vrijheid kan gegeven worden, maar zodra er onoverkomelijk iets ongelijk is, is het balen en verder gaan. En ik zeg er eerlijk bij, ik heb (nog) geen kinderen en kan me wel iets voorstellen bij de behoefte een gezin compleet te houden, maar ik weet daar natuurlijk niets van. Het kan dus zomaar zijn, dat je dan bereid bent, meer concessies te doen.
Als ik vanuit mijn visie, dus naar jouw situatie kijk, denk ik, dat je je veel te afhankelijk naar je vrouw toe opstelt. Als partners dit naar elkaar doen en zich er beiden prima bij voelen, geen probleem, maar jouw vrouw heeft er blijkbaar ook moeite mee. Jouw gedachtengangen en dromen, etc. ken ik niet, ik benoem dus puur op gevoel; je gaat te ver. Te ver in het denken voor je vrouw, te ver in het denken 'hoe moet ik verder als zij mij niet meer wil'. Ik denk dan; je weet niet wat ze denkt, daar moet je naar vragen. Krijg je antwoorden, kun je verder. Krijg je geen antwoorden, kun je dan niet verder? Houdt het dan op voor je? Ik vind dus van niet. Want dan ben je nog steeds diezelfde kerel, die graag voor zijn vrouw zorgt, die niet veel behoefte heeft om buiten de deur te zijn, die graag met een film of boek op de bank kruipt, die genoegen neemt met een baan waarin hij niet altijd gelukkig is, die van zijn dochter houdt en die zijn leven zoals het nu is, helemaal prima vindt.
Ben je deze kerel niet meer zonder je vrouw? Ja toch zeker? Wil jij afhankelijk zijn van een ander? Wil jij afwachten tot je vrouw weet wat ze wil? Wil je haar de tijd en ruimte geven? Maar wil je dat tot in de eeuwigheid of spreek je met jezelf een periode af waarbinnen zij de ruimte krijgt, je openstaat voor gesprekken, relatietherapie? Wil jij jezelf anders voordoen, dan je bent? Vind je het leuk, dat ze moeite heeft met jouw knuffels, ook al bedoel je er niets mee? Heb je niet liever geen partner of een andere partner, die net zo gek is op jou als jij op haar? Iemand, die dol is op jouw knuffels? Wil je bepaalde eigenschappen of instellingen van jezelf veranderen als zij dat wil? Zo ja, welke? En tot hoever?
Als je de antwoorden van de ander niet krijgt, zoek ze dan voor jezelf.
Ik vind het leuk om te lezen, dat je ook wat aan de adviezen hebt en er over nadenkt. Want ook al is dit allemaal vrijblijvend en kies je uiteindelijk je eigen weg, je bent er wel mee bezig!
Ik ga hieronder zetten hoe ik in relaties (het leven?) sta. Het is puur bedoeld om te benoemen, misschien kun je er iets mee.
Ik leef míjn leven. Ik zou liegen als ik zeg, dat ik dit niet met een partner wil doen. Tuurlijk, dat is hartstikke leuk en fijn. Maar, mijn leven is niet waardeloos wanneer dit niet zo is. Ik ben nu bijvoorbeeld ruim twee jaar single en dat vind ik prima. Ik heb daar geen enkel probleem mee. Waarom? Omdat ik ik ben en kan zijn en blijven. Als ik een partner heb, verwacht ik daar een aantal zaken van. Dit soort zaken weet je niet allemaal vantevoren en moeten groeien of blijken. Als blijkt, dat deze zaken niet aanwezig zijn en ik me ongelukkig, niet gewenst, niet gewaardeerd voel en ik mijn eigen leven ook binnen de relatie niet kan leven, levert een partner mij niets extra's waardoor ik wil blijven. Dan heb ik het over een langere termijn hè, niet van de één op andere dag. Je praat er over, kijkt of je naar een middenweg kunt groeien, etc. Maar lukt dit niet, dan maar niet en ga ik weer lekker alleen verder.
Bij elke situatie, gebeurtenis of een eventueel probleem, bekijk ik meerdere kanten; is het iets waar ik in kan veranderen, is het iets wat ik bij de ander laat, is het iets waar we samen over kunnen praten, wat wil de ander, maar bovenal, wat wil ik. Dat klinkt wellicht egoïstisch, maar als de ander iets voelt of wil waar ik niet in mee kan en ik voor mezelf vind, dat hier geen ruimte (meer) in zit, kies ik voor mezelf. Een relatie moet iets toevoegen voor mij, voor minder dan mijn eigen prima leven, doe ik het liever niet.
