Relaties
alle pijlers
Zij is 24, hij is 61...
dinsdag 10 juli 2007 om 11:48
... en toch echte liefde. In Viva 28 vertelt Esther over haar grote liefde. Vier jaar geleden werd Esther (24) verliefd op haar rijinstructeur Theo (61). Niet een klein beetje, nee, ze wilde ook echt verder met hem. Met alle gevolgen van dien.
Haar familie verbrak het contact met Esther, Theo verbrak zijn huwelijk, samen werden ze begluurd en de roddels waren niet van de lucht. Inmiddels zijn Esther en Theo getrouwd en de trotse ouders van een zoontje.
Wat denk jij, overwint echt liefde alles? Of zou jij nooit aan zo'n relatie beginnen?
Haar familie verbrak het contact met Esther, Theo verbrak zijn huwelijk, samen werden ze begluurd en de roddels waren niet van de lucht. Inmiddels zijn Esther en Theo getrouwd en de trotse ouders van een zoontje.
Wat denk jij, overwint echt liefde alles? Of zou jij nooit aan zo'n relatie beginnen?
woensdag 11 juli 2007 om 09:17
Esther,
Toevallig las ik gisteren de Yes en zag ik jouw foto. Kon het (net als jij) niet laten om even te reageren. Bijzonder dat je zo in de Viva staar en wat een verhaal zeg... Ben blij dat je gelukkig bent, maar daar heb je wel wat voor over moeten hebben...
Dapper dat je alles op dit forum leest, lijkt me niet altijd even prettig. Ik begrijp sommige reacties wel, maar sommige ook zeker niet! Dus forummers: een beetje respect mag wel, is echt een leuke meid!
Toevallig las ik gisteren de Yes en zag ik jouw foto. Kon het (net als jij) niet laten om even te reageren. Bijzonder dat je zo in de Viva staar en wat een verhaal zeg... Ben blij dat je gelukkig bent, maar daar heb je wel wat voor over moeten hebben...
Dapper dat je alles op dit forum leest, lijkt me niet altijd even prettig. Ik begrijp sommige reacties wel, maar sommige ook zeker niet! Dus forummers: een beetje respect mag wel, is echt een leuke meid!
woensdag 11 juli 2007 om 10:10
Het zou mijn ding niet zijn, sterker nog: mijn vriend is wat jonger dan ikzelf.
Maar als Esther en Theo gelukkig zijn, dan zie ik geen probleem. Mijn vader is op zijn 40ste ook getrouwd met een vrouw van 27.
Tuurlijk was er kritiek, vooral van de kant van haar familie: zo´n oude vent met 2 kinderen. Ik was toendertijd 18 en mijn broertje 13. Inmiddels hebben we nog een broertje van 3. Superleuk.
Ikzelf ben nu 27 en kan best begrijpen dat mijn (stief) moeder op mijn vader viel. Aantrekkelijke, vlotte 40-tiger, nog in de bloei van zijn leven. Alles al voor elkaar, beetje uitgeraasd, levenswijs.
Maar 12 jaar is natuurlijk ook een heel ander verschil als de personen in dit verhaal.
Maar als Esther en Theo gelukkig zijn, dan zie ik geen probleem. Mijn vader is op zijn 40ste ook getrouwd met een vrouw van 27.
Tuurlijk was er kritiek, vooral van de kant van haar familie: zo´n oude vent met 2 kinderen. Ik was toendertijd 18 en mijn broertje 13. Inmiddels hebben we nog een broertje van 3. Superleuk.
Ikzelf ben nu 27 en kan best begrijpen dat mijn (stief) moeder op mijn vader viel. Aantrekkelijke, vlotte 40-tiger, nog in de bloei van zijn leven. Alles al voor elkaar, beetje uitgeraasd, levenswijs.
Maar 12 jaar is natuurlijk ook een heel ander verschil als de personen in dit verhaal.
woensdag 11 juli 2007 om 10:54
Grappig, wat betreft het halfbroertje of zusje erbij krijgen:
Mijn vader fietste 4 jaar geleden een stukje met mij op naar huis en vroeg toen hoe ik het zou vinden om er een broertje of zusje bij te krijgen. Hij legde mij uit dat het hem fantastisch leek om ook met zijn huidige vrouw iets op de wereld van hun saampjes achter te laten. Andere beweegreden was, dat gezien het leeftijdsverschil, hij bang was dat mijn (stief) moeder er misschien eerder alleen voor zou komen te staan. Dan zou er tenminste nog een prachtig resultaat van hun liefde zijn.
