Relaties
alle pijlers
Wanneer is de koek op?
vrijdag 21 september 2007 om 07:12
Lieve allemaal,
Graag zou ik jullie mening/adviezen willen weten over het volgende:
Ongeveer 1,5 jaar geleden heb ik een man leren kennen die 9 maanden daarvoor gescheiden is na 27 jaar huwelijk. Hij heeft 2 lieve kinderen (11 en 14 jaar).
Zelf woon/leef ik ongeveer 6 jaar alleen met 2 grotere (18 en 22 jaar) kinderen dan zijn kinderen.
We werden smoorverliefd en het ging prima, ook tussen de kinderen onderling. Onze relatie was heftig en we hadden het plan om proberen te gaan samenwonen. Door praktische problemen (ruimtegebrek (geen slaapkamer over voor zijn kinderen)) is dit in de huidige situatie niet mogelijk. Na ongeveer een jaar begon bij hem de twijfel toe te slaan.Hij wist niet meer of hij zo verder wilde.
Na korte tijd mistte hij mij en hij wilde toch weer onze relatie voortzetten. Hij had allemaal praktische bezwaren over het functioneren van mijn gezin. In mijn gezin gebeuren dus dingen die hij nog niet meegemaakt heeft doordat zijn kinderen jonger zijn (ik doel met name op dat mijn kinderen veel tijd op hun kamer doorbrengen en eigenlijk een eigen leven leiden). Hij kan het zich niet voorstellen dat het zo gaat met kinderen van die leeftijd.
Zijn kinderen komen om het weekend bij hem. Van een gezinsleven voor hem is geen sprake meer, hij heeft zijn kinderen op "visite". De opvoeding en de dagelijkse dingen spelen zich af bij de moeder. De kinderen en hij wonen nogal ver van elkaar af, dus ontmoetingen tussendoor is niet mogelijk.
Zelf had ik het vermoeden dat hij het mislukken van zijn huwelijk nog niet helemaal had verwerkt, en eigenlijk zo snel mogelijk "vervanging" wilde. Hij ontkende dit altijd ten stelligste.
We zijn nu 9 maanden verder, in de tussentijd is onze relatie een knipperlichtrelatie geworden. Het is 6 keer aan/uit geweest (hij was steeds degene die het uitmaakte) en nu is het weer uit.
Zelf is hij nu tot de conclusie gekomen dat ik toch gelijk had, hij heeft het mislukken van zijn huwelijk niet goed verwerkt en het verlies van alles daaromheen. Hij gaat dus voor de tweede keer de verwerking in van dit verlies.
Door het steeds aan/uit/aan/uit gaan onze relatie ben ik heel erg gaan twijfelen. Mijn gevoel voor hem, doordat hij steeds schommelde zijn verminderd, maar nog niet weg.
Nu is de situatie zo dat we al een poosje rust hebben gecreeërd. Voor de kinderen en de buitenwereld is het over tussen ons, maar we hebben nog wel regelmatig kontakt.
In de gehele periode ben ik hem blijven steunen, omdat ik voelde dat de ware reden van zijn twijfels eigenlijk bij hem lag. Ik wist wat hij doormaakte, het is mij namelijk twee keer overkomen, en het verwerken van zo'n verlies is heel heftig pijnlijk en langdurig.
Nu na ongeveer 1,5 maand rust, maar wel telefonisch kontakt en elkaar af en toe zien, wil hij graag weer langzaam proberen onze relatie weer een doorstart te geven.Hij mist mij verschrikkelijk en is tot het besef gekomen dat hij toch verder wil met mij, maar deze woorden heb ik dus al diverse keren gehoord.
Maar nu heb ik mijn twijfels. Hij heeft door al die aarzelingen en schommelingen mijn basisgevoel van veiligheid wat nodig is voor een goede relatie weggenomen. Iedere keer heb ik het gevoel dat hij over een paar dagen of zelfs over een uur kan zeggen dat hij het niet meer trekt en dus weer zou willen stoppen.
Ik hou van hem, ontegenzeggelijk, maar ik weet niet of ik het nog redt. Ik mis hem, maar niet echt meer in mijn dagelijks leven. Ik heb mijn leven toch weer een beetje opgepakt.
Nu ik mijn verhaal teruglees zie ik dat ik het nogal klinisch heb verteld. Het verdriet over dit alles heb ik bewust niet opgeschreven om proberen een heldere kijk te krijgen/geven voor anderen. Misschien heb ik zelf het antwoord al gegeven op mijn vraag.
Zou onze relatie nog een basis hebben behalve de liefde?
Wie heeft dit meegemaakt of kan zich verplaatsen in mijn of zijn gevoel en mij een ander denkbeeld geven?
Liefs en dank voor jullie aandacht.
Hiltje
Graag zou ik jullie mening/adviezen willen weten over het volgende:
Ongeveer 1,5 jaar geleden heb ik een man leren kennen die 9 maanden daarvoor gescheiden is na 27 jaar huwelijk. Hij heeft 2 lieve kinderen (11 en 14 jaar).
Zelf woon/leef ik ongeveer 6 jaar alleen met 2 grotere (18 en 22 jaar) kinderen dan zijn kinderen.
We werden smoorverliefd en het ging prima, ook tussen de kinderen onderling. Onze relatie was heftig en we hadden het plan om proberen te gaan samenwonen. Door praktische problemen (ruimtegebrek (geen slaapkamer over voor zijn kinderen)) is dit in de huidige situatie niet mogelijk. Na ongeveer een jaar begon bij hem de twijfel toe te slaan.Hij wist niet meer of hij zo verder wilde.
Na korte tijd mistte hij mij en hij wilde toch weer onze relatie voortzetten. Hij had allemaal praktische bezwaren over het functioneren van mijn gezin. In mijn gezin gebeuren dus dingen die hij nog niet meegemaakt heeft doordat zijn kinderen jonger zijn (ik doel met name op dat mijn kinderen veel tijd op hun kamer doorbrengen en eigenlijk een eigen leven leiden). Hij kan het zich niet voorstellen dat het zo gaat met kinderen van die leeftijd.
Zijn kinderen komen om het weekend bij hem. Van een gezinsleven voor hem is geen sprake meer, hij heeft zijn kinderen op "visite". De opvoeding en de dagelijkse dingen spelen zich af bij de moeder. De kinderen en hij wonen nogal ver van elkaar af, dus ontmoetingen tussendoor is niet mogelijk.
Zelf had ik het vermoeden dat hij het mislukken van zijn huwelijk nog niet helemaal had verwerkt, en eigenlijk zo snel mogelijk "vervanging" wilde. Hij ontkende dit altijd ten stelligste.
We zijn nu 9 maanden verder, in de tussentijd is onze relatie een knipperlichtrelatie geworden. Het is 6 keer aan/uit geweest (hij was steeds degene die het uitmaakte) en nu is het weer uit.
Zelf is hij nu tot de conclusie gekomen dat ik toch gelijk had, hij heeft het mislukken van zijn huwelijk niet goed verwerkt en het verlies van alles daaromheen. Hij gaat dus voor de tweede keer de verwerking in van dit verlies.
Door het steeds aan/uit/aan/uit gaan onze relatie ben ik heel erg gaan twijfelen. Mijn gevoel voor hem, doordat hij steeds schommelde zijn verminderd, maar nog niet weg.
Nu is de situatie zo dat we al een poosje rust hebben gecreeërd. Voor de kinderen en de buitenwereld is het over tussen ons, maar we hebben nog wel regelmatig kontakt.
In de gehele periode ben ik hem blijven steunen, omdat ik voelde dat de ware reden van zijn twijfels eigenlijk bij hem lag. Ik wist wat hij doormaakte, het is mij namelijk twee keer overkomen, en het verwerken van zo'n verlies is heel heftig pijnlijk en langdurig.
Nu na ongeveer 1,5 maand rust, maar wel telefonisch kontakt en elkaar af en toe zien, wil hij graag weer langzaam proberen onze relatie weer een doorstart te geven.Hij mist mij verschrikkelijk en is tot het besef gekomen dat hij toch verder wil met mij, maar deze woorden heb ik dus al diverse keren gehoord.
