Relaties
alle pijlers
Waarom nemen vrouwen een kind met een verslaafde?
dinsdag 16 oktober 2007 om 01:55
2 dingen vallen mij op bij de relatiepijler: veel vrouwen met een voorliefde voor "foute" mannen. Vind ik prima. Als mensen graag een spannende relatie willen moeten ze het vooral niet laten.
Erg amusante topics leveren dergelijke verhoudingen ook nog op, dat kunnen we dagelijks lezen. "Hij slaat me", "Hij bedriegt me", "Hij zadelt mij op met een schuld van 30 mille" etc etc. Routine-topics.
Maar:
Wat mij echt verbaast is het feit dat vrouwen een kind nemen bij een man die verslaafd is! Aan alcohol, aan gokken, aan drugs, of aan alle drie tegelijk.
Relaties zijn tijdelijk, maar een kind is definitief. Sommige verslavingen, of de vatbaarheid of aanleg daarvoor, schijnen een forse erfelijke component te hebben.
Die vrouwen weten van zijn verslaving, laten zich toch door hem zwanger maken, om vervolgens het huis uit te moeten vluchten. Ik heb geen medelijden met dit soort vrouwen. Onverstandig, om het maar eens heel zacht uit te drukken.
Kan iemand mij uitleggen waarom je in Godsnaam met een verslaafde een kind neemt? De logica ontgaat mij. Vertel!
Erg amusante topics leveren dergelijke verhoudingen ook nog op, dat kunnen we dagelijks lezen. "Hij slaat me", "Hij bedriegt me", "Hij zadelt mij op met een schuld van 30 mille" etc etc. Routine-topics.
Maar:
Wat mij echt verbaast is het feit dat vrouwen een kind nemen bij een man die verslaafd is! Aan alcohol, aan gokken, aan drugs, of aan alle drie tegelijk.
Relaties zijn tijdelijk, maar een kind is definitief. Sommige verslavingen, of de vatbaarheid of aanleg daarvoor, schijnen een forse erfelijke component te hebben.
Die vrouwen weten van zijn verslaving, laten zich toch door hem zwanger maken, om vervolgens het huis uit te moeten vluchten. Ik heb geen medelijden met dit soort vrouwen. Onverstandig, om het maar eens heel zacht uit te drukken.
Kan iemand mij uitleggen waarom je in Godsnaam met een verslaafde een kind neemt? De logica ontgaat mij. Vertel!
dinsdag 16 oktober 2007 om 15:23
Sourire,
Nee, ik voel me niet dom. Heel veel verslaafden zijn meesters in het verbergen van hun verslaving. Er zijn alcoholisten die hun verslaving jarenlang verborgen kunnen houden of waarbij het zelfs nooit ontdekt wordt. Denk maar eens aan die huismoeders die de sherry in een pak appelsap doen.
Bovendien had ik geen enkele ervaring met alcoholisme of andere verslavingen, dus ik was ook gewoon onwetend op dat gebied. Ik denk het tegenwoordig eerder te herkennen, maar dan nog...
Een verslaafde zal pas stoppen met zijn verslaving als hij dat zelf wil en als zijn wil sterk genoeg is. Soms lukt dat met professionele hulp of soms moet de verslaafde eerst helemaal aan de grond zitten (dus verlaten zijn door zijn partner, financieel berooid, op straat etc...).
Nee, ik voel me niet dom. Heel veel verslaafden zijn meesters in het verbergen van hun verslaving. Er zijn alcoholisten die hun verslaving jarenlang verborgen kunnen houden of waarbij het zelfs nooit ontdekt wordt. Denk maar eens aan die huismoeders die de sherry in een pak appelsap doen.
Bovendien had ik geen enkele ervaring met alcoholisme of andere verslavingen, dus ik was ook gewoon onwetend op dat gebied. Ik denk het tegenwoordig eerder te herkennen, maar dan nog...
Een verslaafde zal pas stoppen met zijn verslaving als hij dat zelf wil en als zijn wil sterk genoeg is. Soms lukt dat met professionele hulp of soms moet de verslaafde eerst helemaal aan de grond zitten (dus verlaten zijn door zijn partner, financieel berooid, op straat etc...).
dinsdag 16 oktober 2007 om 15:31
@ Sourire.. Mijn zoon heeft niet meer echt de behoefte aan een vader die liegt en bedriegt..
