Vriend twijfelt alweer, moet ik dan zelf wel met hem verder?

(Het vervolg op "samenwoonplannen, maar vriend zoekt eigen app.)



Het verhaal;

Vriend en ik zijn bijna twee jaar samen, nadat we jaren geleden ook al 2 x heel kortstondig samen waren. In januari maakte mijn vriend het uit, na maanden van twijfels. Over zijn gevoel voor mij, maar hij liep toentertijd ook tegen erg veel privéproblemen op. Ik was helemaal kapot en geloofde ook niet dat het onze relatie was die totaal niet goed zat. Na 6 weken hele moeilijke weken voor beide (wel contact, geen contact, enz.) kwam mijn vriend erachter dat hij de verkeerde keuze had gemaakt. We zijn opnieuw begonnen en maakten allebei de bewuste keuze om voor elkaar te gaan.

Vanaf dat moment liep onze relatie prima. Soms wel eens ruzie natuurlijk, maar daar komen we altijd uit. Omdat mijn vriend richting afstuderen gaat, begonnen we vaker op de toekomst in te gaan. We maakten vage plannen om voor langere tijd in het buitenland te gaan wonen en besloten, mede omdat hij zijn huis uit moet, dat hij bij mij in zou trekken. Ook waren we bezig met een vakantie boeken.

Afgelopen donderdag hadden we een gesprek, omdat hij twijfelde of het bij mij komen wonen wel een goede stap zou zijn. Hij wilde liever eerst iets voor zichzelf hebben (woont nu met huisgenoten). Maar al snel bleek het gesprek niet meer te gaan over samenwonen, maar over onze relatie, of we wel samen verder gingen... Hij heeft opnieuw twijfels...

Hij zegt dat hij 'iets' mist (maar weet niet wat), dat hij soms twijfelt (dat dit weer overgaat, maar soms ook terugkomt, waarom en wanneer weet hij niet) en dat hij bij mij meer overtuiging ziet dan bij zichzelf.

We hebben afgesproken dat hij komende week op zoek gaat naar antwoorden, want hoe kan hij dat 'iets' wat hij mist gaan zoeken, zonder dat hij weet wat het is? Hoe kan hij met zijn twijfels omgaan, zonder dat hij weet waar deze vandaan komen en in hoeverre ze echt meespelen in onze relatie.



Ik heb hem duidelijk gezegd dat als hij met mij verder zou willen, hij een duidelijk antwoord moet kunnen geven op deze vragen, omdat ik anders zelf met de relatie stop. Omdat het slopend is om elk jaar/ half jaar weer te horen te krijgen dat vriendlief het niet weet. Om steeds met die onzekerheid rond te lopen.

Ook als hij niet met mij verder wil, wil ik antwoord op de vragen. Voor ons allebei, anders kunnen we het niet afsluiten en komen we waarschijnlijk weer bij elkaar terug, waarna we na een half jaar weer zo zitten.



Maar soms denk ik dat het sowieso beter is om het uit te maken. Dat hij over mijn grenzen gaat hierin. Wel aan, wel uit, wel aan, wel samenwonen, niet samenwonen, ik word er echt stapelgek van!

Ik geloof echt dat mijn vriend vooral opzoek is naar zichzelf, omdat hij voor belangrijke keuzes staat in zijn leven (samenwonen, gaan werken, evt. kiezen voor het buitenland) en dat het niet in onze relatie ligt.

Maar ik heb er niks aan dat ik dat geloof, mijn vriend moet dat zelf ontdekken...

Ik ben heel bang dat hij ook aan het eind van de week geen antwoorden kan geven op deze vragen... En dan?

Kappen? Of het toch een kans geven? En hoe zet je in vredesnaam een jongen aan de kant met wie jij je leven wil delen? In wie je gelooft?

Bedankt voor jullie lieve reacties... Het gaat best goed met mij, naar omstandigheden. Ik ben in ieder geval mezelf aan het verbazen



Thx!

Ik ken het nummer woord voor woord... Ben een VDH-fan . Vooral het 'steeds als ik vertrek dan wil ik terug, als ik er ben dan vlucht ik weg' hakt er nogal in...



Ik luisterde toen het uit ging in januari steeds het liedje 'Wennen aan september' van Blof. Het enige wat er toen niet waar aan was is dat het toen januari was... En nu is het zowaar september geworden...



Dit is de tekst: (het engels heb ik weggelaten, de counting crows zingen mee)



Ze koopt haar bloemen zelf

Ze hoopt dat dan de lente aan komt waaien.

Maar diep van binnen weet ze wel, dat ze verwelken in een handomdraai.

dat het water troebel wordt, dat ze hun hoofden laten hangen



Bij het vallen van de avond

Verlangt hij naar een spoor

Van een belofte in haar woorden

Dat weet hij wel

En de dagen blijven rennen

De kalender is een spel

Het is wennen aan September

Al zo snel.



Ze kijken naar elkaar, en ze vrijen met hun ogen wijder open dan ze ooit hebben gedaan.

Voor haar voelt het als hoop

Maar ze ziet dat het voor hem.

Meer een kwestie is van noodzaak door de stilte in haar stem.



De bomen worden kaler

Zijn dromen bladeren vooruit

Als naar het eind van een verhaal

Haar warmte tevergeefs

Zijn armen leger dan hij nu kan hebben

Ooit had hij het allemaal.



Bij het vallen van de avond

Sleept haar hart zich voort

Ze wil terug maar gaat toch door

Dat weet ze wel

Heeft ze hem ooit leren kennen?

Of waren ze wel bij elkaar?



Het is wennen aan september

Veel te vroeg dit jaar



Alles is hier waar aan voor mij...