Maar nu heb ik mijn twijfels. Hij heeft door al die aarzelingen en schommelingen mijn basisgevoel van veiligheid wat nodig is voor een goede relatie weggenomen. Iedere keer heb ik het gevoel dat hij over een paar dagen of zelfs over een uur kan zeggen dat hij het niet meer trekt en dus weer zou willen stoppen.
Ik hou van hem, ontegenzeggelijk, maar ik weet niet of ik het nog redt. Ik mis hem, maar niet echt meer in mijn dagelijks leven. Ik heb mijn leven toch weer een beetje opgepakt.
Nu ik mijn verhaal teruglees zie ik dat ik het nogal klinisch heb verteld. Het verdriet over dit alles heb ik bewust niet opgeschreven om proberen een heldere kijk te krijgen/geven voor anderen. Misschien heb ik zelf het antwoord al gegeven op mijn vraag.
Zou onze relatie nog een basis hebben behalve de liefde?
Wie heeft dit meegemaakt of kan zich verplaatsen in mijn of zijn gevoel en mij een ander denkbeeld geven?
Liefs en dank voor jullie aandacht.
Hiltje
zondag 23 september 2007 om 12:15
Hiltje, het is geen gemakkelijke keuze die je gemaakt hebt, maar ik denk wel de juiste keuze. Door hem nu eens zelf de confrontatie aan te laten gaan met zijn problematieken komt er wellicht een oplossing. Jij hebt ervoor gekozen om niet langer met je te laten sollen. Want wat was het alternatief voor jou? Steeds in de wachtkamer zitten en meegaan wanneer hij weer een nieuwe start wilde van jullie relatie om vervolgens weer gedumpt te worden, omdat hij er toch nog niet aan toe was.
Mogelijk dat deze stap jullie over een (toch aanzienbare) tijd jullie doet inzien, dat een relatie wel mogelijk is.
Hij wil nu alleen zijn, hij wil wel de optie ophouden voor een relatie, maar houdt geen enkele rekening met wat dat met jouw gevoelens doet. Dit getuigt niet van liefde Hiltje, maar van egocentrisme wel. Gedurende 1.5 jaar ben jij een speelbal geweest voor hem, jij was er wanneer hij je nodig had en hij dumpte je direct, wanneer je te dichtbij kwam.
Ik denk dat het goed is, dat je nu eens de regie over je gevoelens in eigen hand neemt. Misschien moet je nu maar eens gewoon toegeven aan je verdrierige gevoel dat je hem kwijt bent, misschien moet je daar eens in door laten klinken hoe zeer jij je gevoelsmatig afhankelijk van hem opgesteld hebt en hem maar liet trekken en wegduwen. Toch zul je je binnen afzienbare tijd wel opgelucht gaan voelen, omdat je snel weer de regie krijgt over je gevoelens.
Natuurlijk zou het leuk geweest zijn om met hem naar de Dam tot Damloop te gaan, maar tevens had jij ook in je achterhoofd gehad, dat dit plezier direct teniet gedaan kan worden door hem, omdat hij het weer eens niet ziet zitten om een relatie te hebben.
Leef vandaag gewoon even van uur tot uur.
Veel sterkte!
Mogelijk dat deze stap jullie over een (toch aanzienbare) tijd jullie doet inzien, dat een relatie wel mogelijk is.
Hij wil nu alleen zijn, hij wil wel de optie ophouden voor een relatie, maar houdt geen enkele rekening met wat dat met jouw gevoelens doet. Dit getuigt niet van liefde Hiltje, maar van egocentrisme wel. Gedurende 1.5 jaar ben jij een speelbal geweest voor hem, jij was er wanneer hij je nodig had en hij dumpte je direct, wanneer je te dichtbij kwam.
Ik denk dat het goed is, dat je nu eens de regie over je gevoelens in eigen hand neemt. Misschien moet je nu maar eens gewoon toegeven aan je verdrierige gevoel dat je hem kwijt bent, misschien moet je daar eens in door laten klinken hoe zeer jij je gevoelsmatig afhankelijk van hem opgesteld hebt en hem maar liet trekken en wegduwen. Toch zul je je binnen afzienbare tijd wel opgelucht gaan voelen, omdat je snel weer de regie krijgt over je gevoelens.
Natuurlijk zou het leuk geweest zijn om met hem naar de Dam tot Damloop te gaan, maar tevens had jij ook in je achterhoofd gehad, dat dit plezier direct teniet gedaan kan worden door hem, omdat hij het weer eens niet ziet zitten om een relatie te hebben.
Leef vandaag gewoon even van uur tot uur.
Veel sterkte!
zondag 23 september 2007 om 13:34
@pom,Het was erg raar om hem, na 5 weken, weer te zien, en ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar mijn gevoel voor hem is, op zn zachtst gezegd, veranderd...
ik kijk er nu totaal anders tegen aan; vind hem nu eigenlijk een beetje "pathetic";ben jij nou die stoere kerel, die geen relatie met me wilde, me "ontkent" voor zijn naasten?
Voelde me hartstikke sterk, en dat zei hij ook tegen mij; je komt erg sterk over..
Had hij niet verwacht, hij had verwacht dat ik me in z'n armen zou storten, en zou janken van blijdschap..
Maar deze dame heeft hem alleen een vriendschappelijke knuffel gegeven.
Verder lekker gegeten, en over koetjes en kalfjes gepraat, en alle relatie-talk vermeden..
Nu hoop ik alleen dat ik "onze"telefoongesprekken/smscontact ook los kan laten...
@Hiltje wat kan ik me jouw eenzame gevoel goed voorstellen; je verdriet en dan ook nog sterk willen blijven voor je gezin.. dat vréét aan je, en ontneemt je alle energie..
Het enige wat helpt is TIJD..
En steeds voor jezelf herhalen;"als jij mij niet 100% wilt, wil ik jóu niet meer..."
Hier lezen en schrijven werkt óók!
heel veel sterkte meid!
ik kijk er nu totaal anders tegen aan; vind hem nu eigenlijk een beetje "pathetic";ben jij nou die stoere kerel, die geen relatie met me wilde, me "ontkent" voor zijn naasten?
Voelde me hartstikke sterk, en dat zei hij ook tegen mij; je komt erg sterk over..
Had hij niet verwacht, hij had verwacht dat ik me in z'n armen zou storten, en zou janken van blijdschap..
Maar deze dame heeft hem alleen een vriendschappelijke knuffel gegeven.
Verder lekker gegeten, en over koetjes en kalfjes gepraat, en alle relatie-talk vermeden..
Nu hoop ik alleen dat ik "onze"telefoongesprekken/smscontact ook los kan laten...
@Hiltje wat kan ik me jouw eenzame gevoel goed voorstellen; je verdriet en dan ook nog sterk willen blijven voor je gezin.. dat vréét aan je, en ontneemt je alle energie..
Het enige wat helpt is TIJD..
En steeds voor jezelf herhalen;"als jij mij niet 100% wilt, wil ik jóu niet meer..."
Hier lezen en schrijven werkt óók!
heel veel sterkte meid!
zondag 23 september 2007 om 13:36
Lieve Pom en de rest,
Ik ben na het plaatsen van het berichtje weer even naar bed gegaan. Tot mijn verbazing heb ik een uurtje geslapen.
En nu lees ik jouw posting.
Je hebt gelijk. Ik heb me eigenlijk zo verschrikkelijk afhankelijk opgesteld naar hem dat hij kon doen en laten wat hij wilde. Dit was niet gelijkwaardig. Al weet ik zeker dat er geen kwade bedoelingen achter zaten. Hij heeft dit niet expres gedaan, ik heb zijn worsteling gezien.
Mijn zwakke punt is dat ik eigenlijk wil dat een relatie nu eens een keer slaagt. Ik heb een gebroken huwelijk achter de rug, daarna nog een relatie van 4 jaar, ben 6 jaar alleen geweest en toen deze relatie. Ik krijg het gevoel dat het mislukken allemaal mijn schuld is.
Mijn eigenwaarde is een beetje tot nul gedaald, denk ik.
Over een poosje ben ik 50 jaar, ik zie mijn toekomst als een zwart gat. Mijn kinderen gaan natuurlijkerwijze ook eens een keer zelfstandig wonen, dan ben ik echt alleen.
