Relaties
alle pijlers
Wanneer is de koek op?
vrijdag 21 september 2007 om 07:12
Lieve allemaal,
Graag zou ik jullie mening/adviezen willen weten over het volgende:
Ongeveer 1,5 jaar geleden heb ik een man leren kennen die 9 maanden daarvoor gescheiden is na 27 jaar huwelijk. Hij heeft 2 lieve kinderen (11 en 14 jaar).
Zelf woon/leef ik ongeveer 6 jaar alleen met 2 grotere (18 en 22 jaar) kinderen dan zijn kinderen.
We werden smoorverliefd en het ging prima, ook tussen de kinderen onderling. Onze relatie was heftig en we hadden het plan om proberen te gaan samenwonen. Door praktische problemen (ruimtegebrek (geen slaapkamer over voor zijn kinderen)) is dit in de huidige situatie niet mogelijk. Na ongeveer een jaar begon bij hem de twijfel toe te slaan.Hij wist niet meer of hij zo verder wilde.
Na korte tijd mistte hij mij en hij wilde toch weer onze relatie voortzetten. Hij had allemaal praktische bezwaren over het functioneren van mijn gezin. In mijn gezin gebeuren dus dingen die hij nog niet meegemaakt heeft doordat zijn kinderen jonger zijn (ik doel met name op dat mijn kinderen veel tijd op hun kamer doorbrengen en eigenlijk een eigen leven leiden). Hij kan het zich niet voorstellen dat het zo gaat met kinderen van die leeftijd.
Zijn kinderen komen om het weekend bij hem. Van een gezinsleven voor hem is geen sprake meer, hij heeft zijn kinderen op "visite". De opvoeding en de dagelijkse dingen spelen zich af bij de moeder. De kinderen en hij wonen nogal ver van elkaar af, dus ontmoetingen tussendoor is niet mogelijk.
Zelf had ik het vermoeden dat hij het mislukken van zijn huwelijk nog niet helemaal had verwerkt, en eigenlijk zo snel mogelijk "vervanging" wilde. Hij ontkende dit altijd ten stelligste.
We zijn nu 9 maanden verder, in de tussentijd is onze relatie een knipperlichtrelatie geworden. Het is 6 keer aan/uit geweest (hij was steeds degene die het uitmaakte) en nu is het weer uit.
Zelf is hij nu tot de conclusie gekomen dat ik toch gelijk had, hij heeft het mislukken van zijn huwelijk niet goed verwerkt en het verlies van alles daaromheen. Hij gaat dus voor de tweede keer de verwerking in van dit verlies.
Door het steeds aan/uit/aan/uit gaan onze relatie ben ik heel erg gaan twijfelen. Mijn gevoel voor hem, doordat hij steeds schommelde zijn verminderd, maar nog niet weg.
Nu is de situatie zo dat we al een poosje rust hebben gecreeërd. Voor de kinderen en de buitenwereld is het over tussen ons, maar we hebben nog wel regelmatig kontakt.
In de gehele periode ben ik hem blijven steunen, omdat ik voelde dat de ware reden van zijn twijfels eigenlijk bij hem lag. Ik wist wat hij doormaakte, het is mij namelijk twee keer overkomen, en het verwerken van zo'n verlies is heel heftig pijnlijk en langdurig.
Nu na ongeveer 1,5 maand rust, maar wel telefonisch kontakt en elkaar af en toe zien, wil hij graag weer langzaam proberen onze relatie weer een doorstart te geven.Hij mist mij verschrikkelijk en is tot het besef gekomen dat hij toch verder wil met mij, maar deze woorden heb ik dus al diverse keren gehoord.
Maar nu heb ik mijn twijfels. Hij heeft door al die aarzelingen en schommelingen mijn basisgevoel van veiligheid wat nodig is voor een goede relatie weggenomen. Iedere keer heb ik het gevoel dat hij over een paar dagen of zelfs over een uur kan zeggen dat hij het niet meer trekt en dus weer zou willen stoppen.
Ik hou van hem, ontegenzeggelijk, maar ik weet niet of ik het nog redt. Ik mis hem, maar niet echt meer in mijn dagelijks leven. Ik heb mijn leven toch weer een beetje opgepakt.
Nu ik mijn verhaal teruglees zie ik dat ik het nogal klinisch heb verteld. Het verdriet over dit alles heb ik bewust niet opgeschreven om proberen een heldere kijk te krijgen/geven voor anderen. Misschien heb ik zelf het antwoord al gegeven op mijn vraag.
Zou onze relatie nog een basis hebben behalve de liefde?
Wie heeft dit meegemaakt of kan zich verplaatsen in mijn of zijn gevoel en mij een ander denkbeeld geven?
Liefs en dank voor jullie aandacht.
Hiltje
Graag zou ik jullie mening/adviezen willen weten over het volgende:
Ongeveer 1,5 jaar geleden heb ik een man leren kennen die 9 maanden daarvoor gescheiden is na 27 jaar huwelijk. Hij heeft 2 lieve kinderen (11 en 14 jaar).
Zelf woon/leef ik ongeveer 6 jaar alleen met 2 grotere (18 en 22 jaar) kinderen dan zijn kinderen.
We werden smoorverliefd en het ging prima, ook tussen de kinderen onderling. Onze relatie was heftig en we hadden het plan om proberen te gaan samenwonen. Door praktische problemen (ruimtegebrek (geen slaapkamer over voor zijn kinderen)) is dit in de huidige situatie niet mogelijk. Na ongeveer een jaar begon bij hem de twijfel toe te slaan.Hij wist niet meer of hij zo verder wilde.
Na korte tijd mistte hij mij en hij wilde toch weer onze relatie voortzetten. Hij had allemaal praktische bezwaren over het functioneren van mijn gezin. In mijn gezin gebeuren dus dingen die hij nog niet meegemaakt heeft doordat zijn kinderen jonger zijn (ik doel met name op dat mijn kinderen veel tijd op hun kamer doorbrengen en eigenlijk een eigen leven leiden). Hij kan het zich niet voorstellen dat het zo gaat met kinderen van die leeftijd.
Zijn kinderen komen om het weekend bij hem. Van een gezinsleven voor hem is geen sprake meer, hij heeft zijn kinderen op "visite". De opvoeding en de dagelijkse dingen spelen zich af bij de moeder. De kinderen en hij wonen nogal ver van elkaar af, dus ontmoetingen tussendoor is niet mogelijk.
Zelf had ik het vermoeden dat hij het mislukken van zijn huwelijk nog niet helemaal had verwerkt, en eigenlijk zo snel mogelijk "vervanging" wilde. Hij ontkende dit altijd ten stelligste.
We zijn nu 9 maanden verder, in de tussentijd is onze relatie een knipperlichtrelatie geworden. Het is 6 keer aan/uit geweest (hij was steeds degene die het uitmaakte) en nu is het weer uit.
Zelf is hij nu tot de conclusie gekomen dat ik toch gelijk had, hij heeft het mislukken van zijn huwelijk niet goed verwerkt en het verlies van alles daaromheen. Hij gaat dus voor de tweede keer de verwerking in van dit verlies.
Door het steeds aan/uit/aan/uit gaan onze relatie ben ik heel erg gaan twijfelen. Mijn gevoel voor hem, doordat hij steeds schommelde zijn verminderd, maar nog niet weg.
Nu is de situatie zo dat we al een poosje rust hebben gecreeërd. Voor de kinderen en de buitenwereld is het over tussen ons, maar we hebben nog wel regelmatig kontakt.
In de gehele periode ben ik hem blijven steunen, omdat ik voelde dat de ware reden van zijn twijfels eigenlijk bij hem lag. Ik wist wat hij doormaakte, het is mij namelijk twee keer overkomen, en het verwerken van zo'n verlies is heel heftig pijnlijk en langdurig.
Nu na ongeveer 1,5 maand rust, maar wel telefonisch kontakt en elkaar af en toe zien, wil hij graag weer langzaam proberen onze relatie weer een doorstart te geven.Hij mist mij verschrikkelijk en is tot het besef gekomen dat hij toch verder wil met mij, maar deze woorden heb ik dus al diverse keren gehoord.
Maar nu heb ik mijn twijfels. Hij heeft door al die aarzelingen en schommelingen mijn basisgevoel van veiligheid wat nodig is voor een goede relatie weggenomen. Iedere keer heb ik het gevoel dat hij over een paar dagen of zelfs over een uur kan zeggen dat hij het niet meer trekt en dus weer zou willen stoppen.
