Wat doe ik verkeerd? Wat kan ik anders doen?

Ik heb even een paar bladzijden overgeslagen en wil even ingaan op het kwaad spreken over je man.

Dat stuk begrijp ik, dat begrijp ik echt heel goed. Je spreekt geen kwaad over anderen, en al zeker niet over je partner want dat is je eigen keuze en hou je de schijn voor de buitenwereld op. Lieverd, ik heb zo 18 jaar geleefd, en ondanks alles wat mij is aangedaan weet bijna niemand wat er gebeurd is bij ons. Dat doe je gewoon niet.

Je bent verantwoordelijk voor je eigen keuzes, jij hebt een kind met deze man gekregen, ook dat is een keuze. De vraag waarom je in vredesnaam met hem kinderen hebt gekregen kun je niet beantwoorden omdat uit al jouw antwoorden zal blijken dat jouw gebrek aan eigenwaarde dit heeft veroorzaakt.
En in alle eerlijkheid, ik heb mijn ex eruit gegooid… ja toen was de maat vol, en de hele wereld mocht het weten. Uiteindelijk heb ik hem na 6 maanden weer terug laten komen…. Voor mij de grootste fout van mijn leven! En vervolgens nog een kind - iets met dingen laten gebeuren die je eigenlijk niet wil, en dan verdorie nog zwanger raken ook. Hoe diep kun je zakken? Nou heel diep dus.
Het valt niet aan de buitenwereld uit te leggen dat je in deze situatie zit en er niet uit kunt stappen op dit moment.

Wat je nu wel kunt is in alle veiligheid de situatie aanstippen en aangeven bij iemand dat je relatie niet oke is zonder dat je alles op tafel gooit en je partner zwart maakt. Zeg dat je geen oordeel wilt, dat je geen medestanders zoekt tegen hem, maar dat jijvoor jezelf duidelijkheid moet krijgen wat jij wilt en hoe.

Ik heb mijn verhaal aan een selecte groep verteld. Ik ben nog altijd bang dat men mij niet gelooft, dat ik te horen krijg dat het allemaal vast zo erg niet was, en dat ik overdrijf.

Mijn huidige partner weet het. Toen ik het hem vertelde stond hij letterlijk te kokhalzen.

Mijn kinderen weten het, die hebben het voor hun ogen zien gebeuren en ook zij zullen hier nooit ook maar 1 woord tegen iemand anders over zeggen. Zij verafschuwen geweld en gemanipuleer, en zullen zich nooit op deze manier gaan gedragen.

En mijn ex? Die is zelf in een zelfde situatie opgegroeid, die weet niet beter, en kan ondanks alle hulp die hij heeft gehad niet anders dan dit.

Die heeft zich met fysiek geweld tegen zijn eigen kind gericht. Die heeft dat kind nog verder beschadigd en daar is een behoorlijke bak hulpverlening op ingezet om hem weer de juiste kant op te krijgen.
Mijn jongste krijgt nu het verbale stuk van hem. Hij/zij wordt er zo beroerd van en wil dat niet meer, en vindt het -net als ik toentertijd- zielig voor hem om afstand van hem te nemen. Ik sta op het punt om hulpverlening in te schakelen, want dit gaat niet goed. Maar dit kind bij hem weghouden durf ik niet te doen, want dan is er weer gedonder en gedoe, en vindt de buiten wereld weer dat ik een slechte moeder ben omdat ik mn kind bij vader weghoud. Maar in alle eerlijkheid zou ik dit kind niet meer aan zijn grillen willen blootstellen.

Je doet het niet alleen voor jezelf maar ook voor je kind. Gun je kind een veilige jeugd zonder verbale of fysieke agressie. Het voorbeeld dat je kind krijgt gaat het volgen.

Sorry voor het lange verhaal, maar ook in dit geval: het is herkenbaar.
Blijf schrijven!!

.

Jahallo222 schreef: ↑

21-04-2023 22:45

Ja of (en dat vinden jullie vast stom dat ik dat zeg) het is toch misschien wel voor een gedeelte mijn schuld of ik heb er een aandeel in.

Dat is niet stom, maar het is een goede vraag die je bij de therapeut kunt stellen: ik wil graag onderzoeken of het mijn schuld is / wat mijn aandeel is in hoe de relatie met mijn partner niet prettig is / me veel spanning bezorgt.

En anders is liegen ook een hele goede optie. Dus tegen hem niet alles zeggen wat je verteld hebt.