Ik zit weer te zwelgen, moet ik niet doen, ik weet het, maar ik voel me gewoon nu een beetje zielig.
dank jullie wel voor het lezen
liefs
Hiltje
Ik ben na het plaatsen van het berichtje weer even naar bed gegaan. Tot mijn verbazing heb ik een uurtje geslapen.
En nu lees ik jouw posting.
Je hebt gelijk. Ik heb me eigenlijk zo verschrikkelijk afhankelijk opgesteld naar hem dat hij kon doen en laten wat hij wilde. Dit was niet gelijkwaardig. Al weet ik zeker dat er geen kwade bedoelingen achter zaten. Hij heeft dit niet expres gedaan, ik heb zijn worsteling gezien.
Mijn zwakke punt is dat ik eigenlijk wil dat een relatie nu eens een keer slaagt. Ik heb een gebroken huwelijk achter de rug, daarna nog een relatie van 4 jaar, ben 6 jaar alleen geweest en toen deze relatie. Ik krijg het gevoel dat het mislukken allemaal mijn schuld is.
Mijn eigenwaarde is een beetje tot nul gedaald, denk ik.
Over een poosje ben ik 50 jaar, ik zie mijn toekomst als een zwart gat. Mijn kinderen gaan natuurlijkerwijze ook eens een keer zelfstandig wonen, dan ben ik echt alleen.
Ik zit weer te zwelgen, moet ik niet doen, ik weet het, maar ik voel me gewoon nu een beetje zielig.
dank jullie wel voor het lezen
liefs
Hiltje
zondag 23 september 2007 om 13:48
Lieve Another,
Ik lees net je posting, ik was bezig met de vorige en bij het plaatsen kwam de jouwe tevoorschijn.
Wat goed van je! Je hebt elkaar 5 weken niet gezien? en dan deze gevoelens hebben? Vreemd he, je had je toch ingesteld op een ander gevoel.
Maar ik kan alleen maar zeggen, wat goed voor jou,wat goed voor je beeld van de relatie.
Hopelijk kan je nu ook het sms en het verdere kontakt minder laten worden. Het lijkt me, als je nu een ander beeld van hem hebt gekregen, dat je behoefte minder wordt.
Ik ben trots op je!!! en probeer dit gevoel vast te houden.
Laten we elkaar steunen als het we het moeilijk hebben.
Ook ben ik erg blij met de steun van de anderen hier op dit topic.
Ze zetten ons toch weer met de benen in de werkelijkheid.
Mijn ex en ik hebben elkaar een keer 14 dagen niet gezien (was ook de langste keer), ik heb het een keer volgehouden om 3 dagen geen kontakt te zoeken, en toen kwam hij met een sms.
Ik wil het nu echt proberen, het moet, het is beter voor mezelf.
Ik kan hem niet meer helpen, en zijn gedachten over een echt relatie zoals we een jaar gehad hebben tot afgelopen december, zijn deze 9 maanden niet verandert.
Hij wil mij wel, maar de rest niet en dat ben ik niet waard.
(jeetje, dat ik dat over mezelf zeg, dat ik dat niet waard ben, ik ben meer waard).
Pf.. het is heftig allemaal, maar het moet lukken. En iemand die mij niet wil, die is mij niet waard.
Ik ga voor mezelf.
Weet je wat ik al een poosje van plan ben? of eigenlijk mijn gedachten over laat gaan?
Ik wil graag een trouwring voor mezelf kopen, met mijn naam en mijn geboortedatum erin gegraveerd. Ik wil dit zien dat ik als het ware trouw moet zijn aan mezelf, dat ik het waard ben.
Is dit een gek idee?
liefs Hiltje
@ en another: Ik ben trots op je!!
Ik lees net je posting, ik was bezig met de vorige en bij het plaatsen kwam de jouwe tevoorschijn.
Wat goed van je! Je hebt elkaar 5 weken niet gezien? en dan deze gevoelens hebben? Vreemd he, je had je toch ingesteld op een ander gevoel.
Maar ik kan alleen maar zeggen, wat goed voor jou,wat goed voor je beeld van de relatie.
Hopelijk kan je nu ook het sms en het verdere kontakt minder laten worden. Het lijkt me, als je nu een ander beeld van hem hebt gekregen, dat je behoefte minder wordt.
Ik ben trots op je!!! en probeer dit gevoel vast te houden.
Laten we elkaar steunen als het we het moeilijk hebben.
Ook ben ik erg blij met de steun van de anderen hier op dit topic.
Ze zetten ons toch weer met de benen in de werkelijkheid.
Mijn ex en ik hebben elkaar een keer 14 dagen niet gezien (was ook de langste keer), ik heb het een keer volgehouden om 3 dagen geen kontakt te zoeken, en toen kwam hij met een sms.
Ik wil het nu echt proberen, het moet, het is beter voor mezelf.
Ik kan hem niet meer helpen, en zijn gedachten over een echt relatie zoals we een jaar gehad hebben tot afgelopen december, zijn deze 9 maanden niet verandert.
Hij wil mij wel, maar de rest niet en dat ben ik niet waard.
(jeetje, dat ik dat over mezelf zeg, dat ik dat niet waard ben, ik ben meer waard).
Pf.. het is heftig allemaal, maar het moet lukken. En iemand die mij niet wil, die is mij niet waard.
Ik ga voor mezelf.
Weet je wat ik al een poosje van plan ben? of eigenlijk mijn gedachten over laat gaan?
Ik wil graag een trouwring voor mezelf kopen, met mijn naam en mijn geboortedatum erin gegraveerd. Ik wil dit zien dat ik als het ware trouw moet zijn aan mezelf, dat ik het waard ben.
Is dit een gek idee?
liefs Hiltje
@ en another: Ik ben trots op je!!
zondag 23 september 2007 om 14:08
Lieve Hiltje,
Dat van die ring is een fantástisch idee..
Met het lezen daarvan, word ik me weer pijnlijk bewust, dat hij mij in die 2en een half jaar nog nóóit iets dergelijks heeft gegeven;hij wilde onze liefde nooit syboliseren, met wélk sierraad dan ook..
Jij bent veel méér waard dan wat hij jou geeft!
Op zwakke momenten moet je dat steeds herhalen.
Een paar jaar geleden, toen ik ook door deze hel ging, heb ik "het monsterverbond"van Carolien Roodvoets gelezen, en dat boek heb ik aantal weken geleden opnieuw uit de kast getrokken,dat heeft me opnieuw geholpen..
Maar misschien heb je al die stuf allang gelezen, en zo niet; het is echt een aanrader..
Laat hem zijn eigen problemen maar oplossen Hiltje, jij hoeft daar écht niet op zitten wachten, en dat gevoel moet je hem ook geven; laat hem merken dat je al zijn "gedoe"niet meer pikt, dat je verdergaat met je leven,dán maar zonder hem!
liefs
Dat van die ring is een fantástisch idee..
Met het lezen daarvan, word ik me weer pijnlijk bewust, dat hij mij in die 2en een half jaar nog nóóit iets dergelijks heeft gegeven;hij wilde onze liefde nooit syboliseren, met wélk sierraad dan ook..
Jij bent veel méér waard dan wat hij jou geeft!
Op zwakke momenten moet je dat steeds herhalen.
Een paar jaar geleden, toen ik ook door deze hel ging, heb ik "het monsterverbond"van Carolien Roodvoets gelezen, en dat boek heb ik aantal weken geleden opnieuw uit de kast getrokken,dat heeft me opnieuw geholpen..
Maar misschien heb je al die stuf allang gelezen, en zo niet; het is echt een aanrader..
Laat hem zijn eigen problemen maar oplossen Hiltje, jij hoeft daar écht niet op zitten wachten, en dat gevoel moet je hem ook geven; laat hem merken dat je al zijn "gedoe"niet meer pikt, dat je verdergaat met je leven,dán maar zonder hem!
liefs
zondag 23 september 2007 om 15:05
Lieve Another,
Ik heb net via bol.com het boek monsterverbond gekocht. Meteen maar de koe bij de horens vatten.
Ik moet deze cirkel doorbreken en volhouden.
Net even een familielid van hem gebeld om te feliciteren mijn zijn verjaardag.
