Relaties
alle pijlers
Vriend twijfelt alweer, moet ik dan zelf wel met hem verder?
zaterdag 1 september 2007 om 10:39
(Het vervolg op "samenwoonplannen, maar vriend zoekt eigen app.)
Het verhaal;
Vriend en ik zijn bijna twee jaar samen, nadat we jaren geleden ook al 2 x heel kortstondig samen waren. In januari maakte mijn vriend het uit, na maanden van twijfels. Over zijn gevoel voor mij, maar hij liep toentertijd ook tegen erg veel privéproblemen op. Ik was helemaal kapot en geloofde ook niet dat het onze relatie was die totaal niet goed zat. Na 6 weken hele moeilijke weken voor beide (wel contact, geen contact, enz.) kwam mijn vriend erachter dat hij de verkeerde keuze had gemaakt. We zijn opnieuw begonnen en maakten allebei de bewuste keuze om voor elkaar te gaan.
Vanaf dat moment liep onze relatie prima. Soms wel eens ruzie natuurlijk, maar daar komen we altijd uit. Omdat mijn vriend richting afstuderen gaat, begonnen we vaker op de toekomst in te gaan. We maakten vage plannen om voor langere tijd in het buitenland te gaan wonen en besloten, mede omdat hij zijn huis uit moet, dat hij bij mij in zou trekken. Ook waren we bezig met een vakantie boeken.
Afgelopen donderdag hadden we een gesprek, omdat hij twijfelde of het bij mij komen wonen wel een goede stap zou zijn. Hij wilde liever eerst iets voor zichzelf hebben (woont nu met huisgenoten). Maar al snel bleek het gesprek niet meer te gaan over samenwonen, maar over onze relatie, of we wel samen verder gingen... Hij heeft opnieuw twijfels...
Hij zegt dat hij 'iets' mist (maar weet niet wat), dat hij soms twijfelt (dat dit weer overgaat, maar soms ook terugkomt, waarom en wanneer weet hij niet) en dat hij bij mij meer overtuiging ziet dan bij zichzelf.
We hebben afgesproken dat hij komende week op zoek gaat naar antwoorden, want hoe kan hij dat 'iets' wat hij mist gaan zoeken, zonder dat hij weet wat het is? Hoe kan hij met zijn twijfels omgaan, zonder dat hij weet waar deze vandaan komen en in hoeverre ze echt meespelen in onze relatie.
Ik heb hem duidelijk gezegd dat als hij met mij verder zou willen, hij een duidelijk antwoord moet kunnen geven op deze vragen, omdat ik anders zelf met de relatie stop. Omdat het slopend is om elk jaar/ half jaar weer te horen te krijgen dat vriendlief het niet weet. Om steeds met die onzekerheid rond te lopen.
Ook als hij niet met mij verder wil, wil ik antwoord op de vragen. Voor ons allebei, anders kunnen we het niet afsluiten en komen we waarschijnlijk weer bij elkaar terug, waarna we na een half jaar weer zo zitten.
Maar soms denk ik dat het sowieso beter is om het uit te maken. Dat hij over mijn grenzen gaat hierin. Wel aan, wel uit, wel aan, wel samenwonen, niet samenwonen, ik word er echt stapelgek van!
Ik geloof echt dat mijn vriend vooral opzoek is naar zichzelf, omdat hij voor belangrijke keuzes staat in zijn leven (samenwonen, gaan werken, evt. kiezen voor het buitenland) en dat het niet in onze relatie ligt.
Maar ik heb er niks aan dat ik dat geloof, mijn vriend moet dat zelf ontdekken...
Ik ben heel bang dat hij ook aan het eind van de week geen antwoorden kan geven op deze vragen... En dan?
Kappen? Of het toch een kans geven? En hoe zet je in vredesnaam een jongen aan de kant met wie jij je leven wil delen? In wie je gelooft?
Het verhaal;
Vriend en ik zijn bijna twee jaar samen, nadat we jaren geleden ook al 2 x heel kortstondig samen waren. In januari maakte mijn vriend het uit, na maanden van twijfels. Over zijn gevoel voor mij, maar hij liep toentertijd ook tegen erg veel privéproblemen op. Ik was helemaal kapot en geloofde ook niet dat het onze relatie was die totaal niet goed zat. Na 6 weken hele moeilijke weken voor beide (wel contact, geen contact, enz.) kwam mijn vriend erachter dat hij de verkeerde keuze had gemaakt. We zijn opnieuw begonnen en maakten allebei de bewuste keuze om voor elkaar te gaan.
Vanaf dat moment liep onze relatie prima. Soms wel eens ruzie natuurlijk, maar daar komen we altijd uit. Omdat mijn vriend richting afstuderen gaat, begonnen we vaker op de toekomst in te gaan. We maakten vage plannen om voor langere tijd in het buitenland te gaan wonen en besloten, mede omdat hij zijn huis uit moet, dat hij bij mij in zou trekken. Ook waren we bezig met een vakantie boeken.
Afgelopen donderdag hadden we een gesprek, omdat hij twijfelde of het bij mij komen wonen wel een goede stap zou zijn. Hij wilde liever eerst iets voor zichzelf hebben (woont nu met huisgenoten). Maar al snel bleek het gesprek niet meer te gaan over samenwonen, maar over onze relatie, of we wel samen verder gingen... Hij heeft opnieuw twijfels...
Hij zegt dat hij 'iets' mist (maar weet niet wat), dat hij soms twijfelt (dat dit weer overgaat, maar soms ook terugkomt, waarom en wanneer weet hij niet) en dat hij bij mij meer overtuiging ziet dan bij zichzelf.
We hebben afgesproken dat hij komende week op zoek gaat naar antwoorden, want hoe kan hij dat 'iets' wat hij mist gaan zoeken, zonder dat hij weet wat het is? Hoe kan hij met zijn twijfels omgaan, zonder dat hij weet waar deze vandaan komen en in hoeverre ze echt meespelen in onze relatie.
Ik heb hem duidelijk gezegd dat als hij met mij verder zou willen, hij een duidelijk antwoord moet kunnen geven op deze vragen, omdat ik anders zelf met de relatie stop. Omdat het slopend is om elk jaar/ half jaar weer te horen te krijgen dat vriendlief het niet weet. Om steeds met die onzekerheid rond te lopen.
Ook als hij niet met mij verder wil, wil ik antwoord op de vragen. Voor ons allebei, anders kunnen we het niet afsluiten en komen we waarschijnlijk weer bij elkaar terug, waarna we na een half jaar weer zo zitten.
Maar soms denk ik dat het sowieso beter is om het uit te maken. Dat hij over mijn grenzen gaat hierin. Wel aan, wel uit, wel aan, wel samenwonen, niet samenwonen, ik word er echt stapelgek van!
Ik geloof echt dat mijn vriend vooral opzoek is naar zichzelf, omdat hij voor belangrijke keuzes staat in zijn leven (samenwonen, gaan werken, evt. kiezen voor het buitenland) en dat het niet in onze relatie ligt.
Maar ik heb er niks aan dat ik dat geloof, mijn vriend moet dat zelf ontdekken...
Ik ben heel bang dat hij ook aan het eind van de week geen antwoorden kan geven op deze vragen... En dan?
Kappen? Of het toch een kans geven? En hoe zet je in vredesnaam een jongen aan de kant met wie jij je leven wil delen? In wie je gelooft?
zaterdag 1 september 2007 om 10:59
Hi Halvemaan,
Ik heb je andere topic ook gelezen, maar daar niet gereageerd omdat er al genoeg goede reakties zijn gekomen.
Als je nu je eigen samenvatting nog eens leest vind je dan niet dat je heel erg veel voor hem invult, en dan met name de projectie van je eigen gevoelens op zijn twijfels?
Duidelijk is dat jullie relatie geen prioriteit voor hem heeft. Niet qua samenwonen, maar ook niet qua gevoel naar jou toe. Jullie relatie heeft al de nodige ups en downs gekend en daar kán een relatie sterker van worden, maar dat lijkt in dit geval niet op te gaan. In plaats van hechter wordt de relatie alleen maar losser en onzekerder.
Natuurlijk kunnen externe omstandigheden een wissel trekken op je relatie, maar als dat elke keer resulteert in twijfels juist óver die relatie dan wordt deze dus niet gezien als veilig rustpunt.
