Waarom nemen vrouwen een kind met een verslaafde?

Een relatie kan ook problematisch worden juist doordat er een kind is gekomen. Dat brengt namelijk een aardverschuiving met zich mee, waaraan niet iedereen zich kan en wil aanpassen.

solita schreef op 16 oktober 2007 @ 12:53:

Een relatie kan ook problematisch worden juist doordat er een kind is gekomen. Dat brengt namelijk een aardverschuiving met zich mee, waaraan niet iedereen zich kan en wil aanpassen.

Ja dat is ook zo: mijn man is weer begonnen toen ik zwanger was. Hij begon zich toen weer te herinneren hoe zijn eigen jeugd was geweest en zag vreselijk op tegen het aankomende vaderschap.

Als je relatie problematisch wordt nadat er een kind is gekomen, is heel vreselijk voor de mensen die dat overkomt maar daar gaat het topic denk niet over. De vraag is hier "waarom" als je weet dat je in een "probleemrelatie" zit!

Je zit pas als je in een probleemrelatie zit als het te laat is.. Soms lijkt een klein probleem niet zo groot.

Ik verwijs naar de posting van Pom,



Ten derde kan een verslavingsproblematiek pas echt de kop op gaan steken wanneer de kinderen al lang een feit zijn.

Ten vierde, is het niet onlosmakelijk verbonden met verslavingsproblematieken, dat er de beloftes zijn van de partner om het gedrag te verbeteren.



De topicopener stelt wel heel simpel dat de vrouwen in al die amusante topics waar ze aan refereert willens en wetens een kind nemen bij een man die verslaafd is. Terwijl dit niet altijd zo zwart/wit of expliciet duidelijk is.

En wat is een probleemrelatie?, de een vindt zweetsokken al een probleem en de ander vindt het prima als de partner elke zaterdag een blowtje rookt.

Mijn exman ging ook elke zaterdag uit met vrienden en dan werd er stevig gedronken. Ik vond dat eerlijk gezegd niet zo'n probleem toen we nog geen kind hadden. Ik ging ook veel meer uit met vriendinnen. Ik vond het wel een probleem dat hij na de geboorte van ons kind deze gewoonte niet opgaf en elke zondag een kater had en wilde uitslapen.

Soms lees ik hier wel eens verhalen die problematisch zijn en als ik het dan lees zijn veel dingen voor mij herkenbaar of soms ook wat erger. Dan lees ik reacties als: o wat erg voor je, of: jeetje wat een moeilijke/lastige situatie ed. en dan denk ik echt bij mezelf: waar hebben ze het over zo moeilijk is het toch niet allemaal. Dat realiseer ik me ook helemaal niet. Maar heel vaak is het natuurlijk zo dat hier in verhalen maar 1 aspect belicht wordt en dat is meestal iets negatiefs. Maar er is zo veel meer en er zijn ook vaak genoeg ook heel veel leuke dingen, goeie momenten enzo.Mijn hele verhaal zou zo in de Viva kunnen maar toch ervaar ik het niet (altijd) zo.

Inderdaad Maze, dat de partner een verslavingsproblematiek heeft wil nog niet zeggen dat het verder een vreselijk rotmens is. Het is wel iemand waar je ooit verliefd op bent geworden en je zal zeker niet verliefd zijn geworden op zijn verslaving, als die toen al zichtbaar was. Met zo'n partner zijn er ook goede tijden, die je weer hoop geven. En uiteraard zijn er ook partners die met of zonder hulp van hun verslaving afkomen en waarbij de relatie daarna gewoon in stand blijft en zelfs tot een fantastische verdiepte relatie opbloeit. Het hoeft niet altijd dramatisch te eindigen, soms is het ook een kwestie van hoeveel geduld de niet verslaafde partner heeft. De een zet er misschien na een jaar een punt achter, de ander vecht door en het lukt om de partner van de verslaving af te helpen, bij een ander lukt dit niet. Zoveel mensen zoveel verschillende uitkomsten denk ik. Voor niemand is de situatie exact gelijk.

Soms heeft de achtergrond van beide partners invloed. Soms alleen de achtergrond van een van beide partners. En soms ook helemaal niet.

Er zijn in Nederland bijvoorbeeld ontzettend veel alcoholverslaafden, ook niet geregistreerde, dat zijn niet allemaal vreselijke criminele onsympathieke mensen.