Ik hou van hem, ontegenzeggelijk, maar ik weet niet of ik het nog redt. Ik mis hem, maar niet echt meer in mijn dagelijks leven. Ik heb mijn leven toch weer een beetje opgepakt.
Nu ik mijn verhaal teruglees zie ik dat ik het nogal klinisch heb verteld. Het verdriet over dit alles heb ik bewust niet opgeschreven om proberen een heldere kijk te krijgen/geven voor anderen. Misschien heb ik zelf het antwoord al gegeven op mijn vraag.
Zou onze relatie nog een basis hebben behalve de liefde?
Wie heeft dit meegemaakt of kan zich verplaatsen in mijn of zijn gevoel en mij een ander denkbeeld geven?
Liefs en dank voor jullie aandacht.
Hiltje
vrijdag 21 september 2007 om 09:34
Beste Hiltje
Ik denk dat je zelf het antwoord al hebt gegeven.Hij doet jou geen goed.Op deze manier blijf jij op je tenen lopen,omdat je bang bent dat hij weer zomaar de handdoek in de ring gooit.
En hoe gaan jullie kinderen er mee om? Deze krijgen wederom niet echt een voorbeeld hoe het moet in een relatie.Ouders al gescheiden en een nieuwe partner die makkelijk aan de kant wordt gezet.
Als je al twijfelt,probeer daar ook aan te denken.
Ben zelf gescheiden,maar woon samen met mijn vriend,helft van de tijd met 7 personen in huis en andere tijd met 2 man.
succes met je keuze
Ik denk dat je zelf het antwoord al hebt gegeven.Hij doet jou geen goed.Op deze manier blijf jij op je tenen lopen,omdat je bang bent dat hij weer zomaar de handdoek in de ring gooit.
En hoe gaan jullie kinderen er mee om? Deze krijgen wederom niet echt een voorbeeld hoe het moet in een relatie.Ouders al gescheiden en een nieuwe partner die makkelijk aan de kant wordt gezet.
Als je al twijfelt,probeer daar ook aan te denken.
Ben zelf gescheiden,maar woon samen met mijn vriend,helft van de tijd met 7 personen in huis en andere tijd met 2 man.
succes met je keuze
vrijdag 21 september 2007 om 09:37
48Hiltje, wanneer is de koek op voor jou? Voor hem is regelmatig de koek op en iedere keer komt er toch weer een doorstart.
Ik denk, dat je pas echte duidelijkheid kunt gaan krijgen wanneer je zelf een ferm standpunt inneemt. Dus echt duidelijk aan hem maken, dat wanneer hij de beslissing neemt dat het over is, dit ook jouw keuze is, omdat je niet langer met je laat sollen op deze manier.
In de 1.5 jaar dat jullie een relatie hebben is het al diverse malen uit geweest. Nu ook weer een maand of anderhalf. De periodes dat het wel goed ging tussen jullie zijn er eigenlijk niet geweest. De periodes dat jij wel gelukkig en blij meende met hem te zijn afgewisseld door periodes van intens liefdesverdriet. Hij bleek er in die periodes al anders over te denken.
Is dat het allemaal wel waard, dat je gevoelens zo overgeleverd zijn aan iemand die iedere keer weer de stekker er uit trekt?
Jij meent dat er van zijn kant ook echte liefde is, maar zo doet iemand toch niet die iemand lief heeft? Je bent een makkelijke prooi voor hem en hij maakt duidelijk misbruik van jouw gevoelens. Hij speelt er mee zoals een kat met een muis speelt.
Ik denk, dat je pas echte duidelijkheid kunt gaan krijgen wanneer je zelf een ferm standpunt inneemt. Dus echt duidelijk aan hem maken, dat wanneer hij de beslissing neemt dat het over is, dit ook jouw keuze is, omdat je niet langer met je laat sollen op deze manier.
In de 1.5 jaar dat jullie een relatie hebben is het al diverse malen uit geweest. Nu ook weer een maand of anderhalf. De periodes dat het wel goed ging tussen jullie zijn er eigenlijk niet geweest. De periodes dat jij wel gelukkig en blij meende met hem te zijn afgewisseld door periodes van intens liefdesverdriet. Hij bleek er in die periodes al anders over te denken.
Is dat het allemaal wel waard, dat je gevoelens zo overgeleverd zijn aan iemand die iedere keer weer de stekker er uit trekt?
Jij meent dat er van zijn kant ook echte liefde is, maar zo doet iemand toch niet die iemand lief heeft? Je bent een makkelijke prooi voor hem en hij maakt duidelijk misbruik van jouw gevoelens. Hij speelt er mee zoals een kat met een muis speelt.
vrijdag 21 september 2007 om 09:37
Moeilijk... Vooral omdat het al zovaak (!) aan en uit is geweest. Dat lijkt me voor jou ontzettend moeilijk, en ook voor alle kinderen.
Als ik jou was zou ik de rustperiode nog even doorzetten en misschien wel zonder enig contact. 1,5 Maand is niet genoeg voor hem (denk ik) om helder naar zijn gevoelens te kijken. Dan is denk ik nog niet duidelijk of het gemis, vooral als je nog contact hebt, komt omdat je nog van de ander houdt en daarmee samen bent geweest of komt doordat deze relatie echt een toekomst heeft.
Je moet doen wat je hart je ingeeft, maar mijn advies zou zijn om een aantal maanden geen contact te hebben en dan pas beide te kijken of je nog een herstart zou kunnen maken.
Sterkte!
Als ik jou was zou ik de rustperiode nog even doorzetten en misschien wel zonder enig contact. 1,5 Maand is niet genoeg voor hem (denk ik) om helder naar zijn gevoelens te kijken. Dan is denk ik nog niet duidelijk of het gemis, vooral als je nog contact hebt, komt omdat je nog van de ander houdt en daarmee samen bent geweest of komt doordat deze relatie echt een toekomst heeft.
Je moet doen wat je hart je ingeeft, maar mijn advies zou zijn om een aantal maanden geen contact te hebben en dan pas beide te kijken of je nog een herstart zou kunnen maken.
Sterkte!
vrijdag 21 september 2007 om 10:03
Lieve Halve Maan, Pom en Yendor,
Inderdaad, ik laat met me sollen. Ik heb dat wel in de gaten maar doe er dus eigenlijk niets mee.
3 weken geleden heb ik een grens gesteld en gezegd dat het wat mij betreft echt over was.
Hij was echt helemaal van slag, emotioneel en ineens besefte hij dat hij de machtspositie kwijt is.
Ben blij met jullie heldere en nuchtere antwoorden, het helpt wel om echt een beslissing te nemen, maar dan door mijzelf.
De moeilijkheid is echter dat ik hem wel begrijp, we hebben elkaar te vroeg ontmoet, hij dacht er klaar voor te zijn, maar dat blijkt nu dus van niet en hij ziet dat nu pas zelf ook in.
Wat mij ook steekt en waar ik boos over ben is, dat hij dus weigert om profesionele hulp in te roepen. Ik weet dat een onafhankelijke (ervarings)deskundige kan helpen het verdriet van zijn mislukt huwelijk kan helpen te kanaliseren zodat hij niet meer echt in cirkeltjes blijft denken.
Maar het erge is, hij is absoluut geen slechte man, echt niet, hij weet het alleen zelf niet meer, hij zit echt met zichzelf in de knoei, maar ik kan hem niet meer helpen.
Mijn ratio zegt nu 95% niet doorgaan en 5% misschien doorgaan.
Eigenlijk dus wel helder toch?
Dank jullie wel voor jullie antwoorden, het helpt echt om het van anderen te horen dat ik zelf mijn grenzen moet stellen.
liefs
Hiltje
Inderdaad, ik laat met me sollen. Ik heb dat wel in de gaten maar doe er dus eigenlijk niets mee.
3 weken geleden heb ik een grens gesteld en gezegd dat het wat mij betreft echt over was.
Hij was echt helemaal van slag, emotioneel en ineens besefte hij dat hij de machtspositie kwijt is.
Ben blij met jullie heldere en nuchtere antwoorden, het helpt wel om echt een beslissing te nemen, maar dan door mijzelf.