Toen mijn man en ik elkaar in april 2005 leerden kennen wisten we al na een maand dat we samen verder wilden en ook wilden samenwonen. Dat hadden we binnen 3 maanden gerealiseerd en nooit is er enig moment van twijfel geweest over die stap, ook niet achteraf. We hebben een fijne hechte relatie en zijn 3 maanden geleden getrouwd. Je kiest uit volle overtuiging voor elkaar of je doet het niet en houdt het vrijblijvend.
Inmiddels is ook jóuw volle overtuiging verdwenen en twijfel je aan de kwaliteit van deze relatie. En terecht. Want je zult steeds meer op je hoede zijn of hij niet wéér gaat twijfelen ..........
Ik wens je wijsheid in deze, maar kies in ieder geval voor jezelf en probeer niet zijn vangnet te zijn, want dat kun je alleen maar zijn binnen een sterke relatie waarin je om en om op elkaar leunt. Nu komt het elke keer op jóuw schouders neer.
Marion
Ik heb je andere topic ook gelezen, maar daar niet gereageerd omdat er al genoeg goede reakties zijn gekomen.
Als je nu je eigen samenvatting nog eens leest vind je dan niet dat je heel erg veel voor hem invult, en dan met name de projectie van je eigen gevoelens op zijn twijfels?
Duidelijk is dat jullie relatie geen prioriteit voor hem heeft. Niet qua samenwonen, maar ook niet qua gevoel naar jou toe. Jullie relatie heeft al de nodige ups en downs gekend en daar kán een relatie sterker van worden, maar dat lijkt in dit geval niet op te gaan. In plaats van hechter wordt de relatie alleen maar losser en onzekerder.
Natuurlijk kunnen externe omstandigheden een wissel trekken op je relatie, maar als dat elke keer resulteert in twijfels juist óver die relatie dan wordt deze dus niet gezien als veilig rustpunt.
Toen mijn man en ik elkaar in april 2005 leerden kennen wisten we al na een maand dat we samen verder wilden en ook wilden samenwonen. Dat hadden we binnen 3 maanden gerealiseerd en nooit is er enig moment van twijfel geweest over die stap, ook niet achteraf. We hebben een fijne hechte relatie en zijn 3 maanden geleden getrouwd. Je kiest uit volle overtuiging voor elkaar of je doet het niet en houdt het vrijblijvend.
Inmiddels is ook jóuw volle overtuiging verdwenen en twijfel je aan de kwaliteit van deze relatie. En terecht. Want je zult steeds meer op je hoede zijn of hij niet wéér gaat twijfelen ..........
Ik wens je wijsheid in deze, maar kies in ieder geval voor jezelf en probeer niet zijn vangnet te zijn, want dat kun je alleen maar zijn binnen een sterke relatie waarin je om en om op elkaar leunt. Nu komt het elke keer op jóuw schouders neer.
Marion
zaterdag 1 september 2007 om 12:33
Hmm, aansluitend op wat ik op je andere topic al heb geopperd, zal ik me er nog eens aan wagen;
Ik heb er hier al vaker topics over gezien en het bevreemd me altijd: als iemand aangeeft te twijfelen de ander duidelijkheid vraagt. Nogal vreemd, duidelijkheid hebben is toch de essentie van twijfelen........ vrij zinloos en waarschijnlijk erg contraproductief.
Verder valt het me op dat ik niets lees over "houden van". Je zegt dat je leven met hem wilt delen en in hem gelooft.
Ik denk (nog steeds) dat er aan openheid, communicatie en vertrouwen iets ontbreekt. En dat jullie minstens last hebben van het zg "faseverschil". Jij wilt, nu hij alstudeert en aan het "volwassen leven" kan beginnen, je ws het liefst settelen in een overzichtelijke relatie, waarbij je veel behoefte hebt aan vastigheid en duidelijkheid; Je wilt voordurend een nieuw anker uitgooien, maar hij kan of wil de ketting niet vastmaken. Dat kan natuurlijk liggen aan een gebrek aan liefde en daardoor zn twijfels, het kan zn twijfelende aard zijn.
Misschien heeft hij juist het gevoel dat nu hij afgestudeerd is de werld aan zn voeten ligt, zn speeltuin kan worden met allerlei boeiende opties en kansen. En dan settelen als de "verkeerde kant uit" voelt,
Maar als hij zich voldoende vrij voelde om zich uit te spreken tegen jou, had hij (om maar bij het app.voorbeeld te blijven) al veel eerder tegen jou kunnen zeggen dat hij bij nader inzien niet zeker wist of het wel zo'n goed idee was om al te gaan samenwonen, omdat het (b.v.) wel boeiend leek om eerst een poosje alleen te wonen, een baan te zoeken en dan gaandeweg uit te vogelen hoe het "volwassen" leven eruit ziet. Maar ik vermoed dat hij ook dan met een teleurgesteld/gekwetste reactie van jouw kant te maken had gekregen.
Zo zover weer de hersenspinsel van mijn zijde.
Meer praktisch: duidelijkheid moet je dus nu niet van hem verwachten. Ik zou in deze situatie beslist niet gaan samenwonen; ik denk zelfs dat dat nu jòùw besluit moet zijn, ongeacht of hij zich nog bedenkt. Ik zou de relatie niet verbreken (want daar sta je zelf op dit moment niet achter). Ga voorlopig latten, (spreek b.v. met jezelf een jaartje af) dan zie je vanzelf wel hoe het zich ontwikkeld. Je kunt de relatie over een maand, een jaar ook nog wel verbreken. Zo geef je jezelf ook wat ruimte om duidelijkheid te krijgen. Want jij twijfelt op dit moment ook zwaar en kunt jezelf ook geen duidelijkheid verschaffen.
Ik heb er hier al vaker topics over gezien en het bevreemd me altijd: als iemand aangeeft te twijfelen de ander duidelijkheid vraagt. Nogal vreemd, duidelijkheid hebben is toch de essentie van twijfelen........ vrij zinloos en waarschijnlijk erg contraproductief.
Verder valt het me op dat ik niets lees over "houden van". Je zegt dat je leven met hem wilt delen en in hem gelooft.
Ik denk (nog steeds) dat er aan openheid, communicatie en vertrouwen iets ontbreekt. En dat jullie minstens last hebben van het zg "faseverschil". Jij wilt, nu hij alstudeert en aan het "volwassen leven" kan beginnen, je ws het liefst settelen in een overzichtelijke relatie, waarbij je veel behoefte hebt aan vastigheid en duidelijkheid; Je wilt voordurend een nieuw anker uitgooien, maar hij kan of wil de ketting niet vastmaken. Dat kan natuurlijk liggen aan een gebrek aan liefde en daardoor zn twijfels, het kan zn twijfelende aard zijn.
Misschien heeft hij juist het gevoel dat nu hij afgestudeerd is de werld aan zn voeten ligt, zn speeltuin kan worden met allerlei boeiende opties en kansen. En dan settelen als de "verkeerde kant uit" voelt,
Maar als hij zich voldoende vrij voelde om zich uit te spreken tegen jou, had hij (om maar bij het app.voorbeeld te blijven) al veel eerder tegen jou kunnen zeggen dat hij bij nader inzien niet zeker wist of het wel zo'n goed idee was om al te gaan samenwonen, omdat het (b.v.) wel boeiend leek om eerst een poosje alleen te wonen, een baan te zoeken en dan gaandeweg uit te vogelen hoe het "volwassen" leven eruit ziet. Maar ik vermoed dat hij ook dan met een teleurgesteld/gekwetste reactie van jouw kant te maken had gekregen.
Zo zover weer de hersenspinsel van mijn zijde.
Meer praktisch: duidelijkheid moet je dus nu niet van hem verwachten. Ik zou in deze situatie beslist niet gaan samenwonen; ik denk zelfs dat dat nu jòùw besluit moet zijn, ongeacht of hij zich nog bedenkt. Ik zou de relatie niet verbreken (want daar sta je zelf op dit moment niet achter). Ga voorlopig latten, (spreek b.v. met jezelf een jaartje af) dan zie je vanzelf wel hoe het zich ontwikkeld. Je kunt de relatie over een maand, een jaar ook nog wel verbreken. Zo geef je jezelf ook wat ruimte om duidelijkheid te krijgen. Want jij twijfelt op dit moment ook zwaar en kunt jezelf ook geen duidelijkheid verschaffen.
zaterdag 1 september 2007 om 13:27
Ik sluit me aan bij het hersenspinsel van Mabel!