Liefde kan overgaan, een relatie kan dippen, ruzies kunnen gemaakt worden, vrijheid kan gegeven worden, maar zodra er onoverkomelijk iets ongelijk is, is het balen en verder gaan. En ik zeg er eerlijk bij, ik heb (nog) geen kinderen en kan me wel iets voorstellen bij de behoefte een gezin compleet te houden, maar ik weet daar natuurlijk niets van. Het kan dus zomaar zijn, dat je dan bereid bent, meer concessies te doen.
Als ik vanuit mijn visie, dus naar jouw situatie kijk, denk ik, dat je je veel te afhankelijk naar je vrouw toe opstelt. Als partners dit naar elkaar doen en zich er beiden prima bij voelen, geen probleem, maar jouw vrouw heeft er blijkbaar ook moeite mee. Jouw gedachtengangen en dromen, etc. ken ik niet, ik benoem dus puur op gevoel; je gaat te ver. Te ver in het denken voor je vrouw, te ver in het denken 'hoe moet ik verder als zij mij niet meer wil'. Ik denk dan; je weet niet wat ze denkt, daar moet je naar vragen. Krijg je antwoorden, kun je verder. Krijg je geen antwoorden, kun je dan niet verder? Houdt het dan op voor je? Ik vind dus van niet. Want dan ben je nog steeds diezelfde kerel, die graag voor zijn vrouw zorgt, die niet veel behoefte heeft om buiten de deur te zijn, die graag met een film of boek op de bank kruipt, die genoegen neemt met een baan waarin hij niet altijd gelukkig is, die van zijn dochter houdt en die zijn leven zoals het nu is, helemaal prima vindt.
Ben je deze kerel niet meer zonder je vrouw? Ja toch zeker? Wil jij afhankelijk zijn van een ander? Wil jij afwachten tot je vrouw weet wat ze wil? Wil je haar de tijd en ruimte geven? Maar wil je dat tot in de eeuwigheid of spreek je met jezelf een periode af waarbinnen zij de ruimte krijgt, je openstaat voor gesprekken, relatietherapie? Wil jij jezelf anders voordoen, dan je bent? Vind je het leuk, dat ze moeite heeft met jouw knuffels, ook al bedoel je er niets mee? Heb je niet liever geen partner of een andere partner, die net zo gek is op jou als jij op haar? Iemand, die dol is op jouw knuffels? Wil je bepaalde eigenschappen of instellingen van jezelf veranderen als zij dat wil? Zo ja, welke? En tot hoever?
Als je de antwoorden van de ander niet krijgt, zoek ze dan voor jezelf.
woensdag 12 maart 2008 om 14:02
quote:CL2 schreef op 07 maart 2008 @ 13:43:
Hi Vivaman,
Ik vind het leuk om te lezen, dat je ook wat aan de adviezen hebt en er over nadenkt. Want ook al is dit allemaal vrijblijvend en kies je uiteindelijk je eigen weg, je bent er wel mee bezig!
Ik ga hieronder zetten hoe ik in relaties (het leven?) sta. Het is puur bedoeld om te benoemen, misschien kun je er iets mee.
Ik leef míjn leven. Ik zou liegen als ik zeg, dat ik dit niet met een partner wil doen. Tuurlijk, dat is hartstikke leuk en fijn. Maar, mijn leven is niet waardeloos wanneer dit niet zo is. Ik ben nu bijvoorbeeld ruim twee jaar single en dat vind ik prima. Ik heb daar geen enkel probleem mee. Waarom? Omdat ik ik ben en kan zijn en blijven. Als ik een partner heb, verwacht ik daar een aantal zaken van. Dit soort zaken weet je niet allemaal vantevoren en moeten groeien of blijken. Als blijkt, dat deze zaken niet aanwezig zijn en ik me ongelukkig, niet gewenst, niet gewaardeerd voel en ik mijn eigen leven ook binnen de relatie niet kan leven, levert een partner mij niets extra's waardoor ik wil blijven. Dan heb ik het over een langere termijn hè, niet van de één op andere dag. Je praat er over, kijkt of je naar een middenweg kunt groeien, etc. Maar lukt dit niet, dan maar niet en ga ik weer lekker alleen verder.
Bij elke situatie, gebeurtenis of een eventueel probleem, bekijk ik meerdere kanten; is het iets waar ik in kan veranderen, is het iets wat ik bij de ander laat, is het iets waar we samen over kunnen praten, wat wil de ander, maar bovenal, wat wil ik. Dat klinkt wellicht egoïstisch, maar als de ander iets voelt of wil waar ik niet in mee kan en ik voor mezelf vind, dat hier geen ruimte (meer) in zit, kies ik voor mezelf. Een relatie moet iets toevoegen voor mij, voor minder dan mijn eigen prima leven, doe ik het liever niet.