Toen ik vorig jaar bij mijn ex wegging en mijn zoon daar achter bleef, geloofde mijn heilig dat ik alles schuld was.. Ik had geen contact meer met mijn zoon.. Op zijn verjaardag natuurlijk een kaart gestuurd met geld erin... En wat heeft hij nooit gekregen??? Idd de kaart... Nu zijn we een jaar verder en zijn vader is iemand die hij maar sporadig ziet en nieteens met mijn zoon zijn leven bemoeit.. Laat het dan maar ook mooi zo zijn..
Toen ik vorig jaar bij mijn ex wegging en mijn zoon daar achter bleef, geloofde mijn heilig dat ik alles schuld was.. Ik had geen contact meer met mijn zoon.. Op zijn verjaardag natuurlijk een kaart gestuurd met geld erin... En wat heeft hij nooit gekregen??? Idd de kaart... Nu zijn we een jaar verder en zijn vader is iemand die hij maar sporadig ziet en nieteens met mijn zoon zijn leven bemoeit.. Laat het dan maar ook mooi zo zijn..
dinsdag 16 oktober 2007 om 15:33
dinsdag 16 oktober 2007 om 15:47
Nee mijn zoon woont bij mijn moeder.. dat is zo gekomen een week voordat ze dakloos werden.. Ik had toen nog geen contact met zoon.. Kinderbescherming heeft officieele uithuisplaatsing voor mijn zoon geregeld.
Inmiddels heb ik weer normaal contact met mijn zoon maar hij zegt graag bij oma te wonen.. Dus laten we het zo.. Oma en ik wonen 2 min van elkaar af..
Voor mijn ex zal ik altijd bang blijven zeker nu hij in hetzelfde dorp woont durf ik het 's avonds niet meer graag over straat..
Inmiddels heb ik weer normaal contact met mijn zoon maar hij zegt graag bij oma te wonen.. Dus laten we het zo.. Oma en ik wonen 2 min van elkaar af..
Voor mijn ex zal ik altijd bang blijven zeker nu hij in hetzelfde dorp woont durf ik het 's avonds niet meer graag over straat..
dinsdag 16 oktober 2007 om 15:58
Jolantje, mijn ex kon ook praten als brugman, wist de mooiste toekomstweerspiegelingen te maken, had de mooiste plausibele verhalen waarom hij dit keer weer plots weg moest of uren later thuiskwam en uiteraard wilde ik hem graag geloven. Na een tijdje dacht ik natuurlijk wel het kan waar zijn of het is voor mijn part net zo goed weer een of andere kutsmoes, maar ik had ook niet de behoefte om alles te gaan kontroleren, want waar blijf je dan in een relatie. Maar twijfel zegt eigenlijk genoeg.
Het totaal aan de grond zitten is zeker niet voor iedereen een reden om te stoppen met hun verslaving, sommigen blijven hun hele leven verslaafd. De wachtlijsten voor opname/professionele hulp dragen hier ook nog eens hun steentje aan bij.
Het totaal aan de grond zitten is zeker niet voor iedereen een reden om te stoppen met hun verslaving, sommigen blijven hun hele leven verslaafd. De wachtlijsten voor opname/professionele hulp dragen hier ook nog eens hun steentje aan bij.
dinsdag 16 oktober 2007 om 16:14
solita, thanx!! het ene verhaal hoeft niet erger te zijn dan het andere. ieder beleeft het op zijn eigen manier. iedereen is ergens anders gevoelig voor en de een kan meer hebben dan de ander.
het is ookmaar net hoe je in het leven staat. ik probeer overal het positieve uit te halen, zou ik dat niet doen dan beland ik in het gekkenhuis. wat trouwens niet betekend dat ik nog steeds brokstukken aan het bijmekaar rapen ben hoor. vooral mijn zoon heeft het nog erg moeilijk. hij zit nu ook in traumatherapie. tuurlijk had ik alles wat hij heeft meegemaakt het liefst voorkomen maar als ik daar te veel bij stil blijf staan trek ik het zelf niet. het blijft toch een als dit of had ik maar dat verhaal. oftewel, als hadden er is is hebben te laat.
maze, ik neem je vraag niet verkeerd op hoor. ik kan gewoon heel slecht tegen de opmerkingen van TO zoals zielig medelijden amusant en totale onbegrip.