Ik was dolblij!
En ik ben nog steeds elke keer als ik naar mijn kleine broertje kijk blij om dat hij er is. Hij is te gek. Heb mijn hele huis ook vol met leuke fotootjes van hem.
Kan me niet voorstellen dat mensen hun ouder dat geluk niet gunnen.
Mijn vader fietste 4 jaar geleden een stukje met mij op naar huis en vroeg toen hoe ik het zou vinden om er een broertje of zusje bij te krijgen. Hij legde mij uit dat het hem fantastisch leek om ook met zijn huidige vrouw iets op de wereld van hun saampjes achter te laten. Andere beweegreden was, dat gezien het leeftijdsverschil, hij bang was dat mijn (stief) moeder er misschien eerder alleen voor zou komen te staan. Dan zou er tenminste nog een prachtig resultaat van hun liefde zijn.
Ik was dolblij!
En ik ben nog steeds elke keer als ik naar mijn kleine broertje kijk blij om dat hij er is. Hij is te gek. Heb mijn hele huis ook vol met leuke fotootjes van hem.
Kan me niet voorstellen dat mensen hun ouder dat geluk niet gunnen.
woensdag 11 juli 2007 om 11:00
Ik heb het artikel ook gelezen en ik vond het gewoon walgelijk en vooral ziek van die man. Hij ziet er echt uit als een opa. Nou moet ik zeggen dat zij ook niet echt moedersmooiste is, een beetje vatsig enzo, ik vrees dat ze maar gewoon genoegen heeft genomen met zo'n oude man omdat ze anders misschien wel alleen zou blijven.
Maarja als zij gelukkig zijn zo: ik vind het alleen zielig voor dat kindje.....
Maarja als zij gelukkig zijn zo: ik vind het alleen zielig voor dat kindje.....
woensdag 11 juli 2007 om 11:09
je weet dat Kiki in scheiding ligt omdat haar man dik en onverzorgd is geworden en alleen nog maar op de bank hangt?
Ik ben wel blij dat mijn geliefden mij niet alleen beoordelen op hoe ik er uit zie.
ik heb namelijk momenteel een enorme puist op mijn kin, dus dat zou al een reden zijn om me te dumpen.
Ik ben wel blij dat mijn geliefden mij niet alleen beoordelen op hoe ik er uit zie.
ik heb namelijk momenteel een enorme puist op mijn kin, dus dat zou al een reden zijn om me te dumpen.
woensdag 11 juli 2007 om 11:26
Overigens moet ik er zelf ook niet aan denken, een man die ouder is dan mijn vader, nee dank je.
Heb toch liever een man van ongeveer mijn eigen leeftijd. Hoewel Matthijs van nieuwkerk ondanks zijn leeftijd er nog best lekker uitziet, maar ja getrouwd enzo.
En idd vraag ik me af wat je als 57-jarigeziet in een mesje van 20 anders dan "lekker jong ding". dat theo is gaan scheiden voor haar is niet Esthers schuld, de meeste mannen blijven gewoon getrouwd en nemen een minnares erbij, en er zijn weinig mannen die gaan scheiden voor ze "nieuwe schoenen" hebben. als et huwelijk van Theo "goed"was geweest, was ie ook voor Esther niet gescheiden, denk ik.
Ik geloof echter niet in Liefde overwint alles. Over 10 jaar is theo echt een bejaarde en ik vraag me af of esther nog steeds zo gelukkig is als ze op haar 35e naast een vent met een rollator loopt.
Heb toch liever een man van ongeveer mijn eigen leeftijd. Hoewel Matthijs van nieuwkerk ondanks zijn leeftijd er nog best lekker uitziet, maar ja getrouwd enzo.
En idd vraag ik me af wat je als 57-jarigeziet in een mesje van 20 anders dan "lekker jong ding". dat theo is gaan scheiden voor haar is niet Esthers schuld, de meeste mannen blijven gewoon getrouwd en nemen een minnares erbij, en er zijn weinig mannen die gaan scheiden voor ze "nieuwe schoenen" hebben. als et huwelijk van Theo "goed"was geweest, was ie ook voor Esther niet gescheiden, denk ik.
