Relaties
alle pijlers
Vriend in de put en weet ineens niet of hij nog kinderen wil
zaterdag 21 augustus 2021 om 08:18
Beste vivaleden,,
Uit het niets, maar dan ook echt uit het niet dropte mijn vriend gisteren de bom dat hij niet weet of hij kinderen wil.
We zijn nu anderhalf jaar samen en zouden binnenkort gaan samenwonen. In de relatie is hij altijd degene geweest met de meeste ‘haast’ wat betreft samenwonen en kinderen. Hij heeft heel vaak gezegd hoe graag hij kinderen wil, wat voor goede vader hij zou zijn enz. Hij heeft ook wel eens gezegd dat ik het moest zeggen als ik geen kinderen wilde, want het was voor hem heel belangrijk. Vorige maand nog zei hij compleet in de wolken dat als ik het ook wil, we een baby kunnen proberen te krijgen wanneer hij een nieuwe baan heeft.
Werk is voor hem momenteel een groot issue. Hij heeft een goedbetaalde baan, maar in zijn sector zijn er beter betaalde banen te vinden. Daarbij werd zijn contract vorig jaar niet verlengd (wat niks met zijn kwaliteiten te maken had) wat hem een grote deuk heeft gegeven en sindsdien zit hij in de put. Hij is zich nu tot in de perfectie aan voorbereiden op nieuwe sollicitaties, o.m. door te studeren, zodat hij straks de droom kandidaat is. Dat is zijn plan van aanpak. Ondertussen zit hij in een nieuwe job waar hij zich ondergewaardeerd voelt. Met vlagen voelt hij zich compleet verloren. Soms ziet hij het ook wat beter zitten en soms heeft hij heel goede dagen.
Echter nu zegt hij dus dat hij zich compleet verloren voelt, dat hij niet weet of hij wel kinderen wil en wat hij aan moet met z’n leven. Ik weet vervolgens weer niet wat ik hiermee aan moet. Ik snap best dat hij zich mogelijk voelt falen in alles, maar zo keihard ineens die kinderwens aan de kant zetten? Hij wilde dat steeds zo graag. Hij heeft me ervan verzekerd dat het niets met mij te maken heeft, want ik wilde natuurlijk weten of het niet zo is dat hij mij niet als de moeder van z’n kinderen ziet.
Ik herken hem niet echt op deze manier. Vorige maand nog zei hij dat hij me alles wilde geven wat hij had, en dat hij een kind wilde. Hij is daar vaker over begonnen, dat hij dat graag wil zodra hij z’n leven op orde heeft. Hij is vanaf het begin heel consistent geweest over hoe serieus hij onze relatie ziet. Ik heb gezegd dat ik hem wil bijstaan en helpen in zijn gevoel verloren te zijn, maar ik heb nu ook mijn eigen verdriet om mee te dealen.
Ik weet niet wat ik nu moet doen. Is dit puur koudwatervrees, en depressie of toch heel serieus? Ik ben verdrietig, maar weet niet of ik alleen wil zijn en wat de beste stap is. Ik zou maar mijn eigen huis kunnen gaan, maar wat dan? Gaan we dan volgende week weer gewoon gezellig samen zijn? Zoals het er nu naar uitziet, verschilt ons toekomstbeeld, maar ik weet niet of dat puur vanwege zijn depressieve stemming is.
Uit het niets, maar dan ook echt uit het niet dropte mijn vriend gisteren de bom dat hij niet weet of hij kinderen wil.
We zijn nu anderhalf jaar samen en zouden binnenkort gaan samenwonen. In de relatie is hij altijd degene geweest met de meeste ‘haast’ wat betreft samenwonen en kinderen. Hij heeft heel vaak gezegd hoe graag hij kinderen wil, wat voor goede vader hij zou zijn enz. Hij heeft ook wel eens gezegd dat ik het moest zeggen als ik geen kinderen wilde, want het was voor hem heel belangrijk. Vorige maand nog zei hij compleet in de wolken dat als ik het ook wil, we een baby kunnen proberen te krijgen wanneer hij een nieuwe baan heeft.