De vraag is nu wat jij intussen doet. Ik zou me even lekker op mezelf gaan focussen, leuke dingen plannen voor jezelf, misschien de energie steken in iets buiten de relatie.
Als dat niet goed voelt en je NU per sé duidelijkheid wil, ben ik bang dat je het maar beter op kan geven, want duidelijkheid krijg je toch niet van hem voorlopig, en misschien dan alleen van hem om er vanaf te zijn. Hij kan namelijk niks 'beloven'. En dan zit je over een half jaar weer in dat schuitje.
De vraag is nu wat jij intussen doet. Ik zou me even lekker op mezelf gaan focussen, leuke dingen plannen voor jezelf, misschien de energie steken in iets buiten de relatie.
Als dat niet goed voelt en je NU per sé duidelijkheid wil, ben ik bang dat je het maar beter op kan geven, want duidelijkheid krijg je toch niet van hem voorlopig, en misschien dan alleen van hem om er vanaf te zijn. Hij kan namelijk niks 'beloven'. En dan zit je over een half jaar weer in dat schuitje.
zaterdag 1 september 2007 om 14:13
Ik denk dat jij de enige bent die duidelijkheid kunt krijgen. Hij twijfelt al een lange tijd, en dat is voor jou natuurlijk killing. Het is de vraag of die twijfels ooit zullen verdwijnen. Hoelang kun jij deze situatie nog aan? Als hij geen beslissing kan of durft te nemen zul jij het moeten doen, hoe moeilijk ook.
Pfffff, relaties... heb precies in jouw situatie gezeten, alleen bij mij waren de rollen omgedraaid. Ik had twijfels, en die kwamen steeds terug. Hij heeft mij alle ruimte en tijd gegeven, maar het mocht niet baten. Uiteindelijk heb ik het uitgemaakt, hoe moeilijk dat ook was. Maar ik moest het wel doen, want hij kon het gewoon niet aangezien hij 100% achter de relatie stond.
sterkte!
Pfffff, relaties... heb precies in jouw situatie gezeten, alleen bij mij waren de rollen omgedraaid. Ik had twijfels, en die kwamen steeds terug. Hij heeft mij alle ruimte en tijd gegeven, maar het mocht niet baten. Uiteindelijk heb ik het uitgemaakt, hoe moeilijk dat ook was. Maar ik moest het wel doen, want hij kon het gewoon niet aangezien hij 100% achter de relatie stond.
sterkte!
zaterdag 1 september 2007 om 14:57
Ik ben heel bang dat hij ook aan het eind van de week geen antwoorden kan geven op deze vragen... En dan?
Kappen? Of het toch een kans geven? En hoe zet je in vredesnaam een jongen aan de kant met wie jij je leven wil delen? In wie je gelooft?~[/quote]
Hoi hoi,
Het eerste wat mij te binnen schiet is: stel je niet afhankelijk op van zijn beslissing!
Ik denk, welke dat ook is, voor jou uberhaupt niet fijn zal zijn.
Kijk wat JIJ wilt en GEEF dit aan en blijf daarbij, laat hem niet continue over jouw grenzen heen gaan.
Ik krijg het idee dat hij met vanalles te dealen heeft en dit hem in beslag neemt en daarom zich egocentrisch hierin gedraagt: hij is met zichzelf bezig en ziet jouw hierin niet. Dit zal hem ook niet lukken denk ik.
Ook vraag ik me af waar je in gelooft. Open je ogen en ZIE wat er daadwerkelijk is: en dat is een vent die twijfelt, niet weet wat hij met de relatie wil / kan..... Dit is wat NU is... en misschien waar je in gelooft een illusie is. Er zal heus een fijn deel zijn, maar de het verleden staat bol van andere signalen. Doe daar je voordeel mee. En kies voor jezelf.
Ik denk dat jullie zo nog wel kunnen doormodderen, totdat jullie echt gaan zien wat het is of niet is...
Dan pas kunnen jullie het afsluiten (tja, ik geloof nl. niet in herstarten van relaties, aangezien ik hier ook altijd een handje van heb gehad... over =over.... Klaar... : nou ja, tot je er dus iets van geleerd hebt, denk ik)
Sterkte en succes..
En ga ondekken wat goed voor jou is...
Nadja
Kappen? Of het toch een kans geven? En hoe zet je in vredesnaam een jongen aan de kant met wie jij je leven wil delen? In wie je gelooft?~[/quote]
Hoi hoi,
Het eerste wat mij te binnen schiet is: stel je niet afhankelijk op van zijn beslissing!
Ik denk, welke dat ook is, voor jou uberhaupt niet fijn zal zijn.
Kijk wat JIJ wilt en GEEF dit aan en blijf daarbij, laat hem niet continue over jouw grenzen heen gaan.
Ik krijg het idee dat hij met vanalles te dealen heeft en dit hem in beslag neemt en daarom zich egocentrisch hierin gedraagt: hij is met zichzelf bezig en ziet jouw hierin niet. Dit zal hem ook niet lukken denk ik.
Ook vraag ik me af waar je in gelooft. Open je ogen en ZIE wat er daadwerkelijk is: en dat is een vent die twijfelt, niet weet wat hij met de relatie wil / kan..... Dit is wat NU is... en misschien waar je in gelooft een illusie is. Er zal heus een fijn deel zijn, maar de het verleden staat bol van andere signalen. Doe daar je voordeel mee. En kies voor jezelf.
Ik denk dat jullie zo nog wel kunnen doormodderen, totdat jullie echt gaan zien wat het is of niet is...
Dan pas kunnen jullie het afsluiten (tja, ik geloof nl. niet in herstarten van relaties, aangezien ik hier ook altijd een handje van heb gehad... over =over.... Klaar... : nou ja, tot je er dus iets van geleerd hebt, denk ik)
Sterkte en succes..
En ga ondekken wat goed voor jou is...
Nadja
zaterdag 1 september 2007 om 15:02
quote:boebele schreef op 01 september 2007 @ 14:13:
Ik denk dat jij de enige bent die duidelijkheid kunt krijgen. Hij twijfelt al een lange tijd, en dat is voor jou natuurlijk killing. Het is de vraag of die twijfels ooit zullen verdwijnen. Hoelang kun jij deze situatie nog aan? Als hij geen beslissing kan of durft te nemen zul jij het moeten doen, hoe moeilijk ook.
Pfffff, relaties... heb precies in jouw situatie gezeten, alleen bij mij waren de rollen omgedraaid. Ik had twijfels, en die kwamen steeds terug. Hij heeft mij alle ruimte en tijd gegeven, maar het mocht niet baten. Uiteindelijk heb ik het uitgemaakt, hoe moeilijk dat ook was. Maar ik moest het wel doen, want hij kon het gewoon niet aangezien hij 100% achter de relatie stond.
sterkte!Ik denk ook vaak dat in dit soort situaties beide niet kunnengeven wat de ander nodig heeft.
En vooral bij twijfelaars (ik heb in beide kanten ervaring )..
eigenlijk zal de ander juist duidelijk moeten zijn, grenzen aangeven, laten zien wat het met de ander doet, dan voorzichtig de ander de ruimte geven en begrip hebben voor de twijfels...
De ander heeft denk ik juist duidelijkheid nodig, daadkracht en grenzen.
Begrip en ruimte geven is een mooie eigenschap, maar niet bij twijfelaars, die hebben denk ik wat anders nodig. En als dat niet is wat je kan geven... tja... denk dat het dan ongezonde relatie is en blijft...
Ik denk dat jij de enige bent die duidelijkheid kunt krijgen. Hij twijfelt al een lange tijd, en dat is voor jou natuurlijk killing. Het is de vraag of die twijfels ooit zullen verdwijnen. Hoelang kun jij deze situatie nog aan? Als hij geen beslissing kan of durft te nemen zul jij het moeten doen, hoe moeilijk ook.