zoiezo heb ik maar een kleine familie. als ik naar familie had gevlucht had hij me daar altijd gevonden. had daar dan de ruiten desnoods ingegooid etc. dat wil je familie gewoon ook niet aan doen. je voelt je al zo tot last met het gedrag van mijn ex. ook hun hebben daar uiteraard veel van ondervonden. ik heb een groot deel ook altijd voor ze verborgen gehouden omdat ik hun er niet mee wilde belasten. uiteraard zagen ze best een hoop hoor. voor de vrienden die ik nog over had geld het zelfde verhaal. daarbij komt dat ik heel veel vrienden en vriendinnen ben verloren door mijn ex. zo probeerde hij bijvoorbeeld al mijn vriendinnen te versieren en zoals begrijpelijk was niemand daar van gedient. hij had een hele kwade dronk en vriendinnen zeiden vaak van ik wil graag met jou om gaan maar niet met hem. dat maakt het heel moeilijk om vriendschappen te onderhouden doordat ik mijn ex meestal ´savonds niet veilig alleen kon laten met mijn kinderen en zij niet meer bij mij over de vloer wilde komen als hij thuis was. zodoende kon ik dus niet zomaar bij iemand onderduiken. ik weigerde ook om naar een blijf van mijn lijf huis te vluchten omdat ik niet mijn hele leven incl familie achter wilde laten. ik had nooit meer naar hun toegekunt en hun niet naar mij. mijn ex had me op die manier namelijk altijd wel weer gevonden. ik vond en vind nog steeds dat ik mijn kinderen niet hun hele leven af kon nemen. die periode was voor hun traumatiserend maar niet levensbedreigend dus ik vond dat het op een andere manier moest. en dat was dus zorgen dat hij mij niet meer wilde. dat hiled vooral in geen aandacht meer geven maar al helemaal geen vrijwillige sex meer. ok daar stond dus wel verkrachting tegenover maar resulteerde na ander half jaar wel dat hij er niks meer aan vond en vertrok. niet dat ik toen van hem af was hoor!! maar goed dan word dit verhaal zooooooo lang hahaha. hoop dat je het nu een beetje begrijpt.
het is ookmaar net hoe je in het leven staat. ik probeer overal het positieve uit te halen, zou ik dat niet doen dan beland ik in het gekkenhuis. wat trouwens niet betekend dat ik nog steeds brokstukken aan het bijmekaar rapen ben hoor. vooral mijn zoon heeft het nog erg moeilijk. hij zit nu ook in traumatherapie. tuurlijk had ik alles wat hij heeft meegemaakt het liefst voorkomen maar als ik daar te veel bij stil blijf staan trek ik het zelf niet. het blijft toch een als dit of had ik maar dat verhaal. oftewel, als hadden er is is hebben te laat.
maze, ik neem je vraag niet verkeerd op hoor. ik kan gewoon heel slecht tegen de opmerkingen van TO zoals zielig medelijden amusant en totale onbegrip.
zoiezo heb ik maar een kleine familie. als ik naar familie had gevlucht had hij me daar altijd gevonden. had daar dan de ruiten desnoods ingegooid etc. dat wil je familie gewoon ook niet aan doen. je voelt je al zo tot last met het gedrag van mijn ex. ook hun hebben daar uiteraard veel van ondervonden. ik heb een groot deel ook altijd voor ze verborgen gehouden omdat ik hun er niet mee wilde belasten. uiteraard zagen ze best een hoop hoor. voor de vrienden die ik nog over had geld het zelfde verhaal. daarbij komt dat ik heel veel vrienden en vriendinnen ben verloren door mijn ex. zo probeerde hij bijvoorbeeld al mijn vriendinnen te versieren en zoals begrijpelijk was niemand daar van gedient. hij had een hele kwade dronk en vriendinnen zeiden vaak van ik wil graag met jou om gaan maar niet met hem. dat maakt het heel moeilijk om vriendschappen te onderhouden doordat ik mijn ex meestal ´savonds niet veilig alleen kon laten met mijn kinderen en zij niet meer bij mij over de vloer wilde komen als hij thuis was. zodoende kon ik dus niet zomaar bij iemand onderduiken. ik weigerde ook om naar een blijf van mijn lijf huis te vluchten omdat ik niet mijn hele leven incl familie achter wilde laten. ik had nooit meer naar hun toegekunt en hun niet naar mij. mijn ex had me op die manier namelijk altijd wel weer gevonden. ik vond en vind nog steeds dat ik mijn kinderen niet hun hele leven af kon nemen. die periode was voor hun traumatiserend maar niet levensbedreigend dus ik vond dat het op een andere manier moest. en dat was dus zorgen dat hij mij niet meer wilde. dat hiled vooral in geen aandacht meer geven maar al helemaal geen vrijwillige sex meer. ok daar stond dus wel verkrachting tegenover maar resulteerde na ander half jaar wel dat hij er niks meer aan vond en vertrok. niet dat ik toen van hem af was hoor!! maar goed dan word dit verhaal zooooooo lang hahaha. hoop dat je het nu een beetje begrijpt.