Zij hebben hem vorige week nog gesproken en hun conclusie is ook, laat haar nou in haar waarde, want je maakt haar helemaal kapot met je heen en weer geslinger. Wel zegt hij steeds tegen hen dat hij mij verschrikkelijk mist, maar na een poosje (kan dagen of uren zijn) krijgt hij weer dat benauwde gevoel dat hij alleen verder wil.
De indruk van zijn (echt naaste) familie is ook net als de mijne, hij heeft zijn scheiding nog niet goed verwerkt.
Ik kreeg in ieder geval steun van hen, en dat deed me erg goed.
En jij another, gaat het een beetje met jou?
Liefs Hiltje
Ik heb net via bol.com het boek monsterverbond gekocht. Meteen maar de koe bij de horens vatten.
Ik moet deze cirkel doorbreken en volhouden.
Net even een familielid van hem gebeld om te feliciteren mijn zijn verjaardag.
Zij hebben hem vorige week nog gesproken en hun conclusie is ook, laat haar nou in haar waarde, want je maakt haar helemaal kapot met je heen en weer geslinger. Wel zegt hij steeds tegen hen dat hij mij verschrikkelijk mist, maar na een poosje (kan dagen of uren zijn) krijgt hij weer dat benauwde gevoel dat hij alleen verder wil.
De indruk van zijn (echt naaste) familie is ook net als de mijne, hij heeft zijn scheiding nog niet goed verwerkt.
Ik kreeg in ieder geval steun van hen, en dat deed me erg goed.
En jij another, gaat het een beetje met jou?
Liefs Hiltje
zondag 23 september 2007 om 15:27
Goed van je Hiltje dat je het boek hebt gekocht! je zult er veel in herkennen!
(vooral ook het gedeelte afkicken en terugval..)
mijn (nu) ex was al 7 jaar gescheiden, en heeft het nog steeds niet verwerkt, en zal het wss ook nooit verwerken denk ik..
Doe er dan iets aan zou ik zeggen, maar hij heeft volgens mij het nooit wíllen verwerken, en zij heeft nooit meer een andere vriend gehad, ze wonen vlak bij elkaar dus ga maar fijn weer naar haar toe..
Voor hem was ik gewoon "veilig"; woon op relatief grote afstand,hij kon z'n ei bij mij kwijt en natuurlijk ook zn behoefte aan sex....
Steeds beter kan ik het nu zien hoe het werkelijk was..
Hij heeft waarschijnlijk nooit de intensie gehad om "meer"met mij te willen, en toen bleek dat ik daar na 2 en een half jaar toch iets anders over dacht, werd ik voor hem een "zeur"
Nee dat moeten we niet hebben natuurlijk, het moet wél vrijblijvend blijven...
Nou zoek dan maar iemand anders, ik wil nog wél een toekomst met iemand!
(ben beetje cynisch aan het worden)
liefs
(vooral ook het gedeelte afkicken en terugval..)
mijn (nu) ex was al 7 jaar gescheiden, en heeft het nog steeds niet verwerkt, en zal het wss ook nooit verwerken denk ik..
Doe er dan iets aan zou ik zeggen, maar hij heeft volgens mij het nooit wíllen verwerken, en zij heeft nooit meer een andere vriend gehad, ze wonen vlak bij elkaar dus ga maar fijn weer naar haar toe..
Voor hem was ik gewoon "veilig"; woon op relatief grote afstand,hij kon z'n ei bij mij kwijt en natuurlijk ook zn behoefte aan sex....
Steeds beter kan ik het nu zien hoe het werkelijk was..
Hij heeft waarschijnlijk nooit de intensie gehad om "meer"met mij te willen, en toen bleek dat ik daar na 2 en een half jaar toch iets anders over dacht, werd ik voor hem een "zeur"
Nee dat moeten we niet hebben natuurlijk, het moet wél vrijblijvend blijven...
Nou zoek dan maar iemand anders, ik wil nog wél een toekomst met iemand!
(ben beetje cynisch aan het worden)
liefs
zondag 23 september 2007 om 19:07
Lieve Another,
Wat lief van je dat je steeds reageert op mij.
Ik lees van jou dat de scheiding van je ex al 7 jaar geleden is, en ook zij heeft dus nooit een ander gehad. Ik denk dat je het inderdaad goed inschat. Lekker veilig voor hen, wonen op kleine afstand, elkaar toch kennen, maar apart functioneren.
Jij wilde logisch meer, maar hij kan dat niet aan of wil dat niet.
En dat over zijn sexuele behoeftes kwijt kunnen aan jou, tja, dat is makkelijk. Mannen denken daar anders over dan vrouwen, voor ons betekent dat wij hen echt toelaten, en voor de mannen is het een uiting van .... (hoe zal ik dat eens netjes zeggen).
Iemand zei me eens, grenzen stellen, dat is makkelijk gezegd, vooral als je naast een situatie staat en er in niet inzit.
Gelukkig (al denk ik dat je het er best moeilijk mee hebt) is dat bij jou al gebeurd. Maar nu die grenzen blijven bewaken, dat is moeilijk. Maar we sleuren elkaar er wel doorheen.
Ik ben net naar mijn moeder geweest, ik kan mijn verhaal niet helemaal bij haar kwijt, ze is zelf weduwe en heeft lichamelijke klachten, dus wil ik haar niet belasten. Die lieverd had voor mij een hele mooie ketting met bijpassende armband gekocht. Als symbool voor haar liefde voor mij. Ik ben er zo door geraakt, zo lief van haar. Ongevraagd heeft ze dus precies in de gaten hoe ik me voel en dat voelt fijn. We praten niet specifiek over de situatie maar woordeloos begrijpt ze mij en steunt ze me, terwijl zij zelf heel veel verdriet en pijn heeft.
Weet je, ik heb in mijn leven al zoveel keer ervaren dat als er voor je neus een deur dichtgegooid wordt, of je sluit de deur zelf, dat er zomaar ergens, of opzij, of achter je, of echt zomaar recht voor je neus een andere deur (of luikje) opengaat. Maar je moet het wel zien en willen zien.
Wat mij helpt in het leven is dat ik dagelijks in mijn mailbox een "dagelijkse gedachte" ontvang. Kijk maar eens op de site van www.dagelijksegedachten.net Je kunt je aanmelden als je wilt.
Een citaat waar ik veel aan denk die van die site komt is deze:
Als je steeds roert in een glas helder water, ziet het alleen maar troebel. Stop met roeren en laat het rusten en je ziet weer helder.
De dag voelt al een beetje beter, maar eerlijk gezegd komt dat ook omdat ik weet waar mijn ex nu is. We waren toch erg met elkaar verweven en wisten eigenlijk van beiden wat we deden of van plan waren of moesten doen.
Overmorgen krijg ik denk ik het boek van bol.com opgestuurd en ik zal het gaan lezen en herlezen. Ik moet verder met mijn leven.
Wil je een beetje vertellen hoe jouw leven eruit ziet? Als je dit niet op het forum wilt wil ik je wel mijn mailadres via de angels geven.
En als je het niet wilt, ook prima.
Ik wens jou heel veel liefde en kracht. Je zal het nodig hebben, net als ik. En wij zijn het waard, waard om te leven en worden geliefd, maar dan wel volwaardig.
Lieverd, dank je wel voor je reacties steeds.
knuffel en liefs van mij
Hiltje
Wat lief van je dat je steeds reageert op mij.
Ik lees van jou dat de scheiding van je ex al 7 jaar geleden is, en ook zij heeft dus nooit een ander gehad. Ik denk dat je het inderdaad goed inschat. Lekker veilig voor hen, wonen op kleine afstand, elkaar toch kennen, maar apart functioneren.
Jij wilde logisch meer, maar hij kan dat niet aan of wil dat niet.
En dat over zijn sexuele behoeftes kwijt kunnen aan jou, tja, dat is makkelijk. Mannen denken daar anders over dan vrouwen, voor ons betekent dat wij hen echt toelaten, en voor de mannen is het een uiting van .... (hoe zal ik dat eens netjes zeggen).
Iemand zei me eens, grenzen stellen, dat is makkelijk gezegd, vooral als je naast een situatie staat en er in niet inzit.