Juist in zo'n betere fase, als de partner 'clean' is en de relatie helemaal in de lift zit kan het krijgen van een kind gebeuren. Ook ik heb in zo'n 'beterende' fase een paar keer op het punt gestaan een tweede kind te maken met mijn exman, want ook de tijd begon te dringen als we dit uberhaupt nog wilden. Achteraf ben ik wel blij dat we het niet gedaan hebben...maar aan de andere kant vind ik het gezien mijn nog immer sterke kinderwensdrang ook weer heel heel heel erg jammer. Het is nog steeds wel een pijnpunt voor mij dat ik 'maar' 1 kind heb en er ook niet meer zal krijgen. Ook mijn enigst kind vind het wel eens jammer dat het geen broer of zus heeft.

TO waar haal je het lef vandaan om zo te schrijven. ik heb 2 kinderen van een verslaafde. een alcoholist om precies te zijn. geen enkele vrouw kiest bewust voor een leven met zo iemand. geen enkele vrouw kiest er bewust voor om haar kinderen een trauma op te laten lopen. het feit is het gebeurt wel.

de vrouw zit meestal in een bepaalde fase van haar leven. om het maar bij mezelf te houden, zwaar naief, niet alles zien, veel ste goed geloofig in al die gouden bergen. ik woonde door omstandigheden heel snel samen en zag het toen allemaal niet echt. als je eenmaal samen woont word het al een stuk moeilijker om weg te komen als je het eenmaal door hebt. die verslaafde zijn hele gladde praters als het hier op aankomt. toen ik eenmaal zwanger was begonnen de problemen pas echt. en dan komen de bedreigingen en de angst en kan je niet meer zomaar weg. na een paar jaar lijkt het eindelijk goed te gaan en hij zijn leven verbeterd en volgt het tweede kind. tijdens zwangerschap begint het verhaal weer opnieuw want meneer denkt, zo nu is ze zwanger en gaat ze toch niet bij me weg en kan ik mijn gang weer gaan. vervolgens zit je nog dieper in de problemen want waar moet je heen met 2 kinderen? al je verdriet en boosheid dat je er toch in bent getrapt, je angst en kwaadheid door alle doodsbedreigingen, je leven is verandert in een nachtmerrie. waar ga je heen als je niet bij familie of vrienden terecht kan? onder een brug slapen? nee je vecht en probeert er het beste van te maken. in mijn geval was dat zorgen dat hij mij niet meer wilde zodat het min of meer zijn beslissing zou zijn om het huis uit te gaan en ik niet hoefde te vluchten. is na anderhalf jaar gelukt en het enigste wat je dan nog kan doen is nooit meer met zo´n man te beginnen.



zijn vrouwen als ik nou zielig en moet je medelijden mee hebben?

nee absoluut niet! ik en vele met mij voelen ons helemaal niet zielig. we hebben ondervonden hebben gevochten en hebben overwonnen. en misschien nog wel belangrijker, hebben geleerd! ik wil liever dat mensen mij zien als een sterke vrouw die er toch maar weer goed uit is gekomen. niet als kijk dat zielig hoopje mens daar eens met alles wat zij heeft mee gemaakt. NEE, ik ben er sterker door geworden en een beter mens.



en jij TO vind al die verhalen amusant? jij spoort niet. aan het eind van het verhaaltje zijn de vrouwen die een relatie met een verslaafde hebben overleeft velen malen sterker dan jij en zullen de rest van hun leven geliefder zijn dan vrouwen met totaal geen inlevingsvermogen en levenservaring.

bovendien zegt het veel over de vrouwen van een verslaafde. het bewijst dat zij niet zomaar even weglopen als het niet perfect is. ze willen in eerste instantie vechten voor een relatie. willen de man helpen stoppen met zijn verslafing. deze vrouwen zijn geen opgevers. ja de meeste zijn inderdaad naief en willen het beste in mensen zien en naar boven halen. is dat dan zo verkeerd? nee het is een mooie eigenschap. verandert er een deel van hun leven in een nachtmerrie? ja dat doet het zeker. maar dat is niet de schuld van die vrouwen maar van de mensen die misbruik van ze maken.