De moeilijkheid is echter dat ik hem wel begrijp, we hebben elkaar te vroeg ontmoet, hij dacht er klaar voor te zijn, maar dat blijkt nu dus van niet en hij ziet dat nu pas zelf ook in.
Wat mij ook steekt en waar ik boos over ben is, dat hij dus weigert om profesionele hulp in te roepen. Ik weet dat een onafhankelijke (ervarings)deskundige kan helpen het verdriet van zijn mislukt huwelijk kan helpen te kanaliseren zodat hij niet meer echt in cirkeltjes blijft denken.
Maar het erge is, hij is absoluut geen slechte man, echt niet, hij weet het alleen zelf niet meer, hij zit echt met zichzelf in de knoei, maar ik kan hem niet meer helpen.
Mijn ratio zegt nu 95% niet doorgaan en 5% misschien doorgaan.
Eigenlijk dus wel helder toch?
Dank jullie wel voor jullie antwoorden, het helpt echt om het van anderen te horen dat ik zelf mijn grenzen moet stellen.
liefs
Hiltje
vrijdag 21 september 2007 om 10:56
Lieve Yendor,
Dank je wel voor de sterkte die je me toewenst.
Het gekke is, dat het ineens helder wordt in mijn hoofd. Ben nu in mijn huis bezig met schoonmaken. Schoonmaken is voor mij een uitlaatklep, ik hoef niet na te denken over wat ik doe en als het helder is in mijn huis wordt het ook helder in mijn hoofd.
DANK!!!
liefs Hiltje
Dank je wel voor de sterkte die je me toewenst.
Het gekke is, dat het ineens helder wordt in mijn hoofd. Ben nu in mijn huis bezig met schoonmaken. Schoonmaken is voor mij een uitlaatklep, ik hoef niet na te denken over wat ik doe en als het helder is in mijn huis wordt het ook helder in mijn hoofd.
DANK!!!
liefs Hiltje
vrijdag 21 september 2007 om 11:06
Ik ben het geheel met de vorige posters eens. Dit schiet niet op; je leeft van hoop naar angst en omgekeerd. Hij heeft de relatie al 6x !!!! verbroken. Ik denk dat als je nu weer een doorstart gaat maken, je altijd (onbewust) zit te wachten op e volgende keer; dat zal jouw houding beïnvloeden. Kun je jezelf dan nog zijn. Zul je je ooit veilig en gerespecteerd voelen?
Ik vrees van niet. Je zegt van hem te houden, maar de vraag is hoeveel nog en hoe echt. Het probleem met problemen (van welke aard dan ook) is dat ze zoveel van je energie en gevoel opslurpen dat er geen ruimte meer is om er wat nuchterder naar te kijken en dat er geen ruimte meer is voor de wereld om je heen. Waardoor je je steeds meer vastbijt in dat probleemissue omdat dat steeds meer het enige is wat je overeind houdt
Ik vindt overigens niet dat je met je laat sollen en denk ook niet dat hij uit kwade trouw handelt. Jullie houden jezelf en elkaar in een emotionele wurggreep.
Mijn advies: Nu het "officieel" toch uit is, lààt het uit; maar dan ook in de praktijk. Spreek af een half jaar geen enkel contact te hebben. Spreek dat vooral ook met jezelf af, hoe moeilijk ook. Dat geeft rust, waardoor je ook weer eens om je heen kunt kijken, eens kunt nadenken oven wat wilt met de rest van je leven; wat voor soort relatie je misschien zou willen hebben en of dat met deze man zal kunnen.
Hij kan dan ook eens nadenken, alsnog zn verbroken-relatie-issue verwerken, enz.
Ik wens je sterkte en wijsheid.
Ik vrees van niet. Je zegt van hem te houden, maar de vraag is hoeveel nog en hoe echt. Het probleem met problemen (van welke aard dan ook) is dat ze zoveel van je energie en gevoel opslurpen dat er geen ruimte meer is om er wat nuchterder naar te kijken en dat er geen ruimte meer is voor de wereld om je heen. Waardoor je je steeds meer vastbijt in dat probleemissue omdat dat steeds meer het enige is wat je overeind houdt
Ik vindt overigens niet dat je met je laat sollen en denk ook niet dat hij uit kwade trouw handelt. Jullie houden jezelf en elkaar in een emotionele wurggreep.
Mijn advies: Nu het "officieel" toch uit is, lààt het uit; maar dan ook in de praktijk. Spreek af een half jaar geen enkel contact te hebben. Spreek dat vooral ook met jezelf af, hoe moeilijk ook. Dat geeft rust, waardoor je ook weer eens om je heen kunt kijken, eens kunt nadenken oven wat wilt met de rest van je leven; wat voor soort relatie je misschien zou willen hebben en of dat met deze man zal kunnen.
Hij kan dan ook eens nadenken, alsnog zn verbroken-relatie-issue verwerken, enz.
Ik wens je sterkte en wijsheid.
vrijdag 21 september 2007 om 12:42
Lieve Mabel,
Je hebt absoluut gelijk, ik kan niet meer mezelf zijn en dat is niet wat ik van een relatie verwacht. Dat gevoel heb ik dus al maanden, zo was het goed, en binnen 2 dagen meldde hij dat hij het toch niet meer aankon.
Hij biedt mij niet wat ik van/met/in een relatie wil.
Ik ga echt afstand nemen, het zal moeilijk zijn, want we hebben niet echt ruzie of zo. We praten nog steeds gewoon, al hebben we het niet over onze problemen.
Zolang we met zijn tweeën zijn is het goed, maar de rest (de bagage) van een relatie met kinderen, dat kan hij niet handelen.
Ben blij met al jullie reacties, allemaal zeggen jullie hetzelfde en dat sterkt mij. Het zal me pijn doen, want hij is een goed persoon, maar hij heeft veel pijn en puin op te ruimen.
Het is niet anders, ik zal hem moeten laten gaan voor mijn eigen (en toch ook zijn) bestil. We hebben elkaar op het verkeerde tijdstip ontmoet, zo zie ik het. Het is beter voor alle partijen.
En nog een vraag die door een vorige poster werd gesteld, over een voorbeeld voor de kinderen (van ons allebei), inderdaad is dit niet goed voor hun beeld van de maatschappij. Zo kan een relatie niet werken en werkt zeer verwarrend naar hen toe. Ook voor de kinderen zou dit een juiste beslissing zijn.
Mijn hoofd is nu helder, ik voel me gesterkt door jullie meningen en adviezen, dank daarvoor. Het forum werkt altijd verhelderend omdat diverse mensen, onafhankelijk van elkaar, met ieder een eigen bagage en ervaring, reageert. En op mijn vraag om advies reageren jullie allemaal eenduidend.
Heel veel dank!! en ik wens jullie nog een fijne dag!!
Liefs Hiltje
Je hebt absoluut gelijk, ik kan niet meer mezelf zijn en dat is niet wat ik van een relatie verwacht. Dat gevoel heb ik dus al maanden, zo was het goed, en binnen 2 dagen meldde hij dat hij het toch niet meer aankon.
Hij biedt mij niet wat ik van/met/in een relatie wil.
Ik ga echt afstand nemen, het zal moeilijk zijn, want we hebben niet echt ruzie of zo. We praten nog steeds gewoon, al hebben we het niet over onze problemen.
Zolang we met zijn tweeën zijn is het goed, maar de rest (de bagage) van een relatie met kinderen, dat kan hij niet handelen.
Ben blij met al jullie reacties, allemaal zeggen jullie hetzelfde en dat sterkt mij. Het zal me pijn doen, want hij is een goed persoon, maar hij heeft veel pijn en puin op te ruimen.
Het is niet anders, ik zal hem moeten laten gaan voor mijn eigen (en toch ook zijn) bestil. We hebben elkaar op het verkeerde tijdstip ontmoet, zo zie ik het. Het is beter voor alle partijen.
En nog een vraag die door een vorige poster werd gesteld, over een voorbeeld voor de kinderen (van ons allebei), inderdaad is dit niet goed voor hun beeld van de maatschappij. Zo kan een relatie niet werken en werkt zeer verwarrend naar hen toe. Ook voor de kinderen zou dit een juiste beslissing zijn.
Mijn hoofd is nu helder, ik voel me gesterkt door jullie meningen en adviezen, dank daarvoor. Het forum werkt altijd verhelderend omdat diverse mensen, onafhankelijk van elkaar, met ieder een eigen bagage en ervaring, reageert. En op mijn vraag om advies reageren jullie allemaal eenduidend.