dinsdag 16 oktober 2007 om 16:17
dinsdag 16 oktober 2007 om 16:35
ik wil de vrouwen hier met een vergelijkbaar verhaal even een tip geven. tenminste wat mij heeft geholpen om rust van mijn ex te krijgen.
ik heb toen in die tijd genoeg van vrouwen gehoord dat ze eruit zijn gekomen. ik had altijd het gevoel van ja dat lukt iedereen behalve mij. en zie mij nu eens, ik ben er wel uit gekomen! dat is nu 2 jaar geleden. vooral heet eerste jaar was ik nog doods bang. het ging zelfs zo ver dat ik als ik de hond uit moest laten savonds, mijn moeder aan de mobiel aan de praat hield en mijn huistelefoon met de hare terwijl ik dus buitenliep. dit uit angst dat hij mijn huis is zou komen als ik even buiten was. keek altijd over mijn schouder. vermeed heel veel plekken waarvan ik wist dat hij daar ook wel eens kwam.
op een gegeven moment kwam er een breekpunt. ik wilde en kon zo niet verder leven. ik heb mijn angsten van me afgezet en de rollen omgedraaid. ik moest niet meer bang zijn voor hem maar hij voor mij. ik zorgde altijd dat ik schone afwas met een flinke koekenpan op het aanrecht had liggen. dat mag je namelijk van de politie als zelfverdedigings wapen gebruiken. als hij zat te dreigen met iets als ik kom nu wel even naar je toe om je te vermoorden of iets dergelijks was mijn antwoord, is goed kom maar, ik sta je wel op te wachten. ik doe alleen niet mijn deur open dus zie maar hoe je binnen komt. ik had op dat moment het punt gepasseerd dat ik in zag dat als die confrontatie toch ooit moest komen, dan maar nu. toen hij door kreeg dat ik niet meer bang was, kwam hij niet meer aan de deur. had ik dus nooit verwacht. en zo draaide ik alles om. wilde hij weer wat uitvreten dan liet ik hem duidelijk merken van probeer het vooral, de gevolgen zijn voor jou. zoek jij mij op, bestel dan je kist maar alvast, ik ben niet bang meer iedereen heeft jou uit gekost en nu ben ik sterker dan ooit te voren.
ik ben met recherge in de weer gegaan heb hem op latten pakken toen ze met sigeuners voor de deur stonden (zij komt van het kamp) en sindsdien ziet hij dat ik sterker ben. ik heb nu rust van hem!!! hoop dat dit voor altijd zo blijft alhoewel ik ergens altijd bang zal blijven dat de ellende weer terug komt.
hoe je je ook voelt, blijf vechten en hoop houden. echt geloof me, als ik het kan kunnen jullie het ook!!!
ik heb toen in die tijd genoeg van vrouwen gehoord dat ze eruit zijn gekomen. ik had altijd het gevoel van ja dat lukt iedereen behalve mij. en zie mij nu eens, ik ben er wel uit gekomen! dat is nu 2 jaar geleden. vooral heet eerste jaar was ik nog doods bang. het ging zelfs zo ver dat ik als ik de hond uit moest laten savonds, mijn moeder aan de mobiel aan de praat hield en mijn huistelefoon met de hare terwijl ik dus buitenliep. dit uit angst dat hij mijn huis is zou komen als ik even buiten was. keek altijd over mijn schouder. vermeed heel veel plekken waarvan ik wist dat hij daar ook wel eens kwam.