conclussie van dit verhaal, kijk eens met andere ogen naar deze vrouwen. heb respect voor ze! waardeer ze om hun vechtlust en krijg eens een heel klein beetje inlevings vermogen, sta er eens bij stil dat een hoop van deze vrouwen dagelijks verkracht word en in angst leeft en soms geen eens bewust voor een kind kiezen. Voor mensen als TO die dit niet zien, leef vooral lekker je eigen egoistische leventje en ik mag voor jou hopen dat je nooit in zo´n situatie terecht komt want vrouwen zoals jij overleven dat niet. en verder, alle respect voor vrouwen die nog steeds dagelijks vechten voor het welzijn van hun kinderen die hetzelfde mee hebben gemaakt!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Simpleme

solita schreef op 16 oktober 2007 @ 12:10:

Aan iedereen zonder inlevingsvermogen of begrip voor anderen: er is een Indiaans spreekwoord: loop eerst eens een jaar in de moccasins van een ander voordat je een oordeel velt.

je slaat de spijker op zijn kop.



en voor de gene die na mij schreef( sorry ben je naam kwijt)

hahahaha

Ja, ook weer mooi gesproken. Alleen ben ik er nog niet uit of Quattro nou een man of een vrouw is. Ik neig naar man maar misschien heb ik het mis.

maze schreef op 16 oktober 2007 @ 12:24:

Waarom dat gefilosofeer over het waarom terwijl het ook soms gewoon iets is wat ontstaat. Je valt niet op een verslaafde je valt op een persoon en als het dan de verkeerde blijkt te zijn dan kun je weggaan en voor jezelf kiezen of je blijft bij elkaar om wat voor reden dan ook.

Helemaal mee eens!



Ik herken veel in je verhaal Maze.

Ik kende mijn vriend net toen we erachter kwamen dat ik zwanger was.

Ik wist dat hij cocaine gebruikt en hij wist dat ik daar absoluut niet blij mee was.

Ook mijn broertje is een tijd verslaafd geweest en daardoor dacht ik goed te kunnen herkennen wanneer het weer zo laat is. Niet dus... ik vind soms snowseals in zijn zak en dan heb ik echt niks door gehad!

Ik voel me op zo'n moment dat verschrikkelijk dom, ik heb niet eens door wanneer mijn vriend onder de invloed is of niet



Maar... ik ben verliefd geworden op mijn vriend omdat hij zo geweldig is als hij is! Voor mij is hij de allerliefste die er is, geen haar op zijn hoofd die eraan denkt om mij pijn te doen..



Ik vind het een lastige situatie waar ik in zit, mijn leven is nu helemaal geweldig. ben gelukkig met mijn 2 mannen maar wat als hij weer verder naar beneden zakt, wat als hij het vader zijn toch niet aankan... etc etc

ach er lopen ook genoeg hartelozen en gevoelloze vrouwen rond op deze aardkloot dus who knows

Sourire... Mijn zoon heeft ook een verslaafde vader en het is nu zo ver gekomen dat hij zijn vader als goedekameraad ziet dan als vader.. Waarom?? Omdat hij telkens teleurgesteld werd door hem..

Hij gelooft er ook niet meer in dat zijn vader verandert maar heeft daardoor wel zoiets van drugs en drank... nee danke!

sunlight schreef op 16 oktober 2007 @ 12:23:

[...]





Ik vroeg me al af wanneer deze opmerking zou komen. Je KRIJGT ook geen kind hoor, je moet er pleurishard voor werken, 9 maanden en 50 uur lang tijdens een hel van een bevalling. Dus je krijgt geen kind. T is namelijk geen dier,zoals jij zegt, maar t is ook geen cadeautje wat je even in ontvangst neemt.



Een kind nemen is een veelerbruikte frase, die er jaaaaren geleden gewoon in is geslopen. Aan jou dan maar de eer om er een nieuw woord voor te verzinnen als je er zo aan stoort. Doe je best zou ik zeggen.

Noem het zoals je het noemen wil, geen cadeau?! Mijn dochter is het grootste cadeau wat ik ooit GEKREGEN heb.

Sinds wanneer kun je alleen iets krijgen zonder er wat voor te hoeven doen?

Kan dan wel een veelerbruikte frase zijn volgens jou maar naar mijn mening dan wel een frase die gebruikt worden door mensen die hier niet over nadenken!

heb zelf al heel vroeg in mijn leven ervaren hoe het is om verminderd vruchtbaar te zijn, eerder in de overgang te komen etc en nogmaals dan is een kind zeker een cadeau!