Pfffff, relaties... heb precies in jouw situatie gezeten, alleen bij mij waren de rollen omgedraaid. Ik had twijfels, en die kwamen steeds terug. Hij heeft mij alle ruimte en tijd gegeven, maar het mocht niet baten. Uiteindelijk heb ik het uitgemaakt, hoe moeilijk dat ook was. Maar ik moest het wel doen, want hij kon het gewoon niet aangezien hij 100% achter de relatie stond.
sterkte!Ik denk ook vaak dat in dit soort situaties beide niet kunnengeven wat de ander nodig heeft.
En vooral bij twijfelaars (ik heb in beide kanten ervaring )..
eigenlijk zal de ander juist duidelijk moeten zijn, grenzen aangeven, laten zien wat het met de ander doet, dan voorzichtig de ander de ruimte geven en begrip hebben voor de twijfels...
De ander heeft denk ik juist duidelijkheid nodig, daadkracht en grenzen.
Begrip en ruimte geven is een mooie eigenschap, maar niet bij twijfelaars, die hebben denk ik wat anders nodig. En als dat niet is wat je kan geven... tja... denk dat het dan ongezonde relatie is en blijft...
zaterdag 1 september 2007 om 18:30
quote:Nadja700 schreef op 01 september 2007 @ 15:02:
[...]
Begrip en ruimte geven is een mooie eigenschap, maar niet bij twijfelaars, die hebben denk ik wat anders nodig. En als dat niet is wat je kan geven... tja... denk dat het dan ongezonde relatie is en blijft...[/b][/fgcolor]
Het is zeker een ongezonde situatie. Ik was er echter wel heel erg bij geholpen, hoewel ik achteraf wel vind dat mijn ex zich heeft weggecijferd (maar dat doet hij sowieso altijd). Hij heeft me alle tijd gegeven om mijn gevoelens op een rijtje te zetten. In werkelijkheid begon ik tijdens de relatie al met afscheid nemen, of met het rouwproces want zo kan je het denk ik wel noemen.
Die tijd en ruimte heeft mij dus niets meer opgeleverd dan het besef dat ik gewoon niet met hem verder wilde.
[...]
Begrip en ruimte geven is een mooie eigenschap, maar niet bij twijfelaars, die hebben denk ik wat anders nodig. En als dat niet is wat je kan geven... tja... denk dat het dan ongezonde relatie is en blijft...[/b][/fgcolor]
Het is zeker een ongezonde situatie. Ik was er echter wel heel erg bij geholpen, hoewel ik achteraf wel vind dat mijn ex zich heeft weggecijferd (maar dat doet hij sowieso altijd). Hij heeft me alle tijd gegeven om mijn gevoelens op een rijtje te zetten. In werkelijkheid begon ik tijdens de relatie al met afscheid nemen, of met het rouwproces want zo kan je het denk ik wel noemen.
Die tijd en ruimte heeft mij dus niets meer opgeleverd dan het besef dat ik gewoon niet met hem verder wilde.
zaterdag 1 september 2007 om 19:38
Dankjewel voor alle reacties en dat jullie zo serieus meedenken.
2ndyouth; ik vul inderdaad dingen voor hem in en intepreteer zijn gevoelens (tenminste, dit probeer ik
) Maar ik ben me er zeker wel van bewust dat dit niet hoeft te kloppen en ik heb ook niet tegen hem gezegd hoe ik erover denk. Hij moet namelijk zelf zijn gevoelens eerlijk gaan intepreteren. En het lijkt me best prettig hoe het tussen jou en je man is gegaan, maar ik denk dat dit in de meeste relaties niet zo werkt en zeker bij ons niet. Als ik zeg dat mijn vriend een twijfelaar is, is dat echt op alle gebieden. Hij heeft bijvoorbeeld eens een maand lopen twijfelen of we op vakantie met mijn auto moesten gaan of er eentje moesten huren... Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt .
Mabel; ik heb inderdaad het begrip 'houden van' niet genoemd, maar ik hou zielsveel van hem! En ik weet ook zeker dat hij van mij houdt. Verder is het zo dat vooral vriendlief heel graag de stap wil zetten naar het 'volwassen' leven, ik vind niet dat ik daar heel veel druk op leg. Wel ben ik meer een planner dan hij en heb meer behoefte aan zekerheid. Ik wil bv dus weten of hij wel óf niet bij mij slaapt in het weekend en het antwoord doet er niet eens zoveel toe. Ik wil weten waar ik aan toe ben en probeer daar mijn eigen grenzen in te bewaken. Ik vind het heel fijn om te lezen dat er inderdaad ook nog heel veel voordelen zitten aan het niet verbreken van mijn relatie (door mijzelf). Dat ik inderdaad niet alleen hem evt. tijd moet gunnen, maar zeker ook mezelf!
...77 (je naam staat buiten beeld), ik heb ook bedacht dat ik me ga focussen op mijzelf, deze week maar ook alvast voor een eventuele toekomst zonder hem. We waren van plan vakantie te boeken en mocht dat niet doorgaan, heb ik al besloten dat ik in mijn eentje op vakantie ga. Heb ik nog nooit gedaan, maar het lijkt me een goed moment! Ook hebben we samen plannen gemaakt om mijn slaapkamer op te knappen (om het meer zijn huis te laten zijn) en ook die ga ik wat dan ook doorzetten. Eventueel iets anders, maar ik ga wel klussen.
Nadja, ik probeer echt mijn eigen grenzen aan te geven en mijn eigen keuzes te maken, maar soms is dat verdomd moeilijk als je echt voor iemand wil gaan. En ik zie dat hij een twijfelaar is. Ik vraag me ook af wat meer zegt: dat we altijd weer bij elkaar terugkomen, of dat we altijd weer uit elkaar gaan... We zullen elkaar denk ik pas kunnen loslaten als voor minimaal één van beide er absolute zekerheid is dat we niet meer verder willen en kunnen gaan.
Zo, dat was een lange reactie... Mijn conclusie is dat het een hele zware week wordt en dat ik mezelf meer tijd moet geven om dingen te beslissen. Mits ik die tijd krijg natuurlijk... Thx.
2ndyouth; ik vul inderdaad dingen voor hem in en intepreteer zijn gevoelens (tenminste, dit probeer ik
) Maar ik ben me er zeker wel van bewust dat dit niet hoeft te kloppen en ik heb ook niet tegen hem gezegd hoe ik erover denk. Hij moet namelijk zelf zijn gevoelens eerlijk gaan intepreteren. En het lijkt me best prettig hoe het tussen jou en je man is gegaan, maar ik denk dat dit in de meeste relaties niet zo werkt en zeker bij ons niet. Als ik zeg dat mijn vriend een twijfelaar is, is dat echt op alle gebieden. Hij heeft bijvoorbeeld eens een maand lopen twijfelen of we op vakantie met mijn auto moesten gaan of er eentje moesten huren... Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt . Mabel; ik heb inderdaad het begrip 'houden van' niet genoemd, maar ik hou zielsveel van hem! En ik weet ook zeker dat hij van mij houdt. Verder is het zo dat vooral vriendlief heel graag de stap wil zetten naar het 'volwassen' leven, ik vind niet dat ik daar heel veel druk op leg. Wel ben ik meer een planner dan hij en heb meer behoefte aan zekerheid. Ik wil bv dus weten of hij wel óf niet bij mij slaapt in het weekend en het antwoord doet er niet eens zoveel toe. Ik wil weten waar ik aan toe ben en probeer daar mijn eigen grenzen in te bewaken. Ik vind het heel fijn om te lezen dat er inderdaad ook nog heel veel voordelen zitten aan het niet verbreken van mijn relatie (door mijzelf). Dat ik inderdaad niet alleen hem evt. tijd moet gunnen, maar zeker ook mezelf!
...77 (je naam staat buiten beeld
), ik heb ook bedacht dat ik me ga focussen op mijzelf, deze week maar ook alvast voor een eventuele toekomst zonder hem. We waren van plan vakantie te boeken en mocht dat niet doorgaan, heb ik al besloten dat ik in mijn eentje op vakantie ga. Heb ik nog nooit gedaan, maar het lijkt me een goed moment! Ook hebben we samen plannen gemaakt om mijn slaapkamer op te knappen (om het meer zijn huis te laten zijn) en ook die ga ik wat dan ook doorzetten. Eventueel iets anders, maar ik ga wel klussen. Nadja, ik probeer echt mijn eigen grenzen aan te geven en mijn eigen keuzes te maken, maar soms is dat verdomd moeilijk als je echt voor iemand wil gaan. En ik zie dat hij een twijfelaar is. Ik vraag me ook af wat meer zegt: dat we altijd weer bij elkaar terugkomen, of dat we altijd weer uit elkaar gaan... We zullen elkaar denk ik pas kunnen loslaten als voor minimaal één van beide er absolute zekerheid is dat we niet meer verder willen en kunnen gaan.
