Relaties
alle pijlers
Waarom nemen vrouwen een kind met een verslaafde?
dinsdag 16 oktober 2007 om 01:55
2 dingen vallen mij op bij de relatiepijler: veel vrouwen met een voorliefde voor "foute" mannen. Vind ik prima. Als mensen graag een spannende relatie willen moeten ze het vooral niet laten.
Erg amusante topics leveren dergelijke verhoudingen ook nog op, dat kunnen we dagelijks lezen. "Hij slaat me", "Hij bedriegt me", "Hij zadelt mij op met een schuld van 30 mille" etc etc. Routine-topics.
Maar:
Wat mij echt verbaast is het feit dat vrouwen een kind nemen bij een man die verslaafd is! Aan alcohol, aan gokken, aan drugs, of aan alle drie tegelijk.
Relaties zijn tijdelijk, maar een kind is definitief. Sommige verslavingen, of de vatbaarheid of aanleg daarvoor, schijnen een forse erfelijke component te hebben.
Die vrouwen weten van zijn verslaving, laten zich toch door hem zwanger maken, om vervolgens het huis uit te moeten vluchten. Ik heb geen medelijden met dit soort vrouwen. Onverstandig, om het maar eens heel zacht uit te drukken.
Kan iemand mij uitleggen waarom je in Godsnaam met een verslaafde een kind neemt? De logica ontgaat mij. Vertel!
Erg amusante topics leveren dergelijke verhoudingen ook nog op, dat kunnen we dagelijks lezen. "Hij slaat me", "Hij bedriegt me", "Hij zadelt mij op met een schuld van 30 mille" etc etc. Routine-topics.
Maar:
Wat mij echt verbaast is het feit dat vrouwen een kind nemen bij een man die verslaafd is! Aan alcohol, aan gokken, aan drugs, of aan alle drie tegelijk.
Relaties zijn tijdelijk, maar een kind is definitief. Sommige verslavingen, of de vatbaarheid of aanleg daarvoor, schijnen een forse erfelijke component te hebben.
Die vrouwen weten van zijn verslaving, laten zich toch door hem zwanger maken, om vervolgens het huis uit te moeten vluchten. Ik heb geen medelijden met dit soort vrouwen. Onverstandig, om het maar eens heel zacht uit te drukken.
Kan iemand mij uitleggen waarom je in Godsnaam met een verslaafde een kind neemt? De logica ontgaat mij. Vertel!
zaterdag 20 oktober 2007 om 14:08
Natuurlijk merk je het op een gegeven moment maar dat is juist het punt. Je merkt het te laat en zelfs dan, dan denk je vaak nog dat het omkeerbaar is.
Verwachten dat diegene er mee stopt en die belooft het braaf en jij gelooft dat. In het begin tenminste. En je denkt ook dat die persoon is gestopt als je niet weet wat zo'n verslaving inhoudt. Die persoon gaat uiteraard vrolijk door maar weet hoe jij erover denkt en doet zijn uiterste best het voor je verborgen te houden. Er wordt gestolen om aan het spul te komen en dus merk je het niet aan de financiën. Het spul wordt elders genuttigd en de smoezen waar ze in die tijd geweest zijn, worden overtuigend gebracht. Als je beter weet na veel schade en schande heb je pas door dat zo'n soort verslaving niet 'slechts' een verslaving is maar een manier van leven. Zo'n leven lijkt ook totaal niet op het leven wat de gangbare mens leeft. Het lijkt een andere wereld waarin hele andere regels gelden en hele andere normen en waarden. Als je daar te lang tussen zit verander je zelf ook. Leven met een junk is geen leven en je eigen identiteit wordt stukje bij beetje tot de grond toe afgebroken. Je bent niet meer jezelf en net als dat je slachtoffer bent van huiselijk geweld raak je een soort verdoofd, murw, geïntimideerd door de situatie waar je in zit. Het is net een achtbaan zonder beveiligingsstang dus moet je zelf zien hoe je ongeschonden uit dat ritje komt en dat valt niet mee. Het is me gelukt maar de prijs was heel hoog.
Als ik toen allemaal had geweten wat ik nu weet, was ik natuurlijk keihard weggerend zodra ik hem ontmoette. Dat is één ding wat zeker is.