Gelukkig (al denk ik dat je het er best moeilijk mee hebt) is dat bij jou al gebeurd. Maar nu die grenzen blijven bewaken, dat is moeilijk. Maar we sleuren elkaar er wel doorheen.
Ik ben net naar mijn moeder geweest, ik kan mijn verhaal niet helemaal bij haar kwijt, ze is zelf weduwe en heeft lichamelijke klachten, dus wil ik haar niet belasten. Die lieverd had voor mij een hele mooie ketting met bijpassende armband gekocht. Als symbool voor haar liefde voor mij. Ik ben er zo door geraakt, zo lief van haar. Ongevraagd heeft ze dus precies in de gaten hoe ik me voel en dat voelt fijn. We praten niet specifiek over de situatie maar woordeloos begrijpt ze mij en steunt ze me, terwijl zij zelf heel veel verdriet en pijn heeft.
Weet je, ik heb in mijn leven al zoveel keer ervaren dat als er voor je neus een deur dichtgegooid wordt, of je sluit de deur zelf, dat er zomaar ergens, of opzij, of achter je, of echt zomaar recht voor je neus een andere deur (of luikje) opengaat. Maar je moet het wel zien en willen zien.
Wat mij helpt in het leven is dat ik dagelijks in mijn mailbox een "dagelijkse gedachte" ontvang. Kijk maar eens op de site van www.dagelijksegedachten.net Je kunt je aanmelden als je wilt.
Een citaat waar ik veel aan denk die van die site komt is deze:
Als je steeds roert in een glas helder water, ziet het alleen maar troebel. Stop met roeren en laat het rusten en je ziet weer helder.
De dag voelt al een beetje beter, maar eerlijk gezegd komt dat ook omdat ik weet waar mijn ex nu is. We waren toch erg met elkaar verweven en wisten eigenlijk van beiden wat we deden of van plan waren of moesten doen.
Overmorgen krijg ik denk ik het boek van bol.com opgestuurd en ik zal het gaan lezen en herlezen. Ik moet verder met mijn leven.
Wil je een beetje vertellen hoe jouw leven eruit ziet? Als je dit niet op het forum wilt wil ik je wel mijn mailadres via de angels geven.
En als je het niet wilt, ook prima.
Ik wens jou heel veel liefde en kracht. Je zal het nodig hebben, net als ik. En wij zijn het waard, waard om te leven en worden geliefd, maar dan wel volwaardig.
Lieverd, dank je wel voor je reacties steeds.
knuffel en liefs van mij
Hiltje
zondag 23 september 2007 om 20:51
Wat goed dat dit topic zich zo ontwikkelt!Mooi dat jullie zo'n steun in elkaar vinden.
Door met elkaar en anders zo te schrijven word je bewuster van de situatie waar je in zit en juist dat helpt je om je grenzen beter te bewaken. Je normale leefomgeving kan dit vaak niet afdoende geven. Bovendien helpt het goed om dingen op te schrijven, eigenlijk dingen van je af te schrijven. Het is een proces, maar hierdoor wordt het allemaal wel een stuk makkelijker. Je merkt dat je niet alleen staat in je verdriet en beslissingen.
Toevallig ontvang ik ook iedere dag de Dagelijkse gedachte.
Hiltje, lees het boek goed en vergaar kennis hoe om te gaan met de situatie waar jij je in bevindt!
Another en Hiltje, jullie doen het allebei op een goede en waardige manier om zo voor jezelf te gaan kiezen ipv overgeleverd te zijn aan de wispelturigheid van deze mannen.
Door met elkaar en anders zo te schrijven word je bewuster van de situatie waar je in zit en juist dat helpt je om je grenzen beter te bewaken. Je normale leefomgeving kan dit vaak niet afdoende geven. Bovendien helpt het goed om dingen op te schrijven, eigenlijk dingen van je af te schrijven. Het is een proces, maar hierdoor wordt het allemaal wel een stuk makkelijker. Je merkt dat je niet alleen staat in je verdriet en beslissingen.
Toevallig ontvang ik ook iedere dag de Dagelijkse gedachte.
Hiltje, lees het boek goed en vergaar kennis hoe om te gaan met de situatie waar jij je in bevindt!
Another en Hiltje, jullie doen het allebei op een goede en waardige manier om zo voor jezelf te gaan kiezen ipv overgeleverd te zijn aan de wispelturigheid van deze mannen.
zondag 23 september 2007 om 23:17
Pom, bedankt voor je mooie woorden, en ja, het forum helpt idd om objectiever naar je zelf te kijken.
Het allerfijnste is echter te weten, dat je er niet alleen voor staat; dat er tig andere vrouwen zijn die er óók mee te dealen hebben,en natuurlijk de zinvolle adviezen die je leest van bepaalde personen...
Hiltje, tuurlijk wil ik je graag mijn emailadres geven (zal het aan de angels vragen vragen)
Voor nu duik ik maar snel mn bed in
Het allerfijnste is echter te weten, dat je er niet alleen voor staat; dat er tig andere vrouwen zijn die er óók mee te dealen hebben,en natuurlijk de zinvolle adviezen die je leest van bepaalde personen...
Hiltje, tuurlijk wil ik je graag mijn emailadres geven (zal het aan de angels vragen vragen)
Voor nu duik ik maar snel mn bed in
maandag 24 september 2007 om 06:40
Goedemorgen allemaal,
Gistermiddag nog een goede middag gehad. Mijn moeder, zoals ik al eerder schreef, had een heel mooi kado voor me, zo lief van haar.
Er is geen kontakt geweest, en dat gaf me rust.
Wel merk ik dat op een of andere manier de vermoeidheid eruit komt. De vermoeidheid van maanden om mezelf overeind te houden.
Ik ben heel erg moe in mijn lichaam en slaap snel in en erg vast, bij het opstaan doet alles me zeer. Ik voel me net een oude vrouw.
Zou het een soort ontlading zijn?
Vandaag weer een dag te gaan, ik voel me redelijk en heb nu niet de behoefte om hem te spreken.
Hoe gaat het met jou Another? en de rest van de dames?
Ik ga de angels vragen jou mijn mailadres te sturen.
Liefs en knuffel van mij
Gistermiddag nog een goede middag gehad. Mijn moeder, zoals ik al eerder schreef, had een heel mooi kado voor me, zo lief van haar.
Er is geen kontakt geweest, en dat gaf me rust.
Wel merk ik dat op een of andere manier de vermoeidheid eruit komt. De vermoeidheid van maanden om mezelf overeind te houden.
Ik ben heel erg moe in mijn lichaam en slaap snel in en erg vast, bij het opstaan doet alles me zeer. Ik voel me net een oude vrouw.
Zou het een soort ontlading zijn?
Vandaag weer een dag te gaan, ik voel me redelijk en heb nu niet de behoefte om hem te spreken.
Hoe gaat het met jou Another? en de rest van de dames?
Ik ga de angels vragen jou mijn mailadres te sturen.
Liefs en knuffel van mij
maandag 24 september 2007 om 09:42
Volgens mij komt dat doordat er nu al meer rust is in je lijf en je nu eindelijk gewoon eens toe kan geven aan de broodnodige rust. De afgelopen 1.5 jaar is een emotionele achtbaan geweest en dat vergt zijn tol. Nu je het heft in eigen hand genomen hebt, kun je ook direct al meer innerlijke rust vinden Door nu ook eens goed uit te rusten zul je ook sterker worden.
maandag 24 september 2007 om 10:34
Lieve Pom,
Dank je wel voor je reactie, ik ben inderdaad bekaf.
Maar ook voel ik echt verdriet, een zeurende pijn in mijn hartstreek.
Zou het echt de ontlading zijn?
Het stomme is, ik weet dat hij nu vrij is qua werk, en ik moet de wederom inhouden om geen kontakt te zoeken, wat een trut ben ik ook.
Gr..... ben zo zwak, gelukkig moet ik dingen regelen nu, dus ik verzet mijn gedachten wel, maar moeilijk blijft het.
Liefs en knuf van mij
Hiltje
Dank je wel voor je reactie, ik ben inderdaad bekaf.
Maar ook voel ik echt verdriet, een zeurende pijn in mijn hartstreek.
Zou het echt de ontlading zijn?