Ik geloof echter niet in Liefde overwint alles. Over 10 jaar is theo echt een bejaarde en ik vraag me af of esther nog steeds zo gelukkig is als ze op haar 35e naast een vent met een rollator loopt.
woensdag 11 juli 2007 om 11:29
Ik heb er ook een op mijn kin! Zou ik me vanavond dan maar moeten verstoppen :P
OT: het leeftijdsverschil op zich, daarbij heb ik nog zoiets van: tja, het zou kunnen. Moet er zelf niet aan denken maar wie ben ik om hen te veroordelen?
Wat ik minder vind aan dit verhaal: hij verlaat zijn vrouw zomaar voor een meid van 47 jaar jonger. En dan is het makkelijk om te roepen dat je al jaren een slecht huwelijk hebt. Was dan zo stoer geweest om alleen op jezelf te gaan wonen, en dán een nieuwe partner gaan zoeken. En niet zodra een meisje van 20 interesse toont daar op in gaan en dan weggaan. Maar dat heeft dus weinig met de leeftijd te maken, ik vind bij elke leeftijd dat je eerst je oude relatie netjes beeindigt voordat je een nieuwe begint.
En het is allicht aantrekkelijk natuurlijk, zo'n jong ding. Maar het feit dat ze nu al 4 jaar samen zijn zal toch wel aangeven dat hij ook meer aantrekkelijk vind aan haar dan alleen haar leeftijd/uiterlijk.
Maar al met al hoop ik toch dat ze gelukkig zijn samen, want alleen maar kritiek te verduren krijgen is ook niet leuk!
woensdag 11 juli 2007 om 11:33
woensdag 11 juli 2007 om 11:35
Ook als reactie op Krengiserweer:
Ik vind het nogal uitmaken hoe oud je vader is als hij zo'n besluit neemt. Mijn eigen vader is geen haar beter dan die Theo, die heeft namelijk ook weer een baby op de wereld gezet met zijn nieuwe, veel te jonge, vlam.
De reden dat ik het wel degelijk een keuze vind die een man in die situatie met zijn bestaande kinderen zou moeten afstemmen is omdat het hun leven ook raakt. In mijn eigen geval had ik het toch echt wel prettig gevonden als mijn vader mij vantevoren duidelijk had gemaakt wat hij van zijn volwassen kinderen verwacht.
Om maar wat te noemen: mijn broer en ik hebben een zorgplicht naar elkaar die we ook beide van harte hebben vastgelegd. Zou mij iets gebeuren, zorgt hij voor mijn kind. Zou hem iets overkomen, gaan zijn kinderen ( als hij die heeft straks) naar mij.
Ik heb geen idee wat er met zijn tweede leg moet gebeuren als mijn vader straks overlijdt. Dat ie overlijdt voordat het kind volwassen is, daar ga ik vanuit, het zou een meevaller zijn als het niet gebeurt, maar de kans is groter dat het wel gebeurt. Dat kind blijft dan naar ik aanneem bij de moeder. Maar daar hebben wij ( mijn vaders kinderen dus) niet zo'n denderend contact mee. Als mijn vader wegvalt, zie ik het niet gebeuren dat dat contact beter wordt. Verdwijnen wij dan uit dat kinds leven? Of moet er een omgangsregeling komen? En in het eerste geval: waarom zouden we dan nu een band met dat kind opbouwen, als dat kind toch weer uit ons leven verdwijnt bij een scheiding of het overlijden van mijn vader?
Wat nu als beide ouders overlijden? Dan zijn wij de eerste volwassenen in lijn. Dat betekent dat wij er gratis en voor niks een kind bij zouden krijgen. Waar we helemaal niet op zitten te wachten, maar goed, je laat een kind van je vader waarschijnlijk ook weer niet zomaar in de kou staan.
Bovendien: het is, ook als je volwassen bent, best leuk als je een beroep op je bloedeigen vader kunt doen. Voor een keertje oppassen op je eigen kinderen, een keertje klussen, samen eten met de feestdagen ofzo. Mijn ervaring is dat dat zo goed als onmogelijk wordt zodra je vader ineens weer aan een tweede jeugd gaat beginnen. Met de keuze voor opnieuw beginnen en weer een heel nieuw gezin starten, ontzegt een man dus eigenlijk zijn bestaande kinderen een volwassen band met hun vader. Natuurlijk, iedereen zal waarschijnlijk reageren met "nou, je kan toch gewoon samen kerst vieren als je vader een baby heeft, wat maakt dat nou uit?", maar zo simpel is het niet in mijn ogen.