Zo, dat was een lange reactie... Mijn conclusie is dat het een hele zware week wordt en dat ik mezelf meer tijd moet geven om dingen te beslissen. Mits ik die tijd krijg natuurlijk... Thx.
zaterdag 1 september 2007 om 19:56
Ik heb niet alle reacties gelezen, dus misschien is mijn reactie dubbelop (if so: sorry!)
Heb in een soortgelijke situatie gezeten. Ik heb hem toen (veel) ruimte gegeven om uit te zoeken wat hij wilde, maar er meteen bij gezegd dat er een moment zou komen dat ik niet meer kon wachten en een antwoord zou willen. Dit was niet als dreigement bedoeld, maar gewoon omdat ik dat toen zo voelde. Het moment dat ik niet meer tegen de twijfel kon, kwam inderdaad. Toen hebben we een zwaar gesprek gehad en en zijn conclusie was toen dat hij niet met me verder wilde. Dat was hard, maar ik had wel duidelijkheid.
Remember: je hebt geen aan- en uitknop!!
Heb in een soortgelijke situatie gezeten. Ik heb hem toen (veel) ruimte gegeven om uit te zoeken wat hij wilde, maar er meteen bij gezegd dat er een moment zou komen dat ik niet meer kon wachten en een antwoord zou willen. Dit was niet als dreigement bedoeld, maar gewoon omdat ik dat toen zo voelde. Het moment dat ik niet meer tegen de twijfel kon, kwam inderdaad. Toen hebben we een zwaar gesprek gehad en en zijn conclusie was toen dat hij niet met me verder wilde. Dat was hard, maar ik had wel duidelijkheid.
Remember: je hebt geen aan- en uitknop!!
zondag 2 september 2007 om 13:38
Herkenbare situatie dit....Heb ongeveer hetzelfde meegemaakt. Ook een relatie waarin twijfels van zijn kant kwamen. Vaak was het zo dat het weer even goed ging, vervolgens merkte ik aan hem dat hij weer in een 'twijfelfase' kwam. Hierna volgde dan een zwaar gesprek waarin we samen probeerden te achterhalen waar die twijfel bij hem dan vandaan kwam. Uiteindelijk kom je daar toch niet echt uit, maar je laat het rusten. Tot het proces weer van voor af aan begint.
En na een tijdje merkte ik dat je hierdoor geen stabiele relatie opbouwt. Dat je als het ware zit te wachten op het moment dat de twijfel weer toeslaat. Of hopen dat het nu wel allemaal lekker blijft lopen. Want we hadden het ook gewoon echt leuk samen, niks aan de hand verder. Als je weet waar die twijfel vandaan komt dan kun je er aan werken, en kun je vooruit. Maar dat kon bij ons dus niet.
Ik wilde meer duidelijkheid, weten waar ik aan toe was, en het werd me steeds helderder dat ik dat van zijn kant niet kon verwachten. Natuurlijk zat hij daar ook vreselijk mee en wilde hij dat het gewoon allemaal goed liep, maar dat twijfelgevoel bleef. Uiteindelijk heb ik zelf de knoop doorgehakt en heb ik er een punt achter gezet. We zien elkaar nu weer af en toe en het rare is dat het nu wel heel erg relaxed gaat, het 'label' relatie is er vanaf en op de een of andere manier gaan we nu heel ontspannen en open met elkaar om. Vind dit wel heel eng en weet ook niet waar dit toe gaat leiden....En het is ook gewoon zo moeilijk om het vertrouwde los te laten en voor jezelf te kiezen. Ik wens je iig veel succes met je beslissing!
En na een tijdje merkte ik dat je hierdoor geen stabiele relatie opbouwt. Dat je als het ware zit te wachten op het moment dat de twijfel weer toeslaat. Of hopen dat het nu wel allemaal lekker blijft lopen. Want we hadden het ook gewoon echt leuk samen, niks aan de hand verder. Als je weet waar die twijfel vandaan komt dan kun je er aan werken, en kun je vooruit. Maar dat kon bij ons dus niet.
Ik wilde meer duidelijkheid, weten waar ik aan toe was, en het werd me steeds helderder dat ik dat van zijn kant niet kon verwachten. Natuurlijk zat hij daar ook vreselijk mee en wilde hij dat het gewoon allemaal goed liep, maar dat twijfelgevoel bleef. Uiteindelijk heb ik zelf de knoop doorgehakt en heb ik er een punt achter gezet. We zien elkaar nu weer af en toe en het rare is dat het nu wel heel erg relaxed gaat, het 'label' relatie is er vanaf en op de een of andere manier gaan we nu heel ontspannen en open met elkaar om. Vind dit wel heel eng en weet ook niet waar dit toe gaat leiden....En het is ook gewoon zo moeilijk om het vertrouwde los te laten en voor jezelf te kiezen. Ik wens je iig veel succes met je beslissing!
dinsdag 4 september 2007 om 10:57
Hey Martje, daarom vinden wij het inderdaad ook zo belangrijk om te weten waar die twijfel vandaan komt, zodat je echt een keuze kan maken of je wel of niet met elkaar verder gaat en dat we weten waar we aan kunnen werken... Ik ben ook heel bang dat hij de antwoorden niet vindt... En ik vind ook dat ik dan zelf de knoop moet doorhakken... Maar ik weet ook dat ik nog nooit zoiets moeilijks heb gedaan in mijn leven. Hoe dump je iemand met wie je de rest van je leven wil samenzijn? En terwijl je niet weet of dat uiteindelijk toch nog lukt als jij niet degene bent die de knoop doorhakt...
Ik ben gisteren bijna heel de dag bij hem geweest, ik wilde hem perse nog even in een 'leuke' situatie zien, waarin we konden knuffelen, gewoon kletsen, gewoon even samenzijn. Dat is ook goed gelukt, hij vond het fijn dat ik er was en we hebben van elkaar genoten... We hebben het nergens over gehad, maar ik merk toch dat ik heel erg op zoek ben naar signalen. Maarja ik kon dus niks vinden wat me meer duidelijkheid zou geven... Wat natuurlijk ook logisch is.
De vorige keren dat hij zo twijfelde krabbelde hij altijd direct weer terug, totdat hij ineens de knoop doorhakte. Dit keer niet... Ik heb hem deze keer gezegd dat ik deze keer de volgende dag geen 'spijt-smsje' wilde hebben. En dan vraag ik me nu natuurlijk af, heeft hij zich daaraan gehouden? Of is hij er stiekem al uit?
Ik weet in ieder geval dat hij waarschijnlijk vanavond en donderdag gaat praten met mensen die dicht om hem heen staan om antwoorden te vinden op zijn vragen. Ik heb hem de 'vorige keer' verweten dat hij niet voor ons wilde vechten... Maar ik weet niet of hij middels deze gesprekken nog vecht voor ons, of alleen voor zichzelf (beide is trouwens zijn goed recht...).
Pfff als ik bezig ben dan gaat het wel, maar nu ligt de dag als iets verschrikkelijks voor me... Ik weet dat ik hem tijd moet geven, maar ik zou hem nu zo graag aan zijn oren willen trekken voor een antwoord!!! Ik word echt stapelgek van die onduidelijkheid!
Ik ben gisteren bijna heel de dag bij hem geweest, ik wilde hem perse nog even in een 'leuke' situatie zien, waarin we konden knuffelen, gewoon kletsen, gewoon even samenzijn. Dat is ook goed gelukt, hij vond het fijn dat ik er was en we hebben van elkaar genoten... We hebben het nergens over gehad, maar ik merk toch dat ik heel erg op zoek ben naar signalen. Maarja ik kon dus niks vinden wat me meer duidelijkheid zou geven... Wat natuurlijk ook logisch is.
De vorige keren dat hij zo twijfelde krabbelde hij altijd direct weer terug, totdat hij ineens de knoop doorhakte. Dit keer niet... Ik heb hem deze keer gezegd dat ik deze keer de volgende dag geen 'spijt-smsje' wilde hebben. En dan vraag ik me nu natuurlijk af, heeft hij zich daaraan gehouden? Of is hij er stiekem al uit?