Heel veel dank!! en ik wens jullie nog een fijne dag!!
Liefs Hiltje
vrijdag 21 september 2007 om 17:22
Hiltje, mss is het goed wanneer je eens wat minder begrip zou hebben voor zijn situatie en wat meer begrip voor je eigen situatie.
Je zegt, dat hij geen professionele hulp wil voor zijn problemen, terwijl hij wel van jou bijv. verwacht om hier mee om te gaan. Door echte afstand van hem te nemen zal hij mogelijk wel gaan inzien dat hij hulp nodig heeft en verder komen. Laat hem voorlopig maar eens op eigen benen staan.
Schoonmaken helpt altijd in zulke situaties, maar zorg ook voor andere soorten afleidingen. Dingen die je wel goed doen, dingen waar je lekker mee bezig kan zijn en niet al te veel gaat piekeren over deze man die je al zo vaak afgewezen heeft. Zo'n behandeling verdient geen enkele vrouw, ongeacht wat de problemen van de man in kwestie ook zijn.
Je zegt, dat hij geen professionele hulp wil voor zijn problemen, terwijl hij wel van jou bijv. verwacht om hier mee om te gaan. Door echte afstand van hem te nemen zal hij mogelijk wel gaan inzien dat hij hulp nodig heeft en verder komen. Laat hem voorlopig maar eens op eigen benen staan.
Schoonmaken helpt altijd in zulke situaties, maar zorg ook voor andere soorten afleidingen. Dingen die je wel goed doen, dingen waar je lekker mee bezig kan zijn en niet al te veel gaat piekeren over deze man die je al zo vaak afgewezen heeft. Zo'n behandeling verdient geen enkele vrouw, ongeacht wat de problemen van de man in kwestie ook zijn.
vrijdag 21 september 2007 om 18:50
Knap hoor Hiltje, dat je met een klein zetje van ons, zo goed je keuze kan maken en zo goed voor jezelf opkomt.
Ik heb een relatie van twee jaar gehad die één keer is uitgeweest omdat hij twijfelde en zodra ik toen echt afstand van hem nam kwam hij meteen weer teruggerend. Sinds twee weken is het opnieuw uit, omdat hij opnieuw aangaf te twijfelen en toen ik de knoop doorgehakt, dat ik op deze manier niet verder wilde. We hebben nu ook nog amper contact en dat moet nog minder worden... Ik weet dus hoe moeilijk het is om zo'n keuze te maken, maar ik merk dat ik nu, nu ik zelf de keuze heb gemaakt, veel sterker ben dan een half jaar geleden.
Pff en dat heb jij dan 6 keer meegemaakt! Pas er wel voor op dat hij nu misschien nog meer aan je gaat trekken, het is zo aanlokkelijk om hem te gaan geloven en je er opnieuw in te storten. Maar weet dat je dan altijd de op je tenen loopt om de angst hem te verliezen en dat is geen gezonde relatie! En dat ondanks dat ik mijn ex ook zo goed begrijp en ook het gevoel heb dat we elkaar beter later hadden kunnen tegen komen... Al zwakt dat laatste gevoel met de dag af gelukkig!
Ik heb een relatie van twee jaar gehad die één keer is uitgeweest omdat hij twijfelde en zodra ik toen echt afstand van hem nam kwam hij meteen weer teruggerend. Sinds twee weken is het opnieuw uit, omdat hij opnieuw aangaf te twijfelen en toen ik de knoop doorgehakt, dat ik op deze manier niet verder wilde. We hebben nu ook nog amper contact en dat moet nog minder worden... Ik weet dus hoe moeilijk het is om zo'n keuze te maken, maar ik merk dat ik nu, nu ik zelf de keuze heb gemaakt, veel sterker ben dan een half jaar geleden.
Pff en dat heb jij dan 6 keer meegemaakt! Pas er wel voor op dat hij nu misschien nog meer aan je gaat trekken, het is zo aanlokkelijk om hem te gaan geloven en je er opnieuw in te storten. Maar weet dat je dan altijd de op je tenen loopt om de angst hem te verliezen en dat is geen gezonde relatie! En dat ondanks dat ik mijn ex ook zo goed begrijp en ook het gevoel heb dat we elkaar beter later hadden kunnen tegen komen... Al zwakt dat laatste gevoel met de dag af gelukkig!
vrijdag 21 september 2007 om 19:33
Lieve Pom, eigenlijk sla je de spijker op zijn kop. Ik denk teveel voor hem en niet voor mezelf. Ik ben de begrijpende partij en hij weigert hulp.
We zijn al naar een relatietherapeute geweest, dat was mijn eis een poosje geleden om nog te proberen een doorstart te maken. Hij stemde er, weliswaar met tegenzin, in. Het gesprek was verhelderend, we zijn samen geweest, maar er werd in dit gesprek (het was de bedoeling dat er meer gesprekken zouden volgen) meer nadruk op mij gelegd. Zijn problemen werden wel besproken maar er werd meer nadruk en vragen aan mij gesteld.
Hij vond het een verhelderend gesprek, hij bedankte de therapeute nog en er werd een vervolgafspraak gemaakt.
Die vervolgafspraak zou 3 of 4 weken later zijn. Halverwege die weken zag hij het ineens niet meer zitten om de tweede afspraak na te komen. Hij zegde het dus af, ik kon wel heengaan, maar hij had volgens hem geen problemen dus moest ik maar alleen gaan.
Zelf denk ik dat hij (misschien onbewust) bang was dat hij nu als het ware aan de beurt zou komen met vragen die dieper gingen, en die wilde hij denk ik ontwijken.
Ook stopte hij weer met de relatie.
Na 1,5 week kregen we weer kontakt en toen bleek ineens dat hij erachter was gekomen dat er wel degelijk problemen met de verwerking van zijn scheiding speelden en hij bekende dat dus aan mij.
Eindelijk kreeg ik als het ware gelijk, hij projecteerde zijn problemen op mij om maar niet te denken aan zijn problemen.
Ik had geregeld dat hij alleen naar de therapeute kon gaan om geholpen te worden, ook dat weigerde hij, hij kwam er zelf wel uit volgens hem.
Als ik mijn verhaal dus teruglees ben ik gewoon teveel meegegaan in zijn gevoel en gedachtengang, mezelf heb ik steeds aangepast en weggecijferd. Hij kreeg hulp aangeboden bij iemand die hij vertrouwde en hij weigert pertinent.
Maar sinds vandaag heb ik het gevoel, mede door jullie meningen dat ik er toch echt een punt achter moet zetten. Iemand die geen hulp aanvaard, er met bijna niemand over praat en cirkeltjes blijft draaien in zijn gevoel en gedachten, daar kan ik niets meer mee.
Ook zei een andere dame dat het verschrikkelijk veel energie slurpt, en dat is letterlijk waar. Ik ben in de laatste 3 maanden spontaan 8 kilo afgevallen.
Dames het wordt tijd dat ik de knoop doorhak, ik ga hem vertellen dat het over is, hij zal het zelf moeten redden.
Zelf ben ik al bezig om mijn leven in te vullen. Van 1,5 jaar alle weekenden gevuld, naar ineens alle weekenden leeg, dat is een overgang, maar die is al ingevuld doordat ik werk heb op die dagen.
Ik ga voor mezelf en zal het ook moeten doen, met deze man kan ik geen toekomst opbouwen, ik kan hem niet meer vertrouwen.
Morgen (vanavond werkt hij) ga ik het hem vertellen.
Opnieuw dank voor de lieve bemoedigende en verhelderende kijk van jullie.
Fijn weekend allemaal, en ik red me wel, diep in mijn hart had ik al beetje bij beetje afscheid genomen.
En wie weet wat de toekomst brengt, ik blijf positief.
liefs en knuffel voor jullie van mij
Hiltje
We zijn al naar een relatietherapeute geweest, dat was mijn eis een poosje geleden om nog te proberen een doorstart te maken. Hij stemde er, weliswaar met tegenzin, in. Het gesprek was verhelderend, we zijn samen geweest, maar er werd in dit gesprek (het was de bedoeling dat er meer gesprekken zouden volgen) meer nadruk op mij gelegd. Zijn problemen werden wel besproken maar er werd meer nadruk en vragen aan mij gesteld.
