Verliefd maar niet gelukkig!

Zet het eens op een laag pitje en laat hem het initiatief nemen. Als hij je niet belt etc,dan weet je dat hij niet zo "into" you is .En dan kun je kiezen om zo door te gaan of een andere weg in te slaan. Veel succes.

Het is heel pijnlijk om tot deze inzichten te komen dat hij niet echt into you is terwijl jij zo verliefd bent. Het klinkt alsof je zelf als heel goed weet hoe het zit. Zoals kodak zegt; wacht af wat hij doet, of hij je belt/afspreekt/jouw kant op komt. Als je gek wordt van onzekerheid kan je het best aankaarten. Na 6 maand mag je best af en toe over je/jullie gevoelens praten, lijkt mij alleen maar gezond in een relatie.

Time will tell.

Geef het niet te snel op. Verhoudingen in relaties veranderen. Er komt mogelijk een andere tijd.

Succes

Hoi Thunderforce,



Ik herken veel in wat jij vertelt. Ik ben ook 3 kwartier met de auto onderweg om bij mijn vriend te komen. Hij heeft geen auto en vindt de trein maar vervelend, dus ik rijd regelmatig die kant op. Ach aan de ene kant vind ik het niet erg, maar denk er wel eens over na dat hij ook wel eens deze kant op mag treinen.



Mannen uiten zich vaak heel anders dan vrouwen. Zij vinden vaak dat wij maar moeilijk doen en zeuren. Toch vinden wij vrouwen vaak dat wij gewoon zeggen waar het op staat, maar op de een of andere manier begrijpen ze niet wat wij bedoelen. Net zoals die titel van het boek: " Mannen komen van Mars, vrouwen van venus". Soms lijken het wel twee werelden.



Vandaag zag ik bij Oprah actrice Felicity Huffmann, zij speelt in Desperate Housewives. Zij heeft samen met een vriendin een boek geschreven dat heet 'A practical handbook for a boyfriend'. Dit boek kan ook van toepassing zijn op echtgenoten. Felicity vertelde dat zij de mannen probeert duidelijk te maken hoe een vrouw werkt. Helaas is het boek alleen in het engels te verkijgen, ik kon hem nog niet in het Nederlands vinden. Toch denk ik dat ik dit boek eens aanschaf.



Ik kan soms flinke tranen laten vloeien als mijn vriend weer een opmerking heeft laten vallen als: "Ach, je hoeft het weekend niet te komen, ik zie je volgende week toch ook al 3 dagen". Waarop ik denk:" Hij wil mij niet zien, vind 'e mij nog wel leuk?" Enige dagen later spreek ik hem er toch op aan. Hij bedoelde dat ik het weekend niet perse hoefde te komen, maar ook lekker met vriendinnen wat mocht gaan doen en niet langs de lijn bij zijn voetbalacties hoefde te gaan staan. Aan de ene kant hartstikke lief natuurlijk dat hij ook aan mij denkt, maar aan de andere kant, het kwam behoorlijk beroerd uit zijn mond, waardoor ik mij thuis weer 2 dagen op heb zitten vreten.



Mannen... misschien is het wel een goed idee dat boek aanschaffen. Net een soort computeren voor dummies boek, maar dan hoe ga ik om met de vrouw.



Toch is mijn vriend ook super lief en kan hij ook hele lieve dingen zeggen, dus geef inderdaad niet op, in jouw vriend zit vast ook een lief en goed hart. Soms moet je hem er ook mee confronteren, met wat hij zegt. Wel lief natuurlijk, anders schiet hij meteen in de aanval. Mensen hebben soms geen idee van hoe bepaalde woorden of klanken kunnen overkomen op de ander.



In ieder geval veel succes!

Mannen zijn soms raar hoor , de mijne heeft dat soms ook dat ie nogal ``droogjes`` is in initiatief nemen maar anderzijds als ik er eenmaal ben dan kan ie het niet hebben dat ik naar huis ga dus dat werkt dan weer gerustellend .En ook als ik cool doe dan komt wel steeds uit de kast ja, hoe reageerd de jouwe als jij echt afstand houd?

Ook ik ken het verschijnsel en ik zou bijna zeggen dat je eruit moet stappen nu je nog niet helemaal verknocht aan je vriend bent..

Al scheelt het natuurlijk ook wel waarom hij minder jouw kant op komt. Soms zijn er gewoon goede redenen voor, denk ik.



Ik zit nu in een lastige situatie, ben veel te gek op mijn vriend om hem te laten gaan. Al bekruipt die gedachte me wel als ik hem weer eens lange tijd (ik vind 2 weken lang in elk geval) niet zie, omdat er simpelweg geen tijd voor is. Eerder had ik meer tijd en ging ik dan wel naar hem, maar in zit niet meer in een dergelijke situatie, dus nu proberen we 2 drukke levens te combineren. En dan ook nog met minimaal 5 kwartier (enkele) reistijd van elkaar af.

Maar als we dan samen zijn, is alles weer vergeten. Genieten we enorm van elkaar en hebben we het super. Maar iedere keer weer komt dat afscheid en ik lijk het daar veel moeilijker mee te hebben dan hij.

Ik vind het moeilijk, de situatie waarin we nu verzeild zijn bevalt me voor geen meter. Maar het ontbreekt me aan de moed om er iets aan te doen. En ergens houd ik ook nog steeds hoop dat het anders zal worden. Ik merk namelijk wel dat hij al veel meer zijn best voor me doet en rekening met mij houdt in zijn planning. In vergelijking met de tijd dat ik makkelijker dan nu zijn kant op kon komen in elk geval.

Het zijn kleine dingen en volgens vrienden ben ik soms echt gek, maar inmiddels houd ik dus al te veel van hem om het 'zomaar' op te geven allemaal...

Thunderforce schreef op 24 augustus 2007 @ 19:45:

gevoelsmatig heb je hoop en houd je je vast aan elke kruimel die je toegeworpen krijgt.

Na 6 maanden moeten er geen kruimels zijn, maar bergen liefde, verlangen, genegenheid en lust. Alleen al omdat je het woord kruimels gebruikt zou ik het uitmaken. Als het er in het begin niet is, zal het zeker niet komen als je maar blijft wachten en smachten.

ik heb precies hetzelfde meegemaakt, we woonden 2 uur rijden bij elkaar vandaan, hij had aan het einde van de relatie minder tijd (eigen bedrijf) om mijn kant op te komen. Zijn moeder mocht me ineens niet meer en daar heeft hij veel mee te maken in het bedrijf. Hij wist niet of hij wel kon zeggen dat hij van me hield, en of hij wel verliefd op me was geweest. Ik moest altijd bellen, vaak nam hij de telefoon niet op omdat hij bij zijn ouders zat en moe werd van het gezeik van zijn moeder. Ik kan wel zeggen dat ik echt wel van hem hield en nog steeds van hem hou. Op een gegeven moment heb ik gezegd dat ik zo niet verder wil omdat ik niet aan het lijntje gehouden wil worden en was de relatie van de ene dag op de andere over (en het weekend voor het uit ging hadden we het nog zo leuk). Nog steeds, het is nu drie maanden uit, doet het zo veel pijn, ik denk iedere dag aan hem (de tranen staan op het moment in mijn ogen) maar ik heb er zelf een punt achter gezet. mede dank zij zijn moeder. Denk ik eerste plaats aan jezelf, je wordt zo niet happy in deze relatie. Succes!!