Ik weet in ieder geval dat hij waarschijnlijk vanavond en donderdag gaat praten met mensen die dicht om hem heen staan om antwoorden te vinden op zijn vragen. Ik heb hem de 'vorige keer' verweten dat hij niet voor ons wilde vechten... Maar ik weet niet of hij middels deze gesprekken nog vecht voor ons, of alleen voor zichzelf (beide is trouwens zijn goed recht...).
Pfff als ik bezig ben dan gaat het wel, maar nu ligt de dag als iets verschrikkelijks voor me... Ik weet dat ik hem tijd moet geven, maar ik zou hem nu zo graag aan zijn oren willen trekken voor een antwoord!!! Ik word echt stapelgek van die onduidelijkheid!
dinsdag 4 september 2007 om 11:05
Duidelijk is dat jullie relatie geen prioriteit voor hem heeft. Niet qua samenwonen, maar ook niet qua gevoel naar jou toe. Jullie relatie heeft al de nodige ups en downs gekend en daar kán een relatie sterker van worden, maar dat lijkt in dit geval niet op te gaan. In plaats van hechter wordt de relatie alleen maar losser en onzekerder.
Natuurlijk kunnen externe omstandigheden een wissel trekken op je relatie, maar als dat elke keer resulteert in twijfels juist óver die relatie dan wordt deze dus niet gezien als veilig rustpunt.
Het gekke is dat we beide vinden dat onze relatie, nadat het uit is geweest, wél sterker is geworden. Door de jaren heen hadden we al een hele sterke band en die is ook alleen maar sterker geworden.
En het is inderdaad dat voor mijn gevoel de externe omstandigheden meespelen in twijfels over onze relatie, maar dat hij zelf juist aangeeft zich heel erg veilig te voelen. Hij heeft bvb bijna constant buikpijn door externe stress, wat er alleen niet is wanneer hij samen met mij bvb op vakantie is of even weg van al die externe omstandigheden. Ik merk dan ook aan hem dat hij veel meer zichzelf is, heel erg tot rust komt en zich super verliefd en lief naar mij gedraagt... Daarom is het voor mij ook zo onbegrijpelijk dat hij juist de momenten waarop hij nog wel gelukkig is, zou willen wegdoen...
Natuurlijk kunnen externe omstandigheden een wissel trekken op je relatie, maar als dat elke keer resulteert in twijfels juist óver die relatie dan wordt deze dus niet gezien als veilig rustpunt.
Het gekke is dat we beide vinden dat onze relatie, nadat het uit is geweest, wél sterker is geworden. Door de jaren heen hadden we al een hele sterke band en die is ook alleen maar sterker geworden.
En het is inderdaad dat voor mijn gevoel de externe omstandigheden meespelen in twijfels over onze relatie, maar dat hij zelf juist aangeeft zich heel erg veilig te voelen. Hij heeft bvb bijna constant buikpijn door externe stress, wat er alleen niet is wanneer hij samen met mij bvb op vakantie is of even weg van al die externe omstandigheden. Ik merk dan ook aan hem dat hij veel meer zichzelf is, heel erg tot rust komt en zich super verliefd en lief naar mij gedraagt... Daarom is het voor mij ook zo onbegrijpelijk dat hij juist de momenten waarop hij nog wel gelukkig is, zou willen wegdoen...
dinsdag 4 september 2007 om 14:31
Halvemaan, ik snap dat je nu duidelijkheid zou willen hebben, maar zo werkt het natuurlijk niet.
Je hebt het geforceerd dat hij er met een week uit moet zijn, maar als je met zulke sterke twijfels zit kan dat proces wel eens veel langer duren.
Je schrijft over buikpijn vanwege stress, en dat hij daar geen last van heeft als hij even weg is uit de stressvolle omgeving en koppelt daar gelijk de conclusie aan dat dat komt vanwege jouw gezelschap. Ik waag dat te betwijfelen....... ik denk eerder dat het gewoon komt door de afstand die hij dan heeft t.o.v. die omgeving. Immers : als JIJ dat veilige rustpunt bent zou je dat ook hier zijn en zou hij niet dat gevoel hebben dat hij iets in zijn leven mist en jullie relatie op scherp willen zetten.
Feit is en blijft dat de relatie ongelijkwaardig is. Jij houdt van hem en wil de rest van je leven met hem doorbrengen, hij daarentegen is daar helemaal niet zo zeker van en moet daar eens héél goed over nadenken. Ik kan daar met de beste wil van de wereld niets positiefs aan ontdekken. Wil jij bij iemand blijven die niet zoveel van jou houdt als jij van hem?
Marion
Je hebt het geforceerd dat hij er met een week uit moet zijn, maar als je met zulke sterke twijfels zit kan dat proces wel eens veel langer duren.
Je schrijft over buikpijn vanwege stress, en dat hij daar geen last van heeft als hij even weg is uit de stressvolle omgeving en koppelt daar gelijk de conclusie aan dat dat komt vanwege jouw gezelschap. Ik waag dat te betwijfelen....... ik denk eerder dat het gewoon komt door de afstand die hij dan heeft t.o.v. die omgeving. Immers : als JIJ dat veilige rustpunt bent zou je dat ook hier zijn en zou hij niet dat gevoel hebben dat hij iets in zijn leven mist en jullie relatie op scherp willen zetten.
Feit is en blijft dat de relatie ongelijkwaardig is. Jij houdt van hem en wil de rest van je leven met hem doorbrengen, hij daarentegen is daar helemaal niet zo zeker van en moet daar eens héél goed over nadenken. Ik kan daar met de beste wil van de wereld niets positiefs aan ontdekken. Wil jij bij iemand blijven die niet zoveel van jou houdt als jij van hem?
Marion
dinsdag 4 september 2007 om 16:00
quote:2ndYouth schreef op 04 september 2007 @ 14:31:
Halvemaan, ik snap dat je nu duidelijkheid zou willen hebben, maar zo werkt het natuurlijk niet.
Je hebt het geforceerd dat hij er met een week uit moet zijn, maar als je met zulke sterke twijfels zit kan dat proces wel eens veel langer duren.
Je schrijft over buikpijn vanwege stress, en dat hij daar geen last van heeft als hij even weg is uit de stressvolle omgeving en koppelt daar gelijk de conclusie aan dat dat komt vanwege jouw gezelschap. Ik waag dat te betwijfelen....... ik denk eerder dat het gewoon komt door de afstand die hij dan heeft t.o.v. die omgeving. Immers : als JIJ dat veilige rustpunt bent zou je dat ook hier zijn en zou hij niet dat gevoel hebben dat hij iets in zijn leven mist en jullie relatie op scherp willen zetten.
Feit is en blijft dat de relatie ongelijkwaardig is. Jij houdt van hem en wil de rest van je leven met hem doorbrengen, hij daarentegen is daar helemaal niet zo zeker van en moet daar eens héél goed over nadenken. Ik kan daar met de beste wil van de wereld niets positiefs aan ontdekken. Wil jij bij iemand blijven die niet zoveel van jou houdt als jij van hem?
MarionTja, misschien is het oerstom of komt het zo over, maar ik geloof niet dat hij niet zoveel houdt van mij als ik van hem... Als ik dat zou geloven zou dat het gemakkelijker maken om er zelf mee te stoppen... En als dat de simpele conclusie zou zijn, zou hij er toch ook niet zo mee in zijn maag zitten? Hij vindt deze week minimaal even moeilijk als ik...
Halvemaan, ik snap dat je nu duidelijkheid zou willen hebben, maar zo werkt het natuurlijk niet.
Je hebt het geforceerd dat hij er met een week uit moet zijn, maar als je met zulke sterke twijfels zit kan dat proces wel eens veel langer duren.
Je schrijft over buikpijn vanwege stress, en dat hij daar geen last van heeft als hij even weg is uit de stressvolle omgeving en koppelt daar gelijk de conclusie aan dat dat komt vanwege jouw gezelschap. Ik waag dat te betwijfelen....... ik denk eerder dat het gewoon komt door de afstand die hij dan heeft t.o.v. die omgeving. Immers : als JIJ dat veilige rustpunt bent zou je dat ook hier zijn en zou hij niet dat gevoel hebben dat hij iets in zijn leven mist en jullie relatie op scherp willen zetten.