Hij vond het een verhelderend gesprek, hij bedankte de therapeute nog en er werd een vervolgafspraak gemaakt.
Die vervolgafspraak zou 3 of 4 weken later zijn. Halverwege die weken zag hij het ineens niet meer zitten om de tweede afspraak na te komen. Hij zegde het dus af, ik kon wel heengaan, maar hij had volgens hem geen problemen dus moest ik maar alleen gaan.
Zelf denk ik dat hij (misschien onbewust) bang was dat hij nu als het ware aan de beurt zou komen met vragen die dieper gingen, en die wilde hij denk ik ontwijken.
Ook stopte hij weer met de relatie.
Na 1,5 week kregen we weer kontakt en toen bleek ineens dat hij erachter was gekomen dat er wel degelijk problemen met de verwerking van zijn scheiding speelden en hij bekende dat dus aan mij.
Eindelijk kreeg ik als het ware gelijk, hij projecteerde zijn problemen op mij om maar niet te denken aan zijn problemen.
Ik had geregeld dat hij alleen naar de therapeute kon gaan om geholpen te worden, ook dat weigerde hij, hij kwam er zelf wel uit volgens hem.
Als ik mijn verhaal dus teruglees ben ik gewoon teveel meegegaan in zijn gevoel en gedachtengang, mezelf heb ik steeds aangepast en weggecijferd. Hij kreeg hulp aangeboden bij iemand die hij vertrouwde en hij weigert pertinent.
Maar sinds vandaag heb ik het gevoel, mede door jullie meningen dat ik er toch echt een punt achter moet zetten. Iemand die geen hulp aanvaard, er met bijna niemand over praat en cirkeltjes blijft draaien in zijn gevoel en gedachten, daar kan ik niets meer mee.
Ook zei een andere dame dat het verschrikkelijk veel energie slurpt, en dat is letterlijk waar. Ik ben in de laatste 3 maanden spontaan 8 kilo afgevallen.
Dames het wordt tijd dat ik de knoop doorhak, ik ga hem vertellen dat het over is, hij zal het zelf moeten redden.
Zelf ben ik al bezig om mijn leven in te vullen. Van 1,5 jaar alle weekenden gevuld, naar ineens alle weekenden leeg, dat is een overgang, maar die is al ingevuld doordat ik werk heb op die dagen.
Ik ga voor mezelf en zal het ook moeten doen, met deze man kan ik geen toekomst opbouwen, ik kan hem niet meer vertrouwen.
Morgen (vanavond werkt hij) ga ik het hem vertellen.
Opnieuw dank voor de lieve bemoedigende en verhelderende kijk van jullie.
Fijn weekend allemaal, en ik red me wel, diep in mijn hart had ik al beetje bij beetje afscheid genomen.
En wie weet wat de toekomst brengt, ik blijf positief.
liefs en knuffel voor jullie van mij
Hiltje
vrijdag 21 september 2007 om 19:47
Lieve Halvemaan,
Je was me voor in de reactie, ik was halverwege bezig en toen moest ik wat dingen hier in huis afmaken en zag dus niet dat jij gereageerd had,
Ik ben blij dat jij mij bemoedigd door te zeggen dat het slijt, Ik weet dat ook wel, heb dat ook al twee keer eerder meegemaakt, maar het duurt zo lang........ gr.......
Hij is gewoon niet de man, tenminste niet op het juiste tijdstip, het vertrouwen is weg, dus ook de basis.
Ik ga ervoor, voel me sterk, en als ik het even niet meer trek dan schrijf ik het wel op het forum van me af. Ik ken mezelf best wel en zo denk ik ik bel niet, en 10 minuten later hang ik aan de telefoon. Ik zal dus moeten afkicken, maar ik merk dat ik al minder behoefte heb om hem te spreken of bij hem te zijn.
We hebben gewoon geen gesprekstof meer, toekomst hebben we niet, dus we gaan het hebben over het verleden, en dan ben je snel uitgekletst.
Toch moet ik er niet aan denken dat er een nieuwe vrouw in zijn leven zal komen. Die kans is erg groot aanwezig, want hij kan eigenlijk niet alleen zijn. Ooit heb ik weleens gedacht dat ik zijn vermaak was. Snappen jullie wat ik bedoel?
Ik heb te lang alleen gefunctioneerd om me ineens in een relatie te storten waarbij we eigenlijk bijna dagelijks elkaar zien.
Afijn, we zien wel wat de toekomst brengt, over 2 jaar ben ik 50 jaar, en misschien wordt dat wel een keerpunt.
Ik blijf positief, ik red het wel alleen, dat heb ik tenslotte al jaren gedaan,
Liefs voor jullie allemaal
knuf Hiltje
Je was me voor in de reactie, ik was halverwege bezig en toen moest ik wat dingen hier in huis afmaken en zag dus niet dat jij gereageerd had,
Ik ben blij dat jij mij bemoedigd door te zeggen dat het slijt, Ik weet dat ook wel, heb dat ook al twee keer eerder meegemaakt, maar het duurt zo lang........ gr.......
Hij is gewoon niet de man, tenminste niet op het juiste tijdstip, het vertrouwen is weg, dus ook de basis.
Ik ga ervoor, voel me sterk, en als ik het even niet meer trek dan schrijf ik het wel op het forum van me af. Ik ken mezelf best wel en zo denk ik ik bel niet, en 10 minuten later hang ik aan de telefoon. Ik zal dus moeten afkicken, maar ik merk dat ik al minder behoefte heb om hem te spreken of bij hem te zijn.
We hebben gewoon geen gesprekstof meer, toekomst hebben we niet, dus we gaan het hebben over het verleden, en dan ben je snel uitgekletst.
Toch moet ik er niet aan denken dat er een nieuwe vrouw in zijn leven zal komen. Die kans is erg groot aanwezig, want hij kan eigenlijk niet alleen zijn. Ooit heb ik weleens gedacht dat ik zijn vermaak was. Snappen jullie wat ik bedoel?
Ik heb te lang alleen gefunctioneerd om me ineens in een relatie te storten waarbij we eigenlijk bijna dagelijks elkaar zien.
Afijn, we zien wel wat de toekomst brengt, over 2 jaar ben ik 50 jaar, en misschien wordt dat wel een keerpunt.
Ik blijf positief, ik red het wel alleen, dat heb ik tenslotte al jaren gedaan,
Liefs voor jullie allemaal
knuf Hiltje
zaterdag 22 september 2007 om 00:25
@hiltje jouw verhaal is bijna identiek aan de mijne..
Ook ik had een knipperlichtrelatie en het is zó vaak uit geweest; hij twijfelde ook elke keer, totdat ik er gék van werd en ook zelf de knoop heb doorgehakt.. dan maar geen relatie..
Het knaagt wél.
Net als jij heb ik ook de laatste paar dagen weer "stiekem"contact met hem, mijn kids en omgeving weten ook niet beter dan dat het helemaal finito, over is tussen ons.
Aan de éne kant maakt het me boos, dat hij me smst, belt enz.(als je me niet 100% wilt laat me dan in vredesnaam met rust) maar hij doet het wel, hij mist me... maar ik weet wel waarom hij me mist..
Ik was er klaar mee,voelde me ook sterk. maar nu nodigt ie me uit om te praten onder een etentje,op neutraal terrein..
Heb toegezegd, maar wél laten weten dat; geen relatie=géén sex.
Je krijgt hier goede adviezen, en ook al zijn ze voor jou bedoelt; ik heb er óók wat aan!
@halve maan, ik vind je heel erg sterk overkomen, ondanks dat je het moeilijk en zwaar hebt, jij komt de juiste vent heus nog tegen, maar je kiest op dit moment voor je zelf!
X
Ook ik had een knipperlichtrelatie en het is zó vaak uit geweest; hij twijfelde ook elke keer, totdat ik er gék van werd en ook zelf de knoop heb doorgehakt.. dan maar geen relatie..
Het knaagt wél.
Net als jij heb ik ook de laatste paar dagen weer "stiekem"contact met hem, mijn kids en omgeving weten ook niet beter dan dat het helemaal finito, over is tussen ons.
Aan de éne kant maakt het me boos, dat hij me smst, belt enz.(als je me niet 100% wilt laat me dan in vredesnaam met rust) maar hij doet het wel, hij mist me... maar ik weet wel waarom hij me mist..
Ik was er klaar mee,voelde me ook sterk. maar nu nodigt ie me uit om te praten onder een etentje,op neutraal terrein..