Als volwassene heb je bepaalde verwachtingen van je ouders. Ik denk dat iedereen in deze discussie wel een bepaald beeld heeft van hoe haar ouders zullen zijn als ze opa en oma zijn, als ze bejaard zijn, en hoe de relatie dan is. Nou, al die verwachtingen kun je overboord zetten als je vader op zijn oude dag ineens weer aan de babies gaat beginnen. Vergeet het maar dat je vader nog een actieve leuke opa is, als hij zelf gesloopt is door gebroken nachten van een baby. Feitelijk gaat je vader terug naar een levensfase die je zélf al achter de rug hebt. In mijn geval betekent dat dat mijn broer en ik geen enkel raakvlak meer hebben met onze vader. Ik zie de keuze voor een nieuw gezin met kinderen beginnen dan ook als een keuze die betekent dat je afscheid neemt van je al bestaande kinderen. Ik ken overigens ook letterlijk niemand die na die keuze nog een band heeft met de vader, net zoals de dochters van de man in dit verhaal verbreken de kinderen uiteindelijk vaak maar het contact helemaal.
(Let wel: ik heb het hier over de situatie waarbij de kinderen van de man ouder zijn dan de nieuwe partner en waarbij een leeftijdsverschil van meer dan 30 jaar tussen de bestaande kinderen en het nieuwe kind geldt. Het is anders als je zelf 18 bent en je vader krijgt nog een kind, denk ik. Dat is een andere situatie dan wanneer je zelf al lang en breed de fase waarin je vader zit achter de rug hebt. Dat voelt gewoon onnatuurlijk.)
Am Yisrael Chai!
woensdag 11 juli 2007 om 11:38
woensdag 11 juli 2007 om 11:49
dapper van eshter om te reageren..
Maar eh, geen haar op mij hoofd die er aandenkt om iets met een man van (voor mij) 63 te beginnen. kan me niet voorstellen dat je op een lijn ligt. Als je 24 bent zit je in de bloei van je leven, wil je nog vanalles doen en meemaken (als het goed is)... En 61, dan heb je het voor een groot gedeelte allemaal gehad en heb je volgens de statistieken nog zo'n 14 jaar te gaan en zij nog veeeeeel langer!
Ik zou als dochter zijnde van Theo het verschrikkelijk vinden...
Maar goed, zolang ze gelukkig zijn....
x Sterre
Maar eh, geen haar op mij hoofd die er aandenkt om iets met een man van (voor mij) 63 te beginnen. kan me niet voorstellen dat je op een lijn ligt. Als je 24 bent zit je in de bloei van je leven, wil je nog vanalles doen en meemaken (als het goed is)... En 61, dan heb je het voor een groot gedeelte allemaal gehad en heb je volgens de statistieken nog zo'n 14 jaar te gaan en zij nog veeeeeel langer!
Ik zou als dochter zijnde van Theo het verschrikkelijk vinden...
Maar goed, zolang ze gelukkig zijn....
x Sterre
woensdag 11 juli 2007 om 11:58
Ik vind het nogal uitmaken hoe oud je vader is als hij zo'n besluit neemt. Mijn eigen vader is geen haar beter dan die Theo, die heeft namelijk ook weer een baby op de wereld gezet met zijn nieuwe, veel te jonge, vlam.
Ik denk iid dat dat enrom uitmaakt voor je gevoel, of je 18 bent of 30 wanneer je vader er een kind bij krijgt, maar dan og steeds vind ik iet dat je er als kind iets over te zeggen hebt.
De reden dat ik het wel degelijk een keuze vind die een man in die situatie met zijn bestaande kinderen zou moeten afstemmen is omdat het hun leven ook raakt. In mijn eigen geval had ik het toch echt wel prettig gevonden als mijn vader mij vantevoren duidelijk had gemaakt wat hij van zijn volwassen kinderen verwacht.
Heb jij met je vader overlegd en hem uitgelegd wat je van hem verwachtte toen jij een kind kreeg? Ik vind niet dat je mt iemand beslissing om wel of geen kind iets te aken hebt als je zelf niet voor dat kind hoeft te zorgen. Wat zou je vader van zijn volwassen kinderen ander moeten verwachten dan dat zij proberen zijn keuzes te accepteren, net zoals ouders de keuzes van hun kinderen accepteren.
Om maar wat te noemen: mijn broer en ik hebben een zorgplicht naar elkaar die we ook beide van harte hebben vastgelegd. Zou mij iets gebeuren, zorgt hij voor mijn kind. Zou hem iets overkomen, gaan zijn kinderen ( als hij die heeft straks) naar mij.