Jahallo222 schreef: ↑

21-04-2023 23:30

Nee en ja. Voor mezelf, jeugd etc. Maar hij vond het wel belangrijk ja en was ook iets waar we wel regelmatig gedoe over hadden omdat hij ervan overtuigd was dat ik in onze dynamiek een groot (grootste?) aandeel had. Door die dingen van vroeger.

Hij legt alles dus in jouw schoot, want hij is perfect, dit vind ik zelf dus een intens gemene steek in je rug (niet de enige overigens).

Ik lees alles mee, en betrap mij vaak op tranen in mijn ogen TO. Je bent goud waard TO! Hopelijk ga je dit snel doorhebben.

urim schreef: ↑

22-04-2023 08:44

Dat is niet stom, maar het is een goede vraag die je bij de therapeut kunt stellen: ik wil graag onderzoeken of het mijn schuld is / wat mijn aandeel is in hoe de relatie met mijn partner niet prettig is / me veel spanning bezorgt.

Ja eens! Goed idee.

Toevoeging: ook als jij een aandeel hebt in jullie dynamiek ben je niet verplicht om te blijven of te zorgen dat het goed komt. Hij heeft ook een aandeel en hij is ook niet verplicht om bij jou te blijven. Als het niet werkt tussen jullie is uit elkaar gaan een optie, altijd.

Hoe is jouw man in familie relaties en werk en vrienden?

Ik zelf heb ook lang in zo n huwelijk gezeten met 4 kinderen. Meermalen de politie moeten bellen. Daardoor een dossier opgebouwd. Toen ik eenmaal zo ver was dat ik wilde scheiden heb ik veel hulp gehad van maatschappelijk werk. Ook kwam de kinderbescherming bij me langs om te kijken of de kinderen goed zaten bij mij. Ik was als de dood dat ze bij me weg gehaald zouden worden. Maar daar was geen sprake van, ze hadden het volste vertrouwen in mij als moeder. En omdat hij agressief was en de politie vaker in huis moest komen, kreeg hij omgang alleen onder toezicht van jeugdzorg. Dat weigerde hij pertinent. Dus geen omgang.
Mijn beste zet was een goede advocaat te nemen die mij in alles heeft geholpen. Ook met mij het eenhoofdig gezag toe te kennen. Dus mijn kinderen bleven bij mij.
Ook ik bleef langer bij ex vanwege de kinderen, terwijl zij zeiden ga toch weg bij hem.
Tot op de dag van vandaag [ nu zo n 14 jaar geleden ] voel ik me schuldig naar mijn kinderen toe en ook mijn kinderen hebben nog last van hoe hun jeugd is geweest. Had ik nu maar eerder de knoop door gehakt. Maar ik durfde niet, wilde mijn kinderen niet uit een gezin halen. En ook mijn ex had goede kanten en hield veel van zijn kinderen. Deed klusjes in huis.
Nu zijn mijn kinderen volwassen en hebben alle 4 hun plek gevonden , goede studies gedaan, fijne relaties en goede banen. We hebben onderling een heel sterke band. Vader hebben ze sindsdien nooit meer gezien en willen dat ook niet meer.

urim schreef: ↑

22-04-2023 08:42

Je vertelde eerder dat hij vraagt naar wat je daar bespreekt.
Wat tussen een therapeut en een cliënt besproken wordt, is privé en vertrouwelijk. Ook voor de partner of andere naasten van de cliënt.
Het kan zijn dat een naaste het lief bedoelt, maar je hebt - ook dan en altijd - het volste recht om rustig aan te geven dat je dat niet wilt bespreken.

Het is niet oké wanneer de ander dan boos wordt of zegt dat je niet te vertrouwen bent. In dat geval vindt de ander het waarschijnlijk vooral belangrijk om je uit te horen. Daarmee gaat de ander over jouw grens. Jij hebt het recht om te bepalen wat je wel of juist helemaal niet vertelt. Het gaat namelijk om jouw privacy en de regels daarvoor kun alleen jij bepalen. De ander heeft dat te accepteren zonder morren.

Dat is de theorie. In theorie zou ze niet in een relatie als deze moeten zijn. Praktisch haar enige kans op discretie is als hij het niet wil weten of als hij denkt dat hij het weet. Dat laatste kan misschien met behulp van zijn gedachte dat ze in therapie is voor haar jeugd.

madamzonderm schreef: ↑

22-04-2023 11:10

Dat is de theorie. In theorie zou ze niet in een relatie als deze moeten zijn. Praktisch haar enige kans op discretie is als hij het niet wil weten of als hij denkt dat hij het weet. Dat laatste kan misschien met behulp van zijn gedachte dat ze in therapie is voor haar jeugd.