Heb toegezegd, maar wél laten weten dat; geen relatie=géén sex.
Je krijgt hier goede adviezen, en ook al zijn ze voor jou bedoelt; ik heb er óók wat aan!
@halve maan, ik vind je heel erg sterk overkomen, ondanks dat je het moeilijk en zwaar hebt, jij komt de juiste vent heus nog tegen, maar je kiest op dit moment voor je zelf!
X
zaterdag 22 september 2007 om 07:27
Lieve Another,
Ik lees dat van jou dat mijn verhaal bijna identiek is aan de mijne. Bij ons is denk ik het verschil dat hij mij als persoon mist. Het sexuele aspect is een bijkomstigheid, maar vooral niet de hoofdmoot.
Het lijkt wel een verslaving. De valkuil bij ons is dat we allebei terugkijken op wat we gehad hebben in de verliefdheidsfase.
Zelf zie ik die beginperiode als heftige verliefdheid, je bent allebei anders, je doet jezelf beter voor dan je eigenlijk bent, al doe je dat misschien onbewust. Als de verliefdheid verdwijnt, en het houden van wordt, moet je eigenlijk kijken wat er over blijft.
Verliefdheid zie ik als lijm, of het is de lijm die op de kleuterschool gebruikt wordt, een soort waterlijm, een keer je kleren natmaken of wassen en de lijm is verdwenen, net als de verliefdheid.
Of het blijkt als het ware secondenlijm te zijn. Dat is volgens mij de "lijm" die je moet hebben. Dat zit het goed.Dan is/wordt het houden van.
Het gekke is, het heeft goed gezeten tussen ons, bijna een jaar lang.
Maar toen kwam de bezinning van zijn kant, er zijn een aantal dingen gebeurd en we werden als het ware in vooruitgang tegengehouden door onze omgeving. Ook speelt mee dat zijn ex-vrouw wel doorgaat met haar leven en alles op de rit heeft. Er is een nieuwe partner en het gaat allemaal goed voor zover wij kunnen zien en merken aan de kinderen.
Zelf had ik al lang in de gaten dat we dingen niet te snel moesten doen. Daarvoor ben ik te lang alleen geweest. Ik was de behoudende partij, Ik moest dingen als het ware tegenhouden of vertragen. Er zijn meer mensen bij betrokken die mee moeten veren in de situatie.
We kunnen/konden op onze leeftijd niet verder zoals in je jeugd (en bij zijn ex-vrouw) wel gebeurd, dan ga je plannen maken, huisje zoeken, samen wonen. Je bent allebei jong en je groeit als je ware met elkaar mee.
Nu is er van beide kanten een flinke rugzak en dat is moeilijk om mee te handelen.
Dat is waar wij tegenop lopen. Dingen uit het verleden. We hebben allebei een ander leven gehad en dat is definitief voorbij, alleen de kinderen herinneren ons aan het leven wat we voorheen gehad hebben.
Ik weet dat hij in de war is met betrekking tot zijn gevoelensen het verwerken van zijn verleden, maar ik kan er niets meer mee. Gisteren was ik sterk, ik werd gesterkt door de meningen van andere forummers. Hoe ik me vandaag zal voelen weet ik niet, ik hoop hetzelfde als gisteren.
Maar zoals jij (Another) stelt, het is moeilijk. Ik hou nog van hem en hij van mij en dat maakt het moeilijk. Afstand, niet weten wat de ander doet is in de praktijk het beste, maar allebei willen we weten hoe het met de ander is, (lees, of we iemand anders zijn tegengekomen).
Er moet een doorbraak komen, daar ben ik me zeer van bewust, maar het is wel moeiljk vol te houden.
Nog steeds ben ik van plan om de knoop hakken, maar ik zie er zo tegenop.
Hij was wel mijn maatje, weet alles van me, en als we met zijn tweeën zijn is dat gevoel nog steeds aanwezig van beide kanten.
Doordeweeks gaat het nog wel, dan hebben we allebei ons werk, maar zoals nu, het weekend, dat hebben hij en ik het moeilijk. We trekken naar elkaar toe, vooral als zijn kinderen er dat weekend niet zijn.
Ik zie dat ik een verwarrend verhaal heb opgeschreven, ik laat het even zo, het zijn mijn gevoelens van dit moment.
Ik wens jou (Another) heel veel sterkte, ik weet hoeveel moeite en pijn het kost allemaal.
liefs Hiltje
Ik lees dat van jou dat mijn verhaal bijna identiek is aan de mijne. Bij ons is denk ik het verschil dat hij mij als persoon mist. Het sexuele aspect is een bijkomstigheid, maar vooral niet de hoofdmoot.
Het lijkt wel een verslaving. De valkuil bij ons is dat we allebei terugkijken op wat we gehad hebben in de verliefdheidsfase.
Zelf zie ik die beginperiode als heftige verliefdheid, je bent allebei anders, je doet jezelf beter voor dan je eigenlijk bent, al doe je dat misschien onbewust. Als de verliefdheid verdwijnt, en het houden van wordt, moet je eigenlijk kijken wat er over blijft.
Verliefdheid zie ik als lijm, of het is de lijm die op de kleuterschool gebruikt wordt, een soort waterlijm, een keer je kleren natmaken of wassen en de lijm is verdwenen, net als de verliefdheid.
Of het blijkt als het ware secondenlijm te zijn. Dat is volgens mij de "lijm" die je moet hebben. Dat zit het goed.Dan is/wordt het houden van.
Het gekke is, het heeft goed gezeten tussen ons, bijna een jaar lang.
Maar toen kwam de bezinning van zijn kant, er zijn een aantal dingen gebeurd en we werden als het ware in vooruitgang tegengehouden door onze omgeving. Ook speelt mee dat zijn ex-vrouw wel doorgaat met haar leven en alles op de rit heeft. Er is een nieuwe partner en het gaat allemaal goed voor zover wij kunnen zien en merken aan de kinderen.
Zelf had ik al lang in de gaten dat we dingen niet te snel moesten doen. Daarvoor ben ik te lang alleen geweest. Ik was de behoudende partij, Ik moest dingen als het ware tegenhouden of vertragen. Er zijn meer mensen bij betrokken die mee moeten veren in de situatie.
We kunnen/konden op onze leeftijd niet verder zoals in je jeugd (en bij zijn ex-vrouw) wel gebeurd, dan ga je plannen maken, huisje zoeken, samen wonen. Je bent allebei jong en je groeit als je ware met elkaar mee.
Nu is er van beide kanten een flinke rugzak en dat is moeilijk om mee te handelen.
Dat is waar wij tegenop lopen. Dingen uit het verleden. We hebben allebei een ander leven gehad en dat is definitief voorbij, alleen de kinderen herinneren ons aan het leven wat we voorheen gehad hebben.
Ik weet dat hij in de war is met betrekking tot zijn gevoelensen het verwerken van zijn verleden, maar ik kan er niets meer mee. Gisteren was ik sterk, ik werd gesterkt door de meningen van andere forummers. Hoe ik me vandaag zal voelen weet ik niet, ik hoop hetzelfde als gisteren.
Maar zoals jij (Another) stelt, het is moeilijk. Ik hou nog van hem en hij van mij en dat maakt het moeilijk. Afstand, niet weten wat de ander doet is in de praktijk het beste, maar allebei willen we weten hoe het met de ander is, (lees, of we iemand anders zijn tegengekomen).
Er moet een doorbraak komen, daar ben ik me zeer van bewust, maar het is wel moeiljk vol te houden.
Nog steeds ben ik van plan om de knoop hakken, maar ik zie er zo tegenop.
Hij was wel mijn maatje, weet alles van me, en als we met zijn tweeën zijn is dat gevoel nog steeds aanwezig van beide kanten.
Doordeweeks gaat het nog wel, dan hebben we allebei ons werk, maar zoals nu, het weekend, dat hebben hij en ik het moeilijk. We trekken naar elkaar toe, vooral als zijn kinderen er dat weekend niet zijn.
Ik zie dat ik een verwarrend verhaal heb opgeschreven, ik laat het even zo, het zijn mijn gevoelens van dit moment.