( dat hebben jullie goed geregeld)
Ik heb geen idee wat er met zijn tweede leg moet gebeuren als mijn vader straks overlijdt.
Op zich is dat ook niet direct jouw verantwoorelijkheid. jouw vader en zijn vrouw zouden met jou moeten bespreken wanneer zij willen dat jij de zorg op je neemt, of via een notaris een voogd kunnen benoemen die de zorg op zich neemt als hen iets overkomt. Mocht jij de aangewezen persoon zijn, dan is het prettig dat ze jou hiervan op de hogte stellen, maar misschien hebben ze allang notarieel laten vastleggen dat het kind in dat geval naar familie van de moeder gaat.
Dat ie overlijdt voordat het kind volwassen is, daar ga ik vanuit, het zou een meevaller zijn als het niet gebeurt, maar de kans is groter dat het wel gebeurt. Dat kind blijft dan naar ik aanneem bij de moeder. Maar daar hebben wij ( mijn vaders kinderen dus) niet zo'n denderend contact mee. Als mijn vader wegvalt, zie ik het niet gebeuren dat dat contact beter wordt. Verdwijnen wij dan uit dat kinds leven?
Dat ligt ook aan jezelf. als jij een goed contact hebt, kun je altijd je halfbroertje uitnodigen en iets met m gaan doen zonder dat zijn moeder daarbij is, zeker als ie straks een jaar of 10 is. allen als zijn moder echt niet wil dat jullie met m omgaan kan het moeilijk worden, maar als zij broers en zussen bij haar kind weghoudt, vind ik dat ook niet getuigen van veel respect naar de kinderen van haar man.
Of moet er een omgangsregeling komen? ik denk dat een kind vanaf een jaar of 10 zelf wel kan bepalen of het wel of geen contact wil met zijn volwassen halfbroer en -zus. Vind het een beetje raar om nu al te besluiten dat je geen contatc wil met je halfbroertje. want je bent er zelf bij of ie uit je leven verdwijnt, tenzij moeders besluit om te emigreren met kind. ( Of jij: ik las dat je ooit hebt overwogen om met je vriend mee te gaan naar het land waar zijn kinderen wonen; hoe ou jij het vinden als jouw familie dan nu geen band wil opbouwen met jouw kind, omdat je mss over een jaar definitief naar buitenland vertrekt?)
Wat nu als beide ouders overlijden? Dan zijn wij de eerste volwassenen in lijn. Dat betekent dat wij er gratis en voor niks een kind bij zouden krijgen.
Dat is niet gzegd, maar daar kun je het mss eens met je vader over hebben, of ie daarvoor iets geregeld heeft? Lijkt me niet raar om dat aan hem te vragen.
Waar we helemaal niet op zitten te wachten, maar goed, je laat een kind van je vader waarschijnlijk ook weer niet zomaar in de kou staan.
Bovendien: het is, ook als je volwassen bent, best leuk als je een beroep op je bloedeigen vader kunt doen. Voor een keertje oppassen op je eigen kinderen, een keertje klussen, samen eten met de feestdagen ofzo. Mijn ervaring is dat dat zo goed als onmogelijk wordt zodra je vader ineens weer aan een tweede jeugd gaat beginnen. Met de keuze voor opnieuw beginnen en weer een heel nieuw gezin starten, ontzegt een man dus eigenlijk zijn bestaande kinderen een volwassen band met hun vader. Natuurlijk, iedereen zal waarschijnlijk reageren met "nou, je kan toch gewoon samen kerst vieren als je vader een baby heeft, wat maakt dat nou uit?", maar zo simpel is het niet in mijn ogen.