Het stomme is, ik weet dat hij nu vrij is qua werk, en ik moet de wederom inhouden om geen kontakt te zoeken, wat een trut ben ik ook.
Gr..... ben zo zwak, gelukkig moet ik dingen regelen nu, dus ik verzet mijn gedachten wel, maar moeilijk blijft het.
Liefs en knuf van mij
Hiltje
maandag 24 september 2007 om 11:07
Ach Hiltje, je bent niet zwak. Je bent juist heel sterk geweest de afgelopen 1.5 jaar, en nu zal je kracht je wederom door deze periode heen helpen.
Stomme is dat je juist denkt dat je vanwege zwakte zo lang doorgegaan bent in een dergelijke relatie, terwijl het juist je kracht is die hiervoor gezorgd heeft. Jouw kracht die toch wilde dat deze relatie een succes werd, ondanks de vele afwijzingen.
Maar vandaag Hiltje zoek jij geen contact met hem. Je gaat wederom wat afleiding zoeken, andere dingen doen dan normaal. Gisteren heeft alles goed uitgepakt en had je toch een verrassende dag met een fijne en steunende reactie van je moeder!
Een ding moet je niet vergeten, hij zal merken, dat jij geen contact meer zoekt met hem. Hij zal merken dat hij de grip op je kwijtraakt en mogelijk hierdoor zelf reacties naar jou toe gaan geven. Probeer ook dan sterk te zijn, door feitelijk geen reactie meer te geven. In een korte tijd zal hij zijn problemen echt niet opgelost hebben, wel is hij zijn steunpunt kwijt.
Natuurlijk is het moeilijk nu, maar de kwellende onzekerheid waarin je al die tijd geleefd hebt was ook heel erg moeilijk. Nu leef je in een fase waarin het moeilijk is, maar waar jij de regie over hebt.
Sterkte en blijf vooral schrijven!
Stomme is dat je juist denkt dat je vanwege zwakte zo lang doorgegaan bent in een dergelijke relatie, terwijl het juist je kracht is die hiervoor gezorgd heeft. Jouw kracht die toch wilde dat deze relatie een succes werd, ondanks de vele afwijzingen.
Maar vandaag Hiltje zoek jij geen contact met hem. Je gaat wederom wat afleiding zoeken, andere dingen doen dan normaal. Gisteren heeft alles goed uitgepakt en had je toch een verrassende dag met een fijne en steunende reactie van je moeder!
Een ding moet je niet vergeten, hij zal merken, dat jij geen contact meer zoekt met hem. Hij zal merken dat hij de grip op je kwijtraakt en mogelijk hierdoor zelf reacties naar jou toe gaan geven. Probeer ook dan sterk te zijn, door feitelijk geen reactie meer te geven. In een korte tijd zal hij zijn problemen echt niet opgelost hebben, wel is hij zijn steunpunt kwijt.
Natuurlijk is het moeilijk nu, maar de kwellende onzekerheid waarin je al die tijd geleefd hebt was ook heel erg moeilijk. Nu leef je in een fase waarin het moeilijk is, maar waar jij de regie over hebt.
Sterkte en blijf vooral schrijven!
maandag 24 september 2007 om 11:23
Oh Pom, wat lief van je, deze reactie.
Ik had het echt even nodig, ik voelde me zo zwak en ik kan het in mijn omgeving gewoon niet kwijt. Ik had het gevoel dat ik barstte en dan kom jij met deze reactie.
Wat fijn om te lezen dat je me niet zwak vindt maar juist sterk. Zo had ik het nog niet bekeken, en het sterkt me heel erg.
Ik ga proberen het vol te houden, nee, ik ga het volhouden.
Zodirekt moet ik naar mijn werk voor een cursus, dus ik moet eventjes goed opletten, en daarna ga ik naar de juwelier. Ik heb nog wat oude sieraden en wil voor mezelf een trouwring uitzoeken.
Een ring die voor mij een symbool zal zijn voor mijzelf, trouw zijn aan mezelf, wat dat is wat ik niet gedaan heb.
3 dagen geleden heb ik een trouwbelofte gekregen, een trouwbelofte aan mezelf. Iedere dag herhaal ik de woorden hardop en beloof dat ik trouw zal zijn aan mezelf en goed voor mezelf zal zorgen. Het is wel confronterend, maar ook heel duidelijk. In het begin kon ik de woorden niet eens uitspreken, maar het gaat beter. En ik vind dat daarbij een trouwring hoort.
Weer een stapje verder hoop ik.
Door jouw woorden erbij, je begrip en steun heb je me heel erg geholpen. DANK JE WEL.
Zodra ik weer thuis bent laat ik weer iets van me horen.
Even een ander vraagje, is er iets waarbij ik jou kan helpen? Naar jou kan luisteren? Als dat zo is, alsjeblieft, laat het me weten!!
Liefs en knuf van mij
Hiltje
Ik had het echt even nodig, ik voelde me zo zwak en ik kan het in mijn omgeving gewoon niet kwijt. Ik had het gevoel dat ik barstte en dan kom jij met deze reactie.
Wat fijn om te lezen dat je me niet zwak vindt maar juist sterk. Zo had ik het nog niet bekeken, en het sterkt me heel erg.
Ik ga proberen het vol te houden, nee, ik ga het volhouden.
Zodirekt moet ik naar mijn werk voor een cursus, dus ik moet eventjes goed opletten, en daarna ga ik naar de juwelier. Ik heb nog wat oude sieraden en wil voor mezelf een trouwring uitzoeken.
Een ring die voor mij een symbool zal zijn voor mijzelf, trouw zijn aan mezelf, wat dat is wat ik niet gedaan heb.
3 dagen geleden heb ik een trouwbelofte gekregen, een trouwbelofte aan mezelf. Iedere dag herhaal ik de woorden hardop en beloof dat ik trouw zal zijn aan mezelf en goed voor mezelf zal zorgen. Het is wel confronterend, maar ook heel duidelijk. In het begin kon ik de woorden niet eens uitspreken, maar het gaat beter. En ik vind dat daarbij een trouwring hoort.
Weer een stapje verder hoop ik.
Door jouw woorden erbij, je begrip en steun heb je me heel erg geholpen. DANK JE WEL.
Zodra ik weer thuis bent laat ik weer iets van me horen.
Even een ander vraagje, is er iets waarbij ik jou kan helpen? Naar jou kan luisteren? Als dat zo is, alsjeblieft, laat het me weten!!
Liefs en knuf van mij
Hiltje
maandag 24 september 2007 om 12:37
lieve hiltje
hoop dat het weer ietsje pietsje beter gaat met je.probeer het te zien als stoppen met roken. 1e dag zware afkick verschijnselen ,2e dag weer wat minder 3e ....enz.
opeen gegeven ogenblik geniet je weer van dingen.dingen met je kids alleen, dingen alleen met je vriend(inn)en zonder met hem rekening te houden.kortom ..je weer lekker in je vel zitten.mocht hij in de toekomst weer wat willen dan kun jij hem of weerstaan of weloverwogen samen verder.maar jullie moeten eerst uit elkaar en loskomen.
gewoon rust in je leventje en van je kids.
sterkte
hoop dat het weer ietsje pietsje beter gaat met je.probeer het te zien als stoppen met roken. 1e dag zware afkick verschijnselen ,2e dag weer wat minder 3e ....enz.
opeen gegeven ogenblik geniet je weer van dingen.dingen met je kids alleen, dingen alleen met je vriend(inn)en zonder met hem rekening te houden.kortom ..je weer lekker in je vel zitten.mocht hij in de toekomst weer wat willen dan kun jij hem of weerstaan of weloverwogen samen verder.maar jullie moeten eerst uit elkaar en loskomen.
gewoon rust in je leventje en van je kids.
sterkte
maandag 24 september 2007 om 15:43
Lieve Hiltje,
Eindelijk weer bijgelezen, na een druk weekend.
Nou, voor wat het waard is, ik vind dat je super bezig bent. Vooral die ring; dat vind ik helemaal te gek.
Ik roep regelmatig (bij meer alledaagse zaken): Een mens mag zichzelf best een kietelen. En meer ontopic; Zolang je jezelf hebt heb je alles, je bent je eigen beste vriend. Niet zomaar een leuke volzin van mijn kant: dit gevoel heeft mij jaren geleden geholpen tijdens relatieproblemen, om in te zien dat ik zelf verantwoordelijk was voor mn eigen leven.