Ik wens jou (Another) heel veel sterkte, ik weet hoeveel moeite en pijn het kost allemaal.
liefs Hiltje
zaterdag 22 september 2007 om 10:00
quote:another schreef op 22 september 2007 @ 00:25:
Aan de éne kant maakt het me boos, dat hij me smst, belt enz.(als je me niet 100% wilt laat me dan in vredesnaam met rust) maar hij doet het wel, hij mist me... maar ik weet wel waarom hij me mist..
Heb je hem ook duidelijk gezegd dat je met rust gelaten wilt worden? Als dat zo is, toont hij weinig respect voor je !!
Ik was er klaar mee,voelde me ook sterk. maar nu nodigt ie me uit om te praten onder een etentje,op neutraal terrein..
Waarom ga je erop in, als je niets meer met hem wilt?
Aan de éne kant maakt het me boos, dat hij me smst, belt enz.(als je me niet 100% wilt laat me dan in vredesnaam met rust) maar hij doet het wel, hij mist me... maar ik weet wel waarom hij me mist..
Heb je hem ook duidelijk gezegd dat je met rust gelaten wilt worden? Als dat zo is, toont hij weinig respect voor je !!
Ik was er klaar mee,voelde me ook sterk. maar nu nodigt ie me uit om te praten onder een etentje,op neutraal terrein..
Waarom ga je erop in, als je niets meer met hem wilt?
zaterdag 22 september 2007 om 10:25
Lieve allemaal,
De kogel is door de kerk. De hebben net een gesprek achter de rug en we hebben besloten definitief te stoppen. Het houden van elkaar is niet genoeg en zijn gevoel vanaf januari ten opzichte van onze relatie is niet veranderd. Hij wil mij wel, maar niet de problemen die erom heen hangen.
Nou ben ik niet degene alleen die problemen heeft, hij zit nog in een verwerkingsproces van zijn voorbije huwelijk,
Samen zijn we tot de conclusie gekomen dat we elkaar nu definitief loslaten, c.q. moeten loslaten om verder te kunnen leven.
Hij wil rust in zijn hoofd, zijn huisje op orde brengen, zich thuis voelen in zijn eigen huis. Daar is hij al mee bezig, hij is aan het verven en verbouwen.
Mijn conclusie is nog steeds dat we elkaar te vroeg zijn tegengekomen. Hij was in maart weggegaan bij zijn vrouw (niet vrijwillig), hij ging noodgedwongen een paar maanden bij zijn zuster wonen en vanaf september had hij een eigen onderkomen. In december hebben wij elkaar ontmoet.
De tijd was nog niet rijp voor hem.0
Ik voel me nu echt geamputeerd, leeg, moe. Op een of andere manier wist ik dat dit in de lucht hing, leven zoals we deden, het elkaar missen, dat vreet energie. Ik zal verder moeten.
Gelukkig heb ik vrienden en vriendinnen om me heen die me afleiden, maar het kan het intense gevoel van gemis niet vervangen.
Shit, dit doet best wel pijn. Wel liefde maar niet verder kunnen,
Weet het even niet meer.
liefs Hiltje
De kogel is door de kerk. De hebben net een gesprek achter de rug en we hebben besloten definitief te stoppen. Het houden van elkaar is niet genoeg en zijn gevoel vanaf januari ten opzichte van onze relatie is niet veranderd. Hij wil mij wel, maar niet de problemen die erom heen hangen.
Nou ben ik niet degene alleen die problemen heeft, hij zit nog in een verwerkingsproces van zijn voorbije huwelijk,
Samen zijn we tot de conclusie gekomen dat we elkaar nu definitief loslaten, c.q. moeten loslaten om verder te kunnen leven.
Hij wil rust in zijn hoofd, zijn huisje op orde brengen, zich thuis voelen in zijn eigen huis. Daar is hij al mee bezig, hij is aan het verven en verbouwen.
Mijn conclusie is nog steeds dat we elkaar te vroeg zijn tegengekomen. Hij was in maart weggegaan bij zijn vrouw (niet vrijwillig), hij ging noodgedwongen een paar maanden bij zijn zuster wonen en vanaf september had hij een eigen onderkomen. In december hebben wij elkaar ontmoet.
De tijd was nog niet rijp voor hem.0
Ik voel me nu echt geamputeerd, leeg, moe. Op een of andere manier wist ik dat dit in de lucht hing, leven zoals we deden, het elkaar missen, dat vreet energie. Ik zal verder moeten.
Gelukkig heb ik vrienden en vriendinnen om me heen die me afleiden, maar het kan het intense gevoel van gemis niet vervangen.
Shit, dit doet best wel pijn. Wel liefde maar niet verder kunnen,
Weet het even niet meer.
liefs Hiltje
zaterdag 22 september 2007 om 10:44
Lieve Hiltje,
Ik denk dat jij (jullie) een wijs besluit hebben genomen. Soms gààt het gewoon niet of nog niet.
Ik denk dat een absolute radiostilte voorlopig gewoon het beste is. En ja het zal in het begin heel moeilijk zijn. Gun jezelf zonodig elke dag een huilhalfuurtje. Zet desnoods zn foto voor je op tafel om hem de huis vol te schelden. Dan ben je het maar kwijt; lucht enorm op. Daarna droog je je tranen, zet je schouders eronder.
Verzet je zinnen, doe iets waar je nog nooit aan gedacht hebt. Ga op pottenbakcursus, neem motorrijles.
Inderdaad verkeerde tijd; jammer, maar aan de andere kant, de tijd gaat gewoon verder...........
Ik wens je veel sterkte
Mabel
Ik denk dat jij (jullie) een wijs besluit hebben genomen. Soms gààt het gewoon niet of nog niet.
Ik denk dat een absolute radiostilte voorlopig gewoon het beste is. En ja het zal in het begin heel moeilijk zijn. Gun jezelf zonodig elke dag een huilhalfuurtje. Zet desnoods zn foto voor je op tafel om hem de huis vol te schelden. Dan ben je het maar kwijt; lucht enorm op. Daarna droog je je tranen, zet je schouders eronder.
Verzet je zinnen, doe iets waar je nog nooit aan gedacht hebt. Ga op pottenbakcursus, neem motorrijles.
Inderdaad verkeerde tijd; jammer, maar aan de andere kant, de tijd gaat gewoon verder...........
Ik wens je veel sterkte
Mabel
zaterdag 22 september 2007 om 10:49
Hiltje, het maakt denk ik niet uit hoe oud je bent, hoeveel 'bagage' je hebt, liefdesverdriet doet altijd pijn!!!
Altijd de angst om een verkeerde keuze te maken, altijd het gevecht tussen gevoel en verstand, en altijd de leegte waar je aan moet wennen...
En je kan niks anders doen dan het accepteren, voor jezelf vechten en 'wachten' tot het overgaat.
En liever toch een paar weken (maanden?) door deze hel en er sterker uitkomen, dan nog maanden (jaren?) teveel energie in een relatie stoppen waar je ook zeker niet gelukkig van wordt!
Probeer je energie in jezelf te stoppen en natuurlijk in je kids. Vechten voor jezelf is heel vermoeiend, maar niet zo vermoeiend als vechten voor twee mensen!
Wees trots op jezelf dat je deze keuze hebt gemaakt, je weet dat je het kan!
(En Another, dankjewel voor je lieve woorden, dat zijn dingen waardoor ik het ook kan vol houden om sterk te blijven staan!)
Altijd de angst om een verkeerde keuze te maken, altijd het gevecht tussen gevoel en verstand, en altijd de leegte waar je aan moet wennen...
En je kan niks anders doen dan het accepteren, voor jezelf vechten en 'wachten' tot het overgaat.
En liever toch een paar weken (maanden?) door deze hel en er sterker uitkomen, dan nog maanden (jaren?) teveel energie in een relatie stoppen waar je ook zeker niet gelukkig van wordt!
Probeer je energie in jezelf te stoppen en natuurlijk in je kids. Vechten voor jezelf is heel vermoeiend, maar niet zo vermoeiend als vechten voor twee mensen!
Wees trots op jezelf dat je deze keuze hebt gemaakt, je weet dat je het kan!
(En Another, dankjewel voor je lieve woorden, dat zijn dingen waardoor ik het ook kan vol houden om sterk te blijven staan!)
zaterdag 22 september 2007 om 11:14
Lieverds,
Dank jullie wel voor jullie woorden.
Ik weet dat het beter is, maar ik moet er weer aan wennen. Alles leeg, pff.
Zometeen heb een afspraak, die al gepland stond, dus heb ik even afleiding.