Als volwassene heb je bepaalde verwachtingen van je ouders. Ik denk dat iedereen in deze discussie wel een bepaald beeld heeft van hoe haar ouders zullen zijn als ze opa en oma zijn, als ze bejaard zijn, en hoe de relatie dan is. Nou, al die verwachtingen kun je overboord zetten als je vader op zijn oude dag ineens weer aan de babies gaat beginnen. Vergeet het maar dat je vader nog een actieve leuke opa is, als hij zelf gesloopt is door gebroken nachten van een baby. Feitelijk gaat je vader terug naar een levensfase die je zélf al achter de rug hebt. In mijn geval betekent dat dat mijn broer en ik geen enkel raakvlak meer hebben met onze vader. Ik zie de keuze voor een nieuw gezin met kinderen beginnen dan ook als een keuze die betekent dat je afscheid neemt van je al bestaande kinderen.
dat ligt er ook helemaal aan hoe jij en je boer er in staan. door het als en afscheid te zien, neem je zelf afstand van je vader, je zou ook een andere keuze kunnen maken . ik vind in ieder geval niet dat je alleen je vader kunt verwijten dat er een verwijdering is ontstaan, jij kiest er namelijk zelf voor om dat te laten ontstaan. je zult daar ongetwijfeld je redenen voor hebben en ik kan me voorstellen dat e.e.a. anders is geworden en dat je daar grote moeite mee hebt, maar je kunt je vader niet werijten dat ie een slechtere vader voor jou is, omdat jij de keuze maakt om zijn nieuwe gezinssituatie niet te accepteren.
Ik ken overigens ook letterlijk niemand die na die keuze nog een band heeft met de vader, net zoals de dochters van de man in dit verhaal verbreken de kinderen uiteindelijk vaak maar het contact helemaal.
En dat is heel jammer voor beide partijen, maar niet alleen de schuld van die vader.
(Let wel: ik heb het hier over de situatie waarbij de kinderen van de man ouder zijn dan de nieuwe partner en waarbij een leeftijdsverschil van meer dan 30 jaar tussen de bestaande kinderen en het nieuwe kind geldt. Het is anders als je zelf 18 bent en je vader krijgt nog een kind, denk ik. Dat is een andere situatie dan wanneer je zelf al lang en breed de fase waarin je vader zit achter de rug hebt. Dat voelt gewoon onnatuurlijk.)
Ik denk iid dat dat enrom uitmaakt voor je gevoel, of je 18 bent of 30 wanneer je vader er een kind bij krijgt, maar dan og steeds vind ik iet dat je er als kind iets over te zeggen hebt.
De reden dat ik het wel degelijk een keuze vind die een man in die situatie met zijn bestaande kinderen zou moeten afstemmen is omdat het hun leven ook raakt. In mijn eigen geval had ik het toch echt wel prettig gevonden als mijn vader mij vantevoren duidelijk had gemaakt wat hij van zijn volwassen kinderen verwacht.
Heb jij met je vader overlegd en hem uitgelegd wat je van hem verwachtte toen jij een kind kreeg? Ik vind niet dat je mt iemand beslissing om wel of geen kind iets te aken hebt als je zelf niet voor dat kind hoeft te zorgen. Wat zou je vader van zijn volwassen kinderen ander moeten verwachten dan dat zij proberen zijn keuzes te accepteren, net zoals ouders de keuzes van hun kinderen accepteren.
Om maar wat te noemen: mijn broer en ik hebben een zorgplicht naar elkaar die we ook beide van harte hebben vastgelegd. Zou mij iets gebeuren, zorgt hij voor mijn kind. Zou hem iets overkomen, gaan zijn kinderen ( als hij die heeft straks) naar mij.
( dat hebben jullie goed geregeld)
Ik heb geen idee wat er met zijn tweede leg moet gebeuren als mijn vader straks overlijdt.
Op zich is dat ook niet direct jouw verantwoorelijkheid. jouw vader en zijn vrouw zouden met jou moeten bespreken wanneer zij willen dat jij de zorg op je neemt, of via een notaris een voogd kunnen benoemen die de zorg op zich neemt als hen iets overkomt. Mocht jij de aangewezen persoon zijn, dan is het prettig dat ze jou hiervan op de hogte stellen, maar misschien hebben ze allang notarieel laten vastleggen dat het kind in dat geval naar familie van de moeder gaat.
Dat ie overlijdt voordat het kind volwassen is, daar ga ik vanuit, het zou een meevaller zijn als het niet gebeurt, maar de kans is groter dat het wel gebeurt. Dat kind blijft dan naar ik aanneem bij de moeder. Maar daar hebben wij ( mijn vaders kinderen dus) niet zo'n denderend contact mee. Als mijn vader wegvalt, zie ik het niet gebeuren dat dat contact beter wordt. Verdwijnen wij dan uit dat kinds leven?