Werk is voor hem momenteel een groot issue. Hij heeft een goedbetaalde baan, maar in zijn sector zijn er beter betaalde banen te vinden. Daarbij werd zijn contract vorig jaar niet verlengd (wat niks met zijn kwaliteiten te maken had) wat hem een grote deuk heeft gegeven en sindsdien zit hij in de put. Hij is zich nu tot in de perfectie aan voorbereiden op nieuwe sollicitaties, o.m. door te studeren, zodat hij straks de droom kandidaat is. Dat is zijn plan van aanpak. Ondertussen zit hij in een nieuwe job waar hij zich ondergewaardeerd voelt. Met vlagen voelt hij zich compleet verloren. Soms ziet hij het ook wat beter zitten en soms heeft hij heel goede dagen.
Echter nu zegt hij dus dat hij zich compleet verloren voelt, dat hij niet weet of hij wel kinderen wil en wat hij aan moet met z’n leven. Ik weet vervolgens weer niet wat ik hiermee aan moet. Ik snap best dat hij zich mogelijk voelt falen in alles, maar zo keihard ineens die kinderwens aan de kant zetten? Hij wilde dat steeds zo graag. Hij heeft me ervan verzekerd dat het niets met mij te maken heeft, want ik wilde natuurlijk weten of het niet zo is dat hij mij niet als de moeder van z’n kinderen ziet.
Ik herken hem niet echt op deze manier. Vorige maand nog zei hij dat hij me alles wilde geven wat hij had, en dat hij een kind wilde. Hij is daar vaker over begonnen, dat hij dat graag wil zodra hij z’n leven op orde heeft. Hij is vanaf het begin heel consistent geweest over hoe serieus hij onze relatie ziet. Ik heb gezegd dat ik hem wil bijstaan en helpen in zijn gevoel verloren te zijn, maar ik heb nu ook mijn eigen verdriet om mee te dealen.
Ik weet niet wat ik nu moet doen. Is dit puur koudwatervrees, en depressie of toch heel serieus? Ik ben verdrietig, maar weet niet of ik alleen wil zijn en wat de beste stap is. Ik zou maar mijn eigen huis kunnen gaan, maar wat dan? Gaan we dan volgende week weer gewoon gezellig samen zijn? Zoals het er nu naar uitziet, verschilt ons toekomstbeeld, maar ik weet niet of dat puur vanwege zijn depressieve stemming is.
dinsdag 24 augustus 2021 om 12:28
dinsdag 24 augustus 2021 om 12:35
Oef wat moeilijk voor je.
Ik wil niet te veel invullen voor je situatie.
Maar dit soort gedrag van mensen is vaak toch wel veelzeggend, en hardnekkig. Dat boze en negatieve, vergaande uitspraken doen.
In het begin van een relatie speelt dit vaak nog niet, dus dat is niet per se veelzeggend. En je kan het achteraf wel verklaren en goedpraten, onder het mom van stress en verwarring, maar dat is wel een valkuil want het is toch gebeurd, en gezegd, en dat betekent iets.
Spijt het hem, omdat hij weet wat dit allemaal betekent? Erkent hij dat het gevolgen gaat hebben? Of spijt het hem omdat hij niet wil dat er consequenties zijn, wil hij er overheen stappen?
Het gebeurt soms dat iemand diep van binnen moeite heeft met commitment, maar zichzelf daar niet van bewust is. Eerst er vol voor gaan, maar onbewust stress opbouwen vanwege de verantwoordelijkheid en de verwachtingen in de relatie.
Dan proberen er nog wat van te maken, zichzelf pushen en negatieve gevoelens wegstoppen, en opeens klapt de hele boel uit elkaar en is het gelijk helemaal foute boel. Dan zit je relatie direct in een crisis. Dat schaadt het vertrouwen enorm.
Je kan daar wel weer uitkomen. Maar er is wel wat beschadigd. Het lijkt me belangrijk dat hij zelf goed uitzoekt wat er met hem gebeurd is. En voor jou dat je hem hiervoor ruimte geeft. En zelf ook ruimte neemt. De tikkende klok, die kan je niet stopzetten. Maar je kan het wel een bepaalde tijdspanne geven waarin jullie beiden de tijd nemen om te reflecteren.
Ik wil niet te veel invullen voor je situatie.
Maar dit soort gedrag van mensen is vaak toch wel veelzeggend, en hardnekkig. Dat boze en negatieve, vergaande uitspraken doen.
In het begin van een relatie speelt dit vaak nog niet, dus dat is niet per se veelzeggend. En je kan het achteraf wel verklaren en goedpraten, onder het mom van stress en verwarring, maar dat is wel een valkuil want het is toch gebeurd, en gezegd, en dat betekent iets.