Het dringt denk ik nog niet echt tot me door, de wereld draait door maar voor mij staat het stil. Heb ook een raar gevoel van de tijd.
Weer alleen zijn, alhoewel mijn kinderen hier zijn, maar toch alleen.
Hopelijk willen jullie me steunen als ik er even doorheen zit.
Dank jullie wel voor jullie lieve en wijze woorden.
liefs en knuf
Hiltje
ook natuurlijk knuf voor degenen die het moeilijk hebben (ben even de naam kwijt).
tot gauw!
Dank jullie wel voor jullie woorden.
Ik weet dat het beter is, maar ik moet er weer aan wennen. Alles leeg, pff.
Zometeen heb een afspraak, die al gepland stond, dus heb ik even afleiding.
Het dringt denk ik nog niet echt tot me door, de wereld draait door maar voor mij staat het stil. Heb ook een raar gevoel van de tijd.
Weer alleen zijn, alhoewel mijn kinderen hier zijn, maar toch alleen.
Hopelijk willen jullie me steunen als ik er even doorheen zit.
Dank jullie wel voor jullie lieve en wijze woorden.
liefs en knuf
Hiltje
ook natuurlijk knuf voor degenen die het moeilijk hebben (ben even de naam kwijt).
tot gauw!
zaterdag 22 september 2007 om 15:10
@mabel sja waarom ga ik er op in.. goeie vraag, waarop ik zelf ook geen duidelijk antwoord heb..
Misschien hoop ik wel, dat ie van gedachten is verandert(ik weet zélf hoe debiel dat klinkt)
als dat niet zo is,zal dit absoluut de laatste keer zijn, zo sterk ben ik inmiddels wel! en laat niet met me sollen,want dat heen en weer geslinger van gevoelens maakt me helemaal gek.
@hiltje ik leef met je mee
vooral die helse pijn waar je in het begin doorheen moet;de afkick verschijnselen;een reden zoeken om toch maar ff te bellen/ smssen liever die vernedering dan dat hele erge k*t gevoel..
Wat bén je sterk als je er in slaagt, geen contact meer op te nemen, en zijn pogingen tot contact te negeren..
Ben zelf nu ook zover, behalve dan vanavond, etentje op neutraal terrein,en ik beschouw dat écht als afscheid..
Dat móet, dat ben ik aan mezelf verschuldigd, heb zoveel beter verdiend.
sterkte
Misschien hoop ik wel, dat ie van gedachten is verandert(ik weet zélf hoe debiel dat klinkt)
als dat niet zo is,zal dit absoluut de laatste keer zijn, zo sterk ben ik inmiddels wel! en laat niet met me sollen,want dat heen en weer geslinger van gevoelens maakt me helemaal gek.
@hiltje ik leef met je mee
vooral die helse pijn waar je in het begin doorheen moet;de afkick verschijnselen;een reden zoeken om toch maar ff te bellen/ smssen liever die vernedering dan dat hele erge k*t gevoel..
Wat bén je sterk als je er in slaagt, geen contact meer op te nemen, en zijn pogingen tot contact te negeren..
Ben zelf nu ook zover, behalve dan vanavond, etentje op neutraal terrein,en ik beschouw dat écht als afscheid..
Dat móet, dat ben ik aan mezelf verschuldigd, heb zoveel beter verdiend.
sterkte
zaterdag 22 september 2007 om 19:08
Lieve allemaal,
Ondanks dat ik achter de beslissing die genomen is sta, voel ik me echt heel verdrietig. De beslissing om het definitief uit te maken is nu van mijn kant gekomen. Hij wilde alleen wat afstand en elkaar een poosje niet zien.
Ik ben nu degene die gezegd heeft, je bent vrij, ga een andere vrouw zoeken. De woorden klinken hard, maar ik bedoel te zeggen, kijk maar eens of je het bij een ander beter krijgt (ik weet het, arrogantie ten top). Hijzelf wil er niet van weten, hij wil voorlopig geen verbintenis zegt hij. We zullen het zien.
Ondanks dat ik achter de beslissing die genomen is sta, voel ik me echt heel verdrietig. De beslissing om het definitief uit te maken is nu van mijn kant gekomen. Hij wilde alleen wat afstand en elkaar een poosje niet zien.
Ik ben nu degene die gezegd heeft, je bent vrij, ga een andere vrouw zoeken. De woorden klinken hard, maar ik bedoel te zeggen, kijk maar eens of je het bij een ander beter krijgt (ik weet het, arrogantie ten top). Hijzelf wil er niet van weten, hij wil voorlopig geen verbintenis zegt hij. We zullen het zien.
zondag 23 september 2007 om 00:58
Hiltje, je moet ook niet denken dat je niet verdrietig mag zijn omdat jij de keuze hebt gemaakt. Natuurlijk mag je verdrietig zijn!
En het maakt niet uit wat hij doet, of hij nu wel of niet naar een andere vrouw op zoek gaat, dat is niet meer jouw ding (sorry voor mijn misschien wat harde taal).
Echt, het is nu aan jou, je hoeft hem niet meer gelukkig te maken, dus ga jezelf gelukkig maken. En zoals ik al eerder zei, gun jezelf de tijd, ben verdrietig, ben boos, maar denk ondertussen vooral aan jezelf.
Heel veel sterkte!
En het maakt niet uit wat hij doet, of hij nu wel of niet naar een andere vrouw op zoek gaat, dat is niet meer jouw ding (sorry voor mijn misschien wat harde taal).
Echt, het is nu aan jou, je hoeft hem niet meer gelukkig te maken, dus ga jezelf gelukkig maken. En zoals ik al eerder zei, gun jezelf de tijd, ben verdrietig, ben boos, maar denk ondertussen vooral aan jezelf.
Heel veel sterkte!
zondag 23 september 2007 om 11:35
Lieve Halvemaan,
Ik ben nu maar een dag verder.
Ik voel me zo verschrikkelijk alleen, kapot van binnen, verdrietig. MIjn hele lichaam doet pijn. Heb amper geslapen. De tranen stromen over mijn wangen.
Het besef dat het toch definitief is. Het gekke is, hij wil nog steeds de optie openhouden.Hij wil nog steeds tijd, tijd om te kijken of hij een relatie aankan. Zijn woorden zijn dat hij voorlopig alleen wil blijven, en ik geloof hem wel.
Ik ga kapot aan de onzekerheid, maar ook kapot aan de zekerheid dat het dus over is.
Vandaag is een mooie dag als ik naar buiten kijk. Ik weet dat hij nu naar de stad is om te kijken naar de Dam-tot-Damloop. Wat had ik graag bij hem geweest.
Ik zit te zwelgen in herinneringen, dat is niet goed, ik weet het.
Maar hoe moet ik in hemelsnaam de dag doorkomen. Zelf naar de Dam-tot-Damloop gaan vind ik geen optie, het idee hebben dat hij ergens tussen de mensen zal staan, ik zou hem zoeken, dat is ook niet leuk. En zeker niet als je dan alleen gaat, zoals ik.
Shit wat een dag,
sorry voor mijn verdriet
liefs Hiltje
Ik ben nu maar een dag verder.
Ik voel me zo verschrikkelijk alleen, kapot van binnen, verdrietig. MIjn hele lichaam doet pijn. Heb amper geslapen. De tranen stromen over mijn wangen.
Het besef dat het toch definitief is. Het gekke is, hij wil nog steeds de optie openhouden.Hij wil nog steeds tijd, tijd om te kijken of hij een relatie aankan. Zijn woorden zijn dat hij voorlopig alleen wil blijven, en ik geloof hem wel.
Ik ga kapot aan de onzekerheid, maar ook kapot aan de zekerheid dat het dus over is.
Vandaag is een mooie dag als ik naar buiten kijk. Ik weet dat hij nu naar de stad is om te kijken naar de Dam-tot-Damloop. Wat had ik graag bij hem geweest.
Ik zit te zwelgen in herinneringen, dat is niet goed, ik weet het.
Maar hoe moet ik in hemelsnaam de dag doorkomen. Zelf naar de Dam-tot-Damloop gaan vind ik geen optie, het idee hebben dat hij ergens tussen de mensen zal staan, ik zou hem zoeken, dat is ook niet leuk. En zeker niet als je dan alleen gaat, zoals ik.
Shit wat een dag,
sorry voor mijn verdriet
liefs Hiltje