op een gegeven moment kwam er een breekpunt. ik wilde en kon zo niet verder leven. ik heb mijn angsten van me afgezet en de rollen omgedraaid. ik moest niet meer bang zijn voor hem maar hij voor mij. ik zorgde altijd dat ik schone afwas met een flinke koekenpan op het aanrecht had liggen. dat mag je namelijk van de politie als zelfverdedigings wapen gebruiken. als hij zat te dreigen met iets als ik kom nu wel even naar je toe om je te vermoorden of iets dergelijks was mijn antwoord, is goed kom maar, ik sta je wel op te wachten. ik doe alleen niet mijn deur open dus zie maar hoe je binnen komt. ik had op dat moment het punt gepasseerd dat ik in zag dat als die confrontatie toch ooit moest komen, dan maar nu. toen hij door kreeg dat ik niet meer bang was, kwam hij niet meer aan de deur. had ik dus nooit verwacht. en zo draaide ik alles om. wilde hij weer wat uitvreten dan liet ik hem duidelijk merken van probeer het vooral, de gevolgen zijn voor jou. zoek jij mij op, bestel dan je kist maar alvast, ik ben niet bang meer iedereen heeft jou uit gekost en nu ben ik sterker dan ooit te voren.
ik ben met recherge in de weer gegaan heb hem op latten pakken toen ze met sigeuners voor de deur stonden (zij komt van het kamp) en sindsdien ziet hij dat ik sterker ben. ik heb nu rust van hem!!! hoop dat dit voor altijd zo blijft alhoewel ik ergens altijd bang zal blijven dat de ellende weer terug komt.
hoe je je ook voelt, blijf vechten en hoop houden. echt geloof me, als ik het kan kunnen jullie het ook!!!
dinsdag 16 oktober 2007 om 16:36
Simpleme, het heeft mij wel een deel van mijn (geestelijke) gezondheid gekost, twee keer een burnout en paniekaanvallen. Nu bijna 2 jaar na de scheiding, met meer rust en professionele hulp, gaat het eindelijk wat beter met me. Mijn bijna altijd 'zonnige' kind (hoe is het toch mogelijk dat kinderen soms zo flexibel zijn) redt het wonderbaarlijk zonder professionele hulp. Bij ons is er wel kontakt en omgang met kind door exman en gelukkig gaat dit nu ook redelijk goed en lijkt hij tot zijn positieven gekomen, maargoed dit moeten we nog op langere termijn zien.
Simpleme, bij mij was het andersom, de vrienden van mijn ex (die een grote rol in zijn leven speelden, nu niet meer maar dat is een ander verhaal) probeerden mij altijd te versieren....
Simpleme, bij mij was het andersom, de vrienden van mijn ex (die een grote rol in zijn leven speelden, nu niet meer maar dat is een ander verhaal) probeerden mij altijd te versieren....
dinsdag 16 oktober 2007 om 16:38
Zo!
ben ik even wakker geschud!
Ik ga er een einde aan maken... of in ieder geval wil ik dat mijn vriend er een einde aan maakt.
Jullie verhalen drukken me met de neus op de feiten hoe fout het kan lopen.
Zoals eerder gezegd: we hebben het nu hardstikke leuk, zijn smoorverliefd op elkaar, hij is een hele lieve en zorgzame papa en hij is voor mij alles wat ik wensen kon... ware het niet dat hij gebruikt.
Ik heb net wat zitten lezen op andere sites en kreeg weer tranen in m'n ogen. Het is allemaal zo verschrikkelijk heftig!
Ik ben bang voor wat hij zichzelf aandoet, ik wil het niet zo ver laten komen dat het ons (mij) kapot maakt.
ben ik even wakker geschud!
Ik ga er een einde aan maken... of in ieder geval wil ik dat mijn vriend er een einde aan maakt.
Jullie verhalen drukken me met de neus op de feiten hoe fout het kan lopen.
Zoals eerder gezegd: we hebben het nu hardstikke leuk, zijn smoorverliefd op elkaar, hij is een hele lieve en zorgzame papa en hij is voor mij alles wat ik wensen kon... ware het niet dat hij gebruikt.
Ik heb net wat zitten lezen op andere sites en kreeg weer tranen in m'n ogen. Het is allemaal zo verschrikkelijk heftig!