Simpleme, respect! Ik heb het gevoeld dat ik nog maar een fractie heb meegemaakt van wat jij meegemaakt hebt met je ex.

Sourire, mijn exman was ook een meester in het verbergen. Soms had ik echt niet gelijk door dat hij dronken was. Het is zelfs een keer gebeurd dat ik

ons kind heb meegegeven om met hem op de scooter te gaan, terwijl hij hem toen al behoorlijk had zitten, hij kon zich dan in eerste instantie nog heel normaal gedragen. Pas nadat ik het doorhad en er ruzie ontstond omdat ik er een punt van maakte, bleek wel hoe dronken hij was want dan ontspoorde hij en ging de vreselijkste dingen zeggen.

Da's simpel, Quattro: liefde op 't eerste gezicht, zwanger op het tweede. En dan pas erachter komen wat voor 'n wespennest je in terecht bent gekomen.

Zou ik nooit meer zo doen natuurlijk, maar toen was ik nog heerlijk naïef.

Herkenning, Mamzelle...

@sourire, ik heb het ook vaak niet door. Ik heb eens een leeg zakje uit zijn broekzak gehaald en hem daarmee geconfronteerd. Het was een vrij groot zakje en hij beweerde dat hij schroefjes had gehaald bij de Gamma. Op dat moment was hij ook hard aan het klussen dus ik was vrij snel overtuigd. Heb zelfs nog mijn excuses aangeboden voor de valse beschuldiging! Later bleek dat ik toch gelijk had, helaas.

@ simpleme: duidelijk verhaal maar ik heb wel een vraagje, niet verkeerd opvatten is niet kwaad bedoeld. Ik snap nooit zo goed hoe het komt dat je niemand hebt om op terug te vallen, dus geen familie en vrienden. Misschien zit ik wat dat betreft in een bevoorrechte positie maar als het echt te erg zou worden kan ik altijd bij een aantal mensen terecht en dat idee vind ik ook heel prettig.

@ Jolantje

Ik wil ook echt wel dat hij een 'vader' wordt. Dat betekend niet dat hij niet meer mag stappen etc maar besef dat je nu een voorbeeldfunctie hebt en je leven draait niet meer alleen om jou en je eigen plezier.



@ Solita en Maze

Voelen jullie je dan niet onwijs dom? Alsof ik een wereldvreemd iemand ben ofzo.

Ik wil graag dat hij met alles stopt, ik heb er zo'n hekel aan! maar hoe doe ik dat als hij zo goed verborgen houdt dat hij gebruikt.

For all I know zegt hij dat hij stopt en blijkt later dat hij nog steeds gebruikt.



Het is nu absoluut niet zo dat hij mij ermee lastig valt.

Hij is de allerliefste vriend die ik ooit heb gehad maar ik vind het ook lastig om zo gek op hem te zijn.

Ja ik voel me wel dom maar gek genoeg kan ik ook de humor er wel weer van inzien. Later hebben we er zelfs samen onwijs om moeten lachen.

Ik heb er ook een bloedhekel aan maar so be it. Ik probeer het beste er van te maken en als ik het merk dan is het wel even knallen tussen ons. Feit is dat het verdomd moeilijk is voor hem om het echt helemaal af te zweren en ik probeer hem daar zoveel als ik kan bij te helpen en soms gaat dat wonderbaarlijk lang goed.

maze schreef op 16 oktober 2007 @ 15:08:

Ik heb er ook een bloedhekel aan maar so be it. Ik probeer het beste er van te maken en als ik het merk dan is het wel even knallen tussen ons. Feit is dat het verdomd moeilijk is voor hem om het echt helemaal af te zweren en ik probeer hem daar zoveel als ik kan bij te helpen en soms gaat dat wonderbaarlijk lang goed.

TOP!



zo sta ik er nu ook tegenover....

Hij weet dat ik het bijzonder k*t vind, denk dat hij niet helemaal weet hoe verdrietig ik er van kan worden -ben heel goed in het verbergen van emoties :)-

Ik ben soms alleen zo bang dat de bom gaat barsten... door mijn gevoel en het feit dat ik het dan niet meer zo goed trek als ik denk of wil

of door zijn gebruik abnormaal wordt