En verder moet je jezelf niet zo hard beoordelen, het is net uit, dit heeft gewoon tijd nodig. Dat je zwakke momenten hebt, is heel normaal. Als je een bijna onbedwingbaar verlangen hebt om weer contact te zoeken, schrijf dan eerst hier..... er is altijd wel iemand online om te "luisteren" en het geeft je net een paar minuutjes uitstel.
Je moeheid vind ik ook volstrekt logisch, je hebt 1,5 jaar op je tenen gelopen en nu schiet je in de rust.
Ik wens je veel sterkte.
Mabel007
Eindelijk weer bijgelezen, na een druk weekend.
Nou, voor wat het waard is, ik vind dat je super bezig bent. Vooral die ring; dat vind ik helemaal te gek.
Ik roep regelmatig (bij meer alledaagse zaken): Een mens mag zichzelf best een kietelen. En meer ontopic; Zolang je jezelf hebt heb je alles, je bent je eigen beste vriend. Niet zomaar een leuke volzin van mijn kant: dit gevoel heeft mij jaren geleden geholpen tijdens relatieproblemen, om in te zien dat ik zelf verantwoordelijk was voor mn eigen leven.
En verder moet je jezelf niet zo hard beoordelen, het is net uit, dit heeft gewoon tijd nodig. Dat je zwakke momenten hebt, is heel normaal. Als je een bijna onbedwingbaar verlangen hebt om weer contact te zoeken, schrijf dan eerst hier..... er is altijd wel iemand online om te "luisteren" en het geeft je net een paar minuutjes uitstel.
Je moeheid vind ik ook volstrekt logisch, je hebt 1,5 jaar op je tenen gelopen en nu schiet je in de rust.
Ik wens je veel sterkte.
Mabel007
maandag 24 september 2007 om 18:17
Nou Hiltje, ramen lappen, stofzuigen etc. Nee, geintje. Zorg jij eerst nu maar eens goed voor jezelf. Dat heb je wel verdiend.
Ik vind het trouwens ook een heel mooi gebaar om deze ring te kopen.
Wanneer je je postings van de afgelopen dagen eens doorleest, dan zul je zelf zien hoe je aan het groeien bent en sterker aan het worden bent.
Ik vind het trouwens ook een heel mooi gebaar om deze ring te kopen.
Wanneer je je postings van de afgelopen dagen eens doorleest, dan zul je zelf zien hoe je aan het groeien bent en sterker aan het worden bent.
maandag 24 september 2007 om 18:56
Lieve Pom. Mabel en Yendor,
Dank jullie wel voor jullie reacties.
Vandaag was een vreemde dag. Vanmiddag een paar uurtjes voor mijn werk naar cursus geweest en toen wilde ik naar de juwelier.
Ik had de oude sieraden opgezocht, en ineens bedacht ik me, laat ik eens bellen of de juwelier zelf vandaag aanwezig is om te taxeren. Nee dus, het wordt dus woensdag. Woensdag ga ik dus kijken voor de trouwring.
Vanmiddag was ik thuis en zo verschrikkelijk moe. Weer mijn bed ingedoken en heb 3 uur geslapen. Toen ik wakker werd had ik zo'n rotgevoel in mijn lichaam, overal spierpijn. Of het komt omdat er een griepje aankomt, of het komt door het loslaten van alles.
Ik vermoed een combinatie van beide, ik heb ook eigenlijk weinig energie om iets te doen.
Vanmiddag kreeg ik een sms"je: hoe gaat het met je? van hem.
Ik verwachtte het al, en heb gereageerd met het woord goed. Verder niets vernomen, en ik weet dat hij daar moeite mee heeft.
Eigenlijk had ik dus niet moeten antwoorden, maar dan gaat hij bellen en daar had ik helemaal geen zin in.
Ik ga dus vooruit.
Wel heb ik nog inzinkingen, denk ik aan vroeger, denk ik waarom nou, we hadden er samen wel uitgekomen. Maar hij vertelde steeds in de afgelopen tijd dat hij geen verbindtenis wil. Hij wil eerst proberen op eigen benen te staan.
Vanavond maar eens kijken of ik het geduld kan opbrengen om tv te kijken of zo.
Het is vreemd om je eigen leven weer in te richten, ondanks dat mijn jongens bij me wonen, en ik dus niet alleen ben, is het vreemd. Vreemd om te weten dat je eigenlijk bij niemand hoort.
Ik weet dat het onzin is, rationeel gezien, maar emotioneel voelt het zo.
Ik ga er een eind aan breien, morgen ben ik misschien beter te spreken. Voel me toch een beetje down en gelukkig is hij aan het werk tot vanavond laat, dus de neiging om zelf kontakt te zoeken is er niet.
Dames, ik ben blij, heel blij met jullie steun, het geeft me echt een duwtje in de rug en ik kan mijn ei kwijt.
Lieverds, dank jullie wel!!
Knuffel en liefs van mij
Hiltje
Dank jullie wel voor jullie reacties.
Vandaag was een vreemde dag. Vanmiddag een paar uurtjes voor mijn werk naar cursus geweest en toen wilde ik naar de juwelier.
Ik had de oude sieraden opgezocht, en ineens bedacht ik me, laat ik eens bellen of de juwelier zelf vandaag aanwezig is om te taxeren. Nee dus, het wordt dus woensdag. Woensdag ga ik dus kijken voor de trouwring.
Vanmiddag was ik thuis en zo verschrikkelijk moe. Weer mijn bed ingedoken en heb 3 uur geslapen. Toen ik wakker werd had ik zo'n rotgevoel in mijn lichaam, overal spierpijn. Of het komt omdat er een griepje aankomt, of het komt door het loslaten van alles.
Ik vermoed een combinatie van beide, ik heb ook eigenlijk weinig energie om iets te doen.
Vanmiddag kreeg ik een sms"je: hoe gaat het met je? van hem.
Ik verwachtte het al, en heb gereageerd met het woord goed. Verder niets vernomen, en ik weet dat hij daar moeite mee heeft.
Eigenlijk had ik dus niet moeten antwoorden, maar dan gaat hij bellen en daar had ik helemaal geen zin in.
Ik ga dus vooruit.
Wel heb ik nog inzinkingen, denk ik aan vroeger, denk ik waarom nou, we hadden er samen wel uitgekomen. Maar hij vertelde steeds in de afgelopen tijd dat hij geen verbindtenis wil. Hij wil eerst proberen op eigen benen te staan.
Vanavond maar eens kijken of ik het geduld kan opbrengen om tv te kijken of zo.
Het is vreemd om je eigen leven weer in te richten, ondanks dat mijn jongens bij me wonen, en ik dus niet alleen ben, is het vreemd. Vreemd om te weten dat je eigenlijk bij niemand hoort.
Ik weet dat het onzin is, rationeel gezien, maar emotioneel voelt het zo.
Ik ga er een eind aan breien, morgen ben ik misschien beter te spreken. Voel me toch een beetje down en gelukkig is hij aan het werk tot vanavond laat, dus de neiging om zelf kontakt te zoeken is er niet.
Dames, ik ben blij, heel blij met jullie steun, het geeft me echt een duwtje in de rug en ik kan mijn ei kwijt.
Lieverds, dank jullie wel!!
Knuffel en liefs van mij
Hiltje
maandag 24 september 2007 om 21:04
lieve Hiltje,
Hopelijk ben je gevoelsmatig ook een beetje tot rust gekomen.
Vind het heel erg sterk van je, dat je ondanks je vermoeidheid en je vreselijk down bent,tóch naar de juwelier bent gegaan, je gaat echt vooruit!
kan me voorstellen dat je absoluut geen zin hebt om aan't werk te gaan, toch leidt het je wel heel even(ook al is het maar een paar minuutjes) af van je k*t gevoel..
Op dit ogenblik ben ik erg blij met mn werk; lichamelijk best zwaar werk,waarin ik me best wel kan afreageren en verstand op nul kan zetten.
Dat je je alleen voelt, ondanks dat je je jongens bij je hebt, is volkomen normaal,teveel emoties wil je ook weer niet laten zien,toch mogen ze best een verdrietige moeder zien hoor.
