Wanneer je besluit: nu is het genoeg en hoe dan verder?

Sinds het begin hebben mijn vriend en ik een gepassioneerde relatie, zowel in de goede zin van het woord, maar zeker ook in de negatieve zin.

Eigenlijk zijn we te verschillend, onze interesses komen niet overheen, we kunnen niet praten samen. Ik vind hem ontzettend egoistisch, hij vindt mij een zeikerd.

Als ik iets wil bespreken begint hij meteen te gillen en te schelden. Hij heeft me voor de meest vreselijke dingen uitgemaakt en 10 min later houdt hij weer van me..Het is vermoeiend, heel erg vermoeiend.

Maarrrr we hebben een dochter, van 10 maanden.

Toen ze 3 maanden was ben ik nadat hij helemaal door het lint ging in een dronken bui (en de buren de politie belden), bij hem weggegaan voor ruim een maand. Hij beloofde beterschap en zou in therapie gaan. Sinds een maand is ie gestopt met de therapie

terwijl hij het nog niet heeft afgemaakt. Hij kleineert me, scheldt me uit en behandelt me slecht.

Ik ben er klaar mee en heb urgentie aangevraagd omdat ik de geestelijke mishandeling niet meer trek en ik dit niet als voorbeeld wil voor mijn dochter. De urgentie is in behandeling genomen en morgen komt er iemand langs van de GGD om het te bespreken.

Ik wil graag weg, maar toch voel ik me schuldig, En ik snap niet waarom, hij heeft het zelf verpest.

Ik weet niet hoe ik het moet gaan doen als ik weg ben, hoe regel ik de omgang met mn dochtertje...Ik wil haar niet delen, maar wil haar ook niet haar vader ontnemen. Ik wil niet dat ie straks direct weet waar we wonen want dan ligt hij voor de deur, smekend om nog een kans.

Iedere keer als hij lief doet en ik gezellig tegen hem terugdoe voel ik me in zekere zin achterbaks omdat ik het allemaal aan het regelen ben. Iedere keer als ik een beetje vertrouwen in hem krijg dan scheldt hij me weer uit om niks, gaat dreigen met van alles, trapt hij me in de grond. Hij komt zn beloftes niet na, onttrekt zich aan de verantwoordelijkheid over onze dochter, alles komt op mij neer. Ik worstel met mezelf.

Ik wil zeker weg en ik ga ook weg!! Maar hoe moet ik straks alls regelen?

Ja morgen komt er iemand een huisbezoek afleggen om de urgentie verder te bespreken. Ik heb een verklaring van de politie en ben naar het steunpunt huiselijk geweld gegaan en die hebben ook verklaar dat urgentie nodig is. Ik neem aan dat ik dat wel krijg.

Ik begin donderdag met een nieuwe baan zodat ik weer volledig voor mezelf en mijn dochter kan zorgen op financieel gebied.



We zijn niet getrouwd, geen samenlevingscontract, koophuis staat alleen op zijn naam (heb daar ook nooit aan meebetaald, dus dat is ook allemaal makkelijk). Spullen in huis zijn vrijwel allemaal van mij, die neem ik dus mee.



Alleen op het gebied van een bezoekregeling oid vind ik het heel moeilijk. Hij heeft nog nooit een dag voor haar gezorgd, durf t niet zo goed over te laten. Daarnaast is hij in t weekend altijd aan t voetballen (heeft nu ook al nooit tijd voor haar of mij) en ben bang dat ie dan zn moeder laat oppassen die Manisch depressief is en hiervoor zware medicijnen slikt. Dat wil ik niet..

Ik heb gezegd dat ik bij hem weg wil, maar toen was de situatie hier niet te houden, Ik zeg er nu niks over.

Zit er over te denken om alles te verhuizen terwijl hij op zn werk zit en dus van niks weet. Maar daarover voel ik me dan soms ook weer schuldig,,

Ik heb alles geprobeerd om iets van deze relatie te maken, maar liep telkens tegen een muur op. Hij heeft me zo gekleineerd en alles...me zovaak een rotgevoel gegeven en ik heb me zo ontzettend eenzaam gevoeld met hem...

Owja hij heeft haar wel erkend, maar heeft geen ouderlijk gezag.

Ja ik zet het zeker door.

En ik heb er ook zin in, ik samen met mn lieve dochtertje een eigen huisje en geen gezeur meer.

Kan ik me echt op verheugen!



Dat is wel een goeie, gewoon bezoek met mij erbij.

Net zijn er 2 vrouwen langsgeweest van de GGD en van de woningbouwvereniging. Ze deden heel lastig over de urgentie, waarom ik zelf niks regel etc. maar heb alles al geprobeerd en dit is geen normale manier van uit elkaar gaan natuurlijk.

Moest ontzettend huilen, ik word hier wanhopig van!

Ze zeiden wel dat ze het heel serieus nemen en dat ze alles gaan bespreken en binnenkort meer laten weten.

oww ik ben zo bang dat het niet lukt...Wat moet ik dan?

Zit echt met mn handen in mn haar...

Omdat ik nog niet lang sta ingeschreven bij de woningbouwvereniging en de wachttijd 5 jaar is en in de vrije sector is het veel te duur daar kom ik met mijn salaris niet voor in aanmerking....Daarom... Ik heb alles al geprobeerd, dus dit is nog mijn enige hoop...

Ik wil mijn dochter juist veiligheid geven, daarom ben ik er zo mee bezig...