Verwachten dat diegene er mee stopt en die belooft het braaf en jij gelooft dat. In het begin tenminste. En je denkt ook dat die persoon is gestopt als je niet weet wat zo'n verslaving inhoudt. Die persoon gaat uiteraard vrolijk door maar weet hoe jij erover denkt en doet zijn uiterste best het voor je verborgen te houden. Er wordt gestolen om aan het spul te komen en dus merk je het niet aan de financiën. Het spul wordt elders genuttigd en de smoezen waar ze in die tijd geweest zijn, worden overtuigend gebracht. Als je beter weet na veel schade en schande heb je pas door dat zo'n soort verslaving niet 'slechts' een verslaving is maar een manier van leven. Zo'n leven lijkt ook totaal niet op het leven wat de gangbare mens leeft. Het lijkt een andere wereld waarin hele andere regels gelden en hele andere normen en waarden. Als je daar te lang tussen zit verander je zelf ook. Leven met een junk is geen leven en je eigen identiteit wordt stukje bij beetje tot de grond toe afgebroken. Je bent niet meer jezelf en net als dat je slachtoffer bent van huiselijk geweld raak je een soort verdoofd, murw, geïntimideerd door de situatie waar je in zit. Het is net een achtbaan zonder beveiligingsstang dus moet je zelf zien hoe je ongeschonden uit dat ritje komt en dat valt niet mee. Het is me gelukt maar de prijs was heel hoog.
Als ik toen allemaal had geweten wat ik nu weet, was ik natuurlijk keihard weggerend zodra ik hem ontmoette. Dat is één ding wat zeker is.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 20 oktober 2007 om 15:16
Dus wat jij zegt is:
op het moment dat je beslist dat het nu te ver is gegaan je eigenlijk al te laat bent, dat het vanaf daar alleen maar down hill gaat
-zie m'n andere topic--vraag het om wat antwoord te krijgen op de vraag uit m'n andere topic
op het moment dat je beslist dat het nu te ver is gegaan je eigenlijk al te laat bent, dat het vanaf daar alleen maar down hill gaat
-zie m'n andere topic--vraag het om wat antwoord te krijgen op de vraag uit m'n andere topic
zondag 21 oktober 2007 om 10:48
:
[...]
Tja, dat is mijn ervaring. Niet alleen mijn eigen gezin is er door uit elkaar gevallen. In dat wereldje heb ik genoeg gezien om te weten dat een gezin en een drugsverslaving niet samen gaan.
Ik weet niet hoe dat zit als het om af en toe gebruik gaat. Misschien als het daarbij blijft dat het meevalt, het te doen is.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 21 oktober 2007 om 11:26
Toevallig had ik hier laatst met een vriendin een gesprek over.
Een vrouw die ik ken uit de buurt vertelde me stralend dat haar dochter zwanger is van de derde. Die dochter heeft borderlineproblemen(ik weet niet precies in welke mate).Ze heeft al twee kinderen (waarvan ze er eentje het liefst uit huis zou laten plaatsen,vertelde ze me laatst spontaan...), de partner heeft een behoorlijk alcoholprobleem(waar hij al verschillende keren voor behandeld is), ze zijn net gestart met schuldsanering en zij heeft ongeveer 80 kilo overgewicht. Ze werken geen van beiden.Niet bepaald een ideale situatie dus... Ik snap dus helemaal niets van de blijdschap van oma, en aan de andere kant vind ik dat ik er niet over zou moeten/mogen oordelen, omdat zoiets ieders eigen keuze is.
Een vrouw die ik ken uit de buurt vertelde me stralend dat haar dochter zwanger is van de derde. Die dochter heeft borderlineproblemen(ik weet niet precies in welke mate).Ze heeft al twee kinderen (waarvan ze er eentje het liefst uit huis zou laten plaatsen,vertelde ze me laatst spontaan...), de partner heeft een behoorlijk alcoholprobleem(waar hij al verschillende keren voor behandeld is), ze zijn net gestart met schuldsanering en zij heeft ongeveer 80 kilo overgewicht. Ze werken geen van beiden.Niet bepaald een ideale situatie dus... Ik snap dus helemaal niets van de blijdschap van oma, en aan de andere kant vind ik dat ik er niet over zou moeten/mogen oordelen, omdat zoiets ieders eigen keuze is.