Spijt het hem, omdat hij weet wat dit allemaal betekent? Erkent hij dat het gevolgen gaat hebben? Of spijt het hem omdat hij niet wil dat er consequenties zijn, wil hij er overheen stappen?
Het gebeurt soms dat iemand diep van binnen moeite heeft met commitment, maar zichzelf daar niet van bewust is. Eerst er vol voor gaan, maar onbewust stress opbouwen vanwege de verantwoordelijkheid en de verwachtingen in de relatie.
Dan proberen er nog wat van te maken, zichzelf pushen en negatieve gevoelens wegstoppen, en opeens klapt de hele boel uit elkaar en is het gelijk helemaal foute boel. Dan zit je relatie direct in een crisis. Dat schaadt het vertrouwen enorm.
Je kan daar wel weer uitkomen. Maar er is wel wat beschadigd. Het lijkt me belangrijk dat hij zelf goed uitzoekt wat er met hem gebeurd is. En voor jou dat je hem hiervoor ruimte geeft. En zelf ook ruimte neemt. De tikkende klok, die kan je niet stopzetten. Maar je kan het wel een bepaalde tijdspanne geven waarin jullie beiden de tijd nemen om te reflecteren.
dinsdag 24 augustus 2021 om 12:49
Typisch. Hij wil over zijn eigen gedrag heenstappen en kijkt niet met echte empathie naar jou (gaat misschien zelfs zeggen dat je zeurt). Hij wil van het gedoe af zijn en gewoon dóór. Als je niet oppast, ga je je daaraan aanpassen (hij heeft het al zo moeilijk). Wil niet te veel invullen, maar verloopt wel volgens specifiek patroon.Flamingo schreef: ↑24-08-2021 11:40Wat ik me afvraag, zijn er meer mannen die zo’n moeite hebben met ruzies uitpraten? Hij wil graag wat focussen op positiviteit omdat het al zo heftig was, maar dat gaat natuurlijk niet zomaar.
Hij zegt dat het hem spijt, dat het niet meer voor zal komen enz, maar ik wil weten waar het vandaan komt.
dinsdag 24 augustus 2021 om 12:51
Je zegt dat je geen patroon ziet bij hem, maar je hebt al heel veel rode vlaggen gemist denk ik.
Zoals bijvoorbeeld ook weer zijn laatste reactie:
“Het zal nooit meer gebeuren”. Dat is geen realistische kijk van hem op met emoties en boosheid omgaan. Het geeft weinig blijk van introspectie.
De kans is groot dat het eigenlijk allemaal aan jou ligt dat hij zo boos werd.
Zoals bijvoorbeeld ook weer zijn laatste reactie:
“Het zal nooit meer gebeuren”. Dat is geen realistische kijk van hem op met emoties en boosheid omgaan. Het geeft weinig blijk van introspectie.
De kans is groot dat het eigenlijk allemaal aan jou ligt dat hij zo boos werd.
.
dinsdag 24 augustus 2021 om 20:09
Mijn broer vermoedt dat hij zo met zichzelf in de knoop zit momenteel dat ie niet weet waar hij over moet praten. Helaas is ie ook nog een ontzettende binnenvetter en heeft hij denk ik ook nog wat te verwerken vanwege afwezige vader en stiefvader (lang heftig verhaal). Maar als hij niet met zijn issues wil dealen, en iedereen lomp van zich afduwt, dan moet ik hem laten gaan. Dat weet ik.
Mijn broer gaat nog, lief als hij is, voorstellen eens met hem te praten over zijn eigen relatie met zijn vader, het missen van een voorbeeld enz. Volgens hem ziet hij heel veel mannen van zijn leeftijd daarmee worstelen.
Ik voel me in ieder geval niet zo verloren meer momenteel. Ik heb in ieder geval alles gegeven wat ik heb.
Mijn broer gaat nog, lief als hij is, voorstellen eens met hem te praten over zijn eigen relatie met zijn vader, het missen van een voorbeeld enz. Volgens hem ziet hij heel veel mannen van zijn leeftijd daarmee worstelen.
Ik voel me in ieder geval niet zo verloren meer momenteel. Ik heb in ieder geval alles gegeven wat ik heb.
dinsdag 24 augustus 2021 om 20:14
Wanneer je 40 bent dan heb je toch wel een hoop tijd gehad om het verleden een plek te geven, wanneer je dan nog niet weet wat je wil van het leven.
Sommige mensen zijn gewoon zo: altijd in twijfel, vaak een onveilig gevoel en nooit helemaal happy of tevreden.