Precies. Dan kan zij in veiligheid en rust hierin zelf de regie houden.
Het lijkt me duidelijk vermoeiend om tegen je natuur in open te zijn tegen je therapeut en dan te moeten verzinnen hoe je hiervan een psycho-vriendelijk verhaal moet maken voor thuis.
Gewoon niet vertellen of liegen.

madamzonderm schreef: ↑

22-04-2023 11:10

Dat is de theorie. In theorie zou ze niet in een relatie als deze moeten zijn. Praktisch haar enige kans op discretie is als hij het niet wil weten of als hij denkt dat hij het weet. Dat laatste kan misschien met behulp van zijn gedachte dat ze in therapie is voor haar jeugd.

Precies. Dan kan zij in veiligheid en rust hierin zelf de regie houden.
Het lijkt me duidelijk vermoeiend om tegen je natuur in open te zijn tegen je therapeut en dan te moeten verzinnen hoe je hiervan een psycho-vriendelijk verhaal moet maken voor thuis.
Gewoon niet vertellen of liegen.

Surebaby schreef: ↑

22-04-2023 11:18

Precies. Dan kan zij in veiligheid en rust hierin zelf de regie houden.
Het lijkt me duidelijk vermoeiend om tegen je natuur in open te zijn tegen je therapeut en dan te moeten verzinnen hoe je hiervan een psycho-vriendelijk verhaal moet maken voor thuis.
Gewoon niet vertellen of liegen.

Ja of als dat niet lukt misschien een incompleet verhaal vertellen.

madamzonderm schreef: ↑

22-04-2023 11:10

Dat is de theorie. In theorie zou ze niet in een relatie als deze moeten zijn. Praktisch haar enige kans op discretie is als hij het niet wil weten of als hij denkt dat hij het weet. Dat laatste kan misschien met behulp van zijn gedachte dat ze in therapie is voor haar jeugd.

Het lijkt me belangrijk om uit te leggen waar grenzen liggen, ook als je dat niet hebt geleerd in je leven tot nu toe. Vandaar mijn bericht.

Kijken hoe lang het duurt voordat hij vraagt of je het bij de therapie ook over hem hebt gehad.

Als ik jou was zou ik er zo min mogelijk over vertellen. Zeg maar dat jullie vooral over je jeugd praten, en laat het daarbij.
Die therapie is voor jou, hij hoeft daar niets van te vinden.

Hoe is je weekend, Jahallo? Komt je hoofd een beetje tot rust?

Als hij je helemaal uithoort over wat je tegen je therapeut hebt verteld, dan is hij bewust van zijn eigen gedrag. Dan weet hij dat hij fout zit en is hij bang dat je daar iets over verteld. Met de nodige consequenties voor hem.
Dat zegt heel veel over hem.

Wat anderen hierboven ook al zeggen: therapie is voor jezelf. Daar heeft hij niets van te vinden. En je bent in principe veilig om je eigen verhaal te doen.

Sterkte

Het doet mij niet anders denken over jou hoor. Je bent voor mij nog steeds een heel lief, invoelend iemand die probeert de situatie te begrijpen en er het beste van te maken.

Ik zou langzaam steeds meer zeggen tegen de therapeut en dat thuis niet vertellen.

Ik heb de verkeerde emoticon getyped. Heb het inmiddels hersteld. Had een knuffel moeten zijn

Het doet mij niet anders over jou denken en haar wrs ook niet. Misschien is het wel een heel veilig iemand om dat bij uit te proberen? Je kunt de relatie immers opzeggen als het niet goed meer voelt.

Heeft ze ervaring met huiselijk geweld relaties? Zo niet dan zou ik tips niet meteen aannemen.

Sorry dat ik zo maar kom binnenvallen in je topic (wel veel meegelezen), maar ik denk dat je je therapeut volledig moet kunnen vertrouwen. Hij staat aan jouw kant. Hij is er om jou te helpen en te steunen; je kunt (of nee: móet) helemaal eerlijk tegen hem zijn. Anders heeft therapie geen zin, dan zit je je tijd te verdoen.

Vaak werkt eerlijkheid heel helend. Het is voor jou zelf waarschijnlijk enorm goed om gewoon alles tegen hem te kunnen zeggen wat je op je hart hebt, zonder rem. Grote kans dat de therapie daarna opeens in een ander licht komt te staan en je er kracht uit kunt putten. Probeer die angst los te laten en duik het diepe in.