Dat ligt ook aan jezelf. als jij een goed contact hebt, kun je altijd je halfbroertje uitnodigen en iets met m gaan doen zonder dat zijn moeder daarbij is, zeker als ie straks een jaar of 10 is. allen als zijn moder echt niet wil dat jullie met m omgaan kan het moeilijk worden, maar als zij broers en zussen bij haar kind weghoudt, vind ik dat ook niet getuigen van veel respect naar de kinderen van haar man.
Of moet er een omgangsregeling komen? ik denk dat een kind vanaf een jaar of 10 zelf wel kan bepalen of het wel of geen contact wil met zijn volwassen halfbroer en -zus. Vind het een beetje raar om nu al te besluiten dat je geen contatc wil met je halfbroertje. want je bent er zelf bij of ie uit je leven verdwijnt, tenzij moeders besluit om te emigreren met kind. ( Of jij: ik las dat je ooit hebt overwogen om met je vriend mee te gaan naar het land waar zijn kinderen wonen; hoe ou jij het vinden als jouw familie dan nu geen band wil opbouwen met jouw kind, omdat je mss over een jaar definitief naar buitenland vertrekt?)
Wat nu als beide ouders overlijden? Dan zijn wij de eerste volwassenen in lijn. Dat betekent dat wij er gratis en voor niks een kind bij zouden krijgen.
Dat is niet gzegd, maar daar kun je het mss eens met je vader over hebben, of ie daarvoor iets geregeld heeft? Lijkt me niet raar om dat aan hem te vragen.
Waar we helemaal niet op zitten te wachten, maar goed, je laat een kind van je vader waarschijnlijk ook weer niet zomaar in de kou staan.
Bovendien: het is, ook als je volwassen bent, best leuk als je een beroep op je bloedeigen vader kunt doen. Voor een keertje oppassen op je eigen kinderen, een keertje klussen, samen eten met de feestdagen ofzo. Mijn ervaring is dat dat zo goed als onmogelijk wordt zodra je vader ineens weer aan een tweede jeugd gaat beginnen. Met de keuze voor opnieuw beginnen en weer een heel nieuw gezin starten, ontzegt een man dus eigenlijk zijn bestaande kinderen een volwassen band met hun vader. Natuurlijk, iedereen zal waarschijnlijk reageren met "nou, je kan toch gewoon samen kerst vieren als je vader een baby heeft, wat maakt dat nou uit?", maar zo simpel is het niet in mijn ogen.
Als volwassene heb je bepaalde verwachtingen van je ouders. Ik denk dat iedereen in deze discussie wel een bepaald beeld heeft van hoe haar ouders zullen zijn als ze opa en oma zijn, als ze bejaard zijn, en hoe de relatie dan is. Nou, al die verwachtingen kun je overboord zetten als je vader op zijn oude dag ineens weer aan de babies gaat beginnen. Vergeet het maar dat je vader nog een actieve leuke opa is, als hij zelf gesloopt is door gebroken nachten van een baby. Feitelijk gaat je vader terug naar een levensfase die je zélf al achter de rug hebt. In mijn geval betekent dat dat mijn broer en ik geen enkel raakvlak meer hebben met onze vader. Ik zie de keuze voor een nieuw gezin met kinderen beginnen dan ook als een keuze die betekent dat je afscheid neemt van je al bestaande kinderen.
dat ligt er ook helemaal aan hoe jij en je boer er in staan. door het als en afscheid te zien, neem je zelf afstand van je vader, je zou ook een andere keuze kunnen maken . ik vind in ieder geval niet dat je alleen je vader kunt verwijten dat er een verwijdering is ontstaan, jij kiest er namelijk zelf voor om dat te laten ontstaan. je zult daar ongetwijfeld je redenen voor hebben en ik kan me voorstellen dat e.e.a. anders is geworden en dat je daar grote moeite mee hebt, maar je kunt je vader niet werijten dat ie een slechtere vader voor jou is, omdat jij de keuze maakt om zijn nieuwe gezinssituatie niet te accepteren.
Ik ken overigens ook letterlijk niemand die na die keuze nog een band heeft met de vader, net zoals de dochters van de man in dit verhaal verbreken de kinderen uiteindelijk vaak maar het contact helemaal.
En dat is heel jammer voor beide partijen, maar niet alleen de schuld van die vader.