Feit is en blijft dat de relatie ongelijkwaardig is. Jij houdt van hem en wil de rest van je leven met hem doorbrengen, hij daarentegen is daar helemaal niet zo zeker van en moet daar eens héél goed over nadenken. Ik kan daar met de beste wil van de wereld niets positiefs aan ontdekken. Wil jij bij iemand blijven die niet zoveel van jou houdt als jij van hem?
MarionTja, misschien is het oerstom of komt het zo over, maar ik geloof niet dat hij niet zoveel houdt van mij als ik van hem... Als ik dat zou geloven zou dat het gemakkelijker maken om er zelf mee te stoppen... En als dat de simpele conclusie zou zijn, zou hij er toch ook niet zo mee in zijn maag zitten? Hij vindt deze week minimaal even moeilijk als ik...
dinsdag 4 september 2007 om 22:47
halvemaan,
dat is misschien de harde waarheid, maar het is precies wat 2ndyouth zegt: als hij net zoveel van jou zou houden als jij van hem dan zou hij nu niet twijfelen. Maar ik begrijp ook dat het voor jou moeilijk is om dat te zien.
In mijn relatie was het zo dat mijn ex ook niet kon begrijpen waarom ik twijfelde, juist omdat het voor hem 100% ok was en hij zeker wist dat hij oud met me wilde worden. Als we samen waren voelde dat voor hem heel fijn en comfortabel, terwijl ik me er vaak helemaal niet prettig bij voelde. Dat zag hij (denk ik) niet, of hij wilde het niet zien, kan ook. Maar in ieder geval: hij stond er totaal anders in dan ik en daarom was het voor hem ook zo moeilijk om te accepteren dat het wat mij betreft gewoon niet meer ging.
Volgens mij denkt hij nog steeds dat we het ideale koppel zijn. En ik vraag me dan af waarom hij zo graag samen wil zijn met iemand die twijfelt, met mij? Dat kán toch niet goed voelen??
Vind het een raar iets hoor. Hoe kun je nou met iemand samen willen zijn als je weet dat diegene aan je twijfelt?
dat is misschien de harde waarheid, maar het is precies wat 2ndyouth zegt: als hij net zoveel van jou zou houden als jij van hem dan zou hij nu niet twijfelen. Maar ik begrijp ook dat het voor jou moeilijk is om dat te zien.
In mijn relatie was het zo dat mijn ex ook niet kon begrijpen waarom ik twijfelde, juist omdat het voor hem 100% ok was en hij zeker wist dat hij oud met me wilde worden. Als we samen waren voelde dat voor hem heel fijn en comfortabel, terwijl ik me er vaak helemaal niet prettig bij voelde. Dat zag hij (denk ik) niet, of hij wilde het niet zien, kan ook. Maar in ieder geval: hij stond er totaal anders in dan ik en daarom was het voor hem ook zo moeilijk om te accepteren dat het wat mij betreft gewoon niet meer ging.
Volgens mij denkt hij nog steeds dat we het ideale koppel zijn. En ik vraag me dan af waarom hij zo graag samen wil zijn met iemand die twijfelt, met mij? Dat kán toch niet goed voelen??
Vind het een raar iets hoor. Hoe kun je nou met iemand samen willen zijn als je weet dat diegene aan je twijfelt?
woensdag 5 september 2007 om 08:54
Halvemaan, dat hij ermee in zijn maag zit bewijst niet dat hij evenveel van jou houdt als jij van hem. Het kan ook komen doordat hij zich schuldig voelt tegenover jou en het rot vindt voor je. Het is nooit leuk om iemand pijn te doen.
Ik weet verder niet hoe jullie relatie in elkaar zit, maar er kan natuurlijk vanalles aan de hand zijn. Ik las iets over dat hij bij jou meer overtuiging ziet dat het goed zit dan bij hemzelf. Kan het zijn dat jij erg met de relatie bezig bent en erg op hem gericht bent? Krijgt hij het misschien benauwd van bepaalde verwachtingen? Heeft hij het gevoel dat hij niet zijn eigen grenzen aan kan geven omdat jij anders verdrietig en teleurgesteld zult zijn?
Allemaal vragen waar alleen hij antwoord op heeft natuurlijk.
Als er veel externe stress is, dan kan het soms een te grote opgave te zijn om die dingen te doen die je normaal als partners voor elkaar doet, zoals er voor elkaar zijn, veel samen doen. Misschien zou iets meer ruimte voor hem ook helpen.
Ik weet verder niet hoe jullie relatie in elkaar zit, maar er kan natuurlijk vanalles aan de hand zijn. Ik las iets over dat hij bij jou meer overtuiging ziet dat het goed zit dan bij hemzelf. Kan het zijn dat jij erg met de relatie bezig bent en erg op hem gericht bent? Krijgt hij het misschien benauwd van bepaalde verwachtingen? Heeft hij het gevoel dat hij niet zijn eigen grenzen aan kan geven omdat jij anders verdrietig en teleurgesteld zult zijn?
Allemaal vragen waar alleen hij antwoord op heeft natuurlijk.
Als er veel externe stress is, dan kan het soms een te grote opgave te zijn om die dingen te doen die je normaal als partners voor elkaar doet, zoals er voor elkaar zijn, veel samen doen. Misschien zou iets meer ruimte voor hem ook helpen.
woensdag 5 september 2007 om 18:14
quote:boebele schreef op 04 september 2007 @ 22:47:
halvemaan,
dat is misschien de harde waarheid, maar het is precies wat 2ndyouth zegt: als hij net zoveel van jou zou houden als jij van hem dan zou hij nu niet twijfelen. Maar ik begrijp ook dat het voor jou moeilijk is om dat te zien.
In mijn relatie was het zo dat mijn ex ook niet kon begrijpen waarom ik twijfelde, juist omdat het voor hem 100% ok was en hij zeker wist dat hij oud met me wilde worden. Als we samen waren voelde dat voor hem heel fijn en comfortabel, terwijl ik me er vaak helemaal niet prettig bij voelde. Dat zag hij (denk ik) niet, of hij wilde het niet zien, kan ook. Maar in ieder geval: hij stond er totaal anders in dan ik en daarom was het voor hem ook zo moeilijk om te accepteren dat het wat mij betreft gewoon niet meer ging.
Volgens mij denkt hij nog steeds dat we het ideale koppel zijn. En ik vraag me dan af waarom hij zo graag samen wil zijn met iemand die twijfelt, met mij? Dat kán toch niet goed voelen??
Vind het een raar iets hoor. Hoe kun je nou met iemand samen willen zijn als je weet dat diegene aan je twijfelt?Omdat het niet zo simpel is dat hij aan mij twijfelt. Dat zijn tenminste zíjn woorden... Hij weet niet waar hij aan twijfelt, waarom hij twijfelt, wanneer hij twijfelt... En ik dus ook niet...
halvemaan,
dat is misschien de harde waarheid, maar het is precies wat 2ndyouth zegt: als hij net zoveel van jou zou houden als jij van hem dan zou hij nu niet twijfelen. Maar ik begrijp ook dat het voor jou moeilijk is om dat te zien.
In mijn relatie was het zo dat mijn ex ook niet kon begrijpen waarom ik twijfelde, juist omdat het voor hem 100% ok was en hij zeker wist dat hij oud met me wilde worden. Als we samen waren voelde dat voor hem heel fijn en comfortabel, terwijl ik me er vaak helemaal niet prettig bij voelde. Dat zag hij (denk ik) niet, of hij wilde het niet zien, kan ook. Maar in ieder geval: hij stond er totaal anders in dan ik en daarom was het voor hem ook zo moeilijk om te accepteren dat het wat mij betreft gewoon niet meer ging.
Volgens mij denkt hij nog steeds dat we het ideale koppel zijn. En ik vraag me dan af waarom hij zo graag samen wil zijn met iemand die twijfelt, met mij? Dat kán toch niet goed voelen??