Liefde kan overgaan, een relatie kan dippen, ruzies kunnen gemaakt worden, vrijheid kan gegeven worden, maar zodra er onoverkomelijk iets ongelijk is, is het balen en verder gaan. En ik zeg er eerlijk bij, ik heb (nog) geen kinderen en kan me wel iets voorstellen bij de behoefte een gezin compleet te houden, maar ik weet daar natuurlijk niets van. Het kan dus zomaar zijn, dat je dan bereid bent, meer concessies te doen.
Als ik vanuit mijn visie, dus naar jouw situatie kijk, denk ik, dat je je veel te afhankelijk naar je vrouw toe opstelt. Als partners dit naar elkaar doen en zich er beiden prima bij voelen, geen probleem, maar jouw vrouw heeft er blijkbaar ook moeite mee. Jouw gedachtengangen en dromen, etc. ken ik niet, ik benoem dus puur op gevoel; je gaat te ver. Te ver in het denken voor je vrouw, te ver in het denken 'hoe moet ik verder als zij mij niet meer wil'. Ik denk dan; je weet niet wat ze denkt, daar moet je naar vragen. Krijg je antwoorden, kun je verder. Krijg je geen antwoorden, kun je dan niet verder? Houdt het dan op voor je? Ik vind dus van niet. Want dan ben je nog steeds diezelfde kerel, die graag voor zijn vrouw zorgt, die niet veel behoefte heeft om buiten de deur te zijn, die graag met een film of boek op de bank kruipt, die genoegen neemt met een baan waarin hij niet altijd gelukkig is, die van zijn dochter houdt en die zijn leven zoals het nu is, helemaal prima vindt.
Ben je deze kerel niet meer zonder je vrouw? Ja toch zeker? Wil jij afhankelijk zijn van een ander? Wil jij afwachten tot je vrouw weet wat ze wil? Wil je haar de tijd en ruimte geven? Maar wil je dat tot in de eeuwigheid of spreek je met jezelf een periode af waarbinnen zij de ruimte krijgt, je openstaat voor gesprekken, relatietherapie? Wil jij jezelf anders voordoen, dan je bent? Vind je het leuk, dat ze moeite heeft met jouw knuffels, ook al bedoel je er niets mee? Heb je niet liever geen partner of een andere partner, die net zo gek is op jou als jij op haar? Iemand, die dol is op jouw knuffels? Wil je bepaalde eigenschappen of instellingen van jezelf veranderen als zij dat wil? Zo ja, welke? En tot hoever?
Als je de antwoorden van de ander niet krijgt, zoek ze dan voor jezelf.LEES DIT NOG EENS VIVAMAN.
Hi Vivaman,
Ik vind het leuk om te lezen, dat je ook wat aan de adviezen hebt en er over nadenkt. Want ook al is dit allemaal vrijblijvend en kies je uiteindelijk je eigen weg, je bent er wel mee bezig!
Ik ga hieronder zetten hoe ik in relaties (het leven?) sta. Het is puur bedoeld om te benoemen, misschien kun je er iets mee.
Ik leef míjn leven. Ik zou liegen als ik zeg, dat ik dit niet met een partner wil doen. Tuurlijk, dat is hartstikke leuk en fijn. Maar, mijn leven is niet waardeloos wanneer dit niet zo is. Ik ben nu bijvoorbeeld ruim twee jaar single en dat vind ik prima. Ik heb daar geen enkel probleem mee. Waarom? Omdat ik ik ben en kan zijn en blijven. Als ik een partner heb, verwacht ik daar een aantal zaken van. Dit soort zaken weet je niet allemaal vantevoren en moeten groeien of blijken. Als blijkt, dat deze zaken niet aanwezig zijn en ik me ongelukkig, niet gewenst, niet gewaardeerd voel en ik mijn eigen leven ook binnen de relatie niet kan leven, levert een partner mij niets extra's waardoor ik wil blijven. Dan heb ik het over een langere termijn hè, niet van de één op andere dag. Je praat er over, kijkt of je naar een middenweg kunt groeien, etc. Maar lukt dit niet, dan maar niet en ga ik weer lekker alleen verder.
Bij elke situatie, gebeurtenis of een eventueel probleem, bekijk ik meerdere kanten; is het iets waar ik in kan veranderen, is het iets wat ik bij de ander laat, is het iets waar we samen over kunnen praten, wat wil de ander, maar bovenal, wat wil ik. Dat klinkt wellicht egoïstisch, maar als de ander iets voelt of wil waar ik niet in mee kan en ik voor mezelf vind, dat hier geen ruimte (meer) in zit, kies ik voor mezelf. Een relatie moet iets toevoegen voor mij, voor minder dan mijn eigen prima leven, doe ik het liever niet.