Hij is in heel veel aspecten van zijn leven de weg kwijt: verleden, ontheemd in vreemd land, familie, werk en in zijn relatie.
Hij is zelf de enige gemene deler in al die problemen. Het kan niet altijd aan een ander en/of de externe omstandigheden liggen. Op een dag zal hij verantwoordelijkheid moeten nemen voor zijn eigen gedrag en keuzes.
Sommige mensen zijn gewoon zo: altijd in twijfel, vaak een onveilig gevoel en nooit helemaal happy of tevreden.
Hij is in heel veel aspecten van zijn leven de weg kwijt: verleden, ontheemd in vreemd land, familie, werk en in zijn relatie.
Hij is zelf de enige gemene deler in al die problemen. Het kan niet altijd aan een ander en/of de externe omstandigheden liggen. Op een dag zal hij verantwoordelijkheid moeten nemen voor zijn eigen gedrag en keuzes.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 24 augustus 2021 om 20:36
dinsdag 24 augustus 2021 om 21:38
Ja dat ben ik wel met je eens. Hoewel er natuurlijk op ieder moment in je leven ineens shit omhoog kan komen. Dat vindt hij ook extra frustrerend; hij voelt zich verloren terwijl hij al veertig is. Maar hij is inderdaad zelf verantwoordelijk voor zijn keuzes.viva-amber schreef: ↑24-08-2021 20:14Wanneer je 40 bent dan heb je toch wel een hoop tijd gehad om het verleden een plek te geven, wanneer je dan nog niet weet wat je wil van het leven.
Sommige mensen zijn gewoon zo: altijd in twijfel, vaak een onveilig gevoel en nooit helemaal happy of tevreden.
Hij is in heel veel aspecten van zijn leven de weg kwijt: verleden, ontheemd in vreemd land, familie, werk en in zijn relatie.
Hij is zelf de enige gemene deler in al die problemen. Het kan niet altijd aan een ander en/of de externe omstandigheden liggen. Op een dag zal hij verantwoordelijkheid moeten nemen voor zijn eigen gedrag en keuzes.
Nu ik zoveel mensen om me heen heb die me steunen, vind ik het eigenlijk ontzettend zielig voor hem dat hij dat niet heeft. Maar mezelf daarmee kwellen is ook niet goed.
dinsdag 24 augustus 2021 om 21:40
Ow please.Flamingo schreef: ↑24-08-2021 20:09Mijn broer vermoedt dat hij zo met zichzelf in de knoop zit momenteel dat ie niet weet waar hij over moet praten. Helaas is ie ook nog een ontzettende binnenvetter en heeft hij denk ik ook nog wat te verwerken vanwege afwezige vader en stiefvader (lang heftig verhaal). Maar als hij niet met zijn issues wil dealen, en iedereen lomp van zich afduwt, dan moet ik hem laten gaan. Dat weet ik.
Mijn broer gaat nog, lief als hij is, voorstellen eens met hem te praten over zijn eigen relatie met zijn vader, het missen van een voorbeeld enz. Volgens hem ziet hij heel veel mannen van zijn leeftijd daarmee worstelen.
Ik voel me in ieder geval niet zo verloren meer momenteel. Ik heb in ieder geval alles gegeven wat ik heb.
dinsdag 24 augustus 2021 om 21:41
En terug verhuizen, samen met jou?Flamingo schreef: ↑24-08-2021 21:38Ja dat ben ik wel met je eens. Hoewel er natuurlijk op ieder moment in je leven ineens shit omhoog kan komen. Dat vindt hij ook extra frustrerend; hij voelt zich verloren terwijl hij al veertig is. Maar hij is inderdaad zelf verantwoordelijk voor zijn keuzes.
Nu ik zoveel mensen om me heen heb die me steunen, vind ik het eigenlijk ontzettend zielig voor hem dat hij dat niet heeft. Maar mezelf daarmee kwellen is ook niet goed.
dinsdag 24 augustus 2021 om 21:42
Denk je werkelijk dat hij niet met jou, maar wel met je broer wil praten?Flamingo schreef: ↑24-08-2021 20:09Mijn broer vermoedt dat hij zo met zichzelf in de knoop zit momenteel dat ie niet weet waar hij over moet praten. Helaas is ie ook nog een ontzettende binnenvetter en heeft hij denk ik ook nog wat te verwerken vanwege afwezige vader en stiefvader (lang heftig verhaal). Maar als hij niet met zijn issues wil dealen, en iedereen lomp van zich afduwt, dan moet ik hem laten gaan. Dat weet ik.