Ik ben bang voor wat hij zichzelf aandoet, ik wil het niet zo ver laten komen dat het ons (mij) kapot maakt.
dinsdag 16 oktober 2007 om 16:44
Nou Quattro...paar pittige uitspraken lees ik zojuist van jou.
Vind je persoonlijk erg snel met je oordeel.
En hoop niet dat jij in dergelijke situatie raakt.
Vrouwen nemen een kind van hun partner...
Ten eerste neem je geen kind
Die vrouwen weten van zijn verslaving...NIET DUS!!
Helaas is het zo dat je pas achter sommige zaken komt als het te laat is.
Misschien iets beter letten op hoe je bepaalde zaken formuleert...sommige uitspraken komen nogal dom over. Misschien onwetendheid...
Vind je persoonlijk erg snel met je oordeel.
En hoop niet dat jij in dergelijke situatie raakt.
Vrouwen nemen een kind van hun partner...
Ten eerste neem je geen kind
Die vrouwen weten van zijn verslaving...NIET DUS!!
Helaas is het zo dat je pas achter sommige zaken komt als het te laat is.
Misschien iets beter letten op hoe je bepaalde zaken formuleert...sommige uitspraken komen nogal dom over. Misschien onwetendheid...
dinsdag 16 oktober 2007 om 17:10
sourire, ik kan alleen maar zeggen luister naar je gevoel en je verstand. het leven met een verslaafde geeft altijd problemen hoe je het ook went of keert. maar dat houd nog niet in dat je er niet samen uit kan komen. dat ligt vooral bij hem. als hij echt hulp wilt zoeken is er best hoop. steek alleen niet niet kop in het zand zoals te veel van ons hebben gedaan en nog steeds doen. denk er heel goed over na of dit het leven is wat jij wilt!!! neem geen genoegen met een 6je als er voor jou ook een 10 rond loopt. als je begrijpt hoe ik dat bedoel
dinsdag 16 oktober 2007 om 17:16
Ah, daar is ie. Ik zat er al op te wachten... Als ik zeg dat ik volgende week op vakantie ga, mag ik dat dan ook niet zeggen, omdat ik morgen dood kan worden gereden. Oké, heel letterlijk gezegd kun je niet zeggen dat je kinderen neemt, maar je kunt in ieder geval wél met zekerheid zeggen dat je ze bewust niet neemt en zeggen dat je ze wel neemt insinueert niet per definitie dat dat gemakkelijk zal gaan, maar wel dat je ervoor gaat, al dan niet met een kans van slagen.
dinsdag 16 oktober 2007 om 21:35
Dan moeten die keuzes wel gebaseerd zijn op kennis van de hele situatie en dat is nu jammer helaas vaak niet het geval. Je wordt van het begin af voorgelogen, bedrogen en voor de gek gehouden. Verslaafden zijn masters in liegen en manipuleren. Als je niet weet hoe de wereld van de verslaving werkt en wat zo'n verslaving eigenlijk inhoudt, weet je echt niet waar je eigenlijk voor hebt gekozen. Daar kom je pas later door schade en schande achter.
En achteraf niet zeiken? Ik denk dat die vrouwen zelf wel uitmaken of ze achteraf, als ze de situatie helemaal doorhebben, práten over waar ze in beland zijn en hoe ze er nu mee om moeten en willen gaan.
Misschien moet je zelf niet zo zeiken met van die dooddoeners.
En achteraf niet zeiken? Ik denk dat die vrouwen zelf wel uitmaken of ze achteraf, als ze de situatie helemaal doorhebben, práten over waar ze in beland zijn en hoe ze er nu mee om moeten en willen gaan.
Misschien moet je zelf niet zo zeiken met van die dooddoeners.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 16 oktober 2007 om 21:57
Een verslaving is iets wat al een hele tijd speelt en niet een incidenteel iets of iets wat van korte duur is. Je maakt mij niet wijs dat je gedurende die lange tijd er niet achter komt dat er (op zijn minst) iets anders dan anders is en/of mis is. Als dat wel zo is, dan vind ik je behoorlijk (lees: zeer) naief en wíl je wellicht de dingen niet zien die voor een derde duidelijk zichtbaar zijn. In dat geval heb ik dus ook geen medelijden met de dame in kwestie. Nogmaals...het is dan een keuze die je maakt.