Vind het een raar iets hoor. Hoe kun je nou met iemand samen willen zijn als je weet dat diegene aan je twijfelt?Omdat het niet zo simpel is dat hij aan mij twijfelt. Dat zijn tenminste zíjn woorden... Hij weet niet waar hij aan twijfelt, waarom hij twijfelt, wanneer hij twijfelt... En ik dus ook niet...
woensdag 5 september 2007 om 18:18
quote:Sunshine585 schreef op 05 september 2007 @ 08:54:
Halvemaan, dat hij ermee in zijn maag zit bewijst niet dat hij evenveel van jou houdt als jij van hem. Het kan ook komen doordat hij zich schuldig voelt tegenover jou en het rot vindt voor je. Het is nooit leuk om iemand pijn te doen.
Ik weet verder niet hoe jullie relatie in elkaar zit, maar er kan natuurlijk vanalles aan de hand zijn. Ik las iets over dat hij bij jou meer overtuiging ziet dat het goed zit dan bij hemzelf. Kan het zijn dat jij erg met de relatie bezig bent en erg op hem gericht bent? Krijgt hij het misschien benauwd van bepaalde verwachtingen? Heeft hij het gevoel dat hij niet zijn eigen grenzen aan kan geven omdat jij anders verdrietig en teleurgesteld zult zijn?
Allemaal vragen waar alleen hij antwoord op heeft natuurlijk.
Als er veel externe stress is, dan kan het soms een te grote opgave te zijn om die dingen te doen die je normaal als partners voor elkaar doet, zoals er voor elkaar zijn, veel samen doen. Misschien zou iets meer ruimte voor hem ook helpen.
Ik denk dat ik inderdaad op dit moment meer op hem gericht ben dan hij op mij... Hij geeft ook aan dat door de omstandigheden ik degene ben die de 'relatiekar' trekt...
Tja en meer ruimte... Dat zou misschien helpen, maar ik denk dat hij die theoretisch al heeft. We zien elkaar vooral in het weekend, en ook dan niet altijd omdat ik ook vaak de weekenden moet werken. Maar misschien heeft hij vooral voor zijn gevoel meer ruimte nodig. Ik weet alleen niet precies hoe ik hem die dan zou moeten geven (ook omdat hij dit niet aangeeft) en ik wil ook niet over mijn eigen grenzen gaan, omdat ik ook zo mijn verwachtingen heb ik een relatie. En die heb ik heel duidelijk uitgesproken toen hij me terugwilde toen het uit was en daar zou hij ook voor gaan... Al snap ik wel dat je intentie en de werkelijkheid uiteindelijk niet hetzelfde hoeven te zijn...
Ik weet het ook niet meer... Aan de ene kant kan ik er ook niet in geloven, aan de andere kant wil ik het niet opgeven...
Halvemaan, dat hij ermee in zijn maag zit bewijst niet dat hij evenveel van jou houdt als jij van hem. Het kan ook komen doordat hij zich schuldig voelt tegenover jou en het rot vindt voor je. Het is nooit leuk om iemand pijn te doen.
Ik weet verder niet hoe jullie relatie in elkaar zit, maar er kan natuurlijk vanalles aan de hand zijn. Ik las iets over dat hij bij jou meer overtuiging ziet dat het goed zit dan bij hemzelf. Kan het zijn dat jij erg met de relatie bezig bent en erg op hem gericht bent? Krijgt hij het misschien benauwd van bepaalde verwachtingen? Heeft hij het gevoel dat hij niet zijn eigen grenzen aan kan geven omdat jij anders verdrietig en teleurgesteld zult zijn?
Allemaal vragen waar alleen hij antwoord op heeft natuurlijk.
Als er veel externe stress is, dan kan het soms een te grote opgave te zijn om die dingen te doen die je normaal als partners voor elkaar doet, zoals er voor elkaar zijn, veel samen doen. Misschien zou iets meer ruimte voor hem ook helpen.
Ik denk dat ik inderdaad op dit moment meer op hem gericht ben dan hij op mij... Hij geeft ook aan dat door de omstandigheden ik degene ben die de 'relatiekar' trekt...
Tja en meer ruimte... Dat zou misschien helpen, maar ik denk dat hij die theoretisch al heeft. We zien elkaar vooral in het weekend, en ook dan niet altijd omdat ik ook vaak de weekenden moet werken. Maar misschien heeft hij vooral voor zijn gevoel meer ruimte nodig. Ik weet alleen niet precies hoe ik hem die dan zou moeten geven (ook omdat hij dit niet aangeeft) en ik wil ook niet over mijn eigen grenzen gaan, omdat ik ook zo mijn verwachtingen heb ik een relatie. En die heb ik heel duidelijk uitgesproken toen hij me terugwilde toen het uit was en daar zou hij ook voor gaan... Al snap ik wel dat je intentie en de werkelijkheid uiteindelijk niet hetzelfde hoeven te zijn...
Ik weet het ook niet meer... Aan de ene kant kan ik er ook niet in geloven, aan de andere kant wil ik het niet opgeven...
woensdag 5 september 2007 om 19:48
Hij twijfelt dus niet aan jou, heeft hij wel het gevoel dat jij de ware voor hem bent?
Ik hoop echt voor je dat dat zo is, maar het klinkt mij meer in de oren alsof hij tegenover jou niet duidelijk durft te zijn over zijn gevoelens. Waarschijnlijk is hij net zo bang om jou kwijt te raken als andersom, ook al is hij degene die twijfelt.
En wat je daaraan kunt doen... weinig denk ik. Duidelijkheid zul je ook niet snel van hem krijgen en zo kun je nog wel een jaar door blijven modderen.
Ik hoop echt voor je dat dat zo is, maar het klinkt mij meer in de oren alsof hij tegenover jou niet duidelijk durft te zijn over zijn gevoelens. Waarschijnlijk is hij net zo bang om jou kwijt te raken als andersom, ook al is hij degene die twijfelt.
En wat je daaraan kunt doen... weinig denk ik. Duidelijkheid zul je ook niet snel van hem krijgen en zo kun je nog wel een jaar door blijven modderen.
woensdag 5 september 2007 om 20:01
quote:boebele schreef op 05 september 2007 @ 19:48:
Hij twijfelt dus niet aan jou, heeft hij wel het gevoel dat jij de ware voor hem bent?
Ik hoop echt voor je dat dat zo is, maar het klinkt mij meer in de oren alsof hij tegenover jou niet duidelijk durft te zijn over zijn gevoelens. Waarschijnlijk is hij net zo bang om jou kwijt te raken als andersom, ook al is hij degene die twijfelt.
En wat je daaraan kunt doen... weinig denk ik. Duidelijkheid zul je ook niet snel van hem krijgen en zo kun je nog wel een jaar door blijven modderen.
Als ik geen duidelijkheid krijg aan het eind van deze week vind ik ook dat ik er zelf mee moet stoppen. Ik wil graag voor hem kiezen, maar dan moet hij wel willen leren (ik zeg niet veranderen) hoe hij met zijn gevoelens en bepaalde situaties moet omgaan. En dat moet hij willen, niet ik dat hij dat wil.
Ik hoop alleen dat ik aan het einde van de week zo sterk ben dat ik dit ook daadwerkelijk kan...
Want ik snap jullie adviezen en ik zie ook wel dat ik er vaak tegen beter weten tegenin ga... Maar kan iemand mij dan ook vertellen hoe je je liefde van je leven aan de kant zet?
Hij twijfelt dus niet aan jou, heeft hij wel het gevoel dat jij de ware voor hem bent?
Ik hoop echt voor je dat dat zo is, maar het klinkt mij meer in de oren alsof hij tegenover jou niet duidelijk durft te zijn over zijn gevoelens. Waarschijnlijk is hij net zo bang om jou kwijt te raken als andersom, ook al is hij degene die twijfelt.
En wat je daaraan kunt doen... weinig denk ik. Duidelijkheid zul je ook niet snel van hem krijgen en zo kun je nog wel een jaar door blijven modderen.
Als ik geen duidelijkheid krijg aan het eind van deze week vind ik ook dat ik er zelf mee moet stoppen. Ik wil graag voor hem kiezen, maar dan moet hij wel willen leren (ik zeg niet veranderen) hoe hij met zijn gevoelens en bepaalde situaties moet omgaan. En dat moet hij willen, niet ik dat hij dat wil.
Ik hoop alleen dat ik aan het einde van de week zo sterk ben dat ik dit ook daadwerkelijk kan...
Want ik snap jullie adviezen en ik zie ook wel dat ik er vaak tegen beter weten tegenin ga... Maar kan iemand mij dan ook vertellen hoe je je liefde van je leven aan de kant zet?