Mijn broer gaat nog, lief als hij is, voorstellen eens met hem te praten over zijn eigen relatie met zijn vader, het missen van een voorbeeld enz. Volgens hem ziet hij heel veel mannen van zijn leeftijd daarmee worstelen.
Ik voel me in ieder geval niet zo verloren meer momenteel. Ik heb in ieder geval alles gegeven wat ik heb.
dinsdag 24 augustus 2021 om 21:46
What????????Flamingo schreef: ↑24-08-2021 20:09Mijn broer vermoedt dat hij zo met zichzelf in de knoop zit momenteel dat ie niet weet waar hij over moet praten. Helaas is ie ook nog een ontzettende binnenvetter en heeft hij denk ik ook nog wat te verwerken vanwege afwezige vader en stiefvader (lang heftig verhaal). Maar als hij niet met zijn issues wil dealen, en iedereen lomp van zich afduwt, dan moet ik hem laten gaan. Dat weet ik.
Mijn broer gaat nog, lief als hij is, voorstellen eens met hem te praten over zijn eigen relatie met zijn vader, het missen van een voorbeeld enz. Volgens hem ziet hij heel veel mannen van zijn leeftijd daarmee worstelen.
Ik voel me in ieder geval niet zo verloren meer momenteel. Ik heb in ieder geval alles gegeven wat ik heb.
Iedere dag is gehaktdag
dinsdag 24 augustus 2021 om 21:49
Maar lieve meid, dat is toch niet jouw verantwoordelijkheid? Die man is veertig, als hij een therapeut nodig heeft dan kan hij die inhuren. Als hij een vriend mist dan moet hij leren hoe hij nieuwe contacten moet leggen.
Iedere dag is gehaktdag
dinsdag 24 augustus 2021 om 22:11
Geef die jongen wat ruimte. Hij zit er duidelijk doorheen en to blijft maar trekken en duwen. Niet gek dat het escaleert.
Ze wil hem ruimte geven maar... ze wil hem steunen maar... na alles volgt een maar en draait het om to. Daar bovenop nog alle diagnoses van to. Hij heeft issues met... en met... Hij moet praten. Met haar. En anders met haar broer. Of met wie dan ook.
Ik krijg het heel benauwd van to.
Ze wil hem ruimte geven maar... ze wil hem steunen maar... na alles volgt een maar en draait het om to. Daar bovenop nog alle diagnoses van to. Hij heeft issues met... en met... Hij moet praten. Met haar. En anders met haar broer. Of met wie dan ook.
Ik krijg het heel benauwd van to.
dinsdag 24 augustus 2021 om 22:27
Nee dat weet ik ook wel, natuurlijk is dat niet mijn verantwoordelijkheid. ik vind het gewoon alleen een naar idee dat hij hier alleen is zonder een familie- en vriendenkring zoals ik die heb.
dinsdag 24 augustus 2021 om 22:33
Ik denk dat je het goed bedoelt, maar ik denk niet dat jouw broer daar de aangewezen persoon voor is.
dinsdag 24 augustus 2021 om 22:51
Grappig, jij leest heel andere dingen dan ik. Zo kun je het ook bekijken.Victory2015 schreef: ↑24-08-2021 22:11Geef die jongen wat ruimte. Hij zit er duidelijk doorheen en to blijft maar trekken en duwen. Niet gek dat het escaleert.
Ze wil hem ruimte geven maar... ze wil hem steunen maar... na alles volgt een maar en draait het om to. Daar bovenop nog alle diagnoses van to. Hij heeft issues met... en met... Hij moet praten. Met haar. En anders met haar broer. Of met wie dan ook.
Ik krijg het heel benauwd van to.
dinsdag 24 augustus 2021 om 22:52
Jongen?Victory2015 schreef: ↑24-08-2021 22:11Geef die jongen wat ruimte. Hij zit er duidelijk doorheen en to blijft maar trekken en duwen. Niet gek dat het escaleert.
Ze wil hem ruimte geven maar... ze wil hem steunen maar... na alles volgt een maar en draait het om to. Daar bovenop nog alle diagnoses van to. Hij heeft issues met... en met... Hij moet praten. Met haar. En anders met haar broer. Of met wie dan ook.
Ik krijg het heel benauwd van to.