Ik hield me altijd groot voor mijn meiden, totdat de tranen zomaar over mn wangen rolden en ik niet meer kon stoppen met janken.. Líef dat ze reageerden...
Hoe reageren jouw jongens hierop,vertel je het ze allemaal?
Het is heel begrijpelijk dat je reageert op zn smsje,en heel verstandig dat je een zeer kort smsje met minimale inhoud hebt terug gezonden.
Het is ontzettend lastig om in deze fase niet meer te reageren(heb ik ontzettend veel moeite mee) want het voelt nog zo vertrouwd.
Dat zullen we ook los moeten laten..
Als jij niets meer van je laat horen, zul je zien dat hij dat gaat doen, en dán moet je proberen sterk te zijn!(ik praat nu ook een beetje tegen mezelf)
heel veel sterkte Hitltje en liefs
Hopelijk ben je gevoelsmatig ook een beetje tot rust gekomen.
Vind het heel erg sterk van je, dat je ondanks je vermoeidheid en je vreselijk down bent,tóch naar de juwelier bent gegaan, je gaat echt vooruit!
kan me voorstellen dat je absoluut geen zin hebt om aan't werk te gaan, toch leidt het je wel heel even(ook al is het maar een paar minuutjes) af van je k*t gevoel..
Op dit ogenblik ben ik erg blij met mn werk; lichamelijk best zwaar werk,waarin ik me best wel kan afreageren en verstand op nul kan zetten.
Dat je je alleen voelt, ondanks dat je je jongens bij je hebt, is volkomen normaal,teveel emoties wil je ook weer niet laten zien,toch mogen ze best een verdrietige moeder zien hoor.
Ik hield me altijd groot voor mijn meiden, totdat de tranen zomaar over mn wangen rolden en ik niet meer kon stoppen met janken.. Líef dat ze reageerden...
Hoe reageren jouw jongens hierop,vertel je het ze allemaal?
Het is heel begrijpelijk dat je reageert op zn smsje,en heel verstandig dat je een zeer kort smsje met minimale inhoud hebt terug gezonden.
Het is ontzettend lastig om in deze fase niet meer te reageren(heb ik ontzettend veel moeite mee) want het voelt nog zo vertrouwd.
Dat zullen we ook los moeten laten..
Als jij niets meer van je laat horen, zul je zien dat hij dat gaat doen, en dán moet je proberen sterk te zijn!(ik praat nu ook een beetje tegen mezelf)
heel veel sterkte Hitltje en liefs
dinsdag 25 september 2007 om 06:27
Lieve Another,
Zoals je gezien hebt (hoop ik) heb je mijn mail ontvangen.
Tja hoe gaat het met mij. Gisteravond met een goede vriend op msn gezeten en met hem gesproken. Was wel een afleiding. Geen tv gekeken, had ik het geduld niet voor.
Kreeg gisteravond na zijn werk nog een sms;je, ik denk aan je.
Niets teruggestuurd, goed he. Wel moeilijk hoor.
Werd er wel een beetje verdrietig van, de volgende keer zal ik mijn telefoon op stil zetten. Mijn telefoon is tevens mijn wekker op dit ogenblik, dus de telefoon gewoon beneden laten is eigenlijk geen optie.
Vandaag weer een dag, straks om 9 uur beginnen met werken, vanmiddag ben ik vrij, dan maar wat dingen hier in huis doen. Dat blijft ook maar liggen, er ligt me een berg strijkwerk aan te kijken.
Ik probeer maar van dag tot dag te leven en me niet te veel te laten leiden door het verleden.
Gisteravond de trouwbelofte nog maar eens herhaald voor mezelf, de woorden langzaam en duidelijk uitspreken, en weten dat je het tegen jezelf en voor jezelf zegt is toch confronterend. Ik moet beginnen met trouw zijn aan mezelf, maar wat is dat moeilijk.
De kinderen worden wakker en ik ga wat te eten maken voor mezelf en hen.
tot straks en bedankt voor iedereen die me sterkt.
liefs en knuf
|Hiltje
Zoals je gezien hebt (hoop ik) heb je mijn mail ontvangen.
Tja hoe gaat het met mij. Gisteravond met een goede vriend op msn gezeten en met hem gesproken. Was wel een afleiding. Geen tv gekeken, had ik het geduld niet voor.
Kreeg gisteravond na zijn werk nog een sms;je, ik denk aan je.
Niets teruggestuurd, goed he. Wel moeilijk hoor.
Werd er wel een beetje verdrietig van, de volgende keer zal ik mijn telefoon op stil zetten. Mijn telefoon is tevens mijn wekker op dit ogenblik, dus de telefoon gewoon beneden laten is eigenlijk geen optie.
Vandaag weer een dag, straks om 9 uur beginnen met werken, vanmiddag ben ik vrij, dan maar wat dingen hier in huis doen. Dat blijft ook maar liggen, er ligt me een berg strijkwerk aan te kijken.
Ik probeer maar van dag tot dag te leven en me niet te veel te laten leiden door het verleden.
Gisteravond de trouwbelofte nog maar eens herhaald voor mezelf, de woorden langzaam en duidelijk uitspreken, en weten dat je het tegen jezelf en voor jezelf zegt is toch confronterend. Ik moet beginnen met trouw zijn aan mezelf, maar wat is dat moeilijk.
De kinderen worden wakker en ik ga wat te eten maken voor mezelf en hen.
tot straks en bedankt voor iedereen die me sterkt.
liefs en knuf
|Hiltje
dinsdag 25 september 2007 om 09:57
Hoi Hiltje,
Ik vind het wel sterk dat je niet of nauwelijks op zn sms'jes reageert. Alleen snap ik dan weer waarom hij ze nog stuurt. Mij persoonlijk zou dat hogelijk irriteren. Jij hebt al moeite genoeg om hiermee om te gaan en hij blijft speldeprikken uitdelen.
Toen jullie het zaterdag uitmaakten en besloten elkaar definitief los te laten, is er toen ook nog iets besloten of gezegd omtrent het contact?
Ik kan me op zich wel voorstellen dat je het wel aardig/lief vindt dat hij je niet meteen vergeet, maar het lijkt me voor jouw erg lastig. Hij acteert op zijn instincten van het moment, zonder zich af te vragen hoe dat voor jou is. Tenslotte wordt jij telkens weer in de moeilijke positie gedwongen om nog sterker dan sterk te zijn............ Ook hierin zie ik van zijn kant weinig begrip/respect voor jou, iets wat (kort gezegd) ook de rode draad was bij alle voorliggende problemen.
Misschien moet je op zn volgende sms antwoorden/ vragen geen sms'jes meer te sturen (eventueel voorlopig, een week, twee weken).
En voor wat betreft je fysieke gesteldheid: er heerst griep (heb het zelf ook).
Ik wens je sterkte en standvastigheid.
Mabel007
Ik vind het wel sterk dat je niet of nauwelijks op zn sms'jes reageert. Alleen snap ik dan weer waarom hij ze nog stuurt. Mij persoonlijk zou dat hogelijk irriteren. Jij hebt al moeite genoeg om hiermee om te gaan en hij blijft speldeprikken uitdelen.
Toen jullie het zaterdag uitmaakten en besloten elkaar definitief los te laten, is er toen ook nog iets besloten of gezegd omtrent het contact?
Ik kan me op zich wel voorstellen dat je het wel aardig/lief vindt dat hij je niet meteen vergeet, maar het lijkt me voor jouw erg lastig. Hij acteert op zijn instincten van het moment, zonder zich af te vragen hoe dat voor jou is. Tenslotte wordt jij telkens weer in de moeilijke positie gedwongen om nog sterker dan sterk te zijn............ Ook hierin zie ik van zijn kant weinig begrip/respect voor jou, iets wat (kort gezegd) ook de rode draad was bij alle voorliggende problemen.
Misschien moet je op zn volgende sms antwoorden/ vragen geen sms'jes meer te sturen (eventueel voorlopig, een week, twee weken).
En voor wat betreft je fysieke gesteldheid: er heerst griep (heb het zelf ook).
Ik wens je sterkte en standvastigheid.
Mabel007