(Let wel: ik heb het hier over de situatie waarbij de kinderen van de man ouder zijn dan de nieuwe partner en waarbij een leeftijdsverschil van meer dan 30 jaar tussen de bestaande kinderen en het nieuwe kind geldt. Het is anders als je zelf 18 bent en je vader krijgt nog een kind, denk ik. Dat is een andere situatie dan wanneer je zelf al lang en breed de fase waarin je vader zit achter de rug hebt. Dat voelt gewoon onnatuurlijk.)
woensdag 11 juli 2007 om 12:05
Ik persoonlijk denk dat het voor Theo íedereen had kunnen zijn waar hij verliefd op werd. Begin 60, klotenhuwelijk, eind werkzame leven in zicht, uberhaupt eind léven in zicht en weinig verwachtingen nog. Immers, hij bleef zitten waar hij zat. En daar had hij nog gezeten als hij Esther niet tegen was gekomen. Of wie dan ook die hem de gelegenheid gaf.
Want er is toch niemand hier die serieus denkt dat nou net deze 2 elkaar móesten hebben? Lotsbestemming? Soulmates? Wat een onzin. Esther was anders gewoon een leuke vent van haar leeftijd tegen gekomen, en Theo had gewoon doorgemodderd tot iemand anders hem kwam redden. Of niet. En dat laatste lijkt mij veel waarschijnlijker.
Liefde is een veranderlijk iets. En daarom kan het geen kwaad om je ratio in te schakelen en eens goed na te denken waar je mee bezig bent.
Ik kan mij ook goed vinden in het verhaal van Fashionvictim. Hebben Theo en Esther daar ook over nagedacht? Hebben ze uberhaupt nagedacht, of móesten ze elkaar gewoon hebben?
Want er is toch niemand hier die serieus denkt dat nou net deze 2 elkaar móesten hebben? Lotsbestemming? Soulmates? Wat een onzin. Esther was anders gewoon een leuke vent van haar leeftijd tegen gekomen, en Theo had gewoon doorgemodderd tot iemand anders hem kwam redden. Of niet. En dat laatste lijkt mij veel waarschijnlijker.
Liefde is een veranderlijk iets. En daarom kan het geen kwaad om je ratio in te schakelen en eens goed na te denken waar je mee bezig bent.
Ik kan mij ook goed vinden in het verhaal van Fashionvictim. Hebben Theo en Esther daar ook over nagedacht? Hebben ze uberhaupt nagedacht, of móesten ze elkaar gewoon hebben?
woensdag 11 juli 2007 om 12:07
Kreng,
Nee, ouders hoeven hun kinderen geen toestemming te vragen. Maar het is wel zo netjes als ze rekening houden met de gevoelens en evt. bezwaren van hun kinderen en die serieus meenemen in hun besluiten ( waar ben je anders ouders voor?).
Maar goed, ik vind het oprecht knap van mensen die het zelf wel leuk zouden vinden als hun ouders als bijna-vutters ineens weer aan de babies beginnen en die daar ook mee om kunnen gaan op een manier waarbij ze én een normale band met hun vader kunnen hebben én zichzelf niet te kort doen.
Ik kan dat niet, en mijn broer kan dat ook niet. Wij kiezen er dus idd zelf voor om onze vader veel succes met zijn nieuwe gezin te wensen en op beleefdheidscontact na hem verder in zijn sop te laten gaarkoken. Maar then again, als onze vader een betrokken vader was geweest die het geluk van zijn kinderen hoog in het vaandel had staan, had hij nooit zo'n keuze gemaakt. Dus zo veel verdriet zal hij er echt niet van hebben hoor, integendeel zelfs.
Nee, ouders hoeven hun kinderen geen toestemming te vragen. Maar het is wel zo netjes als ze rekening houden met de gevoelens en evt. bezwaren van hun kinderen en die serieus meenemen in hun besluiten ( waar ben je anders ouders voor?).
Maar goed, ik vind het oprecht knap van mensen die het zelf wel leuk zouden vinden als hun ouders als bijna-vutters ineens weer aan de babies beginnen en die daar ook mee om kunnen gaan op een manier waarbij ze én een normale band met hun vader kunnen hebben én zichzelf niet te kort doen.
Ik kan dat niet, en mijn broer kan dat ook niet. Wij kiezen er dus idd zelf voor om onze vader veel succes met zijn nieuwe gezin te wensen en op beleefdheidscontact na hem verder in zijn sop te laten gaarkoken. Maar then again, als onze vader een betrokken vader was geweest die het geluk van zijn kinderen hoog in het vaandel had staan, had hij nooit zo'n keuze gemaakt. Dus zo veel verdriet zal hij er echt niet van hebben hoor, integendeel zelfs.
Am Yisrael Chai!