Liefde kan overgaan, een relatie kan dippen, ruzies kunnen gemaakt worden, vrijheid kan gegeven worden, maar zodra er onoverkomelijk iets ongelijk is, is het balen en verder gaan. En ik zeg er eerlijk bij, ik heb (nog) geen kinderen en kan me wel iets voorstellen bij de behoefte een gezin compleet te houden, maar ik weet daar natuurlijk niets van. Het kan dus zomaar zijn, dat je dan bereid bent, meer concessies te doen.
Als ik vanuit mijn visie, dus naar jouw situatie kijk, denk ik, dat je je veel te afhankelijk naar je vrouw toe opstelt. Als partners dit naar elkaar doen en zich er beiden prima bij voelen, geen probleem, maar jouw vrouw heeft er blijkbaar ook moeite mee. Jouw gedachtengangen en dromen, etc. ken ik niet, ik benoem dus puur op gevoel; je gaat te ver. Te ver in het denken voor je vrouw, te ver in het denken 'hoe moet ik verder als zij mij niet meer wil'. Ik denk dan; je weet niet wat ze denkt, daar moet je naar vragen. Krijg je antwoorden, kun je verder. Krijg je geen antwoorden, kun je dan niet verder? Houdt het dan op voor je? Ik vind dus van niet. Want dan ben je nog steeds diezelfde kerel, die graag voor zijn vrouw zorgt, die niet veel behoefte heeft om buiten de deur te zijn, die graag met een film of boek op de bank kruipt, die genoegen neemt met een baan waarin hij niet altijd gelukkig is, die van zijn dochter houdt en die zijn leven zoals het nu is, helemaal prima vindt.
Ben je deze kerel niet meer zonder je vrouw? Ja toch zeker? Wil jij afhankelijk zijn van een ander? Wil jij afwachten tot je vrouw weet wat ze wil? Wil je haar de tijd en ruimte geven? Maar wil je dat tot in de eeuwigheid of spreek je met jezelf een periode af waarbinnen zij de ruimte krijgt, je openstaat voor gesprekken, relatietherapie? Wil jij jezelf anders voordoen, dan je bent? Vind je het leuk, dat ze moeite heeft met jouw knuffels, ook al bedoel je er niets mee? Heb je niet liever geen partner of een andere partner, die net zo gek is op jou als jij op haar? Iemand, die dol is op jouw knuffels? Wil je bepaalde eigenschappen of instellingen van jezelf veranderen als zij dat wil? Zo ja, welke? En tot hoever?
Als je de antwoorden van de ander niet krijgt, zoek ze dan voor jezelf.LEES DIT NOG EENS VIVAMAN.
woensdag 12 maart 2008 om 14:03
Ik ga maar in dit topic verder aangezien ik van mening ben dat het allemaal hier verder had gekund en ik ook zelf het niet netjes vind dat je bij de andere 2 je eigen tekst hebt weggehaald.
Wat ik zo zie aan de titels en de reacties van de mensen ( die ervoor zorgen dat ik maar moet raden wat er stond, als je ze nou had laten staan had ik dit vanuit een eerlijk eigen mening kunnen zeggen) vind ik dat je nogal dingen aan het forceren bent.... En je totaal je mannetje niet staat.
Met vragen of het nou al uit is... dat kunnen alleen jou vrouw of jij bepalen, niet wij als forumlezers. Het is namelijk jullie relatie. En als zij het besluit niet neemt en jij zo niet verder kunt is het dus aan jou om het te beeindigen. Laat toch niet alles van haar afhangen, zo ben je net een zielig schoothondje. Maar ga eens voor jezelf opstaan en voor jezelf zorgen.
Wat ik zo zie aan de titels en de reacties van de mensen ( die ervoor zorgen dat ik maar moet raden wat er stond, als je ze nou had laten staan had ik dit vanuit een eerlijk eigen mening kunnen zeggen) vind ik dat je nogal dingen aan het forceren bent.... En je totaal je mannetje niet staat.
Met vragen of het nou al uit is... dat kunnen alleen jou vrouw of jij bepalen, niet wij als forumlezers. Het is namelijk jullie relatie. En als zij het besluit niet neemt en jij zo niet verder kunt is het dus aan jou om het te beeindigen. Laat toch niet alles van haar afhangen, zo ben je net een zielig schoothondje. Maar ga eens voor jezelf opstaan en voor jezelf zorgen.
